The Gang Society - เด็กเถื่อนในเมืองคนบาป

ลำดับตอนที่ #28 : ปะทะกันครั้งแรก

นากะ : เกิดอะไรขึ้นเหรอเซน ใครโทรหาเธอหล่ะ

เซนจา : ไอ้ซันจี มันจับมินโฮไป ฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนด้วย

โอ๊ค : เอาโทรศัพท์เธอมา เดี๋ยวฉันลองตามแกะรอยดู // โอ๊คเอาโทรศัพท์ของเซนมาเชื่อมกับอุปกรณ์ของตัวเอง ใช้เวลาไม่นาน สุดท้ายก็เจอสถานที่ปลายทางที่เขาต้องการ

ฮาน : มันอยู่ที่นี่เหรอ โรงแรมหรูซะด้วย ย่านคนรวยเนี่ยนะ

ออก้า : ว่าแต่ ทำไมมันถึงไม่ยอมบอกหล่ะ ว่ามินโฮอยู่ที่ไหน

โทจัง : สงสัยว่าพวกมันคงจะรู้หล่ะ ว่าพวกเรามีคนที่จะพอถอดรหัสพวกมันได้

ออก้า : ช่างมันก่อนเถอะ แล้วเราจะเอายังไงกันต่อหล่ะ

เซนจา : มันบอกให้ฉันไปคนเดียว ไม่งั้นมินโฮตายแน่

เดลอา : นี่เซนจา เธอพอจะรู้จักใครบ้าง บอกได้หรือเปล่า

เวร่า : ใช่ เราจะพยายามไม่ให้พวกมันรู้ว่าเรามากันหลายคนหน่ะ

เซนจา : ฉันจะลองติดต่อเพื่อนของฉัน คามิลล์ดูนะ // เซนจาผละตัวออกไปโทรศัพท์ด้านนอก

คามิลล์ : ฮัลโหล เซนจา เธอกลับมาแล้วงั้นเหรอ

เซนจา : ฉันต้องการความช่วยเหลือด่วนเลย เธอช่วยพาพวกเราไปยังที่อยู่ที่ฉันจะส่งไปให้หน่อยนะ

คามิลล์ : ได้สิ เดี๋ยวจะช่วยติดต่อทุกคนให้นะ

โลกิน : เป็นยังไงบ้าง ตอนนี้ติดต่อใครได้บ้างหรือยัง

เซนจา : ได้แล้วหล่ะ ฉันบอกให้เขามาเจอที่ตึกตรงข้ามโรงแรมหน่ะ

ไอล่า : ฉันคิดอะไรออกแล้วหล่ะ เราน่าจะไปรวมตัวกันที่ตึกนั้น แล้วให้เซนเข้าไปก่อน จากนั้นเราก็ค่อยตามเข้าไปยังไงหล่ะ

เดลแคน : ความคิดดีนี่ ว่าแต่ พวกของเธอเนี่ยจะมากันเมื่อไหร่หล่ะ

เซนจา : ไม่น่าจะเกินครึ่งชั่วโมงหรอก

ดาริน : ถ้างั้น เรารีบไปที่ตึกนั้นก่อนดีกว่านะ จะได้วางแผนกันก่อน

มาเรียน่า : แต่เรายังไม่รู้เลยนะ ว่าพวกมันมีอาวุธกันหรือเปล่า

เฮสเตอร์ : นั่นสิ เราไม่อยากเป็นหมูโดนส่งโรงเชือดนะตอนนี้

โทไบอัส : เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงครับ เราจะหามาให้เอง

ซื่อหง : ถ้างั้นเรารีบไปกันดีกว่า เดี๋ยวจะช่วยมินโฮไม่ทันนะ

จากนั้นเอง พวกเขาก็รีบขึ้นรถ แล้วไปยังเส้นทางที่พวกของซันจีตามจับพวกเขาไม่ได้

กลับมายังโรงแรมหรูที่กบดานของซันจี ในตอนนั้นเอง มินโฮกำลังถูกจับมัด โดนมีวิคเตอร์ยืนอยู่ข้างๆตรงนั้น

วิคเตอร์ : เมื่อไหร่นายจะให้เราทำได้ซะที

“นายสั่งให้รอจนกว่ายัยเซนจาจะมาครับ”

