Last Man On The World - เมื่อฉันตื่นมาในยามเช้า

ลำดับตอนที่ #28 : EP 26 : เศษซาก

กลุ่มของผู้ใหญ่ยมบุกโจมตีนาและพรรคพวกอย่างไม่ทันตั้งตัว พวกนั้นระดมยิงทั้งปืน ธนู และอาวุธอื่นๆที่พวกเขาพอจะหาได้ โดยที่ในตอนนั้นนาก็พาพรานเส้งไปแอบอยู่หลังกำแพงก่อน เพื่อดูอาการของเขาว่าเป็นอย่างไร

“เป็นยังไงบ้างเนี่ยลุง”

“พอไหวอยู่หว่ะ ฉันไม่เป็นไรมากหรอก”

“ถ้าอย่างงั้นอยู่นิ่งๆหน่อยก็แล้วกัน” จินรีบหาผ้าและอุปกรณ์ทำแผลมาดูอาการให้เขา แต่ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะโจมตีพวกของนาอย่างหนักมาก นาเลยสั่งให้จินพาพรานเส้งไปหลบในบ้านก่อน ส่วนตัวเขาจะอยู่สกัดพวกมันเอาไว้

“ทุกคนครับ พวกมันมีเยอะแค่ไหนเนี่ย” นาตะโกนบอกพวกที่อยู่บนเชิงเทิน

“เป็นร้อยๆเลยหล่ะ คิดว่านะ” ฮันเตอร์พูดขึ้นจากนั้นก็ยิงกับพวกมัน

“ตอนนี้สกัดพวกมันเอาไว้ก่อนดีกว่า” ชิตพูดขึ้น จากนั้นเขาก็จุดระเบิดที่วางไว้ ระเบิดที่ฝังอยู่ทำเอาพวกของผู้ใหญ่ยมโดนระเบิดตายไปมากมาย แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่สามารถหยุดพวกมันไม่ให้บุกเข้ามาได้

ด้านในบ้าน จินแบกร่างของพรานเส้งเข้ามาด้านใน ซึ่งนาโอมิที่ถือปืนอยู่ก็กำลังช่วยคุ้มกันพวกผู้หญิง เธอพาพรานเส้งไปให้รันดูอาการในทันที

“รัน ช่วยที เขาโดนยิงมาหน่ะ” รันดูแผลอยู่ซักพักก็พูดขึ้น

“ไม่ต้องห่วง ฉันจัดการเอง”

จินพยักหน้า จากนั้นก็วิ่งออกไปด้านนอก แล้วไปช่วยนากับพรรคพวกสู้กับพวกมัน เสียงปืนซึ่งดังสนั่นไปทั่วป่า ทำให้พื้นที่แถบนั้นกลายเป็นสนามรบแบบย่อมๆ

“ชิโระ ขอลูกปืนเพิ่มหน่อยสิ” ปัดพูดขึ้น จากนั้นชิโระก็โยนแม็คปืนให้กับปัด

“ถ้าเห็นถ้าไม่ดีเธอเข้าไปหลบด้านในเลยนะ” ชิโระตอบกลับไป

“พี่เซน พี่พยายามติดต่อพี่แบทดีกว่า” ภพพูดกับเซนในขณะที่กำลังยิงสู้กับพวกมัน

“ฉันจะพยายาม รอเดี๋ยวนะ”

เซนพยายามใช้วิทยุสื่อสารเพื่อติดต่อกับแบท เพื่อให้เขารีบมาที่นี่ในทันที แต่ในตอนนั้นเองแบทก็ยังไม่ตอบกลับอะไรมาเลย แต่เซนก็ยังไม่ย่อท้อ ติดต่อเขาต่อไป

“นี่ พวกมันใช้ธนูแบบนี้ไม่น่ากลัวอะไรหรอก” วายุพูดขึ้นแล้วยิงใส่พวกมัน

“นายก็ลองเดินไปให้พวกมันยิงสิ” เชนพูดขึ้น

“ช่างมันเถอะ ยังไงก็ป้องกันไว้ก่อนดีกว่า” ไผ่พูดขึ้น จากนั้นเขาก็ขว้างระเบิดใส่พวกมันเมื่อพวกมันเข้ามาใกล้กำแพง ระเบิดลูกนั้นทำเอาพวกมันถึงกับกระเด็นไปคนละทาง

