Time To Kill Nazi - ข้ามเวลาฆ่านาซี

ลำดับตอนที่ #13 : เตรียมพร้อมสู่สงคราม

พวกของนาวินต่อยกับพวกมัน ชุลมุนกันทั้งสองฝ่าย เตะต่อยกันจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร พวกนักเลงมีมากกว่าก็จริงแต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อการสู้ แต่ในตอนนั้นเอง ตำรวจก็เข้ามาพอดี พวกเขาโดนรวบไปทันควัน ทำเอาพวกเด็กๆเซ็งกันมาก

นาวิน : เดี๋ยวก่อนครับคุณตำรวจ พวกเราไม่ได้เริ่มก่อนนะ

ตำรวจ : ไม่ต้องพูดมาก ยังไงก็ไปคุยกันที่โรงพักก่อน

“อะไรวะคุณตำรวจ จับแบบนี้ได้ไงเนี่ย”

ตำรวจ : พวกแกอีกแล้ว ก่อเรื่องตลอด วันนี้ยังไงพวกแกก็ต้องนอนคุกแน่ๆ

พวกตำรวจพาพวกเด็กๆไปยังสถานีตำรวจ เหลือแต่แอนน์ เอมและออยที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอยู่ตรงนั้น

เอม : แย่แล้ว พวกเขาจะต้องเข้าคุกหรือเปล่าหล่ะเนี่ย

แอนน์ : ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวฉันไปบอกพ่อฉันให้

ออย : ต้องรีบหน่อยนะ ไม่งั้นคงไม่รอดแน่ๆ

พอมาถึงสถานีตำรวจ พวกเด็กๆถูกแยกห้องขังกับนักเลงพวกนั้น รอจนกว่าจะมีใครมาช่วย

อเล็กซ์ : บ้าเอ้ย เพราะพวกแกแท้ๆเลย ทำให้ฉันต้องมาอยู่ที่นี่

นักเลง : หุบปากไปดีกว่ายัยบ้าเอ้ย

โอ๊ค : แล้วแบบนี้ใครจะมาช่วยเราหล่ะเนี่ย เฮ้อ

โซเซีย : เออใช่ แล้วเอมกับออย แล้วก็แอนน์เขาไปไหนแล้วหล่ะ

ธิน : สงสัยไปตามคนมาช่วยเราอยู่หล่ะมั้ง

แซค : เฮ้อ ขอให้รีบมาช่วยเร็วๆเถอะ ตอนนี้ปวดเยี่ยวจะแย่แล้ว

ทันใดนั้นเอง อ๊อตโต้และแคทเทอรีนก็มาถึงสถานีตำรวจ จากนั้นก็คุยกับตำรวจเรื่องการประกันตัว

แคทเทอรีน : คือ ฉันมาประกันตัวหลานกับเพื่อนๆหลานฉันหน่ะ

อ๊อตโต้ : ใช่ครับ เรามีเงินจะจ่ายให้นะครับ

ตำรวจ : อ้าว คุณอ๊อตโต้ครับ งั้นเชิญด้านนี้เลยครับ // ตำรวจพาอ๊อตโต้และแคทเทอรีนไปหาพวกเด็กๆ

ตำรวจ : พวกนาย ออกมาได้แล้ว มีคนประกันตัวพวกนายแล้ว // พวกของนาวินได้ออกมาทันที แคทเทอรีนดีใจมากที่ได้เห็นหลานของเธอ

แคทเทอรีน : อเล็กซ์ ปลอดภัยดีนะจ๊ะ

“โหย คุณตำรวจ ปล่อยพวกเราไปบ้างสิ”

ตำรวจ : พวกแกไม่มีเงินประกันตัว ไปไหนไม่ได้เฟ้ย

แอนน์ : ปลอดภัยแล้วนะคะทุกคน เรากลับบ้านกันดีกว่าค่ะ

ณ กรุงเบอร์ลิน จูเลียสและเคทเดินทางก็เดินทางมาถึงจนได้ หลังจากที่จูเลียสล่ำลาชายคนขับรถ เขาก็หันมาคุยกับเคททันที

