Last Man On The World - เมื่อฉันตื่นมาในยามเช้า

ลำดับตอนที่ #23 : EP 21 : ไม่ยอมพรากจาก

เช้าวันต่อมา ทุกคนตื่นมาในสภาพที่ไม่ค่อยจะสดชื่นซักเท่าไหร่ เนื่องจากว่าเจอแต่เรื่องร้ายๆมาทั้งคืน บางคนก็ไม่มีกะจิตกะใจจะนอน แต่ละคนต่างก็ไปทำธุระส่วนตัวของแต่ละคน ยกเว้นทางด้านของจิน ซึ่งเธอก็เข้าไปดูพี่ชายของเธอในห้องของปัด ซึ่งกำลังเฝ้าไข้ปัดอยู่ ในตอนนั้นเองนาก็ตามจินเข้ามาด้วย ซึ่งภาพที่จินและนาเห็นคือชิโระกำลังนอนกุมมือปัดอยู่ ซึ่งดูค่อนข้างจะอบอุ่นพอสมควร ในตอนนั้นเองจินก็ไปปลุกพี่ชายของเธอทันที

“พี่ชิโระ ตื่นได้แล้วค่ะพี่”

ชิโระตื่นขึ้นมาและงัวเงียเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พูดขึ้น

“อ้าว จินเหรอ มีอะไรหรือเปล่า”

“หนูเห็นพี่หลับไป เลยมาปลุกหน่ะ” จินพูดขึ้น

“ว่าแต่พี่ปัดเป็นยังไงบ้างหล่ะครับ” นาถามไป

“ตอนนี้เพิ่งจะพักผ่อนหน่ะ” ชิโระตอบไป และซักพัก เสียงพูดของพวกเขาทำเอาปัดถึงกับตื่นขึ้นมา

“อ้าว พวกนาย มีอะไรกันหรือเปล่า”

“เธอเป็นยังไงบ้าง ยังสบายดีนะ” ชิโระถามไป

“ยังปวดหัวนิดหน่อยหน่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก” ปัดพูดขึ้น

“ฉันเป็นห่วงเธอมากนะปัด วันนี้เธอไม่ต้องทำอะไรนะ ฉันทำแทนเธอเอง” ชิโระพูดขึ้น

“นี่ ต้องขนาดนี้เลยเหรอจ๊ะ” ปัดพูดแซวชิโระ

“ก็แน่นอนสิจ๊ะ”

“จิน ฉันว่าเราจะอยู่เป็นกขค.พวกเขาทำไมกันหล่ะ เนอะ” นาพูดกับจินไป

“นั่นสิ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกกันนะพี่”

จินพานาออกไปนอกห้อง และในขณะเดียวกันทั้งคู่ก็คุยกันไปด้วย

“นี่ นายว่าพี่ปัดจะเป็นยังไงบ้างตอนนี้”

“ฉันว่า ไม่น่าจะมีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะ”

“ทำไมนายคิดแบบนั้นหล่ะ” จินถามอย่างสงสัย

“ก็ปกติคนที่ติดเชื้อหน่ะ ไม่กี่ชั่วโมงก็ออกอาการแล้ว แต่นี่พี่ปัดยังดูแข็งแรงนะ”

“อืม นั่นสิ ทำไมฉันลืมคิดไปเลย”

“ช่างมันเถอะ เราไปหาอะไรให้พวกเขากินก่อนดีกว่า” จินและนาลงไปยังห้องครัวเพื่อหาอาหารและน้ำดื่มให้ชิโระและปัดเพื่อช่วยให้เขาหายดี

ทางด้านคนอื่นๆที่กำลังทำธุระส่วนตัวกันอยู่ หลังจากที่เซนติดต่อกับแบทเพื่อให้ส่งความช่วยเหลือมายังพวกเขา โดยที่เธอนัดให้แบทมายังลานกว้างที่บ้าน ซึ่งเธอกำลังใช้กล้อยส่องทางไกลมองไป โดยที่ชิตและฮันเตอร์ก็มาดูว่าเป็นอย่างไรบ้าง

“เซน ได้เรื่องบ้างหรือยัง” ฮันเตอร์ถามอย่างสงสัย

“ยังไม่เจอเลย สงสัยคงใกล้จะมาแล้วหล่ะ” เซนพูดขึ้น

“ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนเนี่ยนายแบทเนี่ย” ชิตพูดขึ้น

