The Gang Society - เด็กเถื่อนในเมืองคนบาป

ลำดับตอนที่ #20 : ป้องกันตัว

พวกมันบุกเข้ามาเรื่อยๆ ฮาเกนยิงสกัดพวกมันไว้ พวกเด็กๆก็พยายามหาที่หลบ เพราะยังไม่มีอาวุธต่อสู้กับพวกมัน

ฮาเกน : พวกนาย เห็นปืนตรงศพมันหรือเปล่า

อังเดร : เห็นครับๆ

ฮาเกน : พอฉันยิง พวกนายรีบไปเก็บปืนพวกนั้นมาให้ไวเลยนะ

นากะ : ได้เลยครับ // นากะวิ่งไปหลังจากที่ฮาเกนยิงสกัดพวกมัน จากนั้นนากะก็โยนปืนให้กับพรรคพวกทีละคน พวกเขายิงสกัดพวกมันที่เข้ามาเรื่อยๆ

นากะ : เราต้องดันไปข้างหน้าเพื่อเก็บกระสุนนะ ไม่งั้นเรากระสุนหมดแน่

โอ๊ค : นั่นสิ ฮาน นายช่วยมากันฉันได้หรือเปล่าอ่ะ

ฮาน : โอเค ฉันกับนายจะไปเล่นพวกมันทางขวานะ

โซเซีย : ฉันว่า ถ้าฉันไปลุยทางซ้ายอาจจะล้อมพวกมันไว้ได้นะ

ออก้า : ความคิดดีนี่ งั้นรีบไปกันเลยดีกว่า

พวกเขาบีบวงล้อมเข้าหาพวกมัน เพื่อผลักดันให้พวกมันถอยไป แต่พวกมันก็บุกมาเรื่อยๆอย่างไม่ขาดสาย ทางด้านพวกผู้หญิงก็รีบโทรเรียกตำรวจทันที

คิร่า : คุณตำรวจ ช่วยด้วยค่ะ ที่บ้านของเพื่อนฉันกำลังโดนกลุ่มคนติดอาวุธบุกรุกค่ะ

“รับทราบค่ะ กรุณาบอกตำแหน่งที่คุณอยู่ด้วย”

รัน : บ้าหนูอยู่ 35 ถนนเบอร์มิงแฮม ย่านดาวน์ทาวน์ค่ะ

“รับทราบค่ะ หน่วยฉุกเฉินกำลังไป”

ดาริน : พวกเขาจะมาช่วยเราหรือเปล่าคะ

โทจัง : ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงพวกเขาต้องมาแน่ๆ // พวกมันคนหนึ่งอ้อมเข้ามาทางด้านหลัง โทจังจึงยิงสกัดพวกมันไว้

เดลอา : เฮ้อ เริ่มออกรสชาติขึ้นเรื่อยๆแล้วสินะเนี่ย

เดลแคน : คุณลอเรนครับ อาการของอัลเบิร์ตเขาเป็นยังไงบ้างครับ

ลอเรน : ตอนนี้เขายังโอเคอยู่ แต่คงต้องรีบพาไปโรงพยาบาลแล้วหล่ะ

พวกมันคนหนึ่งตายไม่สนิท พยายามจะคลานมาหยิบปืน แต่อังเดรเข้าไปแย่งปืนเอาไว้ ทำให้เกิดการต่อสู้แย่งปืนกัน แต่อังเดรเผลอลั่นไกใส่จนตายคาที่

ลอเรน : อังเดร มาหลบหลังพี่นี่เร็ว

ส่วนพวกผู้ชาย พวกเขาดันพวกมันจนลงไปชั้นแรก แต่กระสุนของพวกเขาก็เริ่มจะหมดลงเรื่อยๆ

เวร่า : นี่ มีใครมีกระสุนเหลือหรือเปล่า

โลกิน : ของฉันมีนิดหน่อย ถ้าตำรวจไม่มา พวกเราจบเห่กันแน่

เฮสเตอร์ : แล้วนี่พวกมันมาจากไหนกันเยอะแยะหล่ะเนี่ย

ไอล่า : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าพวกมันจะเอาอะไรด้วย

ซื่อหง : เฮ้อ ใครกลัวกันหล่ะ ให้มันมาเรื่อยๆเลย // แต่ทันใดนั้น ซื่อหงก็โดนเข้าจังๆที่ไหล่

