คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : EP 10 : สัตว์ประหลาดยักษ์
พวกของนาเข้ามาหลบในบังเกอร์ของไซโคลน
โดยที่พวกวีกัสตามหลังมาติดๆ
ไซโคลนรีบเข้าไปในห้องควบคุมของเขาในทันทีเพื่อเก็บของอะไรบางอย่าง
โดยที่ในตอนนั้นวายุและยูกิก็ได้เข้าไปช่วยด้วย
“วายุ เธอต่อข้อมูลหน่อย
ปริ้นทุกอย่างในแฟลชไดร์ทนี้ออกมา เร็ว”
วายุรีบเปิดคอมแล้วปริ้นข้อมูลที่อยู่ในแฟลชไดร์ทออกมา
โดยที่ในตอนนั้นเองกระดาษไม่พอจะปริ้น
“ยูกิ เธอไปหากระดาษมาเพิ่มหน่อยสิ” วายุพูดขึ้น
“ได้ๆ รอแป๊ปนึงนะ” ยูกิวิ่งไปค้นกล่องอุปกรณ์ก็พบกับกระดาษริมหนึ่ง
เธอรีบเอามาให้กับวายุในทันที
“รีบใส่มันเข้าไปต่อ เร็ว”
“ได้ๆ ใจเย็นๆสิ”
พวกเขาเร่งรีบปริ้นข้อมูลออกมา
เมื่อข้อมูลออกมาหมด พวกเขาก็รวบรวมมันไปหาไซโคลนในทันที
“เอาหล่ะ พวกเธอรีบจัดให้เข้ารูปเล่ม เร็ว”
วายุและยูกิรีบจัดรูปเล่มตามที่ไซโคลนบอก
ส่วนตัวเขาเองก็รีบเก็บรวบรวมข้อมูลที่เหลือในทันที
ที่ด้านนอก แบทรีบหาโต๊ะหรืออะไรก็ได้เอามาเป็นที่กำบัง
ในตอนนั้นเองพวกของชิโระก็ช่วยแบทในการป้องกันบังเกอร์ของไซโคลนด้วย
“นี่ นายหน่ะ พวกมันเป็นใครกันเนี่ย” ชิตถามแบทไป
“นั่นดิ พวกวีกัสนี่มันพวกไหนกันหล่ะ” ฮันเตอร์ถามย้ำไปอีกครั้ง
“พวกมันเป็นอย่างที่พวกนายคิดนั่นแหละ หัวขโมย
ฆาตกร แล้วแต่นายจะเรียกเลยหว่ะ” แบทเตรียมปืนและกระสุนของเขา
“ขยายความหน่อยได้หรือเปล่าเนี่ย” เซนถามอย่างสงสัย
“พวกมันเป็นหน่วยสังหารที่พวกเราจ้าง
แต่ดูเหมือนพวกมันจะรู้อะไรบางอย่าง ก็เลยต้องการขโมยเซลล์พวกนั้น
เอาไปขายให้พวกคนรวยหน่ะ”
“ถ้าอย่างงั้นเราก็ต้องหนีไปจากที่นี่ก่อนสิ” จินพูดขึ้น
“นี่ ทุกคน ใครที่สู้ไหวก็สู้
ที่เหลือก็ไปหลบอยู่ด้านในก่อน” ปัดพูดขึ้น
“เฮ้ย แล้ววายุมันไปไหนของมันเนี่ย” เอกพูดขึ้น
“เห็นเดินเข้าไปด้านใน
น่าจะไปช่วยด็อกเตอร์อยู่หน่ะ” ภพตอบไป
“แล้วนี่เราจะเอายังไงต่อหล่ะเนี่ย” วิคเตอร์ถามไป
“ก็ยันพวกมันไว้ก่อนสิ แล้วคงต้องฝ่าออกไปหล่ะ” เชนพูดขึ้น
“แล้วมีทางหนีที่อื่นอีกหรือเปล่าคะเนี่ย” มีร์ถามคนในกลุ่ม
“ยังไม่รู้เลยค่ะ
แต่ยังไงเราต้องจับมือยันไว้ก่อนนะคะ” อาซามิพูดขึ้น
แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีเสียงปืนดังมาจากด้านนอก
ซึ่งดูเหมือนว่าพวกมันกำลังจะพังประตูเข้ามาด้านใน
“แย่แล้ว รีบพาคนอื่นเข้าไปด้านในก่อนเร็ว” เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น
จากนั้นพวกผู้หญิงก็พากันไปหลบด้านใน
“ทุกคนรีบมาเร็ว เดี๋ยวพวกมันตามมาทัน” นาโอมิอุ้มวิคเตอร์ไปหลบด้วยในตอนนั้น
“ดูเหมือนพวกมันจะมาแล้ว
ประตูนี้กันระเบิดได้มั้ยเนี่ย” ไผ่ถามไป
“พวกมันมียิ่งกว่าระเบิดอีกไอ้น้อง” แบทพูดขึ้นจากนั้นก็เล็งปืนไปยังประตู
และในขณะเดียวกัน
“ตู้ม!!”
ประตูเหล็กนิรภัยถูกระเบิด ประตูเหลือแต่ซาก
“ระวัง มีผู้บุกรุก”
เสียงเตือนภัยดังไปทั่ว
พวกมันบุกเข้ามากระหน่ำยิง แต่พวกของนาก็ยิงสกัดพวกมันเอาไว้ได้ ทำเอาพวกมันต้องหาที่หลบกันให้วุ่น
“เฮ้ย นี่พวกแกต้องการอะไรกันแน่วะ” นาตะโกนออกไปถามพวกมัน
“แบท มึงก็รู้นะว่ากูต้องการอะไร”
“กูน่าจะเก็บพวกมึงตั้งนานแล้วไอ้ระยำ” แบทตะโกนตอบไป
“แต่ดันพลาดเองไง แล้วด๊อกเตอร์ด้วย
ถ้าพวกแกส่งตัวด๊อกเตอร์มา เราจะไว้ชีวิตพวกแก”
“เฮ้ย คิดว่าพวกกูกลัวอย่างงั้นเหรอวะ” จอห์นตะโกนตอบไป
“พวกแกคิดดีแล้วนะ ที่จะช่วยแบทมันหน่ะ” มันตะโกนกลับมา
“เฮ้อ จบเรื่องเมื่อไหร่
กูจะไปถลกหนังเจ้านายมึงมาให้ดู”
พวกมันบุกกระหน่ำยิงพวกของนา
แต่พวกของนายังยันพวกมันเอาไว้ได้ จนกระทั่งพวกมันจะปาระเบิดเข้ามาด้านใน
แต่ชิตและฮันเตอร์ยิงพวกมันตายก่อน ระเบิดจึงไปโดนพวกมันเอง
“เฮ้อ มีดีแค่นี้เองเหรอไอ้สวะ” ฮันเตอร์พูดขึ้น และในขณะเดียวกัน ด๊อกเตอร์
วายุและยูกิก็ออกมาจากห้องในทันที
“ทุกคน รีบตามผมมา ผมจะพาหนี”
แต่ยังไม่ทันไร
ด๊อกเตอร์ก็โดนลูกหลงเข้าที่กลางหน้าอก ทำเอาเขาถึงกับล้มลงไป
วายุรีบแบกเขามาหลบด้านในทันที
“เป็นยังไงบ้างคะ เดี๋ยวฉันดูให้เองค่ะ” รันดูบาดแผลของด๊อกเตอร์ จากนั้นก็หาอะไรกดแผลไว้
“คุณหมอ อย่าเป็นอะไรไปนะคะ” ออโรร่าพูดขึ้น
“ผมไม่เป็นไร รีบไปเปิดประตูหลังเถอะ รหัสเปิดคือ 4 3 9 6”
ไซโคลนบอกรหัสกับพวกเขา
จากนั้นเอลิซ่าก็ไปกดเปิดประตูด้านหลัง จากนั้นประตูก็เปิดออกมาสำเร็จ
“ได้แล้ว รีบออกจากที่นี่ด่วนเลยค่ะ” เอลิซ่าพูดขึ้น
