คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ฆ่าปิดปาก
เช้าวันต่อมา
ซึ่งเป็นวันเสาร์ที่ดูธรรมดาเหมือนวันเสาร์ทั่วไป
แต่เป็นวันที่พวกเด็กๆต้องทำงานใหญ่ตามสั่ง พวกเขาเตรียมความพร้อมในการทำงานสำคัญ ซึ่งงานนี้พวกเขารู้สึกว่าอันตรายกว่างานอื่นที่ผ่านมา
นากะ : เอาหล่ะพวกนาย
วันนี้คงต้องระวังกันเป็นพิเศษหน่อยหล่ะ
โทจัง : เอ๊ะนี่
ซื่อหงเขาไปไหนหล่ะเนี่ย
เดลอา : นั่นสิ
ฉันไม่เห็นเขามาตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย
โซเซีย : ได้ยินว่าโซเซียเขามีนัดเดทอะไรเนี่ยแหละ
ออก้า : เมื่อไหร่เราจะได้เดทกับเขาบ้างอ่ะ
โซเซีย : นี่
ไม่หยอดซักวันนี่จะตายมั้ยห่ะ
โอ๊ค : เอาเถอะ
แล้วงานนี้เราจะเอายังไงดีหล่ะ
ฮาน : จะยังไงหล่ะ
ก็แค่ทำงานตามสั่ง แล้วกลับบ้านก็พอแล้ว
มาเรียน่า : แต่ฉันว่า
งานนี้มันดูอันตรายกว่างานอื่นนะ
เวร่า : คิดมากน่า
คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก
โลกิน : แล้วนี่
ทางหนีทีไล่ เราคิดเอาไว้หรือยังหล่ะ
เดลแคน : ก็พอมีอยู่อ่ะ
ท่อระบายน้ำลับ ฉันสำรวจมาแล้ว
ดาริน : ท่อระบายน้ำ
ตายหล่ะ คงต้องเอาชุดมาเปลี่ยนแล้วหล่ะ
ไอล่า : นั่นสิ
รู้สึกแหยงๆยังไงชอบกลอ่ะ
เฮสเตอร์ : จะกลัวอะไรหล่ะ
ใช้รองเท้าบู้ตก็พอแล้วหล่ะ
นากะ : โอเค
งานนี้เราต้องระวังๆตัวกันหน่อย
กลับมายังในเมืองย่านไชน่าทาวน์
ซึ่งเจนขับรถตำรวจของเธอมาตามสถานที่ที่ซื่อหงนัดเอาไว้
เธอก็ชายตามองหาซื่อหงที่นัดเธอไว้ แต่ตอนนั้นเอง
ซื่อหงก็โผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
ซื่อหง : สวัสดีจ้า
คุณตำรวจคนสวย
เจน : นี่นาย
ฉันตกใจหมดเลยเนี่ย
ซื่อหง : ตกใจทำไมหล่ะครับ
เราไปกันดีกว่า // ซื่อหงไม่พูดอะไรมากจูงมือเธอไปยังร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง
ซึ่งในร้านดูตกแต่งสวยงาม ซื่อหงพาเธอไปนั่งยังมุมพิเศษของร้าน
เจน : ว้าว
ร้านสวยจังเลยนะเนี่ย
ซื่อหง : พอทานอาหารจีนได้หรือเปล่าครับ
เจน : ทานได้เหรอ
ฉันชอบอาหารจีนเลยแหละ
จากนั้นเองเจนก็สั่งมาอย่างกับจะกินเป็นสิบปี
จากนั้นพวกเขาก็นั่งทานด้วยกันอย่างมีความสุข
เจน : หวังว่านายคงจะเลี้ยงฉันได้นะ
ซื่อหง : ได้สิครับ
มากกว่านี้ก็ได้ เพราะต่อไปนี้ ผมจะได้คุมกิจการของผมเองแล้ว
เจน : จริงเหรอ
กิจการอะไรเหรอ
ซื่อหง : เป็นตลาดอาหารซีฟู้ดหน่ะครับ
