ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Memories Game [Line2] เหนือมนุษย์ [เทรุมิ]
เป็นแค่วันธรรมดา ของคนไม่ธรรมดา....................อ่า ใช่ ฉันไม่ธรรมดา มีพลังที่มันดูเหนือมนุษย์ที่มันแสนธรรมดา ความธรรมดามันใช้กับฉันไม่ได้หรอก!..........
ตัวผมที่เพ้อฝัน แต่งนิยายเกี่ยวกับตัวเองไป......ก็ตัวเองไง...ที่ไม่ธรรมดา ผมชื่อ ฮารากิ เทรุมิ ไม่ธรรมดาอย่างที่ผมเขียนนั่นแหล่ะ มันพลังเหมือนในบทนิยายเหมือนกัน และพลังนั้น ส่วนใหญ่พวกเกมเมอร์จะเรียกว่า เทเลคิเนซิส(Telekinesis) ละมั้ง ใช่...มันคือพลังควบคุมสิ่งของโดยที่ไม่ใช้มือ และสามารถควบคุมระยะไกลได้ ตัวผมที่ได้เพ้อเกี่ยวกับเรื่องของตัวเองอีกครั้ง ก็รู้สึกตัวว่าต้องไปเรียนซะแล้ว แล้วผมก็เดินออกจากบ้านโดยที่เหมือนลืมอะไรบางอย่าง ขณะที่ผมเดินไปเรียนนั้นผมได้เจอชายคนนึง นอนสลบอยู่ ที่เสื้อของเขามีรอยเหมือนโดนยิงมา แต่กลับไม่มีเลือดเลยสักนิดเดียว นี่คือการแกล้งใช่รึเปล่านะ ถึงที่เสื้อจะมีรอยเลือดเปื้นด้วยก็เถอะ แต่ทว่าขณะนัเน ก็มีข้อความปริศณาของคนที่ใช้รูป เด็กผู้หญิงสีผมและดวงตาเป็นสีแดง เหมือนคนที่มอบพลังควบคุมสิ่งของให้กับผมไม่มีผิด ในข้อความที่เธอส่งมานั้นมันเขียนเอาไว้ว่า "นายเจอกุญแจของเกมนี้แล้วล่ะ นายต้องเคยรู้จักเขาแน่นอน" เกมงั้นเหรอ เกมอะไรกัน? จู่ๆก็มีข้อความโผล่มาอีกครั้งของเธอคนเดิม มันเขียนว่า "ฉันจะแสดงตัวฉันให้คุณดูเอง" ตัวผมหลังอ่านข้อความนั้นเสร็จ ทุกสิ่งที่ผมกำลังมองเห็น....มันไม่ใช่ที่ๆผมยืนอยู่อย่างแน่นอน ทุกๆอย่างเริ่มกลายเป็นถนน ที่มีรถเก่า ขยะที่กองบนพื้น กระดาษที่มีภาพวาดปลิวไปมา ท้องฟ้าเป็นสีแดงเหมือนสีตาของเธอ ตัวผมยังขยับได้อยู่ แต่แค่สักพัก จู่ๆก็มีเสียงเด็กผู้หญิงปริศณาพูดมา "ขอต้อนรับสู่โลกจำลองที่ฉันสร้างขึ้นมานะ เทรุจัง" ตัวผมที่เริ่มขยับไปไหนไม่ได้ก็ขยับไปเอง ตัวผมที่ถูกควบคุมให้หันไปมองที่เธอ เธอคงไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา ปมพูดไป "เธอเป็นใครกัน! ทำไมต้องพาฉันมาที่นี่ ต้องการอะไรห้ะ!!!?" ผมตะโกนออกไป ทำให้เธอตกใจเล็กน้อย ตัวผมเริ่มขยับตัวตามการควบคุมของตัวผมเองได้แล้ว "ขอโทษนะเทรุจัง ที่ลืมปลดการควบคุมของฉันน่ะ" เธอพูดพร้อมยิ้มออกมาเล็กๆ "นายได้เข้าร่วมเกมของฉันแล้วนะ เทรุจัง" เธอพูดต่อ "เกม? เกมงั้นเหรอ?" ผมตอบกลับด้วยความสงสัย "ตราบใดที่นายเสียสิ่งสำคัญไป นายก็จะได้อีกสิ่งมา...นั่นคือพลังไงล่ะ" เธอตอบมา ตัวผมก็เริ่มสงสัยอีกครั้ง ว่าผมเสียอะไรที่สำคัญไป "ถ้านายไม่ต้องการพลัง นายก็ต้องทำในสิ่งที่อยากจะทำให้ได้ แล้วมันจะหายไปเอง" เธอพูดให้ผมสงสัยอีกครั้ง แล้วจู่ๆทุกๆอย่างก็ค่อยๆกลับไปเป็นอย่างเดิม ที่เดิม และคนที่สลบที่เด็กสาวคนนั้นเรียกว่า"กุญแจ"คนเดิม ชักเริ่มอยากรู้แล้วสิ ตามหาสิ่งที่คิดว่าสำคัญ น่าสนุก..
