Axis World - สู่โลกอักษะ

ลำดับตอนที่ #29 : ตอนที่ 27 : แผนการ

กลุ่มของนนท์ยิงปะทะกับทหารญี่ปุ่นที่บุกเข้ามาโจมตีกลุ่มของนนท์อย่างบ้าคลั่ง ทหารญี่ปุ่นนับหมื่นนับแสนบุกถาโถมเข้าไปยังฐานที่มั่นอย่างไม่กลัวตาย พวกมันวิ่งฝ่ากระสุนของกลุ่มกบฏเพื่อฆ่าพวกเขาทุกคน แต่กลุ่มกบฏก็ยังคงยันพวกมันอย่างเข้มแข็ง การต่อสู้ดุเดือดจนถึงขั้นที่นนท์ต้องไปคุมปืนกลด้วยตัวเองเพื่อจัดการยิงพวกมันที่กำลังบุกเข้ามา โดยที่ลินน์รีดเป็นผู้ช่วยของเขาด้วย ลินน์รีดได้แต่เติมกระสุนให้กับนนท์ เพราะนนท์สามารถยิงพวกมันได้อย่างแม่นยำและรวดเร็ว

“นี่ นายไปฝึกมาจากไหนเนี่ย??” ลินน์รีดถามอย่างสงสัย

“ที่เมืองไทย มันเป็นกฎหมาย ชายไทยต้องฝึกวิชาทหารหน่ะ” นนท์พูดขึ้น จากนั้นก็ขึ้นลำปืนแล้วยิงใส่ทหารญี่ปุ่นที่บุกเข้ามาในทันทีอย่างดุเดือด

“ลินน์รีด เราต้องการปืนกลมาเสริมตรงนี้หน่อย!!” นนท์พูดขึ้น จากนั้นลินน์รีดก็วิ่งไปเรียกหมู่ปืนกลสองหมู่ที่ยังยิงสกัดทหารญี่ปุ่นไว้อยู่ ลินน์รีดก็เรียกมาให้มาช่วยนนท์ต่อต้านพวกญี่ปุ่นในทันที

“นนท์ ฉันเรียกมาแล้ว นายจะเอายังไงต่อ??” ลินน์รีดถามไป

“สกัดพวกมันไว้ อย่าให้พวกมันจู่โจมไปที่ด้านข้าง!!” นนท์พูดขึ้น จากนั้นหมู่ปืนกลของนนท์ก็ยิงสกัดทหารญี่ปุ่นจนพวกนั้นถึงกับล้มตายเป็นจำนวนมาก

ทางด้านของอลาวดี้และคนอื่นๆ ที่กำลังใช้ปืนสไนเปอร์ยิงเป้าหมายที่กำลังบุกเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง ฝีมือการยิงสไนเปอร์ของอลาวดี้นั่นคล่องแคล่วและว่องไว ทำให้ทหารญี่ปุ่นตายไปมากมาย

“ฆ่ามัน ยันพวกมันเอาไว้ให้ได้!!”

อลาวดี้พูดขึ้น แต่กองทัพรถหุ้มเกราะญี่ปุ่นก็บุกเข้ามาเป็นหัวหอกในการโจมตียิงกดพวกเขาเอาไว้ กระสุนของพวกมันยิงใส่กลุ่มกบฏจนพวกเขาถึงกับหาที่หลบกันในหลุมหลบภัยของพวกเขา

“บ้าเอ้ย เรามีจรวดเหลืออยู่หรือเปล่าเนี่ย??” มาร์ตินถามไป

“ใช้จรวดติดตามของเราสิ” ไมเคิลพูดขึ้น จากนั้นเขาก็สั่งให้คนของเขาเอาจรวดติดตามความร้อนออกมา จากนั้นเขาก็เล็งไปยังรถหุ้มเกราะของพวกมัน

“กระสุนเหลือน้อย ใช้ให้ประหยัดหล่ะ!!” หมอคิมพูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็เล็งใส่รถหุ้มเกราะ จากนั้นก็ไล่ยิงรถหุ้มเกราะของพวกมันอย่างสนุกมือ รถหุ้มเกราะของญี่ปุ่นสู้ไม่ได้จึงถูกทำลายไปมากมาย

“ว้าว สำเร็จแล้วสินะคะ!!” ซวาตีพูดขึ้น

“ระวังตัวกันหน่อยหล่ะ ตอนนี้เราแทบไม่มีกระสุนเหลือแล้ว” นาโอมิพูดขึ้น จากนั้นเธอก็ใส่กระสุนอีกตับหนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆยิงใส่ทหารญี่ปุ่นไป

จนกระทั่งเวลาผ่านไป กองทัพญี่ปุ่นก็เริ่มรุกคืบเข้ามายังแนวรับของพวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ ทำเอากลุ่มกบฏบาดเจ็บล้มตายไปนับพัน จากการรบพุ่งในครั้งนี้ ในตอนนั้นเอง นนท์รีบตะโกนหาคนอื่นๆในทันทีเพื่อเตือนทุกคน

“ทุกคน รีบถอยกลับไปเร็ว เราจะต้านไม่ไหวแล้ว!!”

นนท์พูดขึ้น จากนั้นลินน์รีดก็วิ่งไปบอกทุกคนในทันที

“ทุกคน เราจะเสียแนวรบแรกไปแล้ว รีบกดระเบิดเร็ว!!”

“ได้เลย มาร์ติน ไมเคิล ไปเอาชนวนมา!!”

อลาวดี้พูดขึ้น จากนั้นไมเคิลกับมาร์ตินก็เตรียมชนวนมาเพื่อจุดระเบิดที่ฝังอยู่ใต้ดิน ในขณะที่กองทัพญี่ปุ่นก็ค่อยๆบุกเข้ามาเรื่อยๆ

“มาร์ติน รีบสั่งให้ทุกคนถอยเร็ว!!” ไมเคิลพูดขึ้น

“รีบกดระเบิดดีกว่าน่า ทุกคนถอยจะหมดแล้ว!!” มาร์ตินพูดขึ้น จากนั้นไมเคิลก็กดระเบิดที่ฝังไว้ใต้ดิน

“ตู้ม!!”

