Time To Kill Nazi - ข้ามเวลาฆ่านาซี

ลำดับตอนที่ #4 : ไล่ล่า

หลังจากที่พวกของเทราน์เนอร์ได้ถูกรับเชิญให้ไปพักด้านใน ผู้พันสเตาน์ได้สอบถามเรื่องราวของพวกเขาทันที

สเตาน์ : แล้วเธอมาจากไหนกับบ้างหล่ะ

เทราน์เนอร์ : เออ พวกเราไม่ได้อยู่ประเทศนี้หรอกครับ พวกเรามาไกลหน่ะครับ

ฮัมบูร์ก : พวกเรามาจากเอเชียหน่ะค่ะ คือพ่อแม่พวกเราไปทำธุรกิจที่นั่น

สเตาน์ : เข้าใจหล่ะ พวกเธอเพิ่งจะกลับมาสินะ

โยชิตะ : ก็ทำนองนั้นครับ แต่พ่อแม่ของพวกเราหายไปหน่ะครับ

สเตาน์ : อ้อ ผมเข้าใจหล่ะ ฮัมบูร์ก เธอดูท่าทางฉลาดนะ เธอเคยเรียนหนังสือใช่หรือเปล่าเนี่ย

ฮัมบูร์ก : ใช่ค่ะ แล้วฉันเคยเรียนการทหารมาบ้างค่ะ

สเตาน์ : อ้อ เข้าใจหล่ะ งั้นเธอมาเป็นผู้ช่วยของฉันที่นี่ก็แล้วกัน // ระหว่างนั้นเอง ก็มีชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งเดินมาหาพวกเขา สเตาน์แนะนำชายคนนั้นให้ทุกคนได้รู้จักทันที

สเตาน์ : อ่ะนี่ ฉันอยากแนะนำนายนี่ให้พวกเธอรู้จัก วิคเตอร์ เขาเป็นหัวหน้าหน่วยปราบปรามของฉันเองหล่ะ

วิคเตอร์ : สวัสดีนะพวกนาย ท่านครับ การแข่งรถที่กำลังจะมาถึงเนี่ย ฝรั่งเศสมีนักแข่งดีๆเยอะแยะเลยครับ พวกมันอาจจะเป็นแชมป์อีกปีก็ได้

สเตาน์ : อะไรนะ ฉันไม่ยอมเด็ดขาด แล้วเราไม่มีใครที่พอทำได้อีกแล้วเหรอ

ริน : พี่หนูก็ขับได้นะคะ

เทราน์เนอร์ : เออ คือ ผมก็เคยแข่งรถนะครับ ถึงแม้จะชนะบ้างไม่ชนะบ้าง

วิคเตอร์ : จริงเหรอ งั้นก็ดีเลย ฉันอยากให้นายมาอยู่ทีมฉันหน่ะ

อลิส : พี่เทราน์ พี่เคยแข่งแต่รถโกคาร์ทนี่หน่า นี่รถแข่งเลยนะพี่

ริน : นั้นสิ พี่จะแข่งไหวเหรอคะ เป็นห่วงจัง

เทราน์เนอร์ : ไม่ต้องห่วงหรอก พวกเธอก็รู้พี่เก่งอยู่แล้ว

สเตาน์ : เยี่ยมไปเลย งั้นต่อไปนี้พวกเธอก็มาอยู่กับฉันได้เลยนะ เทราน์เนอร์ เธอต้องร่วมกับลูกทีมรถแข่ง ฮัมบูร์ก ฉันจะให้เธอเป็นผู้ช่วยด้านการทหารของฉัน ส่วนโยชิตะ เธอยังเด็ก น่าจะไปฝึกเป็นยุวชนนาซี ส่วนเธออีกสองคน เธอน่าจะไปเป็นสายลับนะ

วิคเตอร์ : ยินดีต้อนรับพวกนายทุกคนนะ เดี๋ยวฉันจะพาพวกนายไปเอง // วิคเตอร์พาพวกเขาไปฝึกอบรมในแต่ละที่ เพื่อทำหน้าที่ของพวกเขาต่อไป ก็คงต้องทำหล่ะ เพราะพวกเขาไม่มีที่ไปแล้ว