“โว้ ตายห่าไปซะพวกมึง” เอกพูดขึ้นจากนั้นก็สาดปืนกลใส่พวกมัน แต่จู่ๆ พวกมันก็ขับรถบรรทุกคันหนึ่งเข้ามา มันขับมาหน้าประตูเพื่อจะชนประตูให้พัง แต่ที่หน้าประตูยังมีตัวขวางรถวางไว้อยู่ พวกมันพยายามจะเอามันออกจากวิถีของรถบรรทุกเพื่อเคลียร์เส้นทาง

“บ้าเอ้ย ถ้ามันเอาทุ่นนั่นออกได้ มันบุกเข้ามาแน่” วิคเตอร์พูดขึ้น ในขณะที่พยายามยิงสกัดพวกมัน

“นี่ ปาระเบิดขวดใส่รถบรรทุกสิ” อาซามิพูดขึ้น จากนั้นไผ่ก็หยิบเอาระเบิดขวดมาลูกหนึ่ง จากนั้นก็เตรียมขว้างใส่รถบรรทุกคันนั้น

“เอาเลย”

ไผ่ขว้างระเบิดขวดลูกนั้นเข้าไปที่หน้ารถบรรทุก ไฟค่อยๆลุกลามไปเรื่อยๆเข้าเครื่องยนต์ จนกระทั่งมันก็เข้าไปในห้องคนขับ จนคนขับต้องลงจากรถในทันทีเพื่อหนีจากเปลวเพลิงที่ไหม้มาทางเขา

“เยี่ยมไปเลย พวกเราทำได้”

ยูกิพูดขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน พวกมันก็เตรียมระเบิดเพลิงของพวกมันมาเหมือนกัน มันขว้างใส่กำแพงบ้านเพื่อไล่ให้พวกของนากลับเข้าไปข้างใน พวกผู้หญิงพยายามจะหาไฟมาดับแต่ไฟก็ลามมาหนักขึ้นเรื่อยๆ

“แย่แล้ว ไฟกำลังไหม้หนักเลย” มีร์พูดขึ้นในขณะที่รดน้ำใส่กำแพง

“ทุกคน ขว้างระเบิดใส่พวกมัน แล้วถอยกลับไปที่แนวรับชั้นสอง เร็ว”

จินพูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็กระหน่ำขว้างระเบิดใส่พวกมัน จากนั้นพวกเขาก็ลงจากเชิงเทินของกำแพงแล้วมาหลบอยู่แนวรับที่สองที่พวกเขาเตรียมเอาไว้

“ทุกคน ฉันยังติดต่อคุณแบทไม่ได้เลยเนี่ย” เซนพูดขึ้น

“พี่ติดต่อไปเรื่อยๆก็แล้วกัน” นาพูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็เตรียมรับมือพวกมันที่กำลังบุกข้ามกำแพงเข้ามา พวกของผู้ใหญ่ยมที่อยู่ด้านนอกเห็นดังนั้นจึงดีใจในทันที

“ดีมาก เร็วกว่าที่ฉันคิดอีกนะเนี่ย”

“แต่ผู้ใหญ่จ๊ะ พวกเราตายไปเยอะอยู่นะจ๊ะ”

“แค่ไม่เท่าไหร่น่า ยึดที่นี่ได้เราก็ได้ทุกอย่าง บุกเข้าไป แต่อย่าทำลายที่นี่มากเกินไปหละ บ้านป้าน้อยเนี่ยฉันอยากได้มานานแล้ว เข้าใจมั้ย”

พวกของผู้ใหญ่ยมรับคำสั่งจากนั้นพวกเขาก็พยายามไขประตูเข้ามา บางส่วนก็ใช้บันไดปีนขึ้นมาบนกำแพง แต่เมื่อพวกมันขึ้นมาได้ พวกมันก็โดนพวกของนายิงเอาบนกำแพงจนล้มตายไปมาก ในตอนนี้พวกมันเริ่มจะไม่มีกำลังใจในการโจมตีกันแล้ว บางส่วนก็พยายามจะหนีออกจากที่นี่ไป

อีกด้านหนึ่ง กลุ่มของผู้กองมาร์ตินก็วางกำลังแล้วยิงสกัดพวกมันที่พยายามจะบุกเข้ามาด้านหลัง แต่คราวนี้พวกมันส่งกำลังคนมามากกว่าปกติ ทำเอาพวกของผู้กองมาร์ตินต่อสู้อย่างยากลำบาก พวกมันพยายามจะพังประตู ปีนกำแพงเข้ามา แต่พวกเขาก็ยังต่อสู้ได้อย่างสมศักดิ์ศรี

