คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Mission 2 : การรุกรานของนโปเลียน : EP.1 สวัสดีรัสเซีย
นาวินโทรศัพท์ไปตามหาคนๆหนึ่ง
โดยที่เขาให้ทางนั้นรับสาย เมื่อฝั่งนั้นรับ นาวินก็เริ่มการสนทนาในทันที
นาวิน :
ฮัลโหล
ไอ้หยางพูดอยู่หรือเปล่า
หยาง :
อ้าว
เพื่อนวิน ไม่ได้คุยกันตั้งนานเลยนะเว้ย
นาวิน :
เออ
กูมีเรื่องอะไรจะบอกมึงหน่อยหน่ะ
หยาง :
มีอะไรหล่ะวะ
นาวิน :
ไอ้ลีซุงวานยังไม่ตาย
หยาง :
หะ
กูก็นึกว่ามึงฆ่ามันไปแล้วนะเว้ย
นาวิน :
กูก็คิดแบบนั้น
ก็เจอมันมากับตา
หยาง :
ไม่ง่ายแล้วนะเว้ย
มึงต้องรีบฆ่ามันตอนนี้ มึงก็รู้มันฉลาดจะตาย
นาวิน :
กูจะพยายามหว่ะ
// นาวินวางสายไป ในตอนนั้นเองนาตาชาก็เดินเข้ามาหานาวินผ่านประตูวาร์ปในทันที นาวินหันมาเจอพอดี
นาตาชา :
อ้าว
อยู่นี่นี่เอง ฉันก็ตามหาอยู่
นาวิน :
เออนี่
นาตาชา เพื่อนๆเป็นยังไงกันบ้าง
นาตาชา :
อูลริคปลอดภัยแล้ว
ส่วน TARS คงต้องรอดูอาการซักพักหน่ะ ได้ยินว่าเสียหายหนักอยู่
นาวิน :
ทั้งหมดนี่เป็นเพราะมันคนเดียว
ผมจะจัดการมันให้ได้
ในขณะเดียวกัน
โรโบโกะก็โฮโลแกรมหานาตาชา
โรโบโกะ :
คุณนาตาชาซัง
คุณต้องกลับมาสำนักงานด่วน พาคุณวินมาด่วน
นาตาชา :
มีงานใหม่อย่างงั้นเหรอ
โรโบโกะ :
น่าจะใช่ค่ะ
แต่ยังไงก็รีบมาหน่อยนะคะ
นาตาชา :
วินคะ
เราต้องกลับไปที่สำนักงานเดี๋ยวนี้ค่ะ
นาตาชาพานาวินกลับไปยังสำนักงาน
เมื่อพวกเขาวาร์ปมาถึง
พวกเขาก็พบกับเหล่าเพื่อนๆของเขาที่ยืนอยู่กับผู้รับผิดชอบหน่วย
นาตาชารีบไปคุยกับเขาในทันที
นาตาชา :
ท่านคะ
เรียกเรามีอะไรคะ
“ผมอยากจะถามเขา
เกี่ยวกับนายสตีเฟ่น ฮง ผู้ก่อการร้ายตัวยงคนนี้หน่ะ” หัวหน้าหน่วยยื่นรูปให้เขาดู
นาวิน :
มันชื่อซุงวาน
ลีซุงวานครับ ผมคิดว่าผมฆ่ามันไปแล้ว
“ฉันรู้
แต่ว่ามันเป็นคนที่ทางเราต้องการตัว มันมีเยวกับการก่อการร้ายข้ามเวลาหน่ะ”
นาวิน :
ว่าแล้ว
ทำไมช่วงนี้มันไม่ปรากฏตัวเลย มันใช้ชื่อปลอมนี่เอง
“แล้วตอนนี้ พวกมันกำลังย้อนกลับไปยุคปี
1812 รัสเซีย
พวกมันร่วมมือกับกองทัพของนโปเลียนเพื่อไปติดตั้งเครื่องกาลเวลารุ่นใหม่ที่นั่น
พวกคุณต้องไปหยุดมันเดี๋ยวนี้เลย”
นาวิน :
ตอนนี้เพื่อนเรากำลังบาดเจ็บอยู่นะครับ
“ก็ให้คนเจ็บพักที่นี่
ในงานนี้ TARS คงต้องรักษาระบบซักพักนึงหล่ะ พวกคุณมีเวลา 20 นาที
เตรียมพร้อมก่อนออกเดินทาง” จากนั้นเขาก็เดินกลับไป
