คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : World of Magice บทที่ 3 มิตรภาพของ คนทั้งสองโลก ตอนที่ 7 My friend
World
of Magice
บทที่ 3 มิรภาพอ นทั้สอโล
อนที่ 7
My friend
[
ย้อนลับไป 3 วัน ในโลเวทมนร์ ] [ เวลา 19.42 น.
]
าฤหาสน์ นี่ไ้ยินเสียระเบิ ัึ้นเสียัาหุบเาอาร์เนียไ้อย่าัเนเลย
เป็นัวลัเลยว่า
โรเบิร์ และ พวเสสิ้า ะปลอภัยีหรือป่าว... เสียระเบิัึ้นมาิ่อันมาเป็นระยะ
ระยะเลย
เรา้อ...ไปหาพวเาให้ไ้ อยู่ที่นี่เราไม่รู้อะไรเลย ่าวสาร็ไม่ไ้รับ
มีเพียะ้อหนีออาบ้าน
‘’ โอเๆ แอนใเย็นๆ เรามาิแผนันีว่า ‘’
อย่าแรเรา้อเรียมอิน อใ้ไปนิๆหน่อยๆ รวมถึยา
ว่าแ่เรื่อยา...เราำเป็นะ้อใ้นานั้นเลยหรอทั้ๆที่เราเป็นหมอ...ฮ่าๆ
ั้นเอาไปแ่ ลูอมภาษาละัน
ลูอมภาษานี่ันไว้ สำหรับเอเผ่าแปลๆ..ะไุ้ยันรู้เรื่อไม่ั้น
ายแน่ถ้าุยันไม่รู้เรื่อ...
เราใ้ทาหนีออาบ้านทาห้อรัวีว่ามันะมี
ประูออไปหลัสวนอยู่...ระหว่านั้น็หยิบนมปั
1-2้อนออมา็พอ...ละ็ริ่ไปที่อัลาเีย โอเ เรา่อยๆเินนิ่ๆเียบๆ ออาห้อีว่า
หวัว่า ท่านพ่อับ เฟลโ้ ะับเราไม่ไ้นะ
เราเินรไปในห้อรัวๆอย่าเียบๆั้นล่า พอเ้าไปภายในห้อ็ เินรไปที่
ู้เ็บนมปั ่อยๆเปิ...นี่ละ
นมปัอเรา!!
เรา่อยๆหยิ-
‘’ ทำอะไรหนะ ุหนู ‘’
‘’
เย่ย...ม..มาหาอินหนะ เฟลโ้ ‘’
‘’ มาหาอิน้อสะพายระเป๋า้วยหรือรับ? ‘’
‘’ เอามาุนๆ ไว้เยอะๆ เอาไปินบนห้อไ ‘’
‘’ ปิุหนูินน้อยนิรับ...’’
‘’
็ไ้ เฟลโ้
ันะหนีออาบ้าน โอเนะ ‘’
‘’ ็อบแบบนี้สะสิ้นเรื่อนิรับ...ฮ่าๆ’’
‘’
โถ่มันมีอะไรน่าำัน....’’
‘’
ผมเ้าใีรับุหนู...เพื่อนๆอุหนูสินะรับ ‘’
‘’
อืมมม ‘’
‘’
เอาเป็นว่า..ผมะทำเป็นไม่เห็นุหนูสั 5 นาทีละันนะรับ...เพราะั้น
รีบไปเถอะรับ ‘’
‘’
เฟลโ้...อบุนายริๆ ‘’
เราโผอเฟลโ้ ้วยวามใีอเา เรารู้สึประทับใในพ่อบ้านนๆนี้มา
เาเป็นนีริๆ...