ออก้า : ซื่อหง // ออก้าลากเขาเข้ามาหลบที่เคาน์เตอร์วางของแถวนั้น

ไอล่า : เป็นไงหล่ะ สมพรปากมั้ยพ่อ

นากะ : เอาหล่ะ พวกเธอดูเขาไว้ก่อน เดี๋ยวฉันจะสู้กับพวกมันเอง

ในขณะเดียวกัน มาเรียน่าก็ได้แต่รอดูว่าตำรวจอยู่ที่ไหน ทำไมถึงมาช้ากันนัก

มาเรียน่า : นี่มันนานเกินไปแล้วนะ ฉันว่ามันแปลกๆแล้วหล่ะ

คิร่า : นั่นสิ พี่ก็ว่าอยู่ พี่ว่าเราหนีไปข้างหลังบ้านดีกว่า

ลอเรน : ใช่เลย เดี๋ยวฉันจะไปดูข้างหลังให้นะว่าหนีไปทางไหนได้บ้าง

ทางด้านฮาเกน กระสุนเขาแทบจะไม่เหลือแล้ว แถมยังต้องรอตำรวจซึ่งไม่รู้ว่าจะมาหรือเปล่า

ฮาเกน : เด็กๆ มาหลบตรงนี้ก่อนเร็ว

นากะ : ถ้าตำรวจไม่มา พวกเราตายกันหมดแน่ครับ

ออก้า : ถ้าฉันตาย นายต้องเป็นคนวางดอกไม้ให้ฉันนะ

โซเซีย : เดี๋ยวฉันยิงนายตรงนี้เลยดีมั้ย

พวกมันยิงเข้ามาเรื่อยๆ ซึ่งในตอนนั้นพวกเด็กๆดูเหมือนจะหมดทางสู้กันแล้ว

แต่ในตอนนั้นเอง รถตำรวจก็มาจอดหน้าบ้าน ยิงพวกมันที่อยู่ด้านนอก และเข้ามาคุมสถานการณ์ข้างในบ้านได้จนสำเร็จไปด้วยดี ซึ่งตำรวจที่เข้ามาจัดการก็คือแซคนั้นเอง

แซค : ทุกคน ปลอดภัยดีนะครับ

โอ๊ค : อ้าว นี่นาย เพิ่งจะกลับมาเหรอเนี่ย

แซค : งั้นเหรอ แล้วพวกมันเป็นใคร ทำไมถึงติดอาวุธครบมือขนาดนี้มาถล่มที่นี่

ฮาน : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

ในตอนนั้นเอง โลกินกับเวร่าก็หามซื่อหงออกมา เจนตกใจมากจึงเข้ามาดูอาการของเขา

เจน : ซื่อหง เป็นยังไงบ้าง ใครทำอะไรนาย

เวร่า : ก็ไอ้พวกที่มันบุกมาวันนี้หน่ะสิ

เจน : หน่วย 2 เรียกรถฉุกเฉิน ด่วน มีคนถูกยิง

ในขณะเดียวกัน รถฉุกเฉินก็เข้ามาพาตัวซื่อหงออกไป ส่วนแซคก็คุยกับฮาเกนเพื่ออยากทราบว่าเกิดอะไรขึ้น

แซค : พวกมันเป็นใครกันครับ

ฮาเกน : ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ อาวุธครบมือแบบนี้

แซค : แล้วทำไมพวกมันต้องมาทำร้ายที่นี่ด้วย

รันเดินออกมาจากบ้านแล้วมาคุยกับแซค // รัน : ฉันว่า มันอยากจะมาเก็บฉันก็ได้

แซค : แล้วคุณเป็นใครกันหล่ะคะ

รัน : ฉันเป็นลูกสาวของมหาเศรษฐีชาวจีนหน่ะ แล้วฉันจะต้องสืบกิจการต่อจากพ่อ

“ท่านครับ ตรวจพบว่าพวกมันคนหนึ่งยังไม่ตายครับ”

