คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : .. เริ่มต้น (The Beginning) ..
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีทารกผู้หนึ่งถือกำเนิดขึ้น เธอได้รับพรมากมายจากเหล่านางฟ้า แต่ขณะที่นางฟ้าองค์ที่สิบเอ็ดร่ายพรเสร็จ นางฟ้าองค์ที่สิบสามก็ปรากฏตัวขึ้น หล่อนถามกับพ่อของทารกน้อยว่า ทำไมถึงไม่เชิญหล่อน เมื่อผู้เป็นบิดาไม่ตอบ หล่อนจึงร่ายคำสาปไปว่า ทารกน้อยผู้นั้นจะมีอายุอยู่ได้ไม่เกิน 16 ปี เหล่านางฟ้าทั้งหลายได้แต่ยืนกระสับกระส่ายไม่รู้จะแก้มนต์นั้นได้อย่างไร ในที่สุดนางฟ้าองค์ที่สิบสอง จึงหยิบคทาขึ้นมาและเริ่มร่ายเวท
“ข้าไม่อาจเปลี่ยนหรือทำลายคำสาป แต่ข้าจะผ่อนผันคำสาปนั้นให้เมื่อเจ้าอายุได้ 15 เจ้าจะออกท่องเที่ยวไปยังดินแดนต่างๆ และแสวงหารักแท้ก่อนวันเกิดวันที่ 16 ของเจ้า ไม่เช่นนั้นแล้วอายุขัยของเจ้าก็จะเป็นไปตามคำสาปนั้น”
แล้วนางฟ้าก็ร่ายคาถาให้คาถานั้นผนึกอยู่บนตัวของทารกน้อย บิดาของทารกผู้นั้นเกิดความแค้นต่อนางฟ้าชราองค์ที่สิบสามนั้นมาก และได้ทิ้งผู้เป็นภรรยาและธิดาของตน และออกเดินทางหานางฟ้าองค์นั้นเพื่อแก้แค้น.. 15 ปีถัดมา…วันที่รอคอยก็มาถึง “โจเอลล์” เสียงหวานที่ถึงแม้จะแหบพร่าแต่ก็แสดงถึงความใจดีส่งเสียงเรียก “มีอะไรหรือ ท่านแม่” เสียงใสของเด็กสาวตอบ โจเอลล์ มอนทรีฟ์นอล เด็กสาวอายุสิบห้าปี หน้าตาสวยแบบเด็กๆ นัยน์ตาคมโตสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาวเนียนละเอียด ผมหน้าม้าที่ยาวปรกมาเพื่อปิดตาด้านขวา และผมยาวสีช็อกโกแลตที่ถูกมัดแบบลวกๆไว้ที่ด้านหลัง เธอเป็นที่รักของใครต่อใครไปทั่ว เด็กสาวชอบที่จะสวมเสื้อคลุมที่คุณยายของเธอตัดให้ เสื้อคลุมที่ตัดจากผ้ากำมะหยี่สีแดงสด ไปไหนมาไหนเสมอ ผู้คนจึงมักเรียกเธอว่าหนูน้อยหมวกแดง..เธออาศัยอยู่กับแม่ของเธอ ..รีเรย์ เพียงสองคนเท่านั้น ส่วนเรื่องของผู้เป็นบิดา เธอทราบเพียงว่า เขาจากเธอไปนานแล้ว ….โจเอลล์ไม่ได้เกิดมาปกติ เธอเกิดมาพร้อมกับตาข้างขวาที่มองไม่เห็น เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าเพราะอะไร เนื่องจากคนในครอบครัวของเธอไม่มีใครที่พิการหรือตาบอด แต่เท่านี้โจเอลล์ก็พิเศษกว่าคนอื่นๆ มากมายแล้ว เพราะสาเหตุใดน่ะหรือ ก็เพราะว่าโจเอลล์ได้รับพรมากมายจากนางฟ้าทั้งสิบสององค์นั้นเอง “เจ้าช่วยเอาเหล้าองุ่นนี่ กับขนมปังนี่ไปให้คุณยายที่ชายป่าด้านโน้นทีนะ คุณยายท่านป่วย เจ้าเอาของพวกนี้ไปเยี่ยมแทนแม่ทีนะ” “ได้เลยท่านแม่ วางใจข้าเถอะ” สิ้นคำ เด็กสาวก็หยิบสายห้อยปืนขึ้นมาสวมรัดที่หน้าอกและเหน็บมีดสั้นไว้ที่เอว พร้อมกับหยิบเสื้อคลุมสีแดงตัวโปรด จัดการสวมมันเข้ากับตัวเอง พร้อมก็ถือตะกร้าอาหารที่จะไปเยี่ยมคุณยาย แล้วก็เตรียมตัวออกจากบ้าน “ระวังอย่าเถลไถลนะลูก อย่าคุยกับเจ้าพวกหมาป่าด้วยละ อันตรายนะ” “ค่ะ ^___^ โธ่ ท่านแม่ ข้าเอาของเยี่ยมพวกนี้ไปให้คุณยายมาตั้งหลายปีแล้วนะ ครั้งสุดท้ายที่ข้าโดนเจ้าหมาป่านั้นหลอกให้ไปชมดอกไม้ และสุดท้ายนายพรานก็ช่วยออกน่ะ มันตั้งแต่ข้าอายุ 6 ขวบนะท่านแม่!”
