(Fic-BLEACH)จะไม่มีวันปล่อยมือเธอ(ฮิซึ-ฮินา)

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่5

ที่สวนสาธาราณะ แล้วทุกคู่ก็ได้แยกไปสู้ตามจุดต่างๆ แล้วเหลือฮิซึกายะอยู่ที่เดิม 

โทชิโร่: โคริก่อนจะสู้ฉันขอถามไรแกอย่างนึงก่อน 
โคริ: ไรหละ 
โทชิโร่: แกหนะ เอาตัวฮินาโมริไม่ใช่มั้ย 
โคริ: เรื่องนี้เองหนะหรอ ฉันไม่ได้จับแม่หนูนั้นไปซักหน่อย แต่คนที่จับไปคือเจ้านายฉันต่างหาก 
โทชิโร่: แล้วเจ้านายแกเป็นใคร 
โคริ: ถ้าแกเอาชนะฉันได้ ฉันจะบอก 
โทชิโร่: ชิ 
โคริ: เอาหละเลิกพูดได้และเจ้าหนู เอาหละ ตายซะเถอะ กิเฮียว! 
แล้วโคริ ก็โจมตีเข้าใส่ฮิซึกายะ แต่ฮิซึกะยะก็หลบทัน 
โทชิโร่: ชิ หนอยแก จงสถิตเหนือฟ้าเหมันต์ เฮียวริมารุ 
โคริ: อย่าลืมสิเจ้าหนูว่าฉันกับเธอหนะมันคนละชั้นกัน หึ กิเฮียว 
โทชิโร่: ชิเป็นเกาะป้องกันงั้นหรอ ช่วยไม่ได้ บังไค 
------------ มาดูทางอิจิหน่อย------------------- 
อิจิโกะ : นี้พวกแกต้องการอะไรกันแน่ 
คูเคียว: ทามไหนะหรอ แกจะรู้ไปเพื่ออะไรหละ 
อิจิโกะ : ว่าไงนะ 
คูเคียว: ข้าได้คำสั่ง ให้มาฆ่าพวกนายเท่านั้นเอง จงออกมา ไดกัน 
อิจิโกะ : ชิ อย่างนี้คงต้องจัดการอย่างเดียวซินะ บังไค! 
คูเคียว: แหมๆ ดูแข็งแกร่งไม่ใช่เล่นนิ แต่คิดหรอว่าจะสูกับ ไดกันของข้าได้ 
อิจิโกะ : งั้นก็ลองดูแล้วกัน เข้ามาเลยยยยยยยยย 
------------คู่ของ เร็จจิบ้างนะคร้าบ---------------- 
โซคิว: จะไม่มาไกลไปหน่อยหรือไง 
เร็นจิ: หุบปากไปเลยแกหนะ 
โซคิว: เฮ้อ นายนี้นะ ไม่ห่วงพวกเพื่อนๆบ้างหรือไง 
เร็นจิ: อย่างพวกนั้นเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว 
โซคิว: งั้นหรอ งั้นไม่รอช้าแล้วหละนะ ฉันคงต้องรีบจัดการแกแล้วหละ 
ฉึก! 
เร็นจิ: พลังนี้มัน....อะไรกัน แล้วนั้นมันที่มือหมอนั้น 
โซคิว: แหมๆ หลบได้หรอเนี่ย สงสัยใช่มั้ยหละว่านี้มันคืออะไร นี้หนะคือพลังของฉันเอง เล็บนี้หนะจะคม และแหลมเหมือนเสือ และความเร็วก็ไม่แพ้กันด้วยนะ 
เร็นจิ: ชิหนอย 
โซคิว: เอาหละ ตายซะเถอะ 
เร็นจิ: อ่ะ จงยืดออก ซาบิมารุ! 
ฉึก! 
-----------ดูคู่พี่เหม่งบ้างดีกว่า(อิคาคุ:แกว่าไงนะ ผู้แต่ง: ป่าวๆ ไม่มีไร ) 
โคโชคุ: หึ ดูท่ทางคู่อื่นเค้าจะเริ่มกันแล้วนะ 
อิคาคุ: นั้นสิ 
โคโชคุ: ช่างเถอะ งั้นกินเหล้าต่อเถอะ 
อิคาคุ: อืม 
(ผู้แต่ง :ไหง นั้นเข้ากันได้ซะงั้นอ่ะ อิคาคุ/โคโชคุ: แล้วจะทามไมห๊า ผู้แต่ง : ไม่เอาน้า กลัวแล้ว) 
