คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Lovely Girlfriend : Intro
Lovely Girlfriend Intro
ในห้องกว้างทรงสี่เหลี่ยม ที่ที่ร่างสูงโปร่งกำลังจัดของใส่ตู้ในห้องพัก จู่ๆก็มีเสียงไขกุญแจพร้อมกับเสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้ร่างโปร่งเอะใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
“นี่ใช่ห้อง 106 รึเปล่าจ้ะ?” เสียงหวานใสดังขึ้นจากด้านหลัง เรียกให้ร่างโปร่งหันไปมอง และก็ต้องอึ้งไปชั่วขณะ กับใบหน้าคมคายได้รูป ดวงตากลมโตสีนิล จมูกโด่งรั้นรับกับปากบางแดงระเรื่อ ที่กำลังยิ้มให้ร่างโปร่งอยู่ ร่างบางที่อยู่ตรงหน้านี้จัดได้ว่าเป็นคนที่หน้าตาดีมากๆเลยทีเดียว
“ถ้าไม่ใช่ เธอคงจะเปิดประตูเข้ามาได้ล่ะนะ แต่ถ้าไม่แน่ใจจริงๆ เธอก็ดูป้ายหน้าห้องสิ” ตอบกลับอย่างกวนประสาท ร่างโปร่งก็เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ที่ชอบทำตัวกวนประสาทใส่คนแปลกหน้า ถึงแม้ว่าคนแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้า กำลังทำให้หัวใจของร่างโปร่งเต้นแรงแปลกๆ กับท่าทีใสซื่อของร่างบางที่กำลังชะเง้อมองป้ายหน้าห้องอยู่ “ใช่จ้ะ” ก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้
“ถ้าใช่ เธอก็เก็บเสื้อผ้าให้เรียบร้อยด้วยล่ะ อย่าทำรกนะ” ร่างโปร่งพูดด้วยสีหน้าเย็นชา เพื่อกลบความผิดปกติของหัวใจ “เธอเป็นรูมเมทของเราใช่มั้ย? เราชื่อบัวนะ เธอชื่ออะไรหรอ?” บัวเงยหน้าขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อผ้า
“ก้อย เราชื่อก้อย” ก้อยตอบโดยที่ไม่สบตากับบัว เพราะกลัวว่าจะหวั่นไหวไปมากกว่านี้ แต่กลับต้องเขินเพียงเพราะคำพูดสั้นๆของบัว “ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ ตอนนี้เราก็ไม่ใช่คนแปลกหน้ากันแล้วนะ” บัวยิ้มน้อยๆ แล้วยื่นมือออกมา ก่อนที่จะจับก้อยเขย่า “ย..ยินดีที่ได้รู้จัก บัว”
“ธ..เธอน่ะ เป็นเด็กใหม่ใช่มั้ย? เราไม่คุ้นหน้าเธอเลย” ร่างโปร่งยิงคำถามใส่ร่างบาง ร่างบางหันมายิ้มให้ ก่อนตอบว่า “ใช่จ้ะ เราเป็นเด็กใหม่ เพิ่งย้ายมาตอนม.2นี่ล่ะ” “เธอคิดไงมาต่อตอนม.2ล่ะเนี่ย?” ร่างโปร่งเหลือบตามองร่างบางเล็กน้อย พร้อมกับรอคำตอบจากร่างบาง
ร่างบางนิ่งไปสักพัก รางกับช่างใจว่าจะตอบดีหรือไม่ “ถ้าเธอไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร ราวเองก็ไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่หรอก” ร่างโปร่งถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนคำถาม “นี่เธออยู่ห้องอะไรล่ะ?” “เราอยู่ห้อง4จ้ะ แล้วก้อยล่ะ” “เราอยู่ห้อง3น่ะ” “น่าเสียดายจังที่อยู่คนละห้อง แต่อย่างน้อยเราก็พักห้องเดียวกันนี่เนอะ ฮิ” บัวหันไปส่งยิ้มให้ก้อยอีกแล้ว ทำให้ก้อยหน้าขึ้นสีระเรื่อ
“เสร็จแล้วจ้ะ เราไปเข้าพิธีปฐมนิเทศกันเถอะ เดี๋ยวถ้าเข้าไปสายพวกเราจะแย่เอานะ” บัวหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าใส่ตู้ แล้วจับมือก้อยลากออกนอกห้อง แล้วใส่กลอนประตูเองเสร็จสรรพเรียบร้อยก็จูง(ลาก)ก้อยวิ่งไปตามระเบียงทางเดิน
................................................
