คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : EP 6 : สงสัย
สมุนของเถ้าแก่หยงแล้วเจ้าพ่อสิงห์ปะทะกันอย่างหนัก
เสียงปืนดังลั่นตลาด แต่โชคยังดีที่ชาวบ้านแถวนั้นไม่โดนลูกหลงไปด้วย ในตอนนั้นเองไอ้แก้ก็รีบหนีออกจากพื้นที่
ก่อนที่เขาจะโดนลูกหลงไปด้วย วินเห็นในตอนนั้นจึงพยายามจะตามมันไปในทันที
“ฉันฝากตรงนี้ด้วยนะเว้ย
เดี๋ยวฉันมา”
วินไล่ตามไอ้แก้ไปก่อนที่มันจะหนี
ในตอนนั้นเองมันกำลังจะขึ้นมอไซค์หนี แต่วินวิ่งไปกระโดดถีบมันลงจากรถ
จากนั้นก็จับมันกดลงพื้น แล้วต่อยหน้ามันไม่ยั้ง
“ไอ้สัส
มึงเป็นใครกันวะ”
“มึงจำกูได้มั้ย
มึงทำอะไรกับครอบครัวหนึ่งในคืนนั้น” วินกระชากคอมันให้มองหน้าวิน
“มึง
มึงมันไอ้เด็กคนนั้น”
“เออ
ยังดีที่มึงยังจำกูได้” วินต่อยหน้ามันไปอีกหมัด
“มึงจะทำอะไรกูวะ”
“อยู่ที่ว่ามึงอยากตายช้าหรือตายเร็วหล่ะ”
วินหยิบมีดขึ้นมาแล้วกรีดหน้ามัน
“มึงปล่อยกูไปเถอะ
กูแค่ทำตามคำสั่ง”
“อ้อเหรอ
กูก็ทำตามหน้าที่กูเหมือนกันหว่ะ”
วินเอามีดกรีดทั้งหน้าและคอมัน
มันร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด จากนั้นวินก็ใช้มีดปักไปบนร่างของมันอย่างไม่ยั้ง
จนมันขาดใจตายไป จากนั้นไม่นาน วินก็ลากศพมันไปยังพื้นที่ที่มีการปะทะ
ทางด้านของเซบและเวหา
พวกเขาซุ้มดูพวกของเถ้าแก่หยงและเจ้าพ่อสิงห์ปะทะกัน และในตอนนั้นเอง
คนของเจ้าพ่อสิงห์สองคนที่เซบเล็งเอาไว้ก็เริ่มจะหนีออกมา
ในตอนนั้นเองเซบก็ออกไปยิงมันทั้งคู่ในทันที พวกมันสองคนล้มลงในทันที
“โห
ยิงแม่นดีหว่ะเพื่อน” เวหาเอ่ยปากชมเซบ จากนั้นเซบก็เดินเข้าไปหามันทั้งคู่
มันพยายามจะยิงเซบแต่เซบเตะปืนมันจนกระเด็น แล้วก็ไปลากตัวมันสองคนเข้ามาในร้านๆหนึ่ง
แล้วเริ่มการสอบพวกมันทันที
“มึงจำกูได้มั้ย”
“นี่มึงเป็นใคร
มายิงกูทำไมวะ รู้มั้ยกูเป็นใคร” พวกมันพูดขึ้น
“เซบ
เตือนความจำให้มันหน่อยสิ” เวหาพูด
“มึงทำอะไรพี่สาวกูในคืนนั้น
ที่บ้านพักหลังหนึ่ง”
“หะ
นี่มึงมันไอ้เด็กนั่น”
“ในที่สุดก็จำกูได้ซะที”
เซบกระทืบมันต่อ
“อย่าทำอะไรกูเลย
กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ”
“โห
