คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : รับผิดชอบ
5 วันต่อมา หลังจากที่พวกเขาต่อสู้อย่างยากลำบาก
ซึ่งคนของจอมยุทธ์บาดเจ็บล้มตายไปมากมาย จนทหารหลายนายเริ่มจะไม่อยากสู้ศึกต่อไปอีกแล้ว
จอมยุทธ์ : เอาหล่ะทุกคน
เหลือเวลาอีกแค่สองวัน สงครามก็จะสงบแล้ว
เงา : พวกมันโคตรอึดเลยครับหัวหน้า
โซ่ตวง : นั้นสิ
เหมือนว่าพวกมันมีแค้นส่วนตัวอะไรด้วยหล่ะ
จระเข้ : มันคือความโกรธแค้นของชนชั้นกรรมาชีพที่มีต่อนายทุนไงหล่ะ
เนสซี : ก็เลยต้องออกมาฆ่าคนบริสุทธิ์ที่ไม่รู้อะไรด้วยงั้นเหรอ
ดอกฝ้าย : ใจเย็นสิเนสซี
เขาก็พูดถูกนะ ฉันเคยเห็นสภาพแบบนี้ ฉันรู้ดี
จอมยุทธ์ : นั้นสินะ
ใจเขาใจเรา นั้นคงจะเป็นสิที่เขาต้องการ
ความมืด : ว่าแต่ตอนนี้เราจะทำยังไงต่อหล่ะ
แมงมุมแม่ม่ายดำ : จะทำยังไงหล่ะจ๊ะ ก็สู้กับพวกมันสิ
กระดาษ : อยากให้สหรัฐรีบส่งกำลังมาช่วยจัง
หมาป่าดำ : พวกนั้นคงกำลังยุ่งกับสงครามที่อื่นหล่ะมั้ง
ระหว่างนั้นเอง
แฮมเตอร์กับราชินีก็เอาอาหารกลางวันมาให้พวกเขา
แฮมเตอร์ : ทุกคน
มากินอะไรกันก่อนเร็ว
อนูบิส : ว้าว
ดีจังเลย กำลังหิวอยู่พอดี
ราชินี : รีบมากินก่อนสิ
กำลังร้อนๆเลยนะทุกคน
พวกเขานั่งล้อมวงทานอาหารกลางวันกันจนอิ่ม จากนั้นพวกเขาก็เตรียมแยกย้ายไปประจำที่หน่วยของตน
โซ่ตวง : ฉันว่าเธอไปอยู่แนวหลังดีกว่า
เธอไม่เคยอยู่แนวหน้านี่
ราชินี : คนเรามันก็ต้องมีครั้งแรกนี่
ถูกมั้ยหล่ะ
จอมยุทธ์ : รู้อะไรมั้ย
วันที่ฉันไปทำสงครามครั้งแรก ฉันไม่เคยคิดอยากไปอีกเลย
เงา : นั้นสินะหัวหน้า
ผมเองก็เบื่อแล้วเหมือนกัน
ระหว่างที่แฮมเตอร์กำลังเอาถ้วยชามอะไรไปเก็บ
ก็เดินไปเจอกับอนูบิสพอดี
แฮมเตอร์ : ขอโทษจ้ะ
อนูบิส : ไม่เป็นไรครับ
เออนี่เธอ เป็นแฟนเงาเขาหรือเปล่าอ่ะ
แฮมเตอร์ : ยังไม่ใช่แฟนหรอกจ้ะ
อนูบิส : อ้อครับ
คืออยากจะบอกว่า เวลาเงาเขารักใครเขาจริงจังนะครับ
แฮมเตอร์ : เออ
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเหรอ
อนูบิส : ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ
แค่อยากจะบอกว่า ถ้าวันหนึ่งคุณลงเอยกับเงา คุณจะรู้ว่าเขาแสนดีแค่ไหน // จากนั้นอนูบิสก็เดินจากไป
ณ สนามเพลาะหลักแนวหน้า พวกของจอมยุทธ์กำลังพักผ่อนและตรวจความเรียบร้อยกันอยู่
พวกของเขาบางส่วนก็นั่งคุยกันเพื่อคลายเหงา