ร้านใหญ่ด้วย
เจน : อ้าว
งั้นเหรอ ยินดีกับนายด้วยนะ
ซื่อหง : ว่าแต่
คุณตำรวจมีแฟนหรือยังครับเนี่ย
เจน : ยังไม่มี
นายจะถามทำไมงั้นเหรอ
ซื่อหง : ไม่มีอะไรครับ
ผมแค่อยากจะลงชื่อสมัครไว้ก่อนหน่ะ
เจน : แหวะ
ฉันคิวยาวหน่อยนะ นายรอไหวหรือเปล่าจ๊ะ
ซื่อหง : นานแค่ไหนก็จะรอคร้าบ
// จากนั้นเขาก็เดทกันต่อไปเรื่อยๆ
อย่างไม่มีท่าว่าจะสิ้นสุดเลย
ส่วนที่ห้างสรรพสินค้าในเมือง
อังเดรมาเที่ยวกับรัน ซึ่งในตอนนั้นเอง ลอเรนก็ตามมาดูอยู่ห่างๆเพราะเป็นห่วง
แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีชายคนหนึ่งเดินมาสะกิดข้างหลังเธอ ทำเอาเธอตกใจจะสอยหมัดใส่เขา
แต่เขาคว้ามือเธอเอาไว้ได้ทัน ซึ่งเขาคนนั้นก็คืออัลเบิร์ตนั่นเอง
ลอเรน : นี่นาย
นายอีกแล้วเหรอเนี่ย
อัลเบิร์ต : แหม่
โลกมันกลมจริงๆเลยนะครับเนี่ย
ลอเรน : โลกกลมอะไรของนายเนี่ย
นายมาตามน้องชายฉันทำไม
อัลเบิร์ต : ก็ผมแค่เป็นห่วงหน่ะ
ว่าแต่ ดอกไม้ของผมคุณชอบหรือเปล่า
ลอเรน : ห่ะ
นี่ดอกไม้ของนายงั้นเหรอเนี่ย
อัลเบิร์ต : ครับ
ว่าแต่ เราจะยืนคุยกันอีกนานหรือเปล่าครับ น้องคุณไปโน่นแล้ว // พวกเขาทั้งสองคนรีบตามไปติดๆ
ก็พบว่าอังเดรกับรันเข้ามาที่ร้านบิงซูร้านหนึ่ง
รัน : ฉันอยากกินที่ร้านนี้มานานแล้วอ่ะ
อังเดร : แล้วปกติเธอไม่ค่อยได้มางั้นเหรอ
รัน : ช่วงนี้ฉันเรียนหนักไปหน่อยหน่ะจ้ะ
// ครู่หนึ่งพนักงานร้านก็มารับออเดอร์จากทั้งคู่
รัน : หนุเอาสตอว์เบอร์รี่
ชีสเค้กบิงซูที่หนึ่งค่ะ
อังเดร : ผมเอาช็อคโกแลตลาวาบิงซูครับ
จากนั้นพักหนึ่ง พนักงานร้านก็เอาบิงซูมาเสิร์ฟให้ทั้งคู่
จากนั้นพวกเขาก็นั่งทานด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย
รัน : ขอชิมของเธอหน่อยสิจ๊ะ
อังเดร : ได้สิ
มาตักเอาเลยสิ
รัน : ไม่อ่ะ
เธอป้อนฉันหน่อยสิ นะๆๆๆๆๆๆ // ระหว่างที่เด็กๆกำลังสวีทกัน
ผู้ใหญ่ก็คอยจับตามองอยู่ที่โต๊ะแถวนั้น
อัลเบิร์ต : ดูเหมือนทั้งคู่จะรักกันดีนะเนี่ย
ลอเรน : ฉันก็เห็นด้วยนะ
อัลเบิร์ต : ว่าแต่
คุณจะสั่งอะไรหน่อยหรือเปล่าเนี่ย เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง
ลอเรน : งั้นเหรอ
ก็ดีเหมือนกันนะ
ส่วนที่บ้านของคิร่า
คิร่าได้ข่าวจากฮาเกนว่าเขากำลังจะถึงในวันพรุ่งนี้ เธอดีใจมากเลยโทรคุยกับเขาก่อนเพื่อให้หายคิดถึง
คิร่า : ฮาเกน