หน้าด้านชิบหายเลยพวกมึงเนี่ย” เวหาไปเตะหน้ามันหนึ่งที
“ไม่ทันแล้วหว่ะ
สำหรับพวกมึง กูมีของจะเซอร์ไพรส์”
เซบชักมีดพิเศษของเขาออกมา
จากนั้นก็ถอดกางเกงของพวกมันทั้งคู่ออก
“เฮ้ย
แกจะทำอะไร”
“ที่มึงทำกับพี่กู
กูจะทำกลับบ้าง”
เซบกรีดไข่ของพวกมันออกมา
ทำเอามันร้องอย่างเจ็บปวด มันคนหนึ่งพยายามจะหนี แต่เวหาก็จับตัวไว้ได้ก่อน
“มึงไม่ต้องเลย
มึงจะเป็นรายต่อไป”
หลังจากที่เซบจัดการคนนั้นเสร็จ
ต่อไปเซบก็กรีดไข่มันอีกคน คราวนี้มันร้องไม่เป็นภาษาคน
จากนั้นมันทั้งคู่ก็ดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด เวหาเห็นภาพในตอนนั้นพยายามจะฝืน
แต่ฝืนไม่ไหว จึงอ้วกออกมาโดยไม่เกรงใจใคร เซบต้องไปลูบหลังช่วยเขา
“เอาน่า
ครั้งแรกก็แบบนี้แหละ”
“โห
นี่มันหนังสนัฟฟิล์มชัดๆเลย”
และในขณะเดียวกัน
วินก็ลากศพของไอ้แก้มา เพื่อที่จะเอามาวางไว้ในจุดปะทะ
“เฮ้ย เซบ
แกจัดการของแกได้ยัง”
“เออ ได้หล่ะ”
เซบยิงหัวมันทั้งคู่
ก่อนที่จะใส่กางเกงกลับให้พวกมัน
“อ้อ
เข้าใจหล่ะ พวกแกจะทำให้เหมือนว่าพวกแก๊งค์ปะทะกันใช่เปล่า” เวหาถาม
“ก็ใช่หน่ะสิ มาช่วยกันลากศพหน่อยดิ”
วินบอกเวหาให้มาช่วย
จนพวกเขาทั้งสามลากศพพวกมันไปรวมกันไว้ตรงนั้น
จากนั้นพวกเขาก็ช่วยกันจัดฉากให้เหมือนกับว่ากลุ่มแก๊งค์ปะทะกัน
จากนั้นพวกเขาก็กลับออกมาจากที่เกิดเหตุ แล้วก็คุยกันต่อ
“เฮ้ย
วันนี้ไอ้เวหามันอ้วกแตกด้วยนะ” เซบพูดแซว
“จริงเหรอ
อ้วกแตกเลยเหรอ” วินถามเวหา
“โห
ก็เจ้าเซบเอามีดกรีดไข่พวกแม่ง ไม่อ้วกก็บ้าแล้ว” เวหาพูด
“ก็แม่งทำกับพี่สาวฉันแบบไหน
มันต้องโดนแบบนั้นหล่ะ” เซบพูด
“เออ
ฉันเข้าใจความรู้สึกแกหว่ะ” วินพูดขึ้น
“แล้ววันนี้เราจะไปไหนต่อดีหล่ะ”
เซบถาม
“เออนี่
ฉันแอบจิ๊กเหรียญทองของพวกมันมาด้วย เป็นพันเหรียญเลยนะเว้ย” เวหาพูดพร้อมโชว์ถุงเหรียญทองที่ฉกมาได้
“เฮ้ย
แบบนี้ก็ดีสิวะ” เซบพูดอย่างดีใจ
“หรือว่า
เราจะปล้นพวกมันกินดีวะ” วินถามทั้งสองคน
“ปล้นดิ
เงินก็ได้แถมได้ฆ่าพวกมันด้วย” เซบพูดเสริม
“เออดิ
วันนี้ไปไหนกัดีวะพวกเรา” เวหาถาม
“เหลามังกรฟ้า
ที่นี่อาหารอร่อยมาก และยังเปิดอยู่ด้วย” เซบออกความเห็น
