ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : วันแรกในเทอมสองของชีวิต ม.4
วันนี้เป็นวันแรกในการเปิดภาคเรียนที่2ในชีวิตนักเรียนชั้น ม.4 ของผม
ผมขี่มอเตอร์ไซด์มาโรงเรียนตามปรกติเหมือนทุกวันที่ผมมาเรียน ผมนำมอเตอร์ไซด์ไปจอดที่โรงรถ ป้าที่เฝ้ารถก็กวักมือเรียกให้ผมไปจอดรถที่ว่างอยู่หน้าป้าแกขณะผมจูงรถเข้ามาในโรงรถ
พอผมนำรถไปไว้เสร็จก็เดินตรงไปที่โรงอาหารไม่ไกลจากโรงรถนัก ผมเดินเข้าไปยังโต๊ะประจำที่ผมกับพวกเพื่อนๆนั่งรออยู่
"สวัสดี ไลท์!"เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มคนหนึ่งที่หันมาเห็นผมพอดีเรียกผม
ผมพยักหน้าและนั่งลงข้างๆเขาก่อนจะหยิบหนังสือวิทย์ออกมาจากกระเป๋าอันหนักอึ้ง
"อ่านหนังสืออีกแล้ว? แกมันขยันจริงๆน้า ดูเราดิ การบ้านวิทย์ยังทำไม่เสร็จเล๊ย"เขาบ่นขึ้นมาและถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ก็แกไม่ทำตอนว่างๆล่ะมิค เห็นว่างนักไม่ใช่เหรอไง"ผมตอกกลับเขาขณะที่ตายังสนใจแต่ตัวหนังสือบนหนังสือเคมีเล่มใหญ่
"คนอย่างมิคมันจะไปทำเร๊อ? กลับบ้านมามันก็เอาแต่นั่ง DotA ทั้งวันทั้งคืนแหละว่ะ"เพื่อนที่นั่งข้างๆมิคพูดประจานก่อนจะปล่อยหัวเราะออกมา
มิคหันมามองเพื่อนสนิทของตนด้วยสายตาที่เคืองๆ"แกก็นั่งDotAกะกรู เลยไม่ได้ทำเหมือนกันไม่ใช่เหรอวะ ไอ้สลัด"
"สไลด์โว้ย อีกอย่างวันนี้กรูลืมเอาสมุดวิทย์มาว่ะ ฮ่าๆๆ"เขาหัวเราะก่อนจะโดนนิคไล่ขยี้หัว
"จารย์สมใจเอาแกตายแน่ว่ะ!!!"
ผมถอนหายใจกับพฤติกรรมของ2คนนั่น พวกนั้นเป็นเพื่อนร่วมห้องกับผมเอง
ผมเรียนสายวิทย์-คณิต ม.4/2 ผมจัดได้ว่าเรียนได้ระดับท๊อปของห้องเลยทีเดียว ถึงผมจะชอบเล่นคอม เล่นเน็ตก็ตาม แต่ผมก็ยังทำงานที่ครูสั่งไว้ทุกวิชาจนเสร็จ เพราะผมตั้งใจเอาไว้ว่า ผมต้องได้เกรดดีๆเพื่อเรียนหมอให้ได้ แต่เหตุผลจริงๆคือ ผมกลัวถูกคุณครูดุให้เสียหน้าน่ะ...
ผมก็นั่งอ่านหนังสือต่อโดยไม่สนใจ2คนข้างๆผมที่เล่นกันอย่างสนุกสนานอยู่ ในตอนนั้นก็มีเสียงของผู้หญิงทักผม
"โอฮาโย ไลท์~"
ผมหันไปตามเสียงที่คุ้นเคย สาวอายุพอๆกับผมยืนถือถุงพลาสติกอะไรสักอย่างอยู่ ผมลุกขึ้นและยัดหลังสือลงกระเป๋าที่พองโตของผม
"สาวห้องญี่ปุ่นมารับอีกแล้วสิน้า~"สไลด์พูดแซว ผมไม่ได้สนใจนักหรอก เพียงแค่พูดลอยๆขึ้นมา
"ว้า จะเข้าแถวอีกแล้ว เดี๋ยวคาบแรกก็ต้องเรียนกับครูสมใจอีกสิน้า..."
พอหมดคำพูด 2ตัวเมื่อกี้ก็ลุกลี้ลุกลนปั่นการบ้านที่มีผลต่อชีวิตตัวเองต่อทันที ผมก็เดินออกไปพร้อมกับสาวคนเมื่อครู่
เราเดินมาบริเวณที่เข้าแถว ตอนนี้ยังไม่มีใครมาเข้าแถวเนื่องจากยังไม่มีประกาศ และไม่มีใครสนใจมาเข้าแถวกันก่อนเวลาแน่ๆ ผมก็ด้วยแหละ...
