POISON รักผมนะครับที่รัก (yaoi)

ตอนที่ 6 : Illusion poison 4 ♜ Little by little (100%)

(มีอิมเมจแถมของออสตินกับน้องเจมมี่อยู่ท้ายตอนนะคะ)






Illusion poison.4 little by little

ผมปิดประตูใส่มันดังปังงง หัวใจเต้นผิดปกติเพราะคำพูดของออสตินอีกแล้ว ผมเคยบอกมั้ยว่าแพ้ผู้ชายปากหวาน!!

“ไอ้บ้าออสตินนนนน” เอาหมอนมาปิดหน้าแหกปากตะโกนช่วยลดระดับความผิดปกติในใจได้นิดนึง ผิด!! ผมคิดผิดที่ให้มันค้างจริงๆ!! จะไล่มันกลับตอนนี้ก็กระไรอยู่เรียกไอ้ศาให้มานอนเป็นไม้กันหมา เอ๊ย มานอนเป็นเพื่อนผมดีมั้ยวะ ทันเท่าความคิดผมรีบโทรหาคุณชายองศาทันที รีบๆรับโทรศัพท์สิครับเพื่อนศา หัวใจเจเรมี่น้อยๆกำลังตกอยู่ในอันตรายนะ ฮือออ

“ฮะ...ฮัลโหล”

“ไอ้ศามึงอยู่ไหนวะ ว่างป่ะ มานอนเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ”

“โทษทีว่ะกูไม่ว่างพอดี เอ่อ กำลังทำธุระอยู่....ใครโทรมาวะไอ้ตัวเล็ก...” ปลายสายยังพูดไม่จบก็โดนอีกเสียงแทรกขึ้นมาซะก่อนทำเอาผมเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน องศารับตัดสายทิ้งกลัวผมจะได้ยินแต่ก็ช้าไปเพื่อนรัก กูได้ยินเต็มสองหู

มันแอบไปมีกิ๊กโดยไม่บอกผมเรอะ!

แผนให้องศามานอนเป็นเพื่อนพังยับแล้วทีนี้ผมจะทำไงดีล่ะเนี่ย? แอบแง้มๆประตูส่องท่าทีฝ่ายตรงข้ามก่อนมันมาไม้ไหนผมจะได้เตรียมตัวถูก

ฟุดฟิดๆ

กลิ่นอะไรวะหอมจัง

ผมเดินตามกลิ่นมาเห็นหลังออสตินก้มๆเงยๆอยู่ที่ครัว บนโต๊ะอาหารมีแก้วไวน์ตั้งไว้สองใบ จานสปาเกตตี้สองจานกับเทียนที่ผมจำได้ลางๆว่าเป็นเทียนหอมวางอยู่รอบๆโต๊ะ

“ดินเนอร์ใต้แสงเทียน?”

ออสตินหันมาเห็นผมพอดี เขาขยับรอยยิ้ม ชุดผ้ากันเปื้อนลายคุณหมีสีน้ำตาลเข้มทำให้ผู้ชายตรงหน้าดูหล่อขึ้นเป็นกองทั้งที่ปกติก็ดูดีอยู่แล้ว พระเจ้าลำเอียงไมตอนผมใส่บ้างมันมุ้งมิ้งเหมือนเด็กน้อยวะแม่ง

“กูลองทำดูเป็นไง หอมใช้ได้ใช่ป่ะ”

อื้อหือ กลายร่างเป็นพ่อศรีเรือนทันทีนะครับมึง

ผมมอง 'ค่าห้อง' งวดแรกอดไม่ได้ต้องปรบมือให้มันในใจ น่ากินกว่าของไอ้กั้วหลายขุม ผมเปลี่ยนใจขอถอนคำพูด...มีออสตินอยู่บางทีมันก็ดีเหมือนกัน

“มองหน้ากูทำไม”

“เปล๊า กูหิวจังกินละนะ”

ผมโซ้ยสปาเกตตี้แบบไม่เกรงใจใคร หิวๆๆๆ ไอ้นี่ก็อร่อยซะจนไม่อยากเชื่อว่าออสตินเพิ่งเคยทำครั้งแรก มันแอบไปซื้อที่ไหนแล้วจัดใส่จานโม้ว่าทำเองแหง

“อ๊ะ ซอสเปื้อนครับ” มือหนาเอื้อมมาเช็ดคราบซอสข้างแก้มแบบเบามือ สัมผัสอบอุ่นจากอีกคนทำผมชะงักกึก มันทำแค่เพียงยิ้มแล้วกินฝีมือตัวเองต่อโดยไม่พูดอะไร

ตึกตัก...

