คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นักเรียนใหม่
เนื่องจากเซนต์คามิกเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียง ดังนั้นโรงเรียนแห่งนี้จึงมีสถานที่กว้างขวาง อาคารต่างๆถูกแบ่งออกเป็นตึกเรียนตามชั้นปี และมีอาคารหลักซึ่งเป็นตึกอำนวยการของโรงเรียนอยู่ทางซีกตะวันออก ตรงกลางโรงเรียนก็โรงอาหารส่วนกลางและน้ำพุ เอาไว้ให้เด็กนักเรียนมานั่งอ่านหนังสือกัน ภายในโรงเรียนนั้นก็มีหอพักสำหรับนักเรียน แบ่งออกเป็นหอพักชาย-หญิง ภายในหอพักก็มีโรงอาหารเล็กไว้ด้วย เผื่อเวลาที่นักเรียนหอทั้งหลายหิวหลังเวลาที่โรงอาหารกลางปิดแล้วนั่นเอง
..ปึ้ก!…
ในระหว่างทางที่เจกับแอรอนเดินไปยังตึกเรียนของชั้นปีที่ 11 ซึ่งอยู่เกือบจะใจกลางของโรงเรียนนั้น พวกเขาก็ชนเข้ากับเด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกัน..
“อะ .. ขอโทษนะ “ เจพูดขึ้น
“ไม่เป็นไร” พูดจบ เด็กชายคนนั้นก็เดินหายลับไปจากสายตาของพวกเขาเกือบจะโดยทันที “แหม น่าจะทักทายกันบ้างนะ..คนเรา” เจพูดเหน็บ พร้อมส่งสายตาเชิงตำหนิไล่หลังเด็กชายคนนั้นไป “น่า น่า เขาอาจจะกำลังยุ่งอยู่ นายไม่เห็นเหรอ เขาถือหนังสือเล่มยักษ์ตั้งหลายเล่มแน่ะ” แอรอนพูด พลางชี้ไปทางเด็กคนนั้น ให้เจดู “ท่าจะบ้าเรียนน่าดู” พูดจบทั้งคู่ก็หัวเราะ และเดินกันต่อไป แอรอนนั้นดูเหมือนจะมีอะไรสะกิดใจเขาอยู่ตะหงิดตะหงิดว่ารู้สึกถูกชะตากับเด็กชายคนที่เจและเขาชนเมื่อกี้เป็นอย่างมาก แต่ไม่นานเขาก็ลืมเรื่องนี้ ไม่นานจริงๆ ..ในที่สุดก็มาถึงห้องเรียนซะที… แอรอนคิดพลาง เดินเข้าไปนั่งที่ แต่แอรอนนั่งสบายใจอยู่ได้ไม่นานเขาก็ต้องตกตะลึง…กับใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับรอยยิ้มหวานและดวงตาสีฟ้าเป็นประกายชวนหลงใหล ผมสีน้ำตาลที่ยาวประบ่ากับอาจารย์ประจำชั้นของเขา
“ไม่เป็นไร” พูดจบ เด็กชายคนนั้นก็เดินหายลับไปจากสายตาของพวกเขาเกือบจะโดยทันที
“แหม น่าจะทักทายกันบ้างนะ..คนเรา” เจพูดเหน็บ พร้อมส่งสายตาเชิงตำหนิไล่หลังเด็กชายคนนั้นไป
“น่า น่า เขาอาจจะกำลังยุ่งอยู่ นายไม่เห็นเหรอ เขาถือหนังสือเล่มยักษ์ตั้งหลายเล่มแน่ะ” แอรอนพูด พลางชี้ไปทางเด็กคนนั้น ให้เจดู
“ท่าจะบ้าเรียนน่าดู” พูดจบทั้งคู่ก็หัวเราะ และเดินกันต่อไป แอรอนนั้นดูเหมือนจะมีอะไรสะกิดใจเขาอยู่ตะหงิดตะหงิดว่ารู้สึกถูกชะตากับเด็กชายคนที่เจและเขาชนเมื่อกี้เป็นอย่างมาก แต่ไม่นานเขาก็ลืมเรื่องนี้ ไม่นานจริงๆ
..ในที่สุดก็มาถึงห้องเรียนซะที…
