ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เรื่องของเขา...2
พอขึ้นม.6 ผมก็ยังดีใจอยู่ที่ผมยังไม่ได้ย้ายห้องไปไหน ถึงตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกกับพีเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยนไป แต่ไม่รู้เธอเปลี่ยนไปรึป่าว…แต่ผมรู้สึกว่างั้น
“ได้ข่าวว่ายัยพีชอบ น้องอาร์ทว่ะ” ไอ้เม้งเพื่อนผมบอกอีกแล้ว
“ เออก็ดีแล้วนี่…”
“ ฮะ!!! อะไรวะ มึงพูดใหม่ซิ”
“ ก็ยัยพี น่ะ ชอบไอ้อาร์ทม.5 อ่ะ”
อะไรนะ ผมไม่ได้ฟังจากไอ้เม้งผิดไปนะ หูผมคงไม่ได้ฝาดใช่มั้ย ไม่จิงใช่มั้ย ผมพยายามหลอกตัวเองอยู่หลายวันแต่ยังไงความจิงก็ยังเป็นความจิงอยู่อย่างนั้น ดูจากท่าทางของเธอแล้วตอนนี้น่ากำลังจะมีความรักมากกว่า ใช่สิผมควรจะยินดีกับเธอ…ใช่ผมควรจะทำอย่างนั้น วันทั้งวันผมไม่ได้พูดกับเธอเลย ผมไม่กล้าสู้หน้าเธอเลย ที่จิงเธอมีเค้าก็น่าจะพอแล้ว…ปล่อยให้คนดีๆอย่างเธอและเค้าได้คู่กันเถอะ ผมว่ามันเหมาะสมกันดีนะ ดีกว่าผมกับเธอเสียอีก มันสายไปแล้วใช่มั้ย
….เมื่อน้องสาวผมรู้ เค้าก็อดสงสารผมไม่ได้ คือ..ผมเล่าให้เค้าฟังแต่ไม่ได้บอกว่าเธอเป็นใคร ผมลืมบอกไปว่า ผมก็มีน้องสาวนะ เราเป็นพี่น้องกันแต่ใช้คนละนามสกุลกัน น้องผมใช้ของพ่อ ส่วนผมใช้ของแม่ ทำไมน่ะหรอก็ตอนนั้นพ่อกับแม่ผมเค้าเลิกกันน่ะซิ แต่ตอนนี้คืนดีกันเรียบร้อยแล้วคับ ผมว่าการได้อยู่กับน้องสาวนี่ มันก็ดีเหมือนกันนะ มันทำให้ผมรู้ความคิดของผู้หญิงมากขึ้น จนพวกเราถูกล้อว่าเป็นแฟนกัน เรื่องนามสกุลน่ะไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอกคับ มีผมกับน้องเท่านั้นแหละที่รู้ พวกเราไม่อยากบอกใครเท่านั้นเอง ขนาดเพื่อนสนิทผมมันยังไม่รู้เลย
วันพรุ่งนี้ก็เป็นวันปิดภาคการศึกษาแล้วซินะ ผมยังไม่รู้เลยว่าเธอจะเลือกเรียนที่ไหนเห็นเธอบอกว่าเธออยากเป็น มัคคุเทศก์ อยากให้เธอได้เป็นจังเลย…. วันนี้ครอบครัวผมก็เลยพาไปกินข้าวนอกบ้านฉลองที่ผมเรียนจบจนได้ หลังจากที่เคี่ยวเข็ญผมมาตั้งนาน ผลลัพธ์ก็ คือ….จุก..คับปวดท้องมากๆ กินมากไปและอีกอย่างผมก็เป็นโรคเกี่ยวกับกระเพาะอาหารอยู่แล้วด้วยมันเลยยิ่งไปใหญ่ นอนตัวงออยู่ที่บ้านออกไปไหนไม่ได้เลย…ผมได้แต่ภาวนาขอให้วันพรุ่งนี้ผมหายดีจะได้ไปเจอหน้าเธอ….เป็นครั้งสุดท้าย