“ความคิดดีหว่ะ
อยากกินอาหารเหลามานานแล้ว”
พวกเขาทั้งสามคนเดินทางไปยังเหลามังกรฟ้า
เพื่อใช้เงินที่ปล้นมาได้ทานอาหารดีๆบ้าง
กลับมายังโรงพยาบาลของวาเดลเรีย
หลังจากที่เธอได้หมอและเวชภัณฑ์เพิ่มขึ้น
ในตอนนั้นเองเธอก็ประชุมกับพยาบาลคนสนิทของเธอ
เพื่อคุยถึงอนาคตของโรงพยาบาลแห่งนี้ว่าจะเป็นยังไงต่อ
“เอาหล่ะทุกคน
ขอต้อนรับหมอใหม่ทุกๆคนด้วย” วาเดลเรียกล่าวขึ้น
“สวัสดีครับ/ค่ะ”
“อยู่ที่นี่งานจะเยอะหน่อย
แต่ถ้าทุกคนช่วยกัน เราจะผ่านมันไปได้” วาเดลเรียพูดขึ้น
“เราต้องรักษาพวกเจ้าพ่อด้วยงั้นเหรอ”
“นั่นสิ
พวกนี้เดรัจฉาน ปล่อยตายๆไปซะก็ดีนะคะ”
“ถ้าคุณอยู่ในชุดหมอ
ลืมความคิดว่าเขาเป็นใครอยู่ตรงหน้าไปให้หมด คิดแค่ว่าจะช่วยเขายังไง แค่นั้นพอ”
วาเดลเรียพูด
“แล้วให้เรามาที่นี่ทำไมหล่ะครับ”
“ที่นี่มีชาวบ้านมากมายที่ต้องการการรักษาหน่ะ”
วาเดลเรียพูด
“เฮ้อ
ความจริงเราควรจะให้ชาวบ้านไปหลบในเขต The Nation ก่อนนะคะ”
“นั่นสิคะ
อยู่ที่นั่นพวกเขาจะปลอดภัยกว่า”
ในระหว่างที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน
จู่ๆก็มีแก๊งค์สองกลุ่มตีกันในโรงพยาบาล พวกนั้นตีกันโดยไม่สนใจใคร
บุรุษพยาบาลพยายามห้ามแต่ก็โดนพวกมันเล่นงาน จนวาเดลเรียต้องออกหน้าด้วยตัวเอง
“หยุดเดี๋ยวนี้
ห้ามตีกันที่นี่”
“ยุ่งอะไรด้วยห่ะ”
“พวกแกมาจากแก๊งค์ไหนกัน”
“รู้จักเจ้าพ่อสิงห์มั้ยล่ะวะ
ห่ะ??”
“ถ้าพวกแกไม่ไป
ฉันจะบอกเจ้าพ่อสิงห์ว่าจะเลิกรักษาเขาเพราะพวกแก พวกแกก็รอโดนเล่นงานก็แล้วกัน”
พวกมันถึงกับหยุดแล้วออกจากโรงพยาบาลไป
“เวรกรรมจริงๆ
ที่ต้องมาเจอพวกมันเนี่ย”
“คุณหมอทนอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับเนี่ย”
“ยังมีชาวบ้านอีกเป็นร้อยที่ต้องการรักษาหน่ะ
ฉันไปจากที่นี่ไม่ได้หรอก” วาเดลเรียพูดขึ้น
“เฮ้อ
เมื่อไหร่เรื่องนี้มันจะจบซะทีนะเนี่ย”
กลับมายังหน่วย
The Nation ในตอนนั้นเองซากิริและเอย์จิก็กลับมายังหน่วยจนได้ โดยที่เอก
เกรซและเอเรียน่ามารอพวกเขาอยู่ เมื่อทั้งคู่กลับมา
เอเรียน่าวิ่งเข้าไปกอดเอย์จิในทันที
“นี่
ฉันเป็นห่วงนายแทบแย่แน่ะ” เอเรียน่าพูดขึ้น