“ยังไงเจ้าก็ยังเป็นเด็กน้อย ในสายตาแม่เสมอล่ะ”
“ค่าา จะระวังนะคะ ไปนะคะ” ว่าแล้วโจเอลล์ก็ออกเดินทางจากบ้านของตนตรงดิ่งข้ามป่ารกชัฏที่เธอคุ้นเคย เพื่อมายังบ้านของคุณยาย แต่ป่าที่เธอเข้ามานั้นเต็มไปด้วยอันตราย เด็กสาวจึงต้องมีอาวุธติดตัวเสมอเพื่อคอยระวังภัย ..สวบ.. กึก! โจเอลล์ หยุดฝีเท้าแล้วยืนนิ่งเพื่อฟังเสียง กรรร..กรรร “เหอะ เจ้าหมาป่างี่เง่า เจ้าอย่ามารังควานข้าอีกเลย เจ้าก็รู้แล้วว่ามันไม่ได้ผล หึหึ” โจเออล์พึมพำในลำคอ ก่อนจะควักปืนที่สามารถยิงได้ครั้งละ 5 นัดออกมาจากสายรัดที่หน้าอก และลั่นไกออกไป ปัง!!!
แล้วนางฟ้าก็ร่ายคาถาให้คาถานั้นผนึกอยู่บนตัวของทารกน้อย บิดาของทารกผู้นั้นเกิดความแค้นต่อนางฟ้าชราองค์ที่สิบสามนั้นมาก และได้ทิ้งผู้เป็นภรรยาและธิดาของตน และออกเดินทางหานางฟ้าองค์นั้นเพื่อแก้แค้น..
15 ปีถัดมา…วันที่รอคอยก็มาถึง
“โจเอลล์” เสียงหวานที่ถึงแม้จะแหบพร่าแต่ก็แสดงถึงความใจดีส่งเสียงเรียก
“มีอะไรหรือ ท่านแม่” เสียงใสของเด็กสาวตอบ
โจเอลล์ มอนทรีฟ์นอล เด็กสาวอายุสิบห้าปี หน้าตาสวยแบบเด็กๆ นัยน์ตาคมโตสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาวเนียนละเอียด ผมหน้าม้าที่ยาวปรกมาเพื่อปิดตาด้านขวา และผมยาวสีช็อกโกแลตที่ถูกมัดแบบลวกๆไว้ที่ด้านหลัง เธอเป็นที่รักของใครต่อใครไปทั่ว เด็กสาวชอบที่จะสวมเสื้อคลุมที่คุณยายของเธอตัดให้ เสื้อคลุมที่ตัดจากผ้ากำมะหยี่สีแดงสด ไปไหนมาไหนเสมอ ผู้คนจึงมักเรียกเธอว่าหนูน้อยหมวกแดง..เธออาศัยอยู่กับแม่ของเธอ ..รีเรย์ เพียงสองคนเท่านั้น ส่วนเรื่องของผู้เป็นบิดา เธอทราบเพียงว่า เขาจากเธอไปนานแล้ว ….โจเอลล์ไม่ได้เกิดมาปกติ เธอเกิดมาพร้อมกับตาข้างขวาที่มองไม่เห็น เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าเพราะอะไร เนื่องจากคนในครอบครัวของเธอไม่มีใครที่พิการหรือตาบอด แต่เท่านี้โจเอลล์ก็พิเศษกว่าคนอื่นๆ มากมายแล้ว เพราะสาเหตุใดน่ะหรือ ก็เพราะว่าโจเอลล์ได้รับพรมากมายจากนางฟ้าทั้งสิบสององค์นั้นเอง
“เจ้าช่วยเอาเหล้าองุ่นนี่ กับขนมปังนี่ไปให้คุณยายที่ชายป่าด้านโน้นทีนะ คุณยายท่านป่วย เจ้าเอาของพวกนี้ไปเยี่ยมแทนแม่ทีนะ”
