คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Darkness Queen : Episode 2 (50%)
2
แมธธิวเดินควงกุญแจรถนำออกไปเป็นคนแรก คงเพราะทนอยู่ในนี้ต่อไปไม่ไหว สำหรับพวกรักสะอาดเป็นชีวิตจิตใจอย่างแมธธิวทนได้นานขนาดนี้ก็น่าจะถึงขีดจำกัดแล้ว ทีไทม์เดินตามแมธธิวไปติดๆ เพราะเขาไม่ชอบที่มืดๆ อับๆ เท่าไหร่ด้วยความที่เป็นโรคคุณหนูเกินไป -_-; หรือก็คือเขาแพ้ฝุ่นน่ะเอง ดีนะที่ไม่เป็นไรมาก สำหรับฉันมันหลอนเกินไปลองนึกถึงตอนกลางคืนสิ เหมือนจะมีผีออกมาหลอกได้ทุกเมื่อเลย =O=; สรุปแล้วพวกเราทั้งสามคนไม่มีใครสามารถทนอยู่ที่นี่ได้นานๆ หรอก เกิดข้อสงสัยอยู่เหมือนกันว่าชาเปลอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วยังจะ ‘วาเลนไทน์’ อีกคน เขาสองคนอยู่ในคฤหาสน์ที่มีสภาพเหมือนไม่ทำความสะอาดมากว่าสามร้อยปีได้ยังไงกัน แต่ข้อนี้ขอไม่รู้ดีกว่า กลัวว่าคำตอบมันเกินจะทำใจรับไหว =_=;
พูดถึง ‘วาเลนไทน์’ ฉันไม่ค่อยเห็นเขาอยู่ที่คฤหาสน์ฮันนี่เคลชนี้เท่าไหร่ (คงเพราะทนกับความสกปรกไม่ได้ =_=;) อย่างน้อยเขาก็เป็นถึง ‘มาร์กราฟ’ ผู้มีอำนาจอันดับที่สิบแถมนิสัยยังดีสุภาพบุรุษสุดๆ แต่ต้องมาอยู่คฤหาสน์เกือบร้าง น่าสงสารเหมือนกันฉันน่าจะทำเรื่องย้ายวาเลนไทน์ไปอยู่ที่คฤหาสน์อื่นดีกว่า =_=
“เชิญเสด็จได้แล้วองค์เอ็มเพรส จะรอให้กองทัพหนูมาแบกกลับเข้าไปหรือไง -O-“ แมธธิวเรียกฉันที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูไม้โอ็คบานใหญ่ ก่อนจะขึ้นรถด้านคนขับ
ทีไทม์เปิดประตูรถไว้รอฉัน ใบหน้ายังเปื้อนยิ้มเช่นคอย แม้จะมีสีหน้าซีดลงเล็กน้อยเพราะว่าสูดเอาฝุ่นในคฤหาสน์เข้าไปมากแต่ทีไทม์ก็ยังคงฉีกยิ้มกว้าง เชื่อเขาเลยคนรับใช้ฉันคนนี้เนี่ย…
พอพวกเราออกรถมาได้สักพักแมธธิวก็ชวนฉันกับทีไทม์แวะกินข้าวเที่ยงกันที่ร้านอาหารใกล้ๆ ฉันก็ไม่ได้คัดค้านอะไรมากเพราะเมื่อเช้าฉันได้กินแค่ชากุหลาบสองสามแก้วแค่นั้น -_-;
“ร้านนี้ท่าทางอร่อยจัง >_<” หลังจากที่พ้นรัศมีคฤหาสน์ฮันนี่เคลชมาแมธธิวก็พูดมากมาตลอดทางเลย ฉันล่ะเอือมระอาจริงๆ
ฉันส่ายหน้าเบาๆ กับท่าทีของแมธธิวที่เดินดูรอบๆ ร้านอาหารสไตล์คลาสสิค มันดูเรียบหรูดี ฉันชอบการตกแต่งสไตล์นี้นะ…
“เข้าไปกันเถอะนะ ^^” ทีไทม์ออกความคิดเห็นหลังจากที่เห็นว่าพวกเราสำรวจร้านอาหารมาพอแล้ว จึงสมควรแก่เวลาที่จะเข้าไปกินสักที
“โอเค รีบเข้าไปกันเถอะ ^O^” แมธธิวเดินนำเข้าไปในร้านก่อนตามด้วยทีไทม์ ฉันกำลังจะเดินตามพวกเขาไปแต่สายตาเหลือบไปเห็นรถเมอเซเดส-เบนซ์เปิดประทุนสีขาวสะอาดที่จอดอยู่อีกด้านหนึ่งของร้านอาหาร
รถของใครกัน…
ไฮสคูลนี้คนที่มีสิทธ์ขับรถมาโรงเรียนได้ก็มีแต่ชนชั้น ‘รอยัล’ เท่านั้น รอยัลคนอื่นๆ ก็ไม่ยักจะมีใครใช้รถสปอร์ตสีขาว (ส่วนใหญ่มีแต่สีแดง) ฉันจำรถทุกคนได้หมดแหละ อย่าดูถูกความจำฉันเชียว หัวสมองฉันจำได้ดียิ่งกว่าคอมพิวเตอร์ซะอีก ไม่อยากจะคุย -^- แล้วรถแปลกหน้านี้ใครเป็นเจ้าของ?