นาวิน :
เอาหล่ะทุกคน
เตรียมพร้อมกันดีกว่า
ณ
ห้องเตรียมตัว พวกเขาเตรียมชุดและอุปกรณ์ทางการทหารไปเท่าที่จะเอาไปได้
ในเกมนี้พวกเขาถูกห้ามใช้อาวุธสมัยใหม่ ที่พวกเขานำไปได้ก็มีแต่ปืนไรเฟิลแบบลูกเลื่อนและปืนลูกโม่ไปได้
แล้วก็ระเบิดดัดแปลงเองบางส่วน การเตรียมตัวไม่ค่อยจะดีซักเท่าไหร่
เวเรียไนท์ :
เราจะได้ไปยุคนโปเลียนด้วย
เยี่ยมไปเลย
วาเลเรีย :
แหม่
ดูเธอจะตื่นเต้นดีนะเนี่ย
เรย์นอร์ฟ :
แต่ว่างานนี้อูลริคไม่ได้ไปด้วยสินะ
เอิร์ท :
ใช่
แล้ว TARS อีกหล่ะ ไม่รู้อีกกี่วันถึงจะซ่อมเสร็จ
ทาเคชิ :
เธอพอไหวนะเซน
กับเรื่องของแฟนเก่าเธอหน่ะ
เซนโนว่า :
ถ้าหนูเจอมัน
หนูจะฆ่ามันด้วยมือของหนูเอง
ปักษา :
ใช่
ฉันจะต้องถลกหนังหัวไอ้คนที่ยิงอูลริคให้ได้เลย
เซเบอรัส :
เออ
อย่าให้มันถลกหนังหัวนายก็พอ
โทไบอัส :
แล้วนี่อูลริคอาการหนักหรือเปล่าหล่ะเนี่ย
ยู : ได้ยินว่าต้องทำแผลให้เรียบร้อยแล้วหล่ะ
คุลุก :
เออดิ
เราจะไปยุคนโปเลียน ของปีไหนหล่ะ
อมตะ :
ฉันได้ยินว่าปี
1812 ด้วยนะ
ไดโยวเซย์ :
ช่วงนั้นโปเลียนกำลังบุกรัสเซียนี่หน่า
คางุยะ :
แต่ก็ต้องแพ้นี่หน่า
หน้าหนาวรัสเซียหนาวจะตาย
อิโอ :
แต่ไอ้ผู้ก่อการร้ายมันไปที่นั่นด้วย
มันอาจจะเอาของพิเศษไปให้นโปเลียนก็ได้
ครูส :
จะเอาอะไรไปได้หล่ะ
นอกจากเสบียงเนี่ย
โคลวิส :
ไม่แน่นะ
พวกมันอาจจะมีไอเทมลับอยู่ก็ได้
รา : แล้วนี่
เราจะพกระเบิดอะไรไปได้บ้างหล่ะ
วาเนสซ่า :
ฉันเตรียมไว้หมดแล้ว
เธอเตรียม C4 ของเธอดีกว่า
นิโคลัส :
เฮ้อ
ฉันว่างานนี้อาจเจอศึกหนักแล้วหล่ะ
แบล็ค :
ก็คงจะอย่างงั้น
นี่ฉันไม่ได้ขับเครื่องบินมาหลายวันแล้วเนี่ย
นาวิน :
จบเรื่องนี้นายจะขับมันทั้งวันก็ได้นะ
หลังจากนั้นไม่นาน
โรโบโกะก็เตรียมพร้อมเปิดระบบการเคลื่อนย้ายของเธอ
จากนั้นก็บอกให้ทุกคนมาเตรียมพร้อม
นาตาชา :
เอาหล่ะโรโบโกะ
จัดการได้เลย
โรโบโกะ :
เอาหล่ะค่ะ
เตรียมพร้อมข้ามเวลาใน 3 2 1
จากนั้นประตูกาลเวลาก็เปิดออก
โดยที่พวกเขาก็รีบเข้าไปยังประตูในทันที
ปี 1812 11 กิโลเมตรจากชายแดนจักรวรรดิรัสเซีย
ชายหนุ่มรูปร่างไม่สูงมากกำลังนั่งดูแผนที่และตัวหมากในการรบของเขา
พร้อมกับนายทหารคนอื่นๆ ในขณะเดียวกัน ทหารคนหนึ่งก็เดินเข้ามารายงานเรื่องกับเขา
“ท่านนโปเลียนครับ
มีชายคนหนึ่งมาขอพบครับ” นโปเลียนวางท่าอยู่พักหนึ่ง จากนั้นชายหนุ่มชาวเอเชียก็เดินเข้ามาหานโปเลียนในทันที
