คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โจชัว x อันเซียร์ : บาดเจ็บ... [re write]
โจชัว x อันเซียร์ : บาดเจ็บ...
“โจชัว! นายอยู่เฉยๆเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เสียงตวาดของคุณหนูดังลั่นทันทีที่ผม…พยายามที่จะหนีจากการที่คุณช่วยผมเปลี่ยนเสื้อ…
“คุณหนูครับพ่อบ้านมีหน้าที่ดูแลผู้เป็นนายอยู่แล้ว…แล้วอีกอย่างผมก็สามารถ…”
“หายได้ไวเพราะเผ่าพันธุ์นายนั้นสามารถหายจากอาการบาดเจ็บได้เร็วกว่าคนปกติ นายเลิกพูดคำนี้เพื่อที่จะไม่รับการช่วยเหลือเหอะน่า! ”
“แต่…”
“เงียบนะ! ไม่งั้นคราวหน้าต่อให้ฉันตายต่อหน้านาย นายก็ห้ามช่วย! เพราะพ่อบ้านไม่มีหน้าที่ต้องต่อสู้!” ทันทีที่คุณหนูพูดจบ ผมก็รู้สึกว่า ผมโต้แย้งอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
เมื่อสามสิบนาทีก่อนผมกับคุณหนูออกไปข้างนอกมา พอดีว่าเกิดเรื่องในขณะที่คุณหนูกำลังถ่ายแบบ…คนร้ายต้องการจะทำร้ายคุณหนูในเวลานั้นซึ่งพอดีกับขณะที่คุณหนูอยู่ข้างนอกจึงทำให้ลงมือต่อหน้าผู้คนไม่สะดวก แต่ผมช่วยไว้ได้ แต่ก็มีปัญหาตามมาคือ
“แขนขวาหัก ข้อมือซ้ายกระดูกร้าว ขาขวาแพลง เอ็นร้อยหวายขาซ้ายฉีก…อ้อแล้วก็…”
“เข้าใจแล้วครับคุณหนู” ผมพูดขัดขึ้นก่อนที่คุณหนูจะพูดอาการบาดเจ็บของผมหมดทุกอย่าง แล้วกเกิดอาการคิดว่ามันสาหัสเกินไปแล้ว ‘บังคับ’ให้ผมลาหยุดรักษาตัว
“ดี! งั้นโจชัว นายหันหลังซิ”
“ครับ” ผมหันหลังตามที่คุณหูนสั่ง
“…!”
“โจชัวนายสะดุ้งอะไรเหรอ”
“…”เพราะการปลกกระดุมโดยคุณหนูอยู่ด้านหลังผมแล้วโอบผมเพื่อปลดกระดุมเสื้อนี้มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆไงละครับ แต่ผมว่าผมไม่ควรจะพูดออกไปเพราะว่าคุณหนูอุตส่าห์ช่วยผมแล้วการผิดพลาดเล็กน้อยนี้ก็ไมจำเป็นต้องพูดเวลานี้ก็ได้
“…ความจริงฉันก็ไม่รู้หรอกว่าปลดกระดุมให้คนอื่นเขาปลดกันยังไง แต่ฉันเคยเห็นในหนังพระเอกชอบปลกกระดุมนางเอกแบบนี้ ฉันเลยคิดว่าคงจะต้องทำแบบนี้น.ะ…”
“…”เออ…คุณหนูครับ คุณพูดเหมือนกับว่าผมเป็นนางเอกแล้วคุณหนูเป็นพระเอกเลยครับ ว่าแต่มันหนังเรื่องอะไรกันนะมีฉากที่พระเอกกำลังปลดกระดุมนางเอกแบบนี้ด้วยเหรอ
ว่าแล้วผมก็ถามคุณหนูออกไป “คุณหนูครับหนังนั้นมันหนังเรื่องอะไรเหรอครับ”
“อืม…ฉันก็ไม่รู้หรอกนะเห็นแต่ว่าเป็นของเกรนนะ พอดีว่าฉันเห็นตอนเกรนกำลังดูพอดีเลย”
“...อย่างงั้นเหรอครับ” ผมคิดว่าผมรู้แล้วละว่าเป็นหนังแบบไหน
“อืม…”
“…”
“โจชัว...ผมนายหอมจัง หอมอ่อนๆ เป็นกลิ่นที่เบาบางแต่หอมจัง”
“งะ…งั้นเหรอครับ”
“โจชัว นายเป็นอะไรนะ ทำไมถึงเกร็งอย่างนั้น” …คุณหนูครับ เพราะคุณหนูกำลังหายใจรดต้นคอผมอยู่ไงครับ มันทำให้ผมรู้สึกร้อนๆที่หน้าแล้วก็ มันทำให้ผมรูสึก…หวิวๆนะครับ
“แค่รู้สึกปวดขานิดหน่อยนะครับ คุณหนู” ผมตอบไม่ตรงกับความจริง…ทำไมนะ
“งั้น…นายนั่งก่อนไหมโจชัว”
“ไม่เป็นไรครับคุณหนู”
“งั้น…”
“…!”
