แฝดชุลมุน

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7

  “มาที่นี้ได้ไง”  เรา 2 คนถามพร้อมกัน

  “เธอบอกก่อนแล้วกัน” 

  “ฉันหรอ ก็เดินมาไงถามได้ ส่วนนายก็คงจะขับรถมานะซิ”  ฉันตอบนายนั้นถึงกับอึ้ง

  “แล้วเมื่อกี้เธอตะโกนอะไรโหวกเหวก หนวกหูน่ารำคาญ”

  “ฉันจะตะโกนอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับนายนี่นา”  >๐<  ฉันจะเดินไปตรงอื่น แต่นายหน้าจืดดึงฉันไว้

  “แต่ผมได้ยินชื่อเหมือนผมเลยนะ”  นายหน้าจืดทำหน้าทะเล้นใส่ฉัน

  “นายคงฝันไปล่ะมั้ง เมื่อกี้นายนอนอยู่นี่นา”  แล้วฉันก็สะบัดตัวออกจากนายหน้าจืดแล้วรีบเดินไป แล้วนี้ทำไมฉันจะต้องใจเต้นแปลกๆด้วยนะ ในเมื่อฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายหน้าจืดนั่นนี่นา แล้วฉันจะเอายังไงกับชีวิตฉันดีนะเนี้ยะ  (ชีวิตแกเองยังไม่รู้ แล้วใครจะรู้ฟะ : เฮียต้น)

  “แล้วนี้ข้าวปุ่นมาแบบนี้พี่ชายผมไม่ตามหาแย่แล้วหรอ” 

  “ทำไมต้องตามหาด้วย เราไม่ได้ตัวติดกันซะหน่อย”

  “อ้าวหรอ เห็นพอว่างทีไรเป็นต้องเห็นนั่งอยู่ด้วยกันทุกที น่าเบื่อชะมัด” 

  “นายเบื่อ แต่ฉันไม่เบื่อนี้ แล้วใครใช้ให้นายมองล่ะ”

  “แน่หรอว่าไม่เบื่อ แต่ผมเห็นนะว่าข้าวปุ่นทำหน้าเซ็งเวลาที่คุยกับพี่ชายผม”

  “แล้ว … แล้วยังไงล่ะ มันก็เรื่องของฉัน”

  “งี้ก็แสดงว่าเบื่อชัวร์”

  “แหมก็จะไม่ให้เบื่อได้ไงล่ะ พีคุงชอบมานั่งเฝ้ายังกะว่าฉันเป็นเด็กอนุบาลที่ต้องมีพ่อมาคอยนั่งเฝ้างั้นแหละ จะยกเว้นก็ตอนที่ฉันเข้าห้องน้ำเท่านั้นแหละ แล้วก็ชอบนั่งคุยแต่เรื่องของฉัน ชอบถามโน้นถามนี้อยู่เรื่อย แล้วก็…”

  “แล้วก็อะไร กำลังฟังเพลินๆ หยุดพูดไปทำไม”  

  “แล้วก็… แล้วก็… เฮ้อ ช่างมันเถอะ”

  “พี่ชายฉันน่าเบื่อขนาดนั้นเลยหรอ ที่เธอพูดมาก็เยอะแล้วนะ ยังไม่หมดอีกหรอ พี่ชายฉันนี้แย่จริงๆเลย ทำให้คนที่น่ารักอย่างข้าวปุ่นบ่นได้”

  “ฉันกลับแล้วนะ นายกลับบ้านดีๆนะ”

  “เดี๋ยว! เธอจะไปไหนไม่ได้ ต้องบอกไอ้ที่เธอยังไม่บอกก่อน”

  “นายเป็นพ่อฉันหรอ แล้วจะมาสั่งฉันได้ยังไงกัน จ้างให้ฉันก็ไม่บอกหรอก”

  “แน่ใจนะว่าจะไม่บอก แล้วถ้าเป็นแบบนี้ล่ะ”  แล้วนายหน้าจืดก็ดึงตัวฉันเข้าไปหาตัวเขา แล้วก็กำลังก้มลงมาที่หน้าของฉัน

  “ฮือๆๆๆ บอกแล้วก็ได้ อยากรู้มากจริง ไม่รู้ว่าจะรู้ไปทำไมกัน”

  “แหม กลัวว่าผมจะจูบหรอ ขี้ขลาดจริงๆนะ”

  “เปล๊า ก็นายปากเหม็นนี่นา ฉันเลยไม่อยากให้นายจูบ”  แล้วนายหน้าจืดก็ก้มหน้าลงมาอีก

  “เออ แล้วนี้นายยังจะฟังอีกรึป่าว ขอเสียของพี่นายน่ะ”

  “ฟัง แต่ตอนนี้ขอจูบก่อนไม่ได้หรอ เห็นปากข้าวหอมน่าจูบดี”

  “นี่ ถ้านายไม่เลิกทำอะไรบ้าๆนี้นะ ฉันจะไม่คุยกะนายอีกเลย แล้วฉันก็จะบอกเฮียต้นด้วย”

  “คิดว่าผมกลัวหรอ เรื่องแค่นี้เอามาขู่”

  “ได้งั้นฉันก็ไม่เลิกกับพี่ชายนายเด็ดขาดเลย”

