คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 16 : ภาพความฝัน
เวลา
16.30 ในวันต่อมา หลังจากที่นนท์เรียนคาบสุดท้ายเรียบร้อยแล้ว
นนท์ก็รีบปลีกตัวออกจากห้องในทันทีโดยที่ไม่บอกฟรองเกอร์
ทำเอาฟรองเกอร์ตามหาตัวนนท์อยู่นานมาก
เขาเดินไปเดินมาแถวนั้นแต่ก็ไม่พบร่องรอยของนนท์เลย และในขณะเดียวกัน ซานะที่เพิ่งจะเรียนเสร็จเหมือนกัน
ก็เดินมาหานนท์ที่ห้อง แต่เธอก็ได้เจอกับฟรองเกอร์ที่กำลังเดินตามหานนท์อยู่
เธอเลยเดินเข้าไปหาฟรองเกอร์ในทันที
“ฟรองเกอร์
นายหาอะไรอยู่เหรอ”
“หานนท์อยู่เนี่ย
แป๊ปเดียวหายไปเลย”
“จริงเหรอ
ฉันก็ตามหาเขาอยู่เหมือนกันนี่”
“หรือว่า
นนท์ไปทำอะไรที่ไหนหรือเปล่านะ” ฟรองเกอร์พูดขึ้น
“แล้วนนท์ไม่บอกนายเหรอว่าเขาจะไปที่ไหนหน่ะ”
“ไม่นะ
เมื่อคืนได้ยินว่าคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้หน่ะ”
“หะ หรือว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับนนท์เขาหน่ะ”
“จริงเหรอ หรือมันจะเกี่ยวกับลินน์รีดด้วย” ฟรองเกอร์ถามอย่างสงสัย
“จริงด้วย วันนี้ไม่เห็นลินน์รีดมาเรียนด้วยนะ”
“อลาวดี้ก็ด้วย
ไม่รู้ว่าหมอนั่นหายไปไหนไม่รู้เนี่ย”
“ถ้าอย่างงั้นนายไปกับฉันหน่อย ไปดูรอบมหาลัย
ถ้าไม่เจอเราจะแจ้งตำรวจกัน”
“ได้สิ ไปกันเลย”
ฟรองเกอร์กับซานะรีบเดินออกไปหานนท์ที่หายตัวไปในทันที
และอีกด้านหนึ่ง ที่ร้านคาเฟ่นอกมหาวิทยาลัย
ซึ่งนนท์เดินเข้าไปในร้านทันทีเมื่อมาถึง
โดยที่ในร้านก็มีแต่นักศึกษาบางส่วนที่เข้ามาดื่มเหล้า เล่นสนุ๊กเกอร์
นนท์รีบเดินผ่านตรงนั้นไปยังโต๊ะนั่งโต๊ะหนึ่งซึ่งชายคนหนึ่งในชุดฮู้ดกำลังนั่งอยู่
นนท์รีบไปนั่งในทันที
“มาแล้วสินะนนท์”
“คุณหมอคิม เรียกผมมาคนเดียวมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ก็ฉันไม่อยากให้ซานะรู้หน่ะ”
“ช่างมันเถอะครับ ว่าแต่ มีอะไรหรือเปล่าครับหมอ”
“มีคนเขาอยากคุยกับนายหน่อยหน่ะ”
จากนั้นไม่นาน
ลินน์รีดกับอลาวดี้ที่นั่งอยู่หลังร้านก็เดินเข้ามานั่งขนาบข้างกับนนท์ในทันที
“อ้าว รีด เธอปลอดภัยนะ”
“ก็ดี ฉันไม่เป็นไรหรอก เออนี่
เธอเรียกฉันมามีอะไรหรือเปล่าหล่ะ”
นนท์ถามอย่างสงสัย
“ช่วงนี้มันมีเรื่องมากมายที่พวกเราอยากบอก
แต่มันพูดยาก ไม่รู้ว่านายจะรับฟังหรือเปล่า” อลาวดี้พูดขึ้น
“พูดตรงๆนะ เมื่อคืนฉันฝันว่าฉันกับนาย...”
“หะ นี่เธอก็ฝันเหมือนกันงั้นเหรอ” นนท์ถามอย่างสงสัย
“ถ้างั้นคงไม่ต้องถามแล้วหล่ะนะ” ลินน์รีดพูดขึ้น
“ซึ่งนั่นหมายความว่า นายคงต้อง....” อลาวดี้กำลังจะพูด แต่นนท์พูดสวนขึ้นมาทันที
“จะให้ฉันเข้ากลุ่มกบฏงั้นเหรอ
ทำไมต้องเป็นฉันหล่ะ”
“คือว่า คุณย่าออลเรียสฝากมาบอกกับนาย
มันใกล้จะถึงเวลาของนายแล้ว”
ลินน์รีดพูดขึ้น
“ไม่ๆๆ พ่อฉันเป็นนายพลใหญ่เลยนะ
แล้วแม่ฉันอีกหล่ะ คนรอบตัวฉันจะเป็นยังไง”
นนท์พูดขึ้นกลางร้าน ทำเอาคนอื่นๆหันมามองในทันที
“ฉันเข้าใจ แต่ว่าตอนนี้มันถึงเวลาของนายแล้วนะ” หมอคิมพูดเสริม
“หมอคิม นี่คุณเข้าร่วมกลุ่มกบฏตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” นนท์ถามอย่างสงสัย
“ซักพักแล้วหล่ะ แต่ฉันอยากให้นายเข้าใจ
นายหนีชะตาของนายไม่พ้นหรอก”
อลาวดี้พูดขึ้น
“ไม่ๆๆๆ ฉันเป็นไม่ได้ ฉัน..”
