คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :+: นี่หรือโรงเรียนใหม่ :+:
< เหนือ >
ผมเอาผ้าเช็ดหน้าพยายามเช็ดเสื้อที่เปียกให้แห้ง ทำไมต้องซวยตั้งแต่วันแรกด้วยนะ ' แค่คำขอโทษ แล้วก็วิ่งหนี ' ผู้หญิงอะไรน่าเกลียดชะมัด ผมนึกด่าในใจ ยังไม่ทันที่ผมจะจำหน้าได้เลยก็วิ่งหนีซะแล้ว
ผมเดินไปยังห้องเรียนในคาบแรก ที่ผมเดินไปถูกได้ก็เพราะในตารางสอนมันบอกไว้ แต่ก็ช้าไปเกือบครึ่งชั่วโมง ผมเดินเข้ามาในห้องทุกคนมองหน้าผมราวกับตัวประหลาด เพราะเสื้อที่ใหม่เอี่ยมของผมแต่มันเปียกไปด้วยน้ำแน่ๆ พวกเค้าถึงมองกันแบบนั้น ผมกวาดตาไปทั่วห้อง เห็นที่นั่งว่างผมเดินเข้าไปนั่ง
" หวัดดี นายมาใหม่ใช่เปล่า เราชื่อไดร์ยินดีที่ได้รู้จัก " เพื่อนข้างแสดงความเป็นมิตรกับผมด้วยการทักทายผมก่อน
" หวัดดี เราชื่อเหนือ " ผมแนะนำตัวเองบ้าง
ผมดีใจที่ผมได้เพื่อนใหม่ในวันแรกไม่ยากนัก
ตา ดา ดา ดา ตา ดา ดา ดา .....
หลังจากที่เรียนมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงผมก็ต้องตกใจกับเสียงดนตรีอันแปลกประหลาดนี้
"ออดหมดคาบเรียนเช้าแล้ว ได้เวลาพักสักที" ไดร์หันมาบอกกับผม
หลังจากตกใจกับเสียงดนตรีอันแปลกๆ ไดร์ก็ชวนผมไปกินข้าวกลางวันที่โรงอาหาร เพราะผมไม่ค่อยรู้จักที่ทางของโรงเรียนดีนัก
"นี่นาย มาวันแรกก็เสื้อเปื้อนเลยนะ" ไดร์ทักผมเรื่องเสื้อ
"เปล่า พอดีเมื่อเช้าเดินผ่านก๊อกน้ำมีคนตวัดผ้าขี้ริ้วมาโดนใส่ แย่ชะมัด" ผมตอบ
" โห โชคร้ายตั้งแต่วันแรก " ไดร์ทำท่าเห็นใจผม
"นี่ เหนือ กับข้าวที่นี่นะต้องเลือกกินดีๆนะโว้ย เพราะมันมีทั้งอร่อยและไม่อร่อย"
"แต่ที่แน่ๆ ผู้หญิงโรงเรียนนี้น่ารักทุกคนเลย เอิ้กๆ" ไดร์แนะนำผม
ผมได้แต่ยิ้มพยักหน้า ไม่ได้ว่านะแต่ที่ผมเดินผ่านมานี่ยังไม่เห็นใครน่ารักสะดุดใจผมเลยสักคน ที่มีอยู่ในสมองตอนนี้ก็คงมีแต่ยัยเซ่อซ่าเมื่อเช้านั่นแหละ ถึงจำหน้าไม่ได้ก็เหอะ
ผมซื้ออาหารแล้วมานั่งข้างๆไดร์ ไดร์มันพูดไม่หยุด มันแนะนำโน่นนี่ เกียวกับโรงเรียน เยอะไปหมด ผมได้แต่อ้าปากยัดข้าวลงแต่ละคำโดยไม่พูดตอบโต้กลับ แต่ที่มันเสียงดังไม่แพ้กันคือ ผู้หญิงที่นั่งข้างๆผมนี่แหละ สงสัยจะเป็นพวกเก็บกดมานาน ที่บ้านไม่ให้พูดรึไงนะ
ตุ๊บ !!!!!!!!
ยังไม่ทันที่ผมจะหันไปมองต้นเสียง น้ำที่มาจากไหนก็ไม่อาจที่จะรู้ได้ค่อยๆไหลลงมาบนตักของผม ไม่นานขากางเกงของผมก็ชุ่มไปด้วยน้ำ เดาได้เลยว่าคงไม่ใช่น้ำเปล่าแน่ๆ ไอ้ไดร์เงียบสนิทมองผมอย่างตกใจ
" ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆนะค่ะ " เสียงผู้หญิงที่นั่งข้างๆผมเอ่ยขึ้น เธอส่งผ้าเช็ดหน้าสีเขียวให้ผม แต่เธอก็ก้มหน้านิ่ง ทำให้ผมมองไม่เห็นใบหน้าของเธอ แล้วผมก็หยิบผ้าเช็ดหน้าเธอมาเช็ด พร้อมกับทำหน้าหัวเสียสุดๆ ยังไม่ทันที่ผมจะยื่นผ้าเช็ดหน้าคืน ผมหันไปเธอก็หายไปแล้ว
อะไรกัน ผู้หญิงโรงเรียนนี้โรคจิตกันทุกคนเลยรึไง
เอ๊ะ! เสียงเมื่อกี้ มันเสียงเดียวกันกับเมื่อเช้านี้เลย คำว่าขอโทษจากผู้หญิงคนเมื้อกี้ ใช่แน่ๆ ผมมั่นในที่สุดในชีวิต ทำไมนะนี่ท่านพยายมแกล้งผมรึไง ให้ผมเจอยัยซุ่มซ่ามนั่น 2 ครั้ง ในวันเดียว ผมวิ่งลุกจากที่ออกไปอย่างสุดชีวิต หวังจะได้ต่อว่าสักครั้ง แต่ไร้ร่องรอยของผู้หญิงบ้านั่นแล้ว ผมก็คงได้แต่เดินกลับมานั่งที่เดิม
" ไปไหนมา " ไดร์ถามผม
" ก็ไปตามผู้หญิงคนนั้นนะสิ มันคนเดียวกันกับที่ทำเสื้อเราเปื้อนนี่แหละ " ผมตอบ
"แน่ใจเหรอ " ไอ้ไดร์ถามผม
" มั่นในที่สุดในชีวิตเลย "
ไอ้ไดร์มันได้แต่หัวเราะ แต่ก็ดีทำให้มันยัดข้าวของมันใส่ปากได้เสียที หวังว่าวันนี้ผมคงไม่เจอปัญหาอะไรอีกแล้วนะ
โรงเรียนใหม่ในวันแรกนี่บ้าบอสิ้นดี ผมมองดูชุดนักเรียนใหม่ของผม ตอนนี้มันไม่ใหม่อย่างนั้นนั้น เสื้อก็เปื้อ กางเกงก็เลอะ ผมเอามือล้วงกระเป๋าผมไปสะดุดเข้ากับของบางอย่างในกระเป๋าผม
' ผ้าเช็ดหน้าสีเขียว '
มันเป็นผ้าเช็ดหน้าของผู้หญิงเซ่อซ่าคนนั้นนี่เอง
ความคิดเห็น