จูเลียส : คุณมาทำงานอะไรงั้นเหรอ

เคท : คุณลองเดาดูก่อนสิ

จูเลียส : สวยๆแบบคุณ คงต้องเป็นดาราแน่ๆเลย

เคท : บ้า ไม่ใช่หรอก งานของฉันมันลำบากกว่านั้น แต่เอาเถอะ นายไม่ต้องรู้ดีกว่า

จูเลียส : เอาเถอะ ไม่ว่าคุณจะทำงานอะไร ก็ขอให้คุณโชคดีนะ

เคท : ขอบใจมากๆเลยนะ

จูเลียส : แล้วผมจะได้เจอคุณอีกหรือเปล่า

เคท : ไม่รู้สิ ถ้านายไม่เจอฉันที่นี่นายก็กลับไปเจอฉันที่ฝรั่งเศสสิ

จูเลียส : ได้เลย ยังไงก็รักษาตัวด้วยนะครับ // เขากับเคทแยกทางกันตรงนั้น จูเลียสไปเผชิญชีวิตข้างหน้าต่อ ส่วนเคทก็กลับไปทำงานของเธอ

ไม่กี่วันถัดมา ในกรุงลอนดอน โจสได้ไปนั่งปรับทุกข์กับเพื่อนชาวอเมริกันของเขาคนหนึ่ง เรื่องที่เขาโดนตามล่า

โจส : ฉันอยากจะรู้จริงๆ ใครมันทำแบบนี้กับฉัน

“แล้วนายมีศัตรูที่ไหนหรือเปล่าหล่ะ”

โจส : ไม่รู้สิ จะว่าไป ก็มีแต่ที่เยอรมันเท่านั้นแหละ

“นายไปทำอะไรหล่ะถึงได้โดนแบบนั้น”

โจส : ก็เรื่องข้อมูลที่ฉันให้นายดูคราวก่อนนั้นแหละ

“งั้นเหรอ แล้วนายคิดว่าพอจะเป็นใครได้หล่ะ”

โจส : จะว่าไปก็มีอยู่คนหนึ่ง แต่ฉันไม่มั่นใจเท่าไหร่

“ไม่ต้องห่วง เราจะพยายามจับพวกมันให้ได้”

ทางด้านของนูโวร่า เธอเครียดมากเนื่องจากภารกิจไม่สำเร็จ เธอไปพาผู้หญิงหากินคนหนึ่งมาเพื่อระบายความเครียด ใช่แล้ว นูโวร่าเธอชอบผู้หญิงด้วยกัน แถมยังอารมณ์รุนแรงอีกตั้งหาก หลังจากที่เธอเสร็จกิจ เธอก็นอนสูบบุหรี่อยู่ตรงนั้น

“เธอมันปีศาจชัดๆเลย”

นูโวร่า : ถ้าเห็นแค่นี้แล้วว่าฉันปีศาจ ใช่ ฉันมันปีศาจ

“ถ้าเธอจ่ายดีฉันก็อาจจะเปลี่ยนความคิดก็ได้” นูโวร่าโยนเงินให้เธอจำนวนหนึ่ง

“หาเงินได้ขนาดนี้คุณต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ”

นูโวร่า : เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก // จากนั้นเธอเองก็เปลี่ยนเสื้อผ้าจากนั้นก็ออกไปจากซ่องแห่งนั้น แล้วกลับไปยังสถานทูตอิตาลีต่อไป

2 เดือนถัดมา เมษายน 1940 ฮัมบูร์กได้รับหน้าที่ในการวางแผนโจมตีประเทศรอบด้าน ในขณะเดียวกัน มิลเลอร์และเมอร์ลินก็เข้ามาร่วมด้วย

มิลเลอร์ : เออนี่ รบกวนหรือเปล่าฮัมบูร์ก

ฮัมบูร์ก : ไม่หรอก กำลังอยากเจออยู่พอดีเลย

เมอร์ลิน : ว่าไง มีอะไรจะให้รู้หรือเปล่าหล่ะ

ฮัมบูร์ก : งานนี้เราคงต้องบุกหลายด้านเลยหล่ะ แต่ไม่ต้องห่วง กองทัพของเราแกร่งกว่าพวกมันอยู่แล้ว