“เป็นอะไรเหรอโจชัว…ทำไมนายสะดุ้งอีกแล้วละ”
“คุณหนูครับ…คุณหนู เออ…” ผมพูดไม่ออกได้แต่มองไปด้านล่าง…ในจุดที่คุณหนูกำลัง เออ…ถอดอยู่
“มำไมละ…ก็ฉันแค่จะปลดเข็มขัดให้เท่านั้นเอง”
“ไม่เป็นไรครับคุณหนูอันนี้ผมถอ…”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันถอดให้ ว่าแต่…นอกจากผมนายจะหอมแล้ว กลิ่นตัวนายก็หอมเหมือนกันนะ หอมอ่อนๆ…หอมดีจัง”
“…” คุณหนูครับ…คุณหนูมีอะไรกับตัวผมหรือครับ…ทำไมชอบ เออ…หอมผมจัง
“โจชัว…กลิ่นตัวนายเนี่ยหอมจริงๆเลยนะ หอมจัง หอมแบบเบาบางคล้ายกลิ่นผมนายเลย” คุณหนูครับ! คุณหนูกำกัลทำผมใจเต้นนะครับ! เพราะฉะนั้นกรุณาอย่ากระซิบที่หูผมเลยครับและก็…
“คะ...คุณครับ ผมถอดกางเกงเองได้ครับเพราะฉะนั้นพอ…”
“ทำไมละ?...หรือนายรังเกียจ”
“ไม่ครับ! ผมไม่เคยรังเกียจคุณหนู!...แต่ผมคิดว่าคุณหนูไม่ควร…”
“ไม่มีอะไรที่ไม่ควรหรอกนะโจชัว เพราะว่าฉันเต็มใจทำให้นาย... เพราะนายทำเพื่อฉันมาตลอด”
“งั้นหรือครับ…” แล้วถ้าไม่มีเหตุผลแบบนั้น คุณหนู คุณจะทำแบบนี้กับผมไหมนะ? นี่ผมกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย
“คิ้วขมวดลงศูนย์จุดสององศา…คอเอียงด้านซ้ายอีกศูนย์จุดสามองศา โจชัว นายคิดอะไรอยู่หรอ…”
“ถ้าไม่มีเหตุผลแบบนั้น คุณหนู คุณจะช่วยผมแบบนี้ไหมนะ…อะ!” ผม…ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย!
“ช่วยสิ…เพราะโจชัวสำคัญต่อฉันมาก” สำคัญ?
