แฝดชุลมุน

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3

“โอ้โฮ้! ใครมายืนหน้าห้องนายหน้าจืดเต็มเลยละเฮีย”  ฉันถามไปงั้นแหละคงไม่ได้คำตอบที่ดี

  “ฉันก็มาพร้อมแกนี่แหละไอ้ข้าว”  เห็นมั้ยจริงด้วย

  “ซา-หวัด-ดี-ค่า พวกพี่ๆมาเยี่ยมอาทีคุงหรือค้า”  เด็กน้อยคนนึงถามเรา

  “พี่ค้า พี่เปนพี่น้องกันช่ายม้ายค้า หน้าเหมือนกานยางกะตุ๊กตา”  เด็กคนนั้นจับมือฉันกับเฮียต้นกระโดดเหยงๆ แล้วดึงเข้าไปในห้อง

  “อ้าว มาแล้วหรออาชิ มาหาอาทีเร็วลูก โอ๊ะ แล้วพาใครมาด้วยล่ะ”  ผู้หญิงคนนั้นพูดแล้วหันมายิ้มกับฉันและเฮียต้น

  “สวัสดีค่ะ/ครับ”  ดูแล้วเธอคงเป็นพี่สาวของนายหน้าจืดแน่เลย

  “คูณยายค้า พี่เขาเป็นเพื่อนของอาทีคุงค่า น่าร้ากมั้ยค้า”  เด็กคนนี้เรียกผู้หญิงคนนี้ว่า ยาย

  “งั้นหรือจ้ะ ฉันเป็นแม่ของทีคุงเองแหละจ้า อ้อ พวดหนูใช่มั้ยที่ช่วยทีคุง ขอบใจมากนะ”  หาแม่งั้นหรอยังสาวอยู่เลย (0-0) (0-0)

  “แหม เห็นว่าแม่ยังสาวใช่มั้ย โฮะๆขอบใจนะ แต่แม่ไม่ได้เป็นแม่แท้ๆของทีคุงกะพีคุงหรอกนะ แต่แม่ไม่มีลูกนะจ๊ะ แม่รักทีคุงกะพีคุงมากเลยละจ้า ไม่เหมือนในหนังหรอกนะ”  หล่อนพูดไปก็ร้องไปด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าจะร้องไปทำไม

  “หม่าม้า ป๋าไม่ว่าง เห็นบอกว่าประชุมเสร็จแล้วจะรีบมา”  ฉันหันไปดูผู้มาใหม่

  “เฮ้ย นี้มันพี่คนหล่อนี่นา พี่เป็นพี่ของนายนี่หรอค่ะ”  ฉันไม่รู้คิดยังไงถามพี่คนนั้น

  “แล้วตอนนั้นพี่หายไปไหนเหรอค่ะ”  ฉันถามอีก แต่พี่เขาก็ไม่ตอบ

  “พีคุง ไม่รู้ว่าทีคุงละเมอถึงใคร อะไร ข้าวๆ นี้แหละ”  แม่ของนายหน้าจืดเรียกพี่คนหล่อเข้าไปใกล้ๆกับนายหน้าจืดที่นอนสลบไสลอยู่บนเตียง

  “นี้ไงฮะ”  พี่พีคุง (เรียกซะสนิทเชียวนะย่ะ) ชี้มาทางฉัน

  “เขาคงหิวข้าวล่ะมั้งค่ะ แหม ไม่ใช่ชื่อคนหรอกค่า”  ฉันรีบเฉไฉไปเรื่องอื่น เกือบซวยแล้วมั้ยล่ะ ไม่รู้ว่าละเมอจริงหรือแกล้ง ถ้าจับได้แม่จะเอาให้เข้าโรง’บาลอีรอบเลย

  “งั้นหนูขอต้วกลับก่อนนนะค่ะ แล้วจะแวะมาเยี่ยมใหม่”  ฉันไม่พูดอะไรมาก รีบลากเฮียต้นกลับ

