ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    The Mask Land - สมรภูมิแยกแผ่นดิน

    ลำดับตอนที่ #20 : รับผิดชอบ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 54
      0
      27 ม.ค. 61

    5 วันต่อมา หลังจากที่พวกเขาต่อสู้อย่างยากลำบาก ซึ่งคนของจอมยุทธ์บาดเจ็บล้มตายไปมากมาย จนทหารหลายนายเริ่มจะไม่อยากสู้ศึกต่อไปอีกแล้ว

    จอมยุทธ์ : เอาหล่ะทุกคน เหลือเวลาอีกแค่สองวัน สงครามก็จะสงบแล้ว

    เงา : พวกมันโคตรอึดเลยครับหัวหน้า

    โซ่ตวง : นั้นสิ เหมือนว่าพวกมันมีแค้นส่วนตัวอะไรด้วยหล่ะ

    จระเข้ : มันคือความโกรธแค้นของชนชั้นกรรมาชีพที่มีต่อนายทุนไงหล่ะ

    เนสซี : ก็เลยต้องออกมาฆ่าคนบริสุทธิ์ที่ไม่รู้อะไรด้วยงั้นเหรอ

    ดอกฝ้าย : ใจเย็นสิเนสซี เขาก็พูดถูกนะ ฉันเคยเห็นสภาพแบบนี้ ฉันรู้ดี

    จอมยุทธ์ : นั้นสินะ ใจเขาใจเรา นั้นคงจะเป็นสิที่เขาต้องการ

    ความมืด : ว่าแต่ตอนนี้เราจะทำยังไงต่อหล่ะ

    แมงมุมแม่ม่ายดำ : จะทำยังไงหล่ะจ๊ะ ก็สู้กับพวกมันสิ

    กระดาษ : อยากให้สหรัฐรีบส่งกำลังมาช่วยจัง

    หมาป่าดำ : พวกนั้นคงกำลังยุ่งกับสงครามที่อื่นหล่ะมั้ง

    ระหว่างนั้นเอง แฮมเตอร์กับราชินีก็เอาอาหารกลางวันมาให้พวกเขา

    แฮมเตอร์ : ทุกคน มากินอะไรกันก่อนเร็ว

    อนูบิส : ว้าว ดีจังเลย กำลังหิวอยู่พอดี

    ราชินี : รีบมากินก่อนสิ กำลังร้อนๆเลยนะทุกคน

    พวกเขานั่งล้อมวงทานอาหารกลางวันกันจนอิ่ม จากนั้นพวกเขาก็เตรียมแยกย้ายไปประจำที่หน่วยของตน

    โซ่ตวง : ฉันว่าเธอไปอยู่แนวหลังดีกว่า เธอไม่เคยอยู่แนวหน้านี่

    ราชินี : คนเรามันก็ต้องมีครั้งแรกนี่ ถูกมั้ยหล่ะ

    จอมยุทธ์ : รู้อะไรมั้ย วันที่ฉันไปทำสงครามครั้งแรก ฉันไม่เคยคิดอยากไปอีกเลย

    เงา : นั้นสินะหัวหน้า ผมเองก็เบื่อแล้วเหมือนกัน

    ระหว่างที่แฮมเตอร์กำลังเอาถ้วยชามอะไรไปเก็บ ก็เดินไปเจอกับอนูบิสพอดี

    แฮมเตอร์ : ขอโทษจ้ะ

    อนูบิส : ไม่เป็นไรครับ เออนี่เธอ เป็นแฟนเงาเขาหรือเปล่าอ่ะ

    แฮมเตอร์ : ยังไม่ใช่แฟนหรอกจ้ะ

    อนูบิส : อ้อครับ คืออยากจะบอกว่า เวลาเงาเขารักใครเขาจริงจังนะครับ

    แฮมเตอร์ : เออ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเหรอ

    อนูบิส : ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่อยากจะบอกว่า ถ้าวันหนึ่งคุณลงเอยกับเงา คุณจะรู้ว่าเขาแสนดีแค่ไหน // จากนั้นอนูบิสก็เดินจากไป

    ณ สนามเพลาะหลักแนวหน้า พวกของจอมยุทธ์กำลังพักผ่อนและตรวจความเรียบร้อยกันอยู่ พวกของเขาบางส่วนก็นั่งคุยกันเพื่อคลายเหงา