มิลเลอร์ : งั้นเหรอ นึกว่าจะต้องรบกับแค่อังกฤษและฝรั่งเศสซะอีก

เมอร์ลิน : นายนี่ก็ถามแปลกๆ ไม่งั้นประเทศรอบข้างก็รุมสหบาทาเราสิ

ฮัมบูร์ก : เดือนหน้าเราจะบุกสี่ประเทศนี้พร้อมกัน เบลเยี่ยม ฝรั่งเศส ลักเซมเบิร์กและเนเธอร์แลนด์

มิลเลอร์ : ถ้าแบบนี้คงต้องใช้ทหารเยอะมากๆเลยหล่ะ

เมอร์ลิน : แค่นั้นไม่พอ ยุทโธปกรณ์สนับสนุนต้องดีด้วย

ฮัมบูร์ก : แต่ไม่ต้องห่วงหรอก พวกจอมพลมีแผนเตรียมไว้แล้วหล่ะ // จากนั้นเธอก็ยิ้มมุมปาก

ทางด้านแนวรบตะวันออก โซเวียตกำลังโดนตีกลับจากฟินแลนด์อย่างหนัก หน่วยของออก้าถูกดักโจมตีทุกวัน ทำเอาทหารโซเวียตไม่มีกำลังใจจะสู้ในตอนนี้

ออก้า : ท่านครับ ตอนนี้เราต้องถอยไปหน่วยที่ 3 นะครับ

“ไม่ได้ สหายสตาลินสั่งมาแล้ว ห้ามใครถอยเด็ดขาด”

ออก้า : ท่านครับ แต่ถ้าเราไม่ถอยตอนนี้ เราตายกันหมดแน่นอนครับ // เสียงระเบิดและเสียงปืนดังขึ้นเรื่อยๆ

“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง”

ออก้า : บอกเขาว่าเราขาดเสบียงและขอไปสมทบกับหน่วยที่ 3 อย่างน้อยก็ยังพอรอดไปได้นะครับ

“ก็ได้ แต่เราต้องรีบจัดการเรื่องนี้กันหน่อยหล่ะ”

ผู้บัญชาการเขียนเรื่องส่งถึงหน่วยที่ 3 ส่วนออก้าก็พยายามไปช่วยคนเจ็บข้างนอก

“ออก้า เขาจะพาเราไปจากที่นี่หรือเปล่า”

ออก้า : ไม่ต้องห่วง เราจะไม่ยอมตายที่นี่หรอก

ณ สำนักงานใหญ่ กระทรวงต่างประเทศในกรุงลอนดอน เจลามี่เข้าพบกับเชอร์ชิลล์ เพื่อหารือกันถึงเรื่องของโปแลนด์และประเทศข้างเคียง พร้อมทั้งนำข้อมูลของเจเลมี่ที่เธอหาได้ให้เขาด้วย

เชอร์ชิลล์ : สวัสดี คุณเจลามี่ ลอนดอนคงจะดีสำหรับคุณนะ

เจลามี่ : ก็ นิดหน่อยครับ ผมอยากให้คุณดูนี่หน่อยหน่ะครับ // เชอร์ชิลล์อ่านข้อมูลทั้งหมดขอเจลามี่ ทำเอาเขาเป็นห่วงถึงอนาคตของยุโรป

เชอร์ชิลล์ : เฮ้อ ถ้าพวกมันรู้ว่าคุณมีข้อมูลส่วนนี้ คุณตายแน่

เจลามี่ : ผมไม่กลัวครับ เพื่อพี่สาวผม ผมทำได้ทุกอย่าง

เชอร์ชิลล์ : ฉันเสียใจด้วยนะ ซักวันหนึ่งพวกมันต้องออกไปจากโปแลนด์แน่ๆ

เจลามี่ : ไม่แค่นั้นนะครับ ข้อมูลบางส่วนยังบอกว่ามันจะลามไปยังอเมริกาด้วยครับ

เชอร์ชิลล์ : ฉันรู้ แต่ก็เอาเถอะ นายมาที่นี่เหนื่อยๆ ไปพักผ่อนก่อนดีกว่า

กลับมายังเบอร์ลิน เยอรมัน กัสและนายทหารคนเดิมพากันมายังหน่วยของวิคเตอร์ เขาพากัสไปด้านใน จากนั้นก็ไปคุยกับเจ้าหน้าที่ที่อยู่ด้านใน

