คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 8.....FICTION
อาราวาสายามอารารถไฟ มอหารถไฟเที่ยวถัไปวาู โล่อที่้อรอเพีย 15 นาที เธอไ้นั่ที่มุมบวนู้ท้ายสุ ที่นั่หลายที่ยัว่า เธอไ้าเียวะป๋อและไ่้มเป็นเสบีย ารเินทาสอั่วโมให้เวลาเหลือเฟือที่ะทบทวนรายาน นเวลาล่วภาพในสายาอเธอเลอะเลือนไปั่วะ เธอสะุ้สุัวที่ไม่ไ้เินทาามลำพั ายหนุ่มหน้าาหล่อเหลาวาหยาเยิ้มี่ม้าสูให่สีำเีย้า เธออสสัยมิไ้ว่ายุนี้สมัยนี้ นในเาหลียัี่ม้า้วยหรือ? เสียเือม้าัึ้อ มีม้าาวอีัวโผล่มาให้เห็น ายหนุ่มร่าเล็ว่า อารามอเห็นัว่าเป็นนนั้นล่า ทั้สอหัวเราะร่าเริให้ัน แรลมพัเป่าเส้นผมระเิเมื่อายหนุ่มเบือนหน้าไปหาเพื่อนร่วมทา อาราหวามในอเมื่อเห็นประายาหวานึ้รัใร่บูาที่ทั้สอ้อมอัน ูเหมือนว่าะมีวัวนแม่เหล็เ้ม้นรอบัวนทั้สอ อารารู้สึว่าร่าอเธอถููเ้าไปในนั้น
“วาู! สถานีวาู” เสียประาศ้อปลุเธอให้สะุ้ื่น เธอเพิ่รู้สึัวว่ารถไฟหยุแล้ว เธอยัไม่ไ้เ็บรวบรวม้าวอ หาไม่ลารถเร็วพอ เธอ็นั่เลยไปอีสถานี ้วยวามเร็วอนหลับใหลบนรถไฟที่มีประสบาร์โโน อาราว้าระเป๋า ถลาลบวนรถไ้ทัน่อนประูเลื่อนปิไล่หลัรถไฟแล่นออาสถานีในอีไม่ี่วินาทีถัมาิวเีย!
อารายืนบนานาลา ยัมอไม่เห็นภาพรอบ้า เพราะภาพอายหน้าสวยสอนยัสใสอยู่ในวามิ ทั้สอหนุ่มเป็นใร? แล้วทำไมายนหนึ่ึโผล่เ้ามาในห้วฝันอเธอ้ำแล้ว้ำเล่า? ทั้สอพยายามบออะไร่อเธอหรือไ? พระเ้า่วย,สอหนุ่มหน้าสวยเหลือเิน
หลัาวามอแ เธอเินรไปหารถแท๊ี่มุ่หน้าสู่บ้านระูลเ่า ห่าไลออไปหลายไมล์ อ มินอา นั่เ้าอี้โยพนัสู ูรายารุบิบนินทาทาทีวี แ่วันนี้เธอับวามอะไรไม่ไ้ เธอมีนัับนัประวัิศาสร์าเมีย เธอหวาหวั่นหลายืนที่ผ่านมานอนหลับไม่เ็มา ไม่รู้ว่าะมีวามลับใ่อนอยู่ในม้วนระาษ
เสียเบรรถัหน้าบ้าน ัห้ววามิอมินอา เธอลุเินไปที่หน้า่า มอเห็นนัประวัิศาสร์ลาแท๊ี่ บ่ายสามโมรเวลานัหมาย หิราเินไปยัประูบ้าน เปิประูรับโยไม่รอให้ผู้มาเยือนริ่
“ยินี้อนรับสู่บ้านอเรา” หิราล่าว เปิประูาอ้ารับอารา