แต่ยังไม่ทันที่นนท์จะพูดจบ
นนท์ก็เกิดอาการปวดหัวแบบเดิมกลับมาอีกครั้ง คราวนี้ทำเอานนท์ลงไปกองที่โต๊ะทันที
ลินน์รีดรีบเอามือลูบหัวนนท์ในทันทีแล้วพูดอะไรบางอย่างกับนนท์
ในตอนนั้นมันทำให้นนท์สงบได้บ้าง นนท์รีบกลับมานั่งที่โต๊ะในทันที
“ฉันบอกนายแล้ว นายหนีมันไม่พ้นหรอก” ลินน์รีดพูดขึ้น
“ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย”
“คุณย่าออลเรียสรู้ว่านายต้องปฏิเสธแล้วเป็นแบบนี้
คุณย่าเลยส่งลินน์รีดมาช่วยนายหน่ะ”
อลาวดี้พูดขึ้น
นนท์นั่งพิจารณาอยู่ซักพัก ว่านนท์จะทำยังไงต่อ
ไม่แน่เรื่องนี้อาจจะเป็นสิ่งที่จะคลายปมที่นนท์มีมาตลอดทั้งชีวิตก็ได้ แต่ถ้าเป็นอย่างงั้น
นนท์อาจต้องแลกกับครอบครัวและคนรอบข้างของเขาอาจจะต้องลงนรกไปด้วยก็ได้
นนท์พิจารณาอยู่ซักพัก จากนั้นก็พูดขึ้นว่า
“ผมขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน
คุณคงเข้าใจคนมีครอบครัวนะครับ แต่ไม่ว่ายังไง
ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกผมได้ก็แล้วกัน”
นนท์พูดขึ้นจากนั้นก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ
แล้วเดินออกจากร้านแล้วกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัยในทันที
ซึ่งนนท์ก็ดันไปเจอกับซานะและฟรองเกอร์ที่กำลังตามหาตัวเขาอยู่
เมื่อทั้งคู่เจอกับนนท์ก็เดินไปหาเขาทันที
“นี่นนท์ หายไปไหนมาเนี่ย เป็นห่วงแทบแย่เลย” ซานะพูดขึ้น
“แค่ไปเดินเล่นเฉยๆหน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“โธ่พวก วันหลังก็บอกเราก็ได้” ฟรองเกอร์พูดขึ้น
“ช่างมันเถอะ เราไปหาอะไรกินดีกว่า”
นนท์พูดขึ้นจากนั้นซานะก็นำทางทั้งคู๋ไปยังร้านอาหารในมหาวิทยาลัย
แต่ในตอนนั้นเอง นนท์ได้สะกิดฟรองเกอร์แล้วพูดกับเขาในทันที
“เฮ้ย ฉันมีอะไรจะคุยกับนายหน่อย
แต่เรื่องนี้นายห้ามบอกซานะนะเว้ย”
“โอเค ว่าแต่มีอะไรอย่างงั้นเหรอ” ฟรองเกอร์ถามอย่างแปลกใจ
และกลับมายังคาเฟ่แห่งเดิม
ซึ่งหลังจากที่นนท์เดินออกจากร้านไป ลินน์รีดกับอลาวดี้ก็คุยกับหมอคิมในทันที
“ขอบคุณหมอมากนะครับที่เรียกนนท์มา” อลาวดี้พูดขึ้น
“ว่าแต่ นนท์เขาจะยอมเข้าร่วมงั้นเหรอ” หมอคิมถามอย่างสงสัย
“ฉันว่าฉันได้กลิ่นแปลกๆนะ ออกไปหลังร้านดีกว่า”
หมอคิมพาทั้งคู่ออกจากร้านไปทางด้านหลัง
จากนั้นไม่นานตำรวจญี่ปุ่นก็บุกเข้ามาในร้านเพื่อตามล่าตัวกลุ่มกบฏที่ยังหลงเหลืออยู่ในเมือง
ตำรวจพวกนั้นทำเอาลูกค้าในร้านตกใจกันมาก
พวกเขาค้นทุกซอกทุกมุมแต่ก็ไม่พบอะไรเลยแม้แต่เงา
“ท่านครับ ไม่พบอะไรผิดปกติครับ” ตำรวจคนหนึ่งรายงานผ่านวิทยุสื่อสาร
ชายอีกคนหนึ่งตอบกลับมา เขาพยักหน้าแล้วพาตำรวจคนอื่นๆเดินออกมาในทันที
กลับมายังศูนย์บัญชาการเคมเปนไต
หลังจากที่ยามะดะสั่งให้ตำรวจเข้าค้นทุกสถานที่ที่พวกเขาคาดว่าจะเจอตัวกลุ่มกบฏที่ยังหลงเหลืออยู่
พวกเขาจับตัวได้บางส่วนแต่ส่วนใหญ่จะเป็นแค่สายข่าวธรรมดาๆ
ซึ่งพวกเขาไม่คิดว่าจะสาวไปถึงตัวการใหญ่ได้ หลังจากที่พวกเขาได้รับรายงาน
พวกเขาก็เรียกลูกน้องมาประชุมกันในทันทีเพื่อนัดแนะแผนการต่อไป
“โอเค อิจิโกะ ตอนนี้นายจะทำยังไงต่อหล่ะ” ยามะดะถามอย่างสงสัย