“ฉันไม่เป็นไรหรอก
เธอสบายดีนะ”
“คุณเอกคะ
เราเสียคนของเราไปสามคนนะคะ” ซากิริพูดกับเอก
“หะ จริงเหรอ
มันเกิดอะไรขึ้นกันหล่ะ” เอกถามอย่างใจจดใจจ่อ
“พวกเราถูกซุ่มโจมตีค่ะ
แต่มีคนมาช่วยไว้”
“มีคนมาช่วย
พวกนั้นเป็นคนของเราเหรอ” เกรซถามไป
“อ้อ
ไม่ใช่หรอก แต่ดูเหมือนว่าเป็นคนดีนะ” เอย์จิตอบแทน
“พวกเขามีกันกี่คนหล่ะ”
เอเรียน่าถาม
“มีสามคน
แต่ดูท่าทางจะมีฝีมือซะด้วยนะ” เอย์จิพูดขึ้น
“โห
ฉันอยากเจอพวกเขาแล้วหล่ะสิเนี่ย” เกรซพูดขึ้น
“อืม
บางทีเขาน่าจะช่วยพวกเราได้นะ” เอกพูด
“แต่ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนหน่ะสิคะ”
ซากิริพูดขึ้น
“ลองตามหาพวกเขาดู
เขาน่าจะช่วยพวกเราได้ ซากิริ เอย์จิ พวกเธอสองคนลองตามหาพวกเขาดูนะ”
เอกพูด
“แต่ว่า
เราไม่รู้หน่ะสิว่าจะเริ่มจากที่ไหน” ซากิริพูด
“เออนี่
ฉันเก็บอะไรของพวกเขามาได้ก็ไม่รู้อ่ะ” เอย์จิล้วงกระเป๋ากางเกงโดยมีกระเป๋า
โดยมีป้ายชื่อป้ายหนึ่ง เอย์จิยื่นให้กับเอกดู เอกดูแล้วถึงกับตกใจมาก
“เป็นไปไม่ได้
เขาตายไปแล้ว” เอกพูดขึ้น
“หะ
อะไรเป็นไปไม่ได้คะ” เกรซถามอย่างสงสัย
“แล้วใครตายไปแล้วเหรอคะเนี่ย”
เอเรียน่าถามเสริม
“ฉันเห็นเขาตายต่อหน้าต่อตา”
เขากำป้ายชื่อจากนั้นก็รีบไปข้นรถในทันที
โดยที่ซากิริและเอย์จิตามไปด้วย เพื่อไปคุ้มกันความปลอดภัยให้เขา
ณ
เหลามังกรฟ้า พวกของวินใช้เวลาเดินทางมาไม่นานก็มาถึงจนได้
พวกเขาเดินเข้าไปในร้านทันทีโดยไม่รีรอ พวกเขาเลือกโต๊ะที่อยู่ด้านหลังเพื่อหลบมุมไม่ให้ใครรู้ว่าพวกเขามา
จากนั้นพวกเขาก็เริ่มสั่งอาหารชั้นดีหลายอย่างมาบนโต๊ะ หลังจากที่อาหารเสิร์ฟเสร็จ
พวกเขาก็กินกันอย่างไม่เกรงใจใครเลยทันที
โดยที่พวกเขาไม่รู้ว่ามีสายตาอยู่สายตาหนึ่งจ้องมองพวกเขาอยู่
“คุณเรย์คะ
มองอะไรอยู่คะ” พนักงานร้านสะกิดเธอ
“อ้อ
ฉันว่าฉันสงสัยชายสามคนนั้นหน่ะ”
“ทำไมหล่ะคะ
เขาก็ดูหน้าตาดีๆกันทั้งนั้น หรือว่าคุณสนใจพวกเขาคะ”
“พวกเขาไม่ใช่พวกนักเลงแน่ๆ
แล้วก็ไม่น่าใช่พวก Nation ด้วย พวกเขาเป็นใครกันนะ”
“ทำไมคุณเรย์ไม่ไปถามเขาเลยหล่ะคะ”
“นั่นสินะ
งั้นเธอรอที่นี่ก่อนก็แล้วกัน”