“ได้เลยท่านแม่ วางใจข้าเถอะ”
สิ้นคำ เด็กสาวก็หยิบสายห้อยปืนขึ้นมาสวมรัดที่หน้าอกและเหน็บมีดสั้นไว้ที่เอว พร้อมกับหยิบเสื้อคลุมสีแดงตัวโปรด จัดการสวมมันเข้ากับตัวเอง พร้อมก็ถือตะกร้าอาหารที่จะไปเยี่ยมคุณยาย แล้วก็เตรียมตัวออกจากบ้าน
“ระวังอย่าเถลไถลนะลูก อย่าคุยกับเจ้าพวกหมาป่าด้วยละ อันตรายนะ”
“ค่ะ ^___^ โธ่ ท่านแม่ ข้าเอาของเยี่ยมพวกนี้ไปให้คุณยายมาตั้งหลายปีแล้วนะ ครั้งสุดท้ายที่ข้าโดนเจ้าหมาป่านั้นหลอกให้ไปชมดอกไม้ และสุดท้ายนายพรานก็ช่วยออกน่ะ มันตั้งแต่ข้าอายุ 6 ขวบนะท่านแม่!”
“ยังไงเจ้าก็ยังเป็นเด็กน้อย ในสายตาแม่เสมอล่ะ”
“ค่าา จะระวังนะคะ ไปนะคะ” ว่าแล้วโจเอลล์ก็ออกเดินทางจากบ้านของตนตรงดิ่งข้ามป่ารกชัฏที่เธอคุ้นเคย เพื่อมายังบ้านของคุณยาย แต่ป่าที่เธอเข้ามานั้นเต็มไปด้วยอันตราย เด็กสาวจึงต้องมีอาวุธติดตัวเสมอเพื่อคอยระวังภัย ..สวบ.. กึก! โจเอลล์ หยุดฝีเท้าแล้วยืนนิ่งเพื่อฟังเสียง กรรร..กรรร “เหอะ เจ้าหมาป่างี่เง่า เจ้าอย่ามารังควานข้าอีกเลย เจ้าก็รู้แล้วว่ามันไม่ได้ผล หึหึ” โจเออล์พึมพำในลำคอ ก่อนจะควักปืนที่สามารถยิงได้ครั้งละ 5 นัดออกมาจากสายรัดที่หน้าอก และลั่นไกออกไป ปัง!!!
“ยังไงเจ้าก็ยังเป็นเด็กน้อย ในสายตาแม่เสมอล่ะ”
“ค่าา จะระวังนะคะ ไปนะคะ” ว่าแล้วโจเอลล์ก็ออกเดินทางจากบ้านของตนตรงดิ่งข้ามป่ารกชัฏที่เธอคุ้นเคย เพื่อมายังบ้านของคุณยาย แต่ป่าที่เธอเข้ามานั้นเต็มไปด้วยอันตราย เด็กสาวจึงต้องมีอาวุธติดตัวเสมอเพื่อคอยระวังภัย ..สวบ.. กึก! โจเอลล์ หยุดฝีเท้าแล้วยืนนิ่งเพื่อฟังเสียง กรรร..กรรร “เหอะ เจ้าหมาป่างี่เง่า เจ้าอย่ามารังควานข้าอีกเลย เจ้าก็รู้แล้วว่ามันไม่ได้ผล หึหึ” โจเออล์พึมพำในลำคอ ก่อนจะควักปืนที่สามารถยิงได้ครั้งละ 5 นัดออกมาจากสายรัดที่หน้าอก และลั่นไกออกไป ปัง!!!
“ค่าา จะระวังนะคะ ไปนะคะ”
ว่าแล้วโจเอลล์ก็ออกเดินทางจากบ้านของตนตรงดิ่งข้ามป่ารกชัฏที่เธอคุ้นเคย เพื่อมายังบ้านของคุณยาย แต่ป่าที่เธอเข้ามานั้นเต็มไปด้วยอันตราย เด็กสาวจึงต้องมีอาวุธติดตัวเสมอเพื่อคอยระวังภัย
..สวบ..