“สตีฟ พวกมันกำลังปีนขึ้นมา จัดการด้วย”

ดราโก้พูดขึ้น จากนั้นสตีฟก็ใช้ด้ามปืนตีหน้าพวกมันจนร่วง จากนั้นก็ค่อยๆยิงพวกมันจากด้านบน โดยที่คนอื่นๆก็พยายามสกัดพวกมันไม่ให้เข้ามาใกล้ประตูได้

“นี่ ทางด้านนั้นเป็นยังไงบ้าง” สตีฟถามไป

“พวกนั้นถอยออกมาจากกำแพงแล้ว ทำไงดี” เจ็ทถามพวกเขาไป

“เราพอปักหลักที่นี่ได้ ถ้าทำได้เราก็ช่วยพวกเขาได้” จ่าแพตตันพูดขึ้น

“ก็หวังไว้แบบนั้นครับจ่า” ไมเคิลพูดขึ้นในขณะที่ยิงกับพวกมัน แต่ในตอนนั้นเอง พวกมันก็ขว้างระเบิดขวดใส่กำแพงที่พวกเขาอยู่มาหลายลูก แต่ในตอนนั้นเอง มีลูกหนึ่งดันไปโดนพลทหารเจ็ทแบบเต็ม ระเบิดลูกนั้นทำเอาไฟคลอกพลทหารเจ็ท พวกเขารีบหาผ้าแถวนั้นมาดับไฟให้กับเขาในทันที

“ชิบหายแล้ว เจ็ท อดทนไว้นะเว้ย” โจอี้พูดขึ้นในขณะที่กำลังดับไฟช่วยเขา

“เจ็ท ตั้งสติ มองตาฉัน อย่าเป็นอะไรนะเว้ย”

ผู้กองมาร์ตินพูดขึ้น แต่ในตอนนั้นไฟก็ไหม้ร่างเขาไปทั้งตัว พลทหารเจ็ทพยายามร้องขออะไรบางอย่าจากผู้กองมาร์ติน ผู้กองมาร์ตินเห็นดังนั้นจึงยิงหัวเขาไปหนึ่งนัด

“เฮ้อ เขาไม่รอดอยู่แล้วหล่ะแบบนี้” จ่าแพตตันพูดขึ้น แต่พวกมันด้านนอกก็ยังคงแล้วยิงทั้งปืนและธนูใส่พวกเขา จ่าแพตตันไม่มีทางเลือกจึงต้องดึง Dog tags ของพลทหารเจ็ทออกมา พวกเขาพยายามยิงสกัดพวกมันไม่ให้บุกเข้ามา แต่พวกมันมีกำลังมากกว่าพวกเขา แถมที่กำบังของพวกเขาก็โดนไฟไหม้ไม่เหลือ พวกเขาจึงต้องสละเชิงเทินของพวกเขาแล้วไปอยู่อีกแนวรับหนึ่งซึ่งพวกเขาเตรียมไว้

“ทุกคน รีบลงจากกำแพงมาก่อน เร็ว” ผู้กองมาร์ตินสั่งพวกเขาไป แต่ระหว่างที่พวกเขาถอนกำลัง พลทหารโจอี้ก็โดนธนูปักเข้าที่กลางอก ทำเอาเขาถึงกับล้มลงในทันที พลทหารสตีฟรีบลากเขาเข้ามาหลบในทันที

“โจอี้ แข็งใจไว้นะเว้ย อย่าเป็นอะไรนะ”

“ไม่ มันไม่น่าจะเป็นอย่างนี้ ฉันโดนธนูยิงเนี่ยนะ” โจอี้พูดขึ้น

“นี่ พอช่วยเขาได้หรือเปล่าหล่ะ” พลทหารดราโก้ถามไป

“รีบลากเขาไปรักษาเร็ว” พลทหารไมเคิลพูดขึ้น แต่จู่ๆลูกธนูหลายสิบดอกก็ยิงมาใส่พวกเขา ลูกธนูโดนกลางหลังโจอี้อีกสามดอก จนเขาถึงกับตายคาที่