“เอาน่า ตอนนี้เรามีทางเลือกที่ไหนหล่ะ” เซนพูดขึ้น

“เออนี่ ว่าแต่ปัดอาการเป็นยังไงบ้างหล่ะ” ชิตถามไป

“ฉันก็ไม่รู้ ต้องลองไปถามชิโระแล้วหล่ะ” ฮันเตอร์พูดขึ้น

“ถ้าแบทไม่มาปัดคงไม่หายสินะ” เซนพูดขึ้น

“ทำไงได้ เราไม่มียารักษานี่หน่า” ฮันเตอร์พูดขึ้น

“เอาเป็นว่าถ้าเขามา เราคงรู้กันหล่ะ” ชิตพูดขึ้นในขณะที่กำลังมองเฮลิคอปเตอร์ของแบทต่อไป

อีกด้านหนึ่งของบ้าน พวกของวายุก็กำลังทำงานของพวกเขาไป บางคนก็ปลูกผัก บางคนก็เลี้ยงสัตว์ บางคนก็ออกหาอาหารเพื่อเติม ซึ่งในตอนนั้นเอง วายุ ภพ ยูกิและวิคเตอร์ก็กำลังพรวนดินเพื่อเตรียมปลูกพืชไว้กินเพิ่มเติม

“เออนี่ พรวนเสร็จแล้วหว่านเมล็ดยังไงต่ออ่ะ” วิคเตอร์ถามอย่างสงสัย

“เดี๋ยวฉันทำเอง ฉันเคยเรียนมาอยู่” ยูกิพูดขึ้น

“โอเค แต่กว่าจะเสร็จก็คงอีกนานเลยนะเนี่ย” วายุพูดขึ้น

“เอาน่าพวก ทำไปเรื่อยเดี๋ยวก็เสร็จเองหล่ะ” ภพพูดขึ้นในขณะที่กำลังพรวนดินไป

“เออนี่ ว่าแต่พี่ปัดเป็นยังไงบ้างเนี่ย”ยูกิถามอย่างสงสัย

“ผมก็อยากรู้เหมือนกัน แต่เห็นว่าพี่ชิโระกำลังดูแลอยู่นี่” วายุตอบไป

“ถ้าอย่างงั้นเราคงต้องรักษาตัวหน่อยนะ” วิคเตอร์พูดขึ้น

“ใช่ ต่อไปนี้กินอะไรต้องทำให้สุกก่อนหล่ะ” ภพพูดขึ้น

“ถ้าอย่างงั้นฉันก็กินปลาดิบไม่ได้สินะ” วิคเตอร์บ่นไป

“ผมว่าปลาย่างอร่อยกว่านะ แหะๆ ตรงนี้พรวนดินเสร็จแล้ว เอาไงต่อหล่ะ” ภพแซววิคเตอร์แล้วบอกถึงความคืบหน้าของงานของตัวเอง

“ดีเลย เดี๋ยวฉันหว่านเมล็ดเอง” ยูกิพูดขึ้น

“เยี่ยมไปเลย จะได้กินผักซะที” วายุพูดขึ้น

ทางด้านของเอก มีร์ เชนและรัน ในตอนนั้นเองพวกเขาก็กำลังเลี้ยงสัตว์ที่อยู่ในคอก โดยที่ในตอนนั้นเองเชนก็คอยตรวจสัตว์แต่ละตัวว่ามีโรคหรือเปล่า โดยที่ในตอนนั้นเองรันก็คอยดูอยู่ห่างๆด้วย

“อ่า คุณเชนคะ เป็นยังไงบ้างคะ” รันถามไป

“อืม ดูลักษณะแล้วก็แข็งแรงดีนะ” เชนพูดขึ้น ในขณะที่กำลังเอกและมีร์ก็แบกถังใส่ข้าวเปลือกมาหาเชนและรัน