กึก! โจเอลล์ หยุดฝีเท้าแล้วยืนนิ่งเพื่อฟังเสียง
กรรร..กรรร
“เหอะ เจ้าหมาป่างี่เง่า เจ้าอย่ามารังควานข้าอีกเลย เจ้าก็รู้แล้วว่ามันไม่ได้ผล หึหึ”
โจเออล์พึมพำในลำคอ ก่อนจะควักปืนที่สามารถยิงได้ครั้งละ 5 นัดออกมาจากสายรัดที่หน้าอก และลั่นไกออกไป
ปัง!!!
กรร.. หมาป่าตัวนั้นวิ่งหนี แต่แล้วก่อนที่มันจะลับตาโจเอลล์ มันก็หันหน้ามาส่งสายตาอาฆาต จากนัยน์ตาคู่สีเหลืองที่ส่องประกายอยู่ในความมืดมาที่เธอ ก่อนจะหันหลังกลับ สะบัดหางเป็นพวงให้เธอทีหนึ่ง ที่แปลกก็คือ หางนั้นเป็นสีเงิน!
เด็กสาวส่ายศีรษะไปมา ให้กับการกระทำอันแปลกประหลาดของหมาป่าตัวนั้น เธอเร่งฝีเท้าขึ้นอีกเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ในที่สุดเธอก็มาหยุดที่ชายป่าอีกด้านหนึ่ง ซึ่งก็คือบ้านของคุณยาย แต่ที่น่าตกใจ คือสภาพของบ้าน.. ประตูไม้สีขาวสะอาด บัดนี้เต็มไปด้วยรอยข่วนจากคมเขี้ยวของสัตว์ป่า รั้วไม้สีน้ำตาลสวยที่เธอชอบปีนเล่นสมัยเมื่อครั้งยังเด็ก บัดนี้พังไม่มีชิ้นดี โจเอลล์ค่อยๆเคลื่อนตัวไปยังหน้าประตูบ้าน เธอพบว่าประตูไม่ได้ลงสลักไว้ เธอค่อยๆ ก้าวเข้าไปในบ้านนั้น ….เงียบ…. เสียงที่ผ่านโสตประสาทของเธอมีเพียงเสียงหวีดหวิวจากลมเท่านั้น หลอดไฟในบ้านทุกดวงดับ บางดวงก็แตกทิ้งไว้ให้เห็นเพียงเศษแก้วชิ้นเล็กๆ โจเอลล์ยังคงเดินเข้าไปด้วยเสียงเงียบกริบ หูของเธอก็คอยเงี่ยหูฟังและระวังตัว “คะ..คุณยายคะ” โจเอลล์ร้องออกมาเบาๆแทบจะเป็นเสียงกระซิบ “คุณยายอยู่ไหนคะ” เอี๊ยดดด .. เสียงพื้นไม้ดังขึ้นมาจากด้านบนของบ้าน เด็กสาวหันขวับไปตามเสียงนั้น เธอค่อยๆก้าวขึ้นบันได ค่อยๆสาวเท้าออกไปที่ห้องนอนของคุณยาย แต่ภาพที่เธอเห็นคือ… หมาป่าสีเงินตัวนั้น! นัยน์ตาสีเหลืองส่องประกายในความมืดหันมามองที่เธอ ภายใต้กรงเล็บที่อุ้งเท้าของมันคือ คุณยาย ที่นอนสลบไสลไม่ได้สติ หมาป่าตัวนั้นหันมาประจันหน้ากับโจเอลล์ เด็กสาวพยายามข่มความกลัวไว้และเอื้อมมือออกมาจะหยิบปืน “ไม่ต้องทำเช่นนั้นหรอก ไม่มีประโยชน์” หมาป่าตัวนั้นพูดขึ้น หมาป่าพูดได้! โจเอลล์ชะงักนิดหนึ่ง แล้วเอื้อมมือไปหยิบปืนออกมา “เจ้าต้องการสิ่งใดกัน เอาคุณยายของข้าคืนมา!”
