คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : ตอนที่ 34 : แข่งกับเวลา
หลังจากที่องค์มกุฎราชกุมารได้ประกาศเจตจำนงของพระองค์ไปทั่วทั้งแผ่นดิน
ทหารญี่ปุ่นที่ได้ยินในตอนนั้นต่างก็แปลกใจอย่างหนักว่ามันเกิดอะไรขึ้น
แต่พวกเขาส่วนใหญ่ก็ยังจงรักภักดีต่อองค์พระจักรพรรดิ
ทหารญี่ปุ่นส่วนใหญ่จึงวางอาวุธและหยุดยิงในทันที ในตอนนี้ทหารญี่ปุ่นในอเมริกาได้หยุดทำการรบทั้งหมดแล้ว
และในญี่ปุ่น หลังจากที่มีการประกาศขององค์จักรพรรดิเรียบร้อย
นายกรัฐมนตรีญี่ปุ่นก็พยายามจะเก็บของแล้วหนีไปจากญี่ปุ่น แต่ในตอนนั้นเอง
จู่ๆก็มีตำรวจวังของญี่ปุ่นตามมาจับเขาถึงในบ้านพักของเขา
“ท่านนายก อย่าขัดขืนดีกว่าครับ เชิญครับ!!”
นายกยังไม่ทันได้ทำอะไร
ตำรวจวังก็มาจับกุมนายกรัฐมนตรีออกไปในทันทีเพื่อลงโทษเขา
ณ
ถนนเส้นหนึ่งซึ่งกำลังจะไปยังสนามบินกองทัพญี่ปุ่น
ซึ่งวิลเลียมได้อาสาเป็นคนพานนท์ไปยังสนามบินเพื่อให้เขานั่งเครื่องบินไปยังที่ที่พวกเขาเรียกว่าเป็น
รังอินทรี ซึ่งนนท์ได้รับเกียรติให้ได้นั่งกับนายพลวิลเลียม
ซึ่งเขาได้ยินชื่อเสียงของนนท์มานานมาก
เพราะนนท์เป็นชาวเอเชียที่เป็นแกนนำหลักในการโจมตีกองทัพอักษะ
“นนท์ ฉันได้ยินชื่อเสียงของนายมาสักพักแล้ว
นายกล้าหาญมากแม้จะมาจากกลุ่มอักษะหน่ะ”
“ครับท่าน ความจริงพ่อผมก็เป็นนายทหารญี่ปุ่น
แต่ตายไปแล้ว ท่านก็โดนพวกอักษะด้วยกันฆ่าหน่ะครับ” นนท์ตอบไป
“อืม ฉันเสียใจด้วยนะ ว่าแต่
ทำไมนายถึงมาร่วมกับกลุ่มกบฏซะหล่ะ??”
“อืม ถ้าจะให้พูด
มันเริ่มมาจากโปรเจ็กค์ทดลองมนุษย์ที่หมอคิมเล่าให้ผมฟังหน่ะครับ
เขาบอกว่าผมเป็นกุญแจสำคัญอะไรบางอย่าง ตอนเด็กๆผมมักมีอาการปวดหัวแปลกๆ
แต่พอมาที่นี่หมอคิมแกรักษาผมให้หายได้ ผมเลยคิดว่าแกไม่น่าจะโกหกครับ” นนท์เล่าให้วิลเลียมฟัง
“อืม งั้นเหรอ อลิเซีย
สนใจจะเล่าอะไรหน่อยหรือเปล่า??” วิลเลียมหันไปถามอลิเซีย
“คนที่อยู่เบื้องหลัง พันเอกพิเศษปีเตอร์ มุลเลอร์
ในปี 43 หมอนี่ได้ส่งโครงการทดลองมนุษย์ตัวหนึ่งให้ทางเบอร์ลินทดสอบ
ปรากฏว่าได้ผลดีมาก ฝ่ายอักษะได้รับชัยชนะทุกสมรภูมิ พวกนั้นพิชิตไปจนทั่ว
จนสุดท้ายอเมริกาก็ยอมแพ้ในปี 47 จากนั้น ฝ่ายอักษะก็ครองโลกทั้งหมด
แต่พวกเขายังเคยคุยกันอยู่ถึงความบกพร่องของโปรเจ็กค์ตัวนี้
ซึ่งฉันคิดว่าเธอคือความผิดพลาดที่พวกมันต้องกำจัดทิ้ง” อลิเซียอธิบายไป
“ถึงยังไง ผมก็จะขุดรากถอนโคนพวกมันอยู่ดีนั่นแหละ” นนท์พูดขึ้นอย่างเคียดแค้น
“แล้วถ้ามันต้องแลกกับชีวิตนายด้วย
นายจะยอมหรือเปล่า??” วิลเลียมถามอย่างสงสัย
“มาถึงจุดนี้ผมไม่สนอะไรอีกแล้วหล่ะครับ” นนท์พูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็เดินทางมาเรื่อยๆ
จนกระทั่งมาถึงสนามบินกองทัพแห่งหนึ่ง ซึ่งกลุ่มกบฏได้เข้ายึดสนามบินแห่งนี้ไว้ได้หมดแล้ว
ทหารญี่ปุ่นคนอื่นๆก็ได้วางอาวุธลงและยอมจำนนต่อกองกำลังในพื้นที่
เมื่อขบวนรถของวิลเลียมมาถึง พวกของนนท์คนอื่นๆก็ลงจากรถแล้วเดินลงมาดูในทันทีว่าเครื่องบินที่พวกเขาต้องการอยู่ที่ไหน
“นาโอมิ เครื่องของเราอยู่ที่ไหนเนี่ย??” ไมเคิลถามอย่างสงสัย
“น่าจะทางนั้นนะ ตามมาเลย”
นาโอมิพูดขึ้น
จากนั้นเธอก็พาพวกของนนท์เดินไปยังจุดจอดเครื่องบินที่พวกเขาต้องการ ท่ามกลางกลุ่มกบฏที่พาทหารญี่ปุ่นไปขึ้นรถเพื่อส่งกลับไปยังประเทศแม่ของพวกเขา
“ไม่นึกเลย ในที่สดเราก็เป็นเอกราชกันอีกครั้ง” ลินน์รีดพูดขึ้น
“ใจเย็น นี่แค่ฟากแปซิฟิกนะ
อีกฟากหนึ่งกำลังรบกันอยู่เลย” อลาวดี้พูดขึ้น
“แต่ถึงยังไงก็ตาม พวกเราก็ได้เอกราชแล้วนี่นะ” ไมเคิลพูดขึ้น