    แมงมุมแม่ม่ายดำ : เออนี่ความมืด ฉันอยากไปอเมริกาอ่ะ นายพาฉันไปเที่ยวได้มั้ยอ่ะ

    ความมืด : ได้สิ ถ้าจบสงครามเดี๋ยวเราไปเที่ยวกันนะ

    แมงมุมแม่ม่ายดำ : เย้ ดีใจจังเลย ฉันอยากไปเมืองนอกมานานแล้ว

    ความมืด : แสดงว่าทำแต่งานเยอะไปหล่ะสิ หัดหาความสนุกใส่ตัวซะบ้างสิ                     

    แมงมุมแม่ม่ายดำ : ก็คิดอยู่นะ

    กระดาษ : นี่ เธอเป็นทหารมากี่ปีเหรอ

    หมาป่าดำ : ตั้งแต่วัยรุ่นหน่ะ แล้วทำไมนักวิทยาศาสตร์อย่างนายถึงไม่ทำงานในห้องแล็ปอ่ะ

    กระดาษ : ฉันก็เคยทำ แต่เกือบเอาตัวไม่รอดหน่ะ

    หมาป่าดำ : ทำไมถึงไม่รอดหล่ะ เล่าให้ฟังหน่อยสิ

    กระดาษ : ไว้รอดจากที่นี่ก่อนเถอะ ฉันจะบอกให้หมดเปลือกเลยจ้ะ

    ระหว่างนั้นเอง ก็มีทหารหญิงสองคนเดินมารายงานตัวกับจอมยุทธ์

    โจกกี้เกล : ท่านคะ ดิฉันมารายงานตัวเพื่อเข้าประจำการค่ะ

    จอมยุทธ์ : เอาหล่ะ แล้วพวกคุณชื่ออะไรกันบ้างหล่ะ

    ดิฉันโจกกี้เกล หน่วยจู่โจมพิเศษค่ะ

    ดิฉันนางฟ้า แพทย์สนามค่ะ

    หมาป่าดำ : อ้าว พวกเธอ มาด้วยเหรอเนี่ย

    โจกกี้เกล : อ้าว หมาป่าดำ คิดถึงจังเลยเพื่อนรัก // จากนั้นโจกกี้เกลก็กอดไปกอดแล้วหอมแก้มหมาป่าดำ

    นางฟ้า : ฉันคิดว่าเธอตายไปแล้วอีกนะเนี่ย

    หมาป่าดำ : ฉันสบายดีจ้ะ คิดถึงพวกเธอมากๆเลย

    เงา : โอ้ โลกกลมจริงๆ เพื่อนมาเจอกันซะงั้น

    อนูบิส : ทำไมหล่ะ ทีเรายังกลับมาเจอกันได้เลยนะเนี่ย

    จอมยุทธ์ : เอาหล่ะครับ เราคงทักทายกันได้เท่านี้ก่อนนะ ตอนนี้พวกคุณไปประจำที่หน่วยกันก่อนนะ โจกกี้เกล คุณไปอยู่กับหมาป่าดำ ส่วนนางฟ้า คุณช่วยไปรักษาเชลยที่บาดเจ็บก่อนนะ

    จากนั้นพวกเขาก็แยกกันไป ทางด้านนางฟ้าซึ่งไปรักษาเชลยอยู่นั้น ก็โดนพวกเชลยลวนลามด้วยคำพูด ทำเอาเธอไม่กล้าเข้าไป จากนั้นมันพยายามจะเข้าหาตัวเธอ แต่จระเข้ก็ลากคอมันออกมาก่อน

    มึงยุ่งอะไรด้วยวะจระเข้

    เขาอุตส่าห์มารักษาพวกมึง มึงยังทำตัวแบบนี้อีกเหรอวะ

    เนื่องจากจระเข้อาการหนักสุดเนื่องจากบาดแผลของเขา นางฟ้าจึงพาเขาไปรักษาในห้องพยาบาล

    นางฟ้า : ขอบคุณมากนะคะที่มาช่วยฉัน

    จระเข้ : วันหลังคุณก็อย่ามาคนเดียวสิ พวกมันหน่ะกุ๊ยทั้งนั้น

    นางฟ้า : แต่ดูคุณจะไม่เหมือนพวกเขานะ คุณชื่ออะไรเหรอ

    จระเข้ : ผมจระเข้หน่ะ คุณคงจะเป็นนางฟ้าสินะ

    นางฟ้า : อุ๊ย คุณรู้ชื่อฉันได้ไงเนี่ย

    จระเข้ : ก็หน้ากากคุณมันบ่งบอกนี่หน่า // นางฟ้าเขินหน้าแดงจากนั้นก็รักษาจระเข้ต่อ

