คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอน 2 รีไรต์ 100%
“คงเป็นพวกบ้าเฟสบุ๊คมั้งพี่”
ดุจหทัยไม่เชื่อ เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังเป็นหัวข้อสนทนาตักอาหารเพียงแค่ปลายชิ้นเข้าปาก เคี้ยวช้าๆ จากนั้นวางช้อนลงแล้วจดอะไรบางอย่างลงสมุดเล่มเล็ก ก่อนจะทำแบบนี้กับอาหารอย่างอื่นที่ลูกน้องสองคนไปเร่งโยธินให้รีบทำมาเสริ์ฟหนุ่มหล่อหน้าขาว แม้ว่าเขาจะไม่ยิ้มให้เลยสักครั้งก็ตาม
“ไม่...ไม่ใช่”
“หรือว่าเขาจะเป็นนักชิมอ่ะพี่นกยูง งั้นก็เจ๋งเลยดิ”
สองพี่น้องสุมหัวกันแล้วกระซิบกระซาบ ก่อนจะทำเป็นหันหนีไปคนละทาง เมื่อเขาเหลียวมามอง พอหันกลับไปคนพี่ก็กวักมือเรียกปุ้มเข้าให้หา
“พี่นกยูง...พี่กระแต้ว อูย! ลูกค้าคนนี้ดูใกล้ๆ ข๊าวขาว...แล้วก็หล่อมาก พอเข้าใกล้ๆ นะคะ กล้ามเป็นมัดๆ เลยอ่ะ น่าซบอ่ะ”
เด็กสาวทำตาเคลิ้มฝัน
“เกินไปแล้ว”
“จริงๆ ค้า...สำหรับปุ้มนะ ถ้าได้แบบนี้สักคืน...นั่งยัน นอนยันค่ะว่าจะไม่ปล่อยให้นอนพักเลยแหละ...อุ๊ย!!”
แขนเล็กๆ ของลูกน้องจอมซ่าส์โดนบิด เมื่อร่างอวบได้ยินวาจาไม่งามเช่นนี้
“พี่กระแต้วอ่ะ!”
“แล้วนั่นลูกค้าทำอะไร”
“ชิมอาหารน่ะค่ะ แล้วก็จดๆ อะไรไม่รู้ ตัวยึกยือเหมือนเกาหลีญี่ปุ่นอ่ะค่ะ ส่วนพี่ท๊อปตอนนี้เร่งทำของที่สั่งใหญ่เลยค่ะ เหลือแค่ไม่กี่อย่างก็ครบแล้ว ยกเว้น...ซูชิฝีมือพี่นกยูง”
ดุจหทัยนิ่วหน้า เรื่องอะไรพวกนี้ถึงได้โยนงานให้เธอกันเล่า
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนี้หรอกค่ะ”
“เกี่ยวอะไรกับพี่”
“ลูกค้าถามปุ้มว่าใครทำ...ปุ้มปากไวไปหน่อย บอกว่า...พี่นกยูง”
เด็กสาวทำหน้าแหย ก่อนจะโดนไล่ให้ไปลวกเส้นราเมนอย่างตั้งใจจนสุกดี จากนั้นราดน้ำซุปใสสีดำลงไป โรยด้วยสาหร่ายแล้วตามด้วยต้นหอมหั่นชิ้นเล็กๆ โรยหน้าวางบนถาด เคียงกับข้าวหมูตุ๋น พร้อมกับข้าวหน้าไข่ฝีมือแล้วรีบยกไปยังโต๊ะของแขกสุดหล่ออย่างเร็ว
“อร่อยมั้ยคะ”
“ครับ”
คัตสึโมะโตะแค่ตอบสั้นๆ ก่อนจะสนใจอาหารที่เหลือ ร้านนี้ให้บริการลูกค้าทั่วๆ ไป เน้นคนทำงานกับนักศึกษา เพราะฉะนั้นเมนูจะไม่ได้เลิศหรูเช่นที่เสิร์ฟตามโรงแรมหรือร้านอาหารชื่อดัง ทว่ารสชาติกับปริมาณที่ให้แก่ลูกค้า ถือได้ว่าคุ้มค่ากับเงินที่เสียเพิ่มเติมจากอาหารตามสั่งทั่วไปเพียงเล็กน้อย