แมงมุมแม่ม่ายดำ : เออนี่ความมืด ฉันอยากไปอเมริกาอ่ะ นายพาฉันไปเที่ยวได้มั้ยอ่ะ
ความมืด : ได้สิ
ถ้าจบสงครามเดี๋ยวเราไปเที่ยวกันนะ
แมงมุมแม่ม่ายดำ : เย้ ดีใจจังเลย ฉันอยากไปเมืองนอกมานานแล้ว
ความมืด : แสดงว่าทำแต่งานเยอะไปหล่ะสิ
หัดหาความสนุกใส่ตัวซะบ้างสิ
แมงมุมแม่ม่ายดำ
: ก็คิดอยู่นะ
กระดาษ : นี่ เธอเป็นทหารมากี่ปีเหรอ
หมาป่าดำ : ตั้งแต่วัยรุ่นหน่ะ
แล้วทำไมนักวิทยาศาสตร์อย่างนายถึงไม่ทำงานในห้องแล็ปอ่ะ
กระดาษ : ฉันก็เคยทำ แต่เกือบเอาตัวไม่รอดหน่ะ
หมาป่าดำ : ทำไมถึงไม่รอดหล่ะ เล่าให้ฟังหน่อยสิ
กระดาษ : ไว้รอดจากที่นี่ก่อนเถอะ
ฉันจะบอกให้หมดเปลือกเลยจ้ะ
ระหว่างนั้นเอง
ก็มีทหารหญิงสองคนเดินมารายงานตัวกับจอมยุทธ์
โจกกี้เกล : ท่านคะ ดิฉันมารายงานตัวเพื่อเข้าประจำการค่ะ
จอมยุทธ์ : เอาหล่ะ แล้วพวกคุณชื่ออะไรกันบ้างหล่ะ
“ดิฉันโจกกี้เกล หน่วยจู่โจมพิเศษค่ะ”
“ดิฉันนางฟ้า แพทย์สนามค่ะ”
หมาป่าดำ : อ้าว พวกเธอ มาด้วยเหรอเนี่ย
โจกกี้เกล : อ้าว หมาป่าดำ คิดถึงจังเลยเพื่อนรัก // จากนั้นโจกกี้เกลก็กอดไปกอดแล้วหอมแก้มหมาป่าดำ
นางฟ้า : ฉันคิดว่าเธอตายไปแล้วอีกนะเนี่ย
หมาป่าดำ : ฉันสบายดีจ้ะ คิดถึงพวกเธอมากๆเลย
เงา : โอ้ โลกกลมจริงๆ เพื่อนมาเจอกันซะงั้น
อนูบิส : ทำไมหล่ะ ทีเรายังกลับมาเจอกันได้เลยนะเนี่ย
จอมยุทธ์ : เอาหล่ะครับ เราคงทักทายกันได้เท่านี้ก่อนนะ
ตอนนี้พวกคุณไปประจำที่หน่วยกันก่อนนะ โจกกี้เกล คุณไปอยู่กับหมาป่าดำ ส่วนนางฟ้า
คุณช่วยไปรักษาเชลยที่บาดเจ็บก่อนนะ
จากนั้นพวกเขาก็แยกกันไป
ทางด้านนางฟ้าซึ่งไปรักษาเชลยอยู่นั้น ก็โดนพวกเชลยลวนลามด้วยคำพูด
ทำเอาเธอไม่กล้าเข้าไป จากนั้นมันพยายามจะเข้าหาตัวเธอ
แต่จระเข้ก็ลากคอมันออกมาก่อน
“มึงยุ่งอะไรด้วยวะจระเข้”
“เขาอุตส่าห์มารักษาพวกมึง
มึงยังทำตัวแบบนี้อีกเหรอวะ”
เนื่องจากจระเข้อาการหนักสุดเนื่องจากบาดแผลของเขา
นางฟ้าจึงพาเขาไปรักษาในห้องพยาบาล
นางฟ้า : ขอบคุณมากนะคะที่มาช่วยฉัน
จระเข้ : วันหลังคุณก็อย่ามาคนเดียวสิ พวกมันหน่ะกุ๊ยทั้งนั้น
นางฟ้า : แต่ดูคุณจะไม่เหมือนพวกเขานะ คุณชื่ออะไรเหรอ
จระเข้ : ผมจระเข้หน่ะ คุณคงจะเป็นนางฟ้าสินะ
นางฟ้า : อุ๊ย คุณรู้ชื่อฉันได้ไงเนี่ย
จระเข้ : ก็หน้ากากคุณมันบ่งบอกนี่หน่า // นางฟ้าเขินหน้าแดงจากนั้นก็รักษาจระเข้ต่อ