“ท่านนโปเลียนครับ
ผมฮง เป็นจรยุทธ์จากจีนครับผม” ลีซุงวานในชื่อปลอม ฮง กล่าวทักทายนโปเลียน
นโปเลียน :
สวัสดีสหายชาวจีน
ว่าแต่คุณมีอะไรจะคุยกับผมหล่ะ
ซุงวาน :
อ้อ
ผมมียุทธภัณฑ์ในการบุกรัสเซียมาให้กับพวกท่านหน่ะครับ
นโปเลียน :
ขอบคุณมากนะ
แต่เรารับมือกับมันได้หน่ะ
ซุงวาน :
ท่านครับ
ผมมีเสื้อซับในคอยกันความหนาว แต่มันสามารถระบายอากาศได้ดีมาให้ท่านลองครับ
ลีซุงวานนำเสื้อซับในแบบใหม่มาให้กับทหารของนโปเลียนลองใส่
เมื่อได้ทดลองใส่ก็พบว่าสามารถกันความหนาวได้ดี แถมยังใส่เครื่องแบบทับได้ด้วยโดยที่ใส่สบายมาก
ทหารของนโปเลียนพอใจมาก
นโปเลียน :
เยี่ยมมากเลยเสื้อตัวนี้
คนจีนนี่ล้ำยุคจริงๆเลย
ซุงวาน :
ครับท่าน
ผมยังมีสิ่งที่เรียกว่า นมเปรี้ยวให้กับทหารอีกครับ
นโปเลียน :
นมเปรี้ยวอย่างงั้นเหรอ
ลีซุงวานได้ให้นมเปรี้ยวกับทหารของนโปเลียนได้ทดลอง
ก็พบว่าช่วยคลายหนาวได้ดีมากๆ ทหารของนโปเลียนถึงกับพอใจในผลลัพท์ของมัน
นโปเลียน :
เยี่ยมไปเลย
ผมต้องการเสื้อและของพวกนี้แจกจ่ายให้ทหารของผม คุณคิดราคาเท่าไหร่
ซุงวาน :
ผมคิดแค่
5 แสนฟรังค์ แล้วผมขออีกอย่าง
นโปเลียน :
ขออะไรงั้นเหรอ
ซุงวาน :
เมื่อไปถึงมอสโคว
ผมขอที่พักหลังหนึ่ง ขอแบบสภาพสมบูรณ์ที่สุด
นโปเลียน :
แล้วผมจะจัดการให้
// นโปเลียนจับมือกับซุงวานในทันที
กลับมายังพวกของนาวิน
ในเขตรัสเซีย ซึ่งพวกเขามาโผล่อยู่ในทุ่งนาทุ่งหนึ่ง ซึ่งดูจะเงียบสงบเหลือเกิน
ในตอนนั้นเอวงพวกเขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ
เนื่องจากรอบข้างไม่มีคนในพื้นที่อยู่เลย
นาวิน :
นี่มันอะไรกันเนี่ย
ทำไมเรามาอยู่ที่นี่หล่ะ
นาตาชา :
ฉันก็ไม่รู้
ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ
ในขณะเดียวกัน
มีทหารม้ากลุ่มหนึ่งควบม้าใกล้กับพวกเขา
เสียงฝีเท้าของม้านั้นทำเอาพวกเขาถึงกับอึ้ง
และพวกนั้นยังบุกมาล้อมพวกของนาวินเอาไว้อีก
“พวกแกมาทำอะไรกันที่นี่”
พวกนั้นพูดเป็นภาษารัสเซีย
นาตาชา :
เราเป็นทหารรับจ้าง
เรามาเพื่อช่วยพวกคุณรบหน่ะ // นาตาชาพูดรัสเซียกลับไป
“งั้นเหรอ
พวกแกไม่ใช่พวกฝรั่งเศสนี่ ถ้างั้นก็ตามเรามาทางนี้หน่อย
ค่ายของเราอยู่แถวๆนี้หน่ะ”
พวกนั้นพากลุ่มของนาวินไปยังค่ายของพวกเขา
ซึ่งระยะทางไม่ไกลมากเท่าไหร่ แต่มันเป็นการเดินทางท่ค่อนข้างจะอึดอัดอยู่พอสมควร