“ใช่
ตอนนี้พวกญี่ปุ่นคงถอนกำลังออกจากพื้นที่ยึดครองทั้งหมดแล้วหล่ะ” หมอคิมพูดขึ้น
“หลังจากนั้นโลกคงวุ่นวายน่าดูเลยนะคะ” ซวาตีพูดขึ้น
“ทุกอย่างมันก็วุ่นวายทั้งนั้นแหละ
มีอะไรบ้างที่ไม่วุ่นวาย”
โกโร่พูดขึ้น
“แหม่ นานๆทีจะพูดมีสาระนะเนี่ยนาย” ซุนกิวพูดขึ้น
“นั่นสิ ร้อยวันพันปีไม่เห็นพูดมีสาระเลย” ยูกิพูดขึ้น
“ใจเย็นสิ คุณโกโร่หน้าแดงหมดแล้วเนี่ย 555” ฉางเจ้าแซวไป
“ว่าแต่ ถ้าพวกนายหาเครื่องได้แล้วยังไงต่อหล่ะ??” นิโคลัสถามอย่างสงสัย
“ผมคิดว่า คงต้องไปยังจุดเริ่มต้น รังอินทรี” นนท์พูดออกมา
“ได้ยินว่าที่นั่นป้องกันแน่นหนามาก
จะเข้าออกยังต้องมีเอกสารยืนยันเลยนะ” นิโคลัสพูดขึ้น
“ในยุโรปกำลังวุ่นวาย
มันคงไม่รู้หรอกครับว่าเราจะบินผ่านเข้าไป” นนท์พูดขึ้น
“แต่ต้องผ่านการตรวจจับเรดาห์ด้วยนะ
ไม่งั้นมันอาจยิงเราตกได้”
ลินน์รีดพูดขึ้น
“แต่ว่า แล้วเครื่องบินของพวกมันจะไม่เตือนภัยเหรอ??” อลาวดี้ถามอย่างสงสัย
“เครื่องบินลำนี้มีระบบการพรางตัวอยู่
ฉันรู้วิธีใช้มันอย่างดีเลยหล่ะ” นาโอมิพูดขึ้น
“นั่นสินะ แล้วเมื่อไหร่จะถึงหล่ะเนี่ย??” หมอคิมถามอย่างสงสัย
“เดี๋ยวก็ถึงเองหล่ะค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ” ซวาตีพูดขึ้น
และในไม่กี่อึดใจ
พวกเขาก็มาพบกับเครื่องบินลำใหญ่ลำหนึ่งซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าเครื่องบินทั่วไป
และรูปร่างดูราวกับเป็นยานอวกาศสำหรับในอนาคตมากกว่า
เครื่องลำนี้ทำเอาหลายคนถึงกับตาค้างไปเลย
“โห นี่มันเครื่องอะไรเนี่ย??” โกโร่ถามอย่างสงสัย
“เครื่อง Ki – 74 เครื่องบินแห่งความภาคภูมิใจของจักรวรรดิ บินได้เร็ว 800
กิโลเมตรต่อชั่วโมง ออกแบบมาสำหรับขับคนเดียวได้ มีระบบอำพรางพร้อมบินอัตโนมัติหน่ะ” นาโอมิพูดขึ้น
“ว้าว แล้วแบบนี้ระบบจะเสถียรหรือเปล่าหล่ะ??” ซุนกิวถามอย่างสงสัย
“แน่นอน เชื่อใจได้เลย” นาโอมิพูดขึ้น
“สั่งให้คนของเราเติมน้ำมันให้เต็ม เต็มที่เลยนะ” วิลเลียมพูดขึ้น
จากนั้นคนของเขาก็ขนน้ำมันมาเติมให้กับเครื่องยักษ์ลำนี้
ส่วนนาโอมิก็ไปเช็คระบบเครื่องบินอย่างรวดเร็ว และในตอนนั้นเอง
เธอก็ลงมาหาทุกคนในทันที
“เครื่องพร้อมใช้งาน ดีมากเลยที่ไม่มีอะไรเสีย” นาโอมิพูดขึ้น
“เอาหล่ะครับ ผมขอบอกอะไรทุกคนหน่อยก็แล้วกัน
ไหนๆก็มาถึงตรงนี้แล้ว” อยู่ๆนนท์ก็พูดขึ้นมา
“มีอะไรงั้นเหรอ ว่ามาเลย??” วิลเลียมพูดขึ้น
“งานนี้ผมจะไปแบบไม่กลับ เพราะผมรู้
ว่าผมไม่มีทางจะกลับหลังได้อีกแล้ว ผมขอขอบคุณทุกคนที่ร่วมสู้กับผมมาตลอด
แต่ครั้งนี้ ผมจะไม่ยอมให้ใครมาตายเพราะผมอีกแล้ว เพราะฉะนั้น
ใครที่มีคนที่รักอยู่ ผมจะไม่ให้ไปเด็ดขาด” นนท์พูดออกมาต่อหน้าทุกคน
“นี่ นายหมายความว่าไงหล่ะ??” นาโอมิถามไป
“หมายความว่า คนที่มีรักอยู่ ผมจะไม่พาไปเด็ดขาด
ไม่ว่ายังไง” นนท์พูดขึ้น
“ถ้างั้นฉันจะไปกับนาย ฉันเองก็ไม่เหลือใครแล้วนอกจากนาย
นายไปไหนฉันจะไปด้วย” ลินน์รีดพูดขึ้น
“ถ้าอย่างงั้นฉันไปด้วย” อลาวดี้พูดขึ้น
“ไม่ นายต้องกลับไปหาพ่อของนาย พ่อนายรออยู่นะ” นนท์ตอบอลาวดี้ไป
“ฉันไปด้วย ฉันจะไปแก้ไขทุกอย่างเอง” หมอคิมพูดขึ้น
“ถ้าอย่างงั้น ผมขอไปด้วย ตัวผมเองก็ไม่มีพันธะ
ผมลุยอยู่แล้ว” นิโคลัสพูดขึ้น
“ถ้าอย่างงั้น อลิเซีย เธอไปกับพวกเขาด้วย
ฉันมีพรรคพวกอยู่ในกองกำลังรัสเซีย ฉันจะให้พวกเขาไปช่วยเอง” วิลเลียมพูดขึ้น
“รับทราบค่ะ!!” อลิเซียพูดขึ้น
และในตอนนั้นเอง คนของวิลเลียมก็เติมน้ำมันเครื่องบินเรียบร้อยแล้ว