1 ปีต่อมา ปี 1937 พวกของนาวินก็ได้ทำงานอย่างขยันขันแข็ง คุ้มกับค่าแรงที่ได้ หลังจากมีเสียงระฆัง พวกเขาก็ไปนั่งพักทันทีกับเพื่อนชาวยิวคนอื่นๆ

วิน : เฮ้อ เหนื่อยจังเลย แต่งานก็เสร็จไปอีกวันนะ

อเล็กซ์ : เออนี่ ดไวด์ คนเยอรมันที่มาใหม่นี่ขี้เกียจเป็นบ้า ไม่ค่อยทำงานเลย พวกนายยังจ้างอยู่ได้ยังไงเนี่ย

ดไวด์ : ทำไงได้หล่ะ มันเป็นนโยบายของรัฐบาลนี่ ที่ต้องให้คนเยอรมันทำงานนี่

แซค : เอาน่า คนเยอรมันที่ขยันก็มี มองโลกในแง่ดีหน่อยสิ ว่าแต่ วันนี้วันที่เท่าไหร่อ่ะ

ธิน : ตอนที่ดูปฏิทิน เดือนนี้พฤศจิกา 1937 แล้วหน่ะ

แซค : ห่ะ จริงเหรอ คงต้องรอดูข่าวทางเอเชียหน่อยหล่ะ

ธิน : ทางเอเชีย ข่าวอะไรงั้นเหรอ

โอ๊ค : ก็ปี 1937 ญี่ปุ่นจะทำสงครามกับประเทศจีนยังไงหล่ะ จำไม่ได้เหรอ // เขากระซิบข้างหูธิน

ดไวด์ : เออใช่ ฉันก็เคยอ่านข่าวนะ ทางเอเชียตอนนี้สถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ระหว่างที่พวกเขากำลังนั่งคุยกัน รัตก็มาเยี่ยมพวกเขาพอดีโดยที่ซื้อของมาให้ด้วย

รัต : สวัสดีทุกคน ว่างกันอยู่หรือเปล่าอ่ะ

วิน : อ้าวรัต กำลังอยากเจออยู่พอดี

โอ๊ค : เออนี่ นายมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าอ่ะ

รัต : คือ ฉันจะมาบอกทุกคนว่า ฉันต้องกลับประเทศของฉันแล้วหล่ะ

เอม : อ้าว อย่างนั้นเหรอคะ เสียดายจัง เพิ่งจะรู้จักกันไม่กี่ปีเอง

ในขณะเดียวกัน ก็มีเสียงเอะอะโวยวายมาจากอีกด้านหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นเองออยกำลังมีปากเสียงกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งอยู่ ทุกคนจึงพยายามเข้าไปห้ามศึกทันที

โซเซีย : ใจเย็นๆสิพวกเธอ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย

“ดูยัยนี่สิ ทำเสื้อฉันเลอะหมดเลย เสื้อฉันไม่ใช่ถูกๆนะยะ” ผู้หญิงคนนั้นตะโกนด่าทอออยอย่างไม่ใยดี

ออย : ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ ใจเย็นๆนะคะ

“โอ๊ย ไม่เย็นมันแล้ว แล้วนี่ฉันต้องไปเดินแบบ ที่นี่ฉันจะทำไงหล่ะเนี่ย”

อเล็กซ์ : นางแบบ แบบอะไรของเธอ เธอชื่ออะไร

กัส : ฉัน พรนภา แก้วดวงจันทร์ นางแบบชื่อดังจากสยามเลยนะ

รัต : อ้าว คุณกัสนี่หน่า ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอตัวจริง

อเล็กซ์ : นี่ เลอะแค่นี้อย่าเรียกว่าเลอะเลยดีกว่าเจ๊ // อเล็กซ์ถูกคราบที่เปื้อนบนเสื้อของเธอซึ่งมีนิดเดียวออก