“เดลฟีน” เสียงเรียกของทีไทม์ที่กำลังมองฉันอย่างงงๆ ว่าทำไมไม่เข้าร้านสักที ฉันจึงละความสนใจจากรถ (แปลกหน้า) ก่อนจะเดินเข้าร้านอาหารไป หิวจะแย่แต่จะสงสัยก็สงสัย… เอาไว้ก่อนแล้วกันกองทัพต้องเดินด้วยท้อง >O<
เมื่อเท้าของฉันก้าวเข้าไปในร้านฉันก็กลายเป็นจุดเด่นไปโดยปริยาย สายตาของนักเรียนมองมาทางฉันไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายต่างให้ความสนใจฉันทั้งนั้น เพราะฉันเป็นนักเรียนผู้มีอำนาจสูงสุดของโรงเรียนยังไงล่ะ… ฉันเดินตามหลังทีไทม์ที่เดินตรงไปยังโต๊ะที่แมธธิวนั่งอยู่ ในมือของแมธธิวถือเมนูอาหารและหันไปสั่งอาหารกับพนักงานสาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มจนเธอแทบจะเก็บอาการเขินไม่อยู่ ฉันทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามกับแมธธิว ส่วนทีไทม์นั่งลงข้างๆ แมธธิว
“เธอจะกินอะไรดีล่ะ” แมธธิวหันมาถามฉันพร้อมกับยื่นเมนูมาให้ “พวกเราสั่งกันหมดแล้วเหลือแค่เธอ”
“…” ฉันไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่รับเมนูมาอ่านๆ ดู ฉันจะกินอะไรดีเนี่ย =_=; ถึงปากบอกหิวก็เถอะ…แต่ยังไม่ได้คิดเลยว่าอยากกินอะไร
ระหว่างที่ฉันกำลังอ่านเมนูอยู่สายตาของฉันก็บังเอิญลากผ่านทีไทม์กับแมธธิวไปเห็นร่างสูงที่อยู่โต๊ะถัดไป… ใบหน้าขาวเนียนนัยน์ตาสีเฮเซลนัททอดสายตามองออกไปนอกกระจกร้าน เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเกือบจะเป็นสีทองถูกเสยขึ้น ริมฝีปากบางสวยเหยียดเป็นเส้นตรง ชุดนักเรียนสูทสีดำตัดกับผิวขาวของเขาทำให้ผิวเขายิ่งสว่างขึ้นมาก ตรงหน้าของเขามีจานอาหารง่ายๆ อย่างแซนด์วิช และกาแฟวางอยู่…
“…”
“เฮ้~” เสียงของแมธธิวเรียกสติฉันที่หลุดลอยไปกลับมา ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะตะลึงกับผู้ชายหล่อแบบนั้นได้ง่ายๆ ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย >_<!