    ทางด้านโจกกี้เกล ซึ่งหลังจากที่คุยกับหมาป่าดำเสร็จ เธอกำลังจะไปตรวจการณ์อีกที่หนึ่ง จากนั้นเธอก็เจอกับอนูบิสพอดี

    อนูบิส : ดีครับ เธอคงจะมาใหม่สินะ

    โจกกี้เกล : ใช่จ้ะ เธอชื่ออะไรเหรอ

    อนูบิส : ผมอนูบิส เธอคือโจกกี้เกลใช่มั้ย

    โจกกี้เกล : ใช่จ้า เธอจะไปไหนงั้นเหรอ

    อนูบิส : ฉันจะไปลาดตระเวนทางนั้นซักหน่อย

    โจกกี้เกล : ทางเดียวกันเลย งั้นฉันขอไปกับเธอหน่อยสิ

    จากนั้นพวกเขาทั้งสองก็ไปลาดตระเวนด้วยกันจนมืดค่ำ ในขณะที่คนอื่นๆกำลังทำงานกันอยู่

    วันสุดท้ายของสงครามภายใน

    พวกเขาทั้งสองฝ่ายต่างก็เตรียมป้องกันที่มั่นของตนจนวินาทีสุดท้าย เนื่องจากวันนี้เป็นวันตัดสินชะตาของพื้นที่แห่งนี้

    คิงอีกาดำมาบัญชาการรบด้วยตัวเอง ผบ.แมวตาเดียวกำชับกับจอมยุทธ์ว่าห้ามเสียพื้นที่ตรงนี้ให้แก่ศัตรูเด็ดขาด

    คิงอีกาดำ : เอาหล่ะทุกท่าน การรบในวันนี้ จะเป็นตัวตัดสินทุกอย่าง ในใครมีอะไรจะเสนอหรือเปล่าหล่ะ

    แมวตาเดียว : ครับตอนนี้พวกคอมมิวนิสต์พร้อมโจมตีเต็มที่ ทหารของมันมีมากกว่าเราหลายเท่า

    นกอินทรี : พื้นที่ตรงนี้มีความสำคัญกับเรามาก ถ้าเสียมันไปโอกาสที่พวกมันจะใช้พื้นที่นี้ประชิดเมืองหลวงจะมีสูงมาก

    วัว : แต่ตอนนี้ทหารของเราอ่อนล้า บาดเจ็บไปมาก เราต้องทำอะไรซักอย่างแล้วหล่ะ

    แมวตาเดียว : งั้นเราคงต้องหวังพึ่งผู้พันจอมยุทธ์คนเดียวแล้วหล่ะ

    คิงอีกาดำ : ที่เราต้องทำคือยันพื้นที่นี้ไว้ก่อนหกโมงเย็นสินะ

    แมวตาเดียว : แต่ผมว่า พวกมันคงไม่รีรอ คงจะรีบยกลงมาตีเราแน่นอนครับ

    นกอินทรี : เรามีทหารทั้งหมดเท่าไหร่หล่ะ

    แมวตาเดียว : ที่เรามีรวมถึงกองกำลังจากสหประชาชาติก็รวมๆแล้ว 50000 ได้หน่ะ

    นกอินทรี : แล้วของพวกมันหล่ะ

    วัว : ผมสืบมาว่า ราวๆ 4 แสนคนได้

    คิงอีกาดำ : ถ้าแบบนั้น เราคงต้องหวังพึ่งปาฏิหาริย์แล้วหล่ะ

    ณ กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส ควีนมังกรซึ่งนั่งรอฟังผลของสงครามทางวิทยุก็เฝ้ารอผลอย่างใจจดใจจ่อ