“อ่า พี่เชน มีข้าวเปลือกเพิ่มมั้ยอ่ะ” เอกถามไป

“ไม่มีแล้วหล่ะ เรามีให้แค่นั้นแหละ” เชนพูดขึ้น

“ถ้าไม่มีเพิ่ม หนูว่าสัตว์จะอดตายสิคะ” มีร์พูดขึ้น

“ถ้าอย่างงั้นคงต้องไปคัดเอาจากข้าวที่อยู๋ในนาแล้วหล่ะ” รันพูดขึ้น

“ว่าแต่ใครจะไปเกี่ยวหล่ะ ดูท่าข้าวจะโตแล้วนะ” เอกถามไป

“เดี๋ยวก็คุยกับพี่ชิโระก็แล้วกัน” มีร์พูดขึ้น

และในแม่น้ำใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่งไผ่กับอาซามิก็พากันขึ้นเรือแจวที่เพิ่งจะซ่อมเสร็จ แล้วก็ล่องไปยังกลางแม่น้ำเพื่อตกปลา เมื่อมาถึงกลางแม่น้ำ ไผ่ไม่รอช้าเหวี่ยงคันเบ็ดไปในทันที จากนั้นเขาก็รอจนกว่าปลาจะกินเบ็ด ในขณะเดียวกันนั้นเอง อาซามิก็พูดขึ้น

“ไผ่ ฉันขอลองตกปลาหน่อยสิ”

ไผ่ได้ยินดังนั้นจึงสอนให้อาซามิจับเบ็ด จากนั้นก็ให้เธอเหวี่ยงออกไป โดยที่เขาก็คอยคุมเธอเอาไว้ด้วย

“เอาหล่ะ ต้องมีสมาธินะ ถ้ามันกระตุกก็พยายามดึงขึ้นมาได้เลย”

อาซามิได้ยินดังนั้นจึงจับคันเบ็ดไปด้วย และในตอนนั้นเอง เบ็ดของไผ่ก็กระตุกขึ้นมา ไผ่รีบดึงขึ้นมาในทันที ก็พบว่าเขาได้ปลาตัวใหญ่มาหนึ่งตัว จนอาซามิถึงกับอิจฉา

“แหม่ คอยดูฉันนะไผ่ ฉันต้องได้ปลาเยอะกว่าแน่ๆ”

อาซามิได้แต่รอให้ปลากินเบ็ด ในขณะที่ไผ่ได้มาตั้ง 4 ตัวแล้ว และความพยายามของเธอก็ได้ผล เบ็ดของอาซามิก็กระตุกขึ้นมาในทันที

“นี่ไผ่ ฉันได้ปลาแล้ว”

อาซามิพยายามคุมเบ็ดของเธอให้มันเข้ามาใกล้ เธอไม่รอช้าดึงเบ็ดสุดชีวิต แต่จู่ๆมันไม่ใช่ปลาที่ขึ้นมา แต่เป็นซอมบี้ตัวหนึ่งที่ปากไปโดนกับคันเบ็ด ซึ่งมันพยายามจะไต่ขึ้นมาบนเรือ

“ไผ่ ช่วยฉันด้วย”

“อาซามิ ปล่อยเบ็ดไปเถอะ”

ไผ่ให้อาซามิปล่อยเบ็ดไป ส่วนอาซามิก็ตกใจกลัวเป็นอย่างมาก ไผ่ได้แต่ไปกอดเธอไว้เพื่อปลอบใจเธอ

“ไม่เป็นไรนะ เธอไม่ต้องตกปลาแล้วหล่ะ เดี๋ยวฉันทำเอง”

ณ ลานจอดรถของบ้าน ซึ่งในตอนนั้นเองจอห์นและเอ็ดเวิร์ดกำลังซ่อมรถที่ชิโระเพิ่งจะไปรับปัดมา ซึ่งในตอนนั้นเองพวกเขาก็พบว่ารถเสียอยู่หลายส่วนเนื่องจากว่าชิโระเร่งเครื่องมากเกินไปนั่นเอง

“จอห์น ดูท่าเครื่องจะใกล้เละแล้วหล่ะ”

“ว่าแต่ พอซ่อมได้หรือเปล่าหล่ะ”

“พอได้อยู่ แต่คงต้องใช้เวลา แต่ยังดีที่แบตยังใช้ได้อยู่” จอห์นพูดขึ้น

“ว่าแต่เรายังพอมีอะไหล่เหลือหรือเปล่าหล่ะ” เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น

“พอมีอยู่ แต่ถ้าได้เพิ่มก็ดีนะ”

“เออ นายลองซ่อมดูก่อนแล้วกัน”

“เออๆ จะลองดูหว่ะพวก”

จอห์นลอดไปยังใต้ท้องรถ เพื่อตรวจสอบรายละเอียดเพิ่มเติม ว่าพวกเขาสามารถซ่อมตรงส่วนไหนได้อีกบ้าง