เรย์เดินดุ่มๆตรงเข้าไปยังโต๊ะของทั้งสามหนุ่ม
จากนั้นเธอก็เริ่มพูดคุยกับพวกเขาในทันที
“หวังว่าคงจะถูกปากพวกคุณนะคะ”
เรย์พูดขึ้น
“ถูกใจมากๆเลยครับผม”
เวหาพูดพลางตักอาหารเข้าปาก
“ว่าแต่
คุณเป็นใครกันครับ” เซบถามอย่างสงสัย
“ดิฉันชื่อเรย์
เป็นเจ้าของร้านที่นี่หน่ะค่ะ”
“สวัสดีครับ
แล้วคุณมีธุระอะไรกับพวกเราหล่ะครับ” วินถามไป
“ฉันเห็นพวกคุณแล้ว
พวกคุณมาจากไหนกันแน่ ดูคุณไม่เหมือนนักเลงพวกนั้นเลยนะ” เรย์ถามไป
“อ้อ
ผมก็เป็นชาวบ้านทั่วไปนั่นหล่ะครับ” วินพูดขึ้น
“คุณสนใจพวกผมหรือเปล่าครับเนี่ย”
เซบพูดเสริม
“เปล่าหรอก
ฉันว่าพวกคุณต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ และต้องไม่ใช่คนของ The Nation ด้วย เพราะฉันไม่เคยเจอพวกคุณ”
“หง่ะ
รู้ซะด้วยนะครับ” เวหาพูด
“แสดงว่า
คุณเป็นพวก Nation ใช่หรือเปล่าครับ” เซบถามอย่างตั้งใจ
“เปล่าหรอก
แค่พวกเขามาที่นี่บ่อยๆหน่ะ”
“เอาเป็นว่า
ผมก็มีงานของผมหน่ะครับ คุณคงเข้าใจนะ” วินพูดเสริม
“ฉันเข้าใจนะ
พวกคุณคงต้องมีอะไรในใจแน่ๆ เอาเป็นว่ามื้อนี้ฉันเลี้ยงก็แล้วกันนะคะ” เรย์พูดจากนั้นก็เดินกลับไป
ปล่อยให้เหล่าหนุ่มๆทำหน้างงกันเป็นแถว
“หรือว่าเขาสนใจพวกเราหล่ะวะ”
เวหาพูด
“กินๆไปเถอะน่าเพื่อน”
เซบพูดพลางกินต่อ
ณ
อาบอบนวดแห่งหนึ่งย่านรัชดา หลังจากที่หนุ่มๆสนุกสนานกับสาวๆในนั้น พวกเขาก็นอนพักอยู่ในห้องรับรองแขก
โดยที่ทั้งคู่โยนทองให้สาวๆพวกนั้น จนกระทั่งเธออกจากห้องไป
พวกเขาทั้งคู่ก็มาคุยกันในทันที
“เฮ้อ
โคตรหนุกเลยหว่ะวันนี้ อดอยากมานานหล่ะ” ชนพูดอย่างเหน็ดเหนื่อย
“โธ่
เราทั้งคู่ก็อดมานานหล่ะนะ” โซระพูดเสริม
“มึงคิดว่าพวกเจ้าพ่อสิงห์จะตามล่าพวกเราหรือเปล่าหล่ะ”
ชนถามโซระ
“ฉันว่าแน่นอน
เจ้าพ่อสิงห์ไม่ยอมหรอก” โซระพูด
“ฉันว่าป่านนี้พวกแม่งตามล่าเราอยู่แน่ๆ”
“เออ
ฉันรู้ตั้งนานแล้วหล่ะ”
ในขณะเดียวกัน
มีชายคนหนึ่งมาซื้อบริการผู้หญิงคนหนึ่ง
พวกเขาได้ยินเสียงแล้วรู้สึกว่าคุ้นเคยกับเสียงนั้น
จากนั้นพวกเขาก็แอบมองไปด้านนอกทันที
“เฮ้ย ชน
นั่นคนของไอ้สิงห์นี่หว่า” โซระสะกิดเพื่อนเขา