    ระฆัง : พี่ครับ ดื่มชาหน่อยนะครับ

    ควีนมังกร : ไม่รู้ว่าสามีฉันกับลูกๆจะเป็นยังไงกันบ้างนะ

    ระฆัง : ทางเรามีทหารมือดีที่สุดคอยคุ้มกันอยู่ ไม่ต้องเป็นกังวลหรอกครับพี่

    ควีนมังกร : เฮ้อ ความจริงฉันน่าจะพาพวกเขาออกมาพร้อมกันด้วยนะ

    ทางด้านหมู่ป่าซึ่งกำลังนั่งคิดถึงจอมยุทธ์อยู่ ก็เขียนจดหมายของเธอแล้วส่งไปหาเขา

    เจ้าหญิง : ทำอะไรอยู่เหรอลูก

    หมูป่า : กำลังเขียนจดหมายถึงจอมยุทธ์เขาอยู่หน่ะแม่

    เจ้าหญิง : คาดว่าสงครามคงจะจบอีกไม่ช้าแล้วหล่ะลูก

    หมูป่า : แต่หนูเป็นห่วงเขานี่แม่

    เจ้าหญิง : จอมยุทธ์เขาเป็นคนเก่ง เขาต้องไม่เป็นอะไรอยู่แล้วลูก

    ทางด้านจิงโจ้กับทุเรียนซึ่งกำลังวางแผนการรบอยู่ พวกเขาก็คุยกันถึงสงครามที่จะเกิดขึ้น

    ทุเรียน : วันนี้แล้วสินะพี่ ทุกอย่างก็คงจะจบแล้ว

    จิงโจ้ : นั่นสินะ ให้มันจบไปซะได้ก็ดี

    ทุเรียน : แล้วพี่ไม่ขังเชลยหญิงคนนั้นรวมกับคนอื่นๆเหรอพี่

    จิงโจ้ : อาหมวยงั้นเหรอ ฉันว่าเธอดูแตกต่างจากเชลยคนอื่นอ่ะนะ

    ทุเรียน : ไม่ใช่เพราะพี่ชอบเขางั้นเหรอ

    ระหว่างนั้นเองก็มีจดหมายเขียนมาถึงทุเรียน นั้นก็คือจดหมายของโพนี่นั้นเอง

    ทุเรียน : ผมไปเขียนจดหมายตอบโพนี่ก่อนนะพี่ // จิงโจ้เห็นดังนั้นจึงไม่น้อยหน้าน้องชายตัวเอง ไปเยี่ยมอาหมวยมั้งดีกว่า จิงดจ้สั่งให้ทหารปรับปรุงห้องขังให้กับอาหมวยเป็นอย่างดี เพราะเขากลัวว่าเธอจะอยู่ไม่ได้ ระหว่างนั้นเอง จิงโจ้เห็นอาหมวยนั่งกอดเข่าอยู่ข้างใน เลยไปคุยกับเธอ

    จิงโจ้ : เป็นอะไรไปอ่ะ

    อาหมวย : ฉันคิดถึงบ้านหน่ะ นายปล่อยฉันไปไม่ได้เหรอ

    จิงโจ้ : ฉันปล่อยเธอกลับไปได้ แต่เธอจะตายอยู่ด้านนอกนะ

    อาหมวย : ฉันไม่เป็นไรง่ายๆหรอกน้า

    จิงโจ้ : แต่ฉันเป็นห่วงเธอนี่หน่า

    อาหมวย : ทำไมนายต้องมาเป็นห่วงศัตรูแบบฉันหล่ะ

    จิงโจ้ : เธอเห็นฉันเป็นศัตรูงั้นเหรอ

    อาหมวย : ก็ฉัน แค่สงสัยหน่ะ นายทำดีกับฉันทั้งๆที่ฉันจะฆ่านาย ทำไมหล่ะ

    จิงโจ้ : ทำไมเหรอ ก็แค่ฉันไม่อยากเห็นเธอเป็นสัตว์สงครามไงหล่ะ เพราะเธอคือดอกไม้สำหรับฉันนะ

    อาหมวยนิ่งไปพักนึง จากนั้นจิงโจ้ก็พูดต่อว่า ฉันปล่อยเธอออกไปได้นะ แค่เธอขอ

    ทางด้านแนวหน้า ซึ่งพวกเขาเตรียมพร้อมเพื่อรับศึกสุดท้ายที่ใกล้เข้ามา โซ่ตวงเรียกราชินีมาคุยด้วยระหว่างนั้น

    โซ่ตวง : คุยอะไรด้วยหน่อยสิ

    ราชินี : มีอะไรเหรอโซ่ตวง

    โซ่ตวง : ฉันอยากให้เธอหลบไปให้พ้นจากแนวหน้า มันอันตราย

    ราชินี : ฉันไม่ไปถ้าไม่มีนายหรอก

    โซ่ตวง : อย่าดื้อสิ เพราะฉันต้องนึกถึงเรื่องอนาคตของเรานะ

    ราชินี : เธอจะพูดอะไรงั้นเหรอ

    โซ่ตวง : ฉันจะบอกว่า พอสงครามจบ ฉันจะขอเธอแต่งงาน เข้าใจหรือยังหล่ะ

    ราชินี : โซ่ตวง ฉัน เข้าใจนะ แต่เธอต้องรู้นะ ถ้าเธอตาย แล้วฉันจะอยู่กับใครหล่ะ

    โซ่ตวง : ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่เป็นไรง่ายๆอยู่แล้ว

