(fic)บารามอส: ซาตานและนักบวช

ลำดับตอนที่ #1 : ลอเรนซ์เป็นหญิง

ณ ห้องของซาตานเเลละนักบวช

  "ลอรี่ ตื่นได้แล้ว"  น้ำเสียงที่ล้อเล่นอยู่ตลอดเวลาของซาตานนาม ลูคัส ซาโดเรีย เอ่ยขึ้น
 
  "นี่ ลอร...." ยังพูดไม่ทันจบลอเรนซ์ก็ยันตัวลุกจากเตียงเรียบร้อยเเล้ว
 
  ณ โรงอาหาร
 
  " นี่ลูคัส ลอเรนซ์ ตื่นเเล้วหรอ" เสียงเรียกจากโรเวนทำให้คนถูกเรียกหันไปมอง

  "นี่ถ้ายังไม่ตื่นก็คงไม่มานั่งตรงนี้หรอกโรเวน"  เสียงที่ล้อเล่นอยู่ตลอดเวลาเอ่ยทักกลับเเบบกวนๆ

  "เออ รู้เเล้วว่าตื่น"  โรเวนเอ่ยอย่างเอือม

  "นี่เเล้วจะเอาไงกับวันพรุ่งนี้" โรเวนเอ่ยถามอย่างอยากได้คำตอบ

  "พรุ่งนี้ทำไม มีอะไรเหรอพรุ่งนนี้น่ะ"  ลูคัสถามเสียงใสเช่นเคย

  "ก็พรุ่งนี้น่ะจะมีการจัดประชุมผู้ปกครองไงล่ะ ลืมรึไง"  โรเวนอธิบายให้ลูคัสฟังเเบบสั้นๆ

  "อ้อ อืมใช่ ลืมไปเลยจริงนะเนี่ยว่าแต่จะเอาไงอ่ะโรเวน" ลูคัสถามขึ้น
 
  "เอาอะไร"  โรเวนงงกับคำถามของซาตานเเห่งป้อม

  "ก็ นายน่ะเป็นถึงปริ๊นซ์เเห่งเจมิไนนี่เเล้วจะเชิญคิงมาเพราะประชุมเเค่เนี่ยนะ"

  "ก็นั่นน่ะที่จะถาม ก็เราจะไม่จัดเเค่การประชุมน่ะสิ"  โรเวนเอ่ยแบบทิ้งช่วง

  "ยังไง"  คำถามประสานเสียงของลอเรนซ์เเละลูคัส 

  "ก็ จะมีการจัดงานเลี้ยงเต้นรำด้วยเพื่อให้คิงต่างๆได้รับประทานอาหารค่ำกัน"

  "อืม"  ทั้งสองประสานเสียงกันอีกละลอกจนต้องมองหน้ากันลูคัสยิ้มยั่วๆ ลอเรนซ์ทำหน้าหงุดหงิด โรเวนหัวเราะกับความบ้าของทั้งสอง

  "งั้นไปก่อนนะ"  โรเวนกล่าวลาคู่หูเเอลที่ยังนั่งจ้องกันไม่เลิก
  
  กลางดึกคืนนั้น

  "นี่ลอรี่กับห้องกันเถอะนะประชุมเสร็จเเล้วมันง่วงอ่ะ"  "เเล้วจะตามมาทำไม"

  "ก็ฉันตามมาทุกวันอยู่เเล้วนี่ เเต่เอทำไมลอรี่ไม่ปามีดอ่ะ"  
  
  "เเล้วเเกทำอะไรฉันอยู่ล่ะ" ลอเรนซ์เอ่ยเเล้วมองไปที่เเขนของตนที่โดนไอซาตานเกาะอยู่

  " เอ้อ ขอโทษทีนะลอรี่"  เฟี้ยว....ฉึกๆ   "เเกไอลูคัสถ้าไม่อยากตายอย่าเรียกอย่างนั้นอีก"     " จ้า ลอรี่....."     เฟี้ยว....ฉึกๆๆๆๆๆๆๆ   "เเกไอลูคัสสสสสสสสสส"

  "หว๋า ลอรี่น่ากลัว"  ลูค้สเอ่ยพร้อมกับวิ่งหนีนักบวชที่กำลังปามีดมาเรื่อยๆ

 เเวบ "โอ๊ย เเสบตา" ลูคัสเอ่ยพร้อมเอาเเขนขึ้นมาบังตา  เอ้ย..นั่นมันกริชเงินเเล้วมันไปทางไหนเมื่อลูคัสคิดเช่นนันก็ต้องสดุ้งเฮือกเมื่อกริชนั่นมันพุ่งมาที่ลอเรนซ์อยู่ลูคัสเห็นอย่างนั้นจึงวิ่งกลับไป