“อืม ที่เราจับได้ก็มีแค่สายข่าวธรรมดาๆ
แบบนี้คงสาวถึงตัวพวกมันไม่ได้”
“ก็ใช่หน่ะสิ นายจะเอายังไงต่อหล่ะ”
“ผมจะลองหาตัวลินน์รีดกับอลาวดี้ดู
เผื่อว่าทั้งคู่จะรู้อะไรบ้าง”
“นายคิดว่าสองคนนี้จะรู้อะไรอย่างงั้นเหรอ”
“ก็ต้องลองถามดูหน่ะครับ” อิจิโกะพูดขึ้น
“ก็แล้วแต่นายก็แล้วกัน
ถ้าให้ดีลองไปถามนายนนทกานต์เพิ่มเติมด้วยดีกว่า”
“ครับท่าน ผมจะลองคุยกับเขาที่มหาลัยดูครับ”
“ได้ ยังไงก็จัดการตามนั้นแล้วกัน”
แต่ในระหว่างที่พวกเขากำลังประชุมกัน
จู่ๆก็มีโทศัพท์สายหนึ่งติดต่อเข้ามาหายามะดะ ยามะดะรีบรัยสายในทันที
“ฮัลโหล นั่นใครพูดหน่ะ”
“คิดว่าใครหล่ะครับท่าน” โซลพูดขึ้น
“โซล นี่แกจะติดต่อมาทำไม แกรู้ข้อตกลงนี่”
“ช่างหัวข้อตกลงก่อนน่า
ตอนนี้คุณมารับศพซาโต้ไปก่อนเถอะ”
ยามะดะได้ยินดังนั้นจึงตกใจมาก
เขารีบถามโซลในทันที
“หะ เกิดอะไรขึ้นกับเขาวะ”
“ก็พวกกลุ่มต่อต้านในพื้นที่หน่ะสิ
ผมก็เกือบเอาตัวไม่รอด”
“บ้าเอ้ย พอรู้ไหมว่ามันเป็นพวกไหน”
“อาจจะพวกไวเวิร์นก็ได้ มันกำลังตามล่าผมอยู่”
“ระยำเอ้ย” ยามะดะทุบโต๊ะดังปัง
“ฉันมีงานใหม่ให้แก กำจัดไวเวิร์นให้ได้”
“โห ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ บุกเข้าไปถิ่นมันเนี่ย”
โซลตอบกลับไป
“ถ้าทำได้ แกอยากได้เท่าไหร่ฉันให้ไม่อั้น”
“ว้าว น่าสนใจนี่แหะ
ผมไม่รับปากนะว่าจะทำได้หรือเปล่า”
“ถ้าแกทำไม่ได้
ฉันรับรองว่าแกจะกลับญี่ปุ่นไม่ได้แน่”
“โห กลัวจังเลย แค่นี้หละ”
โซลวางสายไป
ส่วนยามะดะก็เขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งด้วยความโกรธ
ทำเอาลูกน้องคนอื่นๆถึงกับเงียบกันหมด
“เปลี่ยนแผนล่ะ ตอนนี้ต้องจัดการไอ้ไวเวิร์นให้ได้
ตอนนี้ให้เราพักเรื่องกลุ่มกบฏไว้ก่อน อิจิโกะ
นายหาเจ้าหน้าที่มือดีเข้าไปจัดการก็แล้วกัน”
“ได้ครับท่าน”
กลับมายังกรุงฮานอย ประเทศเวียดนาม หลังจากที่โกโร่และทีมของเขาได้ทำข่าวการโจมตีเวียดนามเหนือ
พวกเขาก็รีบเข้าไปหลบในสำนักข่าวของพวกเขาเพื่อความลอดภัย หลังจากนั้นไม่นาน
บก.ของสำนักพิมพ์ก็มาคุยกับทีมของโกโร่ในทันทีเพื่อจัดการเรื่องข่าวของเขา
“เป็นยังไงบ้างโกโร่ ทำได้ดีมากเรื่องข่าวหน่ะ”
“ครับบก. แล้วเราจะทำยังไงต่อดีครับ” โกโร่ถามไป
“เราจะตีพิมพ์ตามปกติ รับรองว่าดีแน่ๆ”
“แต่ว่าท่านครับ
ตอนนี้กองทัพไทยดูเหมือนว่าจะเริ่มถอยไปแล้วนะครับ” ซุนกิวพูดขึ้น
“นั่นสิคะ มันเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ” ยูกิถามอย่างสงสัย
“ผมก็ไม่แน่ใจ
ผมจะลองติดต่อไปที่กรุงเทพดูก็แล้วกัน”
จู่ๆไม่กี่อึดใจ
ก็มีโทรศัพท์ติดต่อเข้ามาที่โต๊ะของ บก. เขารับโทรศัพท์ในทันที
จากนั้นก็วางสายไปหลังจากที่คุยเสร็จ
“เกิดอะไรขึ้นครับผม” ฉางเจ้าถามไป
“ที่กรุงเทพตอนนี้กำลังวุ่นวายอยู่
มีม็อบต่อต้านนทหารญี่ปุ่นกำลังประท้วงอย่างหนัก
ตอนนี้พลตรียูกิโอะก็ไปประจำการที่นั่นแล้วด้วย”
“พลตรียูกิโอะ ขออย่าให้เป็นเขาเลย” โกโร่พูดขึ้น
“ขอโทษนะ หมอนี่มันเป็นใครอย่างงั้นเหรอ” ฉางเจ้าถามอย่างสงสัย
“มันเป็นนายทหารสารเลวของจักรวรรดิ” ยูกิพูดขึ้น
“หมอนี่มีส่วนพัวพันในการสังหารหมู่
และงานสกปรกอีกมากมายในหลายประเทศ” ซุนกิวให้ข้อมูลเสริม