จากนั้นนนท์กับคนอื่นๆที่จะไปก็เตรียมขึ้นเครื่องในทันที
“นนท์ แน่ใจนะว่าไม่ให้พี่ไปด้วย??” นาโอมิถามอย่างสงสัย
“ครับ ผมขอให้พี่กับพี่โกโร่แต่งงานไวๆนะครับ” นนท์พูดขึ้น จากนั้นคนที่จะไปด้วยก็รีบขึ้นเครื่องไปทันที
จากนั้นอลิเซียก็ไปบังคับเครื่องในทันที แล้วก็ค่อยๆแล่นเครื่องไปยังรันเวย์ในทันที
“พี่ครับ นี่พี่ขับเป็นเหรอครับ??” นนท์ถามอลิเซียไป
“แน่นอน ฉันพอจะรู้ระบบของมันหน่ะ” อลิเซียตอบไป
“นนท์ จะดีเหรอที่เราไม่ให้อลาวดี้มาด้วย??” ลินน์รีดถามอย่างสงสัย
“แน่นอน พ่อของเรากำลังรอเขาอยู่ เธอก็รู้นะ
ว่าแต่เธอหล่ะ??” นนท์ถามเธอกลับไป
“ฉันเหลือแค่นาย มอบชีวิตให้นาย
นายก็รู้คำตอบดีนี่” ลินน์รีดพูดขึ้นพลางจูบปากนนท์ไป และในตอนนั้นเอง
เครื่องก็ค่อยๆเทคออฟขึ้นจากรันเวย์
ท่ามกลางเสียงของกลุ่มกบฏที่โห่ร้องด้วยความสะใจ
และในตอนนั้นเอง
อลาวดี้ก็เศร้าแล้วพยายามเดินออกจากกลุ่มไป ในตอนนั้นเองนาโอมิก็รีบไปหาอลาวดี้เพื่อคุยกับเขาในทันที
“อลาวดี้ นายจะไปไหนหน่ะ??”
“ดูเหมือนว่าผมจะไม่เหลือใครแล้วนี่นะ” อลาวดี้พูดขึ้น
“แล้วพ่อนายหล่ะ นนท์หวังดีกับนาย
ให้นายกลับบ้านไปหาพ่อนาย ดูใจพ่อนายก่อนท่านจะตายนะ นายจะทำให้พวกเขาผิดหวังเหรอ??” นาโอมิถามอย่างสงสัย และในขณะเดียวกันนั้นเอง ขบวนรถของตระกูลอลาวดี้ก็ขับตามเขามาถึงสนามบินกองทัพ
ทำเอาอลาวดี้ถึงกับตกใจเล็กน้อย จากนั้นรถก็มาจอดที่ด้านหน้าเขา
จากนั้นลูกน้องของเขาก็ลงจากรถมาในทันที
“คุณธีโอเนอัสครับ เชิญครับ!!”
“แล้วพี่เรซิฟัสหล่ะ??”
“พวกเขาจะนำร่างของเขากลับอิตาลีครับ เชิญครับ”
“โชคดีนะครับพี่!!” อลาวดี้หันไปพูดกับนาโอมิเพื่อจากลา
จากนั้นเขาก็ขึ้นรถไปในทันทีเพื่อกลับไปยังบ้านเกิดของเขา
แต่ในขณะเดียวกันเขาก็หันหลังกลับมามองด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน
กลับมายังบนเครื่องบินลำเดิม
อลิเซียได้ตั้งโปรแกรมให้บินไปยังเขตเมืองแบร์ชเทิสกาเดิน
เมืองที่ตั้งของรังอินทรี ซึ่งในระบบได้แจ้งเตือนการเดินทางไปด้วย
จากนั้นอลิเซียก็เปลี่ยนเป็นระบบบินอัตโนมัติ แล้วก็ลุกขึ้นมาคุยกับคนอื่นๆที่มาด้วยในทันที
“ทุกคน ตั้งโปรแกรมเรียบร้อยแล้ว
เราจะเดินทางไปถึงใน 22 ชั่วโมง แต่งานนี้เราอาจจะไม่ได้กลับหล่ะ” อลิเซียพูดขึ้น
“ครับ ถ้าเข้าเขตนาซี รีบพรางตัวเลยนะครับ” นนท์พูดขึ้น
“โอเค งานนี้เราอาจจะต้องทำงานเร็ว
เรามีเสบียงพอสำหรับพวกเราแค่วันเดียวเท่านั้น แล้วก็ร่มชูชีพ ส่วนอาวุธ
ก็มีเท่าที่มีหล่ะนะ” นิโคลัสพูดขึ้น
“นนท์ งานนี้นายมีแผนอะไรหรือเปล่า??” หมอคิมถามอย่างสงสัย
“ผมจะบินไปยังเขตเหนือหัวของรังอินทรีที่ว่า
จากนั้นก็กระโดดร่ม แล้วบุกโจมตีในทันที แล้วถล่มรังอินทรีให้หมด ถ้าจำเป็นนะครับ” นนท์พูดขึ้น
“แต่นายต้องระวังนะ
ปีเตอร์คงเตรียมกำลังคนไว้รอรับแล้วหล่ะ” อลิเซียพูดขึ้น
“ดูเหมือนว่าคุณจะรู้จักเขาดีนะคะ??” ลินน์รีดถามเธอไป
“เราเคยทำงานด้วยกัน แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้วหล่ะ” อลิเซียพูดขึ้น
“งานนี้ถ้าเราพลาด ไม่ใช่แค่พวกเราที่ตายกันหมด แต่พวกมันจะครองโลก
ตลอดไป” นนท์พูดขึ้น
“แน่นอน งานนี้ไม่มีพลาดอยู่แล้ว” ลินน์รีดตอบไป จากนั้นเครื่องก็ค่อยๆเดินทางไปเรื่อยๆเพื่อไปยังเยอรมัน
เขตรังอินทรี เพื่อลุยในศึกสุดท้ายของเขา
กลับมายังประเทศไทย
หลังจากที่ปกรณ์พาสุดาหนีออกมาจากบ้านหลังนั้นได้สำเร็จ
แต่วิวัฒน์ก็ถูกพวกมันจับไปแล้ว ทำเอาปกรณ์ไม่รู้จะทำยังไงต่อ
สุดาเห็นดังนั้นจึงเข้ามาคุยกับเขาต่อ
“คุณปกรณ์ คุณจะไม่ไปต่อเหรอ??”
