The Gang Society - เด็กเถื่อนในเมืองคนบาป

ลำดับตอนที่ #12 : เหยื่อล่อ

เมื่อถึงวันเกิดของรัน พวกเด็กๆก็มาเที่ยวห้างสรรพสินค้าเพื่อเลือกซื้อของให้กับรัน พวกเขาใช้เวลานานมากกว่าจะเลือกซื้อของให้รัน

มาเรียน่า : นี่ๆ ซื้ออันนี้ไปสิ รันเขาชอบของแบบนี้นะ

นากะ : เธอรู้ได้ไงเหรอ

มาเรียน่า : ก็ฉันซี้กับนางมานานนี่หน่า ฉันรู้หมดหล่ะนางชอบอะไร

นากะ : ก็ดีนะ งั้นฉันเองอันนี้ให้เธอก็แล้วกัน

โอ๊ค : อืม งั้นฉันจะเอาสีนี้บ้าง จะได้ไม่ซ้ำกัน

ฮาน : ฉันซื้ออันนี้ให้เธอดีกว่า

โอ๊ค : อันนั้นนายอยากได้เองมากกว่าม้าง

ฮาน : งั้นนายก็ซื้อให้ฉันด้วยสิ // จากนั้นก็ไปอ้อนโอ๊คให้ซื้อให้หน่อย โอ๊คบอกว่ารอวันเกิดเขาก่อน

ฮาน : งั้นฉันจะรอนะ ไม่ว่านานแค่ไหน

ในตอนนั้นเอง โซเซียกำลังมองแหวนวงหนึ่ง ออก้าเห็นจึงเข้าไปถามทันที

ออก้า : มองอะไรอยู่งั้นเหรอ

โซเซีย : ก็ เลือกของขวัญให้รันเขาอยู่ไง

ออก้า : นี่ นายรู้จักเธอมากี่ปี ไม่รู้เหรอว่าเธอไม่ชอบแหวนแนวนี้

โซเซีย : เออ ไปดูที่อื่นก็ได้ // ตอนนั้นออก้าก็คว้าคอโซเซียไว้ก่อน

ออก้า : ถ้านายอยากได้ฉันจะซื้อให้นาย แต่นายต้องทำตัวดีๆให้ฉันดูก่อนนะ // โซเซียแทบคลั่ง เพราะหน้าออก้าแทบจะติดกับโซเซียอยู่แล้ว

อีกด้านหนึ่ง โทจังกับเดลอาก็ไปมองที่ด้านตุ๊กตาเด็กเล่น

โทจัง : นี่ เธอแน่ใจเหรอว่ารันเขาชอบแบบนี้

เดลอา : แน่นอน เธอบ่นตลอดว่าอยากได้ตุ๊กตาแบบนี้อ่ะ

โทจัง : แล้วเธออยากได้ซักตัวมั้ยหล่ะ

เดลอา : ถ้าเธอซื้อให้ ตัวไหนฉันก็เอาจ้า

ส่วนทางด้านเวร่าและโลกินก็ไปเลือกของอยู่เหมือนกัน

โลกิน : เธออยากซื้ออะไรหล่ะ

เวร่า : รันเขาชอบแบบนี้ แต่ไม่รู้ว่าเงินฉันจะพอหรือเปล่านะ

โลกิน : ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันออให้เธอเอง

เวร่า : ดีจังเลย งั้นฉันเลือกไปเยอะๆเลยก็แล้วกัน // เธอเลือกเยอะมากแต่โลกินไม่หวั่นเพราะบ้านเขารวยอยู่แล้ว

ในตอนนั้นเอง ดารินพาเดลแคนไปซื้อไอติมทานเพราะเธออยากทานมากๆ แต่ยังไม่มีโอกาสเลย

ดาริน : ฉันอยากกินไอติมร้านนี้มานานแล้วอ่ะ

เดลแคน : งั้นเธออยากกินแบบไหนหล่ะ เดี๋ยวฉันซื้อให้

ดารินไปเดินเลือก ส่วนเดลแคนก็ซื้อส่วนของตัวเองเหมือนกัน ดารินได้ไอติมชาเขียวแบบใหม่ ส่วนเดลแคนเลือกไอติมกาแฟ