ตัวผมที่เพ้อฝัน แต่งนิยายเกี่ยวกับตัวเองไป......ก็ตัวเองไง...ที่ไม่ธรรมดา ผมชื่อ ฮารากิ เทรุมิ ไม่ธรรมดาอย่างที่ผมเขียนนั่นแหล่ะ มันพลังเหมือนในบทนิยายเหมือนกัน และพลังนั้น ส่วนใหญ่พวกเกมเมอร์จะเรียกว่า เทเลคิเนซิส(Telekinesis) ละมั้ง ใช่...มันคือพลังควบคุมสิ่งของโดยที่ไม่ใช้มือ และสามารถควบคุมระยะไกลได้ ตัวผมที่ได้เพ้อเกี่ยวกับเรื่องของตัวเองอีกครั้ง ก็รู้สึกตัวว่าต้องไปเรียนซะแล้ว แล้วผมก็เดินออกจากบ้านโดยที่เหมือนลืมอะไรบางอย่าง ขณะที่ผมเดินไปเรียนนั้นผมได้เจอชายคนนึง นอนสลบอยู่ ที่เสื้อของเขามีรอยเหมือนโดนยิงมา แต่กลับไม่มีเลือดเลยสักนิดเดียว นี่คือการแกล้งใช่รึเปล่านะ ถึงที่เสื้อจะมีรอยเลือดเปื้นด้วยก็เถอะ แต่ทว่าขณะนัเน ก็มีข้อความปริศณาของคนที่ใช้รูป เด็กผู้หญิงสีผมและดวงตาเป็นสีแดง เหมือนคนที่มอบพลังควบคุมสิ่งของให้กับผมไม่มีผิด ในข้อความที่เธอส่งมานั้นมันเขียนเอาไว้ว่า "นายเจอกุญแจของเกมนี้แล้วล่ะ นายต้องเคยรู้จักเขาแน่นอน" เกมงั้นเหรอ เกมอะไรกัน? จู่ๆก็มีข้อความโผล่มาอีกครั้งของเธอคนเดิม มันเขียนว่า "ฉันจะแสดงตัวฉันให้คุณดูเอง" ตัวผมหลังอ่านข้อความนั้นเสร็จ ทุกสิ่งที่ผมกำลังมองเห็น....มันไม่ใช่ที่ๆผมยืนอยู่อย่างแน่นอน ทุกๆอย่างเริ่มกลายเป็นถนน ที่มีรถเก่า ขยะที่กองบนพื้น กระดาษที่มีภาพวาดปลิวไปมา ท้องฟ้าเป็นสีแดงเหมือนสีตาของเธอ ตัวผมยังขยับได้อยู่ แต่แค่สักพัก จู่ๆก็มีเสียงเด็กผู้หญิงปริศณาพูดมา "ขอต้อนรับสู่โลกจำลองที่ฉันสร้างขึ้นมานะ เทรุจัง" ตัวผมที่เริ่มขยับไปไหนไม่ได้ก็ขยับไปเอง ตัวผมที่ถูกควบคุมให้หันไปมองที่เธอ เธอคงไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา ปมพูดไป "เธอเป็นใครกัน! ทำไมต้องพาฉันมาที่นี่ ต้องการอะไรห้ะ!!!?" ผมตะโกนออกไป ทำให้เธอตกใจเล็กน้อย ตัวผมเริ่มขยับตัวตามการควบคุมของตัวผมเองได้แล้ว "ขอโทษนะเทรุจัง ที่ลืมปลดการควบคุมของฉันน่ะ" เธอพูดพร้อมยิ้มออกมาเล็กๆ "นายได้เข้าร่วมเกมของฉันแล้วนะ เทรุจัง" เธอพูดต่อ "เกม? เกมงั้นเหรอ?" ผมตอบกลับด้วยความสงสัย "ตราบใดที่นายเสียสิ่งสำคัญไป นายก็จะได้อีกสิ่งมา...นั่นคือพลังไงล่ะ" เธอตอบมา ตัวผมก็เริ่มสงสัยอีกครั้ง ว่าผมเสียอะไรที่สำคัญไป "ถ้านายไม่ต้องการพลัง นายก็ต้องทำในสิ่งที่อยากจะทำให้ได้ แล้วมันจะหายไปเอง" เธอพูดให้ผมสงสัยอีกครั้ง แล้วจู่ๆทุกๆอย่างก็ค่อยๆกลับไปเป็นอย่างเดิม ที่เดิม และคนที่สลบที่เด็กสาวคนนั้นเรียกว่า"กุญแจ"คนเดิม ชักเริ่มอยากรู้แล้วสิ ตามหาสิ่งที่คิดว่าสำคัญ น่าสนุก..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น