“แบบนี้ประเทศไทยลุกเป็นไฟแน่ๆ” โกโร่พูดขึ้น
“ฉันก็หวังไว้แบบนั้น
ไม่อย่างงั้นจักรวรรดิญี่ปุ่นของเราคงจะล่มสลายแน่ๆ” โกโร่พูดขึ้น
“ตอนนี้พวกคุณก็รอดูสถานการณ์ไปก่อนก็แล้วกัน”
บก.ของพวกเขาพูดขึ้น
จากนั้นพวกเขาก็เตรียมตัวไปทำข่าวที่พวกเขาเตรียมไว้ในทันที
กลับมายังเขตเป็นกลาง ชายแดนมิชิแกน
หลังจากที่ไวเวิร์นรักษาตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็นั่งทานอาหารบนเปลพักของเขา
โดยที่เจนนี่และโบซอลก็มาดูอาการของเขาไปด้วยว่าเป็นยังไงบ้าง
“นี่นาย เป็นยังไงบ้างหล่ะเนี่ย” เจนนี่ถามไวเวิร์นไป
“ฉันไม่เป็นไรแล้วหล่ะ” ไวเวิร์นพูดจากนั้นก็กินขนมปังไปด้วย
“ความจริงนายน่าจะใส่หน้ากากแล้วกินไปด้วยนะ”
โบซอลแอบแซวไวเวิร์น
“ความจริงฉันไม่อยากใช้มันอีกแล้วนะ
แต่สุดท้ายก็ห่างจากมันไม่ได้จริงๆ” ไวเวิร์นพูดขึ้น
“ว่าแต่ หน้ากากนี่มันมาจากไหนกันหล่ะ” โบซอลถามอย่างสงสัย
“ไวเวิร์น
ฉันว่าถึงเวลาแล้วหล่ะที่ต้องเล่าให้ฌบซอลฟังหน่ะ” เจนนี่พูดเสริม
จากนั้นไวเวิร์นก็ดื่มน้ำแล้วพูดขึ้นทันที
“สมัยฉันยังเด็ก ฉันโดนจับไปที่ห้องทดลองอะไรบางอย่าง
เท่าที่ฉันจำได้ พวกมันให้ฉันมองหน้ากากหมาป่านี่อยู่นานมาก
จากนั้นเขาก็ใส่มาที่หน้าฉัน พอใส่แล้ว ร่างกายฉันก็แปลกๆไป
จู่ๆก็เกิดเหตุการณ์แผ่นดินไหว ห้องแล็ปทุกอย่างพังหมด ฉันได้โอกาสจึงหนีออกมาหน่ะ”
“งั้นเหรอ แสดงว่าหน้ากากนี่ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ”
โบซอลพูดขึ้น
“นี่ ฉันได้ยินว่ามันใช้พลังจิตได้ด้วยนะ” เจนนี่พูดขึ้น
“นี่เธอยังจะให้ฉันใช้มันอีกเหรอ” ไวเวิร์นถามอย่างสงสัย
“ถ้าอย่างงั้นฉันขอลองหน่อยนะพวก” โบซอลพูดขึ้นจากนั้นก็หยิบหน้ากากมาใส่
แต่ก็เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย โบซอลพยายามจะใช้พลังจิตบ้างแต่ก็ไม่ได้ผลอะไรเลย
“กับคนธรรมดา มันก็เป็นแค่หน้ากากธรรมดาหน่ะ”
ไวเวิร์นพูดขึ้น
“เอาเถอะ นายนี่มันคนพิเศษจริงๆ” โบซอลพูดขึ้นจากนั้นก็ยื่นหน้ากากคืนให้กับไวเวิร์น
“เออนี่ ว่าแต่เรื่องมือปืนนั่นจะเอายังไงต่อหล่ะ”
เจนนี่ถามอย่างสงสัย
“ฉันกำลังให้พวกเราออกตามล่าอยู่ มันไม่รอดหรอก”
โบซอลพูดขึ้น
“ยังไงก็ระวังด้วยล่ะ
ฉันสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตของมัน” ไวเวิร์นพูดขึ้นจากนั้นก็นั่งทานอาหารของเขาต่อไป
กลับมาศูนย์บัญชาการหน่วย SS มิชิแกน สหรัฐอเมริกา
หลังจากที่แองเจลล่าได้รับข้อความจากนายพลสติฟท์
เธอก็รีบกลับไปยังหน่วยของเธอในทันที ซึ่งเมื่อเธอกลับไปถึง
นายพลสติฟท์ก็ได้รอเธออยู่ก่อนแล้ว แองเจลล่ารีบเข้าไปหาตัวเขาในทันทีเพื่อคุยกัน
“ท่านคะ เรียกดิฉันมามีอะไรหรือเปล่าคะ” แองเจลล่าถามไป
“ตอนนี้เราได้ข่าวว่ากลุ่มต่อต้านกำลังรวมกำลังกันเพื่อบุกเข้ามาที่นี่
ในตอนนี้สายข่าวของเราแจ้งมาว่านายอิจิโร่
ผู้ต้องหาคดีอาวุธเถื่อนได้ข้ามมายังเขตปกครองตัวเองแล้วด้วย
ดูท่าเขากำลังจะไปติดต่อกับกลุ่มกบฏในพื้นที่หน่ะ”
“เหรอคะท่าน แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนคะ” แองเจลล่าถามไป