“วิวัฒน์โดนจับไป ผมคงต้องไปช่วยเขาหล่ะ” ปกรณ์พูดขึ้น
“หะ นี่คุณจะเอาตัวเองไปเสี่ยงอย่างงั้นเหรอคะ??”
“เขาโดนจับเพราะผม ผมคงต้องช่วยเขาหล่ะ
คุณหนีไปจากไทยเถอะ เมียท่านนายพลคงตามล่าตัวคุณแน่ๆ ผมผิดเองที่เอาคุณมาเกี่ยวกับเรื่องนี้”
“ทำไมคุณถึงต้องฆ่าเขางั้นเหรอ??” สุดดาถามอย่างสงสัย
“เขาทรยศหน่วยของผม ปล่อยให้เพื่อนผมตาย
และผมไม่อยากให้วิวัฒน์ตายอีกครับ ผมว่า คุณรีบไปไปจากไทยเถอะ ผมเป็นห่วงคุณ” ปกรณ์พูดขึ้น
“อ่า ฉันมีบ้านอยู่ที่ออสเตรเลีย ฉันฝากเงินไว้ที่นั่นด้วย
ที่นั่นจะไม่มีใครตามล่าฉันได้ เอาเป็นว่า ถ้าคุณรอด ไปหาฉันที่นั่นนะคะ ฉันจะรอคุณที่นั่น”
“รอผม ทำไมกันหล่ะครับ??” ปกรณ์ถามอย่างสงสัย
“ฉันแค่อยากขอบคุณคุณหน่ะ แล้วอีกอย่าง
คุณก็ตรงสเปคฉันเลย ยังไงก็อย่าปฏิเสธกันนะคะ” ปกรณ์ได้ยินดังนั้นก็หน้าแดงเล็กน้อย
“ครับ ถ้ามีโอกาสผมจะรีบไปแล้วกันนะครับ” ปกรณ์พูดขึ้น
“แล้วเจอกันนะคะ” สุดาพูดพลางโบกมือให้กับปกรณ์ จากนั้นเธอก็เดินจากไป
ส่วนปกรณ์ในตอนนั้นเองก็หยิบอาวุธของตัวเองขึ้นมา จากนั้นเขาก็ตามรถตำรวจไปในทันที
เพื่อให้การช่วยเหลือวิวัฒน์ที่เพิ่งจะโดนจับไป
ณ
ค่ายทหารเยอรมัน กรุงดีซี ซึ่งไวเวิร์นกำลังถูกซ้อมและทรมานอย่างหนัก
โดยปีเตอร์เป็นคนลงมือซ้อมด้วยตัวเอง แต่คนอย่างไวเวิร์นก็อึดมาก
แทบจะไม่ยอมล้มลงง่ายๆเลย จากนั้นปีเตอร์ก็หยุดแล้วพักก่อน
“อะไรกันวะ มีแรงแค่นี้เองเหรอ??” ไวเวิร์นตะโกนบอกไป แต่จู่ๆ
ในตอนนั้นเองคาซาเมียก็ลากตัวแองเจลล่าเข้ามาด้านใน
จากนั้นก็ลากเธอจับมัดไว้กับเก้าอี้ด้วย
“ฉันเจอตัวนังนี่ลอยคออยู่ใกล้ๆเรือของเราหน่ะ
มันยังไม่ตายด้วย” คาซาเมียพูดขึ้น
“นี่แก อย่าทำอะไรเธอนะเว้ย!!” ไวเวิร์นตะโกนอย่างโกรธแค้น
“นังทหารหนีทัพงั้นเหรอ
แบบนี้คงต้องจัดหนักจัดเต็มหน่อยหล่ะ!!” ปีเตอร์พูดขึ้น
จากนั้นก็ชักมีดของตัวเองออกมา จากนั้นก็คร่อมไปที่ร่างเธอแล้วกรีดหน้าในทันที
แองเจลล่าถึงกับร้องด้วยความเจ็บปวด
“ฉันไม่กลัวแกหรอก ไอ้ระยำเอ้ย!!” แองเจลล่าตะโกนออกมา
“ว้าว ปากดีจังสาวน้อย แบบนี้ฉันชอบ” ปีเตอร์พูดขึ้น
จากนั้นเขาก็รู้สึกได้เหมือนกับอะไรที่อยู่ในท้องของแองเจลล่า
จึงเอาหูไปแนบที่ท้องของเธอในทันที และนั่นทำให้เขารู้
“หู มีเด็กด้วยนี่หว่า แต่ยังไม่ดิ้นเลยนะเนี่ย!!” ปีเตอร์พูดขึ้น ทำเอาไวเวิร์นถึงกับโกรธจัด
“ไอ้ระยำ อย่าทำอะไรเธอนะเว้ย
ไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่!!”
ไวเวิร์นตะโกนออกไป
จากนั้นปีเตอร์ก็ลุกขึ้นแล้วไปหาไวเวิร์นแล้วก็พูดขึ้น
“แกจะทำอะไรฉัน ไวเวิร์น
จะใช้พลังจิตกับฉันงั้นเหรอ ก็ลองดูสิ!!” ปีเตอร์พูดขึ้น
จากนั้นไวเวิร์นก็ค่อยๆใช้พลังของเขาใส่ปีเตอร์ ปีเตอร์ในตอนนั้นก็เริ่มจะปวดตามตัวและทำอะไรไม่ได้แล้ว
“นี่...แก แก!!”
ปีเตอร์ล้มลงคุกเข่าด้วยความเจ็บปวด
แต่จู่ๆ เขาก็หัวเราะแล้วก็ค่อยๆลุกขึ้นมา แล้วพูดว่า
“แกทำบ้าอะไรของแกวะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
ไวเวิร์นถึงกับแปลกใจในทันที
จากนั้นเขาก็ไปกระชากหน้ากากของไวเวิร์นออกมา แล้วตัวเขาเองก็เอาอุปกรณ์ตัวหนึ่งซึ่งคล้ายกับอุปกรณ์คอมพิวเตอร์พกพา
ออกมาจากเสื้อของเขา จากนั้นก็เอามาให้ไวเวิร์นได้เห็น
“อยากรู้ไหม ทำไมพลังของแกใช้กับฉันไม่ได้??”
