The Gang Society - เด็กเถื่อนในเมืองคนบาป

ลำดับตอนที่ #18 : ข้อมูลลับ

เมื่อรถตู้ของพวกเด็กๆมาถึงโรงพยาบาล พวกเขาก็รีบเรียกหมอให้มารับตัวนากะทันที

มาเรียน่า : คุณหมอคะ ช่วยแฟนฉันด้วยค่ะ

เหล่าพยาบาลเอาตัวนากะขึ้นเตียงแล้วพาไปยังห้องฉุกเฉิน หลังจากที่หมอพานากะเข้าไป ทุกคนก็รออย่างใจจดใจจ่อว่านากะจะเป็นอย่างไรบ้าง

โทจัง : นากะเขาจะเป็นอะไรหรือเปล่าหล่ะเนี่ย

เฮสเตอร์ : นั่นสิ ท่าทางอาการเขาจะหนักนะหน่ะ

ไอล่า : แล้วที่ตำรวจโผล่มาวันนี้มันฝีมือใครกันหล่ะ

เดลอา : ไม่แน่นะ CIA คนนั้นต้องรู้อะไรแน่ๆ

ไม่นานนัก อัลเบิร์ตก็โผล่มาพอดี ฮานโมโหเลยจะเข้าไปต่อยหน้า แต่โอ๊คห้ามไว้ พร้อมกับส่ายหน้าไม่ให้เขาทำอะไร

ฮาน : นี่ คุณจะรับผิดชอบยังไง รู้มั้ยเพื่อนผมเจ็บหนักแค่ไหน

อัลเบิร์ต : ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แล้วเพื่อนคุณเป็นยังไงบ้าง

โอ๊ค : ตอนนี้เขายังไม่ฟื้นเลยครับ ผมเป็นห่วงเขาอยู่

โซเซีย : คุณพอจะบอกได้หรือเปล่าครับว่าเกิดอะไรขึ้น

อัลเบิร์ต : ผมก็ไม่แน่ใจ แต่ต้องมีอะไรผิดพลาดในหน่วยของผมแน่ๆ

ในตอนนั้นเอง หมอก็เดินออกมาพอดี ทุกคนเลยเข้าไปถามให้แน่ใจ

ออก้า : หมอครับ เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ

หมอ : อาการเพื่อนคุณพ้นขีดอันตรายแล้วครับ ตอนนี้ต้องพักฟื้นก่อนหน่ะ

มาเรียน่า : แล้วจะเข้าเยี่ยมได้เมื่อไหร่คะ

หมอ : อาจจะพรุ่งนี้หน่ะครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ // จากนั้นหมอก็เดินจากไป

เดลแคน : แล้วที่นี่เราจะเอายังไงต่อกันดีหล่ะ

ดาริน : แล้วคุณอัลเบิร์ต จะให้เราทำงานอะไรอีกครับ

อัลเบิร์ต : ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ต่อไปนี้แก๊งค์พวกนายคงต้องระวังตัวมากขึ้นแล้วหล่ะ แก๊งค์ต่างๆในเมืองนี้หมายหัวพวกนายเอาไว้หมดแล้วหล่ะ

เวร่า : กะแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ฉันไม่แปลกใจเลย

ซื่อหง : แล้วเรื่องพวกตำรวจที่มานี่จะอธิบายยังไงหล่ะครับ

โลกิน : ใจเย็นสิ ตอนนี้เขาก็ยังอธิบายไม่ได้เลย

ฮาน : จำไว้นะ ถ้าเพื่อนผมเป็นอะไรไปอีก CIA ก็ CIA เถอะ // ฮานชี้หน้าอัลเบิร์ตจากนั้นก็เดินจากไป อัลเบิร์ตก็กำลังจะเดินกลับไป แต่โอ๊คก็ตามเขาไปติดๆ จนเขารู้ตัว