กัส : ขอโทษนะคะ รู้จักคุณวิคเตอร์หรือเปล่าคะ

“อ้อ ตอนนี้คุณวิคเตอร์ติดภารกิจอยู่ที่แอฟริกาหน่ะค่ะ”

กัส : ห่ะ จริงเหรอคะ แล้วเขาจะกลับมาเมื่อไหร่รู้ไหมคะ

“ยังไม่ทราบแน่ค่ะ”

“ไงครับ เขาว่ายังไงบ้าง” นายทหารคนนั้นถามกัส

กัส : เขาบอกว่า เขาไปทำภารกิจที่แอฟริกาค่ะ

“น่าเสียดายจังเลยนะครับ งั้นคุณไปพักที่บ้านผมก่อนดีกว่า ว่าแต่ คุณชื่ออะไรหล่ะ”

กัส : เรียกดิฉันว่ากัสค่ะ แล้วคุณหล่ะ

“ผมดอร์ชมันต์ครับ”

กลับมายังชายแดนกัมพูชา รัตเข้ามาในตัวเมืองพระตะบอง เขามาสืบข่าวใหม่เกี่ยวกับโจรญวณที่มาก่อความวุ่นวายแถวชายแดน เขาสืบรู้มาว่าพวกนั่นมีแผนจะก่อความวุ่นวายแถวชายแดนไทยอีกครั้ง ระหว่างที่เขากำลังจะกลับออกไป เขาก็โดนเรียกตามพวกญวณกลุ่มหนึ่ง

“เฮ้ย นายหน่ะ ฉันไม่เคยเห็นหน้านายมาก่อนเลย นายเป็นใคร”

“ฉันเป็นแค่ชาวเขาแถวนี้หน่ะ” รัตพูดภาษาท้องถิ่น

“งั้นเหรอ ฉันไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่”

“ก็ไม่เป็นไร ฉันขอกลับก่อนหล่ะ”

รัตรีบกลับไปยังที่พักของตน ก่อนที่พวกมันจะสงสัยอะไรไปมากกว่านี้

กลับมายังกรุงเบอร์ลิน โยชิตะมาเยี่ยมฮัมบูร์กเนื่องจากไม่ได้เจอกันนาน แถมอลิสและรินก็ไปทำงานที่ต่างประเทศอีก

โยชิตะ : พี่ฮัมบูร์ก

ฮัมบูร์ก : โยชิตะ นี่เธอสบายดีนะ แล้วอลิสกับรินหล่ะ

โยชิตะ : พี่เขากลับไปทำงานที่ฝรั่งเศสหน่ะครับ

ฮัมบูร์ก : งั้นเหรอ คงต้องรีบบอกพี่หน่อยให้ระวังหน่อยแล้วหล่ะ

โยชิตะ : ทำไมเหรอครับ

ฮัมบูร์ก : อีกไม่นาน กองทัพของเราจะบุกฝรั่งเศสหน่ะสิ

โยชิตะ : ตายหล่ะ แบบนี้ต้องรีบเตือนพี่อลิสเขาหน่อยแล้วหล่ะ

ทางด้านของอลิสและริน ซึ่งเมื่อเธอกลับไปยังฝรั่งเศส ในตอนนั้นเอง เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากเยอรมัน ซึ่งฮัมบูร์กเป็นคนโทรมานั่นเอง

อลิส : อ้าว พี่ฮัมบูร์ก สบายดีเหรอคะ

ฮัมบูร์ก : พี่มีเรื่องจะคุยด้วย แถวนั้นมีคนอยู่หรือเปล่า

ริน : ไม่มีใครอยู่นะคะพี่ พี่มีอะไรเหรอ

ฮัมบูร์ก : เดือนหน้าเราจะบุกฝรั่งเศสอยากให้พวกเธอเตรียมตัว แล้วเดี๋ยวฉันจะบอกรายละเอียดอีกที แค่นี้นะ // ฮัมบูร์กตัดสายทิ้งไป