และในบ้าน เอลิซ่าและคนอื่นๆที่เหลือก็จัดการความเรียบร้อยในบ้าน โดยที่พวกเขาก็ช่วยกันเช็คเสบียงเพื่อดูว่าพอต่อความต้องการของพวกเขาหรือเปล่า พวกเขาตรวจสอบเสบียงทั้งหมดรวมถึงอาวุธและกระสุนด้วย

“ตอนนี้เราเหลืออาหารอยู่เยอะหรือเปล่า” เอลิซ่าถามไป

“อ้อ ตอนนี้เราเหลืออาหารกระป๋อง 5 ลังได้ค่ะ แล้วก็ข้าวสารน่าจะ 3 ถังได้ค่ะ ยังมีผักและเนื้อบางส่วนได้” ออโรร่าพูดขึ้น

“อืม ตอนนี้ปืนกับกระสุนเราลดไปลงส่วนหนึ่ง แต่ก็ยังพอใช้อยู่นะ” นาโอมิพูดไป

“อืม ฉันได้ยินว่าพวกเขากำลังปลูกผักด้วยนี่คะ” เอลิซ่าพูดขึ้น

“เออใช่ แต่ดูแล้วไม่น่าจะกินหมดนะ” นาโอมิพูดขึ้น

“ทำไมเราไม่ทำเป็นผักดองเลยหล่ะคะ” ออโรร่าถามไป

“นั่นสินะ ต่อไปนี้ถ้าผักกินไม่หมด เอาไปดองเอาไว้ ส่วนเนื้อเราก็เอามาตากแห้ง ข้าวเราก็เอาไปทำข้าวตังดูนะ” เอลิซ่าพูดขึ้น

“ได้เลย เดี๋ยวฉันไปบอกคนอื่นๆให้นะ” นาโอมิพูดขึ้น และในขณะเดียวกัน ปกรณ์ก็เดินเข้ามาด้านในหาพวกผู้หญิงในตอนนั้น

“คุณเอลิซ่า ตอนนี้มีเนื้อที่ไม่ได้กินบางส่วน ให้ผมเอาไปทำเนื้อตากแห้งมั้ยครับ”

“ก็ดีนะ ตอนนี้แดดกำลังแรงด้วย”

“ผมได้ยินว่าไผ่กำลังจะเอาปลากลับมาด้วยนะ” ปกรณ์พูดขึ้น

“อืม ทำปลาตากแห้งก็ดีเหมือนกันนะ” นาโอมิพูดขึ้น

และในห้องของปัด ปัดที่กำลังนอนซมโดยที่ชิโระกำลังเฝ้าไข้เธออยู่ไม่ห่าง ในขณะเดียวกัน นาและจินก็เดินเข้ามาหาพวกเขาทั้งคู่ในห้องทันที เพื่อเอาอะไรมาให้พวกเขาทั้งคู่กิน ซึ่งในตอนนั้นเองจินก็ทำเนื้อย่างมาให้กับทั้งคู่

“พี่คะ มากินก่อนสิคะ กำลังร้อนเลย” จินพูดขึ้น

“อ้อๆ ให้ปัดเขากินก่อนเลย” ชิโระพูดขึ้น

“ไม่ต้องห่วงครับพี่ ผมเอามาให้พี่ปัดแล้วหล่ะ” นาพูดเสริม จากนั้นนาก็วางไว้บนเตียงให้กับปัด ในตอนนั้นเองชิโระก็ไม่รอช้าช่วยป้อนอาหารให้ปัดในทันที ปัดก็กินไปเรื่อยๆจนหมด จากนั้นเธอก็หยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มในทันที

“พี่เองก็กินหน่อยสิคะ” จินพูดขึ้น จากนั้นชิโระก็นั่งกินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพวกเขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาแต่ไกล ซึ่งพวกเขารู้ทันทีว่านั่นเป็นเสียงเฮลิคอปเตอร์ ชิโระรีบวางอาหารในทันที

“ดูเหมือนพวกเขาจะมาแล้วสินะ”

ชิโระและคนอื่นๆก็รีบไปยังลานกว้างของบ้านในทันที โดยที่เฮลิคอปเตอร์ลำนั้นก็ค่อยๆลงจอดที่ลานกว้าง จากนั้นเองแบทก็ลงมาจากเครื่องในทันที แล้วไปหาพวกของชิโระที่กำลังยืนรออยู่