"ตอนวันงานไลท์มาแค่งานการ์ตูนวันเสาร์กับเค้าสินะ? เค้ามาตอนวันอาทิตย์ด้วย ได้ของดีๆมาแหละ กะว่าจะให้ไลท์ด้วย!"เธอหันมาพูดกับผม
ผมถอนหายใจ"ของอะไรที่ได้มานี่มันไม่น่าสนใจหรอก ดรีม...ของในงานแค่นั้นงานครั้งหน้าฉันก็ซื้อได้น่า...."
"ว้า...เค้าก็อุตส่าห์ได้ถุงผ้าลาย คา*าเด* จาก Ange_ Be_ts มาจากเกมชิงโชค พอดีไม่อยากได้เลยกะจะเอาให้ไลท์ แต่คงเอาไปให้พี่ดีนแทนซะ..."
ขณะที่เธอกำลังพูดผมก็รีบคว้าของที่อยู่ในมือเธอมาทันที เพราะเป็นของที่ผมอยากได้มานานแล้ว!!!
เธอทำหน้าเบ้ ก่อนจะโชว์ของอื่นๆที่เธอได้มาจากงานการ์ตูน...
เธอชื่อว่า ดรีม เพื่อนสนิทของผม และเราก็ไม่ได้คิดอะไรกันเกินเพื่อนด้วย
ดรีมชื่นชอบในการ์ตูนและเกมส์เหมือนกับผมโดยทีผมก็ตกใจอยู่ว่าผู้หญิงจะชอบเรื่องนี้กันด้วยเหรอเนี่ย...
เราอยู่ห้องเดียวกันสมัยตอน ม.1 ในตอนแรกๆเธอเป็นคนที่ดูไม่เป็นมิตร ไม่ชอบพูดกับคนอื่น และพูดน้อยมากจนครูหลายๆคนเป็นห่วง ผมก็ไม่อยา่กจะทักเธอด้วยเพราะคงโดนคนอื่นมองแปลกๆ
ที่เราได้เริ่มพูดคุยกัน มันก็เริ่มต้นมาจากแค่ผมนำเกมโทโ_ไปนั่งเล่นในห้องคอม ทุกคนในห้องต่างมองผมเป็นสายตาเดียวกันว่าผมกำลังเล่นอะไรอยู่ แต่มีดรีมคนเดียวที่เดินมาหาผมและพูดว่า"รู้จักโทโ_ด้วยเหรอ? เค้าก็เล่น!"
หลังจากนั้นเราก็เริ่มสนิทกันเพราะแค่เรื่องนี้ น่าตกใจดีใช่มั้ยครับ? จริงๆน่าจะเพราะไม่มีใครคุยเรื่องการ์ตูนได้ถูกคอผมนอกจากเธออีกแล้วล่ะ
ปัจจุบัน เธออยู่ ม.4/4 ห้องสายศิลป์ภาษาญี่ปุ่น บางทีเจ้าตัวก็ชอบหลุดคำญี่ปุ่นออกมาบ่อยๆจากการนั่งดูอนิเมะบ่อยๆ จนผมเริ่มชินไปแล้ว
"อ๊ะ กริ่งโรงเรียนออกซะละ ตอนกลางวันมาพูดกันต่อละกัน จ๊าเน~"เธอเอ่ยพร้อมกับตบหลังผม ก่อนจะเดินจากไป
ผมถอนหายใจและยิ้มเล็กๆกับพฤติกรรมของเธอก่อนจะหันไปมองรอบๆ ทุกคนเดินมาเข้าแถวกันแล้ว ผมจึงจะเดินไปเข้าแถวประจำห้องของผม
แต่ในตอนนั้น มีใครบางคนสะกิดผมจากข้างหลัง พอผมหันไปมอง ก็เกิดอาการตกใจอย่างที่ไม่เคยตกใจมาก่อน
"อา...ห้อง 4/2 อยู่ไหนเหรอ?"
เขาถามคำถามธรรมดาๆ แต่สติของทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้แล้วนอกจากยืนช็อค!
"เอ่อ...?"เขาร้องทักผมเบาๆกับพฤติกรรมของผมที่แปลกไป
"ริว..."
"เอ๊ะ?"
"ริว...ริวเซย์จากเว็บAnime+รึเปล่า?"สมองของผมสั่งให้ถามออกไปอย่างงั้นโดยที่ไม่สามารถควมคุมได้ แต่ผมที่ได้ก็เกิดความคาดหมาย เขามีท่าทางตกใจมาก
"ท...ทำไม"
"ฉันไง...วิ WithMoon ไง!!"