แซค : โอเค เอาตัวมันกลับไป ฉันจะสอบสวนมันเอง // มันลากตัวคนที่ยังไม่ตายไปยังโรงพัก

แซค : โอเคครับ เดี๋ยวผมจัดการที่เหลือเอง ยังไงคุณรันก็ไปให้ปากคำที่สถานีกับผมก่อนนะครับ

รัน : โอเคค่ะ ทุกคนรอฉันอยู่ที่นี่นะคะ

ฮาเกน : ไม่เป็นไร พี่ไปด้วย

คิร่า : ฉันก็ไปด้วยจ้ะ

แซคพาคนที่ปากคำได้กลับไปยังโรงพัก ส่วนพวกเด็กๆที่เหลือก็ช่วยกันดูแลความเรียบร้อยข้างในบ้าน

สถานี LSPD แซคพารันและคนอื่นไปให้ปากคำเพิ่มเติม ซึ่งบรรยากาศแถวนั้นก็มีแต่พวกโจรที่โดนจับมาทั้งนั้น

แซค : ว่าแต่ พวกมันต้องการทรัพย์สินหรือของมีค่าอะไรหรือเปล่าครับ

รัน : ฉันก็ไม่ทราบได้แน่ชัดค่ะ

แซค : อืม ดูจากรูปการณ์พวกมันคงต้อมาตามฆ่าใครซักคนนี่หล่ะ

ฮาเกน : แน่นอนครับ รันเขาก็มีธุรกิจเป็นของตัวเอง ถ้าจะโดนใครตามฆ่าก็ไม่แปลกหรอก

ในระหว่างนั้นเอง ทริชซึ่งได้ข่าวจากรัน ก็ตามมาเยี่ยมเธอทันที

ทริช : รันจ๊ะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า เจ็บตรงไหนมั้ย

รัน : ฉันไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พวกพี่ฮาเกนเขาช่วยไว้

ทริช : แซค เธอต้องตามสืบให้ได้นะว่ามันเป็นพวกไหน

แซค : ฉันพยายามอยู่ แต่พวกมันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ

ในขณะเดียวกัน ลูกน้องของแซคก็เดินเข้ามารายงานเรื่องนี้กับเขา

“คุณแซคครับ เราสืบประวัติมันได้คนหนึ่ง ไอ้หมอนี่มันเป็นนักฆ่าแก๊งค์รัสเซียครับ ซึ่งเรายังไม่รู้ว่าใครจ้างวานมันมาครับ”

แซค : โอเคครับ แบบนี้ก็พอจะรู้แล้วหล่ะครับว่าพวกมันต้องการอะไร

ในขณะเดียวกัน ก็มีชายใส่ชุดสูทคนหนึ่งเดินเข้ามาหารัน โดยมีกระเป๋าเอกสารใบหนึ่ง

“คุณรันครับ บริษัทของพ่อคุณส่งผมมา เดี๋ยวผมจะเจรจากับตำรวจเองครับ”

จากนั้นพวกของรันก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้เขาคุยกับแซคและผู้การสมิทธ์ที่เพิ่งเข้าไปในห้อง จากนั้นไม่นานเขาก็ออกมาจากห้องนั้น

“คุณรันครับ ทางตำรวจจะเตรียมสืบพวกที่มาทำร้ายคุณเองครับ ระหว่างนี้ทางบริษัทจะส่งลูกน้องมาคุ้มกันคุณอย่างเต็มกำลังเลยครับ”

ทริช : จากนี้ไปเธอต้องระวังตัวหน่อยนะ ฉันเป็นห่วงเธอจัง

รัน : ขอบคุณมากๆจ้ะ แต่ฉันไม่เป็นอะไรหรอก

ฮาเกน : อย่างน้อยพวกมันก็ไม่สงสัยเรื่องนั้นนะ เธอว่ามั้ย

คิร่า : ดีแล้วหล่ะ อย่าให้มันสงสัยก็แล้วกัน

ที่โรงพยาบาล เจนเฝ้าหน้าห้องฉุกเฉินอยู่ไม่ห่าง เธอรอดูว่าอาการของซื่อหงเป็นอย่างไรบ้าง ในขณะเดียวกัน หมอก็ออกมาพอดี