แอรอนคิดพลาง เดินเข้าไปนั่งที่ แต่แอรอนนั่งสบายใจอยู่ได้ไม่นานเขาก็ต้องตกตะลึง…กับใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับรอยยิ้มหวานและดวงตาสีฟ้าเป็นประกายชวนหลงใหล ผมสีน้ำตาลที่ยาวประบ่ากับอาจารย์ประจำชั้นของเขา
“สวัสดี สวัสดี นักเรียน” มิสเตอร์วิลเลี่ยมส์ครูประจำชั้นของแอรอน พูดขึ้น
“นี่คือ มิสลิซ คาร์เตอร์ เขาเพิ่งย้ายมาโรงเรียนเราวันนี้ ยังไงก็ช่วยเป็นเพื่อนกับเขาหน่อยแล้วกันนะ” ..น่ารักขนาดนี้ใครจะไม่อยากเป็นเพื่อนด้วยวะ.. เสียงหนึ่งในหัวแอรอนก้องขึ้น “เอาล่ะ ..อืม ที่นั่งของมิสลิซ..อืม” มิสเตอร์วิลเลี่ยมส์ พูดพลางมองไปทั่วห้อง เด็กผู้ชายหลายคนต่างพากันยกมือขึ้น แล้วเรียกร้องอยากให้เธอมานั่งด้วย …บ๊ะ..คู่แข่งเยอะชะมัด สาธุ มานั่งใกล้เราเถอะ สาธุ…
“นี่คือ มิสลิซ คาร์เตอร์ เขาเพิ่งย้ายมาโรงเรียนเราวันนี้ ยังไงก็ช่วยเป็นเพื่อนกับเขาหน่อยแล้วกันนะ”
..น่ารักขนาดนี้ใครจะไม่อยากเป็นเพื่อนด้วยวะ.. เสียงหนึ่งในหัวแอรอนก้องขึ้น
“เอาล่ะ ..อืม ที่นั่งของมิสลิซ..อืม” มิสเตอร์วิลเลี่ยมส์ พูดพลางมองไปทั่วห้อง เด็กผู้ชายหลายคนต่างพากันยกมือขึ้น แล้วเรียกร้องอยากให้เธอมานั่งด้วย
…บ๊ะ..คู่แข่งเยอะชะมัด สาธุ มานั่งใกล้เราเถอะ สาธุ…
“เอาล่ะ ที่นั่งหลังห้อง ข้างๆกับมิสเตอร์ซัมพ์เตอร์แล้วกัน”
ได้ยินแค่นั้นแหละ หัวใจดวงน้อยๆของแอรอนแทบจะกระโดดออกมา ราวกับปาฏิหารย์แน่ะ เขาได้นั่งใกล้กับลิซ ผู้ชายทั้งห้องต้องอิจฉาเขาแน่ แล้วอยู่ๆแอรอนก็หน้าแดงขึ้นมาซะเฉยๆนั่นแหละ
ได้ยินแค่นั้นแหละ หัวใจดวงน้อยๆของแอรอนแทบจะกระโดดออกมา ราวกับปาฏิหารย์แน่ะ เขาได้นั่งใกล้กับลิซ ผู้ชายทั้งห้องต้องอิจฉาเขาแน่ แล้วอยู่ๆแอรอนก็หน้าแดงขึ้นมาซะเฉยๆนั่นแหละ
“นี่ สวัสดี แอรอน” เสียงหวานกังวานรับกับดวงหน้าของสาวน้อยยิ่งนัก
…เสียงโคตรเพราะเลย .. แอรอนอยากจะทักสวัสดีตอบแม่สาวลิซคนนี้เหลือเกิน แต่ปากของเขากลับพูดออกไปว่า
…เสียงโคตรเพราะเลย ..
แอรอนอยากจะทักสวัสดีตอบแม่สาวลิซคนนี้เหลือเกิน แต่ปากของเขากลับพูดออกไปว่า
“อะ..เอ๋..ทำไมคุณรู้จักชื่อผมล่ะครับ??..”แอรอน ถามออกไปอย่างประหม่า ส่วนหน้าสุดเพอร์เฟ็กต์ของเขาน่ะเหรอ แดงเป็นลูกตำลึงไปตั้งนานแล้ว
ลิซ หัวเราะคิก ..น่ารักโว้ย.. แอรอนคิด
ลิซ หัวเราะคิก
..น่ารักโว้ย.. แอรอนคิด
“แหม ใครจะไม่รู้จักสุดหล่อ แอรอนล่ะ ฉันน่ะเป็นแฟนตัวยงของเธอเลยรู้ไม๊ ได้เจอตัวจริงอย่างนี้ ใครจะไม่ดีใจ หือ??..”