ปัง!!! เด็กสาวตะโกนออกไปพร้อมกับลั่นไก
“เสียใจด้วย เด็กน้อย ข้าไม่อ่อนแอเช่นนั้น” หมาป่าสีเงินพูดพร้อมกับที่กระสุน 5 นัดหยุดอยู่ตรงหน้าผากของมันก่อนจะร่วงลงสู่พื้น โจเอลล์ยืนนิ่ง เธอตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น “มีอีกมากมายหลายสิ่งที่เจ้าไม่รู้ ถ้าเจ้าอยากรู้ก็ตามหาข้าเอาเองแล้วกัน” หมาป่าสีเงินนั้นพูดทิ้งท้าย แล้วมันก็อ้าปาก พร้อมกับพ่นไอสีเงินเข้ามาโอบรัดร่างเด็กสาวไว้ ก่อนจะหันไปคาบคุณยายของเธอ และกระโดดหายลับตาไป…. “อือ…” เสียงเด็กสาวคราง.. เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับพยายามเพ่งมองสิ่งต่างๆว่าเธออยู่ที่ไหน สิ่งต่างๆที่อยู่รายรอบตัวเด็กสาวยังคงเป็นเหมือนเดิม บ้านไม้สีขาวที่ตอนนี้ได้กลายเป็นซากปรักหักพัง เศษไม้กระจัดกระจายอยู่ทั่วบ้าน ดวงไฟที่แตกละเอียด และรอยเท้าเปื้อนเลือดของสัตว์ป่า ..ไม่ใช่ความฝันสินะ.. เด็กสาวตั้งสติ และใช่ความคิดเรียบเรียงเหตุการณ์ต่างๆ “เจ้าหมาป่านั่น.. ก็ได้ ถ้าเจ้าต้องการเล่นเกมส์กับข้า ยังไงซะข้าก็ต้องช่วยท่านยายให้ได้” โจเอลล์พึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบา ก่อนจะถอนหายใจและยันตัวลุกขึ้น พร้อมกับออกวิ่งจากบ้านของคุณยายไปยังบ้านของเธอเอง โครม! เสียงกระแทกประตูบ้านดังขึ้น ทำเอาหญิงวัยกลางคนซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวสะดุ้งโหยง “โจเอลล์ ลูกรัก.. เจ้ากลับมาแล้วเหรอ เป็นอะไรไปน่ะ?” ผู้เป็นแม่ถามน้ำเสียงเต็มไปด้วยความฉงน และแววตาฉายแววประหลาดใจ “แฮ่ก..แฮ่ก.. ท่านแม่! ทะ..ท่านยายถูกหมาป่าสีเงิน…” เด็กสาวเค้นเสียงตอบจากอาการเหนื่อยหอบที่วิ่งกลับมายังบ้านของตน “หือ!? หมาป่าสีเงิน .. เจ้ามาหมายถึง ท่านดีลัส งั้นเหรอ?” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่แววตากลับดูหม่นหมองก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า “อะไรนะ ท่านแม่ !!… ดีลัส ??? ท่านแม่หมายถึงเจ้าหมาป่างี่เง่าตัวนั้นน่ะเหรอ?” โจเอลล์ร้องถามเสียงสูง “เอ่อ.. โจเอลล์ มานั่งที่นี่สิ แม่คิดว่าคงถึงเวลาที่ลูกจะต้องรู้ความจริงบางอย่างแล้วล่ะ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มันเปนเรื่องเดิม (ที่บทความเก่า เพิ่มตอนไม่ได้ อ๊ากกก ) ไม่รุ้จะทำไง เอามาลงไหม่มันเลยละกันนะ
พี เอส ครัยมีวิธีลบบทความเก่า (ที่เคยลงในเวบเวอร์ชั่นเก่า) ช่วยบอกที นะจ๊ะ ขอบคุงจ๊า
เด็กสาวส่ายศีรษะไปมา ให้กับการกระทำอันแปลกประหลาดของหมาป่าตัวนั้น เธอเร่งฝีเท้าขึ้นอีกเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ในที่สุดเธอก็มาหยุดที่ชายป่าอีกด้านหนึ่ง ซึ่งก็คือบ้านของคุณยาย แต่ที่น่าตกใจ คือสภาพของบ้าน..