วิคเตอร์ : ยัยเซน ฉันอยากเห็นแกคลั่งตายจริงๆหว่ะ

ณ ถนนเส้นหนึ่งที่กำลังจะเข้าตัวเมือง ในตอนนั้นเองคามิลล์ก็รวบรวมพรรคพวกของตัวเองมาได้ส่วนหนึ่งเพื่อไปช่วยเซนจา

โรเบอร์โต้ : แล้วนี่ พวกเรามีกันแค่นี้เองเหรอเนี่ย

สตีฟ : โธ่ ไม่ต้องห่วงหรอก แค่นี้ก็พอเตะตูดพวกไอ้ซันจีได้หล่ะ

ในขณะเดียวกัน รถของเซบาสเตียนและฮันเตอร์ก็มาพอดี จากนั้นพวกเขาก็ลงจากรถเพื่อทักทายกับทุกคนทันที

ซากุระ : อ้าว คุณไลท์นิ่ง มากับคุณฮันเตอร์เหรอคะ

ไลท์นิ่ง : อ้อ ฉันไปที่บ้านเขาก่อนหน่ะ พอฉันได้ข่าวก็รีบมาเลยนะเนี่ย

ฮันเตอร์ : ว่าแต่ เรามีกันแค่นี้เองใช่หรือเปล่าเนี่ย

คามิลล์ : ไม่ต้องห่วงหรอก แค่นี้ก็พอแล้วหล่ะ ยังมีพวกของนากะอีกนะ

คิร่า : ตายแล้ว อังเดร เธอมาด้วยเหรอเนี่ย พี่เธอจะรู้มั้ยเนี่ย

เซบาสเตียน : ผมห้ามน้องเขาแล้วนะ

อังเดร : ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมสู้ได้อยู่แล้ว

รัน : แล้วเรารู้แล้วใช่หรือเปล่าคะว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน

เซบาสเตียน : ห่างจากที่นี่ไม่กี่นาทีหรอก เดี๋ยวพี่จะรีบไป

มิเชล : ถ้าจัดการเรื่องนี้เสร็จ คงต้องรีบออกมานะ เพราะย่านนั้นมีคนเยอะแยะเลย

ฮาเกน : นั่นสิ ว่าแต่ ทำไมซันจีมันต้องนัดเซนจาไปที่นั่นด้วยหล่ะ

เจซซิน : พวกมันคงกลัวว่าเราจะไปก่อความรุนแรงสินะ แล้วมันอาจจะเรียกตำรวจมาจับเราด้วย

คามิลล์ : งั้นอย่าเสียเวลากันเลยดีกว่าค่ะ ไปกันเลยดีกว่า

จากนั้นพวกเขาก็ขึ้นรถแล้วเคลื่อนตัวไปยังโรงแรมที่ซันจีจับมินโฮไป

ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ในตอนนั้นยูจีนไปโรงเรียนของเขากับพี่สาวบุญธรรมของตน บรรยากาศในตอนนั้นก็มีเด็กมากมายมาโรงเรียนดูน่าอบอุ่น

ยูจีน : เฮ้อ ทำไมพ่อเซฮุนต้องให้พี่มากับผมหล่ะเนี่ย

แอนดี้ : ทำไม ห่ะ มากับพี่แล้วมันทำไม อยากโดนเหรอจ๊ะ

ยูจีน : แหม่ ใจเย็นสิพี่ ผมแค่สงสัยว่าพ่อเขาไปทำธุระที่ไหนหน่ะ

แอนดี้ : พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เอาเถอะ อยู่ที่นี่ก็ตั้งใจเรียนหล่ะ

ระหว่างที่พวกเขากำลังเดินเข้าชั้นเรียน ในตอนนั้นก็มีหญิงสาวอีกคนหนึ่งมาเดินชนหลังแอนดี้ ทำเอาทั้งคู่ต้องมาขอโทษกัน แต่บังเอิญว่า พวกเขาสองคนรู้จักกันนี่สิ

“แอนดี้”