“ไงพวก ได้ยินว่าต้องการให้ช่วยนี่”

“ใช่ นายไปเจอกับเธอหน่อยสิ” ชิโระพูดขึ้น

“คุณพอจะนำทางฉันไปได้หรือเปล่าคะ”

ชิโระนำทางหมอคนนั้นเข้าไปหาปัดที่กำลังนอนซมอยู่ หมอคนนั้นรีบไปตรวจดูอาการของปัด โดยที่เธอนำตัวอย่างเลือดของปัดไปตรวจสอบ เธอนำอุปกรณ์ตรวจสอบพกพาของเธอมาด้วย เธอเอาตัวอย่างเลือดของปัดมาตรวจสอบในเบื้องต้นทันที

“นี่ อาการเธอเป็นยังไงบ้างหล่ะ” แบทถามหมอคนนั้นไป

“เชื้อตัวนี้แค่เบาๆหน่ะ เหมือนเป็นไข้ธรรมดา เดี๋ยวฉันให้ยาปฏิชีวินะไปก็แล้วกัน จะได้หายไวๆ”

“ว่าแต่ เชื้อตัวนี้มันอยู่ในตัวเราทุกคนหรือเปล่าครับ” เชนถามหมอคนนั้นไป

“ใช่ค่ะ ว่าแต่คุณรู้ได้ยังไง คุณเป็นหมองั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะ เขาเป็นหมอ ส่วนฉันก็เป็นพยาบาลหน่ะ” รันพูดเสริม

“อ้อ ที่หน่วยงานเรากำลังหาหมอกับพยาบาลเพิ่มอยู่เลย”

“ว่าแต่ เลือดที่คุณเอาของหนูไปทดลองนี่เป็นยังไงบ้างหล่ะ” วิคเตอร์ถามอย่างสงสัย

“ตอนนี้เรากำลังทดลองขั้นสุดท้าย เรากำลังจะทำสำเร็จแล้วหล่ะ”

“แสดงว่าพี่โตโต้ของหนูไม่ตายเปล่าแล้วสินะ” ออโรร่าพูดเชิงประชดประชัน

“ช่างมันเถอะ ยังไงก็ขอบใจนายมากนะที่มาช่วย” ชิโระพูดขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอก ความจริงฉันอยากมาขอให้ช่วยด้วยหล่ะ” แบทพูดขึ้น

“มีอะไรอีกหล่ะ ให้ส่งอะไรอีกเหรอ” ชิตถามอย่างสงสัย

“มีหน่วยรบพิเศษเข้ามาปฏิบัติการในพื้นที่แถวนี้ พวกเขาจะมาพาตัวเธอไป วิคเตอร์” แบทพูดขึ้น ทำเอาทั้งวิคเตอร์และภพถึงกับตกใจ

“นี่ จะเอาตัวเธอไปทำไมกันอีกหล่ะ” ภพถามไป

“พ่อของเธอกำลังตามหาตัวเธออยู่หน่ะสิ” แบทตอบกลับไป

“หะ นี่พ่อวิคเตอร์เขายังไม่ตายงั้นเหรอ” วายุถามไป

“ถ้าแบบนั้นก็ดีหน่ะสิ เธอจะได้เจอพ่อแล้วนะ” ยูกิพูดกับวิคเตอร์ แต่ในตอนนั้นเอง วิคเตอร์ก็พูดขึ้นมาว่า

“ไปบอกพ่อหนูด้วยนะ ถ้าไม่พาพวกพี่เขาไปด้วย หนูก็ไม่ไปหรอกค่ะ”

“อ้าว ทำไมเป็นอย่างงั้นหล่ะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” มีร์ถามอย่างสงสัย แล้วจู่ๆวิคเตอร์ก็ไปควงแขนภพไว้

“หนูจะไม่ทิ้งภพไปไหนทั้งนั้น ไม่ว่ายังไง”

“อ้าว ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ไม่รู้เลยนะเนี่ย” เอกพูดแซวไป