“จริงด้วยหว่ะ
ไม่นึกเลยมันจะมาเที่ยวที่นี่” ชนพูดขึ้น
“เล่นแม่งเลยมั้ยเพื่อน”
โซระถาม
“จะรออะไรหล่ะ”
ทั้งคู่รีบไปเคาะประตูห้องของมันหลังจากที่มันเข้าห้อง
ปรากฏว่ามีผู้หญิงออกมารับ ชนให้เงินผู้หญิงคนนั้นแล้วไล่ผู้หญิงคนนั้นออกไป
จากนั้นเขาทั้งคู่ก็เดินเข้าไปแทน
“เฮ้ย
เมื่อไหร่เธอจะเข้ามาเนี่ย”
มันตะโกนเรียกผู้หญิงของมัน
แต่ชนและโซระไม่รอช้าไปเล่นงานมันในทันที จากนั้นก็จับมันมัดเอาไว้บนเตียง
“เฮ้ย ไอ้ชน
นี่แกทำอะไรฉันวะ”
“ลูกพี่แกมันโกงฉัน
แกรู้มั้ย” ชนพูดอย่างโมโห
“ใช่
เราก็เลยจะขออะไรแกบางอย่างหว่ะ” โซระพูดเสริม
“มึงจะเอาอะไรจากกูวะ”
ลูกน้องเจ้าพ่อสิงห์ถาม
“เดี๋ยวมึงก็รู้เองหล่ะ”
พวกเขาสองคนบันดาลห้องสวรรค์บนดินให้กลายเป็นห้องเชือดสำหรับการฆ่าราวกับเชือดสัตว์เอามาทำเป็นอาหารก็ไม่ปาน
หลังจากที่พวกเขาเสร็จกิจ พวกเขาก็เก็บชิ้นส่วนของลูกน้องเจ้าพ่อสิงห์ใส่ไว้ในกล่อง
“เฮ้ย
แล้วมึงจะเอายังไงต่อวะ” โซระถาม
“กูว่าจะส่งของกำนัลไปให้เจ้าพ่อสิงห์มันหน่อยหว่ะ”
ชนพูดแล้วยิงมุมปาก
“เออ
กูจะได้เอาซากมันใส่กล่อง”
“อ่าๆ ทำความสะอาดที่นี่ด้วยหล่ะ”
ณ
บ้านหลังเก่าของวิน ซึ่งพวกของเพลิงได้พาคนของเจ้าพ่อเคี้ยงมาเพื่อตามล่าตัวของวิน
เพลิงพาพวกมันมาเรื่อยๆจนมาถึงบ้านของวินซึ่งเหลือแต่ซากปรักหักพัง
เศษซากที่ถูกเผาไม่เหลือชิ้นดี ลูกน้องของเคี้ยงมองถึงกับต้องอึ้ง
เพลิงเองก็อึ้งเหมือนกัน แล้วก็กลัวว่าเขาจะโดนเล่นงานไปด้วย
“พี่
บ้านมันอยู่ที่นี่จริงๆนะพี่ ผมสาบานได้เลย”
มันมองหน้าเพลิงจากนั้นก็พูดว่า
“มึงแน่ใจนะว่าที่นี่
ไม่ผิดใช่มั้ย”
“ใช่ครับพี่
ผมสาบานได้เลยครับ”
“เป็นไปไม่ได้
มันตายไปแล้วนี่” เพลิงได้ยินก็ถึงกับสงสัย
“ใครตายกันครับพี่”
“ก็ไอ้วินของเอ็งยังไงหล่ะ
ฉันเผามันไปแล้วนี่”
“เผาไปแล้ว
นี่มันอะไรกันครับพี่” เพลิงถามอย่างสงสัย
“ก็พวกพี่มาปล้นบ้านนี้
ฆ่าตายยกหลัง มันจะรอดมาได้ยังไงกันหล่ะ”
“แล้วพวกพี่เห็นศพไอ้วินมันหรือเปล่าครับ”
อิฐถึงกับอึ้งในคำพูดของเพลิง
“นั่นสิ พวกพี่ก็ออกมาก่อนที่จะเจอศพมันด้วย”
“ไม่แน่นะพี่
มันอาจจะตามมาล้างแค้นพวกพี่ก็ได้นะพี่”