ดาริน : เธอชอบกาแฟตลอดเลยนะ

เคลแคน : แน่นอน ฉันรักกาแฟมากเลยหล่ะ 555

ส่วนอีกด้านหนึ่ง ซื่อหงหนุ่มโสดก็มาเดินเล่นแถวนั้น แต่ก็ดันมาเจอกับเจนอย่างไม่น่าเชื่อ

ซื่อหง : ดีคร้าบ คุณตำรวจ วันนี้โลกกลมจังเลยนะครับ

เจน : อ้าว ว่าแต่นายหายดีแล้วเหรอ

ซื่อหง : หายสนิทแล้วคร้าบ วันนี้คุณตำรวจไม่ทำงานเหรอ

เจน : วันนี้ฉันหยุดวันนึงหน่ะ เลยมาซื้อของนิดหน่อย

ซื่อหง : งั้นผมช่วยนะครับคุณตำรวจ // เขาแยกตัวไปซื้อของกับเจน

ในขณะเดียวกัน เฮสเตอร์กับไอล่าก็นั่งเล่นเกมที่ตู้เกมกดด้วยกัน พวกเขาเล่นเกมยิงที่กำลังฮิตตอนนั้น

เฮสเตอร์ : ล่า ยิงทางนั้น เดี๋ยวฉันเล่นทางนี้เอง

ไอล่า : รับทราบ เกมนี้เล่นยากเป็นบ้าเลยแหะ

เฮสเตอร์ : ไม่ต้องห่วง ยากกว่านี้ฉันก็เล่นมาแล้ว

ไอล่า : จ้าพ่อคนเก่ง เอาที่สบายใจเลยจ้ะ

และในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นเองแซคกับทริชก็มานั่งทานข้าวด้วยกัน

ทริช : ฉันยังกังวลอยู่เลยเรื่องคนสะกดรอยตามฉันหน่ะ

แซค : ไม่ต้องห่วงนะ ฉันรู้แล้วว่ามันเป็นใคร กำลังจะตามตัวคนจ้างวานอยู่หน่ะ

ทริช : เธอเองก็ระวังตัวด้วยนะ ฉันไม่รู้ว่าช่วงนี้มันจะทำอะไรกับเธอหรือเปล่า

แซค : ฉันไม่เป็นไรหรอก ฉันห่วงแต่เธอมากกว่า ช่วงนี้ฉันจะไปรับไปส่งเธอเอง ไม่ต้องห่วงนะ

ส่วนที่บ้านของคิร่า หลังจากที่ลอเรนพาอังเดรไปซื้อของขวัญให้กับรัน ตอนนั้นเองช่วงเย็น อังเดรจึงแต่งตัวที่คิดว่าหล่อที่สุดในตอนนั้น

ลอเรนขึ้นมาชั้นสองเพื่อดูอังเดรว่าทำอะไรอยู่

ลอเรน : อังเดร โหว วันนี้ดูหล่อผิดปกตินะเนี่ย

อังเดร : อ้าว แล้วปกติผมไม่หล่อเหรอครับพี่

ลอเรน : หล่อสิจ๊ะ เราหล่อทุกวันแหละ

อังเดร : วันนี้พี่ก็สวยมากๆเลยนะครับ

ลอเรน : แหม่ ปากหวานนะเรา พี่ว่าเราไปกันดีกว่า เราต้องรีบกลับนะ

ลอเรนพาอังเดรลงไปยังชั้นสอง เพื่อพาไปยังงานวันเกิดของรันทันที

คิร่า : แหม่ หล่อสวยทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะจ๊ะ

ลอเรน : แหม่ นิดนึงจ๊ะ แล้วเธอจะไม่ไปจริงๆเหรอ

คิร่า : ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ฉันฝากของขวัญไปให้เขาด้วยนะ

ลอเรน : เดี๋ยวฉันกับอังเดรจะกลับมาดึกหน่อยนะ ระหว่างนี้เธอก็ระวังตัวด้วยนะ // จากนั้นเธอก็ให้ปืนกับคิร่าไว้

