Time To Kill Nazi - ข้ามเวลาฆ่านาซี

ลำดับตอนที่ #14 : เส้นทางสู่ปารีส

ต้นเดือนพฤษภา 1940 เคทอยู่บนดาดฟ้าของตึกแห่งหนึ่ง กำลังเล็งเป้าหมายไปยังนายพลคนหนึ่งซึ่งกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ เคทเล็งปืนไปยังเป้าที่คิดว่าไม่น่าจะพลาด จากนั้น

ปัง!!

ร่างของนายพลคนนั้นล้มลง ด้านล่างแตกตื่นกันใหญ่ เคทหนีลงมาจากดาดฟ้าออกไปยังถนนใหญ่ จากนั้นก็เรียกรถรับจ้างด้วยความเร่งรีบ

“ไปสถานีรถไฟ ด่วนเลยนะ”

รถรับจ้างคันนั้นออกตัวไป ในขณะที่ตำรวจก็เข้ามาควบคุมสถานการณ์ทันที เคทดื่มเหล้าที่เธอพกมาดื่มเพื่อย้อมใจ

“ทางนั้นวุ่นวายใหญ่เลย รู้มั้ยครับว่าเกิดอะไรขึ้นครับ” คนขับรถถาม

เคท : ฉันก็ไม่รู้สิ สงสัยจะมีขโมยหล่ะมั้ง

เคทคิดในใจ ไม่มีใครจำได้ก็ดีแล้ว เมื่อมาถึงสถานี เธอก็จองตั๋วรถไฟกลับฝรั่งเศสทันที

“จะไปที่ไหนดีคะ”

เคท : ฝรั่งเศสค่ะ // เธอรับตั๋วมาจากนั้นก็รอรถไฟอยู่แถวนั้น ในตอนนั้นเองเธอดันมาคิดถึงชายที่เพิ่งจะเจอกัน ได้ยังไงหล่ะเนี่ย จูเลียส ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะรีบหนีไปจากที่นี่นะ นายมีอะไรในใจอยู่หรือเปล่า ฉันอยากรู้จริงเลย

ในขณะเดียวกันรถไฟไปปารีสก็มาเทียบชานชาลา แล้วเธอก็ขึ้นรถไฟออกเดินทางทันที

ขณะเดียวกัน จูเลียสทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในเยอรมันโดนใช้ชื่อปลอมว่า โจอี้ เขาปกปิดตัวเองว่าเป็นคนอังกฤษเพื่อไม่ให้ใครรู้ ไม่งั้นเขาอาจเดือดร้อนได้

“โจอี้ เอาไส้กรอดเสิร์ฟโต๊ะ 3 ด้วย”

“โจอี้ นี่ทิปของนายนะ เอาไปด้วย”

เมื่อถึงเวลาพัก เขามานั่งคิดอะไรไปเรื่อย ว่าเขาตัดสินใจถูกหรือเปล่า ที่ออกจากคฤหาสน์ของตัวเองแล้วมานอนอยู่ห้องเล็กๆแบบนี้ แต่เอาเถอะ ก็ยังดีกว่าต้องกลับไปเป็นทหารก็แล้วกัน

ในขณะเดียวกัน ก็มีโจรมาปล้นที่ร้านของเขา พวกมันถือปืนมาพยายามกวาดเอาเงินไป จากนั้นเอง ตำรวจก็มาถึง พวกมันเลยจับเด็กไว้เป็นตัวประกัน จูเลียสมองดูสถานการณ์อย่างรอบคอบจากนั้นก็ไปเจรจากับพวกมัน

จูเลียส : พวกคุณไปไหนไม่รอดหรอก ยอมเขาเถอะ

“แกเป็นใครห่ะ บอกพวกตำรวจว่าถ้าไม่หลีก เด็กนี่ตาย”

