คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอน 3 50%
ทุกย่างก้าวของดุจหทัยเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ส่วนตาก็จับจ้องอยู่ที่แผ่นหลังกว้างของคัตสึโมะโตะซึ่งแกล้งเดินกลับมาฉวัดเฉวียนหน้าร้านอิ๊กคิว เพื่อจะยั่วให้ร่างอ้วนสนใจใคร่รู้ในเรื่องของเขาว่าจะทำอะไรต่อไป และก็คิดไม่ผิดเมื่อเห็นเงาตะคุ่มๆ ของเธอตามมาติดๆ ทุกร้านทุกแห่งเมื่อเขาแวะเวียน กระทั่งร้านสุดท้ายที่เป็นร้านหนังสือ
“หนังสือธรรมะ”
ดุจหทัยอุทานออกมาอย่างไม่เชื่อสายตา เท่านั้นไม่พอยังขยี้มันอีกต่างหาก
“หน้าตาแบบนี้...อ่านเป็นด้วยเหรอ หูย! ภาพลวงตาแน่นอน”
คนออกปากปรามาสซ่อนตัวอยู่ตรงข้างชั้นวางหนังสือ แต่ทำคอยืดคอยาวมองไม่วางตา แล้วก็เผลอเบะปากใส่ร่างสูงโปร่งที่ยิ้มตอบให้น้องนักศึกษาสาวซึ่งหยิบตะกร้าสเตนเลสใบเล็กมาให้เขา เพื่อจะได้เอาไว้ใส่หนังสือที่ต้องการซื้อ หลายเล่มลงไปนอนนิ่ง แต่บางเรื่องที่ต้องการยังหาไม่เจอ
คัตสึโมะโตะหมุนกายหันหลังกลับ แล้วตรงรี่มายังบริเวณร่างอ้วนซ่อนตัวอยู่ เธอรีบถอนหน้าออก ยืนเบียดหลังกับไม้กระดานชั้นหนังสือ ตัวตรงแหนว แถมแขม่วพุงให้มันยุบมากที่สุด ภาวนาให้ชายหนุ่มจัดการเลือกหาหนังสือที่อยากให้เร็วที่สุด! ไม่งั้นเธอจะฆ่ายายเด็กผมเปีย ฝันหลอ หน้าตกกระ ที่มายืนแหงนคอตั้งบ่าเงยหน้ามองอยูชั่วครู่ แล้วใช้ไม้คทาในมือทิ่มพุงกะทิอย่างเมามัน
“หนูจ๋า”
“’ไรคะป้า”
เด็กหญิงลอยหน้าลอยตาตอบ
“มากับใคร? พ่อแม่เหรอ...พี่สาวว่าหนูกลับไปหาพวกท่านเถอะนะ อย่ามายุ่งกับพี่สาวเลย...นะคะ”
“เป็นป้า...ไม่ใช่เป็นพี่สาว”
เจ้าของปากจิ้มลิ้มเถียงค้านทันควัน
“ดูดีๆ สิคะ...พี่สาวยังไม่แก่ แล้วรับรองได้ว่ายังสวยเหมือนคุณแม่หนูแน่นอน”
ดุจหทัยกัดฟันตอบ ก่อนจะใช้มือซ้ายตะปบเข้าที่ไม้คทา ยื้อยุดไว้แน่น แต่อีกฝ่ายก็ยิ่งพยศใส่ มือเล็กอีกข้างที่ถืออมยิ้มรีบดึงมันออกจากปาก แล้วมาช่วยกันกระชากให้หลุด ทว่าแรงเด็กน้อยจะสู้ผู้ใหญ่ได้! แม้เด็กหญิงจะผงะหงายหลังไปแล้วรอบหนึ่ง แต่ก็โผเข้ามาแย่งคืนให้จงได้
“เอาของหนูมานะ!”
“ไม่ให้!”