“อบพระุอย่าสู ุมินอา หนูยินีเหลือเินที่ไ้เินทามาเยี่ยมเยือนถึบ้านสวย แม้แ่นับรถแท๊ี่็ล่าวถึไม่าปา” อาราอบพลาถอรอเท้า สวมรอเท้าแะผ้าที่มินอาวาไว้่อหน้า
“เหลือเื่อริๆ ” อาราล่าวลั้วเสียหัวเราะ
“ลอทาเาบรรยายประวัิศาสร์ระูลบุรุษนัาบที่เยเป็นเ้าปรอินแนแถบนี้”
“ริหรือ?” อาราอบรับน้ำเสียภาภูมิใ แ่ประายาอเธอหม่นเศร้า อาราแทบอยาเะัวเอ แน่อยู่แล้ว วามเห็นอนับรถแท๊ี่ไม่ถึับยย่อบูา อาล่าวย้ำ้ำเิม่าวลือที่แพร่ันในุมน ่าวลือที่มินอาไม่เยทราบ
นับเป็นรั้แรที่อาราย่าเหยียบเ้ามาในบ้านอทายาทบุรุษนัาบเธอเหลียวมอรอบ้า้วยวามสนใยิ่ แ่ถ้าเธอาะไ้เห็นเรื่อพิเศษพิสาร เธอ็ผิหวัยิ่ เพราะบ้านทั้หลัผ่านารแ่แปลโมให้ทันสมัยไปแล้ว หลัานเียวบ่บอารสืบเื้อสายบุรุษนัาบ ะเป็นภาพพิมพ์นัรบสวมฮันบ วาาบุันหลาท่า
“บ้านเ่าไหม้เือบทั้หลั เราสร้าึ้นมาใหม่้วยเินอุหนุนารับาล น่าอัศรรย์ใยิ่ที่ภาพพิมพ์พวนี้รอาไฟและารปล้นสมภ์ระหว่าสรามมาไ้ เป็นัวแทนออเ่าแ่ที่ยัเหลืออยู่ในบ้านหลันี้ ปราสาทที่พำนัอ้นระูลนานหลายศวรรษ ั้อยู่ทาเหนือสุอัหวั ทลายราบไปสิ้นแล้ว เหลือแ่โราหลัเล็” มินอามอเห็นสาวน้อยมอภาพพิมพ์ ึล่าวอธิบาย
มินอาเินนำเ้าไปในห้อนั่เล่น และเิให้นั่รโ๊ะเี้ย หลัารินาเียวให้ผู้มาเยือน มินอาเินออาห้อ และย้อนลับมาในอีหลายนาทีถัมาพร้อมับสามีและหลานาย หลัาทัทายสุภาพสิ้นสุล ทุนนั่บนเบาะ อาราหยิบบันทึอเธอออมาวาไว้บนโ๊ะเี้ย
“หนูเินทามาที่นี่้วยนเอ อยาอำปรึษาาานที่ลมือทำลไปแล้วสอสามหน้า เพราะหนูเื่อว่าพูุยเห็นหน้าันะสะวใยิ่ว่าาริ่อันทาโทรศัพท์” เธอล่าว
“อย่าที่ท่านทราบแล้ว อัระบนระาษโบราเป็นัวหนัสือที่นิยมเียนันในยุสมัยนั้น ารแปลวามและารถอรหัสน่าะแม่นยำเที่ยร เพราะหนูใ้แหล่อ้าอิลายมือเียนยุโอนที่เื่อถือไ้”
สีหน้าอลู้าแสอารม์ออมาให้เห็น โน้มัวพยายามอ่านอัระโบรา เมื่ออาราอ่านและให้ำอธิบายวามหมาย มีารััหวะเมื่อหิราัึ้นมา้วยำถาม
“ันไม่เ้าใ หนูำลัะบอว่าลายมือใน้นบับไม่ใ่ลายมือที่้นระูลอันเป็นผู้เียน ามที่เราเื่อันมาอย่านั้นหรือ? หนูบอว่าเป็นลายมืออาวนาหรือว่านั้น่ำ?”