-----------คู่ยูมิจิกะ----------------- 
ยูมิจิกะ: เมื่อกี้แกบังอาจมาว่าชั้นเป็นตุ๊ด งั้นหรอ 
เง็กโค : ใช่ แล้วจะทามไม 
ยูมิจิกะ: ฉันว่าแกคิดผิดแล้วหละ ที่มาสู้กับฉัน 
เง็กโค : งั้นหรองั้นลองดูมั้ยหละ 
ยูมิจิกะ: เข้ามาเลย 
---------คู่รันงิคุ------------------ 
มุกะ: เฮ้อ น่าเบื่อชะมัด ทำไมฉันต้องมาคู่เธอด้วยนะ 
รันงิคุ: ว่าไงนะ 
มุกะ: เอาเถอะ แค่จัดการ แกคงไม่นานเท่าไหร่หรอก 
รันงิคุ: ลองดูมั้ยหละ 
มุกะ: เข้ามาเลย ยัยขี้เหร่ 
รันงิคุ: หนอยแก จงคร่ำครวญไฮเนโกะ 
มุกะ: ช้าชะมัด 
รันงิคุ: หลบทันงั้นหรอ 
มุกะ: ตาฉันบ้างหละ หึหึ 
รันงิคุ: ชิ 
----------คู่ลูเคียจัง--------------- 
โยวรัง : ไงแม่หนู 
ลูเคีย: อย่ามาเรียกข้าแบบนี้นะ 
โยวรัง : แหมๆ เวลาโกรธ ก็ยังน่ารักเลยนะเนี่ย งั้นฉันขอดูหน่อยซิว่า ศพของเธอมันจะน่ารักเหมือนตอนนี้รึป่าว
ลูเคีย: ชิ 
โยวรัง : เอาหละนะ 
ลูเคีย: จงร่ายรำ โซเดะโนะชิรายูกิ ระบำที่ 1ซึคิชิโระ 
โยวรัง : ไม่เห็นมีไรเลย เธอพลาดแล้วหละแม่หนู 
ลูเคีย: หึ ดูให้ดีก่อนสิ 
โยวรัง : อ่ะนี้มัน ไม่นะ 
ลูเคีย:ซึคิชิโระ เป็นการใช้ดาบวาดขอบเขตวงกลมสีขาว ซึ่งจะแช่แข็งทุกสิ่งภายในขอบเขตนั้นแม้จะไม่ได้เหยียบอยู่ในขอบเขตก็ตาม เธอแพ้แล้วหละ 
--------- กลับมาดูคู่โทชิโร่บ้าง--------------- 
โคริ: ดูท่าทาง จะไม่ไหวแล้วซินะ 
โทชิโร่: แฮ่กๆๆ ยังหรอกนะ 
โคริ: ข้าชักไม่อยากสู้กับเจ้าในสภาพใกล้ตายแบบนี้ซะด้วย ข้าว่าข้าปล่อยไว้แค่นี้ก่อนดีกว่า 
โทชิโร่: ไม่มีทางสู้กันให้จบก่อน 
โคริ: แต่ข้าเบื่อแล้วหละ นี้พวกแกหนะพอได้แล้วหละกลับกันได้แล้ว 
ฝ่ายโคริ: เออ 
รันงิคุ: หัวหน้า 
อิจิโกะ:เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งกลับซิฟะ สู้กันให้จบก่อน 
คูเคียว: โทษทีนะ ข้าไม่อยากสู้กับพวกอ่อนแอ 
โคริ: อ้าวแล้วโยวรังหละ 
คูเคียว: เสร็จมันไปแล้วหละมั้ง เพราะยัยนั้น อ่อนที่สุด แถมไม่ได้เรื่องที่สุด 
โคริ: ช่างมันเถอะ งั้นกลับได้และ 
โทชิโร่: เดี๋ยวเซ่อ มันยังไม่จบเลยนะ 
โคริ: ไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าหนู เจ้านะอีกแป๊ปเดียวก็จะได้เจอกับเธอแล้วหละ 
โทชิโร่: อะ...อะไรนะ 
โคริ: ไปนะ 
อิจิโกะ: เฮ้ย เดี๋ยวเซ่อ เชอะ ไปซะแล้ว 
อิคาคุ: หัวหน้าไม่เป็นไรนะครับ 
โทชิโร่: เออ 
เร็นจิ: ข้าว่ารีบกลับไปทำแผลกันเถอะ 
ลูเคีย: นั้นสิ 
อิจิโกะ: เออ เข้าใจและ 
--------------------------------------------------