แอนดี้ : ลินดา มาทำอะไรที่นี่ ดีจังที่ได้เจอเธอเนี่ย

ลินดา : ฉันมาส่งน้องสาวฉันหน่ะ ว่าแต่เธอหล่ะ

แอนดี้ : มาส่งเจ้าน้องชายตัวดีเข้าโรงเรียนนี่ไงหล่ะ ทักทายพี่ลินดาหน่อยสิยูจีน

ยูจีน : หวัดดีครับ น้องสาวพี่อยู่ที่ไหนเหรอครับ

แอนดี้ : แหม่ ถามมากไปแล้วนะเราเนี่ย

ลินดา : เข้าห้องเรียนไปแล้วจ้ะ แล้วนี่เธอจะไปไหนต่อหรือเปล่าหล่ะ

แอนดี้ : วันนี้ฉันว่างหน่ะ ไปเที่ยวกันมั้ย

ลินดา : ได้สิ!!

ยูจีน : แหม่ ไม่ห่วงน้องคนนี้เลยนะพี่

แอนดี้ : เราหน่ะไปเรียนไป ไม่งั้นกลับบ้านไปได้โดนแน่ๆ // ยูจีนวิ่งเข้าห้องไป

บนถนนย่านหนึ่ง เซฮุนได้ข่าวมาว่าพบที่อยู่ของมินโฮแล้ว เขารีบขับรถมายังบ้านหลังหนึ่ง แต่เมื่อมาพบ เขากลับเห็นแค่ว่ามีร่องรอยถูกค้น เขาไม่รู้ว่ามินโฮอยู่ที่ไหน หรือว่ามีคนลักพาตัวเขาไปแล้ว

และในตอนนั้นเอง เขาเห็นชายคนหนึ่งใส่ชุดดำและมีผ้าปิดหน้ามายืนอยู่แถวนั้น เซฮุนคิดว่าเขาลักพาตัวมินโฮไปแน่ๆจึงจะวิ่งเข้าไปสู้กับมัน

แต่เขาสู้กับเซฮุนได้อย่างสูสี ซักพัก ชายคนนั้นก็บอกว่า

“ฉันว่าเราอย่ามาสู้กันเองดีกว่า”

เซฮุน : ไอ้ระยำ แกบอกฉันมานะว่าน้องฉันอยู่ที่ไหน

“นั่นก็อยู่ที่คุณว่าจะไปทันหรือเปล่า” จากนั้นเขาก็โยนกระดาษแผ่นหนึ่งให้เซฮุน เซฮุนหยิบมาดู จากนั้นก็พูดต่อว่า

“แกจับน้องฉันไปทำไม”

“ผมเปล่าซะหน่อย แค่อยากให้คุณได้เจอน้องคุณก็แค่นั้นเอง”

เซฮุน : แล้วนายเป็นใครกันแน่เนี่ย

“ไม่จำเป็นต้องรู้ เพราะผมมัน unknow หน่ะ แต่ช่างเถอะ รีบไปช่วยน้องคุณให้ทันก็แล้วกัน” จากนั้นเขาก็เดินออกจากบ้านไป

เซฮุนเมื่อรู้ที่อยู่ก็รีบขับรถไปทันที

ที่โรงพยาบาล แซคนอนอยู่บนเตียงโดนมีทริชและเจนคอยเฝ้าอยู่ ในตอนนั้นหมอก็เดินเข้ามาบอกอาการของแซคทันที

“คุณแซคคะ อาการของคุณตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วค่ะ คาดว่าอีกหนึ่งอาทิตย์คงจะกลับบ้านได้แล้วหล่ะค่ะ”

แซค : ขอบคุณมากครับหมอ

เจน : เกือบไปแล้วมั้ยหล่ะนายเนี่ย

ทริช : ตอนนี้ยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่าหล่ะ

แซค : ฉันไม่เป็นไรมากหรอก แค่นี้ยังไหว

ในตอนนั้นเอง ก็มีโทรศัพท์โทรมาหาเจน เจนต้องขอตัวออกไปรับที่ด้านนอก ปล่อยให้แซคอยู่กับทริชตามลำพัง

ทริช : ใครโทรมาหาเธอกันแน่นะเนี่ย

แซค : นั่นสิ แต่ช่างเถอะ ว่าแต่เธอทำอะไรให้ฉันกินเนี่ยวันนี้

ทริช : เธอต้องชอบแน่ๆ ฉันอบพิซซ่ามาให้เธอหน่ะ

แซค : ดีจัง กำลังหิวอยู่พอดีเลย

ที่ด้านนอก เจนไปรับโทรศัพท์ ปรากฏว่าเป็นซื่อหงโทรมานั่นเอง

ซื่อหง : เจน เธอสบายดีนะ

เจน : ซื่อหง กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แล้วนายอยู่ที่ไหน ฉันจะไปหา