“ไอ้พวกระยำเอ้ย” พลทหารดราโก้ยิงกับพวกมันจนกระสุนหมด และพวกมันก็ปีนกำแพงขึ้นมาแล้วระดมยิงใส่ดราโก้ ดราโก้หยิบปืนพกของตัวเองออกมาแล้วยิงสกัดพวกมันเอาไว้

“รีบหนีไปก่อน เร็ว” พลทหารดราโก้พูดขึ้น

“พวกเรา รีบหนีเข้าไปในบ้านก่อน เร็ว”

ผู้กองมาร์ตินพูดขึ้น จากนั้นดราโก้ก็ยิงสกัดพวกมันเอาไว้ แต่ก็ได้ไม่นาน เมื่อพวกนั้นวิ่งมาแล้วเอาไม้มาหาดหน้าเขา จากนั้นก็รุมฉีกร่างของเขาอย่างไม่มีชิ้นดี

และด้านในบ้าน รันและคนอื่นๆพยายามทำแผลเพื่อช่วยชีวิตพรานเส้งที่เพิ่งจะโดนยิงมา โดยที่รันทำแผลและเตรียมผ้าพันแผลแล้วให้ยาแก้ปวดกับเขาไป

“ยังดีนะคะที่โดนถากๆ ว่าแต่ใครยิงคุณหล่ะ” รันถามเขาไป

“ก็พวกของผมหน่ะสิ ดูเหมือนผมคงจะทำอะไรไม่ได้แล้วหล่ะ” พรานเส้งพูดขึ้น

“แล้วทำไมมันถึงต้องยิงคุณหล่ะคะ” ออโรร่าพูดขึ้น

“ก็ไม่รู้สินะ ออโรร่า รีบทำความสะอาดที่นี่ดีกว่า” นาโอมิสั่งออโรร่า จากนั้นออโรร่าก็รีบเอาผ้าพันแผลไปแถวนั้นไปเก็บในทันที

“นี่ ด้านนอกเป็นยังไงบ้างหล่ะเนี่ย” เอ็ดเวิร์ดที่ถือปืนอยู่ถามไป

“ตอนนี้คงกำลังสู้กับพวกนั้นอยู่หล่ะมั้ง” เอลิซ่าพูดขึ้น

“สงสัยเราคงต้องได้ไปจากที่นี่แล้วหล่ะ” จอห์นพูดขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน พวกของผู้กองมาร์ตินก็พากันเข้ามาหลบในบ้าน จากนั้นพวกเขาก็เตรียมยิงสกัดพวกมันในทันที

“อ้าว พวกคุณ เกิดอะไรขึ้นหล่ะ” นาโอมิถามไป

“พวกมันบุกเข้ามาทางด้านหลังได้แล้วหล่ะสิ” ผู้กองมาร์ตินพูดขึ้น

“แย่แล้ว งานนี้ต้องรีบบอกพวกพี่ๆเขาหล่ะ” เอลิซ่าพูดขึ้น

“เดี๋ยวหนูไปบอกเองค่ะ” ออโรร่าพูดขึ้นจากนั้นก็วิ่งไปที่หน้าบ้าน

“แล้วนี่ เราต้องไปเตรียมรถหรือเปล่าหล่ะ” เอ็ดเวิร์ดวิ่งไปถามพวกของผู้กองมาร์ติน

“อย่าเพิ่ง รอพวกเรามารวมตัวกันก่อนดีกว่า” จ่าแพตตันพูดขึ้น

“ถ้าอย่างงั้นก็ต้องรอให้พวกนั้นมาก่อนสินะ” จอห์นพูดขึ้น จากนั้นก็พยายามยิงไล่พวกมันให้ออกจากบ้านไป

ที่ด้านหน้าของบ้าน แนวรับของนาและพรรคพวก ออโรร่ารีบวิ่งฝ่ากระสุนปืนของพวกนั้นอย่างทุลักทุเล แล้ววิ่งไปบอกพวกของนาในทันที

“พี่นาคะ แย่แล้วค่ะ ผู้กองมาร์ตินหนีเข้ามาด้านในแล้วค่ะ”

“หะ ถ้างั้นแปลว่าพวกมันต้องมาทางด้านหลังแล้วสินะ” ชิโระพูดขึ้น แต่จู่ๆในขณะเดียวกันก็มีลูกธนูลูกหนี่งเฉียดมาเข้าที่ขาของออโรร่า ออโรร่าล้มลงและร้องอย่างเจ็บปวด

“แย่แล้ว อดทนไว้นะ”