    ทางด้านแฮมเตอร์ ซึ่งกำลังรอดักเจอเงาอยู่ เพื่อถามเรื่องที่เธอสงสัย

    แฮมเตอร์ : เงา ฉันถามอะไรหน่อยสิ

    เงา : มีอะไรงั้นเหรอ

    แฮมเตอร์ : เรื่องของเธอกับเพื่อนเธอ ที่ว่า

    เงา : ว่าอะไรเหรอ ก็เราเพื่อนกันนี่

    แฮมเตอร์ : ที่นายเป็นอย่างว่ากับเพื่อนนาย นี่จริงหรือเปล่าอ่ะ

    เงาอ้ำอึ้งไปพักนึง

    แฮมเตอร์ : ตอบฉันมาสิเงา

    เงา : ก็ได้ ฉันกับอนูบิสเคยรักกันหน่ะ เธอคงรู้แล้วสินะ เธอคงรังเกียจฉัน แต่ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ // เงาพยายามเดินจากไปแต่แฮมเตอร์ก็กอดเงาไว้ด้านหลัง

    แฮมเตอร์ : ฉันรู้ คนเราเคยมีอดีตกันทั้งนั้น แต่ฉันขอบบอกว่า ฉันไม่เคยรังเกียจนายเลยนะเงา

    เงา : แฮมเตอร์ นี่เธอ

    แฮมเตอร์ : ฉันรักเธอนะเงา ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นอะไร สำหรับฉัน เธอคือคนที่ฉันรัก

    เงา : ขอบคุณมากนะแฮมเตอร์

    แต่ไม่ทันไร ลูกปืนใหญ่จากอีกฝั่งหนึ่งก็ตกใส่ที่มั่นของพวกจอมยุทธ์ พวกเขาหนีเข้าสนามเพลาะกันอย่างลนลานเพราะไม่ทันได้เตรียมตัว

    เงา : เจ้าชายทุเรียนกับจิงโจ้เข้าที่กำบังหรือยัง

    โซ่ตวง : ไม่ต้องห่วงน่า พวกเขาปลอดภัยแล้ว

    ระหว่างนั้นเอง ลูกปืนใหญ่ก็มาตกใส่ใกล้ๆกับเงา จอมยุทธ์วิ่งไปผลักตัวเงาออกจนโดนแรงระเบิดจนสลบไป ทุกคนรีบเข้ามาดูอาการอย่างรวดเร็ว

    เงา : หัวหน้า เป็นอะไรหรือเปล่าครับ

    โซ่ตวง : เฮ้ย หัวหน้านิ่งไปแล้ว หรือว่าจะตายแล้วอ่ะ

    แมงมุมแม่ม่ายดำตรวจชีพจรแล้วพูดว่า ชีพจรยังเต้น ไม่มีบาดแผล สงสัยจะเกิดจากแรงกระแทกหน่ะ

    หมาป่าดำ : แล้วเราจะทำยังไงต่อหล่ะ

    เนสซี : ฉันจะพาหัวหน้าไปหลบที่แนวหลังก่อนนะ พวกนาย ไปกับฉันหน่อยสิ

    กระดาษกับความมืดช่วยกันหิ้วปีกจอมยุทธ์ไปหลบที่แนวหลัง พวกเขาไม่รู้จะทำยังไงกันต่อ

    อนูบิส : แล้วที่นี่นเราจะทำยังไงกันต่อหล่ะ

    โซ่ตวง : เราต้องมีคนคุมหน่วยนี้แทนหัวหน้าไปก่อนหน่ะ

    เงา : ฉันทำเอง หัวหน้าเสี่ยงชีวิตเพื่อฉัน ฉันจะรับผิดชอบชีวิตทุกคนที่นี่เอง

    ======================================================================

    สงครามในช่วงเวลาสุดท้ายเริ่มต้นขึ้นแล้ว พวกเขาจะเอาตัวรอดไปได้หรือไม่ ติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า

    ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ

     


     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×