จูเลียส : ถ้าเด็กคนนี้ตาย นายคิดว่าพวกนายจะรอดงั้นเหรอ ไปจากที่นี่ซะดีกว่า อย่างน้อยก็ยังรักษาชีวิตไว้ได้นะ

“หรือจะให้ฉันฆ่าแกห่ะ”

จูเลียส : ก็ได้ งั้นปล่อยเด็กไปเถอะ เอาฉันเป็นตัวประกันแทน // จูเลียสเข้าไปใกล้โจรคนนั้น แต่จูเลียสก็หักมือเขาแล้วก็คว้าปืนมา โจรที่เหลือพยายามจะยิงเขาแต่จูเลียสก็ยิงเข้าที่แขนมัน จากนั้นตำรวจก็เข้ามาควบคุมสถานการณ์ จูเลียสเดินไปควบคุมสติตัวเองหลังร้าน แต่ระหว่างนั้นเอง ก็มีชายคนหนึ่งเดินมาหาเขา จากนั้นก็บอกกับเขาว่า

“ฉันอยากจะคุยอะไรกับนายหน่อยหน่ะ สนใจมั้ย”

ณ ท่าเรือแห่งหนึ่งของเนเธอร์แลนด์ แคทเทอรีนบอกลาอ๊อตโต้เพื่อนของเธอ ก่อนที่จะเดินทางไปฝรั่งเศส เพื่อไปรวมตัวกันสู้กับเยอรมันที่นั่น ส่วนทางพวกเด็กๆก็ไปล่ำลาแอนน์และพี่สาวของเธอ

อเล็กซ์ : เธออยู่ที่นี่เธอต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ทั้งสองคนเลย

แอนน์ : ขอบคุณมากๆนะ ความจริงพวกเธอน่าจะอยู่ให้นานกว่านี้นะ

แซค : ผมก็อยากอยู่นะ แต่มันมีงานอีกหลายอย่างที่ต้องไปทำหน่ะ

โอ๊ค : ใช่ครับ มันคือหน้าที่ของเราหน่ะครับ ผมคิดว่าคุณคงเข้าใจ

มาร์ก๊อต : ยังไงพวกคุณต้องระวังตัวให้มากๆนะคะ

ธิน : ไม่ต้องห่วงครับ พวกเราไม่มีทางพลาดอยู่แล้ว

เอม : นี่อยยจ๊ะ เช็ดน้ำตาหน่อยสิตัวเธอ เวอร์ไปแล้ว

ออย : พูดอย่างกับว่าฉันร้องอยู่คนเดียวนั้นแหละ

โซเซีย : เอาเถอะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้พวกคุณอย่ายอมแพ้นะ

นาวิน : ใช่ครับ ผมขอให้พวกคุณอดทน อย่ายอมแพ้ ไม่แน่วันหนึ่งคุณอาจจะเป็นที่รู้จักของคนทั่วโลกก็ได้ครับ

แอนน์ : ดูเหมือนจะอินไปหน่อยนะ แต่ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะคะ ฉันจะไม่ลืมคำพูดของคุณเลย

อ๊อตโต้ : ยังไงฉันก็ขอให้ทุกคนโชคดีแล้วกันนะ

แคทเทอรีน : ขอบคุณนะ แต่ถ้าคุณมีโอกาส ไปจากที่นี่ซะนะคะ

อ๊อตโต้ : ผมตัดสินใจแล้วหล่ะ ยังไงก็รักษาตัวด้วยนะ

แคทเทอรีนพาเด็กๆไปขึ้นเรือยอร์ชของตัวเอง เพื่อไปยังฝรั่งเศสให้ทันเวลา

กลับมายังกรุงลอนดอน โจสวางแผนเพื่อที่จะจับตัวคนที่คิดทำร้ายเขา จากนั้นเองเขาก็บอกแผนการนี้ให้กับเพื่อนเขาทันที

โจส : ฉันรู้แล้ว ว่าจะเล่นงานพวกที่ทำร้ายฉันยังไง

“นายมีแผนแล้วงั้นเหรอ”