คุลุก :
นี่มันทหารม้าคอสแซคของรัสเซียใช่หรือเปล่าเนี่ย
“ใช่แล้ว
พวกนายนี่เดาเก่งนี่”
อมตะ :
จริงด้วย
แต่พวกเขาจะพาเราไปที่ค่ายทำไมหล่ะ
เซเบอรัส :
อ้อ
สงสัยคงจะไปคุยอะไรนิดหน่อยหล่ะ
ปักษา :
ไม่น่าจะนิดหน่อยหล่ะแบบนี้
อาวุธครบมือเนี่ย
นิโคลัส :
เฮ้อ
แต่อากาศที่นี่ก็หนาวดีนะเนี่ย
ครูส :
นี่ยู
หวังว่าจะเอายาแก้หนาวมาด้วยนะ
ยู : พกมาเป็นกะละมังเลยหล่ะเพื่อนเอ้ย
ทาเคชิ :
เออนี่
ว่าแต่ตอนนี้พวกของซุงวานมันอยู่ที่ไหนหล่ะ
เซนโนว่า :
มันคงไปถึงที่นั่นแล้วหล่ะ
ฉันรู้จักมันดี
โทไบอัส :
สงสัยหมอนั่นจะได้ไปเจอกับนโปเลียนแล้วหล่ะ
วาเลเรีย :
นี่
ฉันอยากเจอนโปเลียนตัวจริงซักครั้งจัง
เวเรียไนท์ :
เหมือนกัน
แต่ทหารของเขาหลายแสนเลยนะ
ไดโยวเซย์ :
จะกลัวอะไรหล่ะ
ก็ปาระเบิดใส่พวกมันสิ
รา : เธอกล้าเข้าไปใกล้ระยะปืนของมันหรือเปล่าหล่ะ
วาเนสซ่า :
เออนี่
ว่าแต่จะมีม้าให้เราขี่มั้ยเนี่ย
ครูส :
น่าจะมีนั่นแหละ
เราเป้นทหารรับจ้างเลยนะ
อิโอ :
เฮ้ย
มาถึงตอนนี้ ติดถึงอูลริคหว่ะ
โคลวิส :
จริงด้วย
ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะเนี่ย
เรย์นอร์ฟ :
เดี๋ยวกลับไปก็คุยจะไม่เป็นไรแล้วมั้ง
เอิร์ท :
ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะ
ถ้าฉันเจอไอ้บ้านั่นในระยะซัก 1 กิโล ฉันจะเป่ามันทันทีเลย
แบล็ค :
แล้วฉันจะรอดูนะเพื่อน
แหะๆๆๆ
คางุยะ :
แหม่
พูดแบบนี้กรรไกรในมือมันสั่นเลย
พวกเขาเดินมาราว
1 ชั่วโมง ก็พบกับค่ายของเหล่าทหารม้าคอสแซคของรัสเซีย
ในตอนนั้นเองพวกเขากำลังดูแลและให้อาหารม้าและเตรียมอาวุธเพื่อจัดการกับข้าศึก
“ไปพบกับหัวหน้าเราก่อนแล้วกัน”
พวกเขาพาวินและนาตาชาไปพบกับชายคนหนึ่ง
ซึ่งเป็นหัวหน้าของกลุ่มทหารม้า โดยที่ในตอนนั้นเขากำลังนั่งให้อาหารม้าอยู่
“ท่านครับ
มีคนอยากมาพบครับ พวกเขาบอกว่าเป็นทหารรับจ้างหน่ะครับ” ชายคนนั้นวางหญ้าแล้วเดินมาหาวินและนาตาชาในทันที
“สวัสดีครับคุณผู้หญิง
คุณมาจากไหนเหรอ”
นาตาชา :
มอสโควค่ะ
ฉันมาที่นี่เพื่อป้องกันรัสเซียค่ะ
“ลืมบอกไป
ผมชื่อดราโก้วิช ผมกับลูกน้องของผมคอยตัดกำลังพวกข้าศึก
ตอนนี้นโปเลียนกำลังจะเข้าเขตของเราแล้ว ทหารของพวกมันมีมากกว่าเรา
แถมอาวุธก็ยังดีกว่า”
วิน : เราคงเอาชนนะพวกเขาไม่ได้โดยยุทธวิธีตามแบบแผนหน่ะ
“ผมเห็นด้วย