ในตอนนั้นเองโตโต้ก็แบกร่างของไซโคลนออกไปด้านนอก คนอื่นๆก็ตามไปสมทบ
“เฮ้ย แบท เราต้องรีบหนีแล้วหว่ะ” ชิตพูดกับเขา
“พวกนายไปก่อน ฉันจะยันตรงนี้ไว้เอง” แบทกระหน่ำยิงกับพวกมัน
ส่วนชิโระก็ยิงสหัดพวกมันช่วยแบทด้วย
“พวกเราหนีออกประตูหลังแล้ว รีบไปเถอะพี่” จินพูดขึ้น
“ไปก่อนเลย ฉันจะยิงกับพวกมันไว้ก่อน” ชิโระพูดขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน
มันคนหนึ่งปาระเบิดมาใส่พวกเขา นาได้สติเห็นลูกระเบิด จึงหยิบขว้างกลับไปหาพวกมัน
ระเบิดเล่นงานพวกมันจนมันต้องถอยกลับ
“จังหวะนี้แหละครับ รีบไปกันดีกว่า” นาพูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็ค่อยๆถอนกำลังกันออกไป
พวกมันอีกสองคนวิ่งตามมา แต่ก็โดนเซนยิงตายคาที่
“เฮ้อ คิดจะมาสู้กับฉันงั้นเหรอ” เซนรีบวิ่งตามพวกเขาไป พวกเขาพากันออกไปยังทางออก
ซึ่งมาโผล่ทางโรงนา ซึ่งพวกเขาจอดรถเอาไว้แถวนั้น พวกเขารีบไปขึ้นรถในทันที
แต่ไซโคลนก็เริ่มจะไม่ไหวแล้ว
“น้าครับ น้าทำใจดีๆเอาไว้นะครับ” วายุพูดขึ้น
“ทิ้งน้าไว้ที่นี่ น้าไปไม่ไหวหรอก
ข้อมูลที่เธอเก็บไว้มันสำคัญมาก ส่งให้แบทเขาถึงมือ เพื่อช่วยโลกนี้ไว้”
“ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวพวกเราจะช่วยรักษา” ปัดพูดขึ้น
“ช่างมันเถอะครับ วายุ ดูแลตัวเองด้วยนะ”
ไซโคลนพูดคำนั้นเป็นคำสุดท้าย จากนั้นเขาก็สิ้นลมไป
ทำเอาวายุถึงกับร้องไห้ออกมา
“เสียใจด้วยนะ น้าเขาไปดีแล้วหล่ะ” ภพพูดขึ้น
“ว่าแต่ ข้อมูลนั้นมันทำอะไรได้อย่างงั้นเหรอ” วิคเตอร์ถามอย่างสงสัย
“ฉันก็ไม่รู้ ถามยูกิเขาดูสิ” มีร์จะถามยูกิแต่ยูกิยังไม่ตอบอะไร
“ช่างมันก่อนเถอะ ว่าแต่คนอื่นๆอยู่ที่ไหนกันหล่ะ” อาซามิถามไป
“เห็นว่ากำลัจะมาหน่ะ รอพวกเขาก่อน” เชนพูดขึ้น แต่ในตอนนั้นเอง พวกมันสองสามคนก็ไล่ตามมาฆ่าพวกเขา
ไผ่ยิงสู้กับพวกมัน
“นี่ เราต้องรีบไปกันแล้ว ด่วนเลยครับ” ไผ่พูดขึ้น
“ใจเย็นสิ รอพวกเขาก่อน” เอกพูดขึ้นแล้วก็ยิงกับพวกมันไปด้วย
“นี่ กระสุนหมด ขอกระสุนฉันเพิ่มหน่อยสิ” นาโอมิพูดขึ้น จากนั้นไผ่ก็โยนกระสุนให้เธอ และไม่กี่อึดใจ
พวกของนาก็ตามมาในทันที แล้วยิงสกัดพวกมันเอาไว้