“เพราะแกมันไม่เคยมีพลังอะไรยังไงหล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ แกรู้อะไรรหรือเปล่า ความจริงไอ้คนที่เราเรียกกันว่าท่านผู้นำหน่ะ มันควรจะตายไปนานแล้ว แต่เพราะความฉลาดของฉัน ฉันทำให้ท่านมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง โดยเก็บส่วนเซลล์สมองและใช้ร่างกายดัดแปลงนิดหน่อย แค่นั้นก็ทำให้เราครองโลกแล้วหล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” ไวเวิร์นได้ยินเข้าก็ตกใจไปอีก
“จะบอกให้เอาบุญก่อนแกจะตายแล้วกัน
เจ้าเครื่องนี่มันสามารถควบคุมโปรเจ็กค์ได้โดยเฉพาะ ฉันใช้งานกับนายและคนอื่นๆ
แต่ตอนที่นายหายไป ฉันพยายามปิดระบบมัน แต่สัญญาณก็ไม่อยู่ในระยะควบคุมของฉัน แต่ตอนนี้
ไอ้เครื่องนี่คงไม่จำเป็นแล้วหล่ะ” ปีเตอร์พูดขึ้น
จากนั้นเขาก็วางเครื่องนั่นลงพื้น จากนั้นก็เหยียบมันในทันที
“แล้วไอ้หน้ากากเฮงซวยนี่
ก็ไม่จำเป็นแล้วเหมือนกัน”
ปีเตอร์พูดขึ้น จากนั้นเขาก็วางหน้าไว้บนพื้น
จากนั้นก็เหยียบมันเข้าอีกครั้ง หน้ากากหมาป่าของไวเวิร์นได้แหลกเป็นชิ้นๆ
ทำเอาไวเวิร์นถึงกับต้องร้องไห้ออกมา
“ไอ้ระยำ ฉันจะฆ่าแก!!”
“ฮ่าๆๆๆ ไวเวิร์น กำลังร้องไห้อยู่เหรอเนี่ย??” ปีเตอร์พูดอย่างยิ้มเยาะ
จากนั้นเขาก็ไปเล่นงานแองเจลล่าต่อเพื่อยั่วประสาทไวเวิร์น
“น้องสาว หนูไม่น่าหันหลังให้พวกฉันเลย
นี่เจอตัวผู้เข้าหน่อยหน้ามืดเลยเหรอจ๊ะ”
จางนั้นปีเตอร์ก็ค่อยๆกรีดที่ท้องของเธอ
แล้วค่อยๆคว้านเอาเครื่องในของเธอออกมา แองเจลล่าร้องอย่างเจ็บปวด ไวเวิร์นตะโกนด่าปีเตอร์ไป
พยายามจะขยับเชือกออกไปช่วยเธอแต่เชือกก็มัดแน่นเหลือเกิน
“แกฆ่าฉันเลยสิ ไอ้ระยำ!!” แองเจลล่าพูดขึ้น
“โห เก่งจังเลยนะน้องสาว รอเดี๋ยวก่อนสิ!!”
ปีเตอร์พูดขึ้นจากนั้นก็ค่อยคว้านท้องเธอต่อ
คนในห้องตอนนั้นแทบไม่กล้าจะมองสภาพของแองเจลล่า
และตบท้ายด้วยการที่ปีเตอร์เอามีดแทงเข้าไปที่ช่องคลอดของเธอ
ทำเอาแองเจลล่าขาดใจตายอย่างทรมาน
ไวเวิร์นร้องไห้ออกมาอย่างหนักเพราะช่วยเธอเอาไว้ไม่ได้ และในตอนนั้นเอง
ปีเตอร์ก็เดินไปหาไวเวิร์นต่อเพื่อเล่นงานเขา
“ไม่ต้องเสียใจไป เดี๋ยวแกก็ได้ตามเธอไป”
“แก แกคิดว่าเรื่องนี้จะจบยังไงหล่ะ??”
“นี่แกยังกล้าปากดีอย่างงั้นเหรอ??” ปีเตอร์ถามอย่างสงสัย
“โปรเจ็กค์หลักของแก คิดเหรอว่าเขาไม่รู้ความลับระยำของพวกแกงั้นเหรอ??” ไวเวิร์นถามไป
“นี่แก แกหมายถึงใครกันวะ??”
“ชายเอเชียที่แกตามล่ายังไงหล่ะ
ตอนนี้เขากลายเป็นผู้นำกลุ่มกบฏไปแล้ว อีกไม่นาน
แผนการของแกคงจะล่องจุ๊นไปแล้วหว่ะ” ไวเวิร์นพูดขึ้น
“งั้นเหรอ แต่อีกไม่กี่วันมันก็ตายแล้วนี่” ปีเตอร์พูดขึ้น
แต่จู่ๆก็มีทหารนาซีคนหนึ่งวิ่งมารายงานอะไรบางอย่างกับคาซาเมีย จากนั้นคาซาเมียก็รีบมาหาปีเตอร์ในทันทีเพื่อรายงาน
“ปีเตอร์
มีเครื่องบินสัญชาติญี่ปุ่นกำลังบินผ่านเขตเรา!!”
“แจ้งพวกมันให้เอาเครื่องลงเดี๋ยวนี้
เอากองบินของเราไปสกัดมันไว้!!” ปีเตอร์สั่งไป
“แต่ตอนนี้เครื่องบินของเรากำลังยันข้าศึกไว้ที่ชายแดนดีซีนะคะ
ตอนนี้พวกกบฏกำลังโจมตีอย่างหนักเลย”
คาซาเมียรายงานไป
ทำเอาปีเตอร์ถึงกับหัวเสียอย่างหนัก
“ฉันว่า เวลาของแกมันหมดแล้วหว่ะ” ไวเวิร์นพูดกับเขาไป
“แต่เวลาแกมันหมดก่อน ลาก่อนไวเวิร์น!!”