  “อ้าวข้าว กลับมาแล้วหรอ หรือว่าลืมของ ขี้ลืมจริงนะเรา”

  “อะไรของม้าอ่ะ หนูเพิ่งตื่นเองนะ ข้าวก็ยังมาได้กิน น้ำก็ยังไม่อาบแล้วจะไปไหนได้”

  “เล่นมุขอีกล่ะซิ ป๊าเห็นหนูออกไปเมื่อเช้า แต่งตัวงี้สวยสะเด็ด”  เอาล่ะคนบ้านนี้เป็นอะไรกันไปหมดแล้ว เกิดอะไรขึ้น ฉันงงไปหมดแล้ว

  “ป๊า/ม้า ไม่เชื่อลองดูให้ดีๆซิ นี่นะขวัญข้าว ไม่ใช่ไอ้ต้นน้ำ”  ฉันที่พอจะเดาเรื่องออกบอกกับพ่อและแม่ ผู้ที่ไม่เคยจำลูกตัวเองได้ซะที

  “งั้นที่ออกไปเมื่อเช้านี้ก็เป็นไอ้ต้นนะซิ แล้วมันไม่กลัวคนอื่นจับได้เรอะ”  ม้าฉันสงสัย

  “คงจะจำได้อยู่หรอก ขนาดป๊ากะม้ายังจำไม่ได้แล้วใครที่ไหนจะรู้”  มันต้องทำเรื่องไม่ดีแน่เลย

  “อ้าว หนูข้าว มาแล้วหรือจ้ะ หม่าม้านึกว่าหนูจะไม่มาแล้วซะอีก”  แม่ของไอ้หน้าจืดดีใจซะออกนอกหน้า ยังกับถูกหวยรางวัลที่ 1 เลยแฮะ

  “เซ็ง แพ้ม้าอีกแล้ว”  ไอ้พีคุงมันเซ็งขนาดนี้เลยรึว่ะ

  “หนูข้าวไม่ต้องตกใจนะ คือว่า หม่าม้าพนันกับพีคุงไว้ว่าหนูจะมาหรือไม่มา พีคุงบอกว่าหนูไม่มาแน่ๆนะจ้ะ”  เห็นมั้ยล่ะมันก็เหมือนๆกับถูกรางวัลที่ 1 แหละ

  “เย้ พี่ข้าวปุ่นมา แล้ววานนี้พี่อีกคนม่ายมาหรอค้า”  อาชิถามหน้าตาอยากรู้มั่กๆ

  “อ้อ เฮียต้นติดธุระมาด้วยไม่ได้นะค่ะ”  เสียงโคตรจะดัจริตมั่กๆ

  “ทามมายวานนี้พี่ข้าวปุ่นเสียงแปลกๆค่า”  เวงกรรม ผู้ใหญ้ยังฟังไม่ออกเลย เด็กตัวแค่นี้ดันสงสัย

  “เอ่อ คือ พี่เจ็บคอนะจ้ะ เสียงเลยเปลี่ยนนิดหน่อย” ดีที่แก้ตัวทัน

  “งั้นเดี๋ยวหม่าม้า พีคุง แล้วก็อาชิไปทานข้าวก่อนนะจ้ะ หิวจะแย่แล้ว หนูคงทานมาเรียบร้อยแล้วซินะ งั้นหม่าม้าฝากดูแลทีคุงด้วยล่ะกัน”  แม่ไอ้หน้าจืดสั่งเสียแล้วเดินออกไป

  “เวงเร้ว ปล่อยให้กรูอยู่กับไอ้ที ถ้าไอ้ข้าวตัวจริงมาก็คงโชคดีของไอ้ทีมัน แต่นี้กรูมาเองมันเลยซวย”  เฮียต้นคิดอยู่ในใจ

  “ข้าวปุ่น”  แล้วนี่มันเปลี่ยนชื่อน้องกรูเมื่อไหร่ฟะ แล้วเรียกน้องกรูซะเสียงหื่นเชียวนะ