“งั้นเหรอ
ไม่ได้การแหละ ต้องกลับไปหาพี่เคี้ยงหล่ะ”
อิฐพาเพลิงกลับไปขึ้นรถ
จากนั้นรถก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป
“ตกลงพี่มาปล้นบ้านไอ้วินแต่มันไม่ตายเหรอครับ”
“ก็คงจะเป็นอย่างงั้นหล่ะวะ นี่ดีนะที่แกพามาที่นี่ก่อน ไม่งั้นเราคงไม่รู้ตัว”
“ไม่เป็นไรครับพี่”
“งานนี้กลับไปกูจะเลี้ยงเหล้ามึงอย่างดีเลย”
“โหพี่
พี่ก็พูดเกินไปครับ” เพลิงถึงกับเขินนิดๆ
“เอาน่า
ไหนๆก็ไหนๆ เลี้ยงมึงหน่อยก็แล้วกัน”
“โห
ขอบคุณจริงๆเลยพี่”
ที่คอนโดของเกรท
ในระหว่างที่เธอกำลังทำยาเสพติดชนิดใหม่ขึ้นมา
เธอก็นึกอะไรได้บางอย่างเกี่ยวกับพี่สาวของเธอ
เธอไม่รอช้าเรียกลูกน้องของเธอเข้ามาในห้องทันที
“นี่
ฉันมีอะไรให้นายช่วยหน่อยหน่ะ”
“มีอะไรครับคุณเกรท”
“นายพอจะรู้จักมือปืนอะไรพวกนี้มั้ยอ่ะ”
“โหคุณเกรท
นี่คุณจะจ้างมือปืนเหรอครับ”
“ก็ทำนองนั้นหน่ะ
ติดต่อพวกเจ้าพ่อให้หน่อยสิ”
“โห
แต่ละซุ้มตอนนี้เข้าถึงยากนะครับ”
“งั้นลองติดต่อคนของเถ้าแก่หยงให้หน่อยสิ”
“อ่า
จะดีอย่างงั้นเหรอครับ”
“แน่นอน
ยังไงก็ช่วยฉันหน่อยก็แล้วกัน”
“ครับๆ
จะลองดูครับ”
ลูกน้องของเธอออกจากห้องไป
ในขณะที่เธอก็เตรียมรูปของพี่สาวของเธอเอาไว้ด้วย
ที่บ้านของเถ้าแก่หยง
ในตอนนั้นเองแองเจลล่ากำลังทำงานถูบ้านอยู่
ในใจเธอก็คิดถึงแผนการที่จะกำจัดเถ้าแก่หยงด้วย ในระหว่างที่เธอกำลังถูบ้าน
ก็มีลูกน้องของเถ้าแก่คนหนึ่งมาจับก้นเธอ จากนั้นก็เอามือไปดม
“ว้าว
หอมจังเลย แถมฟิตๆด้วย แบบนี้ฉันชอบ”
แองเจลล่าตบหน้ามันไปหนึ่งที
ทำเอามันโกรธมาก
“ฮืม
ไม่เคยมีใครตบกูแบบนี้นะเว้ย”
แองเจลล่าต่อยมันไปอีกหมัด
มันทนไม่ไหวต่อยท้องเธอ จากนั้นมันก็ลากเธอเข้าไปในห้องๆหนึ่ง
จากนั้นมันก็ถอดเสื้อของมันออกมา
“ฮืม ไม่ไหวแล้ว ไม่มีทองซื้อกิน ฉันขอเถอะนะ”
แต่ไม่ทันไร
มีชายคนหนึ่งมาลากคอมันออกไป จากนั้นก็ต่อยหน้ามันไปหนึ่งทีจนมันฟันร่วง
“พี่ราม”
“เออ กูเอง
มึงจะทำอะไรกับเธอวะ”
“อะไรพี่
แค่เล่นๆสนุกๆเอง”
“อ้อ
สนุกเหรอวะ” รามลากคอมันหย่อนลงจากตึก มันร่วงลงมาจนคอหักตายคาที่
“เอาศพมันไปเผาให้กูหน่อย”