“ทุกคน รีบขึ้นรถเดี๋ยวนี้เลย” เอ็ดเวิร์ดตะโกนบอกไป
พวกเขาจึงรีบขึ้นรถกันอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยนี่ แล้วรถของนายไปไหนหล่ะ” จอห์นถามแบทไป
“เดี๋ยวฉันตามพวกนายไป ไม่ต้องห่วง” แบทวิ่งไปอีกทางหนึ่ง
ส่วนคนที่เหลือก็ออกรถกันในทันที และพวกวีกัสก็ตามมาดูในทันที
พวกเขาเห็นศพของไซโคลน พวกเขาจึงรีบรายงานหัวหน้าเขาผ่านวอสื่อสาร
“ท่านครับ ด๊อกเตอร์ไซโคลนตายแล้วครับ”
“เฮ้ย จริงเหรอ แล้วข้อมูลหล่ะ”
“มันทำลายทิ้งหมดเลยครับ เอกสาร ฮาร์ดดิสก์ ไม่เหลือเลยครับ”
“แล้วทีนี้จะทำยังไงต่อหล่ะ”
“คาดว่าข้อมูลที่เหลือน่าจะอู่กับแบทครับ”
“เจ้าหน้าที่บลัดแองเจลเหรอ ระดมคนตามล่ามันสิ”
“ได้ครับท่าน”
พวกเขารีบแกะรอยพวกของนา เพื่อออกไล่ล่าในทันที
ที่รถของนาและพรรคพวก
“เฮ้อ พวกมันต้องการอะไรจากเราหล่ะเนี่ย” นาถามไป
“จะใครหล่ะ มันต้องการตัววิคเตอร์กับโตโต้หน่ะสิ” วายุตอบไป
“ทำไมมันถึงต้องการตัวฉันหล่ะ ไม่เข้าใจเลย” วิคเตอร์ถามขึ้น
“ก็ง่ายๆ
เลือดของเธอระงับการเติบโตของเชื้อได้ยังไงหล่ะ” ยูกิตอบไป
“แล้วนี่ เอกสารอะไรที่พวกนายได้มางั้นเหรอ” เอกถามไป ในตอนนั้นเองวายุก็ยื่นให้พวกเขาได้ดู
“โห ดูท่าทางจะสำคัญน่าดูนะเนี่ย” เชนพูดขึ้น
“เอกสารเรื่องนี้ มันสำคัญยังไงเหรอ” ไผ่ถามไป
“มันน่าจะเป็นเอกสารเกี่ยวกับเชื้อบ้านี่นะ
ดูนี่สิ มันเขียนว่า ถ้าโดนกัด อาจได้รับเชื้อแล้วกลายร่างใน 1 ชั่วโมงด้วย” มีร์ตอบไป
“แล้วนี่
ได้ยินว่าต้องเอามันไปส่งให้นายแบทด้วยนี่” อาซามิพูดขึ้น
“ก็คงจะเป็นแบบนั้นนะ แล้วนี่เขาไปไหนหล่ะ” ภพถามคนในกลุ่ม
“เดี๋ยวก็คงตามพวกเรามานั่นแหละนะ” ปัดพูดขึ้นจากนั้นก็ขับรถไปต่อ
ที่รถของชิโระ
“บ้าเอ้ย บอกแล้วหมอนั่นต้องพาความซวยมาให้เรา” ชิตพูดขึ้น
“แล้วนายจะเอายังไง ปล่อยให้โลกล่มสลายลงงั้นเหรอ” เซนถามไป
“มันเรียนผูกเองก็ต้องเรียนแก้เองสิ” ฮันเตอร์ตอบไป
“นี่ พวกนายอย่าเพิ่งฟุ้งซ่านกันเลยดีกว่า” ชิโระพูดอย่างเซงๆ
“นั่นสิ แค่นี้ก็กลัวแล้วงั้นเหรอ
ไม่เอาไหนเลยเนี่ย” จินตอบไป
“จ้าๆ แล้วนี่จะเอายังไงกันต่อดีหล่ะ” ชิตถามไป
“ก็คงต้องหาที่ปลอดภัย
จนกว่าจะส่งตัวโตโต้ไปได้หน่ะ” เซนตอบไป