เราต้องรบแบบกองโจรกับพวกมัน ไม่ให้พวกมันรู้ตัวหน่ะ”
นาตาชา :
ฉันเห็นด้วย
แต่ตอนนี้เรายังไม่มีแผนการเลยนะคะ
“เราทำได้แค่ตัดกำลังของศัตรูหน่ะครับ”
นาวิน :
พวกเราจะลองดูครับ
“ครับ
ถ้างั้นเชิญทางนี้ครับ”
ดราโก้วิชพาพวกเขาไปยังคอกม้า
ซึ่งมีม้าราว 20 กว่าตัวให้พวกเขาขี่ พวกเขารีบไปเลือกม้ากันในทันทีหลังจากนั้น
“ม้าพวกนี้พวกคุณเอาไปใช้ได้นะครับ”
นาตาชา :
ขอบคุณมากนะคะ
// ในขณะที่พวกเขากำลังควบม้า
จู่ๆก็มีทหารม้าคนหนึ่งก็มารายงานเรื่องกับดราโก้วิชอย่างเร่งรีบ
“นี่ ท่านครับ
แย่แล้วครับ พวกทหารม้าฝรั่งเศสกำลังปล้นสดมภ์ตามหมู่บ้านครับ”
“แย่หล่ะ
เราต้องไม่ให้พวกมันได้เสบียงไป”
นาวิน :
ผมจัดการเองครับ
ตอนนี้พวกมันอยู่ที่ไหนกันครับ
“หมู่บ้านห่างจากที่นี่
5 กิโลครับ”
นาตาชา :
ถ้างั้นก็อย่าช้าเลย
รีบไปกันดีกว่า
พวกเขารีบควบม้าแล้วเดินทางไปยังหมู่บ้านทันที
ก่อนที่หมู่บ้านจะโดนทำลายไปมากกว่านี้
ณ
หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งในตอนนั้นเองทหารฝรั่งเศสกำลังค้นหมู่บ้านเพื่อหาเสบียง
เสียงปืนดังลั่นไปทั่วหมู่บ้าน ในระหว่างที่พวกนั้นกำลังปล้นสดมภ์กัน
จู่ๆกพวกของนาวินก็มากันในทันที พวกนั้นรีบแจ้งเตือนทหารคนอื่นๆในทันที
“พวกข้าศึกมาแล้ว”
นาวินยิงมันเข้าที่หัวด้วยปืนพก
คนอื่นๆก็ยิงปืนและธนูใส่พวกมัน ทำเอาพวกมันถึงกับแตกกระเจิง
ในตอนนั้นเองพวกมันเตรียมตั้งกองเพื่อยิงตอบโต้
แต่พวกของนาวินรีบลงจากม้าแล้วเตรียมจัดการกับมัน
นาตาชา :
ทุกคน
ปะทะกับพวกมันเลย
พวกเขาแยกย้ายไปจัดการศัตรู
นาวินและนาตาชาหาที่หลบแล้วยิงใส่พวกมัน คุลุกควบม้าไปรอบๆแล้วยิงธนูใส่มัน
อมตะหาที่หลบแล้วยิงกับมัน ปักษาและเซเบอรัสช่วยกันเข้าตีประชิดแนวของมัน วาเลเรีย
เวเรียไนท์และไดโยวเซย์เข้าสู้ประชิดตัวกับพวกนั้น คางุยะ อิโอ ครูส และยูช่วยกันคุ้มกันชาวบ้าน
เรย์นอร์ฟและเอิร์ทไปซุ่มยิงพวกมันบนหอคอย นิโคลัสบุกไปซัดหน้าพวกมัน
รวมถึงเซนโนว่า ทาเคชิ โทไบอัสและแบล็คด้วย
ราและวาเนสซ่าขว้างระเบิดใส่แนวรบของพวกมันจนแตกกระเจิง
โคลวิสในตอนนั้นเองเขาเห็นพวกมันกำลังถอยจึงไล่ตามไปเชือดพวกมันด้วย
“ถอยเร็ว พวกเราถอยก่อน”
พวกฝรั่งเศสเห็นท่าไม่ดีจึงรีบสั่งให้ถอย
พวกของนาวินได้รับชัยชนะ จากนั้นพวกเขาก็ช่วยกันดูแลชาวบ้านคนอื่นๆ
โดยที่ยูก็คอยรักษาชาวบ้านไปด้วย ในขณะเดียวกัน