ริน : เราจะทำยังไงดีหล่ะคะพี่

อลิส : ไม่ต้องห่วงหรอก เคยได้ยินแซคเล่าให้ฟังว่าฝรั่งเศสยอมแพ้ง่ายจะตาย

ริน : แล้วเราจะไปทำงานที่ไหนกันหล่ะพี่

อลิส : ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงเราก็มีงานทำอยู่แล้วหล่ะ

ที่แอฟริกา ลูก้าสังเกตการณ์สงครามนี้มาพอสมควร ทำเอาเขาอยากจะกลับเยอรมันมากมายเนื่องจากกองทัพอิตาลีสู้รบอย่างไม่เป็นโล้เป็นพาย ทำเอาเขาอยากรู้ว่าทำไมต้องรับอิตาลีมาเป็นพันธมิตร

ลูก้า : เฮ้อ นี่คือกองทัพอิตาลีอันเกรียงไกรงั้นเหรอ

“นั่นสิครับท่าน รบมาตั้งนานแล้ว ยังไม่เห็นจะมีอะไรคืบหน้าเลย”

ลูก้า : เห็นทีคงต้องให้ทางเยอรมันส่งกำลังมาช่วยแล้วหล่ะ

“ไม่รู้ว่าพวกเขาจะมาหรือเปล่านะครับ ได้ยินว่าทางนั้นกำลังเตรียมรบกับฝรั่งเศสอยู่”

ลูก้า : เฮ้อ ฉันเบื่อที่ต้องมาอยู่ในสภาพนี้เต็มทนแล้วหล่ะ

ทางด้านเทเรซ่า ซึ่งเธอกำลังช่วยรักษาคนป่วยอยู่ ระหว่างที่เธอกำลังจะไปทางค่ายอื่น เธอก็โดนฉุดเข้ามาในห้องหนึ่ง ทำเอาเธอตกใจมาก

เทเรซ่า : วิคเตอร์ นี่นายจะทำอะไรฉัน

วิคเตอร์ : เป็นของฉันเถอะนะเทเรซ่า ฉันชอบเธอมานานแล้ว

วิคเตอร์พยายามจะกระทำชำเราเธอ เธอดิ้นรนสุดชีวิตแต่สู้แรงเขาไม่ได้

เทราน์เนอร์ : เฮ้ย เบาๆหน่อยสิ เดี๋ยวคนอื่นก็มาหรอก

วิคเตอร์ : กลัวอะไรวะ ใครมาก็ยิงแม่งดิ

เทราน์เนอร์ : ถ้าแกเสร็จแล้วฉันขอบ้างนะเฟ้ย

วิคเตอร์ : ไม่โว้ย คนนี้เป็นของฉัน นายไปหาที่อื่นไป

ระหว่างที่เขากำลังจะถอดเสื้อเทเรซ่า ทันใดนั้น ก็มีเสียงระเบิดลง วิคเตอร์กับเทราน์เนร์ตกใจมาก เทเรซ่าใช้จังหวะนั้นเตะเป้าของวิคเตอร์ จากนั้นก็รีบวิ่งหนีไป วิคเตอร์กับเทราน์เนอร์ต้องรีบตามไป

เทราน์เนอร์ : วิคเตอร์ หาที่หลบก่อน ระเบิดลงซะขนาดนี้เนี่ย

วิคเตอร์ : ฉันไม่กลัวหรอกเฟ้ย // แต่ทันใดนั้นเอง ระเบิดก็ลงต่อหน้าวิคเตอร์ ทำเอาเขาสลบเหมือดไปทันที เทราน์เนอร์ต้องลากเขากลับเข้าไปด้านใน