ซื่อหง : ตอนนี้ยังไม่ได้หรอก CIA กำลังล่าตัวผมอยู่ คุณลืมแล้วเหรอ

เจน : แล้วฉันจะได้เจอคุณอีกเมื่อไหร่หล่ะ

ซื่อหง : ไม่นานหรอกครับ เชื่อผม ผมจะไปหาคุณเอง

ที่บ้านของลอเรน ลอเรนพยายามจะตามหาเบาะแสของพวกนากะ จนกระทั่งพวกเขาเจอเที่ยวบินลึกลับเที่ยวหนึ่ง

ลอเรน : นี่ คุณอัลเบิร์ต ดูสิ

อัลเบิร์ต : มีอะไรหรือเปล่าครับเนี่ย

ลอเรน : ฉันเจอเที่ยวบินไม่ทราบข้อมูลมาที่ Los santé ด้วยหล่ะ

อัลเบิร์ต : ต้องเป็นของพวกนากะแน่ๆเลยครับเนี่ย

ลอเรน : ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาอยู่เซฟเฮ้าส์แถวนี้นะ

อัลเบิร์ต : ถ้างั้น ผมจะไปตามหาพวกเขาเอง

ลอเรน : งั้นเหรอคะ เดี๋ยวฉันไปเตรียมรถให้นะ

บนถนนแห่งหนึ่ง ในรถของคอนเนอร์ หลังจากที่เขารวบรวมประวัติของซันจี อลิซซ่าก็เริ่มประมวลผลเรื่องนี้ทันที

อลิซซ่า : นายซันจี เคยมีเอี่ยวกับพ่อค้ายา แล้วก็แก๊งค์อีกมากมาย

คอนเนอร์ : ยังมีอีกนะครับ นายนี่เพิ่งจะโดนสอบปากคำด้วย

อลิซซ่า : ท่าทางจะมีปัญหากับ CIA ด้วยนี่สิ เมื่อก่อนนี่ไม่ค่อยเห็นโดนจับเลย

คอนเนอร์ : ทำไมถึงคิดแบบนี้หล่ะครับ

อลิซซ่า : ก็ตอนนี้หมอนี่มี CIA หนุนหลัง มันแทบจะไม่มีประวัติอะไรเลย

คอนเนอร์ : ผมว่า ตอนนี้เราคงต้องสืบก่อนว่าใครเป็นหนอนใน CIA กันแน่

อลิซซ่า : ก็เรากำลังทำอยู่ไงหล่ะ

กลับมาที่รถของอดัม วันนี้เขาว่าจะไปนั่งอยู่ที่ร้านอาหาร นั่งกินอะไรเพลินๆ ในตอนนั้นเอง เธอก็เห็นพิมนั่งร้องเพลงอยู่บนเวที ตอนนั้นอดัมก็ไปนั่งอยู่หน้าเวทีทันที เมื่อพิมเห็นเขา เธอยิ้มให้เขาทันทีอัตโนมัติ

หลังจากที่อดัมฟังเพลงจนจบ พิมก็ลงจากเวที แล้วเข้ามาทักทายอดัมทันที

พิม : อ้าวคุณ มาทานอาหารที่นี่เหมือนกันเหรอคะ

อดัม : ก็ผมแวะมาทานข้าวเย็นหน่ะ แต่มาเจอคุณจนได้

พิม : แหม่ บังเอิญจังเลยนะคะเนี่ย

อดัม : ว่าแต่ คุณทำงานที่นี่เหรอครับเนี่ย

พิม : ก็ได้ซักพักแล้วหล่ะค่ะ

อดัม : ผมว่าทานเสร็จจะไปทำงานต่อหน่ะ แต่มาคิดอีกที วันหลังดีกว่า

พิม : อ้าว คุณทำงานอะไรอย่างงั้นเหรอคะ

อดัม : ผมเป็นโปรแกรมเมอร์หน่ะครับ

พิม : อ่ะ ฉันต้องไปร้องต่อแล้วหล่ะค่ะ // จากนั้นพิมก็ขอตัวขึ้นไปบนเวทีแล้วร้องเพลงของเธอต่อไป