โจส : ใช่ ฉันว่านายต้องคาดไม่ถึงแน่ๆ

“แผนอะไรของนายงั้นเหรอ”

โจส : ฉันจะใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ ให้พวกนั้นออกมาหน่ะ

“ห่ะ แบบนี้มันเสี่ยงมากเลยนะ”

โจส : ถึงเสี่ยงแต่มันก็คุ้มที่จะเสี่ยงนะ ฉันอยากให้นายขอกำลังเสริมให้ฉันหน่ะ

“ก็ได้ ฉันจะขอไปที่สถานทูต แต่นายรู้ตัวนะว่ากำลังทำอะไรอยู่”

โจส : แน่นอน

ทางด้านนูโวร่า เธอได้ข่าวใหม่ว่าเขาจะไปนั่งทานข้าวกับเพื่อนที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เพื่อนของนูโวร่าก็มาบอกกับเธอทันที

“นี่ นูโวร่า ฉันมีข่าวใหม่จะบอก”

นูโวร่า : ข่าวอะไรของนายอีกหล่ะ

“คนที่เธอตามตัวอยู่ สายของเรารายงานว่ามันจะไปทานข้าวกับเพื่อนมันที่ร้านอาหารแถววินเชสเตอร์หน่ะ”

นูโวร่า : งั้นเหรอ เอิ่ม

“นี่จะเป็นโอกาสของเรานะ เธอคิดอะไรอยู่หน่ะ”

นูโวร่า : ฉันว่ามันง่ายเกินไปหน่ะ ทำไมสายเรารายงานได้แม่นยำจัง

“ฉันไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้นนะ พวกนายอย่าชะล่าใจก็แล้วกัน”

ณ ฟินแลนด์ แนวรบด้านตะวันออก หลังจากที่ออก้าและคนในหน่วยได้ถอยทัพมายังหน่วยที่ปลอดภัยกว่า ออก้าพยายามจะทำใจไม่ให้ตัวเองเป็นบ้าไปกับสงครามครั้งนี้

“โซเซีย ฉันคิดถึงนาย นายไปอยู่ที่ไหนกันนะตอนนี้”

ในขณะเดียวกัน ทหารคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในเต้นท์ของออก้า

“ออก้า นายพูดถึงใครอยู่เหรอ”

ออก้า : เพื่อฉันเองหล่ะ เคยเจอกันที่โปแลนด์หน่ะ

“เพื่อนที่โปแลนด์งั้นเหรอ ฉันว่าเขาคงหนีไปที่อื่นแล้วหล่ะ”

ออก้า : มันก็ไม่แน่เสมอไปนี่หน่า ว่าแต่นายมานี่มีอะไรเหรอ

“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่คิดว่าเมื่อไหร่สงครามบ้านี่จะสงบหล่ะเนี่ย”

ออก้า : เฮ้ย ทำใจเถอะ ที่นี่ใช้คนเปลืองชิบหายเลย

“นั่นสิ ไม่รู้ว่าสตาลินคิดอะไรอยู่นะ”

ออก้า : นายว่า สงครามโลกครั้งต่อไปจะเกิดขึ้นหรือเปล่าอ่ะ

“ไม่รู้สิ แต่อย่าให้มันเกิดเลย พ่อฉันตายไปคนหนึ่งแล้ว”

ออก้า : ฉันเสียใจด้วยนะ

ณ ประเทศกัมพูชา รัตซึ่งกำลังส่งข้อมูลไปทางหน่วยเหนือ แต่อยู่ดีๆชาวเขาคนเดิมก็มาเคาะประตูกระท่อมเขา รัตชักปืนออกมาแล้วเปิดประตูให้

“คูณราตครับ”

รัต : อ้าว มะขิน นายมาทำอะไรที่นี่เนี่ย

“โผมจามาบ่อคูณราตว่า โผมโคอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว”