ระเบิดที่ถูกฝังไว้ทำงาน ระเบิดก็ทำงานจนกองทัพญี่ปุ่นถึงกับบาดเจ็บและล้มตายไปเป็นจำนวนมาก กองทัพญี่ปุ่นถึงกับต้องถอยออกมาเพื่อลดจำนวนการสูญเสีย

“ดูเหมือนพวกมันจะเริ่มถอยไปแล้วนะคะ” ซวาตีพูดขึ้น

“ไม่หรอก พวกมันคงจะเตรียมหาอาวุธใหม่เล่นงานเราอยู่หน่ะ” หมอคิมพูดขึ้น

“ถ้าอย่างงั้น เราคงต้องถอยกลับไปที่แนวรับชั้นสองแล้วหล่ะ” นาโอมิพูดขึ้น จากนั้นกองกำลังญี่ปุ่นในตอนนั้นเองก็เริ่มที่จะแจกจ่ายหน้ากากกันแก๊ส นาโอมิแอบใช้กล้องส่องทางไกลสังเกตไปถึงได้รู้ในทันที

“หน้ากากกันแก๊ส พวกมันจะใช้แก๊ส รีบใส่หน้ากากเร็ว!!”
นาโอมิตะโกนบอกทุกคน ในขณะที่คนอื่นๆก็ตะโกนเตือนประชาชนไป ไมเคิลได้ยินดังนั้นจึงรีบเอาหน้ากากกันแก๊สที่เขาขนมาแจกจ่ายให้กับประชาชนในทันที แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง

“ฟิ้ว!!”

“เก๊ง!!”

กระป๋องสีดำถูกทิ้งลงมายังที่เกิดเหตุมากมาย กระป๋องนั้นค่อยๆปล่อยแก๊สออกมา และคละคลุ้งออกไปทั่วบริเวณพื้นที่ของกลุ่มกบฏ

“แก๊ส ใส่หน้ากากเร็ว!!”

นนท์ตะโกนขึ้น จากนั้นก็ใส่หน้ากากที่ไมเคิลให้ แม้ว่าทุกคนในกลุ่มของนนท์จะใส่หน้ากากได้ทัน แต่ชาวบ้านบางส่วนที่ใส่หน้ากากไม่ทันก็สูดแก๊สเข้าไปจนทรมาน พวกเขาค่อยๆหายใจออกมาเป็นเลือดและกระอักเลือดออกมา บางส่วนก็นอนดิ้นทรมานอยู่บนพื้นอย่างน่าเวทนา

“ไอ้พวกระยำ ฉันจะฆ่าพวกมันให้หมด” ลินน์รีดพูดจากนั้นก็หยิบปืนขึ้นมา

“ใจเย็นก่อน เรารีบออกไปจากพื้นที่แก๊สก่อนดีกว่า” อลาวดี้พูดขึ้น

“คุณมาร์ติน รีบบอกให้ลูกน้องของคุณขึ้นเขาไปเร็ว” ไมเคิลพูดขึ้น จากนั้นมาร์ตินก็รีบวิ่งไปให้สัญญาณกับลูกน้องคนอื่นๆให้ถอยทัพในทันที

“พวกเราตายกันหมดแน่ ถ้าเราไม่หนีไป” ซวาตีพูดขึ้น

“ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ลมกำลังพัดไปทางพวกมัน แต่ตอนนี้เราต้องรีบไปหล่ะ” หมอคิมพูดขึ้น จากนั้นกองกำลังกบฏก็ค่อยๆถอยออกจากแนวรับที่เต็มไปด้วยแก๊ส ในขณะที่กองทัพญี่ปุ่นก็ค่อยๆเคลื่อนกำลังเข้าไปในพื้นที่แทนที่ของกลุ่มกบฏที่กำลังถอย ในตอนนี้พวกญี่ปุ่นกำลังได้ใจและเตรียมจู่โจมขั้นสุดท้ายเพื่อกวาดล้าง

“ท่านครับ ตอนนี้กลุ่มกบฏกำลังถอยขึ้นเขาแล้วครับ” ทหารคนหนึ่งรายงานนายพลผู้บังคับบัญชาไป

“นำกำลังบุกเข้าไปเลย ฆ่าให้เหี้ยน”

ผู้บัญชาการคนนั้นพูดขึ้น จากนั้นกองทัพญี่ปุ่นก็เคลื่อนพลเพื่อบุกเข้าโจมตี แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง

“ฟิ้ว!!”

“ตู้ม!!”

จู่ๆ พวกเขาก็เห็นระเบิดอะไรบางอย่างลอยมาใส่ทหารญี่ปุ่น และระเบิดออกมาทำเอาทหารญี่ปุ่นตายไปมากมาย กองทัพญี่ปุ่นถึงกับสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

“นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย ไปตรวจสอบดูซิ??” ผบ.ของญี่ปุ่นพูดขึ้น แต่จู่ๆพวกเขาก็เจอทั้งกำลังพลและรถถังโจมตีกองทหารญี่ปุ่นอย่างบ้าคลั่ง รถถังและอาวุธอเมริกันที่ถูกสร้างไว้มานานได้ถึงเวลาใช้ พวกเขาบุกใส่กองทัพญี่ปุ่นโดยไม่ทันตั้งตัวจนพวกนั้นถึงกับตกใจกันเป็นอย่างมาก

“กำลังเสริมของเรามาแล้ว ไชโย!!” ไมเคิลพูดขึ้น และในขณะเดียวกัน ลมที่พัดไปยังทหารญี่ปุ่นก็ค่อยๆแรงขึ้นเรื่อยๆ จนแก๊สได้ลอยกลับไปหากองทัพญี่ปุ่น ซึ่งคนที่ไม่ได้ใส่หน้ากากก็เริ่มได้รับผลกระทบของแก๊สนั้นจนเริ่มระส่ำระส่ายกันไปทั่ว

“ดูสิ ลมกำลังพัดไปทางพวกมัน!!” หมอคิมพูดพลางชี้ไปทางนั้น

“เยี่ยมเลยค่ะ แบบนี้เราก็ไม่ต้องกลัวแล้วสินะ” ซวาตีพูดขึ้น

“รีบดันพวกมันกลับไปเลย ก่อนที่พวกมันจะรวมกำลังได้”

นนท์พูดขึ้น จากนั้นกลุ่มของนนท์ก็บุกตะลุยเข้าไปโจมตีกองทัพญี่ปุ่นที่กำลังเสียขวัญ ซึ่งกลุ่มกบฏจู่โจมกลับอย่างบ้าคลั่งเพื่อแก้แค้นพวกญี่ปุ่นที่ใช้แก๊สโจมตีพวกเขา