จินรีบวิ่งไปอุ้มร่างของออโรร่า จากนั้นก็วิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อให้คนในบ้านรักษา ส่วนคนที่เหลือก็ยิงสกัดพวกมันไม่ให้บุกเข้ามา แต่จู่ๆ พวกมันก็ยิงโดนฮันเตอร์เข้าที่กลางอก ฮันเตอร์ล้มลงในทันทีจนชิตต้องมาดู

“แย่แล้ว ฮันเตอร์ถูกยิง ทางนี้”

ชิตตะโกนออกไป ทุกๆคนรีบไปมช่วยดูอาการของฮันเตอร์ ส่วนเซนในตอนนั้นก็พยายามติดต่อกับแบท จนกระทั่งเธอเจอสัญญาณของแบทในจนได้

“เซน มีอะไรหรือเปล่า ทางนั้นเป็นไงบ้าง”

“พวกเรากำลังโดนหนักเลย พวกมันมีมากกว่าเราเยอะเลย”

“งั้นเหรอ อดทนหน่อย พวกเรากำลังไป”

“อีกกี่นาทีหล่ะ เร็วหน่อยสิ”

“ไม่เกิน 10 นาที เราไปถึงพวกเธอแน่ๆ”

“ได้ เซนเลิกกัน”

“เฮ้ย ตั้ง 10 นาทีเลยเหรอกว่าพี่เขาจะมา” วายุถามอย่างสงสัย

“อย่าเพิ่งอะไรเลย ตอนนี้ดูฮันเตอร์เขาก่อนดีกว่า” ชิโระพูดขึ้น ในขณะที่พวกเขาพยายามทำแผลช่วยฮันเตอร์ แต่ในตอนนั้นเองฮันเตอร์ก็เริ่มจะไม่ไหวแล้ว

“รีบหนีไปเถอะ ฉันคงไม่รอดแล้วหล่ะ” ฮันเตอร์พูดขึ้น

“เฮ้ย อย่าพูดอย่างงั้นดิวะไอ้บ้าเอ้ย”

แต่ยังไม่ทันที่ชิตจะพูดจบ ฮันเตอร์ก็สิ้นลมไปตรงนั้น ทำเอาพวกเขาถึงกับโกรธแค้น

“ไอ้พวกบ้าเอ้ย” ชิตโกธจากนั้นก็ยิงพวกมันอย่างไม่ยั้ง

“แบบนี้ไม่ดีแน่ เราต้องหนีเข้าไปในบ้านก่อนหล่ะ” ภพพูดขึ้น

“เอางี้ พวกผู้หญิงหหนีไปก่อน ฉันจะสกัดมันเอง” ไผ่พูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็ให้สัญญาณพวกผู้หญิงหนีเข้าไปในบ้าน พวกผู้หญิงคนแล้วคนเล่ารีบเข้าไปในบ้านที่ประตูเปิด เมื่อมากันครบแล้ว พวกเขาที่เหลือก็ค่อยๆถอนกำลังเข้าไปด้านในทันที

“เฮ้ย รีบจุดระเบิดที่วางไว้สิ เร็ว” เอกพูดขึ้น จากนั้นวายุก็กดระเบิดที่ฝังไว้ในดินเพื่อเป็นด่านสุดท้ายสกัดพวกมัน ระเบิดเหล่านั้นทำเอาพวกมันถึงกับกระเด็นไปคนละทาง

“รีบหนีไปเร็ว เข้าไปในบ้านก่อน” เซนพูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็ปิดประตูบ้านอย่างดีเมื่อเข้าบ้านกันทุกคนแล้ว จากนั้นพวกเขาก็ตั้งแนวสกัดพวกมันเอาไว้

“มากันครบแล้วนะ ยังไงก็ระวังด้วยหล่ะ” ปัดพูดขึ้น

“อ้าว แล้วนี่ฮันเตอร์ไปไหนหล่ะ” จินถามไป

“ฮันเตอร์ไม่รอดแล้ว เราทำอะไรไม่ได้” นาพูดขึ้น ทำเอาจินโกรธมาก

“แล้วนี่ออโรร่าเป็นยังไงบ้างเนี่ย” วิคเตอร์ถามไป

“คุณรันดูอาการให้อยู่ ไม่เป็นไรหรอก” ยูกิพูดขึ้น

“แผลแค่นั้นไม่น่าเป็นอะไรหรอก ฉันว่านะ” มีร์พูดขึ้น

“แล้วนี่เราจะเอายังไงต่อหล่ะเนี่ย” อาซามิถามคนในกลุ่ม

“เราคงต้องรอให้คุณแบทมาช่วยหน่ะ ฉันจะไปดูคนเจ็บก่อนนะ” เชนพูดขึ้นจากนั้นก็วิ่งไปดูด้านใน ในขณะที่คนอื่นๆก็ยังคงป้องกันอย่างแข็งขัน

