แฝดชุลมุน

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5

“อ้าว นี่มันมันบ้านพี่พีคุงนี่ค่ะ”  ไหนพี่พีคุงคนหล่อบอกจะพาฉันไปส่งที่บ้านนี่นา เขาไม่ตอบได้แต่ส่งยิ้มอันกวนเบื้องล่างมาให้ฉัน มันเหมือนกันทั้งคู่จริงๆเลย

  “ก้อนี้ไงจ๊ะ บ้านที่ผมหมายถึงก้อคือบ้านของผมเอง”  เอาอีกแล้วส่งยิ้มแบบนี้มาให้อีกแล้ว มันน่าจับจูบซะนะ (หื่นอีกแล้ว)

  “แล้วอีกอย่างไม่ต้องเรียกผมว่าพี้นะ เรียกพีคุงดีกว่ามันเหมาะกันคนเป็ยแฟนกันดี”

  “อือ”  ฉันไม่รู้จะตอบว่าอะไร ใจของฉันมันเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว ฉันยังไม่อยากเปิดตัวเลย แล้วไหนจะนายหน้าจืดนั้นอีกล่ะ เขาจะคิดยังไงบ้าง เออแล้วทำไมฉันต้องแคร์นายหน้าจืดนั้นด้วยที่เขายังไม่สนใจเราเลยง่ะ

  “ป๋า กะหม่าม้า วันนี้ผมพาแขกพิเศษมาด้วย”  พีคุงพูดแล้วกระชากลากถูฉันเขาไปในบ้าน โอ้วพระเจ้าไม่นะ นั้งอยู่กันครบเลยง่ะ แถมมีน้องอาชิแล้วก็คนไม่รู้จักอีกหลายคน

  “เย้ วานนี้วานเกิดน้องอาชิ พี่ข้าวปุ่นมาด้วย เย้”  อาชิพูดแล้วดึงมือฉันเข้าไปนั้งที่โต๊ะ แถมนั้งข้างนายหน้าจืดด้วย มันส่งยิ้มกวนตรีนแบบจริงใจมาให้เลย

  “ขอบคูณน่าค่าที่พี่ข้าวปุ่นไปช่วยอาทีคุงเลือกของขวัญให้กาบอาชิ ถูกจายอาชิมากๆเลยค่า น่ารักจริงๆแฟนอาทีคุงเนี๊ยะ”  โธ่ อาชิผู้ไม่รู้อะไรเลย พูดออกมาได้ใครจะเป็นแฟนกับนายหน้าจืดนี้ลง โธ่เด็กหนอเด็ก

  “ใครว่าล่ะอาชิ ของอาพีคุงคนนี้ต่างหากล่ะ”  พีคุงหยิกแก้มของเด็กน้อยเบาๆ ทุกคนหันมามองที่ฉันเป็นสายตาเดียว แต่ฉันกลับไม่รู้สึกอะไรมากมายเท่ากับสายตาของใครคนนึงที่มองฉัน มันทำให้ฉันเร้าร้อน เอ้ย ไม่ใช่ ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว

  “เราออกไปคุยกันข้างนอกหน่อยขวัญข้าว”  นายหน้าจืดนั่นเอง เขาดึงมือฉันออกไปข้างนอก ไม่ใช่ดึงทั้งตัวเลยต่างหาก เจ็บเป็นบ้าเลย แล้วเขาก็ไม่เคยเรียกฉันด้วยชื่อจริงเลยตั้งแต่วันที่เรารู้จักกัน

  “นี่จะปล่อยฉันได้รึยัง ฉันเจ็บนะย่ะอีตาบ้า”  ฉันสบัดมือหมายว่าจะให้หลุด แต่ไม่ยักกะรู้ง่ะว่ายิ่งสบัดมันก็ยิ่งแน่นขึ้น แล้วนายหน่าจืดก็ดึงตัวฉันเขาไปกอด แบบว่าเหมือนในละครไง พระเอกกะนางเอกอ่ะ

  “ตกลงคุณจะเอายังไงกับผม”

  “ตกลงอะไรของนาย แต่ฉันไม่เอานายแน่ แล้วปล่อยฉันซักทีเหอะ ฉันหายใจไม่ออกง่ะ”

  “อ๋อ เธอก็เลยเอาพี่ชายฉันแทนใช่มั้ย คงจะไปยั้วมันล่ะซิท่า ไม่งั้นพี่ชายฉันคงไม่ลดเกรดของผู้หญิงที่มันคบขนาดนี้หรอก”

