แฝดชุลมุน

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4

“เธอใช่มั้ยที่ชื่อข้าว”  ผู้หญิงร่างสูง หุ่นนางแบบ หน้าตาดีคนนึง มากับเพื่อนอีก 3 คน ถามฉัน แต่ไม่ได้รับคำตอบจากฉันหรอก ใครในโรงเรียนนี้บ้างที่ไม่รู้จักฉัน

  “ไมไม่ตอบ แกรู้มั้ยว่านี่ใคร”  เพื่อนของผู้หญิงคนนั้นถามฉัน ช่างไม่มีมารยาทจริงๆ

  “มีสมองไว้กั้นหูไม่ให้มันติดกันอย่างเดียวหรอ ตัวเองเป็นใครยังไม่รู้ เที่ยวมาถามคนอื่น”

เพี๊ยะ! ผู้หญิงคนนั้นตบหน้าคนที่พูดกะฉัน มันเป็นพวกเดียวกันนี่หว่า โถ่ นึกว่าจะมาตบฉัน

  “แกอยู่ยังไงให้อีนังนี่มาว่าฉัน”  ผู้หญิงคนนั้นพูดกับเพื่อนมัน

  “มีนามีปัญหาอะไรนักหนา บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเสนอหน้ามาแถวนี้”  จะใครอีกล่ะถ้าไม่ใช่นายหน้าจืด เขาทำหน้าดุใส่ผู้หญิงคนนั้นด้วยแหละ

  “แหม ก็เค้าอยากเห็นหน้านังข้าวนี่นา”  ดูมันออดอ้อน

เพี๊ยะ! นายหน้าจืดตบหน้าผู้หญิงคนนั้น “ถ้าเธอเรียกเพื่อนฉันว่า นังนี่ อีกล่ะก้อนะ เธอจะไม่โดนแค่นี้แน่ ไปซะอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไปเซ่”  เขาไล่ผู้หญิงคนนั้น เขาดุมากเลย

  “ขอบใจ ฉันไปก่อนนะ”  ฉันกลัวเขาเลยรีบพูดรีบไป

หลายวันต่อมา

  “ข้าวปุ่น ... ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยน๊า”

  “อือ...ไปก็ไป” มิกิขอร้องให้ฉันไปไหนกับมันอีกก็ไม่รู้ คนอื่นมีไม่ชวน เซ็ง

  “แกจะไม่ถามหน่อยหรอว่าจะไปที่ไหน ไปไปทำอะไร”

  “ไม่ จะให้ฉันถามไปเพื่ออะไร พวกแกคงไม่พาฉันไปขายตัวหรอกใช่มั้ย”  ได้ผลมันอึ้งไปเลย

  “เฮ้ยข้าว แกดูนั้นดิ ใช่ทีคุงคนหล่อห้องเรามั้ย”  มิโกะพูดพร้อมชี้มือไปข้างหน้า

  “อุ๊ย มาคนเดียวด้วย ต้องเข้าไปทักทายหน่อย”  มิกิพูดแล้วก็ลากพวกเราไปตรงนั้นเลย

  “หวัดดีทีคุง...อ้าว ไม่ได้มาคนเดียวหรอดหรอ”  นายหน้าจืดทำหน้าเอ๋อมาก แล้วก็ตกใจที่เห็นฉัน นึกว่าฉันเป็นผีรึไงย่ะ แล้วนี้มันยัยคนนั้นนี่นา คนที่มาหาเรื่องฉัน แล้วเขาไล่ให้ฉัน วันนั้นเขายังโมโหอยู่เลย ไหงมาวันนี้เขามาเดินด้วยกันแล้วล่ะ ช่างเหอะ ฉันไม่สนหรอก

  “เราเห็นทีคุงยืนอยู่คนเดียว ไม่นึกว่าจะมากับ...”  มิกิพูกยังไม่ทันจบก็ถูกยัยคนนั้นขัดขึ้น

  “มากับแฟนย่ะ ไปเถอะทีคุงตรงนี้อากาศมัน เน่า”  ยัยนั้นทำเป็นเจ้าขอองทีสุดฤทธิ์ เธอพูดเน้นคำสุดท้ายมาที่ฉันด้วย

  “ไม่ยักรู้ว่าห้างนี้เขาให้เอาสัตว์เลี้ยงเข้ามาด้วย 5555555”  มิกิสวนกลับ

กรี๊ด ดดดดดดดดดดด เสียงยัยนั้นร้องเจ็บหูจริงๆ แล้วเธอก็พาเขาเดินไปทางอื่น แล้วทำไมนายหน้าจืดจะต้องทำหน้าแบบนั้นมาที่ฉันด้วยนะ เหมือนอยากจะพูดอะไรแต่เมื่อกี้ฉันยังไม่ได้ยินนายหน้าจืดพูดซักคำนึงเลย เอาแต่มองหน้าฉันอยู่นั้นแหละ นายเป็นอะไรกันแน่

  “ข้าวปุ่น”  นายหน้าจืดเรียกฉันแบบนี้อีกแล้ว

  “นี่นาย ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกฉันแบบนั้นอีก ฉันไม่ชอบ”

  “ข้าวปุ่น ช่วยไปเป็นเพื่อนเลือกของขวัญหน่อยน๊า”  แน่ะ ยังไม่เลิกอีก แล้วยังทำหน้าทะเล้นใส่ฉันอีกด้วย มันน่านักนะ

  “ที่ไหน ให้ใคร เมื่อไหร่ ในโอกาสไร แบบไหน แล้วมีงบเท่าไหร่”  ฉันถามนายหน้าจืด

  “ผมจะตอบได้ก็ต่อเมื่อข้าวปุ่นไปกับผมเท่านั้น”  แหม มีการต่อรองด้วย ใครจะไปกับนาย

  “ข้าวปุ่นอันนี้น่ารักมั้ย สีชมพูด้วยผู้หญิงน่าจะชอบ”