รัต : ทำไมเหรอ มีอะไรหรือเปล่า

“มานโส่งจดหมายมาหาครอครัวโม บอกมะให้ไปยุ่งกับคูณอีก”

รัต : โอเค แล้วนายมาที่นี่อยากมารับเงินหรือเปล่า

“ช่ายครับ”

รัต : โอเค รออยู่นี่ก่อนนะ ฉันจะไปหาเงินมาให้ // รัตวิ่งเข้าไปที่กระท่อมจากนั้นก็ไปหยิบเงินก่อนหนึ่งให้เขา แล้วมะขินก็เดินจากไปอย่างเร่งรีบ

“มันอยู่ที่นี่ใช่มั้ย”

“ผมว่าน่าจะใช่นะ เพราะไอ้แม้วนั้นมันถือเงินออกมาด้วย”

“โอเค งั้นรอมันเผลอ ค่อยไปจับตัวมันทันที”

ณ กรุงลอนดอน เจลามี่มาปราศรัยที่จัตุรัสแห่งหนึ่ง ให้กับชาวโปแลนด์ที่หนีสงครามมายังอังกฤษ ซึ่งพวกเขาเกลียดพวกเยอรมันเข้าไส้ เมื่อเจลามี่พร้อม เขาจึงเริ่มปราศรัยทันที

“พ่อแม่พี่น้องชาวโปแลนด์ครับ ถึงเวลาแล้วครับ ที่เราจะต้องลุกขึ้น ต่อต้านผู้รุกราน”

“พวกนาซี หาเรื่องทำสงคราม เพื่อยึดดินแดนของเรา เราจะยอมอยู่เฉยๆได้งั้นเหรอ”

“ถ้าเราไม่ทำอะไรซักอย่าง พวกนาซีคงจะยึดครองยุโรปทั้งหมด”

“ความจริง ไม่ใช่หน้าที่ผมที่จะมาพูดที่นี่ มันควรเป็นหน้าที่ของพี่สาวผม”

“แต่เธอถูกฆ่าตาย โดยพวกขายชาติ ที่ขายวิญญาณให้พวกนาซี”

“ถึงเวลาหรือยังครับทุกท่าน ที่เราจะต้องบอกศัตรูของพวกเราว่า เราจะไม่ยอมพวกมันอีกต่อไป”

เสียงปรบมือดังขึ้นไปทั่ว แต่ชายสองคนคุยกันท่ามกลางเสียงปรบมือของชาวเมืองแถวนั้นโดยไม่กลัวใครได้ยิน

“ไอ้หมอนี่ ถ้ามันยังอยู่ งานของเราไม่สำเร็จแน่ๆ”

“ไม่ต้องห่วง ขอแค่คุณสั่ง ผมทำให้แน่”

“ฉันฆ่าพี่สาวมันได้ ฉันก็ฆ่ามันได้เหมือนกัน”

ณ ปารีส ฝรั่งเศส อลิสกับรินต้องต้อนรับคณะนายทหารจากอังกฤษที่มายังฝรั่งเศส เป็นโอกาสของพวกเธอที่จะทำอย่างไรให้ได้ความลับจากนายพลพวกนั้นมาให้ได้มากที่สุด

จนกระทั่งเวลามาถึง นายพลอังกฤษพาอลิสขึ้นห้อง ส่วนนายทหารระดับสูงก็จะพารินไป ทั้งคู่จึงได้เริ่มงานของตัวเองขึ้น อลิสมอมเหล้านายพลคนนั้นจนคายความลับทุกอย่างออกมา จากนั้นเธอก็บันทึกทุกอย่างไว้หมด แล้วเธอก็จัดฉากทุกอย่างให้เหมือนกับว่าเธอกับเขาเพิ่งจัดหนักกัน จากนั้นเธอก็มาพบกับรินที่จุดนัดพบ