“วิ่งไปแบบนี้ รู้หรอว่าหอประชุมไปทางไหน” ก้อยที่เป็นฝ่ายตามมาสักพักเริ่มเบื่อบัวที่วนไปวนมาอยู่ในโรงเรียน โดยไม่มีทีท่าว่าจะเฉียดหอประชุมเลย ทั้งๆที่ก็อยู่ใกล้หอพักแค่นิดเดียว แต่ร่างบางเล่นลากมาถึงสนามหลังโรงเรียนเลย
“เอาจริงๆ เราเองก็ลืมตัวไปหน่อยอ่ะ แหะๆ ช่วยนำเราหน่อยนะก้อย เราไปไม่ค่อยถูกน่ะ”บัวยิ้มแห้งๆ ก่อนจะเดินไปอยู่ข้างหลังก้อย แต่มือก็ยังคงจับก้อยอยู่แบบนั้น โดยไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย “ฉันว่ามันไม่ใช่ไม่ค่อยแล้วนะ เธอเล่นพามาคนละทิศขนาดนี้” ก้อยถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายลากร่างบางไปเอง จนมาถึงหอพักเดิม
“เธอจำไว้ด้วยนะ ถ้าเดินออกมาจากหอพัก ให้เลี้ยวไปทางซ้าย แล้วก็จะเจอบ้านสีแดง เป็นบ้านพักภารโรง ตรงไปเรื่อยๆ จะเจอทางแยก ถ้าเลี้ยวขวา จะเจอสวน แล้วก็ป้ายบอกทาง แต่ถ้าเลี้ยวซ้ายจะเป็นหอประชุม” ก้อยทำหน้าเอือม แล้วก็ชี้ไปชี้มาทางนั้นทางนี้ โดยบัวที่เป็นผู้ฟังนั้นงงไปถึงดาวอังคารแล้ว
“เข้าใจนะ?” “เข้าใจก็ได้จ้ะ” “นี่แปลว่าไม่ได้เข้าใจจริงๆสินะ แต่ช่างเถอะ แค่ตามฉันมาก็แล้วกัน” ก้อยถอนหายใจเป็นรอบที่สามตั้งแต่เจอบัว แล้วก็ลากบัวไปตามทางที่เพิ่งสาธยายไปเมื่อกี้ ตลอดทางก้อยก็จับมือบัวแน่น ราวกับว่ามือบอบบางนั้นจะหายไป พร้อมกับหัวใจที่เต้นตึกตักๆนี้ก็จะหายไปด้วย
“นี่ก้อยเป็นอะไรรึเปล่า? หน้าแดงแปลกๆ เอ๊ะ! ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา” บัวเอื้อมมือข้างที่ว่างไปแตะหน้าผากก้อย ทำให้ก้อยหวั่นไหวมากยิ่งขึ้นไปอีก แล้วก็ต้องยิ่งเขินเพราะสายตานับสิบคู่ที่จ้องมาราวกับว่าทั้งคู่เป็นคู่รักกัน แต่จะเขินยิ่งกว่าเพราะคำพูดของบัว...
“นี่เราเหมือนแฟนกันเลยเนอะ ว่าไหม?”
“เอ๋?”
“ก็ทั้งจับมือ ลากกันไปมา แถมมีแตะหน้าผากกันด้วยนี่นา ฮิฮิ”
“แต่ก็ไม่ใช่แฟนกันจริงๆสักหน่อยนี่นา..”ก้อยหันไปพึมพำเบาๆคนเดียว แต่ไม่รู้ว่ามันดังพอให้ร่างบางข้างหลังได้ยิน หรือว่าอ่านใจได้กันแน่
“ก็เป็นจริงๆสิ”
“เอ๋?”
“เราชอบก้อยนะ แล้วก้อยล่ะ ชอบเรารึเปล่า?”
“หา?!”
---------------------------------------------------
TBC.
ความคิดเห็น