“แล้วหมอนั่นหายไปไหนกันหล่ะเนี่ย” ฮันเตอร์ถามไป
“เดี๋ยวก็คงตามเรามานั่นแหละน่า ใจเย็นๆ” จินตอบพวกเขาไป
“รีบๆก็แล้วกัน เดี๋ยวพวกมันตามล่าเราอีก” ชิโระพูดจากนั้นก็บึ้งรถต่อไป
ที่รถของเอ็ดเวิร์ด เอ็ดเวิร์ดสังเกตความผิดปกติของกระจกมองหลัง
“นี่ รถที่ตามเรามาเป็นรถใครกันหน่ะ” เอ็ดเวิร์ดถามไป
“อ้อ นั่นรถของแบทนี่ ฉันจำได้อยู่” จอห์นตอบไป
“ดูเหมือนเขาจะมาเร็วนะเนี่ย” เอลิซ่าพูดขึ้น
“แล้วนี่ ที่อยู่ด้านหลังเป็นยังไงกันบ้าง” จอห์นถามต่อ
“โอเคดีจ้ะ ไม่มีอะไร” เอลิซ่ามองหลังแล้วตอบไป
“ก็คงงั้นหน่ะ ชักจะเบื่อแล้วสิ” เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น
“ถ้าเบื่อก็เอาหมากฝรั่งนี่ไปเคี้ยวหน่อยแล้วกัน” นาโอมิยื่นหมากฝรั่งซองหนึ่งให้เอ็ดเวิร์ด
เอ็ดเวิร์ดรีบหยิบมาเคี้ยวในทันที
“พี่โตโต้ ไม่เป็นไรนะคะ” ออโรร่ากอดโตโต้เอาไว้
“แหม่ กอดเขาทั้งวันเลยนะจ๊ะ” รันพูดขึ้น
“แล้วคุณหมอคนนั้นไม่มาเหรอคะ” ออโรร่าถามอย่างซื่อๆ
“เขามาไม่ทันแล้วจ้ะ เราทำอะไรไม่ได้หรอก”
ณ รถของแบท หลังจากที่แผนการล้มเหลว
เขารีบติดต่อไปยังหน่วยของเขาในทันทีเพื่อรายงานสถานการณ์
“นี่แบทเรียกฐาน ตอบด้วย”
“แบท เฮลิคอปเตอร์ของเราตก นายรู้หรือยัง”
“รู้แล้ว ฉันก็เกือบตายเหมือนกัน”
“มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย”
“พวกวีกัส มันตามเรามาหน่ะ”
“ฉันนึกว่านายกำจัดพวกมันไปแล้วซะอีก”
“ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่มันยังไม่ตายหน่ะสิ”
“แล้วนี่นายจะเอายังไงต่อหล่ะ”
“เรียกฮออีกลำมารับ หาสถานที่ๆพวกมันเข้าไม่ถึงสิ”
“คงต้องใช้เวลาอีก 2 วันหน่ะ พวกเขาไปทำภารกิจที่อื่นอยู่”
“เออ เดี๋ยวฉันจะหาที่ปลอดภัยก็แล้วกัน”
“ได้ๆ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้”
“เออนี่ แล้วอีกอย่าง
เปลี่ยนช่องทางการสื่อสารด้วย ดูเหมือนพวกมันจะดักฟังเราอยู่
แล้วส่งรหัสมาให้ฉันแทน”
“ได้เลย” จากนั้นอีกฝ่ายหนึ่งก็สัญญาณหายไป
ณ หอวิทยุของปกรณ์
เขากลับมาจัดรายการอีกครั้งในยามเช้า เขาเตรียมออกอากาศในทันทีหลังจากที่ทำธุระส่วนตัวของเขาเสร็จ
เมื่อเขากดสัญญาณ เขาก็เริ่มออกอากาศในทันที