กัส : พวกเธอจะเอาแบบนี้ใช่ไหม ได้ คอยดูเถอะ // เธอสะบัดหน้าเหวี่ยงแล้วเดินออกไป ทำเอาทุกคนแทบจะเป็นบ้ากับนาง

เอม : เฮ้อ คอยดูเถอะ ถ้าเจออีกจะตบให้

ในขณะเดียวกัน เสียงระฆังก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาพวกเขาต้องรีบกลับไปทำงาน ส่วนรัตก็กำลังจะเดินจากไป โอ๊ควิ่งตามเขาไปทันที รัตเอะใจจึงมองกลับไป ก็เห็นโอ๊คมาคุยกับเขา

รัต : เออนี่ นายมีอะไรหรือเปล่าอ่ะ

โอ๊ค : คือ เราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่าอ่ะ

รัต : ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงเราต้องได้เจอกันอีกแน่ๆ

โอ๊ค : นี่ เป็นสร้อยที่ฉันรักมาก ฉันอยากให้นายเก็บมันไว้นะ // โอ๊คถอดสร้อยคอออกให้รัต รัตรับเอาไว้

รัต : ขอบคุณมากนะ แล้วเจอกันใหม่นะ // จากนั้นรัตก็เดินจากไป ปล่อยให้โอ๊คมองหลังเขาต่อไป

หลังจากที่พวกเขาทำงานกันจนถึงเย็น พวกเขาก็มารวมตัวกัน เพื่อที่จะไปเดินเที่ยวในเมือง เนื่องจากวันนี้เป็นวันเทศกาลของประเทศ พวกเขาแต่งตัวดีที่สุดเพื่อไปเที่ยวงานนั้น

วิน : พวกนาย เสร็จกันหรือยังเนี่ย นานแล้วนะ

อเล็กซ์ : ใจเย็นๆสิ ฉันกำลังจัดทรงผมใหม่อยู่เนี่ย

ธิน : ว่าแต่ พวกนายมีเงินพอแล้วเหรอที่จะไป

โอ๊ค : กลัวอะไรหล่ะ เงินเรามีตั้งเยอะตั้งแยะหน่ะ

เอม : แหม่ออย พอได้แล้วม้าง สวยจนไม่รู้จะสวยยังไงแล้วเนี่ย

ออย : แหม่ ไหนๆก็จะโชว์ตัวแล้ว ก็ขอให้สุดเหวี่ยงหน่อยสิ

โซเซีย : แหะๆ วันนี้จะเที่ยวให้สุดเหวี่ยงไปเลย นายว่ามั้ย

แซค : นั้นสิ แต่ระวังๆหน่อยนะ รู้สึกว่าทางนั้นอาจจะไม่ค่อยต้อนรับพวกเรานะ

หลังจากที่เตรียมตัวเสร็จ พวกเขาก็เดินเที่ยวกับเพื่อนชาวโรงงานคนอื่นๆในงาน ซึ่งในงานมีกิจกรรมต่างๆ ของกินมากมาย ทำเอาพวกของนาวินอดใจไม่ไหว

โซเซีย : ฉันขอแยกไปทางนั้นหน่อยนะ

ธิน : ฉันไปบ้างสิ // พวกเขาแยกย้ายกันไปดูงานในมุมต่างๆ วินเดินหาของกินอยู่แถวนั้น ในตอนนั้นเองก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาเดินชนเขา ทำเอาเขาหัวเสียนิดหน่อย

“ขอโทษนะคะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เธอคอยทำความสะอาดเสื้อให้เขา

วิน : นี่ ไอติมของคุณหกหมดเลย เดี๋ยวผมซื้อให้ใหม่ก็แล้วกัน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉัน” แต่ไม่ทันไร นาวินซื้อไอติมให้เธอใหม่ จากนั้นก็พาเธอไปอีกด้านหนึ่ง

“ขอบคุณมากนะคะ คุณ”