“เราคาดว่าเขากำลังข้ามพรมแดนมาที่ไอโอวา แต่ตำแหน่งของเขายังไม่แน่ชัดหน่ะ”
“แล้วท่านจะให้เราไปจับเขาอย่างงั้นเหรอคะ”
แองเจลล่าถามอย่างสงสัย
“แบบนั้นมันจะเปลืองคนมากเกินไปหน่ะ”
“แล้วท่านจะทำยังไงหล่ะคะ”
“เราจะทิ้งระเบิดปูพรมใส่ที่นั่น
ต้องติดต่อกองทัพอากาศด่วน ผมอยากให้คุณไปช่วยติดต่อหน่ะ”
“ฉันว่า พวกเขาอาจจะมีอุโมงค์ใต้ดินก็ได้นะคะ”
แองเจลล่าออกความเห็น
“ถ้าอย่างงั้นก็ดี เรามีระเบิดรุ่นใหม่
สามารถทำลายอุโมงค์ใต้ดินได้ พวกเราอยากทดลองอยู่พอดีเลย”
“ถ้าอย่างงั้นฉันจะรีบไปจัดการเลยค่ะ” แองเจลล่าพูดขึ้น
“ว่าแต่
เขตกำแพงของเขาพอจะยันพวกมันไว้ได้หรือเปล่า” นายพลสติฟท์ถามไป
“พอได้ระดับหนึ่งค่ะ แต่ถ้าจะให้ดี
เราต้องเสริมแนวเพิ่มค่ะ”
“ถ้าอย่างงั้นก็ไปดำเนินการด้วยเลยแล้วกันนะ”
“ได้ค่ะท่าน”
แองเจลล่าเดินออกจากห้องไป
จากนั้นเธอก็ให้ลูกน้องของเธอไปโทรศัพท์หาใครคนหนึ่ง
“นี่ ช่วยรบกวนติดต่อใครคนหนึ่งให้หน่อย
บอกฉันว่าแองเจลล่าติดต่อมา”
“ครับ ใครกันเหรอครับ”
“ร้อยเอกชไนเดอร์ กองทัพอากาศ บอกไปตามนั้น”
กลับมายังกรุงสตาลินกราด
หลังจากที่บรรดาชาวเมืองสตาลินกราดได้ขุดสนามเพลาะและวางแนวระเบิดของพวกเขาเพื่อป้องกันกองทัพเยอรมันที่กำลังบุกมา
โดยที่เรซนอร์ฟก็วางกำลังพลซุ่มยิงเพื่อจัดการกับทหารเยอรมัน
เรซนอร์ฟและคนอื่นๆวางกำลังอย่างแข็งขันเพื่อป้องกันเมืองของพวกเขา
“เอาหล่ะ
เราต้องวางกำลังไว้ตรงนี้ นี้ แล้วก็ตรงนี้ต่อ พวกมันไม่มีพลซุ่มยิงที่ดี
เราน่าจะสกัดมันได้”
“คุณเรซนอร์ฟครับ พวกมันจะไม่ถล่มเราเละเหรอครับ”
เอลซาร์วินด์ถามอย่างสงสัย
“เรามีสไนเปอร์ PTRS 68 กระสุน 12.7 มิลลิเมตร ยิงรถถังยังได้” เรซนอร์ฟพูดขึ้น
“แต่พวกมันอาจจะยิงปืนใหญ่ถล่มนะครับ” เอลซาร์วินด์พูดขึ้น
“ซากเมืองตรงนี้แหละ ที่จะคอยกำยังให้เรา
ถ้าพวกมันฉลาด มันจะไม่ยิงเพิ่ม” เรซนอร์ฟพูดขึ้น
แต่จู่ๆพวกเขาก็ได้ยินเสียงดังมาแต่ไกล แล้วค่อยๆเห็นลูกไฟดวงใหญ่ลอยมาแต่ไกล
พวกเขารู้เลยว่ามันคืออะไร
“เข้าที่กำบัง”
ลูกปืนใหญ่นับร้อยยิงปูพรมใส่แนวรบของชาวเมืองสตาลินกราด
ทำลายแนวรับบางส่วนของพวกเขา ชาวเมืองบางส่วนที่โดนระเบิดจากลูกปืนใหญ่ทำเอาตายไปมากมาย
เรซนอร์ฟพาผู้คนหลบเข้าไปในสนามเพลาะในทันทีก่อนที่จะสาหัสไปมากกว่านี้
“นี่พวกมันกำลังจะบุกหรือเปล่าเนี่ย” ดาโกวิชพูดขึ้น
“นั่นสิพี่ ถ้าไม่ทำอะไร พวกเราตายหมดแน่” เอลซาร์วินด์พูดขึ้น
“ใจเย็นๆ อาวุธในมือเรายังมี
นั่นแปลว่าเรายังพอสู้ได้” เรซนอร์ฟพยายามพูดปลอบใจพวกเขา
แต่จู่ๆ
พวกเขาก็เจอกับกองพลยานเกราะของเยอรมันที่กำลังเคลื่อนที่และยิงถล่มแนวรับของเขาอย่างต่อเนื่อง
ปืนใหญ่จากกระบอกรถถังยิงใส่แนวรับของชาวเมืองสตาลินกราดทุกตารางนิ้ว
เรซนอร์ฟรีบสั่งให้พลซุ่มยิงไปประจำตำแหน่งเพื่อต่อสู้กับกองพลยานเกราะที่กำลังทะลวงเข้ามา
“ทุกคน เจรียมพร้อม พวกมันเอารถถัง Tiger 5
มาด้วย พวกมันท่าจะเอาจริงหว่ะ”
เรซนอร์ฟพูดขึ้น
“ยังมีอีกครับ มีฮอ Flettner 900 มาด้วยครับ” เอลซาร์วินด์พูดขึ้น
“เตรียมต้อนรับพวกมันหน่อย เล็งได้ตามใจชอบเลย”
ดาโกวิชพูดขึ้น
จากนั้นพวกเขาก็เล็งปืนออกไปใส่รถถังและฮอของพวกมัน
“ยิงเลย”
“ปัง!!”