“ตายห่าให้หมดไอ้พวกระยำ!!” อลาวดี้พูดจากนั้นก็ยิงปืนกลใส่ทหารญี่ปุ่น

“ถอยกลับไปให้หมดเลยไอ้พวกระยำ!!” ลินน์รีดพูดเสริมจากนั้นก็ไล่ยิงทหารญี่ปุ่นอย่างบ้าเลือด จนกระทั่งกองทัพญี่ปุ่นก็รีบถอยกลับออกไปในทันที บางส่วนก็ทิ้งอาวุธแล้วหนีกลับไป กองทัพอเมริกันกลุ่มใหม่ที่มาเสริมก็เดินทางเข้ามาหานนท์และพรรคพวกที่กำลังโจมตีพวกนั้น ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในรถจิ๊บขับมาทางนนท์ ทำเอาคนอื่นๆถึงกับสงสัยว่าชายคนนั้นเป็นใคร

“หมอนั่นเป็นใครกันวะ??” มาร์ตินถามอย่างสงสัย

“เขาคือผู้บังคับบัญชาของกองกำลังอเมริกันเสรีหน่ะ” ไมเคิลพูดขึ้น จากนั้นรถคันนั้นก็มาจอดอยู่ที่หน้านนท์และพรรคพวก ชายคนหนึ่งลงจากรถแล้วเดินเข้าไปหานนท์ในทันที

“นายหรือเปล่าที่เป็นหัวหน้าของที่นี่??” นนท์พยักหน้าจากนั้นชายคนนั้นก็วันทยหัตถ์ให้กัน

“ว่าแต่ คุณเป็นใครกันเหรอ??” นาโอมิถามไป

“ผมร้อยเอกนิโคลัส ฮันเตอร์ หัวหน้ากองกำลังอเมริกันเสรี เราได้ยินข่าวเกี่ยวกับกลุ่มกบฏของพวกคุณ เราถึงได้มาช่วยหน่ะครับ”

“คุณนิโคลัส แล้วพวกคุณหายไปอยู่ที่ไหนมาหล่ะ??” นนท์ถามไป

“อ้อ เราพยายามรวบรวมกำลังพลเพื่อจู่โจมกลับพวกมันหน่ะครับ” ในระหว่างที่เขาพูดขึ้น จู่ๆชายผิวดำคนหนึ่งก็เดินมาหานิโคลัสเพื่อคุยอะไรบางอย่าง

“ท่านครับ ตอนนี้พวกญี่ปุ่นกำลังถอยไปแล้ว แต่พวกมันอาจจะใช้หัวรบนิวเคลียร์เพื่อตอบโต้พวกเราก็ได้นะครับ สายของเราในญี่ปุ่นแจ้งมาว่าทางญี่ปุ่นยิงนิวเคลียร์ใส่ประเทศไทยแล้ว”

“ฉันเข้าใจ มีทางเดียวคือต้องทำลายนิวเคลียร์ของพวกมัน ไม่อย่างงั้นเราลำบากแน่” นิโคลัสพูดขึ้น

“ท่านคะ ขอออกความเห็นนะคะ แม้ว่าระเบิดนิวเคลียร์ส่วนใหญ่จะถูกติดในหัวรบ แต่พวกเขาเก็บมันไว้ในจีนเป็นส่วนใหญ่ และถูกคุ้มกันโดยหน่วยรบพิเศษชั้นดีค่ะ” นาโอมิพูดขึ้น

“จริงเหรอ ท่าทางคุณจะรู้อะไรเกี่ยวกับพวกมันนะ เอาเป็นว่าผมจะคุยกับคุณทีหลังก็แล้วกัน ตอนนี้พวกคุณก็รีบไปพักผ่อนก่อนดีกว่าครับ ส่วนทางนี้เราจัดการเอง”

นิโคลัสพูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็วางกำลังในพื้นที่เพื่อจัดการเคลียร์พื้นที่โดยรอบให้ทหารของพวกเขาได้ทำการพักผ่อนและซ่อมแซมแนบรบเพิ่มเติม

และทางฝากของญี่ปุ่น หลังจากที่พวกเขาถูกตีโต้จนถอยร่นกลับมา พวกเขาก็รีบเดินทางออกจากโคโลราโดในทันทีเพื่อกลับไปรวมกำลังพลใหม่ ผบ.ของพวกเขาสั่งให้ตรึงกำลังพื้นที่เอาไว้รอการโจมตีครั้งต่อไป พวกเขาจึงตั้งใจที่จะสร้างค่ายไว้ที่ชายแดนโคโลราโดเพื่อป้องกันพื้นที่ ในตอนนั้นเองยามะดะที่เพิ่งจะมาถึงเมืองแห่งหนึ่งซึ่งมีโรงแรมเพื่อใช้พักผ่อน ในตอนนั้นเองเขาก็ได้ข่าวเกี่ยวกับสงครามว่ากองทัพญี่ปุ่นได้ถอยร่นลงมา เขาสะใจมากที่ได้เห็นข่าวนี้

“เฮ้อ ในที่สุดพวกมันก็ต้องถอยหล่ะ!!” ยามะดะพูดพลางยกซดสาเกของเขา

“แต่ว่า พวกกบฏอาจจะรวมกำลังกลับมาตีเราก็ได้นะครับ” อิจิโกะพูดขึ้น

“ไม่หรอก พวกมันไม่มีกำลังมากพอจะโจมตีหรอก”

“ท่านครับ ท่านว่าโซลจะรู้เรื่องนี้หรือเปล่าครับ??” อิจิโกะถามไป

“ไม่หรอก ไม่มีใครยอมปริปากหรอก” ยามะดะพูดขึ้น

“แล้วแบบนี้จะให้ผมไปเก็บคนที่รู้ความลับหรือเปล่าครับ??” อิจิโกะถามอีกครั้ง

“แน่นอน แต่เก็บมันเงียบๆหล่ะ เดี๋ยวจะมีปัญหาอีก”

“ครับ ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง ไม่ต้องห่วงหรอก” อิจิโกะพูดขึ้นจากนั้นพวกเขาก็นั่งดื่มเหล้ากันต่อในห้อง

และที่โรงแรมของโซล หลังจากที่เขาจัดการเรื่องทั้งหมดที่เขาเจอเรียบร้อยแล้ว เขาก็กลับมาพักผ่อนต่อในห้องของเขาอย่างสบายใจ แต่ในระหว่างที่เขากำลังพักผ่อนอยู่ จู่ๆก็มีคนมาเคาะประตูห้องเขา โซลถึงกับชักปืนเก็บเสียงออกมา แล้วเดินไปหน้าประตู เมื่อเขาเปิดประตูออกมา เขาก็พบกับเด็กชายคนหนึ่งที่ยืนรอเขาอยู่หน้าห้อง

“ไอ้หนู นายเป็นใคร??”