“แต่ยังไงก็ช่างเถอะ เดี๋ยวพวกเขาคงจะมาอีกไม่นาน ยังไงก็ต้อนรับพวกเขาหน่อยก็แล้วกัน” แบทพูดขึ้นจากนั้นก็ทิ้งยาบางส่วนให้กับพวกเขา จากนั้นแบทกับหมอคนนั้นก็รีบไปขึ้นฮอในทันที แล้วฮอก็ค่อยๆบินออกไปจากพื้นที่ตรงนั้น

“อ่า วิคเตอร์ หนูคิดดีแล้วงั้นเหรอ” เอลิซ่าถามไป

“หนูคิดดีแล้วค่ะ ถ้าไม่มีภพ หนูจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” วิคเตอร์พูดขึ้น

“ถ้าอย่างงั้นก็แล้วแต่นะ” นาโอมิพูดขึ้น

“แล้วไผ่กับอาซามิยังไม่มาเหรอ” จอห์นถามอย่างสงสัย

“เดี๋ยวพวกเขาก็คงมาแหละ กำลังหาปลาอยู่นี่” เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น

“ตอนนี้เราอย่าเพิ่งคิดถึงอนาคตเลยดีกว่านะ” ปกรณ์พูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็ช่วยกันไปรักษาปัดในทันที

กลับมายังหน่วยรบพิเศษ หลังจากที่พวกเขาพักผ่อนกันเรียบร้อยที่ตีนเขา พวกเขาก็ตื่นขึ้นมาแล้วเตรียมอาวุธเพื่อออกเดินทางกันต่อ เมื่อพวกเขาออกเดินทาง พวกเขาก็รายงานสถานการณ์ให้ทางหน่วยแม่ได้ทราบด้วย

“ท่านครับ ตอนนี้เรากำลังเดินทางข้ามจังหวัดนครสวรรค์ครับ”

“ตอนนี้พวกคุณหายานพาหนะได้หรือยัง”

“ยังครับท่าน แต่เราได้ยินมาว่าที่ตีนเขามีรถของพวกมันอยู่ครับ”

“งั้นเหรอ พวกคุณคาดว่าจะใช้เวลานานหรือเปล่าหล่ะ”

“ถ้าการจราจรไม่ติดขัด คาดว่าจะถึงใน 1 ชั่วโมงกว่าๆครับ”

“ดีมาก ตอนนี้ท่านกำลังร้อนใจเรื่องลูกสาวของท่าน ยังไงก็ฝากจัดการด้วยหล่ะ”

“ครับท่าน” จากนั้นเขาก็วางสายไป แต่ในขณะเดียวกัน ลูกน้องของเขาคนหนึ่งก็มองไปเห็นหมู่บ้านหมู่บ้านหนึ่ง ซึ่งอยู่ใต้ตีนเขา พวกเขาสั่งให้หมอบแล้วสังเกตการณ์หมู่บ้านในทันทีเพื่อดูสถานการณ์

“สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง” หัวหน้าคนหนึ่งถามลูกน้องของเขา

“มีชาวบ้าน 4 คนติดอาวุธ แต่เป็นปืนยาว แล้วก็ชาวบ้านบางส่วนที่กำลังทำงานอยู่ แต่เอ๊ะ ซักครู่นะครับ”

“มีอะไรหรือเปล่า”

“เราพบยานพาหนะ รถกระบะสีขาว พอจะพาพวกเราไปได้ครับ”

“แต่เราต้องมีกุญแจนะ” ทหารคนหนึ่งพูดขึ้น

“ไม่ต้องกุญแจหรอก ฉันมีวิธี” ทหารอีกคนหนึ่งบอกไป

“โอเค เราค่อยๆเข้าไปเอารถออกมาดีกว่า ทุกคนเช็คอาวุธ” หัวหน้าของพวกเขาสั่งให้ลูกน้องของเขาเช็คอาวุธและกระสุน จากนั้นพวกเขาก็ค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อขโมยรถกระบะคันนั้นมา

ด้านในหมู่บ้าน ซึ่งบรรดาชาวบ้านกำลังทำงานของพวกเขาอย่างขยันขันแข็ง บางส่วนก็คุ้มกันความปลอดภัยให้กับลูกบ้านที่ทำงานอยู่ เหมือนกับชายสองคนที่กำลังจะไปยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ริมป่าแห่งหนึ่งกับเพื่อนของเขา

“เฮ้ย พวก ขอไฟหน่อยดิ”