“สวัสดีครับท่านผู้ฟัง พบกับผมปกรณ์อีกครั้ง
แล้ววันนี้ท่านผู้ฟังคนไหนที่อยากจะส่งข้อความถึงผม ส่งมากันได้ที่คลื่นความถี่ 102 ผมปกรณ์ นักจัดรายการวิทยุคนสุดท้ายในโลก ที่ยังเหลืออยู่ตอนนี้
ถ้าผู้ฟังได้ยินผม มารับผมด้วย อาหารของผมกำลังจะหมดแล้ว”
ในขณะเดียวกัน รถของชิโระ
ชิโระเผอิญไปเปิดวิทยุแล้วเจอกับเขา ชิโระจึงหาวิธีต่อไมค์จากหูฟังของเขา
เชื่อมต่อสัญญาณ แล้วติดต่อกลับไปในทันที
“สวัสดี คุณได้ยินผมหรือเปล่า”
“สวัสดีครับท่านผู้ฟัง ติดต่อจากไหนครับ”
“ผมชิโระ ตอนนี้ผมกำลังเดินทางอยู่หน่ะ”
“แล้วตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนกันหล่ะ”
“แถบภาคกลาง น่าจะจังหวัดนครสวรรค์หน่ะครับ”
“จริงเหรอครับ ผมน่าจะอยู่พิษณุโลก
ช่วยตามสัญญาณผมแล้วมาเจอกับผมที”
“แล้วผมจะเชื่อใจคุณได้ยังไง”
“ยังไงก็ลองตามผมมาก่อนก็แล้วกันนะครับ”
“ผมจะพยายามนะครับ” ชิโระตัดการสื่อสารออกไปทันทีหลังจากที่คุยเสร็จ
“มีอะไรหรือเปล่าพี่” จินถามชิโระ
“เราคงต้องไปกันไกลหน่อยหล่ะ”
ชิโระยังคงขับรถไปตามทางเรื่อยๆ
ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัดและดูวังเวง
ณ ปั๊มน้ำมันร้างแห่งหนึ่ง จังหวัดพิษณุโลก
พวกของชิโระรีบมาจอดรถอยู่แถวนั้น เพื่อที่จะหาน้ำมันมาเติมรถของพวกเขาต่อ
แต่สิ่งที่พวกเขาเห็น พวกเขาพบแต่ซากศพจำนวนมาก
พร้อมกับอาวุธและสัมภาระอีกมากมายที่วางเรียงราย พวกเขารีบลงจากรถมาดูกันในทันที
“โอโห้ ที่นี่เหมือนกันเพิ่งโดนพายุถล่มเลยเว้ย” ชิตพูดขึ้น
“นั่นดิ สงสัยจะโดนพวกซอมบี้เล่นงานหล่ะมั้ง” ฮันเตอร์พูดขึ้น
“ทุกคน อยู่ติดกันไว้ อย่าไปไหนห่างกัน
เก็บของที่จำเป็นมาให้หมด”
ชิโระพูดขึ้น
จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปเก็บของที่วางเรียงรายกันอยู่บนพื้น
รวมถึงอาวุธบางส่วนด้วย
“โห ดูนี่ดิ ของดีๆทั้งนั้นเลยเนี่ย” เอกพูดจากนั้นก็เก็บของ
“ใช่ๆ แต่เงียบๆหน่อยสิ เดี๋ยวใครก็ได้ยินหรอก” เชนพูดปรามเอก
“แปลกนะ ถ้าซอมบี้จัดการพวกเขา
พวกมันก็ต้องอยู่แถวนี้สิ”
เซนถามอย่างแปลกใจ
“ไม่แน่นะ พวกมันอาจตามเหยื่อรายอื่นก็ได้” ปัดพูดจากนั้นก็เก็บกระสุนปืน ในขณะเดียวกัน