แสงเทียนผสมกลิ่นหอมอ่อนๆทำให้ร่องรอยของความอบอุ่นนั่นไม่หายไปซะที หัวใจผมเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว วันหลังจะแปะเบอร์รถพยาบาลไว้ข้างตู้เย็นเผื่อกรณีฉุกเฉิน

หัวใจก็เอาแต่เต้นตึกตักๆกับไอ้บ้านี่อยู่ได้ ฮึ่ย!

ออสตินเงียบ ผมเงียบ

เวลาผ่านไปจนเส้นสปาเกตตี้ในจานอยู่ในท้องผมหมดครบทุกเส้นรวมทั้งไวน์ด้วย ผมอาสาล้างจานเอง อยากหาอะไรทำจะได้ไม่ฟุ้งซ่านครับแหะๆ

“หือ?” หัวผมมึนๆ สงสัยจะเป็นไวน์ที่ออสตินรินไว้ให้ เฮ้ย มันแอบใส่อะไรลงไปในน้ำผมรึเปล่า ยาถ่าย ยานอนหลับ ยาปลุกเซกส์หรือยาบ้า??

เคล้ง!

มือลื่นคิดอะไรเพลิน บ้าแล้วกู ผมอาจแค่แอลกฮอล์อีกอย่างคนแบบออสตินคงไม่ทำอะไรอ้อมๆหรอกครับถ้ามันอยาก...จริงๆก็คงบังคับขืนใจผมเหมือนวันนั้นที่พอยชั่นคลับนั่นแหละ

“เจเรมี่...”

“ว้ากกก!!” อยู่ๆเสียงก็ดังขึ้นข้างๆหูชนิดรับรู้ได้ถึงลมหายใจ มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเล้ย

“ตกใจอะไรวะ กูไม่ใช่ผี”

ผียังน่าตกใจน้อยกว่ามึงอีก!

“มะ มีอะไร” ผมล้างจานต่อพยายามไม่หันไปสบสายตานิ่งๆของมันที่กำลังมองผมจากด้านหลัง ความรู้สึกวูบวาบนี่มันอะไร? ไวน์อ่ะดิโห่ กินไปแก้วเดียวเองนะเนี่ยคออ่อนชิบหายผม

“เจม...” มันเรียกอีก

“เอ๊อออ ได้ยินแล้วมีอะไรก็พูดมาดิ้”

“เจมมมมมมม”

"โว้ย เรียกอะไรนักหนาวะออสติน!” ผมหันขวับห้องก็ไม่ใหญ่อยู่กันสองคนแค่นี้มันตดผมยังได้ยินเลย จังหวะที่กำลังหันไปเป็นจังหวะเดียวกับที่คนเรียกเอื้อมมือเอาอะไรไม่รู้สีขาวๆมาแปะหน้าผมเปื้อนไปทั้งแถบแถมยังเข้าปากอีก

วิปครีม?

“กูกินไม่หมดเลยเอามาแบ่งให้เผื่อมึงอยากกิน หึๆ” ก่อนที่มึงจะทำน่ะถามกูซักนิดมั้ยยยยย

“ห่า เล่นเลอะเทอะเป็นเด็กไปได้ กูล้างจานอยู่เห็นป่ะ ถ้ามึงว่างก็ไปดูทีวีนู่นนนนนนนน...โอ้ยย แสบว่ะมันไหลเข้าตาอ้ะ...” ผมขยี้ตาแต่ยิ่งขยี้ยิ่งแสบ ฮือ ผมจะฟ้ององศา ใจดีให้ค้างแล้วมาแกล้งกันแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน ทำคุณบูชาโทษชัดๆ

“ชิท! ขอโทษกูไม่คิดว่ามันจะเข้าตา อย่าขยี้ดิวะอยู่นิ่งๆ” ออสตินจับมือผมกันไว้เพราะไม่ยอมฟังคำสั่ง แสบเหมือนตาจะบอดแบบนี้ใครจะอยู่นิ่งได้้ง้ะ มันแสบ เข้าใจมั้ยว่ากูแสบบบ

“ก็มันแสบอ้ะ ฮือ”

“มาๆกูล้างตาให้” มันพาผมไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะพามานั่งบนโซฟาหาผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าให้เพราะผมบอกมันไปว่ายังแสบอยู่ ออสตินยิ้มขำเมื่อเห็นผมงอแงเป็นเด็กๆ เออ ไม่โดนมั่งให้มันแล้วไป ไม่ดิ...แค้นนี้ต้องเอาคืน!

