คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเรื่อง =_=
“หนี” ”หนีไป แอรอน..หนีไป”…
“เอ๋…อะ..อะไรกัน…” “หนีไปเร็ว แอรอน หนีไป… หนีไปสิ…หนี” “ตะ..แต่ เดี๋ยว…กะ .. เกิด อะไร ขึ้น กันฮะ..” “ไปซะ ไปก่อนที่พวกมันจะมา…ไปสิ..ไปเร็ว” “ใครกัน? ใครจะมา…เดี๋ยวสิฮะ…ไม่นะ…มะ..”
“เอ๋…อะ..อะไรกัน…”
“หนีไปเร็ว แอรอน หนีไป… หนีไปสิ…หนี”
“ตะ..แต่ เดี๋ยว…กะ .. เกิด อะไร ขึ้น กันฮะ..”
“ไปซะ ไปก่อนที่พวกมันจะมา…ไปสิ..ไปเร็ว”
“ใครกัน? ใครจะมา…เดี๋ยวสิฮะ…ไม่นะ…มะ..”
..แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก…
เด็กชายอายุราว 17 ปี ลืมตาตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับที่ยาวนาน บนผ้าปูที่นอนที่แสนสะอาด แต่ตัวเขาเองนั้นกลับเปียกโชกไปด้วยเหงื่อทั้งๆที่เปิดแอร์ซะหนาว ด้วยฝันประหลาดที่เขาฝันติดต่อกันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เด็กชายเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมกันนะที่เขาต้องฝันแบบนี้ แล้วใครกันที่เขาฝันเห็นและบอกให้เขาหนีไป…แอรอน ซัมพ์เตอร์ เด็กชาย หนุ่มน้อยหน้าตาดี (มากถึงมากที่สุด!) ซึ่งกำพร้าพ่อแม่มาตั้งแต่เขายังจำความไม่ได้ ปัจจุบันเขาอาศัยอยู่กับป้าแอนและลุงนิกของเขา แอรอนเรียนอยู่ในชั้นปีที่ 11 ของโรงเรียนเซนต์คามิก โรงเรียนอันดับต้นๆของประเทศเลยทีเดียว นั่นหมายความว่า ถ้าเขาไม่ใช่พวกนักกีฬาที่มีกล้ามใหญ่โต สัน ถึก อะไรเทือกนี้ เขาก็ต้องเป็นพวกแว่นหนาบ้าเรียนที่วันๆ เอาแต่ใส่แว่นตาแล้วนั่งอยู่ใต้ร่มไม้เพื่ออ่านแต่หนังสือ แต่น่าเสียดายที่แอรอนไม่ใช่คนทั้งสองประเภทนั้น เขาน่ะทำงานเป็นนายแบบให้กับนิตยสารชื่อดัง!!(ก็เพราะหน้าตาที่สุดแสนจะเพอร์เฟ็กต์ของเขานั่นแหละ) แอรอนทำงานให้นิตยสารนี้ มาตั้งแต่เขาอายุแค่ 12 ปี ก็นับว่าเป็นเป็นโชคดีของเขาล่ะ เพราะประธานบริษัทนิตยสารจัดการ(ยัดเยียดแกมบังคับ)ให้เขาได้เข้าโรงเรียนนี้เนื่องจากต้องการกันแฟนๆของเขาจากทั่วประเทศนั่นเอง ถึงกระนั้นก็เถอะ อีตาแอรอนของเราก็ไม่หยิ่งสักนิด แต่เขาเพียงแต่ไม่ค่อยพูดเพราะขี้อายนั่นเอง แต่ก็อีกนั่นแหละมีอีกหนึ่งในหลายสาเหตุที่แอรอนมีนิสัยนิ่งเงียบต่อหน้าคนแปลกหน้า ส่วนนึงอาจจะเพราะเขาเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่ยังเด็กก็ได้ เรื่องนี้คนส่วนใหญ่ไม่รู้เพราะเขาปิดเป็นความลับมาตลอด ที่มีรู้ก็เฉพาะครอบครัวของเขานี่แหละ เพราะถึงแม้ผมสี บลอนด์และนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาจะอบอุ่นเพียงใด แววตาเศร้าสร้อยที่ปิดไม่มิดก็ยังคงฉายอยู่ตลอดเวลา
“แอรอน..แอรอน..ตื่นได้แล้วจ้ะ” เสียงหวานใสคุ้นเคย ของป้าแอนร้องเรียก
“ฮะ…” แอรอนเดินลงไปทั้งที่ยังสะลึมสะลือกับฝันที่ตัวเขาฝันเมื่อกี๊ เมื่อตื่นแล้ว แอรอนก็จัดการแต่งตัว เตรียมตัวให้พร้อมเพื่อที่จะได้ไปโรงเรียน เขาสวมชุดเสื้อคลุมสีดำที่ตัดด้วยเนื้อผ้าชั้นเยี่ยม พร้อมกับติดเข็ดกลัดที่ถูกขัดเป็นมันวับลงบนเสื้อ ด้วยอาการเนือยๆที่ยังไม่ค่อยจะตื่นนอนดีเท่าไร จากนั้นเขาจึงค่อยเดินลงไปชั้นล่าง..