พวกเขาระดมยิงใส่รถถังและเฮลิคอปเตอร์ของพวกมัน
ความแรงของกระสุนทำเอาฮอของพวกมันตกไปมากมาย รถถังของพวกมันก็ถูกยิงที่ตีนตะขาบจนไปต่อไม่ได้
และอีกด้านหนึ่งของสงคราม ปีเตอร์กำลังใช้ปืน DMR gewehr 67 รุ่นปรับแต่งล่าสุดมองไปยังแนวรบของกลุ่มกบฏรัสเซีย
โดยที่คาซาเมียก็กำลังนั่งดื่มน้ำอยู่แถวนั้น
“ว้าว PTRS รุ่นปรับแต่งใหม่ซะด้วย ไม่ธรรมดาๆ” ปีเตอร์พูดขึ้น
“นี่ คุณมุลเลอร์ จะอึ้งอีกนานไหมคะ” คาซาเมียพูดขึ้น
“ปืนนั่นขนาดรถถังยังเสียหลัก
แบบนี้คงจะเข้าเมืองยากหล่ะ”
“หรือว่าเราจะลองอ้อมเข้าด้านข้างดีหล่ะ” คาซาเมียพูดขึ้น
“กับระเบิดทั้งนั้น ใครจะกล้าเข้าไปหล่ะ” ปีเตอร์พูดขึ้น
“ถ้างั้น คงต้องเพิ่งกองกำลังพลร่มแล้วหล่ะ”
คาซาเมียพูดขึ้น
“ถ้าอย่างงั้นก็ต้องลองดู”
ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังพูดคุยกัน
จู่ๆก็มีกระสุนลูกหนึ่งลอยมาใส่พวกเขา กระสุนลูกนั้นยิงเฉี่ยวปีเตอร์ไปนิดเดียว
ทำเอาปีเตอร์ต้องหาที่หลบในทันที
“สไนเปอร์ 14 นาฬิกา ฉันเจอตัวมันแล้ว” คาซาเมียส่องเจอพวกมันแล้วพูดขึ้น
“พอยิงไหวหรือเปล่า” ปีเตอร์ถามไป
“ไม่ไหว ระยะแรงลมไม่เป็นใจเลย” คาซาเมียพูดขึ้น
“ถ้าอย่างงั้นก็ถอยก่อนดีกว่า วันนี้มันโชคดีไป”
ปีเตอร์พูดขึ้น
จากนั้นเขาก็รีบออกจากพื้นที่ก่อนที่พลสไนเปอร์ฝั่งข้าศึกจะเจอตัวเขา
ณ ที่ใดที่หนึ่งในมหาสมุทรอินเดีย
หลังจากที่กองเรือพาณิชย์ของมิคาอิลผ่านกองทัพเรืออินเดียแล้วเตรียมเข้าสู่ชายฝั่งพม่า
พวกเขาก็แล่นอ้อมไปต่อเพื่อเข้าช่องแคบแล้วผ่านไปยังเวียดนาม
โดยที่ในระหว่างที่กำลังเดินทาง
พวกเขาต้องคอยหลบจากกองทัพเรือไทยที่คอยลาดตระเวนแถวนั้นอย่างแข็งขัน
แต่ในขณะเดียวกัน ลูกน้องของมิคาอิลก็ดักจับสัญญาณวิทยุของกองเรือกองหนึ่งได้
ลูกน้องของเขารีบวิ่งไปหามิคาอิลในทันทีเพื่อรายงานสถานการณ์
“คุณมิคาอิลครับ เราเจอสถานการณ์ครับ”
“มีอะไรเหรอ ว่ามาเลย”
“เราดักจับสัญญาณ มีกองเรือที่ 9
ของญี่ปุ่นกำลังเข้าสู่อ่าวไทยครับ”
“กองเรือที่ 9 เหรอ พวกเขามาทำอะไรที่นี่หน่ะ”
มิคาอิลถามอย่างสงสัย ในขณะเดียวกัน
พวกเขาก็เห็นกองทัพอากาศไทยและญี่ปุ่นบินเข้าบินออกแถวนั้นอยู่อย่างต่อเนื่อง
ทำเอามิคาอิลตกใจมาก
“พวกมันบินเข้าบินออก แต่ทำไมกันหล่ะ”
“หรือมันรู้ว่าเรามาแล้วครับ”
“ไม่ใช่หรอก พวกมันไม่สนใจเราเลยเนี่ย” มิคาอิลพูดขึ้น
“แบบนี้ก็ดีสิครับ
แต่ผมแอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรข้นกันแน่”
“เราจะได้รู้กัน ลองฟังข่าววิทยุดูสิ”
มิคาอิลพูดขึ้นจากนั้นก็มีเสียงข่าวดังออกมา
มีใจความว่ากองเรือญี่ปุ่นเตรียมเข้าโจมตีกลุ่มผู้ชุมนุมประท้วงในประเทศไทย
มิคาอิลเข้าใจในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
“ดูท่าในประเทศไทยจะวุ่นวายน่าดูเลยนะครับ”
“นั่นสิ แต่ช่างมันเถอะ เดินทางกันต่อดีกว่า”
กลับมายังซาอุดิอาระเบีย
หลังจากที่มูฟาซีพาออร์ลินด้าและขบวนผู้ติดตามของเธอเดินทางมาเรื่อยๆ จนมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
ซึ่งมีบ้านเรือนเล็กๆตั้งอาศัยอยู่มากมาย แต่ท่ามกลางบ้านหังเล็กๆก็มีบ้านหลังใหญ่ราวกับพระราชวัง
มูฟาซีพาพวกของออร์ลินด้าเข้าไปในบ้านหลังนั้นทันทีเพื่อพาไปพบกับใครบางคน