ผลัวะ

กำปั้นลุ่นๆ(ที่โครตะระแรงน้อยสังเกตจากสีหน้าคนโดนต่อย)พุ่งใส่แขนมัน เลิกหนาเลิกขึ้นสงสัยว่าผมพยายามจะทำอะไร เฮ้ย ไม่สะทกสะท้านเลยหรอวะ ฮือ

“มดกัดยังเจ็บกว่า” มันหัวเราะ

“ได้...ถ้ากูต่อยมึงไม่เจ็บก็อย่ามาเรียกกูว่าเจเรมี่!” เท่านั้นแหละสงครามย่อยๆระหว่างผมกับผู้ร่วมห้องชั่วคราวก็เกิดขึ้นทันที ผมปล่อยหมัดไปหลายครั้งแต่ออสตินก็หลบได้ทุกรอบ ไม่ยอมจะเล่นงานต่อมันเลยกำหมัดไว้แล้วจับผมไขว้หลัง ผมหอบแฮ่ก สู้กันไปสู้กันมาชักจะเหนื่อยผมเลยโบกธงขาวยอมแพ้โดยดี

“แฮ่กๆ พอแล้วกูเหนื่อย” ผมบอกมัน

“หึ อ่อนว่ะแล้วจะให้กูเรียกมึงว่าอะไรดีครับเพราะกูไม่เจ็บเลยสักนิด ฮ่าๆ” ออสตินพูดขำๆ จับร่างเล็กให้หมอบไปกับพื้นเมื่อคนแพ้เริ่มดิ้น

“เจมไง! เจม! กูไม่ให้เรียกว่าเจเรมี่แต่ว่าเจมเรียกได้ มันสะกดไม่เหมือนกัน ปล่อยกูได้แล้วว” เอาว่ะ เถียงข้างๆคูๆสีข้างถลอกปอกเปิก

“ไม่เอามันก็ชื่อมึงอยู่ดี...กูรู้ละเอาเป็น 'ที่รัก' ดีไหมครับหืม ”

“บ้านมึงสิ! ไม่เอาปล่อยกู”

“คนแพ้ไม่มีสิทธิเรียกร้อง”

“เออๆ จะเรียกอะไรก็เรียกจะปล่อยได้รึยังครับหื้ม?” ผมดิ้นสุดแรงเกิดแต่แรงออสตินมีเยอะกว่าเลยหันหน้าไปเถียงแทน

แต่แล้วก็ชะงัก...เมื่อหน้าของอีกคนก็กำลังก้มต่ำลงมาเถียงผมเหมือนกัน

กะ ใกล้ไปแล้ว

ตึกตัก...ตึกตัก

ใกล้เกินไปกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจของผม

ใบหน้าขาวเนียน ดวงตาตี่ๆคู่นั้นกำลังจะสื่อบอกอะไรสักอย่างกับผม ลมหายใจอุ่นรดใบหน้ากับปากหนาห่างไปไม่กี่คืบ "เจม..” เสียงที่เอ่ยชื่อผมเบาๆ ทั้งหมดตอนนี้มันกำลังจะทำให้ผมเป็นบ้า

ออสติินมองดวงตากลมโตของเจเรมี่แล้วก็ได้แต่ยิ้มในใจ ไม่ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่เด็กน้อยคนนั้นก็ยังสดใสเหมือนเดิม จมูกรั้นนิดๆ แก้มแดงๆ ริมฝีปากกระชับได้รูป "อะ ออสติน...” เสียงที่สั่นรวมถึงเสียงหัวใจของเจมมันกำลังทำให้เขาอดใจไม่อยู่

แผลบ...

ลิ้นอุ่นเผลอเลียปากเล็กๆนั่นราวกับอยากรู้ว่ามันจะหวานแค่ไหน กลิ่นหอมอ่อนๆของเทียนหอมในห้องครัวยิ่งทำให้สติกระเจิดกระเจิง ผมไม่ได้หลับตา ภาพตรงหน้าเหมือนมีมนตร์สะกดให้ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนตัวโต เขาก้มหน้าลงมาเรื่อยๆจนหน้าผากของเราแนบสนิท

ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...