  “โธ่เว้ย แล้วทำไมต้องเอาเรื่องนี้มาขู่ด้วยง่ะ”  เออ นั้นซิ ทำไมฉันต้องเอาเรื่องนี้มาขุ่ด้วยก็ไม่รู้ แต่มันก็ได้ผล นายหน้าจืดเหมือนจะทิ้งตัวฉันลงพื้นเลย ถ้านายนั้นทิ้งจริงคงจะเจ็บน่าดูเลย

  “เอาข้าวปุ่นบอกมาได้แล้ว เดี๋ยวผมก็เปลี่ยนใจหรอก”

  “อืมก็ไม่มีอะไรมากหรอกแค่ฉัน…ฉันไม่ได้รักพีคุงเท่านั้นเอง”

  “ข้าว ข้าวพูดจริงหรอเนี้ยะ ถ้าพี่ชายผมรู้คงเสียใจหน้าดูเลย ผมว่าเขารักข้าวมากนะ”

  “แล้วนายล่ะเสียใจแทนพี่ชายนายมั้ย”

  “ไม่เลย ผมดีใจต่างหาก ผมล่ะอยากให้พี่ชายมาได้ยินจริงๆเลย”

  “อ้าว ไหงเป็นงั้นง่ะ นายนี้มัน…”

  “งั้นก็คงสมใจนายแล้วล่ะนะ”  แล้วทั้งฉันและนายหน้าจืดก็หันไปทางที่มาของเสียง

  “พีคุง มะ…มาได้ไง”  ฉันเป็นฝ่ายถามขึ้น ตกใจเหมือนกันนะนี้

  “นายมาตอนไหน”  นายหน้าจืดถามพีคุง

  “ก็มาทันที่ข้าวตอบนายอยู่พอดี ตั้งแต่ข้อแรกจนถึงข้อสุดท้ายเลย”

  “งั้นพีคุงก็รู้เรื่องหมดแล้วงั้นซิ”

  “ขอให้เธอมีความสุขกับรักครั้งใหม่ของเธอแล้วกันนะ”  แล้วพีคุงก็เดินจากไป แปลกนะที่ฉันไม่ร้องซักแอะ คงเป็นเพราะว่าฉันไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับพีคุงมากมายมั้ง แต่ไอ้คนที่ยืนข้างๆฉันมันกลับหัวเราะอย่างสะใจ แล้วฉันก็เดินกลับบ้านไป

  วันนี้มีคนมองหน้าฉันอีกแล้ว สงสัยว่าจะเป็นเรื่องที่เลิกกับพีคุง แหมข่าวเร็วจริงๆเลยนะ คบก็ดัง เลิกกันก็ดัง

  “ แหม ฉันกลายเป็นคนดังไปแล้วรึนี้” 

  โป๊ก! ใครฟะมาเขกหัวฉัน เดี่ยะสวยหรอก

  “มรึงดังตั้งนานแล้วไอ้ข้าว”  แหม ที่แท้ก็เป็นพี่บังเกิดเกล้าของฉันนี้เอง

  “มรึงเคยเห็นลิงมาโรงเรียนมั้ย”

  “เฮีย นี้มันโรงเรียนคนนะ ไม่ใช่โรงเรียนสอนลิง ท่าทางเฮียจะเป็นไข้แล้วนะ”

  “งั้นมรึงดูนั้น”  แล้วฉันก็หันไปทางเดียวกับมือเฮีย

  “ฮะๆๆๆๆๆๆๆ ใครง่ะเฮีย มันโหนเป็นลิงไปเชียว แล้วมันทำท่าดีใจอะไรนักหนาอ่ะเฮีย”

  “กรูว่ามรึงเข้าไปดูใกล้ๆเองดีกว่า แล้วมรึงจะรู๊”  เฮียทำเสียงสูงก่อนแล้วเดินนำไป

  “เฮีย นั้นมันนายหน้าจืดนี่นา”  ฉันเอาแขนกระทุ้งเฮีย แต่ทว่ามันกลับไม่ใช่เฮียต้น แต่เป็นพีคุงต่างหาก เขาทำหน้าเฉยเมยใส่ฉันแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น ฉันกำลังจะเดินตามไป

  “ข้าวปุ่น มาแล้วหรอ”  นายหน้าจืดเรียกฉันไว้ซะก่อนนะเซ่

  “นี้นาย ผีลิงเข้าสิงรึไง ถึงได้ห้อยโหนอยู่อย่างนั้น”  ฉันตะโกนถามนายหน้าจืดที่กำลังห้อยตามเสาต่างๆของทางเดิน

  “เปล่าหรอก ผมแค่ดีใจอะไรบางเรื่อง”

  “แล้วนายลงมาคุยกับฉันดีๆไม่ได้เลยรึไง”

  “ได้คร้าบบบบบบบบ”  แล้วนายหน้าจืดก็ปล่อยตัวลงมา เดินไปที่ห้องกับฉันแบบคนปกติ

  “ข้าวปุ่น เย็นนี้เรากลับบ้านด้วยกันนะ ผมมีเรื่องจะบอก”  นายหน้าจืดกระซิบข้างหูฉันแล้วก็เดินไปนั่งที่ของตัวเอง พร้อมกับทิ้งรอยยิ้มอันยียวนกวนประสาทไว้ให้ฉันอีก มันน่านักนะ…