“ตกลงเธอจะกินอะไร” ทีไทม์ถาม
“เอ่อ…” สายตาของฉันมองผ่านทั้งสองคนไปอีกครั้ง …มองไปยังโต๊ะถัดไป “…แซนด์วิช”
“ตกลงเอาแซนด์วิชครับ ^^” แมธธิวหันไปสั่งพนักงานสาว พนักงานสาวรับออเดอร์ด้วยท่าทีเขินๆ ก่อนจะเดินหายไปหลังเคาน์เตอร์
ระหว่างที่รออาหารแมธธิวกับทีไทม์ต่างพูดคุยเรื่องต่างๆ แต่ฉันแทบจะไม่ได้ฟังเลย เพราะสายตาฉันจับจ้องที่ร่างสูงเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน… ฉันรู้สึกเหมือนต้องมนต์สะกดอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถละสายตาจากชายแปลกหน้าคนนี้ได้ แถมที่น่าเจ็บใจที่สุดก็คือ…เขาเป็นชนชั้นคอมมอนต์!
มันคงเป็นเรื่องที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตคนอย่างเดลฟีนที่ให้ความสนใจกับชนชั้นสามัญ!
แต่มันก็ไม่น่าเชื่อเหมือนกัน…คนอย่างเขาได้เป็นแค่ชนชั้นสามัญ อย่างนี้แสดงว่าเขาก็เป็นแค่พวกหน้าตาดีแต่ไม่ได้เรื่องสินะ น่าเสียดายหน้าตาชะมัด
เอ๊ะ? แล้วฉันจะเสียดายไปทำไมคนอย่างฉันไม่เคยสนใจผู้ชายหน้าไหนอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะว่าตอนนี้หัวใจฉัน…มันไม่มีที่ว่างพอจะให้ใครแล้ว
“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ!” ฉันลุกขึ้นท่ามกลางสีหน้างงๆ ของทีไทม์และแมธธิว เพราะจู่ๆ ฉันก็เหมือนหงุดหงิดตัวเองขึ้นมาดื้อๆ ทั้งสองคนไม่ได้ว่าอะไรเพราะอาจคิดว่าฉันรำคาญพวกเขาคุยกัน
ฉันหงุดหงิดตัวเอง หงุดหงิดๆ ทำไมฉันต้องจ้องผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้อยู่ตั้งนานสองนานด้วย เข้าข่ายพวกไร้สมองแล้วฉัน ไม่ได้ๆ >_<
ฉันพาตัวเองมาที่ห้องน้ำหญิงหลังร้านตามที่ถามพนักงานที่เคาน์เตอร์ ฉันมองหน้าตัวเองในกระจกแล้วนึกอยากจะตบหน้าตัวเองแรงๆ ฉันไม่เคยมีอาการไร้สมองเท่านี้มาก่อน ฉันเปิดก๊อกน้ำมองน้ำเย็นๆ ที่ไหลออกมาอย่างเหม่อๆ ภาพเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนยังคงวนเวียนเข้ามาในหัว ฉันจึงส่ายหัวแรงๆ และตักตวงน้ำเย็นๆ ขึ้นมาล้างหน้าเพื่อเรียกสติตัวเองไม่ให้ฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้
สองสามนาทีผ่านไปฉันคิดว่าตัวเองเริ่มมีสติดีครบแล้วฉันจึงจัดการเช็ดหน้าที่เปียกโชกของตัวเองให้เอง และเดินออกจากห้องน้ำหญิงทันที…
แค่เพียงก้าวเดียวที่ออกจากห้องน้ำฉันก็ต้องชะงักไปเมื่อร่างบอบบางของฉันเกือบจะชนเข้ากับร่างสูงในชุดนักเรียนสูทสีดำ ฉันเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงเพื่อจะคาดโทษนักเรียนสามัญที่ทำฉันเกือบบาดเจ็บหัวโน (เวอร์ไป -_-;)
แต่…
นัยน์ตาสีเฮเซลนัทที่มีแรงดึงดูดมหาศาลมาอยู่ตรงหน้าฉันแล้วตอนนี้ …อยู่ใกล้แค่เอื้อม ฉันรู้สึกเหมือนถูกสาปให้เป็นหิน อานุภาพของนัยน์ตาสวยคู่นั้นรุนแรงซะจนฉันไม่กล้าที่จะขยับไปไหน… ฉันรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าจัง
“ขอโทษครับ” ร่างสูงยิ้มกว้างอย่างมีเสน่ห์ ใบหน้าของฉันรู้สึกร้อนขึ้นมาในทันที …และร้อนขึ้นเรื่อยๆ เมื่อใบหน้าหล่อเลื่อนเข้ามาใกล้ ริมฝีปากของเขาแนบอยู่ข้างใบหูของฉัน “ยินดีที่ได้พบนะครับ…เดลฟีน” เสียงนุ่มทุ้มกระซิบอยู่ที่ข้างหูของฉัน ก่อนจะริมฝีปากนั้นจะแนบลงที่แก้มใสของฉันอย่างแผ่วเบา ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจ ร่างสูงผละออกจากฉันอย่างช้าๆ ใบหน้าของเขาประดับด้วยรอยยิ้มที่ฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็นได้ ไม่อยากเชื่อบนโลกนี้มีผู้ชายที่มีอิทธิพลกับฉันขนาดนี้อยู่ด้วยเหรอ
ร่างสูงทิ้งให้ฉันยืนนิ่งราวกับรูปปั้น สติของฉันมันหลุดลอยหายไปกับสายลม หัวสมองว่างเปล่าอย่างคิดอะไรไม่ออก ฉันเป็นอะไรไป!