  เพี๊ยะ! ฉันตบหน้านายหน้าจืดเองแหละ มันเหลืออดจริงๆ

  “นี่ พี่ชายของนายต่างหากล่ะที่มาขอคบกับฉัน ฉันยังไม่ทันที่จะคิดอะไรเลยพี่ชายนายก็มัดมือชกฉันพามาแนะนำให้ทุกคนรู้จักซะแล้ว ฉันไม่ได้เกรดต่ำขนาดนั้น รู้ไว้ซะด้วย”  ฉันพยายามที่จะดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดขดงนายหน้าจืด แต่มันกลับไม่ได้ผลอะไรเลย

  “เธออย่าดิ้นเซ่ รู้มั้ยว่ายิ่งดิ้นก็ยิ่งให้ท่า แล้วฉันก็เป็นผู้ชายประเภทที่ว่าเห็นผู้หญิงให้ท่าไม่ได้ซะด้วยซิ”  สิ่งที่เขาพูดมันทำให้ฉันหยุดชงักราวกับว่าฉันเป็นน้ำแข็งเลยที่เดียว ตอนนี้ฉันเริ่มร้องไห้แล้วล่ะ

  “แล้วทีเธอตบหน้าฉันเมื่อกี้ เธอต้องชดใช้เข้าใจมั้ย”  นายหน้าจืดที่ไม่ใช่คนเดิมอีกแล้วมองฉันเหมือนจะกินเลือดเลยง่ะ ฉันกลัวจัง เขาค่อยๆโน้มตัวลงมา ฉันหลับตาปี๋เลย แต่ฉันสัมผัสได้ว่ามี 2 ปาก (เฮ้ยจะบ้าหรอ) มันเป็นสัมผัสที่แผ่วเบามาก อบอุ่นจัง ฉันลืมตาขึ้น โอ้วพระเจ้า นายหน้าจืดจูบฉัน เขาจูบฉัน และตอนนี้เขาก็ยังไม่ถอนจูบนั้น ไม่นะ โอ๊ย first  kiss ฉัน นายหน้าจืดได้เป็นเจ้าของแล้ว อ้าย

  เพี๊ยะ! “นายเป็นบ้าไปแล้วรึไง นายคิดที่จะทำอะไรแฟนของพี่นายยังไงก็ได้งั้นหรอ”  ฉันตบหน้านายหน่าจืดอีกแล้ว ไม่รู้เขาเป็นบ้าอะไร อยู่ๆก็มาทำโมโหใส่ฉัน แล้วยังขโมยจูบฉันไปอีก (เขาไม่เรียกว่าขโมยย่ะ เขาจูบซึ่งๆหน้าเลยต่างหาก)

  ผัวะ! พีคุงชกหน้าน้องชายตัวเอง เขาคงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

  “ใครเร็วกว่าย่อมได้เปรียบ”  พีคุงบอกกับนายหน้าจืด แล้วดึงมือฉันไปที่รถ ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ฮือๆ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย หิวง่ะ ตลอดทางพีคุงไม่พูดอะไรซักกะคำ ฉันนึกว่าเขาเป็นใบ้ไปชั่วขณะ พอถึงหน้าบ้านฉัน

  “ข้าว วันนี้ผมขอโทษนะ ไอ้ทีมันคงอกหักน่ะ”  อ้าวอกหักแล้วไหงมาลงกับฉันง่ะ ฉันงงไปหมดแล้ว โอ๊ย สับสน

  “ข้าว”  พีคุงเรียกฉันแล้วเขาก็กำลังจะจูบฉัน

  “ไอ้ข้าว ววววววววว” เสียงพี่บังเกิดเกล้าฉันเอง ฉันกำลังจะได้จูบกับคนหล่อแล้วเชียว แหม สงสัยว่าปากฉันคงหน้าจูบแน่เลย อยากจูบทั้งพี่ทั้งน้อง เวงกรรม

  “เฮีย จะไม่ถามเค้าเลยหรอว่าไปไหนมา”  ฉันถามเฮียต้นทันทีหลังจากที่มันลากฉันลงมาจากรถพีคุงแล้ว

  “มรึงเป็นแฟนกับไอ้พีคุงแล้วหรอ”

  “อือ”

  “แล้วจูบกับมันแล้วใช่มั้ย”  ฉันไม่รู้จะตอบว่าไงดี จูบน่ะจูบแล้ว แต่ไม่ใช่คนนี้ง่ะ

  “กรูแค่รู้สึกว่าปากกรูมันร้อนแบบแปลกๆ...”