โอ๊ค : คุณครับ เรามีเรื่องต้องคุยกันหน่อย

ในขณะเดียวกัน ที่ชายปริศนากำลังจะฆ่าแซค เขากำลังเหนี่ยวไกปืน แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีก้อนหินปริศนาขว้างใส่เขา แซคอาศัยจังหวะที่เขากำลังตกใจนั้น คว้าปืนของมันแล้วก็เอาตัวมันมาเป็นโล่มนุษย์ จากนั้นก็ยิงลูกน้องของพวกมันทิ้งทั้งหมด แต่ไม่ทันไร ตัวมันเองก็สลัดตัวออกมาจากแซคได้ แซควิ่งไล่ตามมันไป แต่มันวิ่งเร็วกว่า จนกระทั่งวิ่งมาหยุดที่ซอยแห่งหนึ่ง ซึ่งมันจับตัวทริชเอาไว้เป็นตัวประกัน

“ถ้าแกเข้ามาอีกก้าวเดียว อีนี่ตายแน่”

ทริช : แซค ไม่ต้องห่วงฉัน หนีไป

“อย่าปากดีเลยคนสวย”

แซค : ถ้ามึงทำอะไรเธอ ก็ไม่ปล่อยมึงไว้แน่

“เปิดทางให้กูสิ ถ้าแบบนั้น”

แซคต้องยอมเปิดทางให้มันโดยเอาตัวทริชไปด้วย แต่ไม่ทันไร ทริชก็เหยียบเท้ามันแล้วก็หนีออกมา มันพยายามจะหนีแต่แซคยิงขามันไว้ ทำให้มันหนีไปไหนไม่ได้

“แซค อย่า ฉันยอมแล้ว”

แซค : งั้นเหรอ อย่าอยู่เลยดีกว่าแก

แซคยิงหัวมันตายคาที่ แต่อยู่ดีๆเจนก็โผล่มาพอดีโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอาพวกเขาตกใจ

ทริช : นี่ โผล่มาทำไมตอนนี้หล่ะเธอ

เจน : ขอโทษทีนะ ฉันเพิ่งได้ข้อมูลมาหน่ะ

เจนเข้าไปดูสภาพศพของผู้กองคนนั้น จากนั้นก็จับไหล่เขาไว้

เจน : มันจบแล้วสินะ

แซค : ยังหรอก ยังมีหนอนบ่อนไส้ในหน่วยของเราอีกเยอะหน่ะ

เจน : แบบนี้เราต้องเหนื่อยกว่าเดิมหน่ะสินะ

ทริช : ฉันว่าเราไปจากที่นี่ก่อนดีกว่าค่ะ ก่อนที่ตำรวจคนอื่นจะมานะ

จากนั้นพวกเขาก็เดินออกไป โดยทิ้งศพผู้กองนั่นไว้ จากนั้นตำรวจก็มาคลี่คลายสถานการณ์จนเสร็จสิ้น

2 วันต่อมา ซึ่งดูเหมือนทุกอย่างจะคลี่คลาย แซคกับเจนถูกหัวหน้าเรียกเข้าไปพบ

ผู้การสมิทธ์ : สวัสดี คุณปลอดภัยนะเมื่อคืน

แซค : ท่านรู้เหรอครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น

ผู้การสมิทธ์ : ผมรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้วหล่ะ ถ้าผู้กองชารีนยังอยู่ เขาโดนแขวนคอแน่

เจน : แล้วเรื่องหนอนบ่อนไส้ในหน่วยของเราหล่ะคะ จะทำยังไงต่อ

ผู้การสมิทธ์ : ผมอยากให้พวกคุณสองคนช่วยสืบต่อหน่ะ ผมต้องพึ่งพวกคุณแล้ว

แซค : ครับท่าน พวกเราจะจัดการเองครับ

ที่บ้านของคิร่า ในขณะที่พวกเขากำลังนั่งพักผ่อนกันอยู่ จากนั้นก็มีเสียงออดมากดที่หน้าบ้าน คิร่าวิ่งไปยังหน้าบ้านทันทีเพื่อดูว่าใครมา และแล้วก็ไม่ผิดหวัง เธอดีใจมากที่เจอเขา

“เป็นไงบ้าง สบายดีนะที่รัก”

คิร่าโผเข้ากอดชายคนนั้นทันที ราวกับว่านั้นเป็นกอดแรกของเธอกับเขา

ฮาเกน : ใจเย็นๆสิ ผมหายใจไม่ออกนะ

คิร่า : ก็คนมันคิดถึงนี่หน่า

ฮาเกน : ไม่เชิญผมเข้าบ้านหน่อยงั้นเหรอ // คิร่าพาฮาเกนเข้าไปในบ้านทันที ส่วนคนอื่นก็มองดูด้วยความสงสัย