9.30 น. แล้ว เฮ้ย! 9.30น. แล้วหรอ ทำไมถึงมารู้สึกตัวเอาป่านนี้นะ งานจะเลิกแล้วด้วย แต่ยังไงผมก็จะไปงานปิดภาคการศึกษาให้ได้ แม่ผมบอกว่าให้น้องผมไปแทน แต่ผมไม่ยอมหรอก ให้น้องผมไปดูหน้าคนที่ผมชอบแทนงั้นหรอ ไม่เอาหรอก ผมไม่ยอม นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว…ครั้งสุดท้าย
9.45 น. รถเมล์นี่มันช้าจิงๆเลย นี่ถ้าผมหายดีนะผมวิ่งไปแล้ว แต่ทำไมมันต้องมาปวดท้องเอาตอนนี้นะ
9.50 น. แล้วนะทำไมยังไม่ถึงซะที รู้สึกว่าวันนี้ทางไปร.ร.นี่มันยาวผิดปกติ แต่ก่อนคิดอะไรแป็บเดียวก็ถึงแล้ว แต่นี่มัน…10.00 น. แล้วจนได้ นี่ผมจะไม่ได้เห็นหน้าเธออีกแล้วจิงๆหรอเนี่ย
10.10 น. และแล้วผมก็มาถึงร.ร.จนได้ ความหวังของผมหมดแล้วล่ะไม่รู้จะมาทำไม อีก มันสายไปแล้วใช่มั้ย โน่นไง!!! ผมเห็นแล้ว เจอแล้ว ผมเจอเธอแล้ว ผมวิ่งไปสุดแรงผมไม่สนใจแล้วว่าท้องผมมันจะปวดมากแค่ไหน แต่…กึก
ผมต้องหยุดทันที ในเมื่อคนที่ผมวิ่งมาหาไม่ใช่เธอ แค่ดูคล้ายๆเธอเท่านั้นเอง……..
ผมนั่งรถเมล์กลับมาบ้าน…ผมบอกไม่ถูกว่าผมเป็นอะไรไป ทำไมมันดูเลื่อนลอยอย่างนี้ จะเดินไปไหนก็ชนนู่นชนนี่ตลอดเวลา เป็นอะไร ความรู้สึกนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมาก่อน มันงงๆ มึนๆ ยังไงก็ไม่รู้
ผมหยิบเอาไดอารี่ส่วนตัวมาอ่าน เมื่อก่อนนี้ผมเคยเขียนบันทึกทุกวัน แต่เดี๋ยวนี้ ไม่ค่อยได้บันทึกเลย อ่านไปแล้วก็นึกถึงภาพบรรยากาศเก่าๆ ที่เคยมี ตอนนี้ผมรู้สึกอยากจะเขียนอีกครั้งแล้วล่ะ ก่อนอื่นผมวาดรูปหน้าเธอให้เหมือนที่สุด แล้วก็….ให้ไดอารี่นี้เป็นตัวแทนของผมก็แล้วกัน
23/03/49 เวลา 00.00 น.
วันนี้ต้องขอโทษนะ ที่ไม่ได้ไปงานปิดภาค ความจิงเราน่ะ ไม่สบายปวดท้องมากเลย ที่ไปวันนี้เราอยากจะเห็นหน้าพี เรารู้ว่าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่จะได้เจอ และวันนี้เค้าก็อยากจะมาทวงคำตอบที่เราเคย ขอพีเป็นแฟนพี พีจำได้มั้ย แต่ยังไงคำตอบมันก็ คือไม่ได้อยู่แล้วใช่มั้ย ไม่เป็นไรหรอก และอีกคำที่อยากจะบอกนะ เรารักพีมากเลยรู้มั้ย รัก..และก็รักมาตลอด เราไม่เคยเปลี่ยนไปเลย …แต่ยังไงซะที่เราพูดไปคงไม่มีประโยชน์เท่าไรหรอก ก็ตอนนี้พีมีคนที่รักแล้วนี่ ขอให้คนนั้นเป็นคนที่ดีของพีนะ….ไม่ว่าวันนี้หรือวันข้างหน้า พี ก็คือคนที่อยู่ในหัวใจเราตลอดไป เราสัญญา
แล้วผมก็แนบดอกกุหลาบ ดอกนั้นที่ผมตั้งใจซื้อมาสารภาพรักกับพี คั่นหน้านี้เอาไว้….