อลิส : เป็นไงบ้างริน ทำตามที่ฉันบอกหรือเปล่า

ริน : ค่ะพี่ วิธีของพี่ได้ผลจริงๆ นึกว่าต้องนอนกับมันซะแล้ว

อลิส : เธอได้ความลับอะไรมาบ้างงั้นเหรอ

ริน : หนูได้ยินมาว่า พวกฝรั่งเศสกำลังเตรียมพร้อมรับมือพวกเยอรมันที่ป้อมมายิโน่หน่ะค่ะ แล้วทางพี่หล่ะ

อลิส : พี่ได้ยินมาว่า กองทัพอากาศอังกฤษกำลังจะเตรียมบุกเบอร์ลินหน่ะ

ริน : หนูว่ารีบเอาข้อมูลนี้ส่งให้ทางหน่วยของเราเถอะค่ะ

อลิส : พี่เห็นด้วยนะ งั้นไปกันเลย

กลับมายังเบอร์ลิน ดอร์ชมันต์พากัสมายังบ้านพักของตนเอง เนื่องจากกัสไม่รู้จะไปพักที่ไหน เขาพาเธอเข้าไปดูในตัวบ้านทันที

ดอร์ชมันต์ : ทำตัวตามสบายนะครับ คิดซะว่าเป็นบ้านของคุณ

กัส : คุณอยู่คนเดียวเหรอคะ

ดอร์ชมันต์ : ครับผม เดี๋ยวผมไปหาอะไรให้คุณดื่มนะครับ // ดอร์ชมันต์ไปหยิบไวน์ในบ้านมาให้กัส จากนั้นก็รินใส่แก้วให้เธอ แล้วนั่งดื่มกับเธอที่ห้องรับแขก

ดอร์ชมันต์ : คุณมาหาวิคเตอร์เขา มีอะไรหรือเปล่าครับเนี่ย

กัส : ดิฉันรู้จักกับเขาค่ะ รู้จักเป็นอย่างดี

ดอร์ชมันต์ : งั้นเหรอครับ มีไม่กี่คนที่วิคเตอร์จะยอมรู้จักด้วยนะเนี่ย คุณถือว่าโชคดีแล้วนะ

กัส : ขอบคุณค่ะ // ระหว่างนั้นเอง ก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามา ดอร์ชมันต์ไปรับโทรศัพท์ จากนั้นก็มาคุยกับเธอในทันที เนื่องจากเขามีธุระด่วน

ดอร์ชมันต์ : เดี๋ยวผมไปรายงานตัวที่หน่วยก่อนนะครับ ทางนั้นเรียกตัว ยังไงก็ตามสบายนะครับ // ดอร์ชมันต์ขับรถของเขาออกไป ปล่อยให้กัสยืนมองอยู่ตรงนั้น

กลับมาที่แอฟริกา หลังจากที่ระเบิดลงอย่างหนักในค่ายทหารอิตาลี ลูก้าก็ออกมาดูความเสียหายในทันที ด้านนอกมีทหารบาดเจ็บล้มตายกันมากมาย ทำเอาลูก้าประสาทเสียไปเลย

ลูก้า : มีทหารตายทั้งหมดเท่าไหร่

“ทหารอิตาลีตายราวๆ 120 คนได้ ส่วนทางเยอรมันมีแค่ 14 นายครับ บาดเจ็บก็อีกเป็นพันครับ”

ลูก้า : แบบนี้ ฉันว่าคงต้องส่งจดหมายถึงทางเบอร์ลินแล้วหล่ะ

“ท่านจะเขียนอะไรไปครับ”
ลูก้า : คงต้องให้ทางเยอรมันส่งกำลังมาช่วยเต็มรูปแบบ ไม่งั้นคงจะแย่กว่านี้แน่ๆ

“ผมว่าอาจจะไม่นะครับ เพราะตอนนี้พวกเขาคงกำลังวุ่นกับสงครามฝากตะวันตกก็ได้นะครับ”

