คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนพิเศษ เกรน:เมย์ ความรู้สึกในใจ...ต่อเขา
ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ ช่วงนี้เปิดเทอมใหม่ๆ อาจจะยุ่งๆ หรือบางทีอาจจะหายเฮดไปนานมากกกก
หรือไม่ก็นานเกินไป ก็ต้องขอโทษด้วยนะตอนนี้เรากำลังยุ่งๆ อยู่กับการอ่านหนังสืออยู่นะ
แต่ถ้าว่างๆ ก็จะมาอัพบ่อยๆ ก็แล้วกัน
.............................................................................................
“แล้ว นาย...ทำไมถึง...จูบฉันละ”
.....
.....
....!
เฮ่ย!
ผมถามอะไรออกไปฟะเนี่ย! รู้สึกร่างกายตอบสนองไปเองตามสัญชาติตญาแทนการใช้สมองไปวูบนึง...
บ้าเอ้ย! ถามออกไปอย่างนี้...ไม่ถูกเกลียดก็แปลกละ
แต่...ถ้าให้พูดจริงๆ ตอนนั้น...เจ้านั่น จูบ ผมใช่ไหม
สัมผัสที่นุ่มนวล อบอุ่นนั่น มันทาบแตะเพียงเบาๆ ที่หน้าผาก...
นอกจากนั้น...
“เพราะอะไรกัน นาย...จูบ ไม่สิ นายทำไมถึง...”
“เจ้าบ้า! นายจะบ้าเรอะฉันเป็นผู้ชายนะ! ใครจะทำแบบนั้นกันหะ
ละเมออะไรก็ละเมอให้มันน้อยๆหน่อยอย่าเว่อร์ให้มันมากนักนะ!”
“...” ไม่มีคำพูด... ที่สามารถจะเปล่งออกมาได้เลย...
เจ็บ...
เจ็บชะมัด...
เจ้า บ้าเมย์นั่น...จะพูดอ้อมๆ หน่อยไม่ได้หรือไงกัน!
“ชิ! ฉันไปทำงานต่อแล้วกัน ส่วนนายพักไปก่อน...”
“...”
คิดผิดงั้นเหรอ...
จริงด้วย...
ใครมันจะทำแบบนั้นกัน...
ใช่แล้ว...
ใครมันจะทำ...
........................................
เจ้าบ้า! นายจะบ้าเรอะฉันเป็นผู้ชายนะ! ใครจะทำแบบนั้นกันหะ
...
ฉันเป็นผู้ชายนะ! ใครจะทำแบบนั้นกันหะ
“เกรน...”
ฉันเป็นผู้ชายนะ!
ใครจะทำแบบนั้นกัน!
“พี่เกรน!!!”
“หือ เออ...อะไรเหรอครับคุณหนู”
“คือว่า...ถ้าผมมองไม่ผิดนะ มือพี่เกรนอยู่ในกระติกน้ำร้อนใช่ไหมครับ”
“หือ... เฮ้ย! อ้ากกกก! ร้อนๆๆๆๆๆๆ!”
“...”
...................................................................
............
“...แล้วตกลง พี่เกรนเหม่ออะไรเหรอครับ ถึงได้เผลอเอามือแช่อยู่ในกระติกน้ำร้อนตั้งแต่ยังไม่เดือดจนถึงเดือดโดยที่ไม่รู้สึกอะไรเลยนะ” คุณหนูหรี่ตามองมือที่พันแผลอย่างลวกๆ ของผม เอิ่ม...ใครจะกล้าให้เจ้านายพันแผลให้ละครับ
“แฮะๆ คือว่าผมมีปัญหานิดหน่อยนะครับคุณหนู” ผมหัวเราะแห้งๆพลางก้มห้ามองแผล ซี้ด...เจ็บชะมัด
แต่คุณหนูกลับเอียงคอถามผมว่า “มีปัญหาเหรอ...อืม เล่าให้ผมฟังได้หรือเปล่าละครับ” ...หือ เดี๋ยวนี้คุณหนูถึงกับสามารถรับฟังเรื่องความรู้สึกของคนอื่นแล้วเหรอเนี่ย...
“คุณหนูอยากฟังเหรอครับ” ผมถาม
“เปล่า...แต่โจชัวเคยบอกไว้นะว่า ถ้าคนมีปัญหาอะไรบางทีก็ไม่จำเป็นต้องแสดงความคิดเห็นแค่อยู่เป็นเพื่อนคอยฟังคน คนนั้นเล่าเรื่องละบายอารมณ์ออกมาก็ได้ ผมก็เลยอยากเป็นที่ระบายอารมณ์ให้นะ”
“เออ...คุณหนูครับ ไอ้เป็นที่ระบายอารมณ์นี่มัน...คือว่า...” ใครมันจะกล้าให้เจ้านายเป็นที่ระบายอารมณ์ละครับ โดยเฉพาะน้องชายของราซอนเน่
“อ๋อ...ไม่เป็นไรหรอกน่า ผมไม่คิดมาก แต่ว่าผมอาจจะเป็นคนรับอารมณ์ที่ไม่ดีเท่า โจชัว เท่านั้นเอง” ...