“พี่ๆ ผมรู้ครับว่าตอนนี้ใครกำลังเล่นงานพี่อยู่ครับ แต่ผมหิว ผมขออะไรกินหน่อยได้หรือเปล่าครับ??”

โซลเอาเด็กคนนั้นเข้ามาในห้อง จากนั้นก็ให้เด็กคนนั้นกินไก่ทอดที่โซลสั่งมา เด็กคนนั้นนั่งกินอย่างไม่สนใจอะไร จากนั้นโซลก็ยิงคำถามใส่เด็กคนนั้นทันที

“นี่ ไอ้หนู นายบอกสิ่งที่ฉันอยากรู้มาสิ!!”

“อ้อ มีชายสองคนเดินมาคุยกับพี่ผมและยิงพี่ผมตาย เป็นคนเดียวกับที่จ้างวานให้ฆ่าพี่หน่ะ ผมเห็นรูปหน้าพี่เลยจำพี่ได้ สองคนนั้นวางก้ามเหมือนกับตำรวจเลยนะพี่ ท่าที่ผมเห็น” โซลได้ยินดังนั้นถึงกับสะดุดใจและถามต่อในทันที

“ตำรวจสองคนนั้นเป็นคนญี่ปุ่นหรือเปล่า??”

“ผมฟังจากสำเนียงอังกฤษแล้วคิดว่าใช่ครับพี่ แถวตอนกลับได้ยินเขาพูดญี่ปุ่นกันด้วย”

“หนูจำได้หรือเปล่าว่ามันเป็นใคร??”

“จำได้สิครับพี่ ผมจำได้แม่นเลย” โซลได้ยินดังนั้นจึงพอนึกออกว่าสองคนนั้นเป็นใคร จากนั้นก็พูดต่อ

“ถ้าอย่างงั้นนายพักที่นี่วันนี้ก่อน พรุ่งนี้นายไปกับฉัน” โซลพูดกับเด็กคนนั้นทิ้งท้ายในทันที

ณ สนามบินแห่งหนึ่งในกรุงโตเกียว เที่ยวบินไปสหรัฐอเมริกา โกโร่และทีมข่าวของเขาเตรียมข้าวของของพวกเขาทั้งกล้อง และอุปกรณ์เสริมเพิ่มเติมขึ้นเครื่องเพื่อเดินทางไปยังสหรัฐอเมริกา ในตอนนั้นเองรถของสนามบินก็มาส่งของให้กับพวกของโกโร่ด้วย หลังจากที่โหลดของขึ้นเครื่องบินเสร็จ บก.ของพวกเขาก็มาคุยก่อนที่พวกเขาจะเดินทางต่อไป

“โอเคๆ ไปที่นั่นพวกคุณต้องระวังด้วยนะ การรบกำลังเดือดเลย”

“บก.ครับ คุณติดต่อคุณคาวานิชิหรือยังครับ??” โกโร่ถามไป

“คาวานิชิอยู่โรงพยาบาล นาโกยะกำลังทำหน้าที่แทนอยู่”

“นาโกยะ หมอนั่นจะรับผิดชอบได้เหรอครับ??” ซุนกิวถามอย่างแปลกใจ

“เอาน่า อย่าเพิ่งคิดถึงเรื่องนั้นเลยค่ะ” ยูกิพูดขึ้น

“แล้วเครื่องบินเราจะผ่านกองเรือหลวงได้ยังไงหล่ะ??” ฉางเจ้าถามอย่างสงสัย

“ไม่ต้องห่วง เขารู้ว่าพวกนายเป็นใคร” บก.พูดขึ้น

“ว่าแต่ บก.ไม่ได้ข่าวอะไรเพิ่มเติมเลยเหรอครับตอนนี้??” โกโร่ถามอย่างสงสัย

“ถ้าผมได้ พวกคุณก็คงไม่ต้องไปหรอก”

“ครับผม ยังไงก็รักษาตัวด้วยนะครับ”

โกโร่พูดขึ้นจากนั้นเขาก็จับมือกับบก. แล้วขึ้นเครื่องไป จากนั้นเครื่องก็ค่อยๆแล่นออกสู่รันเวย์ แล้วค่อยๆเทคออฟเครื่องออกจากสนามบินอย่างรวดเร็ว

กลับมายังประเทศไทย ณ ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง จังหวัดอยุธยา ซึ่งรถของผู้พันทะนงเดินทางผ่านมา เขาสั่งให้ลูกน้องของเขาเข้าปั๊มน้ำมันแล้วเติมน้ำมันเพิ่ม จากนั้นเองตัวเขาก็ไปนั่งที่ร้านกาแฟที่คนแก่แถวนั้นไปดื่มกาแฟกันอย่างเนืองแน่น เขาเดินเข้าไปในร้านแล้วเดินไปสั่งกาแฟทันที

“อาโก โอเลี้ยงเย็น 3 ถุง หวานๆเลยนะ!!”

เจ้าของร้านพยักหน้า จากนั้นเขาก็นั่งรอโอเลี้ยงอยู่ในร้าน โดยที่ปกรณ์และวิวัฒน์ก็ตามมาถึงที่ร้านพอดี จากนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นรถของผู้พันทนงที่กำลังเติมน้ำมันอยู่ แต่ก็ไม่พบตัวเขาในรถเลย

“ไอ้ทะนงมันไม่อยู่ ท่าทางจะไปสั่งอะไรกินนะ” ปกรณ์พูดขึ้น

“เอางี้ นายจัดการลูกน้องมันก่อน ฉันจะไปหาไอ้ทะนงเอง” วิวัฒน์พูดขึ้น จากนั้นสองหนุ่มก็จอดรถไว้แถวนั้น โดยที่ปกรณ์ยืนคุมเชิงอยู่ที่หัวจ่ายน้ำมัน โดยที่วิวัฒน์ก็เดินไปตามหาตัวผู้พันทะนง และในตอนนั้นเอง ทะนงก็กำลังเดินไปเอาโอเลี้ยงของเขา วิวัฒน์เห็นดังนั้นจึงชักปืนออกมายิงเขาทันที

“ไอ้ทะนง!!”

