Memories Game เกมแห่งความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #1 : Memories Game [Line:1] เกมความทรงจำ [ชิโระ]

ชีวิต...ร่างกาย....ความคิด....ความทรงจำ....ทั้ง 4 อย่างนี้ ผมคืออะไร ในขณะที่ผมกำลังคิด ผมก็ได้ยินเสียงเท้ากำลังเดินเข้ามาใกล้ๆตัวผม...ทุกอย่างรอบกายผมมีแต่ขยะ รถเก่าๆ ขยะที่กองบนพื้น ถังขยะที่ล้มลง และกระดาษที่ปลิวไปมา บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยสีแดง เหมือนไม่ใช่โลกจริง "ชิโระจัง~" เจ้าเสียงฝีเท้าคนนั้นเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงผมและดวงตาสีแดง ใส่ชุดสีขาว เสียงหวาน "ขอต้อนรับเข้าสู่โลกจำลองของฉันนะ อาจจะรกไปหน่อยแต่มันดูมีศิลปะดีนะ" เธอพูดพร้อมยิ้มหวานออกมา แต่ไอ้ที่เธอพูดว่าศิลปะนั่น หมายถึงกระดาษที่มีรูปวาดของเด็กอนุบาลหลายรูปปลิวไปมางั้นเหรอ.."สวยดีนะ..." ที่พูดแบบนี้ออกไปก็คงเป็นเพราะถ้าผมพูดว่า สกปรกเละเทะ เธอคงจะร้องไห้ล่ะมั้งนะ...ไม่สิเหมือนกำลังถูกควบคุมให้พูดมากกว่า.. "ใช่มั้ยล่ะ มันสวยเนอะ นายกำลังสงสัยอะไรรึเปล่าจ้ะ?" เธอได้พูดพร้อมยิ้มหวานออกมา ดวงตาเธอค่อยๆเปลี่ยนสีให้เข้มขึ้นเหมือนสีเลือด ตัวผมที่คิดจะไม่พูดอะไรแต่กลับพูดออกมาจนได้ นี่มันอะไร จู่ๆก็พูดออกมา "ฉันคือใคร" ได้ไงกัน!? จู่ๆก็พูดออกมา นี่มันเกิดอะไรขึ้น!? "นายกำลังคิดว่านายคือหนึ่งใน ชีวิต ร่างกาย ความคิด ความทรงจำสินะ" ดวงตาของเธอเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีฟ้าจางๆ นี่มันอะไรกัน...พลังเหนือมนุษย์หรืออะไรกันแน่ขณะนั้นผมตัวผมก็เหมือนมีใครสักคนเข้ามาในตัวผม  "พอได้แล้ว!!!!" ผมตะโกนออกไป แล้วแท้ที่สุดก็เป็นแค่ความฝันที่มันดูไร้สาระ ในห้องนอนนี้มีแต่ภาพวาดที่ไม่น่าใช่ภาพวาดจากความคิดทุกครั้งที่ผมมองมัน ผมก็รู้สึกเหมือนเคยอยู่ในนั้น ภาพวาดันเหมือนจริงเกินไปหรือผมคิดไปเอง....นั่นสิ ก็แค่ความคิดที่มันดูไร้สาระและปัญญาอ่อน...ผมหันไปที่นาฬิกา ที่แสดงเลข 7:57 AM สายแล้วล่ะ...แต่ผมก็ไม่รู้สึกรีบร้อนอะไรผมเดินไปใส่เครื่องแบบนักเรียนของโรงเรียน เซย์กิ ผมก็ออกจากบ้านเดินทางไปโรงเรียน ได้พบเจอคนที่คุ้นเคยมากมาย แต่ไม่รู้จักใครแม้แต่คนเดียว ตลอดมาผมไม่เคยได้เรียกและจำชื่อใครมาก่อน นอกจากชื่อตัวเอง ชิรากะชิโระ แปลว่า สีขาวนี่คือสาเหตุที่ำม่มีใครมาทักทายผมเหรอ สีขาวมันจืดจางสินะ ไม่หรอกน่า ก็แค่ชื่อ... "ปัง!!!" เสัยงปืนได้ดังขึ้นผมหันไปตามเสียงกระสุน ส่วนคนที่อยู่ข้างๆ กลับเดินผ่านผมไปงั้นๆ ผมเห็นตัวผมกำลังถือปืนพกอยู่ แน่นอนว่าแปลก ที่ไม่มีใครสนใจเสียงเลย แล้วเจ้าของปืนมีลักษณะเหมือนผมทุกอย่าง ทั้งส่วนสูง หน้าตาทรงผม และสีผม ผมไม่สนใจอะไร ผมคิดว่านี่เป็นแค่การแกล้งเฉยๆ "ปัง!!!" เสียงดังอีกครั้ง "จะหนีไปไหน..." ตัวผมอีกคนได้พูดออกมาแล้วเสียงบองเขาเหมือนผมมาก เขาเล็งปืนมาที่ผม ตัวผมไม่สามารถขยับไปไหนได้นอกจากพูดเท่านั้น "นะ..นะ..นะ..นายเป็นใคร" ตัวผมที่กำลังกลัวตัวผมอีกคนได้พูดออกมาด้วยเสียงสั่นๆ ตัวผมอีกคนแสยะยิ้มออกมาพร้อมพูดว่า "อิคาริ...เอาล่ะตอนนี้นายก็รู้แล้วล่ะนะ...โลกนี้น่ะ...ไม่ต้องการนาย..." "ปัง!!!!" เสียงได้ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้กระสุนนั้นได้ยิงทะลุหัวใจผม ผมก็ล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้น แปลกนะ โดนยิงแบบนี้กลับไม่รู้สึกเจ็บ...ผมคงจะตายจริงๆแล้วสินะ...ทุกอย่างค่อยๆ ลางลงไปจนมืดไปหมด ผมก็ยังนอนนิ่งที่พื้นเหมือนหมาขี้แพ้ตัวหนึ่ง...จบเสียที..ชีวิตที่แสนสับสน....