คนโดนดุทำตาแดงๆ อยู่ๆ ก็เบะปาก แล้วตามมาด้วยเสียงร้องให้ดังลั่น เรียกร้องความสนใจจากผู้คนที่เดินมาผ่านไปมาให้หยุดยืนดู สายตาหลายคู่ที่จ้องมองทำให้ร่างอ้วนที่ยื้อยุดไม้คทาไว้ในมือของตัวเองด้วยแววตาตำหนิที่โตแต่ตัว ทว่ากลับทำตัวเหมือนเด็กๆ แย่งชิงของรักของหวงของเด็กหญิงมาเป็นของตัวเองอย่างน่าไม่อาย
“ไม่ใช่นะ! ฉัน...”
“ป้าแย่งคทาของหนู”
“นั่นสิ...หลักฐานยังคามืออยู่เลย อยากได้ก็ไปซื้อเอาสิหนู...ร้านของเล่นตรงนู้นมีขาย ไม่ใช่มาแย่งเด็กเล่นแบบนี้ มันไม่น่ารักเลยนะจ้ะ”
หญิงวัยชราที่โดดเข้ามายุ่งเอ่ยชี้ทางให้ พร้อมทำสีหน้าตำหนิหญิงสาว ทั้งที่ไม่ได้ไถ่ถามให้มากความเพราะยังไงๆ ภาพมันฟ้องอยู่ดี แม้จะหาทางแก้ตัวก็ไร้ประโยชน์
“เอาของหนูคืนมา!”
“ก็เอาไปสิ”
ดุจหทัยขี้เกียจเถียงกับคนชราและเด็ก จึงรีบยื่นของกลางให้ส่งๆ แล้วหมุนตัวเลี้ยวไปทางด้านซ้ายมือด้วยสีหน้าร้อนฉ่า เพราะยังมีหลายสายตามองมาด้วยความรังเกียจในพฤติกรรม และก็ต้องตกใจเพราะตัวไปชนเข้ากับหน้าอกตึงแน่นของคนที่เธอกำลังสอดแนมเขาอยู่ดังพลั่ก และก็ต้องร้องอุทานเสียงไม่เบานัก เมื่อล้มลุกไปนั่งกองอยู่กับพื้นกระเบื้องจนรู้สึกร้าวที่ก้นกบขึ้นมา
เจ็บตัวไม่เท่าไหร่? แต่ที่เจ็บและอายก็คงเป็นเพราะใบหน้าเจือด้วยรอยยิ้มขันของคนที่ยื่นมือมาให้นั่นเอง
“ไม่ต้อง”
“ไม่เสียฟอร์มหรอก”
น้ำเสียงปร่าแปร่งน่าหมั่นใส้เหลือเกิน
“ลุกไหวมั้ยครับ...หรือว่าต้องใช้อุปกรณ์ช่วย ผมจะได้โทรหาเพื่อน...”
“โทรหาทำไม?”
ดุจหทัยถามขัดขึ้น ระหว่างที่เท้ามือกับชั้นวางหนังสือไว้เป็นหลัก แล้วลุกขึ้นด้วยความทุลักทุเล
“เอารถเครนมาช่วยยกคุณ”
“..........”
สิ่งที่ได้ยิน มันหมายความว่าอะไรกัน?