คิร่า : จ้า ยังไงก็โทรมาเรียกแล้วกันนะ

จากนั้นเองลอเรนกับอังเดรก็ออกจากบ้านไป ส่วนคิร่าก็กลับไปแชทคุยกับฮาเกนต่อ

ที่บ้านของรัน ในขณะที่งานเลี้ยงกำลังดำเนินไปอย่างสนุกสนาน ตอนนั้นเองรันก็กำลังรับของขวัญจากคนอื่นอยู่

ในตอนนั้นเอง พวกของนากะก็มาถึงที่บ้านของรันพอดี รันดีใจมากที่พวกเขามา

มาเรียน่า : ไงจ๊ะเพื่อน สวยนะเนี่ยวันนี้

รัน : ไงจ๊ะ คิดถึงมากๆเลย

มาเรียน่า : พวกเราซื้อของขวัญพวกนี้มาให้เธอหน่ะ // พวกเขายื่นของขวัญให้กับรัน

รัน : ขอบคุณมากๆเลยนะจ๊ะ ยังไงก็ตามสบายนะทุกคน

ทุกคนแยกย้ายเข้าไปในงาน พยายามหาเป้าหมาย ซึ่งนั่นก็คืออังเดรนั่นเอง

นากะ : พวกนาย เจอเป้าหมายหรือยังเนี่ย

โอ๊ค : ยังเลย ดูเหมือนเขายังไม่มานะ

ฮาน : หรือว่า เราจะไปรอดูหน้างานดีหล่ะ

ออก้า : ฉันว่ายังไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเขาคงมาเองหล่ะ

โซเซีย : เอาเถอะ ตอนนี้ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า ฉันหิวหล่ะ

ในตอนนั้นเอง คนอื่นๆก็ไปนั่งหาอะไรกินเนื่องจากยังไม่ได้กินอะไรมาเลย

เวร่า : พิซซ่านี่น่าอร่อยจังเลยนะ

โลกิน : มาสิ เดี๋ยวฉันป้อนให้ // โลกินป้อนพิซซ่าให้เวร่าทาน

โลกิน : กินค่อยๆสิ หาหมดแล้วเนี่ย

เวร่า : ก็มันอร่อยนี่หน่า เดี๋ยวฉันเก็บเองนะ

โทจัง : เออนี่ แล้วเธอกินเหล้าได้หรือเปล่าเนี่ย

เดลอา : ฉันไม่ค่อยชอบกินเหล้าหรอก ไม่ชอบเลย

เคลแคน : เฮ้อ น่าจะมีกาแฟซักถ้วยนะ จะดีมากเลย

ดาริน : แหม่ กะจะไม่ต้องนอนเลยใช่ไหมคืนนี้

ซื่อหง : เฮ้อ ถ้ามีวิสกี้ซักแก้วจะดีมากเลยนะเนี่ย

เฮสเตอร์ : เมื่อไหร่จะตัดเค้กหล่ะเนี่ย อยากทานเค้กพอดีเลย

ไอล่า : เหมือนกันเลย ฉันชอบเค้กมากๆ แหะๆ

ในตอนนั้นเอง อังเดรกับลอเรนก็มาพอดี ในตอนนั้นเอง รันเห็นก็ดีใจมาก เลยไปต้อนรับอังเดรทันที

รัน : อังเดร นึกว่าเธอจะมาไม่ได้แล้วซะอีกอ่ะ

อังเดร : คือ พี่ฉันอนุญาตให้มาหน่ะ

ลอเรน : สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะรัน

รัน : ขอบคุณมากค่ะพี่ ยังไงก็เชิญด้านในได้เลยนะ ส่วนอังเดร เธอมากับฉันหน่อยนะ // รันจูงมืออังเดรไปยังอีกด้านหนึ่งของบ้าน ในตอนนั้นเอง พวกของนากะก็เริ่มไหวตัวทัน รู้ว่าเป้าหมายมาแล้ว จึงพยายามจับตาดูเขาทันที