“นั่งรอที่นี่ก่อนนะครับ คุณมูฮัมหมัดจะมาพบพวกคุณ”
มูฟาซีเดินเข้าไปในห้องๆหนึ่ง
จากนั้นไม่นานชายร่างอ้วนในชุดสีขาวก็เดินออกมาต้อนรับออร์ลินด้าและพรรคพวกในทันที
“สวัสดี ออร์ลินด้าเพื่อนยาก”
“มูฮัมหมัด สบายดีนะ” ทั้งคู่กอดกันในทันทีเมื่อเจอกัน
“ว่าแต่ มาที่ซาอุนี่ต้องการอะไรงั้นเหรอ”
“ฉันต้องการเสบียง แล้วก็ไปที่กบดานเก่าหน่ะ”
“อืม จะไม่ดื่มอะไรหน่อยงั้นเหรอ”
“ไม่อ่ะ ตอนนี้พวกนาซีกำลังตามล่าตัวฉันอยู่”
“ก็นะ ตอนนี้พวกมันเริ่มบุกตะวันออกกลางแล้วนี่
ได้ยินว่ากองทัพอินเดียส่งเครื่องบินบินลาดตระเวนทุกวันเลยนี่”
“ก็ว่าอย่างงั้นหล่ะ อยู่ที่นี่ก็ทำตัวตามสบายก่อนนะ
ฉันจะเอาเสบียงมาให้” หลังจากที่พูด
มูฮัมหมัดก็เดินเข้าไปในห้องของลูกน้องเขา
ส่วนออร์ลินด้ากับบาโธรี่ก็ไปนั่งพักอยู่แถวนั้นก่อน
“ท่านคะ ถ้าเราได้เสียงเครื่องบินรบด้านบนค่ะ”
บาโธรี่พูดขึ้นจากนั้นเธอก็ชักปืนออกมา
“ช่างมัน พวกมันไม่มาที่นี่หรอก” ออร์ลินด้าตอบกลับไป
กลับมายังบริษัทอาคะสึกิ
เนื่องจากว่าบรรดาตำรวจญี่ปุ่นที่เข้ามาค้นสถานที่ของเธอ ต้องการหาตัวอิชิโร่
ซึ่งพวกนั้นก็บุกเข้ามาอย่างรวดเร็วโดยไม่ฟังคำทัดทานของพนักงานบริษัท
อาคะสึกิถึงกับหุนหันออกมาในทันที
“นี่พวกคุณ ต้องการอะไรกันอีกเนี่ย”
“เรามาตามหาตัวชายคนหนึ่ง โปรดให้ความร่วมมือด้วย”
“ก็ได้ ถ้าอย่างงั้นตามสบาย
แต่คนของฉันต้องไปช่วยค้นด้วย”
ตำรวจพวกนั้นรีบค้นหาทั่วทุกซอกทุกมุม
แต่ก็ไม่พบวี่แววของอิชิโร่เลยแม้แต่เงา หลังจากนั้นพวกตำรวจก็มารวมตัวกันในทันที
“ท่านครับ ไม่พบตัวเลยครับ”
อาคะสึกิได้ยินดังนั้นจึงพูดขึ้นมาทันที
“นี่ คุณ ฉันขอยศกับชื่อของคุณด้วย”
“คุณอาคะสึกิ
อย่าทำให้มันเป็นเรื่องยากหน่อยเลยครับ”
“นี่ ลูกพี่พวกคุณ ซาโต้ กำลังโดนฉันฟ้องอยู่นะ
พวกคุณอยากโดนอีกงั้นเหรอ คิดเหรอว่าคุณยามะดะจะคุ้มหัวคุณได้” อาคะสึกิพูดขึ้นจากนั้นก็เห็นบัตรตำรวจของเขา
“ซึกิจิงั้นเหรอ ก็ดี
มาดูกันดีกว่าว่าเรื่องนี้จะจบยังไง”
ตำรวจพวกนั้นได้แต่กัดฟันกรอดๆแล้วเดินออกไปจากห้อง
แต่ในใจของเธอก็ยังคงหวังว่าอิชิโร่จะหนีรอดออกไปจากแคลิฟอร์เนียได้
ณ เขตชายแดนเยอรมัน สวิตเซอร์แลนด์ รถทหารของมาเรียน่าก็พาเธอมาส่งยังเขตชายแดน
ซึ้งมีการเพิ่มการอารักขาเป็นสองเท่าเนื่องจากว่าเคยถูกโจมตี
มาเรียน่าขับรถตามไปทันทีอย่างใจเย็น
จนกระทั่งพวกเขามาเจอกับทหารยามที่กำลังรอพวกเขาอยู่
ทหารคนหนึ่งในรถเห็นดังนั้นจึงลงไปพูดกับทหารยาม จากนั้นพวกเขาก็รับช่วงต่อในการคุ้มกันมาเรียน่าในทันที
“คุณมาเรียน่าครับ
ทหารยามที่นี่จะรับช่วงต่อเองครับ”
“ขอบคุณมากค่ะที่มาส่งฉัน”
“ถ้าอย่างงั้นผมก็ขอตัวนะครับ”
ทหารคนนั้นขึ้นรถของเขาไป
จากนั้นทหารยามก็พาเธอข้ามชายแดนไปยังสวิตเซอร์แลนด์ หลังจากที่เธอออกไปได้ไม่นาน
เธอก็เห็นมอไซค์สองคันตามเธอมาอย่างไม่ลดละ
รถทหารที่คุ้มกันเธออยู่เห็นดังนั้นจึงหยุดรถแล้วเตรียมยิงในทันที
“มีผู้บุกรุก เตรียมจัดการได้”
แต่เมื่อทหารที่คุ้มกันหยุดรถ พวกนั้นก็ใช้ปืนกลมือระดมยิงใส่จนทหารตายเกลี้ยง
มาเรียน่าพยายามจะขับรถหนีแต่ก็โดนยิงยางล้อจนรถเสียหลักเข้าข้างทาง