ปีเตอร์พูดขึ้น
จากนั้นก็ใช้มีดของเขาปาดคอไวเวิร์นในทันที ไวเวิร์นตายคาที่ในทันที
จากนั้นปีเตอร์ก็รีบเดินออกไปห้องไป โดยที่คาซาเมียต้องตามเขาไปติดๆ
“นี่คุณจะไปไหนเนี่ย??”
“ไปหาเครื่องบิน เราจะกลับเยอรมัน เดี๋ยวนี้!!”
ปีเตอร์รีบเดินไปยังสนามบินกองทัพในทันที
จากนั้นก็ไปหายามคนหนึ่งที่สนามบินแล้วก็ออกคำสั่งกับเขา
“พาฉันไปที่เครื่อง Ho-270 ด่วนเลย!!”
“แต่ว่า เรายังไม่ได้ทดสอบเครื่องเลยนะครับ!!” ยามคนนั้นทัดทานไป
“ฉันไม่สน ฉันจะไปที่นั่น เร็ว!!”
ปีเตอร์พูดขึ้น
จากนั้นก็รีบเดินไปยังลานบินที่เครื่องจอดอยู่ ซึ่งเมื่อเขามาถึง
เขาก็พบกับเครื่องที่วิศวกรกำลังทดสอบระบบของมันอยู่ แต่เมื่อปีเตอร์มาถึง
วิศวกรก็เดินมาหาปีเตอร์เพื่อห้ามเขาไว้ก่อนในทันที
“ท่านครับ เรายังไม่ได้ทำการทดสอบมันเลยนะครับ”
“เอาเครื่องขึ้นเดี๋ยวนี้ ฉันรับผิดชอบเอง!!”
ปีเตอร์พูดด้วยเสียงแข็ง
จากนั้นเขาก็รีบไปขึ้นเครื่องในทันที
โดยที่วิศวกรก็เติมเสบียงและน้ำมันให้อย่างรวดเร็ว เมื่อเติมเสร็จเรียบร้อยแล้ว
พวกเขาก็เตรียมออกเดินทางในทันที
“เช็คระบบ พร้อมนะ??”
“ครับ แต่ตอนนี้เครื่องยังมีปัญหา
ระบบบินอัตโนมัติใช้งานได้แค่ 1 ชั่วโมงนะครับ”
“ไม่เป็นไร ฉันขับตามเอง!!”
“ขอให้โชคดีครับท่าน!!”
วิศวกรพูดขึ้น
จากนั้นปีเตอร์ก็ขับเครื่องลำนั้นไปที่รันเวย์
โดยที่แองเจลล่าก็เป็นนักบินผู้ช่วยไปด้วย
“ปีเตอร์ ระบบเครื่องยนต์พร้อมแล้ว”
“ระบบไฮโดรลิก พร้อมเหมือนกัน เดินทางเลย!!”
ปีเตอร์พูดขึ้น
จากนั้นพวกเขาก็ขับเครื่องบินเทคออฟขึ้นไปจากรันเวย์ของสนามบิน
แล้วพวกเขาก็ตั้งโปรแกรมให้ติดตามเครื่องบินญี่ปุ่นที่บินผ่านหัวเขาในทันที
ณ
ประเทศโปแลนด์ หลังจากที่กลุ่มกบฏกำลังจู่โจมอย่างหนักเพื่อบุกยึดทั้งประเทศ
เรซนอร์ฟและเอลซาร์วินด์ก็กลับมายังหน่วยของเขาเพื่อนัดแนะแผนการต่อไป
แต่ในตอนนั้นเอง หัวหน้าของพวกเขาก็กำลังรอพวกเขาทั้งคู่อยู่พอดี
เมื่อทั้งคู่มาถึง หัวหน้าของเขาก็นัดแนะแผนการในทันที
“เรซนอร์ฟ เอลซาร์วินด์ คุณมาพอดีเลย
ผมมีงานใหม่ให้พวกคุณหน่ะ”
“งานอะไรครับท่าน??” เรซนอร์ฟถามไป
“พวกคุณกับหน่วยจู่โจมพิเศษต้องเข้าไปยังใจกลางแดนศัตรู
ที่เขตแบร์ชเทิสกาเดิน เบื้องบนสั่งให้เราจู่โจมที่นั่น”
“แต่ว่า
เขตนั้นพวกเยอรมันหนาแน่นมากนะครับ แถมเรายังยึดโปแลนด์ได้ไม่หมดเลยตอนนี้” เอลซาร์วินด์ออกความเห็นไป
“ผมเตรียมเส้นทางให้พวกคุณแล้ว
หน่วยจู่โจมที่มีก็นับพันคน พวกเขามีฝีมือ พวกคุณก็แค่ไปสนับสนุนพวกเขาหน่ะ”
“ใครเป็นคนออกคำสั่งนี่ครับ??” เรซนอร์ฟถามอย่างสงสัย
“คุณไม่ต้องรู้ดีกว่า ถ้างานนี้สำเร็จ
สงครามอาจจะจบก็ได้”
“ก็ขอให้มันจบซะทีเถอะครับ” เรซนอร์ฟพูดขึ้น
จากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็เดินออกมาข้างนอกพร้อมกับเอลซาร์วินด์
และเดินทางไปยังเฮลิคอปเตอร์ที่หน่วยจู่โจมพิเศษได้เตรียมจะโจมตีพวกเยอรมันอย่างสายฟ้าแลบ
“งานนี้มันฆ่าตัวตายชัดๆนะครับ” เอลซาร์วินด์พูดขึ้น
“ฉันรู้ แต่ถ้ามันจะทำให้สงครามจบลงได้
ก็น่าเสี่ยงหน่อย” เรซนอร์ฟพูดขึ้น
จากนั้นพวกเขาก็รีบไปขึ้นฮอเพื่อเตรียมการจู่โจมในทันที
กลับมายังไอร์แลนด์
หลังจากที่มิคาอิลเดินทางมาถึงบ้านของเพื่อนเขา แฟรงค์
ในระหว่างที่เขากำลังนั่งดื่มกับแฟรงค์
จู่ๆลูกน้องของเขาก็มาบอกข่าวอะไรบางอย่างกับเขา
ในตอนนั้นเองมันทำให้มิคาอิลถึงกับนั่งทรุดอยู่ตรงโซฟาไป
“เกิดอะไรขึ้นหล่ะพวก??” แฟรงค์ถามอย่างสงสัย
“ลูกสาวฉันตายแล้ว ที่ดีซี
หน่วยต่อต้านบอกว่าเธอไปโจมตีเรือเยอรมัน”
“เสียใจด้วยนะเว้ย!!”