เรารีบหยิบนมปัใส่เป้ และ รีบออาห้อรัว
‘’ ุหนูรับ ‘’
เราหันไปมอที่เฟลโ้
‘’ระวััว้วยนะรับ’’
‘’
อื้อ นายไม่้อห่วหรอ! ‘’
เรารีบวิ่ไปทีุ่รอปไม้วาอเรา เราินะ...ถ้าหาไม่ไ้เิมาเป็นลูอท่านพ่อ เรา็ไม่ไ้ี่ไม้วา...้อเินินเหมือน
อมเวทย์ทั่วๆไป เพราะอย่านั้น เรามีโอาส ไม่ี่รั้ที่ะไ้โผบิน เพื่อ่วยนอื่น
หรือ เพื่อทำอะไรบาอย่า ที่เราสามารถทำไ้
เรา็้อรีบทำแล้วอนนี้....่อนอื่นเรา้อใ้เวทมนร์ปปิมานาเรา่อนไม่ั้น่อนออาบ้าน
ท่านพ่อไ้รู้แน่ว่าเราออไปไหน
...
...
โอเ ร่ายเสร็แล้ว มีประาย ปิ้ๆ โอเ พร้อมแล้ว ึ้นี่ไม้วา รวมิให้สบ และ็พุ่ทะยานึ้นไปบนท้อฟ้าเลย
แรลม มันแรนสัมผัสไ้ มันผ่านระพุ้แ้ม อเราไปเลย โอเ อนนี้เรา็ลอยอยู่เหนือท้อฟ้าแล้ว
ไ้ยินเสียระเบิัมาเป็นระยะ ระยะ
าหุบเาอาร์เนียเลย....้อรีบริ่ไปที่เมืออัลาเีย เอ้าไปเลย!
...
...
เรารอปไม้วาไว้รุอม้า
สิ่แรๆที่เราเห็น็ือ นทั้เมือำลัโลาหล มีอมเวทย์มามายนอนสบนิ่อยู่บน เียสีาว
มามาย บาน็มีบาแผลรร์
นทำใมอเาแทบไม่ไ้... มันน่าลัวเหลือเิน
...อย่าแร เรา้อเินไปหาบ้านอโรเบิร์ และ บ้านอเสสิ้า
หวัว่าโรเบิร์ะไม่เป็นอะไรนะ...
‘’
อัษรแส...ใรสามารถรัษานเ็บไ้
เราอให้ท่านมา่วยเพิ่มหน่อย...เราาแลนหมอมา!’’
‘’
้อาร แพทน์สนาม่วนนน...ใร็ไ้่วยเาที! ‘’
อึ...เราไม่น่าเินผ่านโนนี้เลย...แ่ว่าพวโรเบิร์....แย่ละแบบนี้...อ้า
ทุอย่ามันีันในหัวไปหม ระหว่าเพื่อน ับหน้าที่....โอ้ยทนไม่ไหวแล้ว
‘’ อทาหน่อย่ะ...’’
อมเวทย์ธรรมาหลีทาให้เรา...
เรารไปที่
นเ็บ...พวเาไปโนอะไรันมานะ...ทำไมแน..ับาถึมีแผลเยอะนานี้
บานถึับเสียแนและ าไป....ทำไมมันโหร้ายแบบนี้นะ
‘’ ทนหน่อยนะ...ันะรัษานายเอ...’’
เรานั่ลใล้ๆับเา พร้อมับ ุมมืออเาเอาไว้
มัน็เหมือนเวทย์มนร์ทั่วไป เหมือนารถ่ายมานา
มานาอเราะเ้าไปรัษาบาแผลที่เปิอยู่อร่าายอ
นเ็บ...แ่ไม่ถึั้นทแทนเลือ และ เนื้ออนที่รัษา...พวเาไปสู้ับัวอะไรันมานะ
‘’
อ้า ่วยผม้วย...อัษรแสอร้อ ‘’
นเ็บ้าๆ นที่เราำลัรัษา ยื่นมือออมา ับที่เสื้ออเราไว้...เาเสียาวาไป้านึ..ใบหน้าแทบูไม่ไ้..
‘’ เธอไปูนนั้นเถอะ ...
