คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :+: เปิดเทอมวันแรก :+:
<ฟ้า>
ตี๊ดๆๆๆๆ………ตี๊ดๆๆๆๆ !!!!!!!
ยังไม่ทันที่ฉันจะเอื้อมมือไปกดนาฬิกาปลุกก็มีเสียงเจื้อยแจ้วเจรจาเข้ามาแทรก
"เปิดเทอมวันแรก ตื่นๆๆๆๆๆ" น้องชายจอมกวนของฉันวัยแปดขวบเขย่าตัวฉันไม่หยุด นี่ถ้าฉันไม่รีบลุกจากที่นอนอีกสัก 15 วินาทีฉันคงตายคาที่นอนแน่
"รู้แล้วๆ" ฉันตอบน้องชายจอมกวน แล้วลุกออกจากที่นอน เจ้าเอฟน้องชายผู้น่ารักน่าชังของฉันยิ้มด้วยความพอใจกับชัยชนะฉับหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ มองดูตัวเองในกระจก
"ตายแล้วๆๆ ให้ตายซิ อ้าย!!!! ไม่นะ" ฉันอุทานด้วยความตกใจ นี่ฉันจะไปโรงเรียนวันแรกนะ แล้วทำไมหน้าตาฉันมันถึงโทรมขนาดนี้เนี่ย ก็คงจะเป็นเพราะเมื่อคืนนี้นะสิ ฉันไม่เคยเจียมว่าวันนี้เป็นวันเปิดเทอมชั้น ม.6 วันแรก ดันนั่งเล่นเกมส์ถึง ตี 2 สมน้ำหน้าตัวเองแล้วแหละ ก่อนที่จะโดนแม่ตวาด ฉันรีบจัดแจงภารกิจส่วนตัวให้เสร็จ
แต่งตัวเสร็จฉันเดินมาที่โต๊ะกับข้าว แม่สุดน่ารักของฉันเตรียมข้าวเช้าแสนน่าทานไว้ให้ฉันเรียบร้อยแล้ว ยังไม่ทันที่ฉันจะยัดข้าวคำแรกเข้าปากก็มีแสงเดิมแทรกขึ้นมาอีก
"พี่ฟ้าขี้โกง เปิดเทอมก่อน เอฟอยากไปโรงเรียนมั่ง" เอาอีกแล้วนังเอฟ นี่ฉันจะได้ทพอะไรอย่างเป็นสุขไหมเนี่ย
" เอฟ เอฟยังเด็กนี่ลูก เดี๋ยวโรงเรียนเอฟก็จะเปิดแล้วจ๊ะ" แม่ช่วยตอบไอ้เอฟแทนฉัน
"มัวทำอะไรฟ้า ไม่รีบกินข้าวเดี๋ยวไม่ทันรถพอดี" พ่อพูดเสียงเข้มดุใส่ฉัน ฉันไม่ชอบมันเอาเสียเลย น้ำเสียงแบบนี้ของพ่อ ตั้งแต่ฉันโตขึ้นมัธยมมานี้พ่อไม่เคยเลยที่จะพูดดีๆกับฉันสักครั้ง ไม่สิ ฉันคิดว่าตั้งแต่พ่อมีเจ้าเอฟต่างหาก ฉันกับเอฟห่างกันตั้ง 10 ปี มันทำให้ฉันรู้สึกว่าพ่อรักฉันน้อยลงเพราะมีเจ้าเอฟมาแบ่งเอาความรักของฉันไป ก็คงยังมีแต่แม่ที่ยังคงเสมอต้นเสมอปลายตลอดมา
ฉันเดินไปปากซอยหน้าบ้านเพื่อที่จะรอขึ้นรถสองแถวไปโรงเรียน ที่นี่ไม่ใช่เมืองหลวง มิหนำซ้ำ มันยังไม่ได้อยู่ในเมืองอีกต่างหาก จากบ้านฉันไปโรงรียนก็ไกลพอสมควร ฉันทำแบบนี้เป็นประจำตั้งแต่ฉันอยู่ชั้นประถมศึกษาโน่นแล้ว ชีวิตความเป็นคุณหนูบางคนคงไม่รู้หรอกว่ามันสนุกแค่ไหนกัน
ฉันเดินทางมาถึงโรงเรียนอย่างปลอดภัย ก่อนที่ฉันจะย่างก้าวเข้าสู่รั้วโรงเรียน ฉันแหงนหน้ามองตึกทุกตึกของโรงเรียน โอ้!! สบายใจได้ มันยังอยู่กับที่ดี