แบทก็ไปตรวจสอบศพพวกนั้น แบทก็ได้ค้นพบความจริงอะไรบางอย่าง
“พวกมันไม่ได้ตายด้วยซอมบี้ธรรมดา แผลมันลึกเกินไป
เหมือนกับโดนดาบฟัน”
“งั้นเหรอพี่ แล้วยังไงต่อหล่ะ ผมงงแล้วเนี่ย” ภพถามอย่างสงสัย
“หรือว่าจะเกิดการกลายพันธุ์กันหล่ะ” วายุถามโต่งๆ
“เออใช่ ทุกคน รีบเก็บของแล้วออกจากที่นี่เร็วครับ” แบทตะโกนลั่น
“มีอะไรพี่ เรายังไม่ทันได้พักผ่อนเลยเนี่ย” วิคเตอร์พูดอย่างเซงๆ
“นั่นสิคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” อาซามิถามย้ำ
“ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว รีบเก็บของเร็วครับ
รีบเติมน้ำมันรถด้วย” แบทเตรียมปืนกับกระสุนของเขาพร้อม
โดยที่ทุกคนในตอนนั้นก็เก็บของอย่างเร่งรีบ
“เขาเป็นอะไรของเขากันเนี่ย” มีร์ถามอย่างแปลกใจ
“นั่นสิ ทำตัวกระต่ายตื่นตูมไปได้ เน้อ” ยูกิตอบไป
แต่จู่ๆพวกเขาก็ได้ยินเสียงคำรามดังลั่น ทำเอาพวกเขาแทบจะหยุดนิ่งไปเลย
“ชักท่าไม่ดีแล้ว จอห์น รีบเติมน้ำมันรถ ด่วนเลย” เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น
ส่วนจอห์นและคนอื่นก็ไปเติมน้ำมันรถของพวกเขา
“เออ รีบอยู่เนี่ย มาช่วยกันมั้ยหล่ะ ห่ะ”
“ออโรร่า เธออยู่กับพี่โตโต้เขาก่อนนะ” รันฝากออโรร่าไว้กับโตโต้
พวกเขานั่งอยู่หลังรถกระบะด้วยกัน ในขณะเดียวกัน โตโต้ก็เกิดอาการแปลกๆ ดูเหมือนกับว่าเขาได้กลิ่นอะไรบางอย่าง
“พี่โตโต้ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ” ออโรร่าพยายามถาม
แต่โตโต้ก็ยังคงทำเหมือนได้กลิ่นประหลาด
“ทุกคน โตโต้เขาได้กลิ่นแปลกๆด้วย
ท่าไม่ดีแล้วหล่ะ” เอลิซ่าพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง
“เงียงดังแบบนั้น ไหนจะกลิ่นแปลกๆอีก
มันอะไรกันเนี่ย” ไผ่พูดพลางควงปืนอาก้าของเขา หลังจากนั้นไม่นาน
พวกเขาก็เตรียมของกันเสร็จ พวกเขารีบขึ้นรถกันในทันที
แต่ทันใดนั้นเอง
ก็มีเสียงสั่นสะเทือนดังใกล้พวกเขาทีละเล็กละน้อย
พวกเขาตกใจและแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“รีบออกรถดีกว่าค่ะทุกคน”
และไม่ทันไร มันก็ปรากฏสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์รูปร่างหน้าเกลียดพร้อมกรงเล็บอันแหลมคม