“ยังเหลือซูชิอีกอย่างนะคะ”
“ครับ”
ยิ่งได้ยินภาษาไทยไม่ชัดเจนที่มันเป็นเสน่ห์ของลูกค้ารายนี้ ทำให้ปุ้มอยากจะร้องกรี๊ดกร๊าดให้หนำใจ แต่แล้วก็ต้องหน้ามุ่ย เพราะบังเอิญเห็นใบหน้าหงิกงอร่างอ้วน แถมนิ้วชี้อวบๆ ยกขึ้นชี้หน้าอีกต่างหาก
“มาแล้วค่า...มีอะไรค้าพี่นกยูงคนสวย”
“คุยอะไรกับเขาเหรอ”
ปุ้มทำเป็นเหล่มองพี่สาวของเจ้านาย ซึ่งมายืนอยู่ตรงรถซูชิ แล้วก็ลงมือปั้น...ปั้น แล้วก็ปั้นอย่างรวดเร็วจนเต็มจาน จัดเรียงกันอย่างสวยงามน่ารับประทานอีกต่างหาก
“แค่ถามเขาว่าอร่อยมั้ยค่ะ”
“แล้วตอบว่าไง? เออ...อีตาลูกค้านี่ยังไม่หยุดถ่ายรูป...ไม่หยุดเขียนอีกงั้นเหรอ เดี๋ยวพี่จะคิดค่าลิขสิทธิ์ซะเลย”
ดุจหทัยจ้องไม่วางตา
“แหมพี่! มองเอาๆ เลยนะ สนใจล่ะสิ”
“เปล่า”
“จริงเร้อ! ตาพี่นกยูงเป็นมันเชียว แบบนี้’เป็คพี่นกยูงนี่นา ขาวๆ ตี๋ๆ มองๆ ไปเหอะพี่...นานทีจะมีมาให้เห็น”
และแล้วปุ้มนั่นแหละที่โดนทัพพีเล็กๆ ฟาดใส่แขน แต่เด็กสาวก็แค่หัวเราะร่า กับตาเขียววิบๆ ที่เรืองรองใส่
“ปุ้ม!”
“แบบนี้แสดงว่าพี่นกยูงไม่สนใจจริงๆ! งั้นหนูขอนะ”
ถ้อยคำก๋ากั่นทำให้คนฟังถึงกับตาโต อยากจะหยิกให้เนื้อเขียวนัก
“เธอนี่”
“แหม! ล้อเล่น...พี่นกยูงอย่าทำตัวเป็นสาวแก่’รมณ์บูดสิคะ”
ดุจหทัยอยากจะเพ่นกบาลเด็กสาวตัวแสบที่วิ่งจู๊ดไปในครัว โดยลืมหยิบซูชิไปเสริ์ฟ ซึ่งมันก็ไม่มีปัญหา เพราะว่าตอนนี้คัตสึโมะโตะเป็นฝ่ายลุกขึ้นแล้วเดินมายังร่างอ้วน ซึ่งมีท่าทีระแวดระวังตัวอยู่แล้ว ยิ่งชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ สมองก็คิดรัวเร็วว่าจะตั้งรับเขาอย่างไรดี
“มีอะไรคะ”
ใบหน้าที่เคยมีรอยยิ้มแตะแต้มกลับเรียบสนิท
“ซูชิ”
“อ๋อ...อุ๊ย! คุณไปนั่งที่โต๊ะดีกว่า”
“ผมจะยืนตรงนี้”
คัตซึโมโตะไม่ฟัง นอกจากจะยีวาซาบิจนขุ่นคลั่กในน้ำซอสสีดำ จากนั้นคีบซูชิจิ้มเข้าปาก เคี้ยวกร๊วมๆ ด้วยความเอร็ดอร่อยจนร่างอ้วนมองด้วยความประหลาดใจ อย่างอื่นที่เห็นเขาแค่ละเลียดลงกระเพราะ และคงจะห่อกลับแน่นอน เพราะใครจะไปกินอาหารพวกนั้นจนหมดโต๊ะกันเล่า
“ดูกินเข้า...อร่อยจริงอร่อยจังเชียว!”
