ดุจหทัย

ลำดับตอนที่ #11 : ตอน 2 50% รีไรต์

คัตสึโมะโตะผงกศีรษะให้กับทุกคนในร้านที่ต่างก็พากันเงียบกริบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งร่างอวบอ้วนซึ่งอยู่ตำแหน่งใกล้ที่สุด ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆ เมื่อเห็นใบหน้าคมขาวของลูกค้าหนุ่มได้อย่างชัดเจน ยอมรับตรงๆ เลยว่าร่างสูงโปร่งตรงหน้าช่างน่ามองเหลือเกิน ที่เด่นชัดตอนนี้คงเป็นคิ้วเข้มพาดเฉียงรับกับดวงตาเรียวรี และดูเหมือนจะจ้องเธอไม่วางตา จนเจ้าตัวรู้สึกกระดากอาย

                และก็น่าขัน ที่ไม่มีใครได้สติสักคนเดียว!

                “เอ่อ...”

ลูกค้ารายแรกเป็นคนขยับปากก่อนด้วยความไม่แน่ใจ ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาจนถึงบริเวณกลางร้าน

“ผมต้องการสั่งอาหาร”

นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่เมนู ซึ่งตั้งโชว์อยู่ตรงกลางโต๊ะตรงหน้า พลางลอบสังเกตเป้าหมายที่เพียงแค่เห็น ก็ตัดสินใจได้ไม่ยากว่า...เอาคนนี้แหละ

“อ๋อ...ค่ะๆ”

ดุจหทัยรีบลุกขึ้นปุบปับ ดึงทิชชู่มาเช็ดปากมันแผล็บจากการรับประทานขนมจีนแกงใหญ่ของโปรดลวกๆ แล้วไปยืนฉีกยิ้มหวานตรงหน้า โปรยปรายความน่ารักเต็มที่ไปให้ สร้างความประทับใจแก่ร่างสูงโปร่งที่ทำเป็นมองเพียงครู่เดียว ก่อนจะสนใจเมนูที่หญิงสาวรีบหยิบมากางให้ดู

“ร้านอิ๊กคิวค่ะ”

คัตสึโมะโตะแค่เหลือบตามองคนพูด

“ครับ”

“ยินดีรับใช้...ไม่ทราบว่าคุณจะรับอะไรคะ”

ชายหนุ่มไม่เพียงแค่จิ้มนิ้วชี้ตามรายการที่ต้องการ ทว่าเขากลับกางมือออกแล้วลากลงมาทั้งหน้า หมายความว่าต้องการอาหารทั้งหมด ทำให้ร่างอ้วนนี้ขมวดคิ้ว เพ่งมองไปที่หน้าท้องแบนราบของคนสั่งมีความสามารถยัดเยียดพวกมันลงไปได้อย่างไร โดยหารู้ไม่ว่าตอนนี้เขาเป็นฝ่ายจ้องมองเธอซึ่งกรอกตาขึ้นลงด้วยความหวั่นใจว่าวันนี้สงสัยจะมีชูชกมาท้องแตกตายที่ร้านเป็นแน่

“มองอะไร”

“มองท้องของคุณ อุ๊ย! ปละ...เปล่าค่ะ”

หญิงสาวรู้สึกตัว เมื่อเมนูในมือเรียวยาวถูกยื่นมาให้ เงยหน้าขึ้นมองสบตาทั้งที่แก้มยังร้อนผ่าว แกล้งเฉความสนใจด้วยการทวนเมนูทั้งหมดด้วยความตะกุกตะกัก เพราะรู้สึกสังหรณ์ใจว่าจะต้องโดนอีกฝ่ายจับจ้องอยู่แน่ๆ กระทั่งอ่านจบ เงยหน้ามองเขานั่นแหละ ถึงได้โล่งอก

ทว่า...

“พี่นกยูง...อ่านเมนูทั้งหน้า คอแห้งมั้ยอ่ะ”

ดวงชีวาถึงกับหัวเราะร่วน พลางโบกธนบัตร 1000 บาท ว่อนไปมาตรงหน้า

“ลูกค้าหนุ่มหล่อเมื่อกี้ไปนู่นแล้ว”

“อะไรนะ”

ดุจหทัยโพล่งออกมา หน้าตาบึ้งขึ้นมานิดๆ อีกด้วย ก่อนจะวางเมนูลงบนโต๊ะอย่างกระแทกกระทั้นแล้วกลับไปที่โต๊ะอาหาร แต่ไม่ลืมที่จะตบหัวแมวนำโชคเบาๆ สามครั้ง จากนั้นทรุดตัวบนเก้าอี้และเริ่มลงมือรับประทานอาหารต่อด้วยความเอร็ดอร่อย

“อีตาลูกค้ารายนี้ร้ายกาจจริงๆ หลอกให้พี่ยืนอ่านเมนูอยู่ได้”

มืออวบตักไก่ชิ้นใหญ่กับเลือดลงบนขนมจีน

“พี่เขินที่เขาหล่อมากกว่าล่ะมั้ง? ถึงได้ก้มหน้าอยู่นั่นแหละ โอย! แต่เขาดูดีจริงๆ!  แถมเวลายิ้มให้หนูนะพี่ อยากจะกระโดดเข้าเอวแล้วเหนี่ยวแก้มมาจุ๊บๆๆ ให้หนำใจ”