“ปังๆๆ!!”

วิวัฒน์รัวปืนใส่ทะนง แต่เขาหลบได้แล้วหาที่หลบด้านใน ทุกคนในร้านรีบหนีออกจากร้านในทันที ส่วนลูกน้องของเขาสองคนก็โดนปกรณ์ยิงเข้าจนตายคาที่ ทะนงชักปืนออกมาจะยิงสู้แต่ก็โดนยิงกดเอาไว้ ทำเอาเขาโงหัวออกมาไม่ได้

“ไอ้ทะนง มึงยังจำหน่วยของกูได้หรือเปล่า ที่มึงทิ้งให้ตายในเวียดนามหน่ะ??” วิวัฒน์พูดขึ้น

“ไอ้วัฒน์ เรื่องนี้มันใหญ่กว่าที่แกคิดนะเว้ย คิดว่าฆ่าฉันแล้วเรื่องจะจบงั้นเหรอ”

“กูไม่สน ลูกน้องกูตายไปก็เพราะมึง กูจะเอาเลือดหัวมึงวันนี้แหละ”

วิวัฒน์พูดจบจากนั้นก็กระหน่ำยิงใส่ทะนง ทะนงยิงสวนกลับแต่ไม่เป็นผล จากนั้นเขาก็วิ่งออกไปที่หลังร้าน โดยที่วิวัฒน์ก็ตามไปด้วย ส่วนปกรณ์ที่อยู่แถวนั้นก็วิ่งตามไปดู ทะนงวิ่งหนีเข้าไปในทุ่งนาวิวัฒน์ก็ตามยิงอย่างไม่ลดละ จนกระทั่งทะนงก็โดนยิงที่ขาจนล้มลง วิวัฒน์ไปลากตัวทะนงขึ้นมาในทันที

“มึงบอกกูมา มีใครที่อยู่เบื้องหลังอีกวะ??” วิวัฒน์พูดขึ้น

“ถ้ากูบอกว่าคนไทยผู้รักชาติทั้งประเทศหล่ะ มึงกล้าฆ่ากูหรือเปล่า กูพร้อมที่จะตายทุกเมื่ออยู่แล้ว ว่าแต่มึงเถอะ พร้อมเป็นศัตรูกับพวกเขาหรือเปล่าหล่ะ??” ทะนงพูดไป จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงหวอตำรวจดังขึ้นมา โดยที่ปกรณ์ก็รีบวิ่งไปหาวิวัฒน์ในทันทีเพื่อเตือนเขา

“เฮ้ย ตำรวจมาหว่ะ เอาไงต่อวะ??”

“ลากตัวไอ้ทะนงตามฉันมาก่อนแล้วกัน!!”

วิวัฒน์พูดขึ้น จากนั้นปกรณ์ก็เอาตัวทะนงขึ้นมาจากท้องนา จากนั้นก็ลากเขาหนีออกไปจากพื้นที่ในทันทีก่อนพวกตำรวจจะเจอเขา

ณ โรงแรมแห่งหนึ่งในมิชิแกน สหรัฐอเมริกา ไวเวิร์นและแองเจลล่าที่เพิ่งจะร่วมรักกันอย่างเร่าร้อนบนเตียงในโรงแรมร้าง เมื่อเสร็จกิจ พวกเขาทั้งคู่ก็นอนเคียงข้างกันในทันที จากนั้นก็คุยอะไรไปด้วยเพื่อรำลึกถึงความหลังเก่าๆของพวกเขา

“แองเจลล่า แม่เธอที่เบอร์ลินสบายดีหรือเปล่า??” ไวเวิร์นถามไป

“ก็ดีหน่ะ ฉันเป็นห่วงนายนะคริส ตั้งแต่วันที่นายหายไป”

“พวกนาซีที่เอาฉันไปทดลอง มันคงไม่รู้ว่าฉันทำอะไรได้” ไวเวิร์นพูดขึ้น

“พวกเขาทำอะไรกับนายอย่างงั้นเหรอ??” แองเจลล่าถามด้วยความเป็นห่วง

“มันคือโปรเจ็กค์ลับ ซึ่งพวกนาซีจะคัดตัวเด็กที่มีมันสมองดีตามที่พวกเขากำหนด จากนั้นพวกเขาก็ทำการทดลองพลังจิตกับพวกเรา พวกมันใช้พลังกับหน้ากากหมาป่านี่ ทำให้ฉันรอดออกมาได้โดยสวมมัน เด็กคนอื่นๆที่ไม่ผ่านการทดลอง ก็ถูกส่งกลับบ้าน บางส่วนที่อันตรายก็ถูกกำจัดทิ้ง แต่ฉันได้ยินมาว่ามีคนหนึ่งที่พวกเขาทดลองสำเร็จ เขาเป็นลูกนายทหารใหญ่ของญี่ปุ่นด้วย เขาอาจจะเป็นตัวพลิกเกมได้เลยนะ” ไวเวิร์นพูดขึ้น

“หือ นี่นายพูดจริงเหรอ??” แองเจลล่าถามต่อ

“ใช่ เท่าที่ฉันได้ยินมาจากนักวิทยาศาสตร์คนหนึ่ง เขาบอกฉันแบบนั้น” ไวเวิร์นพูดต่อ

“เข้าใจหล่ะ แล้วนายมาอยู่ฝ่ายต่อต้านทำไมกันหล่ะ??”

“พวกมันตามล่าผมอยู่ ถึงผมไม่ฆ่าเขา เขาก็ฆ่าผมอยู่ดี พวกนั้นต้องการเก็บกวาดทุกคนที่โปรเจ็กค์นี้หน่ะ ว่าแต่คุณเถอะ ถ้าจบเรื่องนี้แล้วคุณจะเอายังไงต่อ??” ไวเวิร์นถามไป

“ฉันว่า ฉันคงต้องกลับเบอร์ลินแล้วหล่ะนะ” แองเจลล่าพูดขึ้น

และอีกด้านหนึ่ง เจนนี่และโบซอลที่อยู่ด้านนอก พวกเขาทั้งคู่ก็ช่วยกันคุมกองกำลังเพื่อเข้ายึดมิชิแกน เนื่องจากฝ่ายนาซีถอยร่นออกไปแล้ว ทั้งคู่ในตอนนั้นก็ปรึกษากันเพื่อดำเนินแผนขั้นต่อไปในทันที