และที่ด้านนอก กลุ่มของผู้ใหญ่ยมก็บุกเข้ามาในบ้านได้อย่างสะดวกโยธิน เนื่องจากว่าพวกเขามีกำลังคนมากกว่า แต่พวกเขาก็ต้องสูญเสียในอัตราที่มากกว่าเหมือนกัน ในตอนนั้นเองลูกน้องของเขาก็เริ่มจะไม่มีกระจิตกระใจสู้ต่อแล้วเนื่องจากว่าพวกเขาตายกันไปเยอะมาก

“ผู้ใหญ่จ๊ะ ตอนนี้เราต้องทำอะไรซักอย่างแล้วนะ พวกเราตายไปเยอะแล้ว”

“ตายแค่ไหนกันหล่ะ”

“เท่าที่ดู ไม่ต่ำกว่า 70 คนแล้วนะจ๊ะ”

“แค่นี้เอง คนของเรามีเป็นร้อย”

“แต่พวกเราเริ่มจะไม่มีกำลังใจจะสู้แล้วนะจ๊ะ”

“งั้นเหรอ ถ้าพวกมันถอย มันตาย”

ผู้ใหญ่ยมพูดขึ้น จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก ในขณะที่ผู้ใหญ่ยมก็ยิงถล่มบ้านหลังนั้นอย่างหนัก

“ไอ้พวกหนูโสโครก แน่จริงก็ออกมาสิวะ”

ผู้ใหญ่ยมพูดขึ้น ในขณะที่ข้างในบ้านก็กำลังวุ่นวายอย่างหนัก เชนและรันไปช่วยดูอาการของคนเจ็บในบ้าน เพื่อช่วยกันรักษา บางส่วนก็ยังคงยิงสกัดพวกมันไม่ให้เข้ามา

“เสร็จแล้ว วันหลังก็ระวังๆหน่อยนะ” รันพูดกับออโรร่าในขณะที่ทำแผลเสร็จแล้ว

“หนูขอโทษค่ะ” ออโรร่าพูดอย่างเศร้าๆ

“วันหลังเธอต้องระวังตัวหน่อยนะ” เชนพูดและลูบหัวออโรร่าไป

“แล้วนี่เราจะเอายังไงกันต่อหล่ะ” นาโอมิถามไป

“ก็คงต้องหนีไปจากที่นี่ก่อนหล่ะ” เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น

“แล้วนี่กำลังเสริมของเราจะมาเมื่อไหร่กันหล่ะ” ผู้กองมาร์ตินพูดขึ้น

“เห็นเซนเขาบอกว่าราว 6 นาทีได้หน่ะ” จอห์นพูดขึ้น

“เราคงจะตายตั้งแต่ 2 นาทีแรกแน่ๆ พวกมันอาจจะเผาบ้านนี้ก็ได้” จ่าแพตตันพูดขึ้นในขณะที่กำลังยิงสกัดพวกมัน

“พวกนั้นต้องการบ้านหลังนี้ มันคงกดดันให้เรายอมแพ้หน่ะ” เอลิซ่าพูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็ยังคงยิงสกัดพวกมันอย่างดุเดือด อย่างที่พวกเขาจะไม่มีทางยอมพวกมัน จนกระทั่งพวกมันปาระเบิดมาลูกหนึ่งใส่หน้าต่าง ชิตเห็นท่าไม่ดีจึงลากทุกคนเข้ามาด้านใน

“ตู้ม”

แรงระเบิดทำเอาชิตกระเด็นไป ทุกคนรีบไปดูอาการของชิตที่นอนแน่นิ่งไปในทันที

“ชิต อย่าเป็นอะไรไปนะ ใครก็ได้ช่วยหน่อย” จินพูดขึ้น จากนั้นเชนก็รีบมาดูอาการของชิตในทันที เชนพยายามปั้มหัวใจให้กับชิตแต่ไม่เป็นผล