ผมไม่ชินกับสถานการณ์แบบนี้เอาซะเลย แต่เขาก็ทำให้มันง่ายขึ้นด้วยการสอดมือนึงเข้ามาผยุงหัวผมเอาไว้อีกมือแตะลงที่แก้มผมอย่างแผ่วเบา

“ยังเจ็บตาอยู่ไหม...” แววความห่วงใยในน้ำเสียงเหมือนเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาให้หัวใจของผมทำงานหนักขึ้น ส่ายหน้าน้อยๆแทนคำตอบ

แปลก...ทำไมถึงรู้สึกไม่อยากผลักเขาออก?

“ขอจูบ...ได้มั้ย?” ไม่รอคำตอบร่างสูงก็ใช้ริมฝีปากอุ่นปิดปากผมทันที ทุกสัมผัสของออสตินล้วนมีแต่ความอบอุ่น เขาไม่จู่โจมผมทันที ค่อยเป็นค่อยไป เนิบช้าแต่กลับรู้สึกหวาบหวาม หัวใจรัวจะทะลุออกจากอก ผมเผยอปากออกเป็นโอกาสให้ออสตินเข้ามาสำรวจในโพรงปากหวานเต็มที่

“อื้อ” ผมประท้วงเริ่มหายใจไม่ทัน ออสตินยอมปล่อยให้ผมเป็นอิสระแต่ก็ยังไม่ลุกไปไหน

~I just want to know you better know you better know you better now~

เสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้นแต่ผมกลับไม่สนใจ อะไรก็ไม่เท่ากับความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของผมตอนนี้หรอก

แอบยอมรับว่าผม...รู้สึกดี

“โทรศัพท์ดัง”

“รู้แล้ว...” ออสตินบอกแต่เพิ่มแรงกดราวไม่อยากผมไปรับ ผมรู้แล้วว่ามันดังถ้าผมไม่รับเดี๋ยวมันก็ดับไปเอง เขาก้มจูบผมอีกที คราวนี้ผมเอื้อมมือไปกอดคอคนตรงหน้า บรรยากาศเงียบๆมืดๆมีเพียงแสงเทียนบนโต๊ะกับไฟในห้องครัว กลิ่นหอมลอยฟุ้งทั่วห้อง...บรรยากาศดีเกินไปจนกว่าจะสั่งให้หยุดแล้ว

ตึกตัก...ตึกตัก

เสียงโทรศัทพ์เริ่มเงียบไป ผมเลยได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองชัดเจน

 “หวาน” คนตัวสูงกระชับอ้อมกอด

“อื้อ” ผมครางอู้อี้ในลำคอ โต้ตอบอะไรไม่ได้เนื่องจากปากผมยังไม่ว่าง ออสตินเริ่มรุกหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน หัวสมองตื้อไปหมดรับรู้แค่สัมผัสจากเขาที่เรียกชื่อของผมซ้ำไปซ้ำมา

“เจเรมี่...เจเรมี่...”

และผมก็เผลอเรียกชื่อของเขาออกไปเช่นกัน

---------------------------------------

 

แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านเข้ามาแยงตาคนที่กำลังนอนหลับฝันดี หมอนนุ่มๆทำให้ผมอยากนอนต่อทั้งวัน ขี้เกียจตื่นชะมัด หือ...วันนี้วันเสาร์นี่หว่า ไม่มีเรียน เฮ!

จุ๊บ

อยู่ๆอะไรนุ่มๆก็แตะเบาๆลงที่เปลือกตา อย่ากวนได้ป่ะคนจะนอนหลับพักผ่อน ปวดตาชิบหายเมื่อคืนกว่าจะได้นอนเล่นเอาเหนื่อย ห๊ะ ผมเหนื่อยอะไรน่ะหรอ? ก็ที่โดนออสตินจับดัดหลังนั่นไง

เดี๋ยวนะ...ออสติน?

“ต้องให้จูบปลุกมั้ยถึงจะยอมตื่น"

“เย่ย!!!” ชัดเลย ชัดเลยยยยยยย ผมรู้แล้วหล่ะว่าไอ้นุ่มๆที่ว่าแม่งคืออะไรถ้าไม่ใช่ปากของไอ้คนชอบฉวยโอกาส!! ผมเด้งตัวขึ้นเต็มแรงจนแขนหนักๆซึ่งพาดอยู่บนตัวหล่นตุ้บพร้อมกับเจ้าของแขนโดนดึงให้ลุกตาม ผมมาอยู่ในห้องตอนไหนวะ? ตอนนั้นออสตินจูบผมแล้วก็...