ณ ตึกใหญ่แห่งหนึ่งตรงกันข้ามกับที่กบดานของซันจี เมื่อพวกของนากะมาถึงก็เริ่มงานทันที

โอ๊ค : ฉันจะแฮ็กด้านในตึกให้ ช่วยทางเทคนิคหน่ะ

นากะ : แล้วพวกเพื่อนๆของเธอยังไม่มาอีกเหรอ

เซนจา : เดี๋ยวคงมาหล่ะ ตอนนี้ฉันรอไม่ได้แล้ว ต้องไปก่อนนะ

เซนจารีบร้อนไปยังโรงแรมแห่งนั้นทันที เมื่อเธอเดินไปที่หน้าโรงแรม ก็มีคนมาพาตัวเธอขึ้นไปด้านบนทันที

ทางด้านพวกของนากะที่กำลังจะเข้าไปช่วย พวกของเจซซินก็มาพอดี พวกเขาเจอกันโดยบังเอิญ

คิร่า : นากะ พวกนายจริงๆด้วย สบายดีนะ

คามิลล์ : นี่คือนากะและพรรคพวกอย่างงั้นเหรอ

ฮาน : ตัวจริงเสียงจริงเลยครับพี่น้อง แหะๆ

โทจัง : อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยนะคะ เซนจาเข้าโรงแรมนั่นไปแล้ว

เดลอา : ไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันการเอา

สตีฟ : จะเข้าด้านหน้างั้นเหรอ บ้าเปล่า ฉันรู้ทางไปน่า

โซเซีย : อะไรของนาย ใครบ้ากันแน่วะ อย่ากวนตีนดิ // พวกเขาเกือบจะมีเรื่องกันแต่ต่างฝ่ายต่างห้ามกันไว้ก่อน

ออก้า : อย่าเพิ่งทะเลาะกันสิ ตอนนี้รีบไปกันก่อนดีกว่า

สตีฟ : ตามฉันมาเลยเพื่อน // สตีฟพาทุกคนไปยังด้านหลังของโรงแรมซึ่งโอ๊คแฮ็คประตูทางเข้าไว้ทั้งหมดแล้ว

ด้านในโรงแรม เมื่อเซนจามาถึงชั้นบนสุด เธอก็พบกับมินโฮที่ถูกจับมัดและซันจีที่กำลังรอเธออยู่ทันที

เซนจา : ปล่อยแฟนฉันเดี๋ยวนี้นะ

ซันจี : พูดกับพี่ของเธอไม่สุภาพเลยนะ

เซนจา : ฉันไม่เคยนับแกเป็นพี่

ซันจี : เฮ้อ งั้นเหรอ แต่ยังไงสายเลือดเราก็ยังตัดไม่ได้อยู่ดี

เซนจา : แกจะเอายังไงก็ว่ามาดีกว่า

ซันจี : แกฆ่าพ่อฉัน แต่ก็ช่างเถอะ ฉันมีวิธีไถ่บาปใหม่ให้เธอ // จากนั้นมันก็จับเซนจาไว้

เซนจา : นี่แกจะทำอะไรฉัน

ซันจี : ก็ให้เธอไถ่บาปยังไงหล่ะ จับมันไปเข้าห้องฉัน วิคเตอร์ นายจัดการกับมินโฮซะ // ทั้งคู่พยายามจะขัดขืนแต่ลูกน้องของมันมีเยอะกว่า เลยจับทั้งคู่แยกไปได้อย่างง่ายดาย

อีกด้านหนึ่ง พวกของนากะได้บุกเข้ามาถึงชั้นพิเศษของโรงแรมแล้ว พวกเขาต้องใจเมื่อเห็นการ์ดเยอะแยะมากมาย

เดลแคน : นี่มันกะไม่ให้หนูซักตัวเข้าไปได้เลยหรือไงเนี่ย

ดาริน : นั่นสิ ถ้ามีปืนเก็บเสียงก็สบายไปแล้วนะเนี่ย

โทไบอัส : นี่ครับผม ผมมีปืนยาสลบครับ ทำให้พวกมันไม่รู้ตัวได้

ฮันเตอร์ : ดีเลย งั้นพวกเรารีบไปกันเถอะ

พวกเขายิงยาสลบใส่พวกยาม จากนั้นก็ค่อยๆเก็บพวกมันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงโซนห้องพักใหญ่