“ฮะ…” แอรอนเดินลงไปทั้งที่ยังสะลึมสะลือกับฝันที่ตัวเขาฝันเมื่อกี๊
เมื่อตื่นแล้ว แอรอนก็จัดการแต่งตัว เตรียมตัวให้พร้อมเพื่อที่จะได้ไปโรงเรียน เขาสวมชุดเสื้อคลุมสีดำที่ตัดด้วยเนื้อผ้าชั้นเยี่ยม พร้อมกับติดเข็ดกลัดที่ถูกขัดเป็นมันวับลงบนเสื้อ ด้วยอาการเนือยๆที่ยังไม่ค่อยจะตื่นนอนดีเท่าไร จากนั้นเขาจึงค่อยเดินลงไปชั้นล่าง..
“อรุณสวัสดิ์ฮะ ป้าแอน อรุณสวัสดิ์ฮะ ลุงนิก” แอรอนพูด พลางนึกในใจว่าวันนี้มันเป็นอะไรนะ ทำไมเขาถึงมีเหมือนลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเท่าไรเลย
“อรุณสวัสดิ์จ้ะที่รัก วันนี้ลุงนิกของเธอเขาออกไปทำงานแล้วนะ เราน่ะรีบไปโรงเรียนได้แล้วล่ะ เร็วเข้าสิ” …ป้าแอนพูดขึ้น
“อรุณสวัสดิ์จ้ะที่รัก วันนี้ลุงนิกของเธอเขาออกไปทำงานแล้วนะ เราน่ะรีบไปโรงเรียนได้แล้วล่ะ เร็วเข้าสิ” …ป้าแอนพูดขึ้น
“งั้นผมไปก่อนนะฮะ”
หลังจากที่เขาจูบแก้มป้าแอนแล้ว เขาก็เดินออกมาจากบ้าน เดินตรงไปที่ป้ายรถเมย์ เพื่อจะไปรอรถโรงเรียนมารับ
หลังจากที่เขาจูบแก้มป้าแอนแล้ว เขาก็เดินออกมาจากบ้าน เดินตรงไปที่ป้ายรถเมย์ เพื่อจะไปรอรถโรงเรียนมารับ
“แอรอนหนิ แอรอนจริงๆด้วย ว้ายๆ..”
