Memories Game เกมแห่งความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #4 : Memories Game [Line4] ความสับสน [ชิโระ]

"สีขาว....สีขาวอีกแล้ว" ผมได้อยู่ในโลกที่รอบๆมีแต่สีขาว ไม่ว่าหันไปทางไหนก็ไม่เจอใคร "ไง...ไอ้งั่ง.." เสียงปริศณาได้ดังมาจากข้าหลังผม ตัวผมไม่สามารถขยับไปไหนได้ "เสียงนี้มัน....นายคนนั้น...ที่ชื่ออิคาริสินะ.." ผมถามออกไปโง่ๆ แล้ว คนที่ชื่อว่าอิคาริก็เดินรอบๆตัวผม ด้วยรอยยิ้มที่ดูน่ากลัว "ไม่น่าเชื่อว่า หน้าอย่างแกจะจำฉันได้....แล้วทำไม...แกถึงจำเรื่องที่แกทรยศพวกฉันไม่ได้ล่ะ..." คำถามของอิคาริมันทำให้ผมสับสนมาก "พวกนายงั้นเหรอ?" ผมพูดไปพร้อมความสับสน "ฉันว่าแกโง่ล่ะนะ...." อิคาริต่อว่าผม แต่เป็นคำที่ไม่ค่อยทำให้ผมเจ็บใจสักเท่าไหร่ "ฉันแค่จำไม่ได้....เท่านั้นเอง..." ผมตอบไปงั้นๆ "แกนี่มัน น่าตลก...เรื่องที่ผ่านมายังไม่ถึงปี...แกลืมแล้วรึไง"
"ฉ...ฉันจำไม่ได้จริง" ผมได้แค่พูดว่าจำไม่ได้อย่างเดียว และแล้ว บรรยากาศรอบร่างกายผมเปลี่ยนฉากไป เป็นฉากห้องสีขาวผมเห็น ตัวผมที่นั่งเฝ้าเด็กหนุ่มคนนึงที่นอนอยู่บนเตียงพยาบาล ดูเหมือนเด็กคนนั้นไม่มีชีวิตแล้ว ตัวผมเริ่มเกิดอาการหวาดกลัว ร่างกายสั่นไหวไปทั้งร่าง ผมเริ่มร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวความตายที่อยู่ตรงหน้า "หยุด!!! พอได้แล้ว!!!! ฉันไม่อยากเห็นมัน!!! ไอ้ความตายน่ะ!!!" ผมตะโกนออกเพื่อให้ภาพที่แสดงหายไป แล้วจู่ๆผมมองเห็นตัวผมที่กำลังนั่งเฝ้าเด็กหนุ่ม ยื่นมือไปแตะมือของเด็กหนุ่มคนนั้นแล้วกล่าวออกมาว่า "ไม่เป็นไร...ฉันไม่ยอมให้นายตายแน่" แล้วตัวผมที่แตะมือเด็กหนุ่มคนนั้นก็ล้มลงจากเก้าอี้ "โอ๊ะ โอ๋ว~ ท่าทางนายจะต้องตายในอนาคตข้างหน้าแฮะ.." อิคาริพูดออกมาพร้อมแสยะยิ้ม ตัวผมก็หยุดชะงักเมื่อเห็นภาพของตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตา "ไม่นะ.....ฉันยังไม่อยากตาย...." ตัวผมพูดได้แค่นั้น "ยังไงนายก็ต้องยอมรับมันอยู่ดีแหลาะน่า...หึๆๆๆ.." หลังอิคาริพูดจบก็แสยะยิ้มอย่างดุร้ายให้ผม "ยอม....รับ...." ผมพูดออกมาแค่นั้น