วิน : เรียกผมวินก็ได้ครับ แล้วคุณหล่ะ

เทเรซ่า : ฉันเทเรซ่า แลงเกอร์ มาจากอิตาลีหน่ะ

วิน : แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่หน่ะ

เทเรซ่า : ฉันมาเรียนหมอที่นี่หน่ะจ้ะ // ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังคุยกัน ก็มีทหารเยอรมันคนหนึ่งเข้ามาหาเทเรซ่าทันทีเมื่อเจอเธอ ซึ่งเขาคนนั้นก็คือวิคเตอร์นั้นเอง

วิคเตอร์ : เทเรซ่า เมื่อไหร่คุณจะไปเดทกับผมซะที

เทเรซ่า : ไม่เป็นไรอ่ะ ขอบใจ

วิคเตอร์ : ไอ้หมอนี่ใครกันเนี่ย

เทเรซ่า : เกี่ยวอะไรกับคุณหล่ะ เขาแค่ช่วยซื้อไอติมใหม่ให้ฉันหน่ะ

วิคเตอร์ : นี่นาย กล้าดียังไงมายุ่งกับผู้หญิงของฉัน

วิน : ใครจะไปรู้หล่ะ ไม่มีป้ายแขวนไว้นี่หว่า

วิคเตอร์ : นี่แก กวนประสาทฉันงั้นเหรอ // ทั้งคู่เกือบจะวางมวยกัน แต่เทเรซ่าเดินหนีไปก่อน พวกเขาทั้งคู่เลยต้องแยกย้ายกันไป

เทเรซ่า : เลิกยุ่งกับฉันซะทีได้มั้ย // เธอบอกวิคเตอร์ที่กำลังตามตัวเธอ แต่เขาก็ยังตามตื้อเธอตลอดเวลา

ทางด้านอเล็กซ์ เธอกำลังชมงานอย่างสบายใจ แต่ไม่ทันไร ก็มีคนมาชนเธอจนได้

อเล็กซ์ : นี่นาย มาชนฉันทำไมหล่ะเนี่ย

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”

อเล็กซ์ : อยากโดนซักหมัดหรือไง // เธอง้างหมัดแต่ไปชนกับคนแถวนั้น ทำให้เธอสะดุดล้มลง ร่างของเธอทับร่างของชายคนนั้น ตาทั้งคู่จ้องประสานกัน แต่จากนั้นไม่นาน เธอก็รีบลุกขึ้น เธอเขินอายเล็กน้อยแต่ก็ยังประคองตัวไว้ได้

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าอ่ะ”

“ถามมาได้ นายไม้เสียบผีเนี่ย”

ลูก้า : ฉันชื่อลูก้า ฉันไม่ได้เป็นไม้เสียบผีซะหน่อย ว่าแต่เธอชื่ออะไรหล่ะ

อเล็กซ์ : ฉันอเล็กซ์หน่ะ

ลูกา : ชื่อเหมือนผู้ชายจัง เธอตั้งเองเหรอ

อเล็กซ์ : ชื่อฉัน แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับนายหล่ะ // เธอจ้องหน้าเหมือนจะมีเรื่องกับเขา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำอะไรมาก

ทางด้านแซค ธิน โอ๊ค ออมและเอม ซึ่งพวกเขากำลังเดินดูงานแถวนั้น แต่สิ่งที่ไม่น่าเกิดขึ้นก็ดันเกิดขึ้นมาได้ เมื่อพวกเขาได้มาเจอกับแก๊งค์เก่าที่คุ้นเคย

โอ๊ค : ห่ะ นี่พวกนาย แก๊งค์เทราน์เนอร์ปัญญาอ่อน

เทราน์เนอร์ : นี่ พวกนาย มาได้ยังไงหล่ะเนี่ย นึกว่าจะไม่เจอคนรู้จักซะแล้ว

แซค : เฮ้อ แล้วพวกเธอไปไงมาไงหล่ะเนี่ย ถึงได้ใส่ชุดนาซีแบบนี้

ฮัมบูร์ก : ก็ไม่มีอะไร ฉันได้เป็นเสนาธิการทหาร ส่วนเทราน์เนอร์เป็นนักแข่งรถ โยชิตะเป็นยุวชนนาซี ส่วนสองคนนี้เป็นสายลับหน่ะ