เจน : หมอคะ แฟนดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ

หมอ : ปลอดภัยแล้วครับ แต่คงต้องรอซักพักถึงจะเยี่ยมได้นะครับ

ในขณะเดียวกัน พวกของนากะก็ตามมาติดๆ จากนั้นเขาก็มาถามเจนถึงอาการของเพื่อนเขา

นากะ : คุณตำรวจ เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ

เจน : ปลอดภัยแล้วหล่ะ แต่ตอนนี้คงยังเยี่ยมไม่ได้นะ

โอ๊ค : เฮ้อ นึกว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ซะแล้วนะเนี่ย

เจน : แล้วพวกนายมาได้ยังไงหล่ะ นึกว่าจะอยู่เฝ้าบ้านให้เจ้าของบ้านซะอีก

ฮาน : ลูกน้องของเธอเข้ามาจัดการให้แล้วครับ ไม่ต้องห่วงครับ

เจน : พวกนายช่วยอะไรฉันอย่างหนึ่งได้หรือเปล่า

นากะ : เรื่องอะไรครับ

เจน : พวกนายต้องช่วยตามหาว่าใครมันอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ฉันอยากรู้ใครเป็นคนทำร้ายเขา

โซเซีย : อ้าว แต่คุณเป็นตำรวจนี่ ก็น่าจะรู้อะไรมากกว่าพวกเรานะ

ออก้า : นั่นสิครับ คุณคิดว่าพวกเรารู้เหรอครับว่าพวกมันเป็นใคร

เจน : ฉันไม่รู้หรอก แต่ฉันอยากให้พวกนายช่วยหน่ะ

เคลแคน : นี่เธอจะรู้หรือยังเนี่ย ว่าเป้าหมายจริงๆของมันอาจไม่ใช่รัน // เขากระซิบข้างหูดาริน

ดาริน : ฉันว่าเธอคงไม่รู้หรอก แต่อย่าให้เธอรู้ก็แล้วกัน

โทจัง : นั่นสิ ไม่งั้นคุณอังเดรอาจตกอยู่ในอันตรายก็ได้

เดลอา : ถ้างั้นเรื่องนี้เราเอาไว้พูดกันทีหลังดีกว่านะ

เฮสเตอร์ : ว่าแต่ คุณเป็นอะไรกับซื่อหงเขาหล่ะครับ

เจน : ฉันเป็นแฟนเขาหน่ะ

ไอล่า : โหว ไม่น่าเชื่อซื่อหงมีแฟนเป็นตำรวจด้วยเนี่ย

อังเดร : แล้วรันที่อยู่สถานีตำรวจจะเป็นยังไงบ้างครับ

มาเรียน่า : ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ ฉันว่าพวกเขาน่าจะปลอดภัยนะ

จากนั้นพวกเขาก็รอจนกว่าจะจะเยี่ยมซื่อหงได้ ซึ่งไม่นานเท่าไหร่ พยาบาลก็บอกให้พวกเขาเข้าไปเยี่ยมคนไข้ได้

เจน : ซื่อหง นายปลอดภัยนะ

ซื่อหง : เฮ้อ ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณตำรวจ

เจน : นี่ ต่อไปนี้นายไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณตำรวจอีกแล้วนะ

ซื่อหง : อ้าว แล้วจะให้ผมเรียกว่าอะไรหล่ะ

เจน : ก็เรียกฉันว่าเจนเหมือนกับชื่อฉันนั้นแหละ

ซื่อหง : คร้าบ เจนจ้า ปอกผลไม้ให้ผมกินหน่อยสิ

ทุกคนในห้องหัวเราะคิกคักกัน เจนก็ต้องไปปอกผลไม้ให้ซื่อหงทานตามคำขอของเขา

ทางด้านลอเรน หลังจากสถานการณ์เป็นปกติ เธอพาอัลเบิร์ตกลับไปยังเซฟเฮ้าส์ของเธอเพื่อรักษาเขา เธอขับรถมาเรื่อยๆตามถนน จนกระทั่งถึงบ้านของเธอ เธอพาเขามาพักที่ห้องนอนของเธอ จากนั้นก็เรียกหมอที่ไว้ใจได้มารักษาเขา