ในตอนนั้นเอง รันพาอังเดรมายังสวนแห่งหนึ่ง ซึ่งอังเดรสงสัยว่ารันมีอะไรหรือเปล่า

อังเดร : พาฉันมาที่นี่มีอะไรงั้นเหรอ

รัน : ฉันอยากเห็นของขวัญของนายก่อนหน่ะ

อังเดร : แต่ ปกติแล้วของขวัญเขาจะเปิดทีหลังไม่ใช่เหรอ

รัน : แต่ฉันอยากเห็นอ่ะ นะๆๆๆ เปิดให้ฉันดูหน่อย // อังเดรเปิดกล่องมา เป็นกำไลอันหนึ่ง ซึ่งรันดูจะชอบมาก

อังเดร : ฉันเห็นเธอชอบเต้นหน่ะ ฉันเลยซื้ออันนี้มา เห็นว่ามันเข้ากับเธอหน่ะ

รัน : ขอบคุณมากนะจ๊ะ // รันสวมกำไลนั้นที่ข้อมือซ้ายของเธอ

รัน : นี่ อังเดรจ๊ะ เดี๋ยวฉันขอคุยอะไรกับเธอหน่อยนะ

ในตอนนั้นเอง นากะกับเพื่อนคนอื่นๆก็แอบมองพวกเขาทั้งสองคน

โอ๊ค : นั่นไง อังเดรเป้าหมายของเราหน่ะ

ออก้า : แล้วเราจะเอายังไงต่อหล่ะ

ฮาน : เราต้องพยายามผูกมิตรกับเขาหน่ะสิ

โซเซีย : คงงั้นอ่ะ เดี๋ยวฉันดูพวกเขาให้เอง

ในตอนนั้นเอง รันก็นั่งข้างอังเดรแล้วคุยกันเรื่องทั่วไป

รัน : อังเดร ทำไมพวกนั้นถึงตามล่าเธอหล่ะ แล้วพี่สาวของเธอหล่ะ

อังเดร : ฉันเกิดที่บราซิล พ่อแม่ฉันเป็นใครฉันยังไม่รู้เลย ฉันเคยโดนลักพาตัวเอาไปขายให้พวกเศรษฐีหน่ะ พี่ลอเรนเธอช่วยฉันไว้ เขาเลี้ยงดูฉันเหมือนพี่สาวคนหนึ่งเลยหล่ะ แต่พวกมันก็จะมาจับตัวฉันกลับไปอีก

รัน : ของฉันหน่ะเหรอ พ่อแม่ฉันเป็นคนจีนแผ่นดินใหญ่ พวกท่านถูกคู่แข่งทางธุรกิจฆ่า พี่ชายฉันพาฉันหนีมาอเมริกา แต่ก็ยังโดนฆ่าตายอีก ฉันเลยเป็นเด็กกำพร้า โชคดีที่พ่อแม่ฉันทิ้งเงินจำนวนหนึ่งกับกิจการให้ เมื่อฉันเรียนจบ ฉันจะได้ทำธุรกิจต่อจากพ่อแม่ฉัน

อังเดร : เสียใจด้วยนะ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะช่วยปกป้องเธอเองนะ

รัน  :  ขอบคุณมากนะ // รันหอมแก้มอังเดรไปหนึ่งที จากนั้นก็จูงมือเขาไปตัดเค้ก จากนั้นเอง พวกเขาก็มารวมตัวกันเพื่อตัดเค้ก แต่ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น มีกลุ่มชายติดอาวุธบุกเข้าไปในนั้น ลอเรนจึงต้องพาเด็กคนอื่นๆเข้าไปในบ้าน

ลอเรน : ทุกคน อยู่ข้างหลังฉันไว้นะ

แต่พวกของนากะไม่ยอมง่ายๆ พวกเขาเข้าตะลุมบอนกับพวกนั้นยกใหญ่ โชคดีที่พวกนั้นไม่ได้พกปืนมา พวกของนากะเลยสู้กับพวกมันได้อย่างพอฟัดพอเหวี่ยง

ในขณะนั้นพวกด้านนอก ก็นำคนบุกเข้าไปจับตัวอังเดรอีก

“ลูกพี่ ทำไมเราไม่ใช้ปืนไปเลยหล่ะ”

“จะบ้าเหรอ แบบนั้นสินค้าของเราก็เสียหายหน่ะสิ ฉันต้องการมันเป็นๆนะเว้ย”