“อ้อ...แล้วที่ทะเลาะกับเด็กคนนั้น คุณอยากได้ไม้วิเศษเหรอ ผมเห็นขายอยู่ที่ร้านของเล่น...เดี๋ยมผมซื้อให้”
คัตสึโมะโตะไม่ได้ถือวิสาสะจับมือถือแขนหญิงสาว ที่ทำเพียงแค่แตะปลายนิ้วกับแขนเสื้อที่ยาวถึงข้อมือด้วยมารยาทที่ดี ขัดกับคำพูดและแววตาที่เต็มไปด้วยความขบขัน กิริยาที่เขาทำนี้เหมือนเป็นการบังคับกลายๆ ให้ต้องเดินไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน พอเสร็จแล้วถึงได้ยื่นถุงกระดาษให้
ทว่าดุจหทัยส่ายหน้าดิก ไม่ยอมรับท่าเดียว แต่เพราะโดนยัดใส่มือ ถึงได้จำยอมถือเดินออกนอกร้านตามชายหนุ่มมา จะว่าไม่สนใจก็ได้ เพียงแค่ใคร่รู้จึงยืนชิดกระจกร้านแล้วหยิบหนังสือออกมาดู และแล้วก็เบ้หน้าเมื่อเห็นหน้าปกเป็นสาวหุ่นสเลนเดอร์ยืนแอ่นอยู่ แต่ไหนๆ แล้วก็พลิกดูหน่อยคงจะดี
“อ้าวไปไหนแล้วเนี่ย...เชอะ! ยังไม่หายเคืองนะยะ มาว่าฉันหนักเป็นตัน ลุกไม่ขึ้นจนต้องใช้เครนมายก”
ร่างอ้วนได้แต่งึมงำ
“อีตานี่...หน้าตาก็ดี แต่คิดทุเรศ”
“ใครทุเรศนะครับ”
“คุณนั่นแหละ อุ๊ย! เปล่า...ไม่ได้ว่าใคร แค่บ่นไปเรื่อย”
ร่างสูงโปร่งพยักหน้าแค่นั้น แต่ไม่เชื่อว่าจะเป็นความจริง เพราะมืออูมที่ยกขึ้นปลิวว่อนวุ่นวายเกินกว่าปรกติ อีกทั้งหน้าตาก็ดูเชื่อถือไม่ได้อยู่แล้ว
“เอ้า”
“อะไรอ่ะ? คฑา...คุณซื้อมาให้ฉันเหรอ”
“มีลูกอมอยู่ข้างในด้วย”
นิ้วยาวดันตรงปลายท่อแล้วเปิดออก เทลูกอมสีสดใสใส่มือของเขา แล้วยื่นให้เธอ
“ไม่อ่ะ...ไม่เอาด้วยทั้งคฑา...ทั้งลูกอม ฉันไม่ใช่เด็กๆ นะ เอ๊ะ! คุณนี่บอกไม่เอ๊า”
ร่างอ้วนโวยวายใส่ แต่ร่างสูงโปร่งก็ยัดใส่มือจนได้ ของชิ้นที่สองแล้วที่ได้รับอย่างไม่เต็มใจ และอยู่ๆ ก็ทำตาโตตกใจจริงๆ เมื่อชายหนุ่มถือวิสาสะจับข้อแขนอวบๆ ไว้แน่น แล้วออกแรงดึงให้เดินตามจนขาพันกันคดไปเคี้ยวมาด้วยการลัดเลาะไปตามห้องแถวจนกระทั่งถึงรถเก๋งซีดานชนิดไฮบริดจ์ป้ายแดงที่จอดอยู่
“พามาที่นี่ทำไม? เอะอะอะไรก็ลากกันมาแบบนี้...ได้ไง?”
“ขึ้นรถสิ”
“หา!”
หญิงสาวพยายามบิดแขน เมื่อตาเหลือบไปเห็นไฟเหลืองสว่างวาบเมื่อรถคันงามถูกปลดล๊อกจากรีโมทในมือ
“เรื่องอะไร...คุณเป็นใครก็ไม่รู้ ไม่ไป!”
“เรารู้จักกัน”
“ไม่จริงอ่ะ”
แม้จะเถียง ทว่าก็โดนดันให้เข้าไปนั่งคู่ตอนหน้า แต่เธอผลักประตูรถ จนเขาใช้ฝ่ามือทาบขอบประตูพร้อมลงน้ำหนักไว้แน่น เท่านั้นไม่พอยังกดปุ่มล๊อกจากรีโมทจนคนถูกขังได้แต่หน้ามุ่ยใส่เขาที่เดินอ้อมด้านหน้ามาขึ้นทางฝั่งขนขับอย่างรวดเร็ว
“นี่คุณ! ปล่อยฉันไปนะ...ขอร้องเหอะ”
“ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก”
“เชื่อได้เหรอว่าไม่ทำ...เห็นหน้าตาตี๋ๆ แบบนี้ บางทีอาจจะเป็นพวกหื่นกาม! บอกตรงๆ...ฉันกลัวคุณจะพาไปข่มขืน”
ความคิดเห็น