“เขาตายแล้ว”

ทุกคนเมื่อรู้ว่าชิตตายก็เริ่มโกรธแค้นพวกมัน แต่พวกมันก็ยังคงระดมยิงกดพวกเขาเอาไว้ไม่ให้โผล่หัวออกมา

“พวกเราตายหมดแน่ ถ้าไม่มีใครมาช่วยเนี่ย” ปัดพูดขึ้น

“แล้วนี่คุณแบทจะมาตอนไหนเนี่ย” นาพูดในขณะที่เอาหัวหลบลูกปืนอยู่

“อีก 3 นาทีเท่านั้น” เซนพูดขึ้น ในขณะที่คนอื่นๆก็เริ่มจะสิ้นหวัง กระสุนของพวกเขาใกล้จะหมดลงทุกขณะ ในขณะที่พวกของผู้ใหญ่ยมกำลังจะบุกเข้ามาในบ้าน

“ฆ่าพวกมันที่อยู่ในบ้านให้หมด”

ผู้ใหญ่ยมประกาศดังลั่น แต่จู่ๆพวกเขาก็ได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์ดังมาแต่ไกล

“หือ นั่นเสียงฮอนี่ มาจากไหนวะ”

ผู้ใหญ่ยมพูดขึ้น จากนั้นเฮลิคอปเตอร์สามลำก็บุกเข้ามาแล้วยิงจรวดใส่ลูกน้องของผู้ใหญ่ยมที่อยู่ด้านนอก พวกของผู้ใหญ่ยมโดนจรวดและปืนกลยิงตายไปมากมาย ตัวผู้ใหญ่ยมเห็นท่าไม่ดีจึงพยายามหนีเข้าไปในป่า แต่แรงระเบิดของจรวดทำเอาผู้ใหญ่ยมกระเด็นเข้าป่าไปเหมือนกัน จากนั้นเฮลิคอปเตอร์ทั้งสามลำก็มาจอดอยู่ข้างๆบ้านของนา พวกของนาที่รู้ตัวเองว่าปลอดภัยแล้ว พวกเขาก็ออกมาหาแบทและหน่วยของเขาในทันที เพื่อคุยกันด้านนอก เมื่อเหตุการณ์สงบลง แบทก็ลงจากฮอและมาเจอกับพวกของนาในทันที

“เฮ้ย เป็นยังไงกันบ้างพวกนาย”

“เกือบตายหน่ะสิ ดีที่นายมาทัน” ชิโระพูดขึ้น

“คนของเราตายไปเยอะมากตอนนี้” จินพูดเสริม และในขณะเดียวกัน ผู้กองมาร์ตินก็รีบมาคุยกับแบทในทันที

“สวัสดี ร้อยเอกมาร์ติน หน่วยพิเศษนานาชาติครับ”

“หวัดดีครับผู้กอง เป็นยังไงบ้างครับที่นี่”

“คนของเราตายไปสามคน ตอนนี้เหลือกันแค่นี้ครับ”

“พี่ชิตกับพี่ฮันเตอร์ก็ไม่รอดเหมือนกันครับ” วายุพูดขึ้น

“ฉันเสียใจด้วยนะ แต่ตอนนี้ฉันก็กำลังลำบากเหมือนกัน” แบทพูดขึ้น

“เกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นเหรอครับ” ภพถามอย่างสงสัย

“เรื่องมันยาวหน่ะ” แบทตอบกลับไป แต่ในระหว่างที่พวกเขากำลังเจรจากัน จู่ๆพวกเขาก็ได้ยินกลุ่มศัตรูที่เหลือตะโกนไล่หลังมาจากหน้าบ้าน พวกเขาแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“หนีเร็ว ผีดิบมันมาแล้ว”

นารู้สึกแปลกใจ จากนั้นจึงรีบขึ้นไปบนเชิงเทินแล้วมองไปด้านหน้า แล้วเขาก็พบกับพวกผีดิบนับร้อยที่กำลังบุกมา ซึ่งนาเห็นว่าพวกเขาคงต้านทานได้ไม่นานแน่ๆ นาจึงรีบวิ่งมาบอกกับทุกคนที่อยู่ด้านล่างในทันที

“ทุกคน รีบไปจากที่นี่ดีกว่าครับ”