“แหม..ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” แอรอนถ่อมตัว พร้อมกับอาการเขินที่รู้ว่าเธอเป็น”แฟน”ตัวยงของเขา “ว่าแต่ ทำไมเธอ…เอ่อ..ลิซ ถึงได้เข้ามาอยู่เซนต์คามิกได้ล่ะ ดูท่าเธอไม่น่าใช่พวกเด็กเรียน แล้วก็พวกนักกีฬาเลยนี่” “อ่ะนะ พูดแล้วอย่าตกใจล่ะ ฉันเข้าที่ได้นี่ เพราะฉันเป็นนักกีฬาคาราเต้เยาวชนทีมชาติจ้ะ..” “จริงอ่ะ..” แอรอนพูดพร้อมกับทำหน้าทำตาแบบไม่น่าเชื่อ!!
“แหม..ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” แอรอนถ่อมตัว พร้อมกับอาการเขินที่รู้ว่าเธอเป็น”แฟน”ตัวยงของเขา
“ว่าแต่ ทำไมเธอ…เอ่อ..ลิซ ถึงได้เข้ามาอยู่เซนต์คามิกได้ล่ะ ดูท่าเธอไม่น่าใช่พวกเด็กเรียน แล้วก็พวกนักกีฬาเลยนี่”
“อ่ะนะ พูดแล้วอย่าตกใจล่ะ ฉันเข้าที่ได้นี่ เพราะฉันเป็นนักกีฬาคาราเต้เยาวชนทีมชาติจ้ะ..”
“จริงอ่ะ..” แอรอนพูดพร้อมกับทำหน้าทำตาแบบไม่น่าเชื่อ!!
“งะ..งั้น “ เขาเริ่มพูดต่อ “เธอก็คงรู้จัก เจ อ่ะดิ”
“เจไหนล่ะ ชื่อเจนี่มีหลายคนนะ” ลิซตอบพร้อมกับยิ้มสดใส “ก็เจรามี อัลลาร์ดไง แชมป์คาราเต้ ม.ปลายน่ะ” “อ๋อ รู้จักสิ เขาน่ะเก่งจะตาย แถม หล่อซะด้วยนะ ฉันชื่นชมเขามากขนาดหัดเรียนคาราเต้เลยนะรู้ไม๊” แอรอนโกรธโดยไม่มีสาเหตุ เขาชักรู้สึกอิจฉาเจ้าเจขึ้นมาแล้วสิ โชคไม่ค่อยดีที่ลิซสังเกตเห็นอาการนั้น
“เจไหนล่ะ ชื่อเจนี่มีหลายคนนะ” ลิซตอบพร้อมกับยิ้มสดใส
“ก็เจรามี อัลลาร์ดไง แชมป์คาราเต้ ม.ปลายน่ะ”
“อ๋อ รู้จักสิ เขาน่ะเก่งจะตาย แถม หล่อซะด้วยนะ ฉันชื่นชมเขามากขนาดหัดเรียนคาราเต้เลยนะรู้ไม๊”
แอรอนโกรธโดยไม่มีสาเหตุ เขาชักรู้สึกอิจฉาเจ้าเจขึ้นมาแล้วสิ โชคไม่ค่อยดีที่ลิซสังเกตเห็นอาการนั้น
“ฮะ ฮะ เธอหึงเหรอ แอรอน ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงๆเธอก็หล่อที่สุดอยู่แล้วล่ะ” ลิซพูดพร้อมกับโน้มตัวลงมาจูบที่แก้มเขา
..โชคดีชะมัดเลยวันนี้.. หลังจากนั้นแอรอนก็คุยกับลิซตลอดจนกระทั่งพักเที่ยง..
..โชคดีชะมัดเลยวันนี้..
หลังจากนั้นแอรอนก็คุยกับลิซตลอดจนกระทั่งพักเที่ยง..