โคลวิสก็ลากตัวทหารฝรั่งเศสคนหนึ่งมาให้กับพวกเขา
โคลวิส :
ทหารคนนี้ท่าทางแปลกๆ
รอยสักของมันดูสมัยใหม่ไป // โคลวิสลากตัวมันมาอยู่ต่อหน้านาตาชา นาตาชาเปิดดูรอยสักมัน ก็พบว่าใช่ตามที่บอก
นาตาชา :
จริงด้วย
คงต้องสอบถามอะไรมันหน่อยหล่ะ
นาวิน :
ได้เลย
พามันไปโรงนาแถวนี้สิ
นาวินลากชายคนนั้นไปยังโรงนาแห่งหนึ่ง
ซึ่งพวกเขาต่างก็เตรียมรีดความลับของมันมา
เซเบอรัส :
เอาไงต่อ
จะเริ่มเลยมั้ย
ปักษา :
จัดเลย
แกบอกมา ว่าแกทำงานให้กับใคร // ปักษาเตรียมมีดของเขาเอาไว้
เวเรียไนท์ :
แกบอกมาสิ
แกทำงานให้ใคร
“กูไม่บอก”
มันพูดมาแค่นี้
ทำเอาปักษาต้องกรีดหน้ามันทีละส่วน รวมไปถึงส่วนอื่นๆของร่างกายมันด้วย
วาเลเรีย :
ไง
จะบอกกันดีๆมั้ย หรือต้องให้เอาเกลือทา
ยู : ฉันจัดการเอง
จัดยาตัวนี้ให้มันเลย
ยูจับมันยัดยากรอกปาก
จากนั้นมันก็เริ่มจะมีอาการไม่ดี มันเริ่มเกิดอาการหลอนและเริ่มจะปวดหัว
ทำเอามันถึงกับร้องไห้
“พวกมึงทำอะไรกับกูวะ”
โทไบอัส
: ก็แค่ให้แกบอกความลับมาดีๆไงหล่ะ
เซนโนว่า :
ใช่
ไอ้ลีซุงวานมันเป็นนายของแกใช่มั้ย
“ใช่
เขาให้เรามาแผงตัวอยู่กับทหารพวกนี้ เพื่อหาเสบียงเพิ่มเติมด้วย”
แบล็ค :
แล้วมันจะมีแผนอะไรต่อจากนี้หรือเปล่า
“คุณลีต้องการยึดมอสโควให้ได้”
คุลุก :
สงสัยมันคงจะไปติดตั้งเครื่องกาลเวลาแน่ๆ
คางุยะ :
ไหนๆหมอนี่ก็หมดประโยชน์หล่ะ
// คางุยะใช่กรรไกรปลิดชีวิตมันให้มันตายสบายๆ
ครูส :
เราคงต้านพวกนั้นไม่ไหวแน่ๆ
อมตะ :
นั่นสิ
ทหารฝรั่งเศสมีราวๆ 6 แสนคนเลยนะ
นิโคลัส :
แต่ที่เคยเรียนมา
พวกนั้นชนะมอสโควไม่ได้เพราะพวกชาวบ้านเผาเมืองนี่หน่า
ไดโยวเซย์ :
ใช่
แต่ถ้าฉันเป็นลีซุงวาน คงไม่ปล่อยให้ชาวบ้านทำแบบนั้นหรอก
เอิร์ท :
แล้วพวกมันคิดจะทำอะไรกันแน่หล่ะ
เรย์นอร์ฟ :
ถ้าถามฉันแล้วฉันจะไปถามใครหล่ะ
รา : ฉันว่านะ
ป่านนี้พวกมันคงจะไปปล้นที่อื่นแล้วหล่ะ
วาเนสซ่า :
แต่ฉันเห็นต่างนะ
พวกมันอาจจะเริ่มเดินทัพแล้วก็ได้
อิโอ :
แล้วเราจะไปที่แนวหน้าด้วยดีมั้ยหล่ะ
ทาเคชิ :
อย่าเพิ่งเลย
ตอนนี้พวกฝรั่งเศสยังแกร่งอยู่ เราสู้ไม่ไหวหรอก
นาวิน :
ผมว่านะ
ตอนนี้เราไปสังเกตการณ์ที่แนวหน้าก่อนดีกว่า
นาตาชา :
ก็ดีนะ
เผื่อนายลีจะไปอยู่ที่นั่นด้วย
พวกเขาไม่รอช้า
รีบขี่ม้าแล้วเดินทางไปต่อยังแนวหน้าในทันที เพื่อสังเกตการณ์ต่อ
ณ