เทเรซ่าหนีออกมาจากค่าย เธอคิดไว้ว่าจะหนีไปให้ไกล เพราะถ้าเธอกลับมาเธอได้โดนวิคเตอร์ทำร้ายเธอแน่ๆ เธออาศัยช่วงจังหวะที่ฐานกำลังโดนถล่มหาทางหนีออกมา เธอเดินผ่านทะเลทรายอันร้อนระอุ ซึ่งไม่มีมนุษย์คนไหนจะเดินไปได้เลยถ้าไม่มีน้ำ

“ถ้าฉันไม่เจอน้ำตอนนี้ ฉันตายแน่ๆ”

เมื่อเธอเดินมาได้ซักพัก เธอก็ล้มลงตรงนั้นทันที เนื่องจากหมดสติเพราะขาดน้ำ ระหว่างนั้นเอง ก็มีชายในชุดอาหรับมาเจอเธอเขา พวกเขาจึงคุยกันว่าจะเอายังไง

“นี่ เธอยังไม่ตาย”

“ยัยนี่เป็นพวกอิตาลีนะ จะช่วยจริงๆเหรอ”

“ดูนี่สิ เธอเป็นหมอนะ ค่ายเรากำลังขาดหมออยู่นี่”

“นายเชื่อใจเธองั้นเหรอ”

“ยังไงก็ต้องพาเธอไปก่อน ไม่งั้นเธอตายตรงนี้แน่ๆ” ทั้งสองคนช่วยกันแบกเทเรซ่าไปขึ้นม้า จากนั้นพวกเขาก็ควบม้าออกไป

กลับมายังเนเธอร์แลนด์ พวกเด็กๆฝึกกันไม่กี่เดือนแต่ฝึกหนักเหมือนหลายปี จนตอนนี้พวกเขามีฝีมือการรบไม่แพ้ทหารหน่วยไหนเลย เมื่อแคทเทอรีนฝึกพวกเขาเสร็จ เธอก็ลงมาคุยกับพวกเด็กๆทันที

อเล็กซ์ : คุณน้าคะ คุณน้าฝึกเราหนักแบบนี้หนูว่าต้องมีอะไรแน่ๆ

แคทเทอรีน : ก็ น้ามีงานจะต้องให้พวกเธอทำ

นาวิน : งานอะไรเหรอครับคุณน้า

แคทเทอรีน : น้ารู้ว่าน้าไม่ควรพาพวกหนูมายุ่งเรื่องนี้ แต่น้าอยากให้พวกเธอกำจัดคนๆหนึ่ง

โอ๊ค : ใครเหรอครับ อย่าบอกนะว่าพวกนาซีพวกนั้น

แคทเทอรีน : ใช่แล้วหล่ะ ไวเมอร์ พวกมันสมควรตายทั้งหมด

โซเซีย : พวกมันเดรัจฉาน ผมเข้าใจนะที่น้าอยากจะฆ่ามัน

ธิน : นั่นสิครับ เป็นผม ผมก็ไม่ปล่อยมันไว้เหมือนกัน

ขณะเดียวกัน แซคที่เพิ่งออกจากห้องน้ำมา เขาก็พูดถึงเรื่องที่เขานึกขึ้นได้ในหัว

แซค : ทุกคนครับ ผมว่างานนี้คงต้องรีบหน่อยนะครับ

แคทเทอรีน : มีอะไรเหรอจ๊ะ

แซค : ผมคิดว่า พวกเยอรมันจะบุกฝรั่งเศสเร็วๆนี้ครับ

เอม : ความเป็นไปได้ คิดว่าเมื่อไหร่หล่ะคะพี่

แซค : เดือนหน้า อย่างเร็วนะ

ออย : แล้วแบบนี้เราจะทำยังไงกันดีหล่ะคะ

แคทเทอรีน : ถ้าอย่างงั้น เราคงต้องรีบฝึก แล้วไปที่ฝรั่งเศสกันแล้วหล่ะ ฉันจะไม่ยอมให้พวกนาซีมันยึดครองยุโรปแน่ๆ

======================================================================

สงครามของจริงกำลังจะเกิดขึ้น พวกเด็กๆจะทำยังไงต่อไป ติดตามชมตอนหน้าจ้า

ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ ช่วงนี้อาจจะไม่ได้มาอัพบ่อยๆ ต้องทำงานจ้า