“เฮ้ย แอรอน” เสียงเจเรียกเขาดังลั่นจนคนทั้งโรงอาหารหันมามองกันหมด
“เฮ้ย เบาๆก็ได้ ไม่เห็นเรอะตูคุยกะสาวอยู่ อายเขา” แอรอนตำหนิ “เออ ช่างเถอะ ว่าแต่นายเถอะ เห็นนักเรียนใหม่ยัง โคตรสวยเลย อยากรู้จักชะมัด เอ ชื่ออะไรหว่า…” “ลิซ คาร์เตอร์” “เออ นั่นแหละ เฮ้ย..” เจอยู่ในอาการตกตะลึงพูดไม่ออก เพราะคนที่ตอบ นั้นใช่ใครอื่นไม่ ก็ตัวลิซเองนั่นแหละ เจทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เงอะงะพูดอะไรไม่ออก “อ้าว…นี่ รู้จักฉันแล้ว จะไม่บอกชื่อฉันมั่งเหรอ?” ลิซถามพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “เอ่อ…ผะ..ผม เจรามี .. เจรามี อัลลาร์ด ครับ” เจพูดออกมาด้วยเสียงตะกุกตะกัก “ ฮะ ฮะ ฮะ…5555” เสียงแอรอนกับลิซหัวเราะขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย แอรอนน่ะรู้ว่าลิซรู้จักเจดีอยู่แล้ว แต่เธอแกล้งเจได้แนบเนียนจริงๆ “หัวเราะอะไรวะ แอรอน” เจพูดเขินๆพลางชำเลืองไปทางลิซ “ก็….” แอรอนเริ่ม แต่ลิซชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า “โธ่ เจ ฉันน่ะยิ่งกว่า รู้จักเธอเสียอีกนะ ก็ฉันชื่นชมเธอมากขนาดถึงกับหัดเรียนคาราเต้เลยนะ ตอนนี้ก็อยู่ทีมชาติเยาวชนแล้วด้วย ..อย่าดูถูกกันนะ เห็นแบบนี้ฉันเก่งนะ” ลิซอธิบายพร้อมกับปล่อยหมัดเบาๆเข้าที่ท้องของเจ ส่งผลให้หนุ่มเจถึงบางอ้อแล้วว่าทำไมทั้งสองคนหัวเราะเขา เจเองก็อดปลื้มไม่ได้ที่มีสาวสวยน่ารักขนาดนี้มาชื่นชมเขา “อ้าว…ทำไมไม่เคยเจอที่สนามแข่งเลยล่ะ” เจเอ่ยเสียงอ่อยพลางคิดในใจว่า โห ตัวเล็กนิดเดียวเป็นนักกีฬาทีมชาติได้ไง แถมแรงเยอะอีกตะหาก “สุดหล่อเจนี่ก็ตาถั่วเป็นเหมือนกันแฮะ ฉันเห็นเธอออกบ่อย สงสัยตาเจไม่ค่อยสนใจผู้หญิงมั้งเนี่ย 5 5 5 5 “ ลิซพูดขึ้นพร้อมทำท่าน้อยใจหน่อยๆ “อ่ะนะ สนสิ” เจตอบ แล้วหลิ่วตาตามแบบฉบับที่สาวไหนเห็นเป็นต้องอ่อนระทวยไปทุกรายให้ลิซ “หวาว….สายตาแบบนี้เซ็กซี่จัง” ลิซพูด “เสียอยู่อย่างเดียวที่สู้แอรอนไม่ได้ นะเนี่ย” ลิซพึมพำ แต่ไม่มีใครได้ยิน ส่วนตาเจน่ะปลื้มจนไม่รู้จะปลื้มยังไงแล้ว
“เฮ้ย เบาๆก็ได้ ไม่เห็นเรอะตูคุยกะสาวอยู่ อายเขา” แอรอนตำหนิ
“เออ ช่างเถอะ ว่าแต่นายเถอะ เห็นนักเรียนใหม่ยัง โคตรสวยเลย อยากรู้จักชะมัด เอ ชื่ออะไรหว่า…”
“ลิซ คาร์เตอร์”
“เออ นั่นแหละ เฮ้ย..” เจอยู่ในอาการตกตะลึงพูดไม่ออก เพราะคนที่ตอบ นั้นใช่ใครอื่นไม่ ก็ตัวลิซเองนั่นแหละ เจทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เงอะงะพูดอะไรไม่ออก
“อ้าว…นี่ รู้จักฉันแล้ว จะไม่บอกชื่อฉันมั่งเหรอ?” ลิซถามพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“เอ่อ…ผะ..ผม เจรามี .. เจรามี อัลลาร์ด ครับ” เจพูดออกมาด้วยเสียงตะกุกตะกัก