คิร่า : ฮาเกน นี่ลอเรน เพื่อนฉัน แล้วก็อังเดร น้องชายลอเรนเขาหน่ะ

ฮาเกน : สวัสดีครับ หวังว่าพวกคุณคงจะอยู่สบายกันนะ

ลอเรน : คนนี้เหรอแฟนเธอ คิร่าเล่าให้ฉันฟังบ่อยๆหน่ะ

อังเดร : พี่ฮาเกนหล่อจังเลยครับ // ฮาเกนยิ้มกว้าง

ลอเรน : แหม่ พูดเยอะไปแล้ว นี่ก็จะเย็นแล้วนะ หาอะไรกินกันดีกว่า

พวกเขาจัดการทำอาหารเย็นทานกัน ซึ่งใช้เวลาไม่นาน แต่ระหว่างนั้นเอง ก็มีคนมากดออดหน้าบ้าน ฮาเกนออกไปรับแขก ก็พบว่า รันเป็นคนมากดออดหน้าบ้าน

ฮาเกน : มาหาใครครับ

รัน : หนูมาหาอังเดรเขาหน่ะค่ะ // ฮาเกนเชิญเธอเข้าบ้าน จนเธอมาเจอกับอังเดรเข้า

อังเดร : อ้าวรัน มาได้ไงเนี่ย

รัน : ก็มาเยี่ยมเธอนั่นแหละ เธอสบายดีนะ // ในตอนนั้นเอง ก็มีคนมาเคาะประตูหน้าบ้านอีกแล้ว ฮาเกนออกไปรับแขกอีกครั้งก็พบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งมารอที่หน้าบ้าน

ฮาเกน : มาหาใคร // ชายคนนั้นพยายามจะเข้าไปแต่ฮาเกนมาห้ามไว้ จนลอเรนออกมาดู เธอก็ทักทายเขาทันที

ลอเรน : อัลเบิร์ต ตาบ้า นี่นายมาได้ไงเนี่ย

อัลเบิร์ต : ก็ ผมมาเยี่ยมคุณนั้นแหละ ผมขอเข้าไปได้มั้ย

ฮาเกนยอมให้อัลเบิร์ตเข้าไป จากนั้นไม่นานอาหารเย็นก็เสร็จพอดี

คิร่า : เสร็จแล้วจ้า เออนี่พวกคุณสองคน อยู่ทานกับเราก่อนนะ

รัน : ยินดีค่ะ

อัลเบิร์ต : ได้เลยครับ

ลอเรน : ห่ะ เอาจริงเหรอนาย

อังเดร : เอาน่าพี่ ดูท่าทางเขาหิวนะ

จากนั้นพวกเขาก็นั่งทานอาหารด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย และพวกเขาก็คุยกันถึงเรื่องทั่วไป

ฮาเกน : ฝีมือยังดีไม่เปลี่ยนเลยนะคุณเนี่ย

คิร่า : เอ้ย ความจริงลอเรนก็ช่วยด้วยแหละ

อัลเบิร์ต : จริงเหรอครับ มิน่าอร่อยจังเลย

ลอเรน : เอ้ย ฉันแค่ช่วยหยิบโน่นหยิบนี่เฉยๆอ่ะ

รัน : แล้วนายยทำอะไรเหรอ อังเดร

อังเดร : ฉันอยู่เฉยๆ คอยเชียร์หน่ะ 555

ฮาเกน : ว่าแต่ อัลเบิร์ต คุณทำงานอะไรงั้นเหรอ

อัลเบิร์ต : ผมเป็นเจ้าหน้าที่หน่วยข่าวกรองหน่ะครับ

ฮาเกน : เหรอครับ แล้วคุณรู้หรือเปล่าครับ ว่าคนของเราที่โมกาดิชูตายเกลี้ยงไม่เหลือเลย

อัลเบิร์ต : ห่ะ ผมได้ยินว่าสถานการณ์ที่นั่นควบคุมได้แล้วนี่ครับ แสดงว่าต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ

ฮาเกน : ขอโทษทีครับ ผมแค่เป็นห่วงแทนลูกน้องผมหน่ะ

อัลเบิร์ต : ได้ครับ แล้วผมจะสืบเรื่องนี้ให้

ที่โรงพยาบาล นากะพักฟื้นเต็มที่พร้อมจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว ทุกคนดีใจกันมากที่เขาปลอดภัยแล้ว

มาเรียน่า : ปลอดภัยแล้วนะนากะ จะได้กลับบ้านซะที

นากะ : ขอบใจพวกนายมากนะที่คอยอยู่กับฉัน

โอ๊ค : ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เรื่องจิ๊บๆหน่ะ

ฮาน : ฉันว่า เราต้องไปหาอะไรกินแล้วหล่ะ

โซเซีย : เยี่ยมไปเลย เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง

ออก้า : ฉันไม่ยอมให้นายเลี้ยงคนเดียวหรอกน่า

ดาริน : ว่าแต่ พวกนายจะไปกินอะไรกันดีหล่ะ

โทจัง : มีร้านชาบูเปิดใหม่ในเมือง เดี๋ยวฉันพาไปเอง

เดลแคน : ก็ดีนะ ฉันอยากกินอะไรร้อนๆหน่ะ

เดลอา : แหม่ แล้วพวกแก๊งค์อื่นๆหล่ะ จะเอายังไงต่อหล่ะ

เวร่า : ไม่ต้องห่วงหรอก ป่านนี้พวกมันคงจะเข็ดไปอีกนานหล่ะ

โลกิน : นั้นสิ แต่อย่าลืมที่จะบุกพวกมันคืนนะ

เฮสเตอร์ : นั่นสิ อย่าลืมนะ การปฏิวัติของโลกของเรายังไม่จบนะ

ไอล่า : หง่ะ วันนี้ขอซักวันเถอะ ให้พวกเราได้พักผ่อนหน่อย

ระหว่างที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน นากะก็แต่งตัวเสร็จพอดี

ซื่อหง : โอเค พระเอกของเรามาแล้ว ไปกันดีกว่าทุกคน

จากนั้นพวกเขาก็พากันออกจากโรงพยาบาล เพื่อเดินทางไปเลี้ยงฉลองกันตามที่ตกลงไว้

ทางด้านแซคกับเจน หลังจากที่ได้รับมอบหมายตามหน้าที่ พวกเขาก็เริ่มสืบหาต้นตอของเรื่องทั้งหมดทันที

เจน : แซค ฉันลองเช็คบัญชีของผู้กองชารีนแล้ว มีเงินเข้าผิดปกติมากๆ

แซค : แล้วยังไงต่อหล่ะ ก็ผู้กองรับส่วยมาเยอะนี่

เจน : มันไม่ใช่แค่นั้นนะ เงินมันถูกส่งไปยังบัญชีอื่นๆด้วย

แซค : ลองเช็คต้นทางดูหรือยังหล่ะ

เจน : กำลังทำอยู่ มันหลายบัญชีมากเลย

แซค : บัญชีพวกนี้มีความสำคัญมากนะ มันจะรู้หมดว่าใครรู้เบื้องหลังบ้าง

ในขณะเดียวกัน ก็มีสายเข้ามาหาแซค ซึ่งทริชเป็นคนโทรมาหาเขา

แซค : ทริช มีอะไรงั้นเหรอ

ทริช : คือ ฉันมีข้อมูลอะไรบางอย่างจะให้เธอ ฉันรู้เธอต้องอยากรู้แน่ๆ

แซค : ข้อมุลอะไรงั้นเหรอ

ทริช : ข้อมูลของคนใกล้ตัวฉันหน่ะ เธอรีบมาเลยนะ ฉันรอที่มหาลัยนะ

แซค : โอเคนะ เดี๋ยวฉันจะไปรับนะ // แซครีบขึ้นรถบึ้งไปหาเธอทันที

แซคขับรถตามทางมาเรื่อยๆ จนมาเจอกับทริชซึ่งกำลังรอเขาอยู่ในร้านกาแฟ หลังจากที่เธอเจอเขา เธอรีบส่งข้อมูลให้เขาดูทันที