“ครับ”
“ไม่ได้คุยด้วยซะหน่อย แค่เปรยกับตัวเอง...อีตาบ้าเนี่ย”
ดุจหทัยเอี้ยวตัวไปอีกด้านแล้วบ่นกับตัวเอง ก่อนจะหันกลับมาแสร้งฉีกยิ้มหวานให้ โดยไม่รู้เลยว่าคนที่ยืนคีบซูชิเข้าปากจัดการมันไปแล้วเกือบครึ่ง ด้วยความรวดเร็ว
“รสชาติเยี่ยม...ผมให้ห้าดาว”
“เอ่อ...”
คัตซึโมโตะเลิกคิ้ว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพูดไม่ออกกับคำชมพร้อมกับนิ้วโป้งที่ยกรับประกัน แต่เมื่อหญิงสาวไม่ได้พูดอะไรอีก นอกจากสนใจจะทำงานทั้งๆ ที่ไม่จำเป็น เพราะเป็นหน้าที่ของดวงชีวา แต่จะให้ออกไปจากที่แคบๆ นี่ได้ยังไงในเมื่อเขาขวางอยู่ เป็นเช่นนั้นร่างสูงโปร่งจึงทำเป็นก้มหน้านิดๆ สนใจซูชิที่ปั้นแล้ววางบนถาดแต่ก็แอบยิ้ม เพราะเชื่อขนมกินได้เลยว่าต้องถูกสำรวจตรวจตรา
และก็เป็นจริง เมื่อเจ้าของดวงตากลมโตแอบพิศใบหน้าคมขาว รูปหน้าเรียวยาว ถ้าได้แตะคงจะรู้สึกดี ผิวกายดูขาวสะอาดน่ามอตามเชื้อชาติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรียวปากสีชมพูระเรื่อ ถ้าไม่มีไรเคราเขียวๆ แล้วล่ะก็ รับรองได้ว่าถ้าเห็นแค่ส่วนนี้ จะนึกกว่าเป็นผู้หญิงเอาได้ง่ายๆ เลยเชียว
“หน้าไหนขายดีที่สุด”
อยู่ๆ ชายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมองร่างอ้วน แกล้งถามคนที่กระพริบตาปริบๆ ใบหน้านวลระเรื่อ แก้มเห่อร้อนยามเห็นอีกฝ่ายยิ้มจนเห็นว่าแก้มของเขากดเป็นร่องบุ๋มชัดเจน ช่างเก้อเขินจนตอบอะไรไม่ออกสักคำ
“คุณคงยุ่ง...ขอโทษที่รบกวน”
คนโดนถามหน้าเหวอ
“คือ...ไม่ เดี๋ยวค่ะ!”
“ครับ”
ทว่าเธอกลับต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยดังลั่นของเด็กสาวๆ ก่อนที่จะมาถึงร้านเสียอีก และพอมาถึงก็ตะโกนทักทายเจ้าของร้านอาวุโสที่สุดด้วยความคุ้นเคย จนดูเหมือนว่าไม่เกรงใจแขกคนอื่น
“ว๊าย! วันนี้พี่นกยูงมาร้านด้วยหรือคะ”
นักศึกษาสาวคนหนึ่งถามขึ้น ก่อนจะถลาเข้ามาเกาะรถกระบะแสนน่ารัก
“จ้า”
“ว้า! แย่จัง...งั้นก็ได้กินซูชิหน้าบางล่ะสิเนี่ย”
“ยายกั๊งพูดเกินไปนะ! เห็นพี่งกขนาดนั้นเลยเหรอ”
ดุจหทัยแกล้งทำเสียงดุ หน้าบึ้ง แต่ใจรู้ดีว่าพวกนี้ก็แหย่ไปอย่างนั้นแหละ และดูเหมือนว่าจะละความสนใจจากร่างสูงโปร่งของลูกค้ารูปหล่อ ที่กลับเข้าไปในร้านพร้อมกับสั่งให้เช็คบิล โดยที่ไม่ห่ออาหารกลับ จนดวงชีวาถึงกับเสียดาย ท้ายที่สุดก็บังคับให้ชายหนุ่มต้องหิ้วติดมือกลับไปใส่ท้ายรถด้วยจนได้
“ช่าย...งกยิ่งกว่าพี่กระแต้วเยอะ”
“ปากดี!”