“ฉันเข้าใจว่าวันนี้ต้องมาถึง
แต่ไม่น่าจะเป็นแบบนี้เลย”
มิคาอิลพูดพลางร้องไห้
“แล้วนายคิดว่า
สิ่งที่นายทำทั้งหมดมันแลกกับสิ่งที่เสียไปได้หรือเปล่าหล่ะ??” แฟรงค์ถามอย่างสงสัย
“ไม่รู้สิ แล้วแต่มุมมองแต่ละคนนะ
แต่ลูกสาวฉันตายอย่างกล้าหาญ ฉันคงหมดห่วงแล้วหล่ะ” มิคาอิลพูดขึ้น จากนั้นก็ยกเหล้าดื่มขึ้นมาอีกแก้วไป
“อืม ถ้างั้นคืนนี้ฉันเลี้ยงนายแล้วกัน
ให้อักษะจงพินาศ!!”
พวกเขาทั้งคู่พูดขึ้นแล้วชนแก้วดื่มกันต่อ
ท่ามกลางบรรยากาศโดยรอบที่เริ่มจะกดดันมากขึ้น
แต่มิคาอิลในตอนนี้ก็ได้แต่เศร้าใจกับแก้วเหล้าของเขา
ณ โรงพยาบาลลับแห่งหนึ่ง
เขตชายแดนซาอุดิอาระเบีย ออร์ลินด้ารีบพาร่างของบาโธรี่ที่กำลังบาดเจ็บมาขึ้นเตียงผ่าตัด
โดยที่ออร์ลินด้าก็อยู่ใกล้กับบาโธรี่ไม่ห่างด้วยความเป็นห่วง
“อย่าเป็นอะไรนะ มองหน้าฉันไว้นะ!!”
เมื่อบาโธรี่มาขึ้นเตียง
หมอก็มาช่วยกันทำแผลให้เธอในทันที
“เตรียมห้องผ่าตัดด่วนเลย!!” หมอพูดขึ้น
จากนั้นเขาก็เตรียมการผ่าตัดให้บาโธรี่ในทันที หมอช่วยกันแคะเอากระสุนออกแล้วปิดแผลเธอให้
จนกระทั่งเสร็จเรียบร้อย หมอก็ออกมาหาออร์ลินด้าในทันที
“คุณออร์ลินด้า เธอปลอดภัยแล้ว
โชคดีนะที่พวกมันยิงโดนแค่ที่แขนหน่ะ ผมขอตัวนะ!!”
หลังจากที่หมอพูดจบ
เธอก็รีบไปหาบาโธรี่ในทันทีเพื่อคุยกับเธอ
ซึ่งบาโธรี่ในตอนนั้นก็ได้สติขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ยังเหนื่อยล้าจากอาการบาดแผลอยู่
“บาโธรี่ เป็นยังไงบ้าง??”
“ก็นิดหน่อยค่ะ ว่าแต่คุณออร์ลินด้าปลอดภัยนะคะ??” บาโธรี่ถามไป
“ฉันไม่เป็นไรหรอก เธอห่วงตัวเองดีกว่าน่า” ออร์ลินด้าพูดขึ้น
จากนั้นหมอก็พาบาโธรี่ไปพักผ่อนที่ห้องอื่น
ส่วนตัวเธอก็ไปนั่งพักด้วยก่อนที่จะเดินทางกันต่อ
ณ
โรงงานเก่าของอาคะสึกิ หลังจากที่อาคะสึกิกลับมา
เธอก็สั่งให้พนักงานของเธอช่วยกันเคลียร์ความเรียบร้อยด้านในโรงงาน
ซึ่งพวกเขายังโชคดีที่ไม่มีอะไรในโรงงานเสียหาย
เนื่องจากว่าพวกเขาปิดล็อกบริษัทอย่างแน่นหนา
ในระหว่างที่อาคะสึกิกำลังจะเข้าไปในโรงงาน
จู่ๆพวกเธอก็เห็นทหารญี่ปุ่นที่ไม่มีอาวุธกำลังเดินแถวโดยที่มีกลุ่มกบฏติดอาวุธคอยเดินคุมพวกเขาด้วย
“โห พวกญี่ปุ่นยอมหมดแล้วนะคะเนี่ย” เลขาของเธอพูดขึ้น
“ใช่ พวกเขาไม่ใช่ศัตรูของเราแล้วหล่ะ”
“ว่าแต่ คุณจะกลับไปประเทศของคุณหรือเปล่าคะ??” เลขาของเธอถามอีกครั้ง
“ฉันก็คิดอยู่ อยากจะกลับไปเหมือนกัน”
“ว่าแต่ ตอนนี้ทางญี่ปุ่นจะทำอะไรต่อหล่ะคะ หลังจากนี้??” เลขาของเธอถามไป
“อืม ฉันว่านะ
พวกเขาคงถอนกำลังออกจากเขตยึดครองหน่ะ แต่ช่างมันเถอะ เรากลับเข้าไปในโรงงานดีกว่า” อาคะสึกิพูดขึ้น
จากนั้นเธอก็ไปเดินสำรวจความเรียบร้อยที่ด้านในโรงงานเก่าของเธอ
ก็พบว่าเครื่องจักรและกำลังการผลิตยังคงใช้การได้ดีอยู่
จากนั้นเธอก็เริ่มสั่งให้เดินการผลิตในทันที
“ท่านคะ เรายังต้องดำเนินการผลิตต่อเหรอคะ??”