“โอเค ตอนนี้พวกเรากำลังรุกคืบเข้าไปในอินเดียนาโพลิส จรดแอตแลนต้า อีกไม่นานพวกมันคงจะแพ้แล้วหล่ะ”

“แต่ว่ากำลังของพวกมันที่เวอร์จีเนียยังอันตรายอยู่นะ” เจนนี่พูดขึ้น

“ไม่เป็นไร เราจะรุกและหยุดพักเพื่อตั้งรับพวกมันที่นั่น” โบซอลพูดขึ้น

“โอเค ว่าแต่ไวเวิร์นหายไปไหนกันหล่ะ??” เจนนี่ถามไป

“ไม่รู้เหมือนกัน เอ๊ะ ว่าแต่ เธอพักผ่อนบ้างหรือยังเนี่ย??” โบซอลถามไป

“แหม่ ห่วงตัวเองดีกว่านายหน่ะ” เจนนี่พูดขึ้น

“นี่ เป็นห่วงไม่ได้หรือไงห่ะ??” โบซอลพูดขึ้น ทำเอาเจนนี่ถึงกับหน้าแดง

“อีตาบ้า พ่อฉันดุนะบอกไว้ก่อน” เจนนี่พูดขึ้น

“เออใช่ ว่าแต่เธอได้ติดต่อพ่อเธอบ้างหรือเปล่าเนี่ย??” โบซอลถามไป

“ก็มีบ้าง ไม่รู้ว่าตอนนี้พ่อกลับยุโรปหรือยังนะ” เจนนี่พูดขึ้น

“ถ้าอย่างงั้น พอเรื่องนี้จบ เราไปเที่ยวยุโรปกันนะ” โบซอลพูดขึ้น

“ได้เลย นายสัญญาแล้วนะ” เจนนี่พูดขึ้น จากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็เกี่ยวก้อยเพื่อสัญญากัน

ณ ป่าแห่งหนึ่งในเซนต์ ปีเตอร์สเบิร์ก ทหารเยอรมันกลุ่มหนึ่งกำลังเดินลาดตระเวนอยู่แถบนั้น

“เฮ้ย ขอไปเยี่ยวแถวนี้ก่อนนะ!!” ทหารคนหนึ่งพูดขึ้น แต่จู่ๆ

“ฉึกๆๆๆๆ”

จู่ๆกลุ่มกบฏรัสเซียก็บุกเข้ามาจัดการพวกเขาอย่างเงียบๆ จากนั้นก็ลากศพทหารเยอรมันมา ถอดเสื้อของพวกเขาแล้วใส่เสื้อทหารเยอรมันเพื่อปลอมตัว เมื่อปลอมตัวเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็มาคุยกันก่อนเพื่อนัดแนะวางแผน

“เอลซาร์วินด์ นายรับหน้าคุยกับทหารเยอรมัน รู้รหัสของพวกมันใช่หรือเปล่า??” เรซนอร์ฟถามไป

“พอรู้ครับผม” เอลซาร์วินด์พูดขึ้น

“ผมว่านะ เราน่าจะแกล้งป่วยแล้วนอนอยู่บนรถที่อยู่ด้านโน่นนะ พวกมันจะได้ไม่ถามอะไรมาก” ดาโกวิชออกความเห็น

“ถ้าอย่างงั้นก็ไปกันเลย อย่าเสียเวลาเลย”

เรซนอร์ฟพูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็ไปขึ้นรถบรรทุกที่อยู่แถวนั้น จากนั้นพวกเขาก็ขับรถเข้าไปยังป้อมปราการของพวกเยอรมันที่ตั้งตระหง่านอยู่ และเมื่อพวกเขาขับรถไปถึงหน้าด่าน ทหารเยอรมันก็เดินมาตรวจรถของพวกเขาในทันที เอลซาร์วินด์ก็คุยกับทหารเยอรมันที่มาตรวจรถในทันที

“สวัสดี คุณมาจากหน่วยไหนเหรอ??”

“เรามาจากหน่วย 368 ครับ เราจะพาพวกเราที่กำลังป่วยไปรักษาหน่ะครับ” ทหารเยอรมันคนนั้นเดินไปดูท้ายรถเพื่อตรวจสอบ จากนั้นก็กลับมาหาเอลซาร์วินด์ในทันที

“โรงพยาบาลอยู่ด้านในนะ พวกนายน่าจะโดนหิมะกัดแล้วหล่ะ”

“ครับ ขอบคุณครับ ไฮล์ฮิตเลอร์!!”

เอลซาร์วินด์ขับรถฝ่าด่านตรวจของพวกนาซีแล้วขับเข้าไปด้านใน จากนั้นพวกเขาก็ขับรถไปจอดที่ลานจอดรถแห่งหนึ่ง จากนั้นพวกเขาก็เริ่มคุยกันต่อหลังจากที่เข้ามาด้านในได้แล้ว

“โอเค งานนี้เราต้องเร็ว และแนบเนียน แล้วก็ห้ามทำอะไรโง่ๆเด็ดขาด พวกนายคงไม่อยากโดนทหารเยอรมันหลายแสนนายที่อยู่ในนี้เล่นงานเอาใช่หรือเปล่าหล่ะ ขั้นแรกเราจะต้องหาประตูด่านๆหนึ่ง ปิดการแจ้งเตือนทหารคนอื่นๆ ทำลายระบบป้องกันของพวกมัน จากนั้นก็ส่งสัญญาณให้คนของเราบุกเข้ามาเลย เข้าใจนะ” เรซนอร์ฟพูดขึ้น

“ผมว่านะครับ ด่านฝั่งตะวันตกเป็นด่านที่การคุ้มกันด้อยที่สุด เราน่าจะบุกเข้าไปทางนั้นได้นะ” ดาโกวิชพูดขึ้น

“แล้วแนวป้องกันของพวกมันหล่ะครับ??” เอลซาร์วินด์ถามอย่างสงสัย

“ทำให้มันใช้งานไม่ได้ พวกนายก็น่าจะรู้นะว่าต้องทำยังไง??” เรซนอร์ฟพูดขึ้น

“โอเคครับ ถ้าอย่างงั้นเราจะไปแบบเงียบๆ อย่าให้มันเห็นเรานะครับ” เอลซารืวินด์พูดขึ้น

“นี่ก็กำลังจะมืดหล่ะ พวกมันคงกำลังนอนอยู่แน่ๆ” ดาโกวิชพูดขึ้น

“ถ้าอย่างงั้นก็ลุยเลย อย่าเสียเวลากันดีกว่า”