มันคำรามไปทั่ว และพร้อมที่จะฆ่าสิ่งมีชีวิตทั้งหมดตรงหน้า
“ตัวห่าอะไรวะเนี่ย” นาอุทานออกมาอย่างแปลกใจ ในขณะที่แบทก็ปาระเบิดใส่มัน จนมันถึงกับเซ
“พวกนายไปก่อน เดี๋ยวฉันจะตามไป”
แบทตะโกนบอกทุกคน จากนั้นพวกเขาก็ค่อยๆขับรถออกจากปั๊ม
ส่วนสัตว์ประหลาดตัวนั้น เมื่อกลับมาได้สติ มันก็อาละวาดไปทั่ว ไล่ตามพวกของนาไป
ในขณะเดียวกัน แบทก็วอติดต่อหน่วยของเขาในทันที
“นี่แบทเรียกฐาน ตอบด้วย”
“มีอะไรแบท ว่ามาเลย”
“ฉันว่า ฉันเจอตัวกลายพันธุ์ที่หลุดออกมาแล้วหล่ะ”
“จริงเหรอ แล้วตอนนี้นายจะเอายังไงต่อหล่ะ”
“จะให้ทำยังไงหล่ะ ก็ส่งคนมาช่วยสิ”
“ตอนนี้ฉันยังหาไฟเขียวให้เธอไม่ได้เลย”
“นี่ ฉันจริงจังนะตอนนี้”
“ฉันรู้น่า ฉันจะลองหาทางดูก็แล้วกัน”
“ให้ไวเลยนะเจ๊” แบทวางสายไป จากนั้นก็ขับรถหลอกล่อมัน แต่มันดันไปตามรถของพวกนา
แบทพยายามยิงปืนล่อแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย
และที่พวกของนา พวกเขารีบขับรถหนีจากมัน
โดยที่มันยังคงตามมาเรื่อยๆ อะไรที่ขวางทางของมัน มันฆ่าทำลายเรียบไม่เหลือซาก นาโอมิโผล่ออกไปยิงมัน
แต่ดูเหมือนว่ากระสุนของเธอทำอะไรมันไม่ได้เลย
“นี่ เราจะหยุดมันได้ยังไงหล่ะเนี่ย” นาโอมิโหลดกระสุนของเธอหลังจากที่ยิงสกัดมันไว้
“ผมต้องทำระเบิดเองหน่ะ
จินบอกผมว่าเธอมีระเบิด C4
อยู่ ผมจะเอามันมาผสมกับอุปกรณ์ของผม
เพื่อเพิ่มแรงระเบิดหน่ะ”
เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น
“แล้วต้องใช้เวลานานแค่ไหนหล่ะ” จอห์นถามไป
“ไม่เกิน 10 นาทีได้หน่ะ”
“แต่ว่าอุปกรณ์อยู่ในรถของจินนะคะ” เอลิซ่าพูดขึ้น
“ถ้างั้นก็คงต้องหาที่หลบก่อน
แล้วผมจะจัดการเอง”
เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้นในขณะที่สัตว์ประหลาดร่างยักษ์กำลังไล่กวดพวกเขา
พวกเขาขับมาจนมาถึงโรงงานร้างแห่งหนึ่งซึ่งมีตู้คอนเทนเนอร์เก่าวางเรียงราย
พวกเขารีบเอารถไปจอดหลบมันไว้ เพื่อที่จะหาทางสู้กับพวกมันใหม่
==================================================================================
พวกเขาจะจัดการกับปีศาจร่างยักษ์นี้อย่างไร อย่าลืมติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
ความคิดเห็น