Memories Game เกมแห่งความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #6 : Memories Game [Line6] On the line [ชิโระ]

Memories Game Part 6 เข้าร่วมเส้นทาง #ชิโระ
"ฝัน.....ทำไมต้องเป็นฝันด้วย....ถ้าแน่จริงก็โผล่มาสิ"
ผมพูดไปหลังตื่นจากฝัน ผมมองรอบห้องปรากฎว่าในนี้เป็นห้องพยาบาลของโรงเรียนเซย์กิ
"ใคร..พามาที่นี่ล่ะเนี้ย..."
ผมถามตัวเองไปเรื่อยเปื่อย ขณะที่ผมกำลังลุกขึ้นจากเตียงพยาบาล ผมสังเกตเห็น สาวน้อยผมยุ่งเหยิง ราวกับพึ่งตื่นนอนมาไม่นาน กำลังเดินออกจากห้องพยาบาลพร้อมถือกระเป๋าไป ผมก็มองดูนาฬิกาที่ห้องพยาบาล ที่แสดงเวลาเป็น 4 โมงเย็นแล้ว ผมลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินกลับบ้าน 
"อ่าว เฮ้! จะไปไหนน่ะ?"
ผมเห็นชายคนนึง ลักษณะเหมือนนักเลง ถามผมมา
"เอ่อ...นายเป็นใคร? แล้วตอนนั้นผมถูกยิงนี่...ทำไมผมยังไม่ตายล่ะ.."
ผมไม่ตอบเขาแต่ถามเขาแทน
"เฮ้อ ฉันชื่อ เทรุมิ ฉันเจอนายนอนสลบที่สวนสาธารณะน่ะ เหมือนนายจะถูกยิงมานะ แต่กลับไม่มีแผลเลย"
คนที่ชื่อว่าเทรุมิอธิบายให้ผมฟังทั้งหมด
"แผล....ทำไมถึงไม่มีกันนะ.."
ผมรู้สึกสับสนกับตัวเอง จู่ๆก็มีชายคนนึง ติดกิ๊บสีดำเอาคัตเตอร์มาปาดนิ้วผมจนเลือดออก ผมตกใจอย่างมาก แต่แล้วจู่ๆแผลนั้นก็ค่อยจางหายไป
"อย่างที่คิดสินะ...ผมชื่อ ซาสึชิมะ คุโรโตะ ขอโทษนะสำหรับเมื่อกี้น่ะ แต่นายไม่เจ็บหรอก เพราะนายมีพลังเหนือมนุษย์อยู่ไงล่ะ"
ชายติดกิ๊บที่ชื่อว่าคุโรโตะพูดออกเกี่ยวกับพลังอะไรบางอย่าง ซึ่งน่าจะเป็นพลังเหนือมนุษย์อย่างที่เขาบอก
"พลังเหนือมนุษย์?..."
ผมยังสงสัย
"นายมีพลังฟื้นฟูบาดแผลไงล่ะ"
คุโรโตะพูดออกมาเกี่ยวกับพลังเหนือมนุษย์ซึ่งทำให้ผมเริ่มเข้าใจบ้าง
"อ่า....กลับกันเถอะ เดี๋ยวเย็นนี้ฉันเลี้ยงข้าว"
เทรุมิ พูดออกซึ่งทำให้ผมสนใจเป็นอย่างมาก
"เอ๋~ ใจดีจัง ขอบคุณนะ"
คุโรโตะตอบเทรุมิไป พร้อมยิ้มออกมา ซึ่งมันอาจจะกระชากใจสาวๆได้หลายคน รอยยิ้มของเขาดูอ่อนโยนมากๆ

ขณะที่ผมกำลังเดินออกจากโรงเรียน กับคุโรโตะและเทรุมิ ผมพบกับสาวน้อยคนเดิมที่เจอในห้องพยาบาลในสภาพผมยุ่งเหยิง แต่ตอนนี้ ผมของเธอเริ่มเป็นปกติและเป็นทรงทวินเทล ถึงจะไม่รู้ว่าทรงผมปกติของเธอเป็นยังไง
"มองอะไรน่ะ ชิโระ...อุ่ก!!"
เทรุมิถามผมแล้ว จู่ๆเขาก็พ่นน้ำที่พึ่งดื่มไปออกมาโดยสายตาของเทรุมิ จ้องมองไปที่สาวน้อยทรงผมทวินเทล
"ใจเย็นๆก่อนนะ"
คุโรโตะ พูดออกมาแล้วยิ้มเช่นเดิม ตัวผมก็ยังสงสัย แล้วจ้องมองสาวน้อยคนนั้น ผมอยากจะถามชื่อเธอ แต่ขณะที่เดินไป ไม่กี่ก้าว ผมเห็นผู้หญิงอีก 2 คนกำลังคุยกับ สาวน้อยคนนั้น คนนึงผมยาวสวมผ้าพันคอไว้ อีกคนตัวเล็กและหันไปมา เหมือนจะไม่รู้เรื่องอะไร
"จ..จิฮิโระ คบยัยเตี้ยนั่นเป็นเพื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!?"
เทรุมิพูดออกมาเสียงดัง ผมก็ยังทำหน้าสงสัยอยู่เหมือนเดิม
"แหะๆ ทั้ง2นั้นเป็นเพื่อนสนิทของผู้หญิงที่หันไปมาชื่อมิยูเมะน่ะ คนที่สวมผ้าพันคอเป็นแฟนของเทรุมิชื่อจิฮิโระ อีกคนชื่อว่าโซราระ"
คุโรโตะ อธิบายออกมาจนผมเข้าใจ
"นายคนนั้น ในห้องพยายาลนี่"
สาวน้อยที่ชื่อว่าโซราระ เดินเข้ามาพูดกับผมโดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยสักนิด
"ตัวเล็ก...จัง..."
ผมเผลอพูดออกไป
"ห..ห้ะ!?"
โซราระ ทำหน้าช็อคสุดๆ
"หวา อย่าพูดแบบนั้นสิ!!"
สาว ม.ปลายที่ชื่อว่า จิฮิโยะ ตะโกนออกมาใส่ผม มิยูเมะก็หันมามองที่ผมด้วยใบหน้าที่ดูเขินอาย
"อ..เอาแล้วไง"
เทรุมิพูดออกมา
"ยังไม่รู้จักชื่อกันเลยแท้ๆ!!!"
โซราระ โกรธจัด แล้วเอากระเป๋าฟาดมาที่ผมแต่ทันใดนั่นเท้าของโซราระก็สะดุดอะไรบางอย่างล้มมาข้างหน้าผม ผมกลับไม่รับร่างของโซราระ เนื่องจากผมคิดว่า เขาคงโกรธผมมากๆ
"ทำไมนายเป็นคนแบบนี้กัน!!! ตาบ้า!!"
เธอตะโดนออกมาพร้อมน้ำตาคลอเบ้าตาของเธอ
"ไปตายซะไป!!"
โซราระ ขว้างก้อนหินตรงมาที่ผม แล้วโดนเข้าที่หัวผมเต็มๆ จู่ๆ ผมก็เลือดไหลออกจากหัว แล้วแผลก็ค่อยๆจางหายไป
"น...นี่นาย!? นายด้วยเหรอ!?"
โซราระกับเพื่อนทั้ง 2 คนของเธอ ตกใจอย่างมาก
"พวกเธอ....ก็มีพลังเหนือมนุษย์งั้นสินะ.."
ผมถามออกไปด้วยหน้าตายของผม