พวกเขารีบเดินแถวไปยังประตูด่านเขตตะวันตกเพื่อทำลายแนวรับของกองทัพเยอรมันและเปิดทางให้กองกำลังของพวกเขาบุกเข้ามาจัดการพวกเยอรมันให้สิ้นซาก

ณ ท่าเรือแห่งหนึ่งในอินเดีย กองเรือของมิคาอิลได้มาจอดเทียบท่าในทันทีเพื่อพาทหารของเขาไปรักษาอาการของกัมมันตรังสีที่พัดมา ลูกน้องบางคนของเขาเริ่มมีอาการเวียนหัว บางคนก็อาเจียน แต่พวกเขายังไม่มีอันตรายร้ายแรงเนื่องจากได้รับรังสีในอัตราที่เขา เมื่อพวกเขาจอดเทียบท่าเรียบร้อยแล้ว พวกเขารีบติดต่อโรงพยาบาลแห่งหนึ่งให้ส่งหมอมารักษาพวกเขาในทันที หลังจากที่หมอและพยาบาลมาแล้ว พวกเขาก็จับแยกผู้ป่วยไปที่ห้องๆหนึ่ง จากนั้นก็เริ่มทำการรักษากัมมันตรังสีในทันที การรักษาเป็นไปด้วยความวุ่นวาย และโดยที่มิคาอิลเป็นห่วงลูกน้องของเขา จึงไปถามอาการกับหมอที่ทำการรักษาด้วย

“หมอครับ พวกเขาจะเป็นอะไรหรือเปล่าครับ??” มิคาอิลถามไป

“ตอนนี้พวกเขาได้รับรังสีค่อนข้างอ่อน คงไม่มีผลอะไรมากในระยะนี้ แต่ในยามแก่พวกเขาอาจจะมีอาการเพิ่มหน่ะ”

“แล้วพอจะรักษาได้หรือเปล่าครับ??” มิคาอิลถามต่อ

“มียารักษาอยู่ แต่พวกเขาต้องกินสม่ำเสมอ ไม่งั้นอาการจะกำเริบได้”

“ผมก็ว่างั้น” มิคาอิลพูดขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน ตัวเขาเองในตอนนั้นก็เกิดอาการวิงเวียนศีรษะขึ้นมา จากนั้นเขาก็ทรุดลงไปต่อหน้าหมอด้วย

“คุณมิคาอิล!! พยาบาล รีบพาเขาไปเร็ว”

บรรดาพยาบาลรีบแบกร่างของมิคาอิลไปขึ้นเตียงในทันที จากนั้นเธอก็จัดการล้างตัวให้มิคาอิลเพื่อล้างรังสีที่อยู่ตามตัว จากนั้นก็ค่อยๆให้ยากับเขาไปเรื่อยๆเพื่อดูอาการของเขา

“ความดันยังค่อนข้างปกติ แต่เขาน่าจะโดนรังสีไปด้วยค่ะ!!” พยาบาลคนหนึ่งพูดกับหมอไป

“ยังไงก็จัดการล้างตัวเขาก่อน แล้วรักษาตามอาการไปเรื่อยๆก่อน” หมอคนนั้นพูดขึ้น

กลับมายังฐานทัพของออร์ลินด้า หลังจากที่เธอผ่านการตรวจของทหารอินเดียที่ลาดตระเวนในพื้นที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็รีบกลับมายังฐานของเธอต่อเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้ เนื่องจากกองทัพอินเดียเจอโรงงานของเธอเข้าให้แล้ว

“พวกมันเจอโรงงานของเราแล้ว งานนี้เราลำบากแน่” ออร์ลินด้าพูดขึ้น

“เราจะส่งคนไปคุ้มกันดีหรือเปล่าคะ??” บาโธรี่ถามไป

“อย่าเพิ่งเลย เดี๋ยวพวกมันจะสงสัยเอาได้” ออร์ลินด้าพูดขึ้น

“แล้วเราจะเอายังไงต่อหล่ะคะ??” บาโธรี่ถามไป

“ระบายสินค้าออกไปให้มากที่สุด แล้วหาโรงงานใหม่ที่ปลอดภัยกว่านี้” ออร์ลินด้าพูดจากนั้นก็ชี้ไปยังโรงงานแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางทะเลทรายซาอุดิอาระเบีย

“โรงงานนั้นเหรอคะ ปิดใช้งานมานานมากแล้วนะคะ” บาโธรี่พูดขึ้น

“แต่ถ้าปรับปรุงใหม่ น่าจะพอทดแทนโรงงานเก่าได้ แถวยังปลอดภัยจากกองกำลังอีก”

“ถ้าอย่างงั้นฉันจะส่งคนไปตรวจสอบนะคะ” บาโธรี่พูดขึ้น

“ได้เลย ขนทุกอย่างไปให้หมด ถ้าเกิดโรงงานนั้นปรับปรุงเรียบร้อยแล้ว”

“เดี๋ยวจัดให้เลยค่ะ” บาโธรี่พูดขึ้น จากนั้นเธอก็เดินออกไปที่ด้านนอกห้องของออร์ลินด้า เพื่อไปทำงานของเธอต่อ โดยที่บาโธรี่เป็นผู้ที่คัดเลิอกคนที่จะมาปรบปรุงโรงงานด้วยตัวเองด้วย

กลับมายังโรงงานผลิตอาวุธของออร์ลินด้า ในระหว่างที่เธอกำลังนอนพักผ่อนอยู่ในห้องของเธอ เธอก็รอข่าวการรบที่โคโลราโดอย่างใจจดใจจ่อ และการรอคอยของเธอก็สิ้นสุดลง จู่ๆมีเลขาของเธอมาเคาะที่หน้าประตูห้อง เธอเปิดประตูรับในทันทีด้วยความตื่นเต้น

“คุณอาคะสึกิคะ มีข่าวการรบมาค่ะ!!”