เวร่า : ว่าแต่ พวกเขาอยู่ที่ห้องไหนกันหล่ะเนี่ย

โลกิน : นั่นสิ เราคงไม่เสียเวลามานั่งค้นทีละห้องหรอกนะ

เฮสเตอร์ : งั้นพวกเราก็แยกกันไปค้นสิ คงย่นระยะเวลาไปได้หน่อยหน่ะ

ไอล่า : โอเค งั้นแบ่งเป็นสองพวก พวกหนึ่งด้านนั้น แล้วที่เหลือก็อีกด้านหนึ่งหน่ะ

คิร่า : โอเคค่ะ งั้นเรารีบไปกันเลยดีกว่า

ซันจีทิ้งตัวเซนจาลงบนเตียง เซนจาพยายามขัดขืน

เซนจา : แกคิดจะทำอะไรฉัน

ซันจี : ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่จะเอาเธอทำเมียหน่ะ

เซนจา : อย่างแกหน่ะ ไม่มีวันได้อะไรไปจากฉันหรอก

ซันจี : งั้นเหรอ เดี๋ยวก็รู้ แต่จะบอกอะไรอย่าง ของฉันใหญ่กว่าของไอ้หมอนั่นเป็นกองเลยหล่ะ

จากนั้นซันจีพยายามจะปล้ำเธอ เธอดิ้นรนสุดชีวิต ทั้งต่อยทั้งเตะ แต่ซันจีแรงเยอะกว่า เซนจาเอื้อมมือไปคว้าแจกันแถวนั้นตีเข้าไปที่หน้าซันจีจนเลือดไหล

เซนจา : เข้ามาอีกที ฉันฆ่าแกแน่

ซันจี : ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก // ซันจีต่อยท้องของเซนจาจนเธอนิ่งไป จากนั้นมันพยายามจะถอดเสื้อเธอ แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีคนเอาแจกันมาทุบด้านหลัง ซันจีหันไปต่อยหน้ามันจากนั้นก็เหวี่ยงมันขึ้นเตียง

ซันจี : เจซซิน เธอยังไม่ตาย

เจซซิน : แกห้ามทำอะไรน้องฉันเด็ดขาด

ซันจี : เยี่ยม วันนี้ฉันได้ทั้งพี่ทั้งน้อง แต่จะเล่นใครก่อนดีนะ

“เล่นกับฉันก่อนมั้ยหล่ะ”

นากะเตะมันจนกลิ้งออกไป ตามด้วยเซบาสเตียนก็เข้าไปลุยกับมัน

เจซซิน : เซนจา น้องพี่ ไม่เป็นไรนะ

เซนจา : พี่คะ นึกว่าหนูจะไม่ได้เจอพี่อีกแล้ว // เธอกอดพี่สาวของเธอแล้วก็ร้องไห้ แต่เธอนึกขึ้นได้ เธอต้องไปช่วยมินโฮก่อน เธอเลยพยายามลากสังขารตัวเองไปช่วย ส่วนซันจีก็โดนนากะและเซบาสเตียนจัดการอยู่

ซันจี : เซบาสเตียน เจอกันอีกจนได้นะ

เซบาสเตียน : เฮ้อ ไอ้ชั่วอย่างแก ไม่มีวันได้แตะพี่ฉันหรอก

ซันจี : แล้วแกหล่ะ เป็นใคร มายุ่งอะไรด้วย

นากะ : นั่นเพื่อนฉัน แกอย่ามาแหลมหว่ะ แกหน่ะเหรอซันจี สภาพแย่กว่าที่คิดอีกหว่ะ

ซันจีโกรธจัดเลยเตะทั้งคู่ล้มลง คนอื่นๆวิ่งเข้ามาช่วยจัดการ แต่ซันจีก็พลังล้นเหลือจริงๆ ทั้งต่อยทั้งเตะและวิทยายุทธอีกมากมาย ทำเอาพวกเขาแทบหอบ