รามใช้ลูกน้องข้างล่าง
จากนั้นพวกนั้นก็ลากศพมันออกไป แล้วรามก็เข้าไปดูแองเจลล่าในทันที
“คุณแอน
ไม่เป็นไรนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ
ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉัน”
“อ้อครับ
ผมก็ไม่ชอบหน้ามันมานานหล่ะ มันลวนลามแม่บ้านทุกคนที่นี่มานานหล่ะ
ขื้นทำคุณอีกคุณได้ลาออกแน่ๆ”
“อ้อค่ะ แล้วคุณมาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้วหล่ะ”
“ผมอยู่มาได้ไม่กี่เดือนหรอก
แต่ผมฝีมือดี เถ้าแก่เลยไว้วางใจหน่ะ”
“อ้อค่ะ
แล้วคุณกับเถ้าแก่เจอกันบ่อยมั้ยคะ”
“ก็บ่อยอยู่นะครับ
แต่ช่วงนี้เถ้าแก่แกเก็บตัวเงียบเลยครับ”
“นั่นสิคะ
ฉันไปทำงานต่อดีกว่าค่ะ” แองเจลล่าไปหยิบไม้ม๊อบมาถูบ้านต่อ
“มีอะไรก็เรียกผมได้นะครับ”
รามพูดขึ้น
ที่กบดานของวิน
ในตอนนั้นเองพวกเขากำลังนั่งอยู่หน้าจอคอม
เพื่อเลือกเป้าหมายต่อไปของพวกเขาที่จะทำการตามล่า
“ตอนนี้คนของไอ้สิงห์ก็ตายไปแล้วสองตัว
ต่อไปฉันขอเล็งคนนี้ต่อ ไอ้นี่มันเกี่ยวข้องกับสงครามแก๊งค์ที่ก่อกับเถ้าแก่หยงหน่ะ”
เซบเลือกเป้าหมายของเขา
“ก็ดีนะ
ตอนนี้สงครามกำลังปะทุ ไอ้หมอนี่ต้องลงมาลุยแน่ๆ” เวหาพูดเสริม
“คนต่อไปของฉัน
ไอ้ชิด ไอ้นี่มันสนิทกับไอ้แก้ แถวยังเคยใกล้ชิดกับไอ้เคี้ยง
ไอ้เคี้ยงมันน่าจะคลั่งถ้าฉันเล่นงานมัน” วินพูดขึ้น
“เออดิ
ฉันเองก็เหม็นหน้ามันเหมือนกัน” เซบพูดเสริม
“ถ้างั้น
เราต้องวางแผนแล้วหล่ะ ฉันจะออกไปหาข่าวเอง” เวหาพูดขึ้น
แต่ในตอนนั้นเอง
มีรถคันหนึ่งมาจอดที่หน้าบ้านพวกเขา โดยที่ในตอนนั้นเองพวกเขาก็ตกใจมาก
พวกเขาเตรียมชักปืนออกมา ในตอนนั้นเองเวหาก็ไปดูภาพจากกล้องวงจรปิดด้วย
แล้วมาบอกกับวิน
“วิน
มันมาคันเดียวหว่ะ ท่าทางจะสดจริง” เวหาพูดขึ้น
“จะเอายังไงต่อหล่ะวิน”
เซบถามวิน
“ออกไปลุยกันมันเลย
ฉันไม่กลัวหรอก”
วินบุกออกไปกับเซบ
และล้อมรถคันนั้นไว้
=====================================================================
ใครที่มายังบ้านของวินกันแน่ แล้วเรื่องราวของเขาจะเป็นอย่างไร ติดตามชมในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
ความคิดเห็น