"ฟ้า ฟ้า สวัสดีจ้า สุขสันต์วันเปิดเทอม" เสียงดังมาจากข้างหลัง ฉันจำเสียงนี้ได้ดี เพราะมันเป็นเสียงเพื่อนสนิทที่สุดของฉันเพียงคนเดียว มิวนั่นเอง
"สวัสดีจ้ามิว" ฉันหันกลับไปตอบพร้อมรอยยิ้ม ฉันกับมิวสนิทกันมาตั้งแต่วันแรกที่ฉันเข้ามาโรงเรียนนี้ มันก็เป็นเวลาเกือบจะ 6 ปีแล้วที่ฉันมีมิวเป็นเพื่อนสนิท เราพากันเดินไปที่บอร์ดกลางของโรงเรียนที่โรงเรียนมักจะปิดประกาศข่าวสารต่างๆไว้ที่บอร์ดนี้เสมอ ฉันเจอเพื่อนๆมากมาย ต่างคนต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนานไม่หยุด รวมถึงฉันด้วย สมกับเป็นวันเปิดเทอมวันแรกจริงๆ ห้องของฉันได้ขึ้นชึ้นชื่อว่าห้องเกรด A ของสายชั้น ถึงฉันจะขึ้นชื่อว่าได้อยู่ห้องเก่งก็เหอะ แต่ฉันฟลุ๊คกากบาทตอนสอบคัดเลือกถูกข้อมากกว่าที่จะด้วยความสามารถของตัวเอง ฉันถึงได้เรียนรั้งท้ายมาตลอด
หลังจากเข้าแถวฟังเสียงประกาศจากใจ ผอ. เสร็จ อาจารย์ก็แจกตารางสอนให้นักเรียนแต่ละห้อง คาบเรียนแรกของฉันไม่พ้นที่จะเป็นวิชาที่ฉันไม่ชอบ ' ฟิสิกส์ '
ห้องที่สกปรก รกรุงรัง ฝุ่นจับหนา นี่คือห้องเรียนฟิสิกส์ของเรา
"นักเรียน ครูขอความร่วมมือจากนักเรียนช่วยกันทำความสะอาดห้องหน่อยนะค่ะ"
เป็นไปตามคาดไม่มีผิด มันเหมือนเป็นธรรมเนียมแบบนี้ทุกๆปีจนทุกคนชินกันหมด ฉันรับผิดชอบหน้าที่เช็ดโต๊ะที่อุดมไปด้วยฝุ่น ฉันถือผ้าขี้ริ้วคนละผืนกับมิวไปที่ก๊อกน้ำ ฉันใช้ผ้าขี้ริ้วชุบน้ำจนเปียกแฉะทั้งฝืน ฉันไม่ค่อยสนใจผ้าขี้ริ้มในมือหรอก เพราะฉันมัวแต่พูดคุยกับมิวมากกว่า
" มิวทำไมเกมส์ที่มิวบอกให้เราเล่นเนี่ย มันเล่นยากนะ แต่ก็สนุก เราเล่นมือคืนถึงตี2 เลย ไม่เจียมตัว" ฉันพูดกับมิวด้วยความเมามันส์ เหมือนทุกสิ่งที่ถูกเก็บไว้มันระบายออกวันนี้หมด มิวก็ยืนฟังฉันด้วยความตั้งใจ ไม่ทันไรด้วยการพูดที่เมามันบวกกับท่าทางประกอบที่เร้าใจ ผ้าที่ริ้วในมือฉันที่ชุ่มไปด้วยน้ำก็ตวัดไปโดนใครบางคนที่เดินผ่านมาเข้าดัง " แป๊ะ "
ฉันนิ่ง ปากของฉันสงบลงทันที ยอมรับกับชะตาชีวิตของตัวเอง ฉันหันไปตามเสียง
ชุดนักเรียนใหม่เอี่ยมอยู่ในร่างของชายตัวสูงโปร่ง แต่ตอนนี้สภาพของมันดูแย่กว่าที่คิด มันชุ่มไปด้วยน้ำ ฉันแหงนหน้ามองหน้าเค้า สายตาไม่สู้ดีนัก แต่สายตาเค้าที่จับจ้องมาที่ฉันนี่ซิน่ากลัวกว่า ถ้าเค้าจับฉันกินตอนนี้ได้ เค้าคงจับฉันกินไปแล้วมั้ง
" ขอโทษค่ะ " สิ้นคำขอโทษ ฉันจับแขนมิว วิ่งอย่างสุดชีวิต ฉันจำหน้าเค้าไม่ได้หรอก แล้วก็ไม่อยากจะจำด้วย เอาอีกแล้วเหรอ ความซุ่มซ่ามของฉันแผลงฤทธิ์ตั้งแต่วันแรกเลย
ความคิดเห็น