ลูก้า : นั่นสินะ ยังไงก็เตรียมพร้อมไว้ทุกเมื่อหล่ะ ตอนนี้ไปช่วยคนเจ็บก่อนดีกว่า

“ครับผม”

ทางด้านเทราน์เนอร์ เขาออกตามหาวิคเตอร์เพื่อนของเขาในซากของค่ายที่เพิ่งโดนถล่ม ไม่นานนัก เขาก็เห็นวิคเตอร์ในสภาพที่ย่ำแย่เต็มที เทราน์เนอร์เลยพาวิคเตอร์ไปหาหมอแถวนั้นทันที

เทราน์เนอร์ : หมอครับ ช่วยเพื่อนผมหน่อย // หมอพาวิคเตอร์ไปปฐมพยาบาล ส่วนเทราน์เนอร์ก็นั่งเฝ้าวิคเตอร์อยู่ไม่ห่าง จนกระทั่งเขาฟื้นขึ้นมา

เทราน์เนอร์ : วิคเตอร์ นายเป็นยังไงบ้างเนี่ย

วิคเตอร์ : เทเรซ่า เทเรซ่าของฉันหายไปไหนหล่ะ

เทราน์เนอร์ : ฉันก็ไม่รู้ คงโดนระเบิดตายแล้วหล่ะมั้ง

วิคเตอร์ : ไม่นะ บอกฉันสิว่ามันไม่จริง บอกฉันสิ

เทราน์เนอร์ : เฮ้อ ฉันขี้เกียจจะพูดกับนายแล้วนะ รักษาตัวให้หายก่อนดีกว่า แล้วค่อยว่ากันอีกที

ทางด้านเทเรซ่า เธอตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองถูกจับมัดนอนในโลงอยู่ในห้องพักขององค์ฟาโรห์รามเสสที่ยิ่งใหญ่ บรรยากาศแบบอียิปต์โบราณ มีรูปปั้นต่างๆประดับประดามากมาย ทำเอาเธอตกใจมาก เธอร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ ระหว่างนั้นก็มีเสียงชายอียิปต์โบราณมากระซิบข้างๆเธอ

“ตื่นได้แล้วนะ”

เทเรซ่าตื่นมาพบความจริง พบว่าเธออยู่บนเตียงธรรมดาๆ โดยมีชายคนหนึ่งกำลังเอาน้ำมาให้เธอดื่ม

“ดื่มน้ำก่อนสิ”

เทเรซ่าดื่มน้ำจนหมด จากนั้นชายคนนั้นก็ซักถามเธอต่อเนื่องทันที

“เธอมาจากกองทัพอิตาลีงั้นเหรอ หนีทัพมาทำไม”

เทเรซ่า : ทหารเยอรมันพยายามจะข่มขืนฉันหน่ะ

“เสียใจด้วยนะ ว่าแต่พวกเยอรมันส่งกำลังคนมาแล้วเหรอ”

เทเรซ่า : ก็แค่พวกสังเกตการณ์หน่ะ ว่าแต่คุณชื่ออะไรงั้นเหรอ

“ผม ร้อยโทบราฮัม หน่วยทหารม้าหน่ะ แล้วคุณหล่ะ”

เทเรซ่า : ฉันชื่อเทเรซ่า เป็นแพทย์สนามในกองทัพอิตาลีหน่ะ

บราฮัม : ผมกำลังต้องการหมออยู่พอดีเลย ตอนนี้เราขาดแคลนหมอมากๆ

เทเรซ่า : ไหงงั้นหล่ะ ไม่มีใครมาช่วยคุณเลยเหรอ

บราฮัม : ความช่วยเหลือมาไม่ค่อยถึงซักเท่าไหร่หน่ะ ยังไงคุณก็พักผ่อนให้เต็มที่นะ

เทเรซ่า : ได้ค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะที่ช่วยฉัน

ณ ศูนย์บัญชาการกองทัพแวร์มัค ฮัมบูร์กเตรียมพร้อมกับสงครามที่กำลังจะมาถึง เธอรอแต่คำสั่งของท่านจอมพลเพื่อเตรียมบุกเท่านั้น ในตอนนั้นเอง โยชิตะก็มาเยี่ยมรุ่นพี่ของเขาด้วย ทำให้ได้เจอนายทหารเยอรมันมากมาย บรรยากาศดูตึงเครียด เนื่องจากว่าสงครามครั้งใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น