“...ขอบคุณครับ”
“...”
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ...
ก็แค่เล่า ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้หรอก...
เพราะงั้น...ไม่เป็นไรหรอก...
....
“ผมเอาแต่มองเขาเงียบๆ อืม... ผมเองก็ไม่แน่ใจหรอกครับว่าตอนไหน เพราะเขาจะอยู่ข้างๆ ผมตลอดผมถึงนึกไม่ออกว่าเป็นตอนไหน อยู่ข้างๆ ตลอด จนเป็นความเคยชิน แต่ผมก็ไม่คิดจะบอกว่ารู้สึกแบบนั้นกันเขา ผม...”
“...” เขาฟัง...
“กลัว...”
ถ้าหาก...
“ถ้าหากพูดออกไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้น”
“...” คุณหนูรับฟัง...
“เขา...จะหายไปจากชีวิตผมไหม"
“เขา...จะเกลียดผมหรือเปล่า"
“ผม...จะได้เจอเขาอีไหม”
“...” เขารับฟังอย่าเงียบๆ ราวกับ...
“ผมนะ...ขอแค่ได้มองเขาอยู่เงียบๆ ก็พอ...แต่ว่านะ...”
“...” ราวกับรอคอย...
“ทั้งๆ ที่คิดแบบนั้นแท้ๆ ทั้งๆ ที่คิดแบบนั้น...”
“...” รอคอยบางอย่าง...
“แต่มันกลับเจ็บ...เจ็บแทบตาย”
“...” เพียงแค่นั้น...
“เหมือนกับมีดไม่คมที่ค่อยๆ กรีดเลย ถ้ามันคม...ก็แค่ชา แล้วก็เจ็บ แต่นี้มัน...”
“...” บางอย่าง...
“ทั้งๆ ที่คิดแค่ว่า ก็แค่คุยแบบเมื่อก่อนก็พอ แต่พออยู่ด้วยกันแค่สองคนผมกลับพูดไม่ออก
บ้าชะมัดทั้งๆ ที่ทุกทีก็พูดได้นี่นา...”
“...” บางอย่างที่ผม...
“ทั้งๆ ที่ทุกทีก็พูดได้แท้ๆ” ไม่เคยแสดงออกมา...
“บางที...” เสียงที่กลมกลืนกับความเงียบดังแผ่วขึ้นเหมือนกับว่ามันไม่ผ่านสมองเพื่อใช้ความคิด แต่...ผ่านเพียงแค่ความรู้สึกเท่านั้น
“...”
“อืม...บางทีนะ ถ้าเกิดว่ามันเสี่ยงก็อย่าเสี่ยง แต่ถ้าไม่เสี่ยงก็ต้องเจ็บตลอดเวลางั้นก็ลองสี่ยงดูสิ บางทีมันอาจจะเจ็บแค่ระยะเวลาเดียวก็ได้แล้วมันก็อาจจะค่อยๆ จางหายไป จางหาย...ตามกาลเวลา” คุณหนูหลับตา เปล่งเสียงเบาๆ พลางก้มหน้า เหมือนกับ...พยายามแสดงความรู้สึก...
“...”
“ขอแค่เวลาเท่านั้น... อะ เอ้อ! ขอโทษนะ คือ...มันเผลนะครับ!” คุณ..คุณหนู...
“ไม่...ไม่เป็นไรหรอกครับขอบคุณมากครับ” เขาแสดงความรู้สึก เขาสามารถแสดงความรู้สึกได้แล้วงั้นเหรอ...
คุณหนูร้อง “อื้ม!” แล้วเริ่มอึกอัก “งั้นเออ...”
“ครับ”
“คือ...คือว่า พี่เกรนครับ” คุณหนูอึกอัก
“ครับ” ผมแกล้งร้องทักออกมาเผื่อว่าคุณหนูจะลังเลจนไม่กล้าพูด
“คือ พี่เกรนรู้รึเปล่าครับว่าโจชัวชอบอะไร!” แล้วคุณหนูก็สูดหายใจแล้วตะโกนพูดออกมารวดเดียวจนผมได้แต่...อึ้ง
“หือ...เออ...” เออ...คุณหนูมีพัฒนาการรวดเร็วจังนะครับ
“ช่วยหน่อยนะครับ! นะ!” คุณหนรบเร้าผมด้วยสีหน้าน่าสงสารมาก ว่าแต่...
“เออ...คือ คุณหนู เออ ที่ถามแบบนั้น หมายถึง อะไรเหรอครับ”
“ก็...ก็...ก็คือว่า อีกสองสันก็ครบรอบแล้ว...”
“ครบรอบ...” ผมครางออกมา ครบรอบอะไรละ
“อื้ม ครบรอบวันที่ฉันเจอ โจชัว ครั้งแรก...” คุณหนูดพูดเรื่อยๆจนหางเสียงแทบกลายเป็นกระซิบ แล้วก็ ถ้าผมมองไม่ผิดแก้มและใบหูของคุณหนูเริ่มขึ้นสีชมพูอ่อนๆแล้วด้วย
“อ๋อ...”