ยังไม่ทันที่เพื่อนเขาจะจุดไฟให้เขา แต่จู่ๆก็มีมือปริศนามาหักคอพวกเขาทั้งคู่อย่างไม่ทันตั้งตัว ซึ่งนั่นก็คือเหล่าหน่วยรบพิเศษนั่นเอง พวกเขาเล็งปืนแล้วมองซ้ายมองขวา จากนั้นพวกเขาก็รีบไปยังรถกระบะในทันที พวกเขาวิ่งไปจากนั้นก็เช็ครถในทันที

“บ้าเอ้ย ประตูล็อค”

“ฉันจัดการเอง”

ทหารคนหนึ่งหยิบอุปกรณ์ในการไขประตูรถของเขาออกมา จากนั้นซักพักพวกเขาก็ไขรถได้ จากนั้นพวกเขาก็ขึ้นไปบนรถในทันที โดยที่ไม่มีกุญแจรถเสียบคาอยู่

“เดี๋ยวฉันเอง”

ทหารคนหนึ่งรีบไปตรวจดูสายไฟในรถ จากนั้นเขาก็พยายามจะต่อมันเข้าเรื่อยๆ แต่จู่ๆก็มีเด็กคนหนึ่งมาเจอเข้า

“ช่วยด้วย”

เด็กคนนั้นตกใจพยายามจะหนี แต่ชายคนหนึ่งก็จับตัวไว้ได้แล้วปิดปากเด็กคนนั้น

“ใจเย็นหนู เราไม่ทำอะไรเธอหรอก”

แต่ยังไม่ทันไร จู่ๆก็มีชาวบ้านนับสิบบุกเข้ามาจะเล่นงานพวกเขา โดยที่พวกเขาต้องยิงคุ้มกันไม่ให้ชาวบ้านบุกเข้ามาใกล้พวกเขามากกว่านี้ จากนั้นไม่นานรถก็สตาร์ทติดในทันที

“ได้แล้ว รีบไปเร็ว”

พวกเขาปล่อยตัวเด็ก จากนั้นก็รีบขึ้นรถในทันที โดยที่มีชายคนเดิมเป็นคนขับรถ

“จับแน่นๆนะพวก”

รถของพวกเขาแล่นฝ่าด่านของชาวบ้านที่ทำไว้แบบลวกๆได้อย่างสำเร็จ จนพวกเขาสามารถขับรถมายังทางหลวงข้ามจังหวัดได้อย่างปลอดภัย

กลับมายังบ้านที่พักของนาและพรรคพวก หลังจากที่พวกของนาช่วยกันรักษาปัดหลังจากที่เพิ่งจะได้ยารักษา จากนั้นปัดก็นอนหลับพักผ่อนโดยที่มีชิโระค่อยดูแลอยู่ไม่ห่าง ในขณะที่คนอื่นๆก็กำลังคุยกันเรื่องของวิคเตอร์โดยที่ไม่ให้วิคเตอร์รู้ด้วย

“เนี่ย วิคเตอร์ไม่ยอมไปไหนจนวินาทีสุดท้ายเลยค่ะ” ยูกิพูดขึ้น

“สงสัยคงจะรักกันจริงหล่ะมั้งนะ” เอกพูดขึ้น

“อีกไม่นานพวกนั้นคงมาถึง แล้วเราจะเอายังไงต่อหล่ะ” ชิตถามไป

“เราจะทำยังไงได้หล่ะ ก็คงต้องส่งวิคเตอร์กลับไปหล่ะ” ฮันเตอร์พูดขึ้น

“ก็คงต้องให้เธอคุยกับพ่อของเธอก่อนนะ” เซนพูดขึ้น

“ผมเห็นด้วย เราควรเคารพการตัดสินใจของทุกฝ่ายนะ” นาพูดเสริม

“แต่ฉันว่า มันดูยังไงๆอยู่นะ” จินพูดอย่างสงสัย

“ยังมีอะไรน่าสงสัยอีกเหรอ ผมว่าไม่น่ามีเลยนะ” วายุพูดขึ้น

“ว่าแต่ ถ้าวิคเตอร์ไปคงน่าสงสารภพแน่เลย” มีร์พูดขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน ไผ่และอาซามิก็กลับมาจากการตกปลาพอดี คนอื่นๆก็รีบไปรับในทันที