“ ฮะ ฮะ ฮะ…5555” เสียงแอรอนกับลิซหัวเราะขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย แอรอนน่ะรู้ว่าลิซรู้จักเจดีอยู่แล้ว แต่เธอแกล้งเจได้แนบเนียนจริงๆ
“หัวเราะอะไรวะ แอรอน” เจพูดเขินๆพลางชำเลืองไปทางลิซ
“ก็….” แอรอนเริ่ม แต่ลิซชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า
“โธ่ เจ ฉันน่ะยิ่งกว่า รู้จักเธอเสียอีกนะ ก็ฉันชื่นชมเธอมากขนาดถึงกับหัดเรียนคาราเต้เลยนะ ตอนนี้ก็อยู่ทีมชาติเยาวชนแล้วด้วย ..อย่าดูถูกกันนะ เห็นแบบนี้ฉันเก่งนะ” ลิซอธิบายพร้อมกับปล่อยหมัดเบาๆเข้าที่ท้องของเจ ส่งผลให้หนุ่มเจถึงบางอ้อแล้วว่าทำไมทั้งสองคนหัวเราะเขา เจเองก็อดปลื้มไม่ได้ที่มีสาวสวยน่ารักขนาดนี้มาชื่นชมเขา
“อ้าว…ทำไมไม่เคยเจอที่สนามแข่งเลยล่ะ” เจเอ่ยเสียงอ่อยพลางคิดในใจว่า โห ตัวเล็กนิดเดียวเป็นนักกีฬาทีมชาติได้ไง แถมแรงเยอะอีกตะหาก
“สุดหล่อเจนี่ก็ตาถั่วเป็นเหมือนกันแฮะ ฉันเห็นเธอออกบ่อย สงสัยตาเจไม่ค่อยสนใจผู้หญิงมั้งเนี่ย 5 5 5 5 “ ลิซพูดขึ้นพร้อมทำท่าน้อยใจหน่อยๆ
“อ่ะนะ สนสิ” เจตอบ แล้วหลิ่วตาตามแบบฉบับที่สาวไหนเห็นเป็นต้องอ่อนระทวยไปทุกรายให้ลิซ
“หวาว….สายตาแบบนี้เซ็กซี่จัง” ลิซพูด
“เสียอยู่อย่างเดียวที่สู้แอรอนไม่ได้ นะเนี่ย” ลิซพึมพำ แต่ไม่มีใครได้ยิน ส่วนตาเจน่ะปลื้มจนไม่รู้จะปลื้มยังไงแล้ว
“เสียอยู่อย่างเดียวที่สู้แอรอนไม่ได้ นะเนี่ย” ลิซพึมพำ แต่ไม่มีใครได้ยิน ส่วนตาเจน่ะปลื้มจนไม่รู้จะปลื้มยังไงแล้ว“เหอะๆ ชมกันไปชมกันมาอยู่นั่นแหละคู่นี้นี่” แอรอนเหน็บ
“อิจฉาเรอะ 5 5 5 “ เจเอ่ย จากนั้นทั้งสามคนก็เดินกลับไปที่ตึกเรียนอย่างมีความสุข ฝ่ายแอรอนก็คิดว่าลิซน่ะน่ารักซะจนไม่มีที่ติ และเขาก็ชอบเธอมากด้วยนอกจากนี้เธอยังชอบเขา! ถึงแม้แอรอนจะไม่ค่อยชอบที่เธอบอกว่าเธอปลื้มเจอยู่ก็ตาม ฝ่ายเจนั้นก็คิดว่าลิซคงจะชอบเขาเพราะท่าทางลิซจะปลื้มเขามากเหลือเกิน แต่ตัวลิซคิดอย่างไรนั้น ทั้งสองคนก็ไม่อาจรู้ได้…
--------------------------------------------------------------------------
ทนๆอ่านหน่อยนะ แรกๆน่าเบื่อไปนิดอ่า แหะๆ >_<
“อิจฉาเรอะ 5 5 5 “ เจเอ่ย
จากนั้นทั้งสามคนก็เดินกลับไปที่ตึกเรียนอย่างมีความสุข ฝ่ายแอรอนก็คิดว่าลิซน่ะน่ารักซะจนไม่มีที่ติ และเขาก็ชอบเธอมากด้วยนอกจากนี้เธอยังชอบเขา! ถึงแม้แอรอนจะไม่ค่อยชอบที่เธอบอกว่าเธอปลื้มเจอยู่ก็ตาม ฝ่ายเจนั้นก็คิดว่าลิซคงจะชอบเขาเพราะท่าทางลิซจะปลื้มเขามากเหลือเกิน แต่ตัวลิซคิดอย่างไรนั้น ทั้งสองคนก็ไม่อาจรู้ได้…
--------------------------------------------------------------------------
ทนๆอ่านหน่อยนะ แรกๆน่าเบื่อไปนิดอ่า แหะๆ >_<
ความคิดเห็น