“นี่ ลอร่า ฉันมีเรื่องให้เธอช่วยหน่ะ เธอมาหาฉันหน่อยนะ”

“อย่าเรียกใครมาทั้งนั้นครับ” อัลเบิร์ตตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการที่ยังบาดเจ็บอยู่

ลอเรน : ไม่ต้องห่วงนะ เพื่อนฉันคนนี้ไว้ใจได้

อัลเบิร์ต : ผมขอโทษที่ต้องบอกคุณตรงๆ ตอนนี้ผมไว้ใจใครไม่ได้แล้ว

ลอเรน : แม้แต่ฉันงั้นเหรอ // คำพูดของเธอทำเอาอัลเบิร์ตเงียบไป จากนั้นเธอก็คุยกับลอร่าต่อ

“เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังทีหลังนะ เอาอุปกรณ์พยาบาลของเธอมาด้วยหล่ะ”

อัลเบิร์ต : คุณมาช่วยผมแบบนี้  คุณต้องระวังตัวด้วยนะ พวกมันคงไม่หยุดแค่นี้แน่ๆ

ลอเรน : ยิ่งกว่านี้ฉันก็เจอมาแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก

อัลเบิร์ต : อังเดรโชคดีนะ ที่มีพี่สาวแบบคุณ

ลอเรน : ขอบใจนะ แต่เขาไม่ใช่น้องชายแท้ๆของฉันหรอก

อัลเบิร์ต : อ้าว งั้นเหรอ แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงหล่ะครับ

ลอเรน : เรื่องมันยาวหน่ะ เดี๋ยวจะสรุปให้ฟังก็แล้วกัน

ณ ศูนย์บัญชาการ CIA หลังจากที่พวกเขาตามหาอัลเบิร์ตไม่เจอ พวกเขาก็กลับมานั่งประชุมกัน เพื่อลงความเห็นว่าจะทำอย่างไรกันต่อ

“อัลเบิร์ตมันยังไม่ตาย แล้วนายรู้หรือเปล่า”

“ถึงมันไม่ตายมันจะทำอะไรเราได้หล่ะ ไอ้ที่พวกคุณส่งคนไปถล่มบ้านคนแบบนั้น รู้มั้ย เกือบทำให้ผมพลอยซวยไปด้วย”

“แล้วแกจะให้มันเปิดโปงเราแบบนั้นเหรอ”

“นายพูดอย่างกับว่ามันรู้อะไรงั้นแหละ”

“ก็ใช่หน่ะสิ มันรู้ข้อมูลของเราหมดแล้ว ป่านนี้มันคงหาทางต่อรองกับเราอยู่”

“ถ้างั้นเราก็ต้องตามหาแบบลับๆ อย่าให้ใครรู้ตัวสินะ”

“ใช่ ถ้าเรื่องนี้โดนปูดขึ้นมาเราจะพลอยซวยกันด้วยนะ”

“แล้วพอจะรู้หรือเปล่า อัลเบิร์ตมันติดต่อใครไว้บ้าง”

“อัลเบิร์ตเวลามันติดต่อใคร มันจะติดต่อแบบลับๆหน่ะ”

“ฉันว่า เด็กพวกนี้มันอาจจะรู้อะไรบางอย่างก็ได้” เขาเอาข้อมูลของพวกนากะให้คนที่นั่งบนโต๊ะอ่าน

“เด็กพวกนี้ อัลเบิร์ตเคยติดต่อเอาไว้ให้ทำงานอ่ะ”

“ไม่แน่นะ พวกมันอาจจะรู้อะไรก็ได้”

“งั้นก็สืบจากพวกมันก่อน แต่อย่ารุนแรงนะ พ่อแม่พวกมันแต่ละคนเป็นคนใหญ่คนโตทั้งนั้น เอาหล่ะ ไปได้”

พวกเขาแยกย้ายกันไปทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย โดยตามสืบจากแก๊งค์ของนากะก่อน