ทริช : แซค ฉันเจอสิ่งนี้ในคอมของลูกน้องของผู้กองนาย เจอเจ้านี้ด้วย

แซคเปิดข้อมูลของเขาเข้ากับโน้ตบุ๊คพกพาของเขา

จากนั้นเอง แซคก็เจอข้อมูลลับของผู้กองชารีนมากมาย ทำเอาแซคตาลุกวาว

แซค : เธอไปได้มาได้ยังไงหล่ะเนี่ย

ทริช : คือ ลูกน้องของผู้กองนั้นอ่ะ ฉันรู้จักเขา

แซค : อ้าว ไปรู้จักกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ

ทริช : ก็เขาเป็นน้าของฉันเอง ซึ่งท่านก็ตายแล้ว แต่ก่อนตาย ท่านได้บอกเรื่องสำคัญไว้ด้วย // เธอเล่าให้ฟังถึงเรื่องที่เจอคืนก่อน ที่เธอโดนลูกน้องของชารีนไล่ตาม จนเธอจนมุม เขากำลังจะจับเธอได้ แต่เมื่อเขาเห็นหน้าเธอ เขาก็หยุดทำร้ายเธอในทันที

“ทริช นี่เธอมาทำอะไรที่นี่”

ทริช : คุณน้า ทำไมคุณน้ามาทำอะไรแบบนี้

“ทริช น้าขอโทษ ในเป็นงานของน้า”

ทริช : น้าจะฆ่าแซคของหนูงั้นเหรอ งั้นน้าก็ต้องฆ่าหนูด้วย // ระหว่างนั้นเอง ลูกน้องของมันอีกคนหนึ่งก็ตามมาจับเธอ

“เฮ้ย จับมันเลยสิ”

น้าของเธอยิงเขาทิ้ง จากนั้นก็พาเธอไปหลบในที่ปลอดภัย แต่ทริชไม่ยอม เธอต้องการจะช่วยแซค น้าของเธอจึงต้องช่วยกับเธอด้วย ชารีนเห็นดังนั้นเลยฆ่าน้าของเธอทิ้ง แซคโชคดีที่รอดมาได้

แซค : นี่ฉันโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่เนี่ย

ทริช : เอาน่า ยังไงเราเอาข้อมูลตรงนี้ไปให้เจนดูก่อนดีกว่า // พวกเขาทั้งสองคนออกจากร้านเพื่อกลับไปยังสถานีตำรวจทันที

ทางศูนย์บัญชาการหน่วย CIA อัลเบิร์ตกลับไปรายงานเรื่องที่เขาได้ยินมาจากฮาเกน ประกอบกับเรื่อที่เขาได้ยินมาจากโอ๊ค เกี่ยวกับหนอนบ่อนไส้ใน CIA เขารู้ว่าโอ๊คแฮคข้อมูลทุกอย่าง แต่เขากับโอ๊คต้องอาศัยประโยชน์ร่วมกันอยู่ เมื่อเขาเจอไมเคิล เขาเล่าเรื่องของฮาเกนให้ไมเคิลฟังทันที ไมเคิลตกใจทันทีที่ได้ยินเรื่องที่เขาพูด

ไมเคิล : ถ้าที่นายว่าเป็นเรื่องจริง พวกเราลำบากแล้วหล่ะ

อัลเบิร์ต : นั่นสิ แต่อย่าเพิ่งกระโตกกระตากไปนะ

ไมเคิล : แล้วนายจะทำยังไงต่อหล่ะ นายคงไม่เดินดุ่มๆบอกว่าใครเป็นหนอนนะ

อัลเบิร์ต : ไม่หรอก ฉันมีวิธีของฉันก็แล้วกัน

ในระหว่างเดียวกัน ก็มีคนเริ่มระแคะระคายการสนทนาของทั้งคู่ ทำให้พวกมันเริ่มระแวงในตัวทั้งคู่

“มันจะรู้เรื่องแผนของเราหรือเปล่า”

“ไม่มีทาง สองคนนี้อยู่ในความควบคุมของเรานะ”

“ขอให้จริง อย่าให้งานใหญ่ของเราพังหล่ะ ไม่งั้นเราตายกันหมดแน่”

จากนั้นพวกมันก็เดินแยกย้ายกันไป โดยมีแผนในใจที่ต้องการจะทำให้สำเร็จ

======================================================================ดูเหมือนว่าสายลับสองคนจะโดนจับตามองจากมือที่มองไม่เห็น พวกเขาจะทำอย่างไรต่อไป ติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า