ประตูไม้สีขาวสะอาด บัดนี้เต็มไปด้วยรอยข่วนจากคมเขี้ยวของสัตว์ป่า รั้วไม้สีน้ำตาลสวยที่เธอชอบปีนเล่นสมัยเมื่อครั้งยังเด็ก บัดนี้พังไม่มีชิ้นดี โจเอลล์ค่อยๆเคลื่อนตัวไปยังหน้าประตูบ้าน เธอพบว่าประตูไม่ได้ลงสลักไว้ เธอค่อยๆ ก้าวเข้าไปในบ้านนั้น ….เงียบ…. เสียงที่ผ่านโสตประสาทของเธอมีเพียงเสียงหวีดหวิวจากลมเท่านั้น หลอดไฟในบ้านทุกดวงดับ บางดวงก็แตกทิ้งไว้ให้เห็นเพียงเศษแก้วชิ้นเล็กๆ โจเอลล์ยังคงเดินเข้าไปด้วยเสียงเงียบกริบ หูของเธอก็คอยเงี่ยหูฟังและระวังตัว
“คะ..คุณยายคะ” โจเอลล์ร้องออกมาเบาๆแทบจะเป็นเสียงกระซิบ “คุณยายอยู่ไหนคะ”
เอี๊ยดดด .. เสียงพื้นไม้ดังขึ้นมาจากด้านบนของบ้าน เด็กสาวหันขวับไปตามเสียงนั้น เธอค่อยๆก้าวขึ้นบันได ค่อยๆสาวเท้าออกไปที่ห้องนอนของคุณยาย แต่ภาพที่เธอเห็นคือ…
หมาป่าสีเงินตัวนั้น! นัยน์ตาสีเหลืองส่องประกายในความมืดหันมามองที่เธอ ภายใต้กรงเล็บที่อุ้งเท้าของมันคือ คุณยาย ที่นอนสลบไสลไม่ได้สติ หมาป่าตัวนั้นหันมาประจันหน้ากับโจเอลล์ เด็กสาวพยายามข่มความกลัวไว้และเอื้อมมือออกมาจะหยิบปืน
“ไม่ต้องทำเช่นนั้นหรอก ไม่มีประโยชน์” หมาป่าตัวนั้นพูดขึ้น
หมาป่าพูดได้! โจเอลล์ชะงักนิดหนึ่ง แล้วเอื้อมมือไปหยิบปืนออกมา
“เจ้าต้องการสิ่งใดกัน เอาคุณยายของข้าคืนมา!”
ปัง!!! เด็กสาวตะโกนออกไปพร้อมกับลั่นไก
“เสียใจด้วย เด็กน้อย ข้าไม่อ่อนแอเช่นนั้น” หมาป่าสีเงินพูดพร้อมกับที่กระสุน 5 นัดหยุดอยู่ตรงหน้าผากของมันก่อนจะร่วงลงสู่พื้น โจเอลล์ยืนนิ่ง เธอตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น “มีอีกมากมายหลายสิ่งที่เจ้าไม่รู้ ถ้าเจ้าอยากรู้ก็ตามหาข้าเอาเองแล้วกัน” หมาป่าสีเงินนั้นพูดทิ้งท้าย แล้วมันก็อ้าปาก พร้อมกับพ่นไอสีเงินเข้ามาโอบรัดร่างเด็กสาวไว้ ก่อนจะหันไปคาบคุณยายของเธอ และกระโดดหายลับตาไป…. “อือ…” เสียงเด็กสาวคราง.. เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับพยายามเพ่งมองสิ่งต่างๆว่าเธออยู่ที่ไหน สิ่งต่างๆที่อยู่รายรอบตัวเด็กสาวยังคงเป็นเหมือนเดิม บ้านไม้สีขาวที่ตอนนี้ได้กลายเป็นซากปรักหักพัง เศษไม้กระจัดกระจายอยู่ทั่วบ้าน ดวงไฟที่แตกละเอียด และรอยเท้าเปื้อนเลือดของสัตว์ป่า ..ไม่ใช่ความฝันสินะ.. เด็กสาวตั้งสติ และใช่ความคิดเรียบเรียงเหตุการณ์ต่างๆ “เจ้าหมาป่านั่น.. ก็ได้ ถ้าเจ้าต้องการเล่นเกมส์กับข้า ยังไงซะข้าก็ต้องช่วยท่านยายให้ได้” โจเอลล์พึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบา ก่อนจะถอนหายใจและยันตัวลุกขึ้น พร้อมกับออกวิ่งจากบ้านของคุณยายไปยังบ้านของเธอเอง โครม! เสียงกระแทกประตูบ้านดังขึ้น ทำเอาหญิงวัยกลางคนซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวสะดุ้งโหยง “โจเอลล์ ลูกรัก.. เจ้ากลับมาแล้วเหรอ เป็นอะไรไปน่ะ?” ผู้เป็นแม่ถามน้ำเสียงเต็มไปด้วยความฉงน และแววตาฉายแววประหลาดใจ “แฮ่ก..