คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โจชัว x อันเซียร์ : ป้อนเลือด... [re write]
โจชัว x อันเซียร์ : ป้อนเลือด...
โจชัว x อันเซียร์ : ป้อนเลือด...
................
ตอนเช้า...
เวลาตีห้า...
ใช่ครับเวลานี้ผมจะอยู่ในครัว คอยทำอาหารเช้าให้คุณหนู แต่ตอนนี้...
ผมนอนอยู่บนเตียง...
ของคุณหนู
คุณหนูเดินเข้ามาหาผมที่กึ่นนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงแล้วยื่อนแก้วทรงสูงที่มีของเหลวสีแดงอยู่ภายใน ใช่แล้วนั่นคือ เลือด อาหารของผม...อาหารของแวมไพร์ “โจชัวขอโทษทีนะช้าไปหน่อย อะ...นี่ ‘เลือด’ ของนาย”
“ขอบคุณครับ...” ขณะที่ผมคิดจะรับก็นึกอะไรบางอย่างได้...แขนทั้งสองข้างของผม...มันยังใช้งานไม่ได้นี่แล้วจู่ๆคุณหนูก็ร้องออกมาว่า อะ หลังจะนั้นก็พูดว่า
“โจชัวนายแขนนายยังใช้งานไม่ได้นี่นา...แล้วจะกินยังไงละ”
ผมจึงตอบไปว่า “ใช้หลอดดูดก็ได้ครับคุณหนู”
แต่คุณหนูกลับบอกว่า “มันน่าจะทุลักทุเลนะ มือนาย...ข้างนึงก็ร้าว อีกข้างเอ็นก็พลิกนี่นา”
“...จริงด้วยครับ” ผมตอบอย่างจนใจ
คุณหนูยืนนิ่งอยู่ซักพักก็ร้องว่า “จริงด้วยสิ...โจชัวนายอย่าตกใจนะ แล้วก็ห้ามผลักฉันด้วย” อะไรที่ทำให้ผมตกใจหรือครับคุณหนู...หรือว่า...ขณะที่ผมนึกเรื่องที่อยู่ๆคุณหูนก็...จูบผม ผมก็รูทันทีว่าคุณหนูจะทำอะไร
ผมจึงรีบเรียกคุณหนูแต่... “คุณหนูครับคือ...” ไม่ทันแล้ว...คุณหนูยกแก้วที่ใส่เลือดขึ้นกระดกแล้วก็ก้มมาที่ผม
ริมฝีปาที่บางเบาอ่อนนุ่มทาบลงมาที่ปากของผม
สิ่งแปลกปลอมสอดเข้ามา...มันไม่ใช้เลือด
แต่เป็นสิ่งที่ใช้เปิดริมฝีปากที่กำลังปิดอยู่เพื่อส่งเลือดเข้ามา...ลิ้น
ทันทีที่ริมฝีปากของผมเปิด ของเหลวรสชาติคุ้นเคยก็ไหลเข้ามาอย่างไม่หยุด...ผมกลืนมันไม่ทัน
ของเหลวสีแดงค่อยๆไหลออกมาเริ่มที่ริมฝีปาก คาง...หัวไหล่...แขน...และสิ้นสุดที่เตียง
“อึก...อึก...อึก...”
“...”
ทันทีที่คุณหนูถอนริฝีปากออกผมก็รีบหายใจเอาอากาศเข้าร่างกายทันที “แฮกๆๆ”
แล้วอยู่คุณหนูก็เรียกผม “โจชัว...”
“อึก..ครับคุณหนู” ผมตอบ
แล้วคุณหนูก็พูดว่า “นาย...สวยมากเลยสวยกว่าเมื่อคืนอีก...จะว่ายังไงดีละ คือ ตอนนายเปื้อนเลือดแบบนี้
ดูสวยมากเลย...”
“เออ...คุณหนูครับคือ...” ...แวมไพร์ก็เขินเป็นนะครับคุณหนู
ผิมคิดไปได้ซักพัก คุณหูก็ร้องโวยวายออกมาว่า “แต่ตัวนายมีเลือดออกเต็มไปหมดเลย...อะ! นายเลือดออกเหรอ ออกตรองไหนนะ ทำไมฉันไม่เห็นเลย”
“คุณหนูครับ...” ผมรีบพูดขัดคุณหนูเบาๆเพื่อไม่ให้เสียมารยาทของพ่อบ้าน
“อะ...” คุณหนูหยุดโวยวาย
“คุณหนูครับเนื่องจากเมือสักครู่คุณหนูเออ...คุณหนูป้อนเลือดผมทางปาก” ผมพูดอธิบาย
“...”
“ผมนั้นดื่มไม่ทันเลือพวกนั้นจึงไหลออกมาครับคุณหนู”
“อ๋อแล้วนายจะกินอีกไหม” คุณหนูถาม
“ไม่แล้วครับขอบคุณมากครับคุณหนู” ผมตอบด้วยความซาบซึ้งที่คุณหนูเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอก” คุณหนูพูด แล้วคุณหนูก็'เหมือนจะ' โวยวายอีกครั้ง “จริงด้วย! ตัวนายเปื้อนเลือดนี่ฉันเช็ดตัวให้นะมาเดี๋ยวฉันถอดเสื้อให้”
“คุณหนูครับ! ” ผมรีบพูดห้ามแต่...
“นายรังเกียจฉัน...” คุณหนูทำหน้าเหมือนจะร้องไห้จึงทำให้ผม...
“ไม่ครับไม่ได้รังเกียจ...” ใจอ่อน...
ทันทีที่พูดจบคุณหนูก็ยิ้มแป้นทันทีแล้วก็พูว่า “งั้นฉันถอดเสื้อให้นะ”
“ก็...ก็ได้ครับ” ผมตอบรับ
“เย่!...” คุณหนูครับการถอดเสื้อผมมันน่าดีใจขนาดนั้นเลยหรือครับ...
แว้กกกกก! อย่าเพิ่งรู้มมมม >,,< =[]=
ความคิดเห็น