ฉันได้ข่าวว่าเธอจะถึงวันพรุ่งนี้อ่ะ
ฮาเกน : ใช่จ้ะ
ฉันกำลังจะไปหาเธอแล้ว
คิร่า : เธอจะเอาอะไรหรือเปล่า
เดี๋ยวฉันจะซื้อมาให้
ฮาเกน : ไม่เป็นไรหรอก
รบกวนเธอเปล่าๆ
คิร่า : ไม่รบกวนเลยจ้ะ
ยังไงก็รีบกลับบ้านนะ
ฮาเกน : ได้เลยจ้ะ
ยังไงก็รอฉันด้วยนะ
เมื่อถึงเวลาห้าโมงเย็น
พวกเด็กๆกับแก๊งค์คนอื่นๆก็มารวมตัวกันที่จุดนัดพบ
นากะ : เอาหล่ะ
ตอนนี้พวกเราพร้อมกันหมดแล้วนะ
โซเซีย : แล้วก็ไม่ต้องห่วงหล่ะ
คนของฉันเยอะขนาดนี้ ไม่มีใครกล้าทำอะไรหรอก
ออก้า : ว่าแต่
พวกมันจะมีกันเยอะเหมือนพวกเราหรือเปล่า
โอ๊ค : แต่พวกเรามีปืนนะ
จะกลัวอะไรกับพวกมันหล่ะ
ฮาน : โอเค
งั้นเรารีบไปดักซุ่มอยู่แถวๆนี้ดีกว่า ไปกันเลย
พวกเขากระจายคนไปยังจุดต่างๆของตึก
เพื่อรอให้พวกมันโผล่มา
โทจัง : นี่
พวกมันน่าจะมาได้แล้วนะ ทำไมมันช้าจังเลย
โลกิน : ไม่หรอกม้าง
นี่มันก็เพิ่งจะห้าโมงตรงเองนี่
เดลอา : ทุกคนไม่ต้องเถียงกัน
ฉันได้ยินเสียงรถพวกมันมาแล้วนะ
เวร่า : นั้นไง
พวกมันมากันแล้ว // พวกเขาเห็นขบวนรถของพวกมันค่อยๆเคลื่อนมายังตึกร้าง
จากนั้นพวกมันก็ค่อยๆทยอยลงจากรถมา
เดลแคน : จะเอายังไงดี
จะลงมือตอนนี้เลยดีมั้ย
ดาริน : ยังก่อนดีกว่า
เราต้องรอให้พวกมันเจรจากันก่อนนะ
ในตอนนั้นเอง พวกมันก็เริ่มการเจรจา
แต่การเจรจาดำเนินไปได้ด้วยความไม่ราบรื่นเท่าไหร่
ไอล่า : แล้วเราจะเอายังไงต่อหล่ะเนี่ย
เฮสเตอร์ : ใจเย็นสิ
ต้องรอให้พวกมันปะทะกันก่อนนะ
มาเรียน่า : ทุกคน
ดูเหมือนพวกมันจะเคลื่อนไหวกันแล้วนะ
พวกมันเปิดฉากปะทะกัน
เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วโกดัง พวกของนากะได้จังหวะจึงเข้าโจมตีพวกมันทันที
“ลุยเลยพวกเรา”
พวกของนากะเข้าปะทะกับสองแก๊งค์ใหญ่
การต่อสู้ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาสู้กันอย่างที่ไม่มีอะไรหยุดเขาได้
นากะสู้กับตัวหัวหน้าแก๊งค์เพราะเคยมีเรื่องกันมาก่อน
โซเซียกับออก้าก็เล่นคนที่เหลือ แต่คราวนี้ออก้าโดนฟาดเข้าที่หัว
โซเซียต้องมาช่วยพาตัวเขาไปหลบในที่ปลอดภัยก่อน
โซเซีย : ออก้า
เจ็บตรงไหนหรือเปล่า อย่าเป็นอะไรไปนะ
ออก้า : ฉันยังไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก
ถ้าฉันยังไม่ได้สวีทกับนาย
โซเซีย : แหวะ
แบบนี้ตายๆไปซะดีกว่า
ออก้า : อย่าใจร้ายกับเค้าสิ
โอ๊คกับฮานเห็นท่าไม่ดี