ผมขี่มอเตอร์ไซด์มาโรงเรียนตามปรกติเหมือนทุกวันที่ผมมาเรียน ผมนำมอเตอร์ไซด์ไปจอดที่โรงรถ ป้าที่เฝ้ารถก็กวักมือเรียกให้ผมไปจอดรถที่ว่างอยู่หน้าป้าแกขณะผมจูงรถเข้ามาในโรงรถ
พอผมนำรถไปไว้เสร็จก็เดินตรงไปที่โรงอาหารไม่ไกลจากโรงรถนัก ผมเดินเข้าไปยังโต๊ะประจำที่ผมกับพวกเพื่อนๆนั่งรออยู่
"สวัสดี ไลท์!"เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มคนหนึ่งที่หันมาเห็นผมพอดีเรียกผม
ผมพยักหน้าและนั่งลงข้างๆเขาก่อนจะหยิบหนังสือวิทย์ออกมาจากกระเป๋าอันหนักอึ้ง
"อ่านหนังสืออีกแล้ว? แกมันขยันจริงๆน้า ดูเราดิ การบ้านวิทย์ยังทำไม่เสร็จเล๊ย"เขาบ่นขึ้นมาและถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ก็แกไม่ทำตอนว่างๆล่ะมิค เห็นว่างนักไม่ใช่เหรอไง"ผมตอกกลับเขาขณะที่ตายังสนใจแต่ตัวหนังสือบนหนังสือเคมีเล่มใหญ่
"คนอย่างมิคมันจะไปทำเร๊อ? กลับบ้านมามันก็เอาแต่นั่ง DotA ทั้งวันทั้งคืนแหละว่ะ"เพื่อนที่นั่งข้างๆมิคพูดประจานก่อนจะปล่อยหัวเราะออกมา
มิคหันมามองเพื่อนสนิทของตนด้วยสายตาที่เคืองๆ"แกก็นั่งDotAกะกรู เลยไม่ได้ทำเหมือนกันไม่ใช่เหรอวะ ไอ้สลัด"
"สไลด์โว้ย อีกอย่างวันนี้กรูลืมเอาสมุดวิทย์มาว่ะ ฮ่าๆๆ"เขาหัวเราะก่อนจะโดนนิคไล่ขยี้หัว
"จารย์สมใจเอาแกตายแน่ว่ะ!!!"
ผมถอนหายใจกับพฤติกรรมของ2คนนั่น พวกนั้นเป็นเพื่อนร่วมห้องกับผมเอง
ผมเรียนสายวิทย์-คณิต ม.4/2 ผมจัดได้ว่าเรียนได้ระดับท๊อปของห้องเลยทีเดียว ถึงผมจะชอบเล่นคอม เล่นเน็ตก็ตาม แต่ผมก็ยังทำงานที่ครูสั่งไว้ทุกวิชาจนเสร็จ เพราะผมตั้งใจเอาไว้ว่า ผมต้องได้เกรดดีๆเพื่อเรียนหมอให้ได้ แต่เหตุผลจริงๆคือ ผมกลัวถูกคุณครูดุให้เสียหน้าน่ะ...
ผมก็นั่งอ่านหนังสือต่อโดยไม่สนใจ2คนข้างๆผมที่เล่นกันอย่างสนุกสนานอยู่ ในตอนนั้นก็มีเสียงของผู้หญิงทักผม
"โอฮาโย ไลท์~"
ผมหันไปตามเสียงที่คุ้นเคย สาวอายุพอๆกับผมยืนถือถุงพลาสติกอะไรสักอย่างอยู่ ผมลุกขึ้นและยัดหลังสือลงกระเป๋าที่พองโตของผม
"สาวห้องญี่ปุ่นมารับอีกแล้วสิน้า~"สไลด์พูดแซว ผมไม่ได้สนใจนักหรอก เพียงแค่พูดลอยๆขึ้นมา
"ว้า จะเข้าแถวอีกแล้ว เดี๋ยวคาบแรกก็ต้องเรียนกับครูสมใจอีกสิน้า..."
พอหมดคำพูด 2ตัวเมื่อกี้ก็ลุกลี้ลุกลนปั่นการบ้านที่มีผลต่อชีวิตตัวเองต่อทันที ผมก็เดินออกไปพร้อมกับสาวคนเมื่อครู่
เราเดินมาบริเวณที่เข้าแถว ตอนนี้ยังไม่มีใครมาเข้าแถวเนื่องจากยังไม่มีประกาศ และไม่มีใครสนใจมาเข้าแถวกันก่อนเวลาแน่ๆ ผมก็ด้วยแหละ...