“จะอยู่ตรงนี้ตรงที่ที่เรารักกัน **
ได้พบเธอในหัวใจ อยู่ทุกวัน ก็เพียงพอแล้วไง
จะเป็นอย่างนี้ ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่
ตรงที่ที่เป็นของเธอในหัวใจ ยังไงก็จะเว้นว่างเอาไว้
ไม่ให้ใครมาแทนที่เธอ ”
……………………………………
** ที่ที่เรารักกัน ของ ฟิล์ม- รัฐภูมิ
ฝากติดตามกันด้วยนะคะ ถ้ามีเวลาจะเขียนต่อค่ะ นี่เป็นเรื่องแรกค่ะ ยังไงก็ฝากติชมด้วยนะคะ
รักคนอ่านที่สุดเลย
“ได้ข่าวว่ายัยพีชอบ น้องอาร์ทว่ะ” ไอ้เม้งเพื่อนผมบอกอีกแล้ว
“ เออก็ดีแล้วนี่…”
“ ฮะ!!! อะไรวะ มึงพูดใหม่ซิ”
“ ก็ยัยพี น่ะ ชอบไอ้อาร์ทม.5 อ่ะ”
อะไรนะ ผมไม่ได้ฟังจากไอ้เม้งผิดไปนะ หูผมคงไม่ได้ฝาดใช่มั้ย ไม่จิงใช่มั้ย ผมพยายามหลอกตัวเองอยู่หลายวันแต่ยังไงความจิงก็ยังเป็นความจิงอยู่อย่างนั้น ดูจากท่าทางของเธอแล้วตอนนี้น่ากำลังจะมีความรักมากกว่า ใช่สิผมควรจะยินดีกับเธอ…ใช่ผมควรจะทำอย่างนั้น วันทั้งวันผมไม่ได้พูดกับเธอเลย ผมไม่กล้าสู้หน้าเธอเลย ที่จิงเธอมีเค้าก็น่าจะพอแล้ว…ปล่อยให้คนดีๆอย่างเธอและเค้าได้คู่กันเถอะ ผมว่ามันเหมาะสมกันดีนะ ดีกว่าผมกับเธอเสียอีก มันสายไปแล้วใช่มั้ย
….เมื่อน้องสาวผมรู้ เค้าก็อดสงสารผมไม่ได้ คือ..ผมเล่าให้เค้าฟังแต่ไม่ได้บอกว่าเธอเป็นใคร ผมลืมบอกไปว่า ผมก็มีน้องสาวนะ เราเป็นพี่น้องกันแต่ใช้คนละนามสกุลกัน น้องผมใช้ของพ่อ ส่วนผมใช้ของแม่ ทำไมน่ะหรอก็ตอนนั้นพ่อกับแม่ผมเค้าเลิกกันน่ะซิ แต่ตอนนี้คืนดีกันเรียบร้อยแล้วคับ ผมว่าการได้อยู่กับน้องสาวนี่ มันก็ดีเหมือนกันนะ มันทำให้ผมรู้ความคิดของผู้หญิงมากขึ้น จนพวกเราถูกล้อว่าเป็นแฟนกัน เรื่องนามสกุลน่ะไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอกคับ มีผมกับน้องเท่านั้นแหละที่รู้ พวกเราไม่อยากบอกใครเท่านั้นเอง ขนาดเพื่อนสนิทผมมันยังไม่รู้เลย
วันพรุ่งนี้ก็เป็นวันปิดภาคการศึกษาแล้วซินะ ผมยังไม่รู้เลยว่าเธอจะเลือกเรียนที่ไหนเห็นเธอบอกว่าเธออยากเป็น มัคคุเทศก์ อยากให้เธอได้เป็นจังเลย…. วันนี้ครอบครัวผมก็เลยพาไปกินข้าวนอกบ้านฉลองที่ผมเรียนจบจนได้ หลังจากที่เคี่ยวเข็ญผมมาตั้งนาน ผลลัพธ์ก็ คือ….จุก..คับปวดท้องมากๆ กินมากไปและอีกอย่างผมก็เป็นโรคเกี่ยวกับกระเพาะอาหารอยู่แล้วด้วยมันเลยยิ่งไปใหญ่ นอนตัวงออยู่ที่บ้านออกไปไหนไม่ได้เลย…ผมได้แต่ภาวนาขอให้วันพรุ่งนี้ผมหายดีจะได้ไปเจอหน้าเธอ….เป็นครั้งสุดท้าย
9.30 น. แล้ว เฮ้ย! 9.30น. แล้วหรอ ทำไมถึงมารู้สึกตัวเอาป่านนี้นะ งานจะเลิกแล้วด้วย แต่ยังไงผมก็จะไปงานปิดภาคการศึกษาให้ได้ แม่ผมบอกว่าให้น้องผมไปแทน แต่ผมไม่ยอมหรอก ให้น้องผมไปดูหน้าคนที่ผมชอบแทนงั้นหรอ ไม่เอาหรอก ผมไม่ยอม นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว…ครั้งสุดท้าย
9.45 น. รถเมล์นี่มันช้าจิงๆเลย นี่ถ้าผมหายดีนะผมวิ่งไปแล้ว แต่ทำไมมันต้องมาปวดท้องเอาตอนนี้นะ
9.50 น. แล้วนะทำไมยังไม่ถึงซะที รู้สึกว่าวันนี้ทางไปร.ร.นี่มันยาวผิดปกติ แต่ก่อนคิดอะไรแป็บเดียวก็ถึงแล้ว แต่นี่มัน…10.00 น. แล้วจนได้ นี่ผมจะไม่ได้เห็นหน้าเธออีกแล้วจิงๆหรอเนี่ย
10.10 น. และแล้วผมก็มาถึงร.ร.จนได้ ความหวังของผมหมดแล้วล่ะไม่รู้จะมาทำไม อีก มันสายไปแล้วใช่มั้ย โน่นไง!!! ผมเห็นแล้ว เจอแล้ว ผมเจอเธอแล้ว ผมวิ่งไปสุดแรงผมไม่สนใจแล้วว่าท้องผมมันจะปวดมากแค่ไหน แต่…กึก
ผมต้องหยุดทันที ในเมื่อคนที่ผมวิ่งมาหาไม่ใช่เธอ แค่ดูคล้ายๆเธอเท่านั้นเอง……..