เี๋ยวันะูแลเาเอ ‘’
มีอัษรแสอีน...เินลมานั่ๆ้าเรา เธอ่วยรัษานที่บาเ็บ
นที่เราำลัรัษาอยู่ เราึหันไปรัษานอีนแทน เาูทรมานอย่ามา.... เท่าที่เราู
มีอัษรแส 4 น รวมเราแล้ว
รนี้...อัษรแสแทบไม่มีเลย...เป็นอาีพที่ามาที่สุ...อย่าให้เราไ้เอศพอเพื่อนๆอเราหรือไ้รับบาเ็บเลยนะ...อร้อละ
‘’ ฮือๆๆๆ ‘’
นที่เราำลัรัษาอยู่เาร้อไห้ออมา
‘’
ม...ไม่เป็นไรแล้วนะ...นายะปลอภัย...หลับเถอะ ‘’
เราทำไ้แ่่อยๆรัษา
ให้อาารมันทรัวเท่านั้นเอ....อมเวทย์ระับสูหายไปไหนันหมนะ....
เรารัษานเาหลับลไป...เราลุึ้นและ ่อยๆเินออมา อนนี้
เรา้อไปหารอบรัวอโรเบิร์แล้ว ไม่็เสสิ้-
‘’ โอ้ยย ‘’
เรานับใรบาน พอเรามอไปที่ายนนั้น ใอเราแทบสลาย...เรารู้สึลัวมาๆ
‘’
ไอพว....ไอพวม้าเพาัสนั่น...มันเป็นปีศา มันเป็นปีศา ‘’
ายหนุ่มนนั้นร่าาย ไหม้ไปทั้ัว...แทบไม่เหลือเ้าโรเิม เาเป็นบ้า
วิ่หนีออไปแล้ว... อะไรันนี่
‘’
แอน..เธอเป็นอะไรหรือป่าว! ‘’
เราหันไปทาเสียทีุ่้นเย
‘’
เสสิ้า! ‘’
เราวิ่เ้าไปโผอเสสิ้า
‘’
โีัเธอยัปลอภัย ‘’
‘’
เธอ็เหมือนันเสสิ้า ‘’
‘’
พวโรเบิร์ละ... ‘’
‘’
พวนั้น...สบายี พวเาให้อยู่แนวหลัหนะ...โียัี พวโรเบิร์
เป็นทหารอหนุน
อนนี้พวเารัษาารอยู่ในแนวประูทา อนเหนือหนะ... ‘’
‘’
หรอ...ัวลแทบแย่ว่าพวเธอะเป็นอะไรไป ‘’
‘’
ไม่หรอ...ที่สำั ูอมเวทย์พวนี้สิ...พวนี่ระยะ 3 ับ 4 แล้วนะ
แ่สภาพแทบูไม่ไ้เลย ‘’
‘’
.... อืม น่าลัวริๆ ‘’
เรามอึ้นไปบนท้อฟ้าทาหุบเาอาร์เนีย เสียระเบิยััเป็นระยะ ระยะ และ
มีเสียระเบิเสียัมาๆเป็นัหวะ ทำให้เราเริ่มรู้สึลัวเหมือนัน
‘’ แอน..เรามีหน้าที่้อทำ รัษาพวเา...อนนี้ทำอะไรไ้ทำไป่อน ‘’
‘’ เ้าใแล้ว ๊ะ เสสิ้า... ‘’
‘’
ันะไปเอาสมุนไพรมานะ เธอไปที่แมป์รัษา B
หน่อย รนั้นนเ็บเยอะมา ‘’
‘’
เี๋ยวันะามไป ‘’
เราพยัหน้าให้ับเสสิ้า เธอู
มีวามเป็นผู้นำเยอะมา มาว่าเรา้วย้ำ...อนนี้เรา้อ่วยพวเาให้ไ้เยอะที่สุ
เท่าที่เราะ่วยไ้ เราหวัว่า เมืออัลาเีย ะไม่โนลูหลไป้วยหรอนะ... ถ้าท่านพ่อรู้ ว่าเราออมา
ท่าน้อลโทษเราอย่าหนัแน่เลย...
ความคิดเห็น