"ตอนวันงานไลท์มาแค่งานการ์ตูนวันเสาร์กับเค้าสินะ? เค้ามาตอนวันอาทิตย์ด้วย ได้ของดีๆมาแหละ กะว่าจะให้ไลท์ด้วย!"เธอหันมาพูดกับผม
ผมถอนหายใจ"ของอะไรที่ได้มานี่มันไม่น่าสนใจหรอก ดรีม...ของในงานแค่นั้นงานครั้งหน้าฉันก็ซื้อได้น่า...."
"ว้า...เค้าก็อุตส่าห์ได้ถุงผ้าลาย คา*าเด* จาก Ange_ Be_ts มาจากเกมชิงโชค พอดีไม่อยากได้เลยกะจะเอาให้ไลท์ แต่คงเอาไปให้พี่ดีนแทนซะ..."
ขณะที่เธอกำลังพูดผมก็รีบคว้าของที่อยู่ในมือเธอมาทันที เพราะเป็นของที่ผมอยากได้มานานแล้ว!!!
เธอทำหน้าเบ้ ก่อนจะโชว์ของอื่นๆที่เธอได้มาจากงานการ์ตูน...
เธอชื่อว่า ดรีม เพื่อนสนิทของผม และเราก็ไม่ได้คิดอะไรกันเกินเพื่อนด้วย
ดรีมชื่นชอบในการ์ตูนและเกมส์เหมือนกับผมโดยทีผมก็ตกใจอยู่ว่าผู้หญิงจะชอบเรื่องนี้กันด้วยเหรอเนี่ย...
เราอยู่ห้องเดียวกันสมัยตอน ม.1 ในตอนแรกๆเธอเป็นคนที่ดูไม่เป็นมิตร ไม่ชอบพูดกับคนอื่น และพูดน้อยมากจนครูหลายๆคนเป็นห่วง ผมก็ไม่อยา่กจะทักเธอด้วยเพราะคงโดนคนอื่นมองแปลกๆ
ที่เราได้เริ่มพูดคุยกัน มันก็เริ่มต้นมาจากแค่ผมนำเกมโทโ_ไปนั่งเล่นในห้องคอม ทุกคนในห้องต่างมองผมเป็นสายตาเดียวกันว่าผมกำลังเล่นอะไรอยู่ แต่มีดรีมคนเดียวที่เดินมาหาผมและพูดว่า"รู้จักโทโ_ด้วยเหรอ? เค้าก็เล่น!"
หลังจากนั้นเราก็เริ่มสนิทกันเพราะแค่เรื่องนี้ น่าตกใจดีใช่มั้ยครับ? จริงๆน่าจะเพราะไม่มีใครคุยเรื่องการ์ตูนได้ถูกคอผมนอกจากเธออีกแล้วล่ะ
ปัจจุบัน เธออยู่ ม.4/4 ห้องสายศิลป์ภาษาญี่ปุ่น บางทีเจ้าตัวก็ชอบหลุดคำญี่ปุ่นออกมาบ่อยๆจากการนั่งดูอนิเมะบ่อยๆ จนผมเริ่มชินไปแล้ว
"อ๊ะ กริ่งโรงเรียนออกซะละ ตอนกลางวันมาพูดกันต่อละกัน จ๊าเน~"เธอเอ่ยพร้อมกับตบหลังผม ก่อนจะเดินจากไป
ผมถอนหายใจและยิ้มเล็กๆกับพฤติกรรมของเธอก่อนจะหันไปมองรอบๆ ทุกคนเดินมาเข้าแถวกันแล้ว ผมจึงจะเดินไปเข้าแถวประจำห้องของผม
แต่ในตอนนั้น มีใครบางคนสะกิดผมจากข้างหลัง พอผมหันไปมอง ก็เกิดอาการตกใจอย่างที่ไม่เคยตกใจมาก่อน
"อา...ห้อง 4/2 อยู่ไหนเหรอ?"
เขาถามคำถามธรรมดาๆ แต่สติของทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้แล้วนอกจากยืนช็อค!
"เอ่อ...?"เขาร้องทักผมเบาๆกับพฤติกรรมของผมที่แปลกไป
"ริว..."
"เอ๊ะ?"
"ริว...ริวเซย์จากเว็บAnime+รึเปล่า?"สมองของผมสั่งให้ถามออกไปอย่างงั้นโดยที่ไม่สามารถควมคุมได้ แต่ผมที่ได้ก็เกิดความคาดหมาย เขามีท่าทางตกใจมาก
"ท...ทำไม"
"ฉันไง...วิ WithMoon ไง!!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น