  “ไม่เอาอ่ะ ตัวนี้น่ารักกว่าอีก”  ฉันชูตุ๊กตาที่มือฉันให้นายหน้าจืดดู (อ้าวแล้วกัน ไหนว่าไม่มา)

  นายหน้าจืดจะซื้อไปให้ใครหว่า สงสัยจะซื้อไปให้ยัยมีนาแน่เลย แล้ววันนั้นมาด้วยกันแท้ๆทำไมไม่ถามฟ่ะ ว่าเขาอยากได้อะไร ต้องมาลำบากเพื่อนที่แสนดีอย่างฉันอีก แล้ววันนั้นนายตบหน้าแฟนนายให้ฉันทำไม ไหนเฮียต้นบอกว่านายชอบฉันไงล่ะ เฮียโกหกเราแน่เลยหรืดไม่ก็นายหน้าจืดเนี้ยะแหละที่โกหก เชอะ

  “ข้าว  ข้าว  ข้าวปุ่น ใจลอยไปหาใคร”  นายหน้าจืดเขย่าตัวฉัน ฉันมองหน้านายหน้าจืดพลางคิดถึงสิ่งที่อยู่ในหัวเมื่อกี้

  “มันเรื่องของฉัน เลือกได้แล้วใช่มั้ย คงถูกใจแฟนนายแล้วซินะ กลับเหอะ”  ฉันพูดจบก็เดินฉับๆนำหน้านายหน้าจืดไปที่คิดตังค์ แต่นายหน้าจืดคว้าแขนฉันไว้

  “ข้าวงอนผมหรอ เรื่องนั้นผมอธิบายได้นะ”

  “เปล่า ฉันไม่ได้งอนนาย แล้วเรื่องบ้าๆนั้นฉันไม่อยากฟังอีกแล้ว”

  “ก็ได้ ผมไม่ได้ซื้อให้แฟน ก็ยังไม่ถึงวันเกิดของข้าวไม่ใช่หรอ”

  “นายพูดบ้าอะไร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับวันเกิดฉันด้วย”

  “ก็ผมอยากให้ข้าวปุ่นเป็นแฟนผม เข้าใจรึงยังจ้ะทูนหัว”  นายหน้าจืดเอามือมาจับหัวฉัน หน้าเขาแดงเป็นแตงโมเลย

  “กลับบ้านเหอะ”  บ้าคนอะไรไม่รู้ พูดงี้ก็เขินหมดนะซิ แต่นายหน้าจืดคงพูดเล่นๆมั้ง

  โอ๊ย เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับเลยทั้งคืน คิดถึงแต่คำพูดที่เชื่อไม่ได้ของนายหน้าจืด และเป็นเพราะนายหน้าจืดนั้นแหละที่ทำให้ฉันเรียนไม่รู้เรื่อง เพราะมัวแต่หลับ (แล้วปกติรู้เรื่องเหรอ)

  “น้องข้าวปุ่น พี่มีเรื่องจะพูดด้วย วันนี้เลิกเรียนแล้วเจอกันที่สนามบาสนะ”  พี่พีคุงคนหล่อมายืนตะโกนอะไรอยู่หน้าห้อง อ้าวแล้ววิ่งไปซะแล้ว ได้ยินเหมือนเรียกชื่อฉัน ก็ฉันยืนอยู่นี้ไง ฉันเพิ่งกลับมาจากห้องน้ำ ไปถามยัยมิกิกะมิโกะดีกว่า แต่ฉันยังไม่ทันได้อ้าปากถาม ไม่ซิเท้ายังไม่ทันได้เหยียบพื้นห้องเลย เสียงยัย 2 คนนั้นก็ดังเข้ามาซะก่อน

  “นี้แก มานี้เลยไอ้ข้าว แกไปทำอะไรไว้ พี่พีคุงถึงได้มาหาแก”

  “เขามาบอกให้แกไปเจอเขาหลังเลิกเรียนที่สนามบาส บอกมาเดี๋ยวนี้”

  “โอ๊ย ฉันจะไปตรัสรู้ได้ไง ไม่ใช่พระเจ้านะเฟ้ย”

  “งั้นตอนเลิกเรียนเราไปกะแกด้วยนะ เราจะไม้ให้พี่พีคุงเห็น”

  “รอนานมั้ยค่ะ”  ฉันถามพี่พีคุงที่เดินกระวนกระวายอยู่ใต้แป้นบาส

  “เอ่อ ไม่ฮะ น้องข้าวปุ่น เอ่อ พี่มีอะไรจะบอก”

  “...”

  “เรา เรามาคบกันมั้ย ”  โอ้ว พระเจ้าช่วย พี่พีคุงขอฉันเป็นแฟน ฉันฝันไปมั้ยนี้

  “...”

  “ข้าวปุ่นเองก็ยังไม่มีแฟนไม่ใช่หรอ เห็นทีมันบอก งั้นเราเป็นแฟนกันนะ ตกลง เย้”  ไรฟ่ะมันพูดเองเออเองทั้งนั้น เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง แล้วงี้จะมาถามทำไมล่ะฟะ แต่ทำไมฉันไม่ได้ดีใจอดไรมากมายเลยนะ กลับรู้สึกดีอย่างเดียว

  “งั้นวันนี้พี่ไปส่งที่บ้านนะ พี่จะได้ไปรายงานตัวกับป๋ากะม้าของข้าวด้วย ไปกัน”  แล้วพี่พีคุงก็เดินจูงมือฉันออกไปหน้าโรงเรียนท่ามกลางสายตาของคนเป็นพันๆคู่