  “สงสัยเฮียจะเป็นร้อนในแน่เลย”  ฉันรีบวิ่งเข้าบ้านก่อนที่เฮียจะจับได้ มันไม่เว้นแม้กระทั้งเรื่องนี้เลย แล้วถ้าเป็นเรื่องอย่างว่าล่ะ มันจะรับรู้ได้มั้ยฟ่ะ

  “ไอ้มิกิมีอึน้องหมาติดหน้าแกว่ะ คนมองเต็มเลย”

  “ถ้าจะมีก็ติดหน้าแกนั้นแหละไอ้ข้าว แต่ไม่ใช่อึนะ แต่เป็นคำว่า พี...” 

  “เฮ้ย ไอ้ข้าวมาโรงเรียนเองได้ไง พีคุงไม่ไปรับรึฟ่ะ”

  “ไอ้เวงเน”  โธ่ ฉันอุตส่าห์ไม่นึกถึงเรื่องเมื่อวานนนี้แล้ว พวกเวงนี่ทำให้ฉันหมดอารมณ์

  วันนี้ฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลย มีคนมาเยี่ยมเยียน และแวะเวียนท้าตบกับฉัน ก็จะอะไรซะอีกพวกสาวกพีคุงทั้งนั้น แหมทำเป็นเรียกพีคุงของฉันว่าไอดอล พวกมีนออยู่บนหัว เชอะ แต่ฉันไม่กลัวหรอก ไม่ใช่เพราะพีคุงคุ้มครองฉันหรอกนะ (มันแหละเป็นตัวต้นเหตุเลย) แต่เพราะฉันเป็นรองประธานนักเรียน มีพี่เป็นประธาน ใครมันจะกล้ากับฉัน โฮะๆ

  “ข้าว แย่แล้ว”

  “ใครมีเรื่องอีก วิ่งหน้าตั้ง หางตกมาเชียวนะแก”

  “ไอ้เวงข้าว เดี่ยะสวยหรอกแก”

  “ฮ่ะๆ ฉันสวยอยู่แล้ว ว่าแต่แกเถอะมิโกะมีอะไร”

  “ฮือๆ ทีคุงของฉันคบกับยัยหน้าปลาร้านั้นแล้ว มันบอกรักทีคุง เขาก็ตกลงทันทีเลยง่ะ”

  “แมร่ง โคตรไร้สาระง่ะ แกก็ไปแย่งมาซิ หน้าตาแกสวยกว่าเป็นกองเลย”

  จะว่าไปแล้วตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นนายหน้าจืดก็ไม้ได้เข้ามาคุยกับฉันเลย และก็ไม่ค่อยเข้าเรียนด้วย จนฉันโดนอาจารย์ว่าแทนนายนั้นแล้ว โคตรเซ็ง

  “ข้าวจ๋า กินซิไม่อร่อยหรอ”

  “คิดว่าบ้านนายผลิตความรู้ได้รึไง ถึงไม่ค่อยเข้าเรียนน่ะ มัวหม้อผู้หญิงไปเรื่อย”

  “เอ่อ ข้าวนี่ผมเอง ข้าวหมายถึงใครครับ”

  “อุ๊ย พีคุง มะ มะ ไม่มีอะไรค่ะ”  ฉันนี้ท่าทางประสาทแล้ว โมโหนายหน้าจืดจนละเมอเห็นเลยรึฟ่ะ สงสัยอาการหนักแน่ฉัน

  “ข้าว ไอ้ทีให้เอามาคืนว่ะ”

  “ไรของแกง่ะ ไอ้เน”  เนยื่นพวงกุญแจสัญลักษณ์ห้องใส่มือฉัน

  “มันบอกว่าไม่จำเป็นที่จะให้เมีย เอ้ย แฟนของพี่มันมาคุ้มหัวว่ะ”  ฉันโกรธจนจะทนไม่ไหวแล้วนะ มันเป็นอะไรของมันฟ่ะ โดนสาวๆรุมจนเป็นบ้าไปแล้ว

  “ถามจริงไอ้ข้าว แกไม่รู้เลยรึฟ่ะว่าไอ้ทีมันเป็นอะไร”

  “ถ้าฉันรู้ฉันไม่ยืนงมหอยโข่งอยู่ตรงนี้หรอก”