ชายแดนรัสเซีย กองทัพของนโปเลียนเดินทัพบุกขยี้ทหารรัสเซียจนถอยร่น
ทหารม้านโปเลียนไล่ฆ่าทหารรัสเซียโดยที่นโปเลียนและลีซุงวานยังคงตรวจสอบสมรภูมิอย่างแข็งขัน
ซุงวาน :
ท่านดูสิครับ
กองทัพของท่านเข้มแข็ง แต่ขาดแค่เสบียงและอุปกรณ์กันความหนาว
นโปเลียน :
นั่นสิ
ค่าตอบแทนของคุณ ผมขอจ่ายเป้นทองก็แล้วกันนะ
ซุงวาน :
ยินดีครับท่าน
แต่ท่านช่วยอะไรผมหน่อยได้หรือเปล่า
นโปเลียน :
ช่วยอะไรกันหล่ะ
ซุงวาน :
ตอนนี้มีคนกำลังตามล่าผม
ผมอยากห้คนของท่านช่วยคุ้มกันผมหน่อย
นโปเลียน :
ได้สิ
แล้วผมจะลองจัดการดู
พวกของนาวินควบม้ามาเรื่อยๆ
จนกระทั่งมาถึงชายป่าตรงเนินเขาแห่งหนึ่ง
ซึ่งในตอนนั้นเองพวกเขาเห็นสมรภูมิได้ชัดถนัดตา
นาวิน :
โห
ดูสิ นั่นพวกรัสเซียกำลังถอยร่นนี่หน่า
นาตาชา :
นาวิน
ดูนั่นสิ นั่นใช่ซุงวานของนายหรือเปล่า // นาตาชาชี้ไปตรงยอดเนิน
ซึ่งลีซุงวานกำลังคุยกับนโปเลียนอยู่
เวเรียไนท์ :
โห
ไม่น่าเชื่อจะได้เจอนโปเลียนตัวจริงเนี่ย
วาเลเรีย :
ใจเย็น
นี่เรามาทำงานนะ ไม่ใช่มาทำอย่างอื่น
เซนโนว่า :
เรย์นอร์ฟ
เอิร์ท นายจัดการได้หรือเปล่า
เรย์นอร์ฟ :
จะลองดูนะ
เอิร์ท ขอกล้องให้ฉันด้วย
เอิร์ทโยนกล้องส่องให้เรย์นอร์ฟ
จากนั้นพวกเขาก็มองไป เห็นลีซุงวานได้ชัดถนัดตา
แต่บังเอิญแรงลมไม่ค่อยจะเป็นใจเท่าไหร่นะ
เอิร์ท :
แรงลมไม่ค่อยดีหน่ะ
ฉันต้องเล็งเผื่อไว้ด้วย
ทั้งคู่พยายามจะเล็ง
แต่ซุงวานเอี่ยวตัวไปทางอื่นพอดี ทำให้กระสุนเฉี่ยวแขนซุงวานไป
ซุงวานหาที่หลบแถวนั้น ในตอนนั้นเองพวกมันก็เจอตำแหน่งของพวกนาวินแล้วด้วย
อิโอ :
โธ่เพื่อน
ง่ายๆแค่นี้ทำไมยิงไม่โดนเนี่ย
นโปเลียนส่งทหารม้าเร็วมาจัดการตามล่าพวกเขา
โดยที่พวกนั้นใช้ปืนไล่ยิงพวกเขาและขี่ม้าไล่ตามพวกเขาไป
พวกเขารีบขึ้นมาแล้วหนีจากพวกมัน
พวกเขาขี่ม้าหนีทหารนโปเลียนโดยที่คุลุกและคนอื่นๆพยายามยิงสกัดพวกมันเอาไว้
จากนั้นซักพัก พวกเขาก็หลบมาอยู่ที่โรงนาแห่งหนึ่ง จากนั้นพวกเขาก็สู้กับทหารม้านโปเลียนนับสิบที่บุกมา
ทหารม้านโปเลียนลงจากม้าแล้วเข้าชาร์จใส่พวกเขา แต่ก็สู้พวกของนาวินไม่ได้
จนกระทั่งพวกนั้นตายไปทั้งหมด จากนั้นพวกเขาก็หาที่หลบกันในโรงนา ก่อนที่จะตกลงแผนการกันใหม่
คุลุก :
บ้าเอ้ย
เกือบจะฆ่ามันได้แล้วเชียว
โทไบอัส :
มันโดนเข้าไปที่แขนด้วย
น่าจะบาดเจ็บไปซักพักหล่ะ
ทาเคชิ :
แล้วที่นี้เราจะเอายังไงต่อหล่ะเนี่ย