เลยให้ลูกน้องของเขาไปสู้ก่อน จากนั้นก็ไปดูอาการของออก้า
โอ๊ค : ตายหล่ะ
ออก้า นายยังโอเคหรือเปล่าอ่ะ
ฮาน : แย่หล่ะ
แบบนี้ต้องพาไปหลบข้างนอกก่อนดีกว่า
โอ๊ค : โทจัง
ช่วยฉันที
โทจังกับเดลอาต้องช่วยกันพาออก้าออกไปจากพื้นที่นั้น
แต่ในระหว่างที่พวกเขากำลังต่อสู้กัน ก็มีเสียงตำรวจออกมาคุมสถานการณ์เอาไว้
พวกเด็กๆเห็นท่าไม่ดีเลยพยายามจะหนีออกไป แต่ตำรวจก็ล้อมพื้นที่เอาไว้ทุกทาง
โทจัง : แย่แล้ว
พวกเราโดนล้อมแล้ว ทำยังไงดีหล่ะ
เดลอา : ทางหลังโกดังก็ไม่ได้งั้นเหรอ
เฮสเตอร์ : ไม่ได้เลย
ตำรวจปิดทางเข้าออกไว้หมดแล้วอ่ะ
ไอล่า : แบบนี้ต้องหนีไปที่ทางลับของเราแล้วหล่ะ
พวกเด็กๆพาลูกน้องคนอื่นๆมายังท่อระบายน้ำลับที่เตรียมไว้
จากนั้นก็ค่อยๆลงไปทีละคนอย่างเร่งรีบ
ดาริน : ฉันไม่เข้าไปเด็ดขาดเลย
เดลแคน : ถ้าอย่างงั้นขี่หลังฉันก็ได้
ไม่ต้องกลัวนะ
มาเรียน่า : แล้วนากะหล่ะ
นากะเขาไปไหนหล่ะ
นากะวิ่งมาด้วยสภาพที่เลือดท่วมตัว
มาเรียน่าต้องมาช่วยพยุงเขา
เวร่า : แย่แล้ว
นากะ นายเป็นอะไรมากมั้ยอ่ะ
โลกิน : ฉันจะพานากะไปเอง
พวกเธอช่วยเปิดทางหน่อยก็แล้วกัน
พวกเขาพากันเดินไปตามแนวท่อระบายน้ำ
เพื่อหาทางออกไปด้านนอก แต่ตำรวจก็เปิดล้อมด้านนั้นไว้ทุกทางเลย
โอ๊ค : บ้าเอ้ย
เราจะออกไปไม่ได้เลยเหรอเนี่ย
ฮาน : ใจเย็นๆน่าโอ๊ค
ถ้านายกลัวความมืดนายก็จับมือฉันไว้ก็ได้นะ
ระหว่างนั้นเอง ก็มีแสงไฟมาจากด้านหน้า
ตอนแรกพวกเขาก็ตกใจนึกว่าพวกตำรวจเจอตัวเด็กๆแล้ว แต่ความจริงนั่นก็คือ
ซื่อหง : เฮ้ย
ปลอดภัยกันนะพวกนาย
นากะ : อ้าว
ซื่อหง นึกว่าจะไม่มาแล้วซะอีก
ซื่อหง : ฉันรู้ว่าพวกนายต้องหนีมาทางท่อระบายน้ำ
ก็เลยหาทางหนีให้พวกนายยังไงหล่ะ
ซื่อหงนำทางพวกเขาเดินไปตามท่อระบายน้ำเรื่อยๆ
ซ้ายทีขวาที จนพวกเขาเริ่มจะบ่นกันแล้ว
โอ๊ค : นี่นาย
รู้ทางจริงๆหรือเปล่าเนี่ย
โซเซีย : นั่นดิ
พวกเราเหนื่อยจะตายแล้วเนี่ย นากะก็ไม่ไหวแล้วนะ
ซื่อหง : โอเค
ทางออกจะถึงใน 3 2 1 นี่ไง ท่อนี่แหละ
พวกเด็กๆค่อยๆปีนขึ้นไปด้านบนท่อนั้นเพื่อออกไป
ก็พบว่าท่อนั้นพามาถึงทางออกจริงๆด้วย หลังจากพวกเด็กๆขึ้นมาได้
พวกเขาก็มาดูอาการของนากะทันที
มาเรียน่า : นากะ
แย่แล้ว ใครก็ได้ช่วยนากะด้วย
เวร่า : เดี๋ยวฉันช่วยเรียกรถให้นะ
// เวร่าโทรเรียกรถของแก๊งค์เธอ จากนั้นก็ปรากฏรถตู้หรูหราคันหนึ่งมาจอดรับพวกเขา