“คุณหนู…” ขอบคุณครับผมคิดว่าคำนี้ไม่จำเป็น…เพราะคุณหนูคงรู้อยู่แล้วว่าผมจะพูด
“ปลดกระดุมกางเกงเสร็จแล้ว…ทีนี้นายหันมาซิ”
“ครับ”
“เอาละ อืม… นายไปนั่งบนเตียงซิ”
“นั่ง?” ทำไมผมต้องนั่งละครับ ผมกำลังคิดที่จะถาม
แต่เหมือนคุณหนูจะอ่านใจผมออกเลยพูดก่อนว่า “นายคงไม่อยากยืนถอดกางเกงทั้งที่ขานายบาดเจ็บทั้งสองข้างแบบนี้หรอกมั้ง”
“ขอบคุณครับ” ผมพูดจากใจจริง
เมื่อผมเดินมานั่งที่เตียง(โดยที่คุณหนูช่วยพยุง)และนั่งลัง “โจชัว…” จู่ๆคุณหนูก็เรียกผม
“ครับคุณหนู” ผมตอบรับ
“นายตอนที่ปลดกระดุมเสื้อออกหมดแต่ยังไม่ได้ถอดเสื้อ กับกางเกงที่ปลดกระดุมแล้วกับเข็มขัดที่ปลดออก…”
“…” มันทำไมหรือครับ ขณะที่ผมคิดจะถามคุณหนูกลับตอบออกมาก่อนแล้วคำตอบที่คุณหนูตอบออกมานั้น…
“มันทำให้ฉันรู้สึกใจเต้น….” ทำให้ผมรู้สึกร้อนที่หน้าและอวัยวะภายในด้านซ้ายเต้นแรงอีกต่างหาก
“’งะ…งั้นเหรอครับ” ผมพูด
“นาย…ดูสวยจัง”
“อึก…” คุณหนู คุณกำลังทำให้ผมรู้สึกแปลกๆนะครับ เพราะฉะนั้นอย่าทำอะไรให้ผมใจเต้นมากกว่านี้อีกเลย คำพูดนี้ผมได้แต่คิดไว้ในใจ
“มา ฉันช่วยถอดกางเกงนะ”
“คุณหนูครับ…” ผมพูดขึ้น
“อะไรเหรอโจชัว”
“…”เราสองคน
“…” ก็เงียบ
“…”
แล้วจู่ๆคุณหูก็พูดเรื่องบางอย่างที่ทำให้ผม… “โจชัว…เสียหัวใจนาย…”
ได้แต่เงียบ “…”
“เต้นดังมากเลย…”
“เพราะ…ว่า…” ผมตอบ
“เพราะว่าอะไรเหรอ”
“เพราะว่าคุณหนู…”
“เพราะฉัน อะไรเหรอ”
“เพราะคุณหนูอยู่ใกล้ผม กลิ่นตัวคุณหนูทำให้ผม…”
“โจชัว…”
“ครับ”
“นายใจเต้นเพระฉันใช่ไหม” คุณหนู…คุณอ่านใจผมออกงั้นหรือครับ
“…ครับ…”ผมตอบรับตามความจริง
และแล้ว “…” ก็เกิดความเงียบอีกครั้ง
“...” มันคง…เป็นเรื่องไม่ดีสินะ
“ดีจัง”
“คระ…อึก…” ผมยังไม่ทันพูดจบริมฝีปากที่เบาบางนุ่มนวลก็กดลงมา
“…” และสิ่งที่ผมทำได้คือ
พยายามหายใจเอาอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุกแต่ “...” ผมรู้สึกว่าผมหายใจไม่ทันกับแรงดูดอากาศที่คุณหนูแย่งไปจากผม
“อึก!...แฮกๆๆ” ผมจึงรีบผลักคุณหนูออกจากตัว
แต่ ดูเหมือนว่าคุณหนูจะเข้าใจผมผิดจึงพูดว่า “นาย…รังเกียจฉันเหรอ”
“ไม่ครับ! ผมไม่ได้รังเกียจคุณหนูเลย” ผมตอบตามจริง
“แล้วนายผลักฉันทำไม” คุณหนูถาม
“เพราะว่า…”
“…”
“เพราะว่าผมตกใจ แล้วก็หายใจไม่ทันครับ”
“งั้นเหรอ…”
“ครับ”
“งันตอนนี้คงหายใจทันนะ”
“คระ…”
“ก็…” ยังไม่ทันพูจบริมฝีปากเบาบางและนุ่มนวลของคุณหนูนก็ทาบลงมาอีกครั้ง
“…” ครั้งนี้ผมตั้งรับได้ทัน
“…” เริ่มแรก เบาบางและอ่อนโยน
“…” และก็เริ่มที่จะรุกเร้าแลหนักแน่นขึ้นเรื่อยๆ…. แต่สิ่งที่แปลก คือผมตอบรับมันอย่างนุ่มนวลและเต็มใจ
ทำไมนะ?
“…” หรือผม…จะยินดีรับสิ่งที่คุณหนูมอบให้ ถ้าเช่นนั้น…ผมชอบคุณหรือครับคุณหนู
“…”
“…โจชัว คืนนี้ นายนอนพักกับฉันนะ”
“ครับคุณหนู”
-------------------------------------โปรดติดตามตอนต่อไปขอบคุณค่ะ-------------------------------------
ความคิดเห็น