“อ้าว กลับมาได้แล้วเหรอ โห ได้ปลาเยอะนะเนี่ย” ปกรณ์พูดอย่างตื่นเต้น

“แต่เอ๊ะ ทำไมดูพวกนายทั้งคู่ไม่ดีเลยหล่ะ” เชนถามอย่างสงสัย

“หนูเกือบโดนพวกมันที่อยู่ในน้ำกัดเอาค่ะ ดีที่ไผ่ช่วยไว้” อาซามิพูดขึ้น

“อ้าว ว่าแต่ไผ่บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เอลิซ่าถามไป

“ผมไม่เป็นไร แค่นี้สบายๆอยู่แล้ว ว่าแต่ภพกับวิคเตอร์ไปไหนหล่ะครับ” ไผ่ถามอย่างสงสัย

“อ้อๆ มีเรื่องยุ่งยากนิดหน่อยหน่ะ แต่ไม่มีอะไรเลวร้ายหรอก” เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น

“ฉันว่าตอนนี้เราช่วยเอาปลาไปเก็บในบ่อก่อนดีกว่า” นาโอมิพูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็ช่วยกันแบกปลาไปไว้ในบ่อเลี้ยงที่พวกเขาทำขึ้นไว้ จนในบ่อมีปลามากมายให้พวกเขากิน

“โห แบบนี้ถ้ามีน้ำจิ้มหน่อยนะ แจ่ม” จอห์นพูดขึ้น

“นั่นสิคะ หนูก็อยากกินพอดีเลย” ออโรร่าพูดพลางน้ำลายไหล

“แหม่ๆ ใจเย็นๆสิ เดี๋ยวน้าทำให้กินเองนะ” รันพูดขึ้นพลางลูบหัวออโรร่าไป

ในห้องของปัด หลังจากที่เธอได้รับยาเรียบร้อยแล้ว เธอก็นอนพักผ่อนโดยที่ชิโระเฝ้าเธออยู่ไม่ห่าง

“พี่ชิโระ พี่ไปพักผ่อนก่อนก็ได้นะ” จินบอกกับชิโระไป

“พี่ไหว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” ชิโระตอบเธอไป

“ถ้าอย่างงั้นพี่มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะครับ” นาพูดขึ้น

“เออนี่ ว่าแต่ นายได้ข่าวหน่วยรบพิเศษจะมาที่นี่หรือเปล่า” ฮันเตอร์ถามชิตไป

“สนอะไรหล่ะ ก็ให้พวกนั้นมาก่อนสิ” ชิตพูดขึ้น

“เอาเถอะ ตอนนี้ชีวิตของพวกเราสำคัญกว่านะ” เซนบอกกกับพวกเขาทั้งคู่ในห้องของจิน

ในห้องของวิคเตอร์และภพ ในตอนนั้นเองวิคเตอร์ก็นอนกอดภพแล้วร้องไห้ไปด้วย ซึ่งมันเป็นไม่กี่ครั้งที่เธอร้องไห้ออกมา เพราะวิคเตอร์ไม่อยากสูญเสียภพไปอีกครั้ง ซึ่งดูแล้วภพเองก็ไม่อยากให้เธอจากไปเหมือนกัน

“อ่า วิคเตอร์” ภพพยายามพูดกับวิคเตอร์

“ไม่ นายไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันจะไม่ไปไหนจากนาย” วิคเตอร์พูดพลางร้องไห้ไปด้วย

“ฉันก็ไม่ไปไหนจากเธออยู่แล้วนี่” ภพพูดพลางเช็ดน้ำตาให้วิคเตอร์

“นายเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ฉันรักเลยนะ” วิคเตอร์พูดขึ้น

“ฉันเข้าใจนะ”

“นายรู้มั้ย ฉันจะขอให้พ่อพาพวกเราไปด้วย”

“จริงเหรอ มันจะดีเหรอ” ภพถามอย่างสงสัย

“ฉันรู้สึกผูกพันกับพวกพี่ๆเขา ฉันไม่อยากจากกลุ่มนี้ไปไหนเลยนะ”

“ฉันก็เหมือนกันวิคเตอร์”

ภพนอนกอดวิคเตอร์อยู่ในห้องสองต่อสอง ดูเหมือนพวกเขาทั้งคู่จะไม่ยอมจากกันไปไหนเลยแม้วินาทีสุดท้าย

====================================================================================

เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ จะพยายามหาเวลามาอัพ ช่วงนี้งานเยอะจริงจัง!!