“ขึ้นมาเลยครับ”
ทุกคนพาตัวนากะขึ้นไปบนรถตู้
จากนั้นก็พาตัวเขาออกไปยังโรงพยาบาล
โลกิน : หวังว่านายคงจะไม่เป็นอะไรนะเพื่อน
อีกด้านหนึ่งของเมือง
แซคกำลังพาทริชกลับไปส่งที่บ้านของเธอหลังจากที่เธอทำวิจัยเสร็จ บรรยากาศถนนดูเปลี่ยวเปล่า
อ้างว้าง ทั้งๆที่รถมันควรจะเยอะกว่านี้
แซค : ทริช
เธอจะเรียนจบอีกเมื่อไหร่หล่ะ
ทริช : ก็อีกไม่นานหรอก
เทอมนี้ก็จบแล้ว มีอะไรเหรอ
แซค : ฉันว่าจะพาเธอไปเที่ยวทะเลหน่ะ
ทริช : งั้นเหรอ
เยี่ยมไปเลย ฉันอยากไปทะเลมานานแล้ว
แซค : ถ้าเรื่องทุกอย่างมันจบลงแล้ว
ฉันจะดูแลเธอเองนะ
แต่ระหว่างนั้นเอง
ก็มีรถปริศนาคันหนึ่งไล่ตามพวกเขา จากนั้นพวกมันก็เปิดฉากยิงรถของแซค
แซคกดหัวทริชให้หลบกระสุน แล้วพยายามหาทางหนีออกจากถนนนั้น
ทริช : แซค
ฉันกลัว
แซค : ไม่ต้องกลัวนะ
ฉันไม่ยอมให้มันทำอะไรเธอหรอก
แต่ไม่ทันไร
รถของแซคเสียหลักเข้าไปในซอยแห่งหนึ่งแล้วชนกับถังขยะ ทำเอารถสตาร์ทต่อไม่ได้
แซค : ทริช
เธอต้องหนีไป
ทริช : ไม่
ฉันไม่ยอมทิ้งนายไปไหนหรอก
แซค : ถ้าเราอยู่แบบนี้เราตายกันหมดแน่
เธอต้องรอด อย่างน้อย มันก็ไม่ทำอะไรเธออีก รีบไปเร็ว พวกมันจะมาแล้ว
ทริชจำใจต้องแซคเอาไว้ข้างหลัง
ส่วนตัวเธอพยายามโทรเรียกเจนให้มาช่วย แซคเดินบาดเจ็บออกจากรถมา
ก็พบกับชายสามสี่คนพร้อมอาวุธเตรียมจัดการกับแซค
พวกมันรุมซ้อมแซค ไม่ทันไรหัวหน้าของมันก็โผล่จากรถอีกคันหนึ่ง
เดินมาหาแซคพร้อมปืนพกในมือ
แซค : แก
“ฉันไม่อยากจะฆ่านายเลยนะแซค
แต่นายดันรู้มากไปหน่ะสิ”
แซค : ฉันเดาไว้ไม่มีผิด
ว่าแกอยู่เบื้องหลังทุกอย่าง
“เฮ้อ มารู้ตอนนี้ก็สายไปแล้วหล่ะ
อย่าจองเวรกันเลยนะ”
แต่ระหว่างที่มันกำลังจะยิง
ทริชก็เผลอเตะกล่องแถวนั้น ทำเอาพวกมันได้ยินเสียง
“เฮ้ย พวกมึง ไปดูทางนั้นหน่อย”
แซคพยายามเกาะขามันไม่ให้ไปไหน
แต่มันก้เตะเข้าไปที่หน้าของแซคอีกทีจนล้ม
แซค : เฮ้อ
คิดว่าเรื่องนี้จะจบแบบไหนกันหล่ะ
“ไม่ต้องพูดมาก วันนี้ยังไงแกก็ไม่รอดหรอก”
มันเหนี่ยวไกปืนเตรียมจะยิงแซค
แซคพร้อมจะยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตน
======================================================================
แซคกำลังตกที่นั่งลำบาก เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยนะจ๊ะ ต้อนรับการกลับมา แหะๆ
ความคิดเห็น