ธิน : นี่ พวกนายทำงานให้กับพวกนาซีเหรอเนี่ย

อลิซ : ก็แล้วทำไมเหรอ มีปัญหาตรงไหนเหรอ

ออม : ทำงานให้กับพวกไร้มนุษยธรรมแบบนี้หน่ะเหรอ ฉันไม่เอาด้วยหรอก

ริน : เวอร์ไปหรือเปล่าเนี่ย แล้วพวกนายทำอะไรกันอยู่หล่ะ เป็นขอทานงั้นเหรอ

โยชิตะ : ใจเย็นๆสิ พวกเราทำเพื่อหาเงินหน่ะครับ

เอม : เหรอ แล้วพวกนายจับคนยิวไปกี่คนแล้วหล่ะ

เทราน์เนอร์ : แล้วมีปัญหาตรงไหนหล่ะ ถ้าพวกนายจะมาเทศน์ฉันก็กลับไปเลยนะ พวกเรา ไปกันเถอะ // เทราน์เนอร์พาคนอื่นไปอีกด้าน ส่วนพวกของแซคก็ได้แต่มองพวกเขาเดินจากไป

ทางด้านโซเซีย เขาเดินไปหาห้องน้ำเข้าแถวนั้น หลังจากที่ทำธุระเสร็จ เขาเดินกลับออกมาจะหาเพื่อนคนอื่นๆ แต่ในระหว่างนั้น ก็มีตำรวจวิ่งไล่จับคนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งทำให้โซเซียตกใจ

“เฮ้ย นั่นพวกคอมมิวนิสต์ จับมันให้หมด”

โซเซียหาที่หลบแถวนั้น แต่ในขณะเดียวกัน เขาเจอชายคนหนึ่งท่าทางบาดเจ็บ เขาจึงพาชายคนนั้นไปหลบพวกตำรวจแถวนั้น

หลังจากที่ตำรวจไปกันหมด โซเซียจึงสอบถามอาการของเขาทันที

โซเซีย : นาย เป็นอะไรมากมั้ยอ่ะ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผม”

โซเซีย : ว่าแต่ คุณไปทำอะไรมาถึงถูกตามจับหล่ะ

“พวกเกสตาโปไล่จับสมาชิกคอมมิวนิสต์ทั้งหมดหน่ะครับ ผมกำลังจะหนีไปที่รัสเซีย”

โซเซีย : นั่นสิครับ ที่นั่นปลอดภัยนี่หน่า ว่าแต่คุณเป็นใครหล่ะ

ออก้า : ผมออก้า ยาเตรนอฟ แล้วนายหล่ะ

โซเซีย : ฉันโซเซีย นายเรียกฉันแค่นี้พอ

ออก้า : ผมต้องไปแล้วหล่ะ // ออก้ารีบเดินออกไปจากจุดเกิดเหตุ ปล่อยให้โซเซียมองหลังเขาเดินจากไป

ส่วนทางด้านเพื่อนคนอื่นๆ พวกเขามารวมตัวกันเพื่อรอโซเซีย หลังจากที่เขามา เพื่อนๆก็เบาใจลงทันที

วิน : โซเซีย นายหายไปไหนมางั้นเหรอ

โซเซีย : อ้อ แถวนั้นมีการไล่จับพวกคอมกันหน่ะ ฉันต้องหาที่หลบ

แซค : นายเจอพวกคอมมิวนิสต์งั้นเหรอ โชคดีแล้วหล่ะที่นายรอดมาได้ พวกนายต้องไม่เชื่อแน่ว่าฉันเจออะไรมา