เด็กนักศึกษายิ้มทะเล้น ไม่โกรธที่โดนเหน็บแม้แต่นิด ก่อนจะจูงร่างอ้วนให้ไปยังโต๊ะที่เพื่อนๆ นั่งอยู่
“ไปไหนกันมาเนี่ย...แต่งตัวสวยกันทุกคนเลย”
“สยามค่ะ”
“ช๊อปมาเยอะล่ะสิ เออกั้ง...เสื้อตัวนี้สวยดีเนอะ...ตัวเท่าไหร่อ่ะ?”
แม่ค้าหน้ามนจำเป็นถามนักศึกษาคนเดิมที่สวมชุดเดรสสั้นสีโอลด์โรสสไตล์เกาหลี ดูน่ารักน่าทะนุถนอมราวกับหญิงสาวผู้อ่อนหวาน ชื่นชอบตรงที่มันมีโบว์ทำจากผ้าชีฟองลวดลายผีเสื้อสีขาวตัวจิ๋วสองอันติดตรงหัวไหล่
“แค่ 299 เองค่ะ”
“โห! ถูกอ่ะ...ซื้อที่ไหนเหรอ”
“ร้านพี่ไก่ไง”
“อ๋อ...หัวมุมตึกฝั่งโน้น พี่ก็ว่าจะไปดูๆ บ้างเหมือนกัน”
ทว่าเด็กสาวที่คุยด้วยซึ่งเป็นลูกค้าประจำร้านรีบส่ายหน้าพัลวัน มันดับความหวังของคนถามเสียหมดสิ้น เมื่อรู้ว่ามันเหลือตัวสุดท้าย และยังขนาดเล็กเกินกว่าจะขายออกได้ง่ายๆ ดังนั้นเจ้าของร้านจึงตัดสินใจลดราคาให้
“ทำไมล่ะ”
“ก็หนูไม่แน่ใจว่าไซด์ของพี่นกยูงมีรึเปล่าน่ะสิคะ”
“พี่ตัวใหญ่มากเลยเหรอ”
ดุจหทัยก้มลงมองร่างของตัวเอง หน้ามุ่ยกับสังขารที่เปลี่ยนแปลงไปมาก...มากเหลือเกิน จนแทบไม่เหลือเค้าเดิมตอนเป็นสาวน้อย รูปทรงองค์เอวเพรียวบางดังแต่ก่อน
“ก็...”
“ไม่เป็นไร เอาไว้พี่ไปซื้อเสื้อผ้าร้านบิ๊กไซด์ในเวปก็ได้ บางทีก็น่าเบื่อนะ...อ้วนก็อ้วน สวยก็ไม่สวย”
หญิงสาวแค่บ่น แต่มือก็หยิบโดนัทชื่อดังจากเด็กสาวพวกนี้ที่ชวนกินเข้าปาก เคี้ยวหนุบหนับด้วยความชื่นชอบ พลางคิดว่าไม่ได้กินมาเป็นเดือนแล้ว ถ้าไปห้างฯ คงต้องจัดหนักเสียหน่อย
“ไม่หรอกค่ะ”
“อย่ารักษาน้ำใจพี่เลย...พี่รู้ตัวดี อุ๊ย! เดี๋ยวพี่มา...ไปธุระแป๊บ”
พอพูดจบก็ถลาออกไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้พวกเด็กสาวมองหน้ากันด้วยความงงงวย!
ความคิดเห็น