แล้วก็??

Blank ครับ Blank!! ทำไมกูจำอะไรม่ายด้ายยยยยย

“มึง...มะ มึงทำอะไรกู” ตั้งสติได้แล้วกอดตัวเองแน่นเหมือนสาวน้อยโดนพรากพรหมจรรย์(?) เสียทีให้มันอีกแล้ว!! คราวหลังจะไม่ริอาจแตะของมึนเมาอีกผมสัญญา

“แค่จูบ อย่าเวอร์น่า กูยังไม่ได้ทำอะไร”

“แล้วทำไมถึงมานอนบนเตียงได้วะ!!”

“ข้างนอกมันหนาว กูเลยอุ้มมึงมานอนในห้องไง จะได้อุ่นๆ
”

“ยังจะมายิ้มอีก!! กูเคยบอกให้มันมานอนห้องเดียวกับกูเร๊อะ” แห้วใส่ซะเลย ออสตินนึกขำกับการแสดงออกของคนตรงหน้าชอบระแวงระวังว่าเขาจะทำอะไรอยู่เรื่อย หึ ถ้าคิดจะทำจริงมึงไม่มีเวลามาระแวงหรอกครับที่รัก

“จ่ายค่าเช่าไงครับเมีย” ไม่พูดเปล่าดึงอีกคนมาจุ๊บอรุณสวัสดิ์ก่อนเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งผมให้ช็อคค้างอยู่ตรงนั้น
เอ้อ อารมณ์ดีจังนะมึง เอามือลูบๆตรงที่มันจุ๊บแล้วรู้สึกแปลกๆ

“เฮ้ย มึงจะยิ้มหาพระแสงอะไรวะเจม!” สายตาดั๊นไปป๊ะกับตัวเองในกระจก ดูดิ ลูบไปยิ้มไปหน้าแดงเป็นมะเขือสุกขืนออสตินออกมาตอนนี้ได้ขายหน้ารวยเป็นล้านแน่ๆ! ผมก่นด่าตัวเองในใจ

ตามแผนแล้ววันนี้ผมต้องออกไปที่ไหนสักแห่งกับคนที่อยู่ในห้องน้ำนั่นแหละครับ ไอ้ผมก็โครตจะสงสัย ไม่รู้ว่าพาไปเดทหรือฆ่าหมกป่ากันแน่ปิดเป็นความลับซะ กูไม่อยากรู้ก็ได้ เชอะ!

“สวนสนุก?” ผมถามอึ้งๆ หลับมาหลายตื่นกว่าจะถึง พอเขาขับผ่านป้ายสวนสนุกแห่งหนึ่งเขาก็สะกิดปลุกผมยิกๆ นี่กูดูเด็กขนาดต้องให้ผู้ใหญ่พามาเที่ยวสวนสนุกเลยหรอวะห๊ะ ทำหน้าบึ้งนิดหน่อยแต่พอเห็นตั๋วเล่นเครื่องเล่นแบบอัลลิมิเต็ด...นานๆมาสวนสนุกมั่งก็ดีนะครับผม ฮ่าๆๆๆ

เราเล่นเครื่องเล่นตั้งแต่เครื่องแรกที่เจอไล่มาเรื่อยๆจนเกือบครบแต่ก็ยังไม่เจอเครื่องเล่นโปรดผมซะที รถไฟเหาะไงครับรถไฟเหาะ! ไอ้กั้วบอกว่าถ้าไม่ได้เล่นก็เหมือนมาไม่ถึงสวนสนุกเลยนะเอ้า!!

“กูรอข้างล่างได้ป่ะ" อ๊ะๆ เสียงคนมาไม่ถึงสวนสนุกดังแว่วๆ

“ป๊อดว่ะ แค่นี้ทำเป็นกลัวไปได้ ฮึๆ” เส้นคิ้วออสตินกระตุกตอนผมพูดป๊อด ขนาดเด็กตัวโตแค่เอวผมยังต่อแถวขึ้นเลย

“ใครบอกกลัว” จากกลัวอยู่ๆก็ฮึดขึ้นมาเมื่อเห็นสายตาเย้ยหยันจากเด็กชอบเล่นรถไฟเหาะ ต่อให้ตายก็ให้รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเขากลัวความสูง!!