พวกมันพยายามบุกเข้าไปอีก ตอนนั้นอังเดรเห็นมันพยายามจะจับรัน อังเดรจึงเข้าไปช่วย แต่สู้พวกมันไม่ได้ ลอเรนเลยเข้าไปช่วยอีกแรง

พวกของนากะไล่อัดพวกมันจนถอยออกไป แล้วในขณะเดียวกัน ตำรวจก็มาพอดี

“ลุกพี่ ตำรวจมา เอายังไงดีหล่ะพี่”

“ห่ะ งั้นรีบหนีก่อนเร็ว”

พวกมันขึ้นรถแล้วหนีไป ส่วนตำรวจก็เข้าควบคุมสถานการณ์ในพื้นที่นั้น ซึ่งเจนเป็นคนมาดูสถานการณ์เอง

ซื่อหง : อ้าวคุณตำรวจ ไหนบอกวันนี้หยุดไงครับ

เจน : เห็นทางหน่วยบอกว่าเป็นคดีใหญ่ ฉันก็เลยมาหน่ะ

ซื่อหง : ใหญ่อะไรกันหล่ะครับ แต่พวกกุ๊ยมาปล้นบ้านหน่ะครับ

เจน : เอ๊ะ มันแปลกๆอยู่นะ

ในตอนนั้นเอง ตำรวจข้างนอกก็จับตัวพวกกุ๊ยด้านนอกได้

“คุณเจนครับ ไม่เสียเที่ยวเลยครับเที่ยวนี้ เราจับไอ้รามอส หนึ่งในขบวนการลักเด็กได้ครับ”

เจน : ดีมาก จับเอาไปเลย ให้ทางหน่วยสอบสวนด้วย

ในระหว่างนั้นเอง ก็มีชายคนหนึ่งในชุดสูทที่คุ้นเคย ซึ่งนั่นก็คืออัลเบิร์ต C.I.A คนดังนี่เอง เขาเดินมาเรียกนากะให้ไปคุยด้วย

อัลเบิร์ต : ทำได้ดีมากวันนี้

นากะ : นี่คุณให้เด็กคนนั้นเป็นเหยื่อล่อพวกมันงั้นเหรอ

อัลเบิร์ต : ใจเย็นๆสิ ที่ฉันทำก็เพื่อช่วยเด็กคนนั้นนะ

ในระหว่างนั้นเอง ลอเรนก็เดินเข้าไปพอดี เธอพยายามจะไปหาเรื่องอัลเบิร์ต

ลอเรน : แกคิดจะทำอะไรกับน้องฉันห่ะ

อัลเบิร์ต : ใจเย็นๆครับคุณผู้หญิง ที่ผมทำนี่ก็เพื่อปกป้องคุณนะ

ลอเรน : ปกป้องยังไงหล่ะหะ

อัลเบิร์ต : ก็ดูสิครับ วันนี้เราจับตัวใหญ่ของมันได้คนหนึ่ง เพื่อจะขยายผลไงหล่ะ

ลอเรน : พวกคุณจะทำอะไรก็ได้ แต่อย่าคิดไม่ดีกับน้องฉันเด็ดขาด

อัลเบิร์ต : ผมรับรองครับ ว่าแต่ คุณทำงานอะไรงั้นเหรอ

ลอเรน : สำคัญด้วยเหรอ นายก็หาคำตอบเอาเองก็แล้วกัน

ในตอนนั้นเองอังเดรก็พยายามปลอบใจรันอยู่ ตอนนั้นนากะก็เดินเข้าไปเขา

อังเดร : ขอบคุณมากนะครับ

นากะ : ปลอดภัยแล้วนะนาย

อังเดร : ดีนะที่พวกพี่มาช่วยไว้ ไม่งั้นแย่แน่ครับ

นากะ : ไม่เป็นไรหรอก ฉันว่าฉันคิดอะไรได้แล้วหล่ะ

อังเดร : มีอะไรเหรอครับพี่

นากะ : ฉันว่าเรามาเป็นเพื่อนกันดีกว่า

======================================================================

ดูเหมือนพวกเขาจะต้องผูกมิตรกันแล้ว แต่พวกเด็กๆจะทำยังไงกันต่อ ติดตามชมตอนหน้าจ้า

ขอคนละเม้นท์ด้วยนะแจ๊ะ!!