“ว้าย ดูสิ ‘เขา’ หาวนอนด้วยนะ”
“โอ๊ย อยากมีกล้องตอนนี้จัง” เสียงกระซิบกระซาบเกิดขึ้นทุกหนทุกแห่งที่เขาเดินผ่าน เดี๋ยวๆสักพักก็จะมีเด็กนักเรียนหญิงจากโรงเรียนไหนบ้างก็ไม่รู้ ไม่ก็ป้าแก่บ้าง สาวรุ่นแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดบ้าง เดินตามเขามาพร้อมทั้งทักทายด้วยอาการสนิมสนม หยั่งกับรู้จักเขามานาน พร้อมปิดท้ายการคุยด้วยการขอลายเซ็น ..มันอะไรกันนักกันหนาวะ กะอีแค่ตูหาวนอนเนี่ยนะ… แอรอนคิด ถึงแม้แอรอนจะไม่ชอบการที่มีคนมากระซิบอยู่ข้างหูเขาแล้วทำเหมือนเขาไม่ได้ยิน แต่เขาจะทำอะไรได้ เมื่อเขาเป็นนายแบบ เขาก็ต้องยอมรับสภาพแบบนี้ไปเรื่อยๆ….ในที่สุดรถโรงเรียนก็มา …มาได้ซะที ขอบคุณสวรรค์.. แอรอนคิด พลางก้าวขึ้นไปบนรถโรงเรียนคันนั้น พอก้าวขาแล้วหย่อนตัวลงบนที่นั่งที่แสนจะนุ่มเท่านั้น เขาก็ปล่อยตัวเองในเพลิดเพลินกับการนอนหลับบนรถเมย์ อย่างที่เขาทำประจำ หลังจากนั่งรถอยู่ประมาณ 15 นาที เขาก็มาถึงเซนต์คามิกในที่สุด
“ว้าย ดูสิ ‘เขา’ หาวนอนด้วยนะ”
“โอ๊ย อยากมีกล้องตอนนี้จัง” เสียงกระซิบกระซาบเกิดขึ้นทุกหนทุกแห่งที่เขาเดินผ่าน เดี๋ยวๆสักพักก็จะมีเด็กนักเรียนหญิงจากโรงเรียนไหนบ้างก็ไม่รู้ ไม่ก็ป้าแก่บ้าง สาวรุ่นแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดบ้าง เดินตามเขามาพร้อมทั้งทักทายด้วยอาการสนิมสนม หยั่งกับรู้จักเขามานาน พร้อมปิดท้ายการคุยด้วยการขอลายเซ็น ..มันอะไรกันนักกันหนาวะ กะอีแค่ตูหาวนอนเนี่ยนะ… แอรอนคิด ถึงแม้แอรอนจะไม่ชอบการที่มีคนมากระซิบอยู่ข้างหูเขาแล้วทำเหมือนเขาไม่ได้ยิน แต่เขาจะทำอะไรได้ เมื่อเขาเป็นนายแบบ เขาก็ต้องยอมรับสภาพแบบนี้ไปเรื่อยๆ….ในที่สุดรถโรงเรียนก็มา …มาได้ซะที ขอบคุณสวรรค์.. แอรอนคิด พลางก้าวขึ้นไปบนรถโรงเรียนคันนั้น พอก้าวขาแล้วหย่อนตัวลงบนที่นั่งที่แสนจะนุ่มเท่านั้น เขาก็ปล่อยตัวเองในเพลิดเพลินกับการนอนหลับบนรถเมย์ อย่างที่เขาทำประจำ หลังจากนั่งรถอยู่ประมาณ 15 นาที เขาก็มาถึงเซนต์คามิกในที่สุด
“โอ๊ย อยากมีกล้องตอนนี้จัง”
เสียงกระซิบกระซาบเกิดขึ้นทุกหนทุกแห่งที่เขาเดินผ่าน เดี๋ยวๆสักพักก็จะมีเด็กนักเรียนหญิงจากโรงเรียนไหนบ้างก็ไม่รู้ ไม่ก็ป้าแก่บ้าง สาวรุ่นแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดบ้าง เดินตามเขามาพร้อมทั้งทักทายด้วยอาการสนิมสนม หยั่งกับรู้จักเขามานาน พร้อมปิดท้ายการคุยด้วยการขอลายเซ็น
..มันอะไรกันนักกันหนาวะ กะอีแค่ตูหาวนอนเนี่ยนะ… แอรอนคิด
ถึงแม้แอรอนจะไม่ชอบการที่มีคนมากระซิบอยู่ข้างหูเขาแล้วทำเหมือนเขาไม่ได้ยิน แต่เขาจะทำอะไรได้ เมื่อเขาเป็นนายแบบ เขาก็ต้องยอมรับสภาพแบบนี้ไปเรื่อยๆ….ในที่สุดรถโรงเรียนก็มา
…มาได้ซะที ขอบคุณสวรรค์..