“แล้วตกลงพี่เกรนรู้รึเปล่าละครับว่า โจชัว ชอบอะไร”
ผมยิ้มแล้วตอบคุณหนูว่า “ขอแค่สิ่งนั้นคุณหนูตั้งใจทำให้ไม่ว่าอะไรเขาก็ชอบหมดแหละครับ” ผมลุกข้นพร้อมก้มให้คุณหนู
“...” คุณหนูเอียงคอมองหน้าผมเหมือนไม่เข้าใจว่าผมโค้งศีรษะระให้ทำไม
“...ขอบคุณครับ” ขอบคุณสำหรับการพยายามแสดงความรู้สึกครั้งแรก ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นที่ทำให้ผมรู้สึก...
“เอ๋” คุณหนูร้องออกมาเหมือนไม่เข้าใจว่าผมขอบคุณเขาทำไม...คุณหนูการรู้เรื่องความรู้สึกเมื่อกี้นี้มันไม่ใช่ภาพลวงตาใช่ไหมครับ
“ขอบคุณที่ช่วยเรื่องเมื่อกี้นะครับคุณหนู” ผมอธิบาย
“อ๋อ...ถ้าอย่างงั้นผมก็ขอบคุณนะครับ”
“ครับ?” ขอบคุณ? ขอบคุณเรื่องอะไรนะ
“สำหรับการช่วยเหลือเมื่อกี้ไง” อ๋อ...งั้นแสดงว่าคุณหนูก็การรู้เรื่องความรู้สึก เมื่อกี้ไม่ได้เป็นภาพลวงตาสินะ
คุณหนูถึงเข้าใจ ดี
จังแฮะ คุณหนูคุยเริ่มู้เรื่องความรู้สึกแล้ว!!!
“ถ้างั้น...ผมขอตัวนะครับ”
“อื้ม”
เอาละ! “ถ้าเกิดว่ามันเสี่ยงก็อย่าเสี่ยง แต่ถ้าไม่เสี่ยงก็ต้องเจ็บตลอดเวลางั้นก็ลองสี่ยงดูสิ บางทีมันอาจจะเจ็บแค่ระยะเวลาเดียวก็ได้แล้วมันก็อาจจะค่อยๆ จางหายไป จางหาย...ตามกาลเวลา” อย่างงั้นเหรอถ้างั้นฉันก็เลือกที่จะเสี่ยงก็แล้วกัน เผื่อว่าจะเป็นตามที่หวัง แต่...
ก็คงต้องเตรียมใจเผื่อไว้เหมือนกัน...
ก็คำตอบนะ...
มันมี ทั้งใช่ และไม่ใช่ นี่นา...
....................................
.......................
.............
ร่างสูงออกจากห้องไปแล้วเหลือว่าเพียงหนุ่มน้อยเจ้าของเรือนผมสีเงินนั่งครุ่นคิดอย่างไม่เข้าใจว่า...
“ว่าแต่เจ้า สิ่งนั้น ที่พี่เกรนว่า มันคืออะไรละ? เฮ้อ ไม่เข้าใจเลยแฮะ”
สงสัย...คงต้องคิดอีกนานแน่นอน
.................................โปรดติดตามตอนต่อไปขอบคุณคะ^^...................................
........................................................................................
Ps. ตอนนี้ พยายามแต่ให้ดราม่า เออ...ถึงแม้มันอาจไม่ก็ตามT.T แล้วก็อย่างที่บอกคะช่วงนี้ไม่ค่อยว่างจริงๆ เตรียมตัวสอบอทำรายงาน การบ้าน อ่านหนังสือ จนมีวันหนึ่งแม่มาเคาประตูกลางดึกแล้วถามว่า “นี่กี่โมงแล้วทำไมไม่นอน” แล้วเราก็ตอบไปด้อยอาการเบลอๆ ไปว่า “4 ทุ่ม มั้ง...(ในห้องเราไม่มีนาฬิกานอกจากดูเวลาในโทรศัพท์T.T)” แล้วแม่ก็บอกว่า “ตีสามครึ่ง ทำอะไรนะ” เท่านั้นแหละโดนบ่นยาวคะ แม่หาว่าเราอ่านการ์ตูน อยากบอกเหลอเกินว่าเรื่องที่หนูกำลังจะอ่านนะ มันยังไม่ออก T[]T แฮ่มๆๆ นอกเรื่องๆๆ สรุปง่ายๆ คืออยากขอโทษล่วงหน้าคะ ถ้าเกิดว่ามาอัพช้าเกินไปคะ แต่ว่าถ้าว่างๆ ก็จะขอแอบมาอัพก็แล้วกันนะคะ >O<!
Ps2. คอมเม้นคือยาชูกำลังเพราะงั้นถึงจะอับช้า แต่มันก็ทำให้เรารู้สึกว่ามีคนอ่านนะ ดังนั้น ขอคอมเม้นด้วยนะคะ>_<!
.................................................................
ความคิดเห็น