ฮัมบูร์ก : โยชิตะ มาที่นี่ได้ยังไงหล่ะเนี่ย

โยชิตะ : มีคนบอก ถ้าอยากเจอพี่ให้มาที่นี่หน่ะครับ

ฮัมบูร์ก : งั้นมาก่อนสิ พี่กำลังปรึกษางานกับเพื่อนๆเลย // ฮัมบูร์กพาโยชิตะไปพบกับนายทหารคนอื่นๆ ซึ่งนั้นก็คือเพื่อนๆของฮัมบูร์กนั่นเอง

ฮัมบูร์ก : นี่น้องชายฉัน ทำความรู้จักไว้สิ

เมอร์ลิน : หวัดดีจ้า ฉันได้ยินชื่อเสียงของนาย ยินดีที่ได้เจอนะ

โยชิตะ : ว่าแต่ พวกพี่กำลังจะเตรียมทำสงครามอยู่ใช่หรือเปล่าครับเนี่ย

มิลเลอร์ : นายรู้ได้ยังไงหล่ะ ไม่มีใครบอกน้องเลยนะ

โยชิตะ : นายทหารระดับสูงหลายคนมาประชุมที่นี่ มว่าคงไม่ได้จับโจรธรรมดาๆแน่นอนใช่หรือเปล่าหล่ะครับ

เมอร์ลิน : บอกแล้ว นายกำลังพูดกับเด็กฉลาดอยู่นะเนี่ย

มิลเลอร์ : ฮัมบูร์ก เธอว่ามีความเป็นไปได้หรือเปล่าที่ยึดฝรั่งเศสและอังกฤษหน่ะ

ฮัมบูร์ก : อังกฤษฉันไม่แน่ใจ แต่ถ้าฝรั่งเศสนี่ ไม่กี่เดือนแน่ๆ

มิลเลอร์ : ทำไมเธอถึงมั่นใจแบบนั้นหล่ะ

เมอร์ลิน : นั่นสิ ทางนั้นก็มีปราการมายิโน่ป้องกันอยู่นะ

ฮัมบูร์ก : เชื่อฉันสิ ฉันรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาต้องทำยังไง “จากนั้นฮัมบูร์กก็คิดในใจต่อว่า ฉันจะไม่ทำให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยแน่ๆ”

ในห้องบัญชาการ นายทหารระดับสูงซึ่งวางแผนบุกประเทศรอบข้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็มาพูดถึงความเป็นไปได้ในสงครามครั้งนี้

“คุณว่า เราจะชนะพวกฝรั่งเศสกับอังกฤษได้หรือเปล่า”

“ผมเชื่อว่ากองทัพของเราไม่มีวันแพ้แน่นอน”

“แล้วท่านคิดว่า สงครามนี้จะจบในกี่เดือนครับ”

“ผมจะรีบจบภายในปีนี้หล่ะ ไม่ต้องห่วง”

“ยังไงก็ขอให้คุณโชคดีก็แล้วกันนะ จงทำให้เยอรมันภาคภูมิใจในตัวนาย”

“ครับท่านผู้นำ”

“ได้คำสั่งเมื่อไหร่ สั่งให้โจมตีทันทีเลย”

ไฮ ฮิตเลอร์

======================================================================

ฝรั่งเศสกำลังจะถูกบุกจู่โจม ใครจะช่วยพวกเขาได้กันหล่ะ ถ้าอยากรู้มาติดตามชมตอนหน้าเน้อ

ขอคนละเม้นท์ด้วย ไหว้หล่ะ