“แน่นอน แม้ทางญี่ปุ่นจะสงบศึก
แต่ทางเยอรมันไม่นี่นะ” อาคะสึกิตอบเลขาของเธอไป
“นั่นสิคะ เมื่อไหร่มันจะจบนะเนี่ย??” เลขาของเธอแอบถามไป
“ฉันก็ไม่รู้ แต่ก็ขอให้มันจบก็แล้วกัน” อาคะสึกิพูดทิ้งท้ายไป จากนั้นเธอก็เดินขึ้นไปบนห้องของเธอ
พร้อมกับไพ่ใบหนึ่งในมือของเธอที่เธอใช้ดูคำทำนายเมื่อคืน ซึ่งผลการทำนายคือ
การเผชิญหน้าของแสงสว่างและความมืดมิด
กำลังจะตัดสินกันในไม่กี่อึดใจนี้
ณ
ถนนเส้นหนึ่งในเขตชายแดนสวิสเซอร์แลนด์ เยอรมนี วาคินขับรถพามาเรียน่ามายังชายแดนเพื่อส่งเธอและพ่อของเธอกลับบ้าน
เนื่องจากว่าภารกิจของเขาได้เสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว
“ผมจะส่งคุณที่ชายแดน
จากนั้นก็เดินทางต่อไปถึงด่านนะครับ” วาคินพูดขึ้น
“ขอบใจมากนะที่นายช่วยหน่ะ” นายพลพูดขึ้น
“ใช่ ขอบคุณมากนะคะที่คุณดูแลฉันมาตลอดหน่ะ” มาเรียน่าพูดเสริม
“ไม่เป็นไรหรอก งานของผมก็จบแล้วหล่ะตอนนี้
พวกคุณอยู่ที่นั่นก็ระวังตัวด้วยหล่ะ
ได้ยินว่าเยอรมันกำลังถูกโจมตีอย่างหนักแล้วนี่ครับ” วาคินพูดขึ้น
“ถ้าเรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ผมจะจัดการเอง” นายพลพูดขึ้น
“นั่นสิ รู้สึกใจหายเลยนะคะเนี่ย” มาเรียน่าพูดขึ้น และในไม่กี่อึดใจ
พวกเขาก็มาถึงเขตชายแดนเยอรมันซึ่งมีการตรวจเข้มอย่างหนัก
วาคินและคนของเขาต้องจอดรถไว้แถวนั้นเพื่อไม่ให้พวกเยอรมันตามจับเขา
และพาทั้งคู่ลงจากรถในทันที
“คุณครับ ผมส่งแค่นี้นะครับ” วาคินพูดขึ้น
“แล้วฉันจะได้เจอคุณอีกหรือเปล่าคะ??” มาเรียน่าถามวาคินไป
“ไม่ต้องห่วง ยังไงผมก็ได้เจอคุณอยู่แล้วหล่ะ” วาคินพูดขึ้น
“ขอบคุณนะคะสำหรับทุกอย่าง” มาเรียน่าพูดขึ้น จากนั้นเธอก็หอมแก้มวาคินไป
พ่อของเธอมองแล้วตกใจเล็กน้อย จากนั้นมาเรียน่าก็เดินออกมา
“แล้วเจอกันนะคะ” มาเรียน่าพูดขึ้น จากนั้นเธอกับพ่อของเธอก็เดินทางไปยังด่านทหารที่กำลังตรวจค้นผู้อพยพมากมาย
และเมื่อพ่อของมาเรียน่ามาถึง เขาก็เดินไปหาทหารเหล่านั้นในทันที
“สวัสดี ผมกับลูกสาวผมจะไปจากที่นี่!!”
“หือ ท่านนายพล เชิญทางนี้เลยครับ!!” ทหารนาซีคนหนึ่งพูดขึ้น จากนั้นเขาก็พาทั้งมาเรียน่าและพ่อของเธอพาเธอเข้าไป
แล้วเดินทางกลับเยอรมันอย่างรวดเร็ว
บนเครื่องบินของปีเตอร์
ซึ่งกำลังลอยลำอยู่ที่ไหนซักแห่งในมหาสมุทรแอตแลนติก ปีเตอร์พยายามเร่งเครื่องเพื่อไล่ตามเครื่องบินสัญชาติญี่ปุ่นที่เพิ่งจะบินข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกไป
ในตอนนั้นเองปีเตอร์ก็สั่งให้คาซาเมียติดต่อกับคนของเขาในเยอรมันในทันที
“คาซาเมีย ติดต่อไอรีสให้ฉันที!!”
“ได้เลย ฉันจะต่อสายให้”
คาซาเมียพูดขึ้น
จากนั้นเธอก็ใช้วิทยุติดต่อไปยังหน่วยที่ไอรีสสังกัดอยู่ และในตอนนั้นเอง
เธอก็รับสายเขาในทันทีอย่างรวดเร็ว
“ฮัลโหล!!”
“ไอรีส นี่พี่คาซาเมีย พี่ปีเตอร์ของเธอจะคุยหน่อย” คาซาเมียพูดจากนั้นก็โอนสายให้กับปีเตอร์
“ไอรีส ฟังฉันให้ดีนะ
ฉันอยากให้คนของเราทั้งหมดไปที่รังอินทรี เดี๋ยวนี้!!”
“หือ เกิดอะไรขึ้นคะพี่
หนูกับอนาโตลีเพิ่งจะตื่นเนี่ย??”
“อนาโตลีมาด้วยเหรอ ดีเลย
ให้เขาเอาคนของเขาไปที่นั่นด้วย แล้วก็เปิดใช้งานเนเกฟได้เลย”
“เนเกฟ เอาจริงเหรอพี่??” ไอรีสถามอย่างสงสัย
“แน่นอน แล้วอีกอย่างนะ
ให้พี่ติดต่อกับรังอินทรีที”
ไอรีสได้ยินดังนั้นก็รีบต่อสายไปยังรังอินทรีในทันที แต่เมื่อเขาต่อสายได้สำเร็จ จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงการปะทะกันอย่างหนัก จากนั้นไม่นานนักเขาก็ถามไปยังปลายสายในทันที
"นี่ ท่านผู้นำ ท่านได้ยินผมหรือเปล่า??"
"ปีเตอร์ ผมยังไม่ว่างคุย ตอนนี้มีกลุ่มกบฏกำลังโจมตีเราอยู่ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย พวกมันมาจากไหนกันเยอะแยะวะ??" ท่านผู้นำพูดได้ไม่นาน จู่ๆสัญญาณปลายทางก็ถูกตัดไป
"ระยำเอ้ย!!" ปีเตอร์สบถออกมา จากนั้นเขาก็เร่งเครื่องของเขาไปอีกอย่างต่อเนื่อง เพื่อไปให้ถึงรังอินทรีได้ทันเวลา
====================================================================================
ใครจะไปถึงรังอินทรีก่อนกัน และเหตุการณ์จะจบลงอย่างไร อย่าลืมติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า 9vosohkgxHo9vo0[c]h;
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
https://www.youtube.com/channel/UCEzIY9j4fuPDx4Ofz8U0Fig?view_as=subscriber ซับแนลผมด้วย
ความคิดเห็น