วิน : เจออะไรอีกหล่ะ

แซค : ก็พวกทีมงานเทราน์เนอร์ปัญญาอ่อนหน่ะสิ

โซเซีย : ห่ะ พวกนั้นก็ข้ามเวลามาด้วยงั้นเหรอ

โอ๊ค : ตัวจริงเสียงจริงเลยหล่ะ กับคนอื่นๆด้วย พวกนั้นเป็นนาซีไปแล้ว

อเล็กซ์ : งั้นเราก็อยู่ฝ่ายสัมพันธมิตรซะเลยสิ ฉันหมั่นไส้พวกนั้นเหมือนกัน  แล้ววันนี้โคตรซวยเลย เจอผู้ชายปากดีกับฉัน

ธิน : จริงหรือเปล่า เธออาจจะปากหมากับเขาก่อนก็ได้นะ 55555

อเล็กซ์ : อยากโดนต่อยเหรอห่ะ

เอม : ใจเย็นสิ เราต้องหาทางให้พวกนั้นออกมาให้ได้นะ ไม่งั้นได้กลายเป็นคนบาปในประวัติศาสตร์แน่

ออย : นั้นสิ พวกนี้มีทั้งฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ รมแก๊ส ค่ายกักกัน อะไรต่อมิอะไรอีก

วิน : เอาน่า อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้สิ ตอนนี้เรารีบกลับบ้านก่อนดีกว่า

พวกเด็กๆพากันเดินทางกลับไปยังโรงงานของพวกเขา เส้นทางกลับบ้านดูมืดมน แต่ไม่ทันไร พวกเขาก็ต้องมาพบกับรถตำรวจที่มาจอดหน้าโรงงานของพวกเขามากมาย พวกเด็กๆเห็นท่าไม่ดีเลยเข้าไปหาที่หลบแถวๆนั้น แล้วดูสถานการณ์จากด้านนอก

วิน : นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมตำรวจมากันเยอะขนาดนี้เนี่ย

ในตอนนั้นเอง ตำรวจก็พาตัวคุณจอร์จี้และคนงานคนอื่นๆไปขึ้นรถบรรทุก

เอม : นั้นคุณจอร์จี้นี่ มันพาคุณจอร์จี้ไปทำไมเนี่ย

ออย : เฮ้ย ยัยนั่นใช่คนที่มีเรื่องกับฉันหรือเปล่าหน่ะ

เธอเห็นผู้หญิงที่มีเรื่องกับเธอเมื่อบ่าย กำลังยืนแจ้งเกสตาโปให้มาจับคนงานในนั้นอีก จากนั้นพวกเขาก็คุยกัน

“ยังมีคนงานคนอื่นที่หนีไป จับมันมาให้ได้นะคะ”

“ได้ครับผม เราจะจัดการเอง”

อเล็กซ์ : ยัยนี่ อย่าให้ฉันเจอนะ ฉันฆ่ามันแน่

แซค : แล้วตอนนี้จะเอายังไงต่อหล่ะ

โซเซีย : ฉันว่า เราอยู่ที่เยอรมันไม่ได้แล้วหล่ะ ต้องหนีแล้วหล่ะ

ธิน : แล้วเราจะหนีไปไหนกันดีหล่ะ เราไม่มีที่ไปแล้วหล่ะ

โอ๊ค : เอางี้ ฉันว่า รอตำรวจไปหมดก่อน แล้วเราไปเอาเงินที่เหลือมาก่อนดีกว่า

วิน : โอเคนะ งั้นเรารีบไปกันดีกว่า

พวกเด็กๆพยายามาทางเข้าไปยังโรงงานเพื่อไปเอาของที่จำเป็นของเขา เพื่อหนีไปยังประเทศอื่น

======================================================================

พวกเขากำลังถูกตามล่า พวกเขาจะรอดไปจากประเทศนี้ได้หรือไม่ ติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า

ขอคนละเม้นท์ด้วยนะครัช กดหัวใจให้ด้วย กดติดตามเรื่องนี้ด้วยนะแจ๊ะ