“เว่อร์”

“พี่นกยูง...ถ้าจะหาพี่เขยให้หนูนะ ปุ้มกับอ๋อยเอามั้ย...ให้พี่นกยูงมีแฟนหล่อๆ แบบนี้”

ลูกน้องสองคนที่ปรกติก็ร่วมโต๊ะอาหารรีบพยักหน้า แล้วต่างก็ช่วยกันย้ำเจตนารมณ์ของดวงชีวา จนดุจหทัยต้องปรามไม่ให้ห่ามกันจนเกินไป ขณะที่น้องเขยกับหลานชาย ไม่ได้ออกความเห็นอะไรสักคำ

“พอเลย...ขืนชักช้า ลูกค้ากระเป๋าหนักรายนี้กลับมา แล้วขอเงินคืน...จะสมน้ำหน้าให้”

                “ไม่มีทางหรอก”

                “ใช่ค่ะ...อาหารร้านเราน่ากินจะตาย ลูกค้ารายไหนรายนั้น เข้ามาแล้วไม่มีทางจะท้องว่างกลับไปแน่นอนค่ะ”

                ดุจหทัยผงกศีรษะให้ปุ้มที่คอนเฟริ์มด้วยความจริง ก่อนที่จะตักข้าวสวยใส่จาน หลังจากกำจัดขนมจีนสองจับลงกระเพาะเรียบร้อยแล้ว โดยไม่ฟังเสียงห้ามปรามจากดวงชีวาเลยแม้แต่นิด

“พี่นกยูงอ่ะ”

“อะไร? กินแค่นี้เอง วันนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง นอกจากสลัดค้างตู้เย็นของแฟนนี่มัน เหนื่อยๆ ก็ต้องกินสิ...จะได้มีความสุข”

“แล้วแบบนี้จะมีแฟนได้ไง”

“ไม่อยากมี โอเคมั้ย? ชัดเจนนะ...พี่ไม่คุยแล้ว จะกิน!”

ร่างอ้วนตัดบท แล้วก้มหน้าก้มตาสนใจแต่อาหารมากมายตรงหน้า ทั้งหนังไก่ย่างเอย หมูติดมันเอย แคบหมูเอย ทุกอย่างที่มีแต่จะไปเพิ่มไขมันให้พอกพูนในร่างกาย หญิงสาวผู้พี่จัดการกวาดเข้าปากจนเรียบ โดยที่น้องสาวได้แต่มองตาปริบๆ ไม่คิดจะค้านจะแย้งอะไรอีกเลย จนมื้อเย็นนี้เสร็จสิ้นลง แต่ร่างอ้วนยังคงนั่งอยู่ที่เดิม มืออูมหยิบหมูชิ้นในจานขึ้นมาแทะเล่นไปเรื่อยๆ

                “หมูทอดแดดเดียวร้านพี่เตยหอมนี่อร่อยจริงๆ”

                “ทำเองดีว่านะ...ถูกกว่า แล้วก็ไม่ต้องหมูติดมันแบบนี้ วันหยุดหนูซื้อไปทำให้พี่นกยูงดีกว่า สองโลพอมั้ย? หรือว่าจะเอามากกว่านั้น กินไม่หยุดแบบนี้คงจะชอบมาก”

                ร่างอวบประชดขณะที่เติมน้ำเปล่าเพิ่มให้คนที่กำลังเคี้ยวหยับๆ โดยมิได้คิดจะขยับตัว แม้ว่าลูกค้าหนุ่มรูปหล่อจะกลับเข้าในร้าน แล้วนั่งรออย่างใจเย็น โดยไม่ลืมที่จะหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาไล่ดูภาพเพื่อแพลนงานชิ้นต่อไปที่ต้องเขียนส่งให้กับสำนักพิมพ์

“แค่นั้นก็พอ...ขอบใจนะจ๊ะ”

พี่สาวทำพูดเล่นหัว แต่ตาสิ กลับทำดุใส่

“พี่นกยูง”

“อะไรอีก”

ร่างอ้วนทำเสียงยานคาง ก่อนจะหยุดกิน เพราะนึกรำคาญคนชอบขัดขวางความสุข และก็ต้องหันไปมองพ่อหนุ่มรูปหล่อของน้องสาวที่ขยับแขนออกจากโต๊ะ เพื่อให้อ๋อยวางจานข้าวราดแกงกะหรี่หมูลงตรงหน้า ไม่จำเป็นต้องก้มลงไปพิสูจน์กลิ่น ก็รับรู้ได้ว่ารสชาติคงอร่อยไม่แพ้หน้าตา

                “กระแต้ว”

                คราวนี้คนเป็นพี่เป็นฝ่ายสะกิดบ้าง

                “นั่นเขาจะทำอะไร? ดูสิ...กำลังถ่ายภาพทั้งกล้อง...ทั้งมือถือ”


ปล.หากคุณเมเปิ้ล มาอ่านนิยาย รบกวนแจ้งชื่อที่อยู่รับหนังสือเจ้าดอกเดหลีด้วยนะคะ ที่คอมเมนต์นิยายเรื่องนี้ค่ะ