ทางด้านโจกกี้เกล
ซึ่งหลังจากที่คุยกับหมาป่าดำเสร็จ เธอกำลังจะไปตรวจการณ์อีกที่หนึ่ง
จากนั้นเธอก็เจอกับอนูบิสพอดี
อนูบิส : ดีครับ เธอคงจะมาใหม่สินะ
โจกกี้เกล : ใช่จ้ะ เธอชื่ออะไรเหรอ
อนูบิส : ผมอนูบิส เธอคือโจกกี้เกลใช่มั้ย
โจกกี้เกล : ใช่จ้า เธอจะไปไหนงั้นเหรอ
อนูบิส : ฉันจะไปลาดตระเวนทางนั้นซักหน่อย
โจกกี้เกล : ทางเดียวกันเลย งั้นฉันขอไปกับเธอหน่อยสิ
จากนั้นพวกเขาทั้งสองก็ไปลาดตระเวนด้วยกันจนมืดค่ำ
ในขณะที่คนอื่นๆกำลังทำงานกันอยู่
วันสุดท้ายของสงครามภายใน
พวกเขาทั้งสองฝ่ายต่างก็เตรียมป้องกันที่มั่นของตนจนวินาทีสุดท้าย
เนื่องจากวันนี้เป็นวันตัดสินชะตาของพื้นที่แห่งนี้
คิงอีกาดำมาบัญชาการรบด้วยตัวเอง
ผบ.แมวตาเดียวกำชับกับจอมยุทธ์ว่าห้ามเสียพื้นที่ตรงนี้ให้แก่ศัตรูเด็ดขาด
คิงอีกาดำ : เอาหล่ะทุกท่าน การรบในวันนี้
จะเป็นตัวตัดสินทุกอย่าง ในใครมีอะไรจะเสนอหรือเปล่าหล่ะ
แมวตาเดียว : ครับตอนนี้พวกคอมมิวนิสต์พร้อมโจมตีเต็มที่
ทหารของมันมีมากกว่าเราหลายเท่า
นกอินทรี : พื้นที่ตรงนี้มีความสำคัญกับเรามาก
ถ้าเสียมันไปโอกาสที่พวกมันจะใช้พื้นที่นี้ประชิดเมืองหลวงจะมีสูงมาก
วัว : แต่ตอนนี้ทหารของเราอ่อนล้า บาดเจ็บไปมาก
เราต้องทำอะไรซักอย่างแล้วหล่ะ
แมวตาเดียว : งั้นเราคงต้องหวังพึ่งผู้พันจอมยุทธ์คนเดียวแล้วหล่ะ
คิงอีกาดำ : ที่เราต้องทำคือยันพื้นที่นี้ไว้ก่อนหกโมงเย็นสินะ
แมวตาเดียว : แต่ผมว่า พวกมันคงไม่รีรอ
คงจะรีบยกลงมาตีเราแน่นอนครับ
นกอินทรี : เรามีทหารทั้งหมดเท่าไหร่หล่ะ
แมวตาเดียว : ที่เรามีรวมถึงกองกำลังจากสหประชาชาติก็รวมๆแล้ว 50000 ได้หน่ะ
นกอินทรี : แล้วของพวกมันหล่ะ
วัว : ผมสืบมาว่า ราวๆ 4 แสนคนได้
คิงอีกาดำ : ถ้าแบบนั้น เราคงต้องหวังพึ่งปาฏิหาริย์แล้วหล่ะ
ณ กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส
ควีนมังกรซึ่งนั่งรอฟังผลของสงครามทางวิทยุก็เฝ้ารอผลอย่างใจจดใจจ่อ
ระฆัง : พี่ครับ ดื่มชาหน่อยนะครับ
ควีนมังกร : ไม่รู้ว่าสามีฉันกับลูกๆจะเป็นยังไงกันบ้างนะ
ระฆัง : ทางเรามีทหารมือดีที่สุดคอยคุ้มกันอยู่
ไม่ต้องเป็นกังวลหรอกครับพี่
ควีนมังกร : เฮ้อ ความจริงฉันน่าจะพาพวกเขาออกมาพร้อมกันด้วยนะ
ทางด้านหมู่ป่าซึ่งกำลังนั่งคิดถึงจอมยุทธ์อยู่
ก็เขียนจดหมายของเธอแล้วส่งไปหาเขา
