Memories Game เกมแห่งความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #3 : Memories Game [Line3] หลงลืม [คุโรโตะ]

ตั้งแต่วันนั้น...ที่ผมได้เจอกับเธอ...ในตึกร้างแห่งหนึ่ง..เธอกำลังนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว สีตาของเธอเหมือนเลือดสด ผมยาวสีน้ำตาล ผมได้ก้าวไแหาเธอแล้วก็......ลืมไปแล้วล่ะ ผมชื่อ ซาสึชิมะ ผมสามารถ สร้างภาพลวงเข้าไปในสายตาของทุกๆคนได้ เพียงแค่ ผมไม่ต้องการใช้มัน ถ้ามันเป็นการทำร้ายคน "ครื้ด.."
เสียงประตูใกล้พัง จากชั้นบนได้ดังขึ้น แล้วก็มีเด็กสาวนามว่า โคโนะนากะ มิยูเมะ เดินลงมาจากชั้น 2 พร้อมพูดว่า "พ..พี่ชาย วันนี้วันอะไรเหรอ.." เธอพูดด้วยเสียงคนง่วงและดูออกเขินอาย "วันจันทร์น่ะ ถ้าง่วงหรือไม่สบายก็นอนต่อได้นะ ว่าแต่ ทำไมต้องเรียกว่าพี่ชายด้วยล่ะ?" ผมตอบไปพร้อมถามด้วยความสงสัย เธอก็สะดุ้ง แล้วพูดออกมาอย่างเขินอายว่า "ช..ชิมะคุงไม่ชอบเหรอ...ก็นึกว่าเป็นซิสค่อนซะอีก.." ผมยิ้มแล้วบอกเธอไปว่า "แล้วแต่มิยูละกันนะ แต่ที่ผมชอบก็ให้เรียกว่า ชิมะคุงดีกว่านะ" "ข..เข้าใจแล้ว ชิมะคุง" เธอพูดแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อ วันจันทร์อาจจะเป็นวันที่แสนน่าเบื่อ แต่สำหรับผมมันขอแค่ให้มีมิยู ผมก็มีความสุขแล้วล่ะ และแล้วมิยูก็เดินลงมาพร้อมเครื่องแบบนักเรียน แต่สภาพของเธอนั้น ก็ยังดูไม่เรียบร้อย ทั้งผมที่ไม่ได้หวี เสื้อนอกก็ไม่ได้ใส่ กิ๊บก็ไม่ได้ติด คงต้องเป็นผมที่ต้องจัดการทุกอย่างให้เธอ ผมใส่เสื้อนอกให้เธอ หวีผมให้เธอ แล้วติดกิ๊บให้เธอ สภาพตอนเธอเรียบร้อยมันดูน่ารักกว่าขณะที่กำลังเดินทางไปโรงเรียน จู่ๆก็มีเสียงมิยูดังมาจากข้างหลังผม "ข..ขอโทษค่ะ..หนูเดินไม่ดูทางเอง...." เหมือนจะเดินชนใครสักคนสินะ ผมหันไปมอง ปรากฎว่าเป็นกลุ่มนักเรียน ม.ปลาย ที่ชอบมาหาเรื่องห้องผมนั่นเอง หัวหน้ากลุ่มพูดออกมาว่า "เฮ้ย ยัยนี่ มันแฟนไอ้ซาสึชิมะรึเปล่าวะ" "ใช่เลยล่ะ ลูกพี่"ลูกน้องของมันตอบ "พ...พวกคุณคือใครกันคะ?" มิยูตอบอย่างหวาดกลัวน้ำตาเริ่มคลอเบ้าตาของเธอ ผมจึงเดินไปหาแล้วพูด "รุ่นพี่...อย่ามาแตะต้อง....มิยูนะ..." พวกมันเริ่มหัวเราะเยาะ มิยูกำลังปิดหู สีตาของมิยูกับผมเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีเลือดสด "อย่ามาหัวเราะฉันนะ!!!"ผมตะโกนออกไปพร้อมจะใช้พลังลวงตาของผม จู่ๆถังขยะข้างๆ ก็สั่น ผมมองไปที่มันด้วยความสงสัย และมันก็พุ่งไปหากลุ่มเด็ก ม.ปลาย อย่างรุนแรง โดนไปที่หัวหน้าเต็มๆ หัวหน้าได้ล้มลงไปที่พื้น ผมยังสงสัยว่าใครควบคุมถังขยะนี้โดยที่ไม่ใช่มือได้ "หลีกไป.." จู่ๆก็มีคนพูดจากข้างหลังผม แล้วตัวผมก็ปลิวไปข้างๆเหมือนถูกแรงอะไรสักอย่างผลักไป และแล้วผมก็เห็นผู้ควบคุม เขาปิดตาหนึ่งข้าง เหมือนจะเป็นนักเรียนซ้ำชั้น..เขาคือผู้ชายที่อยู่ห้องเดียวกับผม ชื่อว่า เทรุมิ นั่นเอง