ซื่อหง : บ้าเอ้ย เป็นมวยขนาดนี้ก็ไม่บอก

ฮาเกน : พวกนายไปช่วยคนอื่นเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการหมอนี่เอง // ฮาเกนวิ่งเข้าไปบวกกับซันจี

อีกด้านหนึ่ง มินโฮกำลังจะโดนวิคเตอร์ข่มขืน เขาดิ้นรนสุดชีวิต แต่วิคเตอร์แรงเยอะกว่าเขา แต่ในขณะเดี๋ยวกัน เซนจาก็พังประตูห้องเข้ามาแล้วจัดการกับวิคเตอร์

โรเบอร์โต้ : เธอไปช่วยมินโฮเถอะ ทางนี้ฉันจัดการเอง

เซนจาเข้าไปดูมินโฮในสภาพที่โดนซ้อมเต็มที่ เซนจาเข้าไปกอดเขาทันที

เซนจา : ไม่เป็นไรนะมินโฮ

มินโฮ : ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า

แต่ในขณะเดียวกัน วิคเตอร์ก็จัดการคนอื่นๆล้มลงไปกอง จากนั้นมันก็ไปหยิบมีดมาจะฆ่าเซนจา แต่ในตอนนั้นเอง มีคนเตะมีดเขาทิ้ง ซึ่งนั้นก็คือเซฮุนที่มาช่วยน้องเขานั่นเอง

เซฮุน : คิดจะทำอะไรน้องฉันวะ // จากนั้นเขาก็หันไปมองมินโฮ

“เป็นอะไรไป จำหน้าพี่ไม่ได้งั้นเหรอ” แต่วิคเตอร์เล่นทีเผลอเอาแจกันฟาดหัวเขา เขาเลยต่อยวิคเตอร์กลับไป

ในขณะเดียวกัน ซันจีก็พยายามจะหนีขึ้นไปบนดาดฟ้า เขาเรียกลูกน้องคนอื่นๆให้ไปด้วย

อังเดร : พี่ครับ พวกมันจะหนีไปแล้วครับ

รัน : อังเดร ระวัง // เธอผลักเขาให้หลบกระสุนปืนของพวกมัน โชคยังดีที่รันไม่เป็นอะไร

มาเรียน่า : เป็นอะไรหรือเปล่า พวกเธอสองคน

รัน : หนูไม่เป็นไรหรอกค่ะ

ซันจีพยายามจะหนีขึ้นเฮลิคอปเตอร์ ในขณะที่ทุกคนตามไป ไลท์นิ่งวิ่งไล่ตามพวกมันไปแต่ก็โดนยิงสกัดไว้

ฮันเตอร์ : นี่เธอระวังหน่อยสิ

ไลท์นิ่ง : ก็ฉันไม่มีปืนนี่หน่า ทำได้หล่ะ

ในตอนนั้นเองวิคเตอร์สละตัวเองไม่ให้พวกนั้นตามซันจีทัน วิคเตอร์ควักระเบิดมือออกมาจะขว้างใส่พวกนากะ แต่เซฮุนต่อยหน้ามันแล้วเอาร่างของวิคเตอร์ทับระเบิด

ตู้ม!!

ร่างของวิคเตอร์แหลกเป็นชิ้นๆ ในขณะที่คนอื่นๆได้แต่เสียดายที่ซันจีหนีไปได้

ซากุระ : บ้าจริง พวกมันหนีไปได้อีกแล้ว

มิเชล : ไม่ต้องห่วงหรอก ไว้เราตามล่าพวกมันทีหลังก็ได้

จากนั้นไม่นาน ตำรวจก็เข้ามาล้อมโรงแรมแห่งนั้นไว้ พวกเขาจึงต้องหาทางหนีออกมา ก่อนที่ตำรวจจะตามจับพวกเขาได้

======================================================================

พวกเขาช่วยมินโฮสำเร็จ แต่ซันจีดันหนีไปได้ แล้วซันจีจะมีแผนอะไรต่อไป ติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า

รีบปั่นไปหน่อย ไหนๆเรื่องนี้ก็จะจบหล่ะ

พรุ่งนี้ผมจะสอบ กพ.ขอกำลังใจหน่อยเน้อ

ขอคนละเม้นท์ด้วยนะ