“เดี๋ยวก่อน เราจะไปยังไงหล่ะ ฮอของเราไม่พอเลยนะ” แบทพูดขึ้น

แต่ในตอนนั้นเอง พวกเขาก็ได้ยินเสียงฮอดังมาแต่ไกล ซึ่งเป็นฮอลำเลียง พวกเขามากันถึงสองลำ จากนั้นพวกเขาก็จอดลงแถวลานกว้างหลังบ้าน จากนั้นไม่นานชายคนหนึ่งก็รีบวิ่งลงมาหาพวกเขาในทันที

“ผู้กองมาร์ติน ท่านนายพลส่งฮฮมาช่วยแล้ว ไปเร็ว”

“ดีเลย ทุกคนครับ รีบขนของขึ้นฮอ ที่เหลือสกัดพวกมันเอาไว้ก่อนครับ”

ผู้กองมาร์ตินพูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็รีบขนของจากรถบรรทุกขนขึ้นฮอในทันที แต่เนื่องด้วยเวลาที่จำกัดพวกเขาต้องหยิบของไปแค่บางส่วน เพื่อประหยัดเวลาและประหยัดพื้นที่ด้วย กลุ่มของนาและพวกผู้ชายพยายามยิงสกัดพวกมันด้วยอาวุธที่เหลือ แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะมากันเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด จนกระทั่งลูกเรือเฮลิคอปเตอร์คนหนึ่งต้องรีบเอาเครื่องขึ้นเนื่องจากไม่มีเวลาแล้ว

“เราต้องไปกันแล้ว ไม่มีเวลาแล้ว”

“ทุกคน นักบินไม่มีเวลาแล้วครับ” แบทตะโกนบอกทุกคน

“เอาหล่ะ รีบขึ้นฮอแล้วไปกันเลยดีกว่า” ชิโระพูดขึ้น จากนั้นก็ลำเลียงคนอื่นให้ขึ้นฮอไป

“คุณพราน คุณจะไม่ไปกับเราเหรอ” เซนถามพรานเส้งไป

“ไม่หรอก บ้านผมอยู่ที่นี่ ผมไม่หนีไปไหนหรอก”

“ถ้าอย่างงั้นก็กลับบ้านปลอดภัยนะคะ” จินพูดขึ้น

“แน่นอน ยังไงก็โชคดีนะไอ้หนุ่ม” พรานเส้งบอกกับนา

“ขอบคุณครับลุง”

พวกเขารีบขึ้นฮอกัน พอขึ้นครบทุกคนแล้ว ฮอก็ค่อยๆแล่นออกไปจากพื้นที่ ส่วนพรานเส้งก็รีบไปยังรถคันหนึ่งเพื่อหนีออกไปจากที่นี่ แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีชายคนหนึ่งมาจับขาเขาเอาไว้ ซึ่งนั่นก็คือผู้ใหญ่ยมนั่นเอง เขาถูกแรงระเบิดของจรวดจนเละ แต่ก็ยังพยายามเข้าหาพรานเส้ง

“ช่วยฉันด้วย ฉันจะให้ทุกอย่าง อยากได้อะไรบอกฉันเลย”

“งั้นเหรอ ที่ผมอยากได้ก็คือ”

“ปัง!!”

พรานเส้งยิงปืนเข้าที่หัวของผู้ใหญ่ยม  จากนั้นก็พูดขึ้นว่า

“รับกรรมของแกที่นี่ไปเถอะ”

พรานเส้งรีบขึ้นรถแล้วสตาร์ทรถขับออกไปจากพื้นที่ ก่อนที่ซอมบี้ฝูงใหญ่จะบุกโจมตีบ้านหลังนั้น พวกมันฆ่าและกัดกินทุกคนที่ยังเหลืออยู่อย่างไม่ปรานี แต่ในขณะที่พวกมันกำลังล่าสังหารคนอื่นๆ จู่ๆก็มีขบวนเฮลิคอปเตอร์จู่โจมสามลำบินผ่านไป พวกเขาสังเกตการณ์ด้านล่างจากนั้นก็รายงานต่อกัน

“ดูเหมือนว่าข้างล่างกำลังหนักเลยนะ”

“ช่างมันเถอะ เรารีบตามล่าตัวแบทดีกว่า”

===================================================================================

เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป อย่าลืมติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
https://www.youtube.com/channel/UCEzIY9j4fuPDx4Ofz8U0Fig?view_as=subscriber

ติดตามกันด้วยเน้อ