นิโคลัส :
ฉันว่าอีกไม่นานพวกนั้นก็คงจะเข้ากรุงมอสโควแล้ว
รอให้พวกนั้นแตกทัพไปเองดีกว่า
อมตะ :
แต่ว่าถ้ามีคนจากยุคปัจจุบันอยู่กับมัน
คงไม่ง่ายหน่ะสิ
ยู : เออนี่
แล้วเราจะไปรวมกำลังกับคนอื่นๆที่กำลังรบอยู่หรือเปล่า
ไดโยวเซย์ :
ก็ดีนะ
จะได้รบให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย
แต่ในขณะเดียวกัน
โรโบโกะก็โฮโลแกรมเข้ามาหานาตาชาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
โรโบโกะ :
คุณนาตาชาคะ
คุณกำจัดซุงวานได้หรือยังคะ
นาตาชา :
ยังเลย
มันดันรอดไปได้หน่ะ
โรโบโกะ :
ดีแล้วค่ะ
ตอนนี้ทางหน่วยของเรา มีคำสั่งให้จับเป็นเขามาค่ะ
นาวิน :
จับเป็น
นี่เธอจะบ้าเหรอ ไอ้หมอนั่นเนี่ยนะ
โรโบโกะ :
เขาต้องการให้ซุงวานรับโทษตามกฎหมายของเราหน่ะค่ะ
// นาวินถึงกับหัวเสียเดินไปทางอื่น
ส่วนนาตาชาก็อัพเดทข้อมูลภารกิจกับโรโบโกะต่อ
คางุยะ :
จะให้จับเป็นมันเนี่ยนะ
เจริญเถอะ
ครูส :
นั่นดิ
ทางหน่วยเขาคิดอะไรอยู่หล่ะเนี่ย
ปักษา :
นายจะเอาไงต่อหล่ะเซเบอร์
เซเบอรัส :
ฉันก็ไม่รู้
เจอแบบนี้ฉันไปไม่เป็นเลยหล่ะ
รา : ถ้างั้นก็ต้องจับเป็นมัน
ฉันว่าคงจะไม่ง่ายหล่ะ
วาเนสซ่า :
นั่นสิ
ขนาดจับตายมันมันยังรอดไปได้เลย
แบล็ค :
แต่ก็
ยังไงเราก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนี่
โคลวิส :
ยังไงก็รอดูคุณวินกับคุณนาตาชาก่อนแล้วกันนะ
ทางด้านของลีซุงวาน
เขาโดนยิงเฉี่ยวที่แขน แพทย์สนามของเขารีบพาเขาไปทำแผล
พวกเขาทำแผลให้ลีซุงวานอยู่ซักพัก จากนั้นเขาก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง
ซึ่งลูกน้องของเขาก็เดินมาคุยกับเขาในเต้นท์ที่พักทันที
“คุณลีครับ
เราได้ให้คนตามล่ามันแล้วครับ”
ซุงวาน :
พวกแกสู้พวกมันไม่ได้หรอก
“ทำไมหล่ะครับ
พวกมันเป็นใครครับ”
ซุงวาน :
เพื่อนเก่าฉันเอง
มันมีฝีมือมาก
“แล้วเราจะเอายังไงต่อครับ”
ซุงวาน :
รีบบุกมอสโควให้เร็วที่สุด
แล้วทำงานให้เสร็จๆซะ
“ได้ครับผม”
จากนั้นเอง
ซุงวานก็หยิบบุหรี่ของเขามาสูบ จากนั้นเขาก็นึกในใจ
“ในที่สุดฉันก็เจอแกจนได้
แต่แกจะหนีไปไหนหล่ะวะ”
เขาสูบไปซักพัก
จากนั้นก็นั่งดื่มเหล้าของเขาไปด้วย
====================================================================
ลีซุงวานกำลังทำอะไรต่อไปกันแน่ ติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
ความคิดเห็น