แฮ่ก.. ท่านแม่! ทะ..ท่านยายถูกหมาป่าสีเงิน…” เด็กสาวเค้นเสียงตอบจากอาการเหนื่อยหอบที่วิ่งกลับมายังบ้านของตน “หือ!? หมาป่าสีเงิน .. เจ้ามาหมายถึง ท่านดีลัส งั้นเหรอ?” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่แววตากลับดูหม่นหมองก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า “อะไรนะ ท่านแม่ !!… ดีลัส ??? ท่านแม่หมายถึงเจ้าหมาป่างี่เง่าตัวนั้นน่ะเหรอ?” โจเอลล์ร้องถามเสียงสูง “เอ่อ.. โจเอลล์ มานั่งที่นี่สิ แม่คิดว่าคงถึงเวลาที่ลูกจะต้องรู้ความจริงบางอย่างแล้วล่ะ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มันเปนเรื่องเดิม (ที่บทความเก่า เพิ่มตอนไม่ได้ อ๊ากกก ) ไม่รุ้จะทำไง เอามาลงไหม่มันเลยละกันนะ
พี เอส ครัยมีวิธีลบบทความเก่า (ที่เคยลงในเวบเวอร์ชั่นเก่า) ช่วยบอกที นะจ๊ะ ขอบคุงจ๊า
ปัง!!! เด็กสาวตะโกนออกไปพร้อมกับลั่นไก
“เสียใจด้วย เด็กน้อย ข้าไม่อ่อนแอเช่นนั้น” หมาป่าสีเงินพูดพร้อมกับที่กระสุน 5 นัดหยุดอยู่ตรงหน้าผากของมันก่อนจะร่วงลงสู่พื้น โจเอลล์ยืนนิ่ง เธอตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น “มีอีกมากมายหลายสิ่งที่เจ้าไม่รู้ ถ้าเจ้าอยากรู้ก็ตามหาข้าเอาเองแล้วกัน” หมาป่าสีเงินนั้นพูดทิ้งท้าย แล้วมันก็อ้าปาก พร้อมกับพ่นไอสีเงินเข้ามาโอบรัดร่างเด็กสาวไว้ ก่อนจะหันไปคาบคุณยายของเธอ และกระโดดหายลับตาไป…. “อือ…” เสียงเด็กสาวคราง.. เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับพยายามเพ่งมองสิ่งต่างๆว่าเธออยู่ที่ไหน สิ่งต่างๆที่อยู่รายรอบตัวเด็กสาวยังคงเป็นเหมือนเดิม บ้านไม้สีขาวที่ตอนนี้ได้กลายเป็นซากปรักหักพัง เศษไม้กระจัดกระจายอยู่ทั่วบ้าน ดวงไฟที่แตกละเอียด และรอยเท้าเปื้อนเลือดของสัตว์ป่า ..ไม่ใช่ความฝันสินะ.. เด็กสาวตั้งสติ และใช่ความคิดเรียบเรียงเหตุการณ์ต่างๆ “เจ้าหมาป่านั่น.. ก็ได้ ถ้าเจ้าต้องการเล่นเกมส์กับข้า ยังไงซะข้าก็ต้องช่วยท่านยายให้ได้” โจเอลล์พึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบา ก่อนจะถอนหายใจและยันตัวลุกขึ้น พร้อมกับออกวิ่งจากบ้านของคุณยายไปยังบ้านของเธอเอง โครม! เสียงกระแทกประตูบ้านดังขึ้น ทำเอาหญิงวัยกลางคนซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวสะดุ้งโหยง “โจเอลล์ ลูกรัก.. เจ้ากลับมาแล้วเหรอ เป็นอะไรไปน่ะ?” ผู้เป็นแม่ถามน้ำเสียงเต็มไปด้วยความฉงน และแววตาฉายแววประหลาดใจ “แฮ่ก..แฮ่ก.. ท่านแม่! ทะ..ท่านยายถูกหมาป่าสีเงิน…” เด็กสาวเค้นเสียงตอบจากอาการเหนื่อยหอบที่วิ่งกลับมายังบ้านของตน “หือ!? หมาป่าสีเงิน .. เจ้ามาหมายถึง ท่านดีลัส งั้นเหรอ?” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่แววตากลับดูหม่นหมองก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า “อะไรนะ ท่านแม่ !!… ดีลัส ??? ท่านแม่หมายถึงเจ้าหมาป่างี่เง่าตัวนั้นน่ะเหรอ?” โจเอลล์ร้องถามเสียงสูง “เอ่อ.. โจเอลล์ มานั่งที่นี่สิ แม่คิดว่าคงถึงเวลาที่ลูกจะต้องรู้ความจริงบางอย่างแล้วล่ะ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มันเปนเรื่องเดิม (ที่บทความเก่า เพิ่มตอนไม่ได้ อ๊ากกก ) ไม่รุ้จะทำไง เอามาลงไหม่มันเลยละกันนะ