“ริ่ะ ลายมือโย้เย้บาา ไม่ใ่ลายมือเล้นสายมีน้ำหนัเหมือนบุรุษนัาบที่ผ่านารฝึเียนมาอย่าี แน่นอนอยู่แล้ว เนื้อหายืนยันในเรื่อนี้ ี้ัวผู้เียนโยปราศา้อสสัย” อาราอบ
“หนูทราบีว่าท่านมีำถามนับล้าน้อว่าทำไมาวนาในยุนั้นถึอ่านออเียนไ้ และทำไมผลานอาวนามาปะปนับสมบัิอระูล เห็นไ้ัว่าเป็นมบัิหวแหนและเ็บไว้อย่าี?”
แม้หิราะผศรีษะรับ แ่็เป็นอาารุนเินว่าะิำถามออมาไ้ อาราล่าว่อ
“ใ่่ะ ำถามพวนี้ หนูถามัวเอนับรั้ไม่ถ้วนแล้ว หนูยัไม่มีำอบ แ่แน่ใไ้ว่าะ้นหาเรื่อราวทั้หมไ้ หลัาศึษาเาะลึเ้าไปในระาษโบรา เพราะนี่ือานที่หนูไ้รับว่า้าให้ทำ ุุ้ยหาำอบในปริศนาที่่อนอยู่ในเอสารโบราและเผยวามหมายที่มี่อรอบรัวและระูลอท่าน หนูยัไม่มีำอบ และไม่อยาระโ้ามไปยัแผ่นอื่น หนูร้สึว่าะเป็นหนทาที่ีว่า ถ้าิามแะรอย ูพันาารอเรื่อราว ท่านเห็นพ้อับวิธีนี้ไหมะ?” มินอาผศรีษะรับอีรั้ ยัไม่มีำพูใหลุออาปา อาราบรรยายเนื้อหาอระาษโบราสามแผ่นแร
“วันนี้ นายท่านโฮยอเินทามายัระท่อมอม่ออเราพร้อมระาษแสนสวยาวเนียนเหมือนหิมะ และสั่ให้้าเียนหนัสือให้ท่านู...”
“นายท่านโฮยอมาอีรั้ ราวนี้นายท่านพาลูายอท่าน หนุ่ม...หล่อเหลา ส่า และามเหลือเิน ้าวัระเิ...”
หลัาที่อาราอ่านำแปลบสิ้นรบถ้วน ประายาออมินอาล้ายะวาววับ้วยอาารแลใ ล้ายน้ำาแห่อารม์ทะลัมาลอเบ้า แ่หิราอบุนัประวัิศาสร์ เสียอเธอราบเรียบ ารพบปะันรั้นี้มีแ่วามวย มีแ่ำถามวนใ ำอบะปราในภายหลั ทำไ้เพียแ่รอไป่อน รอนว่าสายใยยุ่เหยิอประวัิศาสร์ะลายปมแล้ว
อาราให้สัาว่าะส่ำแปลเอสารทุระยะมาให้ทาไปรษีย์ อัราเร็วน่าะอยู่ที่ห้าหน้าระาษ่อวัน โรารนี้น่าะแล้วเสร็ในปลายเือนที่ะถึ
นอบ้านวามมืโรยัวแล้ว มินอาร้อเรียหลานายให้ับรถไปส่อาราที่สถานีรถไฟวาู ะไ้ทันรถไฟไปเมีย แม้ว่าอาราไม่ื่นอบนัที่ะเินทาไปับายหนุ่มท่าทาพิลึเียบรึมผู้นี้ แ่เธอ็ออบุมิไ้ เพราะไม่เห็นลู่ทาอื่นในารเินทาลับสถานีรถไฟ ้นไม้รึ้มสอ้าทา ิ่้านส่ายไหวเล่นเาในยาม่ำืน วนให้นลุไ้เหมือนัน
“นเป็นๆ เป็นเพื่อนร่วมทา ีว่าไม่มีเสียเลย” อาราิในใ ในระหว่าที่รอบุนถอยรถออมา ับไปส่ที่สถานีรถไฟ
ความคิดเห็น