  “ช่วยหยิบน้ำให้ผมหน่อย ผมหิวน้ำฮะ”  ได้หยิบให้ก็ได้ ว่าแล้วเฮียต้นก็ป้อนน้ำให้ไอ้คุณที ท่าทางดัจริตมั่กๆ

  “ข้าวปุ่น ผมหิวข้าวจัง” นายทีพูดทำท่าหื่นใส่ “ช่วยป้อนให้ผมหน่อยนะ”

  “แฮะๆ เจ็บหัวไม่ใช่หรอ มือยังใช้การได้นี่นา” 

  “ก้อผมโดนตีหัวก็จริงอยู่แต่รู้สึกว่าสมองมันกระทบกระเทือนด้วยนี่ เห็นมั้ยแค่จะยกมือยังไม่มีแรงเลย”  ว่าแล้วมันก็แกล้งทำเป็นมือไม่มีแรง ได้งั้นฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้แล้วกัน

  “งั้นกินให้หมดเลยนะ”  เฮียต้นพูดแล้วตัดข้าวต้มป้อนนายหน้าจืด  อ๊ะ กรูว่าแล้วมันต้อง

  “นี่ อย่าลามปามนะย่ะ ถ้ามือที่นายอ้างว่าไม่มีแรงแต่ยังมาป้วนเปี้ยนแถวมือฉันอีก ฉันจะกลับบ้านทันที”  เฮียต้นตวาดใส่

  “คร้าบๆ” ถึงมันรับปากแล้วก็จริงเถอะแต่มันยังมืวายส่งตาหวานมาอีก

  “หมดแล้ว ฉันกลับบ้านแล้วนะ”

  “อย่าเพิ่งซิครับ ผมยังไม่อิ่มเลย”  ว่าแล้วว่ามันต้องจับมือ

  “นี่นาย ยังไม่อิ่มอีกหรอ ต้องกินควายเข้าไปทั้งตัวเลยรึไงถึงจะอิ่มน่ะ”

  “เปล่าครับ ที่ไม่อิ่มน่ะคือว่า ผมยังมองหน้าข้าวไม่อิ่มต่างหาก”  ชะช่าไอ้ทีมันต้องมีความรู้สึกยังไงๆกับไอ้ข้าวแน่ๆ ดูซิมันทำตาหวานใส่อีกแล้ว นี่ถ้าไอ้ข้าวมาเองมีหวังอ่อนระทวย

  “เออ ยังไงฉันก็จะกลับ ถ้านายไม่ให้ฉันกลับ งั้นวันอื่นฉันจะไม่มาแล้ว”  เป็นการยื่นคำขาดที่ได้ผลเสมอกับพวกผู้ชายเจ้าเล่ห์

  พอออกมาพ้นเขตอันตรายแล้วเฮียต้นก็เปรยๆขึ้นว่า

  “นี่ถ้ามันรู้ว่า ฉันไม่ใช่ไอ้ข้าวนะ มันจะรู้สึกยังไงว่ะ ทำอะไรๆแบบนั้นใส่ผู้ชายด้วยกันเอง”

  “5555555555555555555555555555 เฮียสะใจจริงๆเลย วันหลังเฮียทำแบบนี้อีกนะ”

  “บ้า ขืนให้ฉันทำบ่อยๆ ก็เป็นแต๋วกันพอดี ”  เราสองคนหัวเราะดังลั่นบ้านเลย

  “แล้วแกไม่โกรธฉันหรอกหรอ”

  “ไม่หรอก สะใจซะมากกว่า ทำไมเฮียไม่ให้มันจูบไปเลยล่ะ ผู้ชายจูบกับผู้ชายน่าสนุกดีนะ”

  “...”

  “นี่เฮีย ถ้ามันรู้ว่าเฮียปลอมไปเป็นฉันนะ โอ๊ย คิดแล้วสะใจจริงๆ555555555555555555”

  “เวง น้องกรุบ้าไปแล้ว”  เฮียส่ายหน้าแล้วเดินออกไปจากห้องของฉัน