พอฉันเริ่มจะตั้งสติได้ฉันจึงหันหลังไปมองหาเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน ซึ่งกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำชายที่อยู่ใกล้ๆ
“นาย!” ฉันรวบรวมความกล้าตะโกนเรียกเขาออกไป เขาหันกลับมาตามเสียงเรียกของฉันด้วยสีหน้าประหลาดใจนิดๆ ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาทำให้ใจฉันเต้นแรงขึ้นมาอย่างน่าโมโห -////-!
“มีอะไรหรือเปล่า” เขาถามฉัน ฉันรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก …คนอย่างเดลฟีนเนี่ยนะรู้สึกประหม่า! เพิ่งมีในพจนานุกรมก็วันนี้เนี่ยแหละ วันนี้วันโลกอวสานหรือไง สติอันครบถ้วนของฉันถึงปั่นป่วนเพราะผู้ชายคนเดียวเนี่ย!
“นายเป็นใครบอกมาเดี๋ยวนี้ กล้าทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!”
“อีกไม่นานเราก็ได้รู้จักกันเองแหละ …ฉันเริ่มรู้สึกว่าฉันอาจจะหาด้านดีของเธอเจอก็ได้นะเนี่ย J”
“นะ…นายหมายความว่าไง!” ฉันรู้สึกว่าตัวเองติดอ่างเพราะรอยยิ้มที่มีเลศนัยของเขา
ฉันเป็นอะไรไป แงๆ~ TOT
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั้นแหละ”
กวนประสาทที่สุด! เดลฟีนคนนี้รับไม่ได้ >_<!
“บอกมานายชะ…” ยังไม่ทันที่ฉันจะถามจบ เขาก็เอ่ยขึ้นแทรกก่อน
“แวร์ซายส์”
“หะ…หา?”
“เธอกำลังจะถามชื่อฉันไม่ใช่เหรอ ฉันชื่อ ‘แวร์ซายส์’ ชัดหรือยังครับ my empress~ J” ฉันเริ่มคิดมากกับคำว่า ‘my empress’ ของเขาแล้วสิ มันหมายความว่าฉันเป็นเอ็มเพรสของทุกคนรวมทั้งเขาหรือเฉพาะเขาคนเดียวกันแน่
“ชัดหรือยังครับ J”
-----------------------------------------------------------------------------
(14/10/2554)
โย่วๆๆ นักอ่านที่น่ารักทุกคน กลับมาอีกแล้ว >_< ลืมกันหรือยังเนี่ย วันนี้พกพาพระเอกของเรามาฝากให้คลั่งกันเล่นๆ ผู้ชายคนนี้แอบเจ้าเล่ห์นิดๆ น่ารักหน่อยๆ ครึ่งหลังจัดเต็มกันแน่ๆ เตรียมเผชิญหน้ากับ ‘ไดนาสตี้’ แบบครบทีมได้เลย หวังว่าทุกคนคงจะติดตามกันนะ(ตอนนี้แอบสั้นนิดหนึ่งขออภัยทุกคนด้วย) ใครหลงเข้ามาแล้วถูกใจนิยายเรื่องนี้ กดแอด ‘Favorites’ กันได้เลยนะ รักคนอ่านทุกคนเลย~
ความคิดเห็น