เจ้าหญิง : ทำอะไรอยู่เหรอลูก
หมูป่า : กำลังเขียนจดหมายถึงจอมยุทธ์เขาอยู่หน่ะแม่
เจ้าหญิง : คาดว่าสงครามคงจะจบอีกไม่ช้าแล้วหล่ะลูก
หมูป่า : แต่หนูเป็นห่วงเขานี่แม่
เจ้าหญิง : จอมยุทธ์เขาเป็นคนเก่ง
เขาต้องไม่เป็นอะไรอยู่แล้วลูก
ทางด้านจิงโจ้กับทุเรียนซึ่งกำลังวางแผนการรบอยู่
พวกเขาก็คุยกันถึงสงครามที่จะเกิดขึ้น
ทุเรียน : วันนี้แล้วสินะพี่ ทุกอย่างก็คงจะจบแล้ว
จิงโจ้ : นั่นสินะ ให้มันจบไปซะได้ก็ดี
ทุเรียน : แล้วพี่ไม่ขังเชลยหญิงคนนั้นรวมกับคนอื่นๆเหรอพี่
จิงโจ้ : อาหมวยงั้นเหรอ
ฉันว่าเธอดูแตกต่างจากเชลยคนอื่นอ่ะนะ
ทุเรียน : ไม่ใช่เพราะพี่ชอบเขางั้นเหรอ
ระหว่างนั้นเองก็มีจดหมายเขียนมาถึงทุเรียน
นั้นก็คือจดหมายของโพนี่นั้นเอง
ทุเรียน : ผมไปเขียนจดหมายตอบโพนี่ก่อนนะพี่ // จิงโจ้เห็นดังนั้นจึงไม่น้อยหน้าน้องชายตัวเอง
ไปเยี่ยมอาหมวยมั้งดีกว่า
จิงดจ้สั่งให้ทหารปรับปรุงห้องขังให้กับอาหมวยเป็นอย่างดี เพราะเขากลัวว่าเธอจะอยู่ไม่ได้
ระหว่างนั้นเอง จิงโจ้เห็นอาหมวยนั่งกอดเข่าอยู่ข้างใน เลยไปคุยกับเธอ
จิงโจ้ : เป็นอะไรไปอ่ะ
อาหมวย : ฉันคิดถึงบ้านหน่ะ นายปล่อยฉันไปไม่ได้เหรอ
จิงโจ้ : ฉันปล่อยเธอกลับไปได้ แต่เธอจะตายอยู่ด้านนอกนะ
อาหมวย : ฉันไม่เป็นไรง่ายๆหรอกน้า
จิงโจ้ : แต่ฉันเป็นห่วงเธอนี่หน่า
อาหมวย : ทำไมนายต้องมาเป็นห่วงศัตรูแบบฉันหล่ะ
จิงโจ้ : เธอเห็นฉันเป็นศัตรูงั้นเหรอ
อาหมวย : ก็ฉัน แค่สงสัยหน่ะ
นายทำดีกับฉันทั้งๆที่ฉันจะฆ่านาย ทำไมหล่ะ
จิงโจ้ : ทำไมเหรอ
ก็แค่ฉันไม่อยากเห็นเธอเป็นสัตว์สงครามไงหล่ะ เพราะเธอคือดอกไม้สำหรับฉันนะ
อาหมวยนิ่งไปพักนึง
จากนั้นจิงโจ้ก็พูดต่อว่า “ฉันปล่อยเธอออกไปได้นะ แค่เธอขอ”
ทางด้านแนวหน้า
ซึ่งพวกเขาเตรียมพร้อมเพื่อรับศึกสุดท้ายที่ใกล้เข้ามา
โซ่ตวงเรียกราชินีมาคุยด้วยระหว่างนั้น
โซ่ตวง : คุยอะไรด้วยหน่อยสิ
ราชินี : มีอะไรเหรอโซ่ตวง
โซ่ตวง : ฉันอยากให้เธอหลบไปให้พ้นจากแนวหน้า มันอันตราย
ราชินี : ฉันไม่ไปถ้าไม่มีนายหรอก
โซ่ตวง : อย่าดื้อสิ เพราะฉันต้องนึกถึงเรื่องอนาคตของเรานะ
ราชินี : เธอจะพูดอะไรงั้นเหรอ
โซ่ตวง : ฉันจะบอกว่า พอสงครามจบ ฉันจะขอเธอแต่งงาน
เข้าใจหรือยังหล่ะ
ราชินี : โซ่ตวง ฉัน เข้าใจนะ แต่เธอต้องรู้นะ ถ้าเธอตาย
แล้วฉันจะอยู่กับใครหล่ะ