  "ลอรี่หลบ!!!"  ลูคัสตะโกนพร้อมกับวิ่งตรงมาที่ลอเรนซ์หมายที่จะผลักลอเรนซ์ให้ออกไปจากการเป็นเป้าเเต่ไม่ทันกริชนั่นเฉียวคอลอเรนซ์ไปทำให้จี้ที่ใส่อยู่ขาด
เเระเเล้วก็มีเเสงออกมาจากตัวของลอเรนซ์พอเเสงนั่นดับลงร่างของลอเรนซ์ก็เปลี่ยนไปเป็นร่างสาวน้อยผมสีทองที่กระทบกับเเสงจันทร์ยาวถึงเอวบางตรงปลายหยิกนิดหน่อย นัยตาคู่สวยนั่นยังคงสีเดิม

  "ล..ลอ...ลอรี่เหรอ"  เฟี้ยว........ฉึกๆๆๆ   "เเกหัดสงบปากสงบคำบางซะ" 

  "ใช่"  ลูคัสเอ่ยอย่างงงๆกับร่างนั้น  "ใช่อะไร" ลอเรนซ์เอ่ยอย่างหงุดหงิดเป็นที่สุด

  "ใช่ใช่ ลอรี่จริงๆด้วย" ลูคัสไม่ว่าปล่าวโผลเข้ากอดลอเรนซ์ด้วยความดีใจจากที่ใจหายเรื่องกริชเมื่อกี้

  "เเก..ทำอะ..ไร..ของเเกโอ๊ย...หายใจไม่ออก"ลอเรนซ์โวยกับลูคัสที่ตอนนี้ยังไม่ปล่อยเขา
 
  "อืม โทษทีนะดีใจไปหน่อย"  ลูคัสเอ่ยด้วยเเววตาที่ต่างไปจากเดิมนั่นคือเป็นห่วง

  "เเล้วทำไมถึงอยู่ในร่างนี้ล่ะ" ลูคัสเอ่ยถามลอเรนซ์อย่างต้องการคำตอบ

  "ก็..ฉัน" ลอเรนซ์อ่อมเเอ่มว่าจะบอกดีไม่บอกดี

  "บอกมาเถอะเรื่องนี้ทุกคนก็ต้องรู้อยู่เเล้วนี่" ลูคัสอธิบายอย่างอ่อนโยนจนลอเรนซ์ใจอ่อนยอมบอก

  "ก็ฉันน่ะเป็นผู้หญิงน่ะเเล้วก็เป็นเจ้าหญิงเเห่งเเอเรียสเเต่ที่เป็นนักบวชเเบบนี้เพราะท่านพ่อกล้วว่าจะมีคนปองร้ายน่ะเลยให้สวมจี้นั่น" ลอเรนซ์อธิบายอย่างเขินนิดๆ
(ไม่รู้ว่าจะเขินทำไมสงสัยเขินที่มีคนรู้ความลับมั้ง)

  "เหรอ"  ลูคัสเอ่ยเเล้วเดินมานั่งข้างๆลอเรนซ์

  "เเล้วชื่อจริงๆชื่ออะไรเหรอ" ลูคัสเอ่ยถามเสียงเรียบเป็นครั่งเเรก

  "ชื่อ ลอลินน่า  โมนาโรค เดอะปริ๊นเซส ออฟ เเอเรียส"  

  "ชื่อน่ารักดีนี่ ลอลี่"  เฟี้ยว.....ฉึกๆ  "ลูคัสเเก....." ยังพูดไม่ทันจบลูคัสก็เดินเข้ามาใกล้ ใกล้มาก และลูคัสก็เอาหน้าโน้มเข้ามาถึงหูคนฟังเเล้วบอกว่า

  "ตราบที่ย้งมีลมหายใจอยู่ฉันจะปกป้องเธอเองถ้ามีคนปองร้ายเธอ "
คำพูดนี้ที่ทำให้ลอลินน่าถึงกับใจเต้นผิดจังหวะ

  "งั้นไปนอนกันดีกว่านะลอลี่"  เฟี้ยว..ฉึกๆ
 
.....................................................................................................................................
คุยกันหน่อยนะคะ

หวัดดีค่ะฉันพึ่งเเต่งฟิคนี้เป็นครั้งเเรกค่ะถ้าไม่ดียังไงเชิญติได้นะคะ
ถ้าไม่ดีเรื่องนี้เรื่องหน้าจะปรับปรุงให้ดีกว่านี้ค่ะ เเต่เรื่องนี้ย้งมีต่อนะคะโปรดติดตามด้วยค่ะ