แอรอนคิด พลางก้าวขึ้นไปบนรถโรงเรียนคันนั้น พอก้าวขาแล้วหย่อนตัวลงบนที่นั่งที่แสนจะนุ่มเท่านั้น เขาก็ปล่อยตัวเองในเพลิดเพลินกับการนอนหลับบนรถเมย์ อย่างที่เขาทำประจำ หลังจากนั่งรถอยู่ประมาณ 15 นาที เขาก็มาถึงเซนต์คามิกในที่สุด
“ว่าไง พ่อสุดหล่อ แอรอน” เสียงเด็กชายวัยเดียวกัน พูดขึ้นมา
เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมาทางเสียงเรียก
เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมาทางเสียงเรียก
“หืม??…อ้าว เจ เองเหรอ ว่าไง เป็นไง ทำไมวันนี้มาเช้าจริง??” แอรอนนึกสงสัยอยู่ว่าทำไม นักกีฬาขี้เซาอย่างเจ ถึงมาโรงเรียนก่อนได้ ..เจ หรือ เจรามี อัลลาร์ด นักกีฬาคาราเต้เยาวชน ดาวรุ่งที่สามารถเอาชนะแชมป์คาราเต้ของประเทศได้ด้วยวัยเพียง 15 ปี ตอนนี้เขาก็เข้ามาอยู่ที่เซนต์คามิกด้วยโควต้านักกีฬา เจเป็นหนึ่งในนักกีฬาไม่กี่คนที่มีกล้ามได้รูปสวย ไม่สันถึกเกินไป หน้าท้องของเจมีกล้ามท้องเป็นมัดๆ ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวปรกหน้า ช่วยขับให้นัยน์ตาสีเขียวสดใสเป็นประกายยิ่งขึ้น และด้วยรูปร่างอันเซ็กซี่ไร้ที่ติ กับนัยน์ตาที่แสนเจ้าชู้ของเจ ทำให้ในสายตาของคนทั่วไปมองว่า เจเป็นหนึ่งในหนุ่มรูปงามของโรงเรียนเลยทีเดียว
“แหม…คนเรา มันก็ต้องมีบ้างซี วันนี้มีซ้อมน่ะ” เจ พูดพลางหาวนอนแล้วยักคิ้ว หลิ่วตาแบบเซ็กซี่ให้แอรอน “เฮ้ย…ฉันไม่สนสายตาเซ็กซี่ที่แสนจะเย้ายวนของนายหรอกนะโว้ย” พูดจบทั้งสองก็เดินหัวเราะ ไปที่ตึกเรียนด้วยกัน
----------------------------------------------------------------------
เช่นเดิมจ๊า มันเป็นรื่องเก่า ที่อัพไม่ได้ เลยต้องเอามาลงไหม่ อ่ะ (เฮือก!!) เอิ๊กส์
ฝากด้วยนะจ๊ะ อิอิ
“แหม…คนเรา มันก็ต้องมีบ้างซี วันนี้มีซ้อมน่ะ” เจ พูดพลางหาวนอนแล้วยักคิ้ว หลิ่วตาแบบเซ็กซี่ให้แอรอน
“เฮ้ย…ฉันไม่สนสายตาเซ็กซี่ที่แสนจะเย้ายวนของนายหรอกนะโว้ย” พูดจบทั้งสองก็เดินหัวเราะ ไปที่ตึกเรียนด้วยกัน
----------------------------------------------------------------------
เช่นเดิมจ๊า มันเป็นรื่องเก่า ที่อัพไม่ได้ เลยต้องเอามาลงไหม่ อ่ะ (เฮือก!!) เอิ๊กส์
ฝากด้วยนะจ๊ะ อิอิ
ความคิดเห็น