“มีอะไรหรือเปล่า ว่ามาสิ” อาคะสึกิถามไป

“ค่ะ ตอนนี้กองกำลังอเมริกันเสรีได้ขับไล่พวกญี่ปุ่นออกจากพื้นที่เรียบร้อยแล้วค่ะ”

อาคะสึกิได้ยินดังนั้นก็ตื่นเต้นในทันที

“เยี่ยม แสดงว่าตอนนี้ญี่ปุ่นออกจากโคโลราโดแล้วสินะ”

“ค่ะ แล้วเราจะปลอดภัยหรือเปล่าคะ??” เลขาของเธอถามไป

“ตอนนี้พวกญี่ปุ่นคงจะถอยกลับไปแล้ว แต่พวกมันอาจจะตั้งค่ายเพื่อเตรียมจู่โจมซ้ำ เราคงต้องส่งอาวุธและเสบียงอื่นๆให้เพิ่มเติมแล้วหล่ะ”

“ค่ะ เออคุณอาคะสึกิคะ มีเรื่องแจ้งค่ะ คือว่าคุณอิชิโร่ส่งข้อความมาค่ะ เขาบอกว่าจะเดินทางมาอเมริกาอีกครั้งค่ะ” เลขาของเธอพูดขึ้น

“หือ เขาจะมาเหรอ เขาไม่รู้เหรอว่ามันอันตราย??” อาคะสึกิพูดขึ้น

“แล้วจะทำยังไงต่อหล่ะคะ??” เลขาของเธอถามไป

“สืบมาก่อน ว่าเขาจะมาที่แคลิฟอร์เนียหรือเปล่า ถ้าเขามา ก็ส่งคนไปรับเขาหน่อย ตอนนี้ทหารญี่ปุ่นอยู่กันเต็มไปหมด มันจะอันตรายนะ”

“ได้เลยค่ะ!!” เลขาของเธอพูดขึ้นจากนั้นก็เดินออกจากห้องของเธอไป

กลับมายังหุบเขาแห่งหนึ่ง ฐานที่มั่นกลุ่มกบฏสวิส หลังจากที่มาเรียน่าจัดการปล่อยไวรัสใส่เครือข่ายคอมพิวเตอร์ของบริษัท ZEUS ในตอนนั้นเองเธอก็เขียนโปรแกรมเพิ่มเติมเพื่อใช้สำหรับทำลายระบบคอมพิวเตอร์ของเยอรมันและญี่ปุ่นไปด้วย เพื่อจุดประสงค์อะไรบางอย่าง ในตอนนั้นเองวาคินก็มาคอยดูเธอไปด้วยว่าเธอทำอะไรไปบ้าง

“คุณมาเรียน่า คุณทำอะไรอยู่เนี่ย??” วาคินถามไป

“อ้อ ฉันกำลังปรับปรุงระบบใหม่อยู่หน่ะ”

“ระบบอะไรอย่างงั้นเหรอ??” วาคินถามอย่างสงสัย

“เมื่อ 1 ปีก่อน ประเทศฝ่ายอักษะตกลงในความร่วมมือระบบการยิงนิวเคลียร์แบบใหม่ ซึ่งใช้ระบบคอมพิวเตอร์เป็นตัวยิงนำระบบ พวกเขาใช้มันเพื่อยิงนิวเคลียร์ทุกประเทศ แต่มันมีข้อเสียอยู่อย่าง มันต้องเปิดระบบด้วยคอมพิวเตอร์ก่อน ถึงจะใช้ระบบยิงด้วยคนได้”

“อ่า ช่วยพูดภาษาคนได้หรือเปล่าครับ??” วาคินถามไป

“ฉันจะบอกว่า ฉันสามารถหยุดนิวเคลียร์ของพวกเขาทั้งโลกได้”

“หือ คุณทำได้จริงๆเหรอ??” วาคินถามไป

“มันก็ต้องลอง ถ้าพวกเขาเปิดระบบคอมพิวเตอร์ไม่ได้ ก็ยิงนิวเคลียร์ไม่ได้” มาเรียน่าพูดขึ้น

“ถ้าทำได้จริง พวกอักษะคงร้อนๆหนาวๆน่าดูนะครับ แต่ว่า เราทำลายมันจากด้านในไม่ได้เหรอครับ??” วาคินถามอีกครั้ง

“โอ้ย ใครจะทำได้หล่ะคุณ” มาเรียน่าพูดขึ้น

“อ้อ ถ้าอย่างงั้นก็ลองดูก็ได้นะครับ”

วาคินพูดทิ้งท้าย จากนั้นมาเรียน่าก็จัดการเขียนระบบอะไรบางอย่างบนคอมพิวเตอร์เครื่องเล็กของเธอ เพื่อนำมาใช้กับระบบซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ทั่วทั้งโลก

ณ รัฐสภาของญี่ปุ่น กรุงโตเกียว ชายคนหนึ่งในชุดสูทเดินถือเอกสารแผ่นหนึ่งเดินอย่างเร่งรีบเพื่อไปพบใครบางคน เมื่อเขามาถึง เขาก็เปิดประตูห้องในทันทีโดยไม่สนใจใครเลย

“คุณยามิโนะ ท่านนายกกำลังมีแขกอยู่!!”

“ท่านครับ ตอนนี้มีข่าวจากสหรัฐมาครับ”

ยามิโนะคนนั้นให้กับท่านนายกรัฐมนตรีในทันที นายกรัฐมนตรีได้อ่านเอกสารฉบับนั้น เขาก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า เนื่องจากว่าในตอนนี้กลุ่มกบฏอเมริกันได้บุกตีกองทัพญี่ปุ่นจนถอยทัพกลับไปแล้ว จากวางมันลงบนโต๊ะจากนั้นก็พูดขึ้น

“เห็นทีคงได้เวลาแล้วสินะ”

“แต่ท่านครับ มันจะไม่เร็วไปเหรอครับ??” ชายคนหนึ่งในห้องพูดขึ้น

“ส่งจดหมายถึงท่านผบ.สูงสุด ถ้าองค์พระจักรพรรดิฮิโรฮิโตะสวรรคตเมื่อไหร่ ให้จัดการกับมกถฏราชกุมารทันทีเลย”

“แต่ว่า เราจะทำสำเร็จเหรอครับ??”

“แน่นอน ให้เขาร่วมด้วยกับเรา หรือจะควบคุมเขาไว้ เขาเป็นมิตรกับพวกตะวันตกมากเกินไป เราต้องจัดการโดยด่วนเลย” นายกรัฐมนตรีพูดขึ้น

“ได้ครับท่าน” ลูกน้องของเขาตอบกลับไป

======================================================================================

นายกรัฐมนตรีญี่ปุ่นกำลังคิดแผนการอะไรอยู่กันแน่ อย่าลืมติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
https://www.youtube.com/channel/UCEzIY9j4fuPDx4Ofz8U0Fig?view_as=subscriber ซับแนลผมด้วยเน้อ