“ไม่กลัวก็เชิญคร้าบคุณออสติน~ ” ผายมือให้เกียรติเข้าไปนั่งก่อนผมจะก้าวตามเข้าไป

แกร๊ก!

พนักงานเดินมาดันที่ล็อคลงให้ก่อนจะส่งสัญญาณประมาณว่าขอให้เล่นให้สนุกนะครับ หึ สนุกสุดเหวี่ยงแน่ครับงานนี้ ผมเหล่มองอีกคน แข็งเป็นหินไปแล้วว่ะครับเฮ้ย

กึกๆๆๆ

เสียงเครื่องเล่นเริ่มทำงาน สายลมพัดปะใบหน้าทำให้รู้สึกดี รถค่อยๆแล่นไปตามรางอย่างช้าๆก่อนจะเปลี่ยนจังหวะเหยียบเต็มพิกัดเมื่อเลยจุดสูงสุดมาแล้ว

“เฮ่!!!!” ผมแหกปากยืดแขนออกไปจนสุด เสียวสุดยอด!

“...” ผ่านไปหลายรอบเข้าผมก็ยังไม่ได้ยินเสียงออสตินกรี๊ดหรืออ้วก มันนั่งนิ่งเกาะราวจับเอาไว้ท่าเดิม จนในที่สุดก็หมดรอบของผม

“เล่นอีกรอบได้ป่ะกำลังสนุกเลย” ผมหันไปตามมันยกมุมปากขึ้นนิดหน่อยอย่างคนที่เหนือกว่า(?) ออสตินทำเพียงพยักหน้าเลยได้เล่นต่ออีกรอบ หลังจากเล่นจนพอใจผมก็กะจะเดินไปหาอะไรกินเติมพลังและพาออสตินที่ตอนนี้หน้าซีดยิ่งกว่าศพไปพักด้วย เริ่มรู้สึกผิดแล้วสิเรา

“ไหวป่ะออสติน” ผมส่งน้ำเปล่าเย็นเจี๊ยบให้ คนกลัวรถไฟเหาะระบายรอยยิ้มจางๆรับน้ำผมไปดื่มว่านอนสอนง่ายดีเหมือนกันแฮะ ออสตินต้องการพักผมเลยนั่งลงข้างๆรอจนกว่าเขาจะดีขึ้น น่าจะเอายาดมติดมาด้วยว่ะเสียเวลาเล่นของเล่น บู่ๆ

“พี่ออสติน?” เสียงเล็กคุ้นหูจากคนที่เคยเจอประจำแต่ตอนนี้ไม่อยากเจอทำให้คนโดนเรียกชื่อหันไปตามเสียงแรกแล้วก็ใช่จริงๆด้วย

“ภาม”

“พี่ออสตินจริงๆด้วย! ผมเห็นไกลๆก็ว่าน่าจะใช่แต่ไม่มั่นใจเลยเดินตามมา...เอ่อ สวัสดีฮะผมชื่อภาม นายเป็นใคร?”

ภาม...เด็กคนที่ผมเห็นออสตินเขี่ยทิ้งหน้าคลับพอยชั่น!!

จิ้มจึก

ภามมมม นายโผล่มาขัดจังหวะนะ!
ตอนนี้เขียนไปตบมดไป
เหมือนเดิมค่ะถ้าเจอคำผิดที่ไหนทักไรท์เตอร์ได้ตลอดเลยนะ
ขอบคุณสำหรับทุกเฟบ ทุกคอมเม้น ทุกกำลังใจ
มันทำให้ไรท์เตอร์ฮึดเขียนเรื่องนี้ได้ทุกวัน :)
ขอบคุณจริงๆนะรักรีดดอร์ทุกคนเลยจุ้บ <3





แฮ่ เกือบลืมอิมเมจที่สัญญาไว้ในตอนที่แล้วว่าจะเอามาให้ดูเป็นการฉลองที่มีคนแอดเฟบทะลุ 100!! >_<



แต๊น~ ออสตินเวอร์ชั่นที่ต่างจากตอนแรกที่เคยแปะให้ดู เจมไปขัดใจอะไรอีกล่ะทำหน้าบึ้งซะ555555555




ส่วนอันนี้น้องเจมมี่

ตัวเล็กน่ากด(?)  =..=b