โซ่ตวง : ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่เป็นไรง่ายๆอยู่แล้ว
ทางด้านแฮมเตอร์
ซึ่งกำลังรอดักเจอเงาอยู่ เพื่อถามเรื่องที่เธอสงสัย
แฮมเตอร์ : เงา ฉันถามอะไรหน่อยสิ
เงา : มีอะไรงั้นเหรอ
แฮมเตอร์ : เรื่องของเธอกับเพื่อนเธอ ที่ว่า
เงา : ว่าอะไรเหรอ ก็เราเพื่อนกันนี่
แฮมเตอร์ : ที่นายเป็นอย่างว่ากับเพื่อนนาย
นี่จริงหรือเปล่าอ่ะ
เงาอ้ำอึ้งไปพักนึง
แฮมเตอร์ : ตอบฉันมาสิเงา
เงา : ก็ได้ ฉันกับอนูบิสเคยรักกันหน่ะ
เธอคงรู้แล้วสินะ เธอคงรังเกียจฉัน แต่ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ // เงาพยายามเดินจากไปแต่แฮมเตอร์ก็กอดเงาไว้ด้านหลัง
แฮมเตอร์ : ฉันรู้ คนเราเคยมีอดีตกันทั้งนั้น
แต่ฉันขอบบอกว่า ฉันไม่เคยรังเกียจนายเลยนะเงา
เงา : แฮมเตอร์ นี่เธอ
แฮมเตอร์ : ฉันรักเธอนะเงา ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นอะไร สำหรับฉัน
เธอคือคนที่ฉันรัก
เงา : ขอบคุณมากนะแฮมเตอร์
แต่ไม่ทันไร
ลูกปืนใหญ่จากอีกฝั่งหนึ่งก็ตกใส่ที่มั่นของพวกจอมยุทธ์
พวกเขาหนีเข้าสนามเพลาะกันอย่างลนลานเพราะไม่ทันได้เตรียมตัว
เงา : เจ้าชายทุเรียนกับจิงโจ้เข้าที่กำบังหรือยัง
โซ่ตวง : ไม่ต้องห่วงน่า พวกเขาปลอดภัยแล้ว
ระหว่างนั้นเอง
ลูกปืนใหญ่ก็มาตกใส่ใกล้ๆกับเงา จอมยุทธ์วิ่งไปผลักตัวเงาออกจนโดนแรงระเบิดจนสลบไป
ทุกคนรีบเข้ามาดูอาการอย่างรวดเร็ว
เงา : หัวหน้า เป็นอะไรหรือเปล่าครับ
โซ่ตวง : เฮ้ย หัวหน้านิ่งไปแล้ว หรือว่าจะตายแล้วอ่ะ
แมงมุมแม่ม่ายดำตรวจชีพจรแล้วพูดว่า
“ชีพจรยังเต้น ไม่มีบาดแผล สงสัยจะเกิดจากแรงกระแทกหน่ะ”
หมาป่าดำ : แล้วเราจะทำยังไงต่อหล่ะ
เนสซี : ฉันจะพาหัวหน้าไปหลบที่แนวหลังก่อนนะ พวกนาย
ไปกับฉันหน่อยสิ
กระดาษกับความมืดช่วยกันหิ้วปีกจอมยุทธ์ไปหลบที่แนวหลัง
พวกเขาไม่รู้จะทำยังไงกันต่อ
อนูบิส : แล้วที่นี่นเราจะทำยังไงกันต่อหล่ะ
โซ่ตวง : เราต้องมีคนคุมหน่วยนี้แทนหัวหน้าไปก่อนหน่ะ
เงา : ฉันทำเอง หัวหน้าเสี่ยงชีวิตเพื่อฉัน
ฉันจะรับผิดชอบชีวิตทุกคนที่นี่เอง
======================================================================
สงครามในช่วงเวลาสุดท้ายเริ่มต้นขึ้นแล้ว พวกเขาจะเอาตัวรอดไปได้หรือไม่ ติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
ความคิดเห็น