พี เอส ครัยมีวิธีลบบทความเก่า (ที่เคยลงในเวบเวอร์ชั่นเก่า) ช่วยบอกที นะจ๊ะ ขอบคุงจ๊า
“เสียใจด้วย เด็กน้อย ข้าไม่อ่อนแอเช่นนั้น” หมาป่าสีเงินพูดพร้อมกับที่กระสุน 5 นัดหยุดอยู่ตรงหน้าผากของมันก่อนจะร่วงลงสู่พื้น
โจเอลล์ยืนนิ่ง เธอตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น
“มีอีกมากมายหลายสิ่งที่เจ้าไม่รู้ ถ้าเจ้าอยากรู้ก็ตามหาข้าเอาเองแล้วกัน” หมาป่าสีเงินนั้นพูดทิ้งท้าย แล้วมันก็อ้าปาก พร้อมกับพ่นไอสีเงินเข้ามาโอบรัดร่างเด็กสาวไว้ ก่อนจะหันไปคาบคุณยายของเธอ และกระโดดหายลับตาไป….
“อือ…” เสียงเด็กสาวคราง.. เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับพยายามเพ่งมองสิ่งต่างๆว่าเธออยู่ที่ไหน สิ่งต่างๆที่อยู่รายรอบตัวเด็กสาวยังคงเป็นเหมือนเดิม บ้านไม้สีขาวที่ตอนนี้ได้กลายเป็นซากปรักหักพัง เศษไม้กระจัดกระจายอยู่ทั่วบ้าน ดวงไฟที่แตกละเอียด และรอยเท้าเปื้อนเลือดของสัตว์ป่า
..ไม่ใช่ความฝันสินะ..
เด็กสาวตั้งสติ และใช่ความคิดเรียบเรียงเหตุการณ์ต่างๆ
“เจ้าหมาป่านั่น.. ก็ได้ ถ้าเจ้าต้องการเล่นเกมส์กับข้า ยังไงซะข้าก็ต้องช่วยท่านยายให้ได้” โจเอลล์พึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบา ก่อนจะถอนหายใจและยันตัวลุกขึ้น พร้อมกับออกวิ่งจากบ้านของคุณยายไปยังบ้านของเธอเอง
โครม!
เสียงกระแทกประตูบ้านดังขึ้น ทำเอาหญิงวัยกลางคนซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวสะดุ้งโหยง
“โจเอลล์ ลูกรัก.. เจ้ากลับมาแล้วเหรอ เป็นอะไรไปน่ะ?” ผู้เป็นแม่ถามน้ำเสียงเต็มไปด้วยความฉงน และแววตาฉายแววประหลาดใจ
“แฮ่ก..แฮ่ก.. ท่านแม่! ทะ..ท่านยายถูกหมาป่าสีเงิน…” เด็กสาวเค้นเสียงตอบจากอาการเหนื่อยหอบที่วิ่งกลับมายังบ้านของตน
“หือ!? หมาป่าสีเงิน .. เจ้ามาหมายถึง ท่านดีลัส งั้นเหรอ?” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่แววตากลับดูหม่นหมองก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า
“อะไรนะ ท่านแม่ !!… ดีลัส ??? ท่านแม่หมายถึงเจ้าหมาป่างี่เง่าตัวนั้นน่ะเหรอ?” โจเอลล์ร้องถามเสียงสูง
“เอ่อ.. โจเอลล์ มานั่งที่นี่สิ แม่คิดว่าคงถึงเวลาที่ลูกจะต้องรู้ความจริงบางอย่างแล้วล่ะ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มันเปนเรื่องเดิม (ที่บทความเก่า เพิ่มตอนไม่ได้ อ๊ากกก ) ไม่รุ้จะทำไง เอามาลงไหม่มันเลยละกันนะ
พี เอส ครัยมีวิธีลบบทความเก่า (ที่เคยลงในเวบเวอร์ชั่นเก่า) ช่วยบอกที นะจ๊ะ ขอบคุงจ๊า
ความคิดเห็น