จากนั้นคนซ้อนมอไซค์ก็ลงจากรถ แล้วไปที่รถมาเรียน่าในทันที แล้วพาตัวเธอออกมาจากรถ
“กรุณามากับเราด้วยครับ”
“นี่พวกแกเป็นใครกันเนี่ย” มาเรียน่าถามอย่างสงสัย
“ตามพวกเรามาดีๆดีกว่าครับ”
พวกมันสองคนพาตัวมาเรียน่าเดินไปขึ้นรถบรรทุกคันหนึ่งที่จอดไว้ที่ข้างป่า
โดยที่พวกนั้นจับตัวมาเรียน่าไปที่หลังรถ ส่วนพวกมันสองคนก็ขับรถกันไป
แต่พวกมันยังปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่งคุมตัวมาเรียน่าเอาไว้ด้วยเพื่อป้องกันไม่ให้เธอหนี
กลับมายังป่าแห่งหนึ่งในเขตเป็นกลาง สหรัฐอเมริกา
ขบวนรถคันหนึ่งซึ่งมีรถยุโรปสีดำทะมึนนำขบวน
ส่วนรถที่เหลือเป็นรถที่ขาวซึ่งค่อยๆขับมาตามป่าเพื่อติดต่องานกับใครบางคน ในระหว่างที่พวกเขากำลังเดินทาง
พวกเขาก็รายงานกับเจ้านายของเขาในรถคันหนึ่งทันที
“ท่านครับ เราใกล้จะถึงแล้วครับ”
“ดีมาก คอยรายงานไปทุกระยะ”
พวกเขาขับไปเรื่อยๆ เข้าไปในเขตป่าซึ่งดูหนาทึบ
ไปตามเส้นทางที่มีการทำสัญลักษณ์เอาไว้ จนกระทั่งพวกเขามาเจอกับชายสองคนที่ถืออาวุธเบากำลังยืนรออยู่ตรงต้นไม้
เมื่อขบวนรถจอดเสร็จ ชายสองคนนั้นก็เดินไปยังรถคันกลางในทันทีเพื่อคุยอะไรบางอย่าง
“คุณอิจิโร่ใช่หรือเปล่า”
“ใช่ ผมเอง”
“เชิญทางนี้เลยครับ”
พวกมันสองคนพาอิจิโร่เดินทางเข้าไปในป่าเพื่อติดต่อกับใครบางคน
ซึ่งดูท่าทางจะมีตำแหน่งในกลุ่มของพวกเขา
กลับมายังห้องนอนของนนท์
หลังจากที่นนท์เจอกับเรื่องไม่เป็นเรื่องมาทั้งวัน
นนท์ก็นอนอยู่บนเตียงๆหนึ่งของเขา เพื่อคิดอะไรไปเรื่อยของเขา
โดยที่นนท์ก็ลำบากใจไปด้วยที่จะต้องบอกคนรอบๆตัวว่าตัวเขากำลังคิดอะไรอยู่
แต่ในขณะเดียวกัน ฟรองเกอร์แปลกใจที่นนท์มีอาการแปลกๆ
ฟรองเกอร์เลยมาคุยกับนนท์ในทันที
“เฮ้ย นนท์ เป็นอะไรหรือเปล่า วันนี้ดูแปลกๆแหะ”
นนท์ถึงกับหน้าเสียแต่ก็ต้องพูดออกไป
เพราะนนท์ตั้งใจเอาไว้แล้ว
“เออนี่ วันนี้ฉันเจอลินน์รีดด้วย”
“จริงดิ เธอมามหาลัยด้วยเหรอ”
“เปล่าหรอก เธอแอบมาเจอกับฉัน คือว่า
เธอมาชวนฉันเข้ากลุ่มกบฏหน่ะ”
“ชวนนายเนี่ยนะ นี่พูดจริงหรือเปล่าเนี่ย”
“ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อแล้วเนี่ย ทุกอย่างมันสอดคล้องกันมาก
หลังจากที่ฉันมาที่นี่แล้วเจอกับลินน์รีดและใกล้ชิดเธอมากขึ้น อาการป่วยของฉันแทบจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว
แต่พอฉันบอกจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ อาการฉันกลับมาเลยแหะ ดูเหมือนว่า
ฉันคงหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้วหล่ะ” นนท์พูดกับฟรองเกอร์
“ก็ดีหน่ะสิ พวกนาซีมันระยำอยู่แล้ว แต่นายอย่าบอกซานะก็แล้วกัน
เดี๋ยวเธอจะทำใจไม่ได้อีก”
“ฉันรู้ พ่อเธอมีตำแหน่ง
ฉันไม่ยอมให้พ่อเธอมาลำบากด้วยหรอก”
“ถ้านายมีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกแล้วกันนะพวก”
“ขอบใจมากนะเว้ย” นนท์จับมือกับฟรองเกอร์
ดูเหมือนว่านนท์จะตัดสินใจได้แล้วหล่ะ
===================================================================================
นนท์ตัดสินใจจะเข้าร่วมกลุ่มกบฏ แต่ชีวิตของเขาจะดำเนินอย่างไรต่อไป นนท์จะเอายังไงต่อ อย่าลืมติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
ความคิดเห็น