ผมนั่งรถเมล์กลับมาบ้าน…ผมบอกไม่ถูกว่าผมเป็นอะไรไป ทำไมมันดูเลื่อนลอยอย่างนี้ จะเดินไปไหนก็ชนนู่นชนนี่ตลอดเวลา เป็นอะไร ความรู้สึกนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมาก่อน มันงงๆ มึนๆ ยังไงก็ไม่รู้
ผมหยิบเอาไดอารี่ส่วนตัวมาอ่าน เมื่อก่อนนี้ผมเคยเขียนบันทึกทุกวัน แต่เดี๋ยวนี้ ไม่ค่อยได้บันทึกเลย อ่านไปแล้วก็นึกถึงภาพบรรยากาศเก่าๆ ที่เคยมี ตอนนี้ผมรู้สึกอยากจะเขียนอีกครั้งแล้วล่ะ ก่อนอื่นผมวาดรูปหน้าเธอให้เหมือนที่สุด แล้วก็….ให้ไดอารี่นี้เป็นตัวแทนของผมก็แล้วกัน
23/03/49 เวลา 00.00 น.
วันนี้ต้องขอโทษนะ ที่ไม่ได้ไปงานปิดภาค ความจิงเราน่ะ ไม่สบายปวดท้องมากเลย ที่ไปวันนี้เราอยากจะเห็นหน้าพี เรารู้ว่าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่จะได้เจอ และวันนี้เค้าก็อยากจะมาทวงคำตอบที่เราเคย ขอพีเป็นแฟนพี พีจำได้มั้ย แต่ยังไงคำตอบมันก็ คือไม่ได้อยู่แล้วใช่มั้ย ไม่เป็นไรหรอก และอีกคำที่อยากจะบอกนะ เรารักพีมากเลยรู้มั้ย รัก..และก็รักมาตลอด เราไม่เคยเปลี่ยนไปเลย …แต่ยังไงซะที่เราพูดไปคงไม่มีประโยชน์เท่าไรหรอก ก็ตอนนี้พีมีคนที่รักแล้วนี่ ขอให้คนนั้นเป็นคนที่ดีของพีนะ….ไม่ว่าวันนี้หรือวันข้างหน้า พี ก็คือคนที่อยู่ในหัวใจเราตลอดไป เราสัญญา
แล้วผมก็แนบดอกกุหลาบ ดอกนั้นที่ผมตั้งใจซื้อมาสารภาพรักกับพี คั่นหน้านี้เอาไว้….
“จะอยู่ตรงนี้ตรงที่ที่เรารักกัน **
ได้พบเธอในหัวใจ อยู่ทุกวัน ก็เพียงพอแล้วไง
จะเป็นอย่างนี้ ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่
ตรงที่ที่เป็นของเธอในหัวใจ ยังไงก็จะเว้นว่างเอาไว้
ไม่ให้ใครมาแทนที่เธอ ”
……………………………………
** ที่ที่เรารักกัน ของ ฟิล์ม- รัฐภูมิ
ฝากติดตามกันด้วยนะคะ ถ้ามีเวลาจะเขียนต่อค่ะ นี่เป็นเรื่องแรกค่ะ ยังไงก็ฝากติชมด้วยนะคะ
รักคนอ่านที่สุดเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น