คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 : หนูจะแต่งงานแล้วเหรอคะ 55%
“ห๊ะ นี่ฉันขอทาคุยะแต่งงาน” ฉันตกใจจนถึงกับเผลอตวาด
“ถ้าหากตบสองครั้ง และครั้งที่สองตบแรงกว่าครั้งแรก แปลว่ารักมากและสาบานจะรักคลอดไป” เย้ย ครายมันคิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้วะเนี่ย ปัญญาอ่อนอย่างเหลือเชื่อ
“แต่ทาคุยะยังไม่ตกลงนี่ ก็แปลว่าไม่ต้องตกจะไรไปหรอก” ฉันกำลังหาทางออกที่คิดว่าน่าจะดีที่สุด
“ถ้าหลังจากถูกตบหัวแล้ว อีกฝ่ายยอมให้ลูบหัว ก้แปลว่าตกลง” อ๊ากกก นี่ฉันกลายเป็นสามีชาวบ้านโดนที่ไม่รู้เอิโหน่อิเหน่ไปแล้วรึ แต่เมื่อกี้ฉันไม่ได้ลูบหัวซักหน่อย เมื่อกี้เค้าเรียกขยี้หัว
“แล้วถ้าหากยอมให้แตะหู แปลว่า ต้องการเข้าหอโดยด่วน” ฉันถึงกับอึ่งกิมกี่ไปทันที โอ้ พระเจ้า ฉันจะเป็นลม ทำไมท่านถึงไม่ให้มนุษย์คุยกันเกิน2วินาทีแล้วแปลว่าอยากมีลูกด้วยกันไปเลยละ
“แต่ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจนี่ เพรางั้นก็อย่าถือสาเลยนะ แถมเรายังเป็นผู้ชายทั้งคู่” (พึ่งมานึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายก็เวลานี้ละคะ) ม่ายอาว ฉันราบม่ายได้ ไม่อยากมีสามีเป็นนายทาคุยะ ก็หมอนี่มันเงียบอย่างกับไม่มีปากอ้า และอย่างนี้จะสื่อสารกันได้มั้ยเนี่ย ม่ายอาวน้า
“ทางตระกูล โฮสแทรเวิอล์ไม่ว่าจะเป็นชายรึหญิง หากยอมตกลงที่จะแต่งงานกันแล้วเรื่องเพศก็ไม่เกี่ยวหรอก เพราะพวกเค้าถือว่า รักไม่มีพรมแดน”
มินโอ นายนี่ช่างรู้เรื่องราวดีเหลือเกิน ถามจริงเถอะ วิธีขอแต่งงานแบบนี้ ใคร เกิดมาพึ่งเคยได้ยินแหละ คราวหน้าหัดมีพรมแดนบ้างก็ดีนะคะ
“ก็อย่าคิดมากสิ ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วกัน”
“ยาก ฉันว่าตอนนี้เรารีบโทรหา พ่อแม่ ของทาคุยะดีกว่านะ แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พวกท่านฟัง”
“ทะทะทะ ทำไมเล่า”
“เพราะตระกูลของทาคุยะเชื่อว่า หากมีคนขอแต่งงานแบบนี้แล้วไม่มีการถอนหรือหย่าอย่างเป็นทางการ ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องโสดตลอดกาล”
คงไม่ใช่ฉันหรอกนะ ไม่เอาอะ ยังไงฉันก็อยากแต่งงาน แต่ไม่ใช่กับหมอไม่มีปากนี่
“งั้นรีบโทรหาพ่อแม่ของทาคุยะด่วนเลย ฉันไม่อยากโสดทั้งชาติ”
ซาซองโจมอง แทฮยอง กับ พวก Delivery Boy จนถอนหายใจ
'พวกนี้แปลกแฮะ แต่ไม่ว่ายังไง แทฮยองก้ต้องเป็นของฉัน'
“เอาเดี๋ยวฉันจะไปเอารถของฉันมานะ ส่วนพวกนายก็รอก่อนแล้วกัน”นายจิอากิพูดพร้อมจูกุญแจรถขึ้น มันควงพวงกุญแจประมาณว่า ฉันเท่ ขอโทษเถอะ บ้านคุณไม่มีกระจกเหรอคะ
รู้อยู่ว่ารถแกน่ะมันสวย ราคาแพง ใช่พวกแกทุกคนมีรถราคาแพงแสนแพง มันขี่ ลีมูซีล เฟอร์รารี่ บีเอ็มดับบิวสวยสดงดงาม แต่ฉันมันอย่างมากก็จักรยาน(ห่าง) เท่านั้นแหละ
“ไม่ต้องหรอกจิอากิ”เสียงของนายมินโฮพูดขัดขึ้นมาก่อน ทำไมละ นายจะพูดว่าเอารถเฟอร์เช่รุ่นพิเศษของฉันดีกว่า ไม่ก็เดี๋ยวฉันเรียกเครื่องบืนส่วนตัวมาให้ใช่มั้ยละ เออ เอาสิ ก็ฉันมันมีแค่จักรยาน
“ทำไมละ รถฉันนั่งสบายดีออก”นายจิอากิทำหน้าบ๊องแบ๊ว เหอะๆ น่ารักตายเถอะ
“หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก พวกเรามีตั้งหกคน แต่รถนายมันนั่งได้สองคน เอามาทำซากอะไร” อุ้ยตายว้ายกรี๊ด พ่อขา แม่ขามันพูดมีเหตุผลคร้า แต่เดี่ยวก่อนเฮ้ย ที่นี่มี เจ็ดคนไม่ใช่เหรอ
หนึ่ง ฉัน
สอง นายมินโฮ
สาม นายแทซอง
สี่ นายจิอากิ
ห้า นายทาคุยะ
หก ลีกงซาน
แล้วรุ่นซาซองโจหายไปไหนละ
“เจ็ดต่างหาก”ฉันพูดขึ้น มินโฮหันมาทางฉันก่อนจะทำหน้าไม่พอใจนิดนึง
“หมอนั่นไม่จำเป็นต้องไปหรอก เค้าไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย”มินโฮตอบ ป๊าดดด เดี๋ยวนี้นายนิสัยรุนแรงแบบนี้เหรอเนี่ย เหอะๆ ไอ้ป่าเถื่อน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็ถ้าไม่สะดวก ผมก็ไม่ไปหรอก” แกดูเห็นมั้ย เพื่อนฉันมันงอลไปแล้ว ดู เดินหนีไปแล้วนั่น ฉันกะว่าจะวิ่งตามไปซักหน่อย อีตามินโฮก็มาดึงแขนไว้นี่สิ
ชริ!!
“ไม่เป็นไร ทางบ้านของฉันจะส่งคนมารับ” ทาคุยะพูดขึ้นลอยๆ หลังจากที่คุยโทรศะพท์เสร็จ
ความคิดเห็น