  “จริงดิ แล้วได้ยังอ่ะ หอยโข่งอ่ะ”

  “ไอ้เวงเน มรึงตายซะ”  ขณะที่ฉันกำลังจะเอาเลือดหัวไอ้เนออก เสียงจากนรกก็ขัดขึ้น

  “ไอ้ข้าว เด็กห้องมรึงก่อเรื่องอีกแล้วนะเฟ้ย”  แฮะๆ พี่บังเกิดเกล้าฉันเองแหละ

  “ใครอ่ะเฮีย”

  “น้องเขยกรูเอง ไอ้ที” 

  “อ๋อ งั้นช่างมัน เขาไม่ใช่เด็กห้องนี้อีกแล้ว”  ฉันชูของที่ได้จากไอ้เน ให้เฮียดู เฮียส่ายหัวแล้วรีบวิ่งออกไป พร้อมกับสบถอะไรออกมาก็ไม่รู้ไม่ได้ยิน

  “ไอ้ข้าว”  เสียงออดหมดเวลาสวีทของฉันกะพีคุงดังอีกแล้ว ครามนี้เป็นใครอีกล่ะ

  “อะจึ๊ย เฮียเองหรอ”

  “เออ กรูเอง มรึงนั่งคุยกะไอ้หน้าหล่ออีกแระ ไม่สงสารมดมันมั้งรึไงฟ่ะ ไส้มันเน่าทั้งรังแล้ว”

  “เฮียก้อ พูดไรไม่รู้”

  “นี่มรึงฟังใครพูดก็ไม่รู้เรื่องแล้วหรอ ฟังแต่ไอ้พีได้คนเดียว”

  “เฮีย ปัญญาอ่อน มีไรล่ะเนี๊ยะ”

  “เปล๊า กรูแค่มาขัดจังหวะเท่านั้นเอง หมั้นไส้ ไปล่ะ ไว้เจอกันที่บ้าน”  ถึงเฮียบอกว่าไม่มีอะไรแต่ฉันก็รู้ว่าต้องมีแน่ ไม่งั้นเฮียไม่ยอมแยกกะเจ๊ลินยองมาแน่ เมื่อกี้เฮียก็มองหน้าพีคุงแปลกๆส่วนพีคุงก็มองเฮียแปลกๆ มันต้องมีอะไรกันแน่ คงไม่เป็นเกย์กันหรอกนะ

  “ข้าวกรูถามมรึงจริงเหอะ มรึงไม่คิดที่จะสนใจเพื่อนมรึงหน่อยหรอว่ะ”  ฉันว่าแล้วเฮียต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆเลย

  “ไม่ง่ะ ข้าวมีพีคุงแล้ว”

  “ไอ้เวง กรูไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น เรื่องของไอ้ที”

  “นี้เฮียเปลี่ยนชื่อเรียกแล้วหรอ”

  “ไอ้ข้าว...”

  “แหม เฮีย นายหน้าจืดมันไม่เห็นจะสนใจข้าวเลย เขาไม่พูดกับข้าวหลายวันแล้วนะ”

  “ปรกติ กรูก็เห็นมรึงก็ไม่ได้พูดกับข้าวนี้”

  “ไอ้คุณเฮียต้น”  ฉันถวายค้อนให้พี่สุดกวน “เรียนก็ไม่ค่อยเรียน ข้าวโดนจารย์ดุทุกวันเลย หาว่าไม่ดูแลเพื่อนๆในห้องให้ดี นายหน้าจืดมันเที่ยวหว่านเสน่ห์ไปทั้วเลย ชกต่อยกับเด็กห้องอื่นทุกวันเลย”

  “นี่มรึงรู้ทุกเรื่องเลยว่างั้น”

  “อือ ฉันเป็นใครเฮีย”

  “น้องฝาแฝดกรูเอง”

  “ไอ้เฮียต้น... โว้ย ฉันก็มีสายเหมือนกับที่เฮียมีนั้นแหละ แต่ฉันทำอะไรไม่ได่เพราะว่านายนั่นไม่ใช่คนของฉัน นายนั่นคืนป้ายมาแล้ว ฉันไม่มีสิทธิ์ เฮียคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์”

  “มรึงรู้มั้ยว่ามันคืนป้ายทำไม”

  “...”

  “เพราะมรึงไอ้ข้าว มรึงไม่ต้องพะงาบปากก่อน กรูจะเล่าให้ฟัง...”