Time Mercenary Hunter - ข้ามเวลารับจ้างเชือด

ลำดับตอนที่ #9 : Mission 1 : สงครามเวียดนาม : EP.3 หมู่บ้านลึกลับ

หลังจากที่สมาชิกของทีมได้เงินมาใช้กัน พวกเขาก็ย้ายกันไปใช้เงินในประเทศไทยอยู่ซักพัก

ปักษา เอาเงินไปซื้อผู้ชายมากิน

เซเบอรัส เขาไปเข้าฟิตเนสเพื่อฟิตร่างกาย

คูลุก เอาเงินไปซื้อลูกธนูมาเพิ่ม

อมตะ เขาไม่ออกไปไหนเลย เขาสั่งอาหารมากินในห้องนอนของเขา

วาเลเรียและเวเรียไนท์ พวกเธอทั้งคู่ไปช้อปปิ้งในเมืองกันทั้งวัน

คางุยะและอิโอ ทั้งคู่ไปเที่ยวหาอะไรกินด้วยกัน

นิโคลัส เขาเดินทางไปดูพิพิธภัณฑ์รถถัง

ครูส นั่งซื้อคอมพิวเตอร์แล้วออกแบบโปรแกรมเอง

ยู นั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับการแพทย์เพิ่มเติม

ทาเคชิและเซนโนว่า ทั้งคู่ไปเที่ยวด้วยกันที่ทะเล

อูลริค เขาไปนั่งสารภาพบาปในโบสถ์คนเดียว

โทไบอัส ขับรถเที่ยวในตัวเมือง

โคลวิส ไปชกมวยแข่งขันในเมืองจนชนะ

วาเนสซ่ากับรา พวกเธอหารเงินซื้ออุปกรณ์ทำระเบิดมานั่งทำระเบิดด้วยกัน

แบล็ค เช่าเครื่องบินฝึกขับเล่นแถวชานเมือง

เรย์นอร์ฟกับเอิร์ท ทั้งคู่ไปฝึกยิงปืนที่สนามยิงปืนแห่งหนึ่ง

ไดโยวเซย์ เธอใช้เงินรีโนเวทห้องของเธอให้เป็นสไตล์ญี่ปุ่นนินจาเพื่อใช้พักผ่อน

และในวันต่อมา กลับมายังสำนักงานใหญ่หน่วยป้องกันกาลเวลา นาตาชายังคงเฝ้าดูอาการของนาวินที่กำลังนอนป่วยอยู่ ในขณะเดียวกัน TARS กับโรโบโกะก็อยู่กับนาตาชาด้วย

TARS : ดูท่าทางคุณนาวินจะเจ็บหนักนะครับเนี่ย

โรโบโกะ : ใครว่าหล่ะ เขาเหนื่อยมากต่างหาก ถึงได้นอนพักอยู่อย่างนี้ไง

ในขณะที่กำลังพูดคุยกัน เพื่อนในทีมคนอื่นๆก็เข้ามาในห้องเพือมาดูอาการของนาวินด้วย นาตาชาออกไปรับพวกเขาเข้ามาในห้องพักทันที

อมตะ : คุณนาตาชาครับ วินเขาเป็นยังไงบ้างครับ

นาตาชา : ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลยค่ะ ฉันกำลังรอดูอาการเขาอยู่

จากนั้นไม่นาน นาวินก็ลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อทุกคนเห็นจึงรีบเข้าไปหาเขาในทันที

ปักษา : เฮ้ยวิน ฉันนึกว่านายจะเป็นอะไรไปซะแล้วนะเนี่ย

นาวิน : ฉันยังไม่ตายง่ายๆหรอกเพื่อน พวกนายไปไหนกันมาเนี่ย

เซเบอรัส : ก็ออกไปใช้เงินนิดหน่อยหน่ะ พวกเราได้ค่าจ้างแล้วไง

คูลุก : ใช่ ฉันเพิ่งไปซื้อลูกธนูมาใหม่ด้วยเนี่ย

วาเนสซ่า : ลูกธนูงั้นเหรอ เอาไว้ฉันทำลูกธนูให้นายดีกว่า

ในขณะเดียวกัน โรโบโกะก็ได้รับการอัพเดทระบบของเธอ มาพร้อมกับภารกิจใหม่ที่เธอได้รับ

โรโบโกะ : ทุกคนคะ ในอีก 2 วันจะมีงานใหญ่ให้พวกคุณทำที่เวียดนามค่ะ พวกคุณจะต้องไปยังป่าแถวชายแดนลาว เพื่อค้นหาเครื่องกาลเวลาแล้วทำลายมันค่ะ

วาเลเรีย : มีงานใหม่อีกแล้วเหรอ ยังพักได้ไม่เท่าไหร่เลย

เวเรียไนท์ : ใช่ๆ คุณวินเขายังไม่หายดีเลยนะคะ

นาวิน : ผมยังพอไหวอยู่ครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ

เรย์นอร์ฟ : เออนี่ ฉันเพิ่งจะซื้อกล้องสไนเปอร์มาใหม่ด้วยสิ

เอิร์ท : ก็คงจะได้ใช้มันแล้วหล่ะสินะ

นิโคลัส : ได้ยินว่าในป่าเวียดนามนี่ยุงกับมดเยอะมากเลยนะ

แบล็ค : ใช่ โดยเฉพาะทากเนี่ย ดุกว่าเสืออีกมั้ง // ในตอนนั้นที่อูลริคได้ยินเขาถึงกับแหยงๆไปเลย จนเซนดูอาการเขาออก

เซนโนว่า : อูลริค นี่นายกลัวทากอย่างงั้นเหรอ

อูลริค : กลัวที่ไหน คนอย่างฉันมีอะไรต้องกลัวหล่ะ

ทาเคชิ : กลัวก็บอกว่ากลัวสิ จะได้หายาทาเอาไว้ให้

ไดโยวเซย์ : รบในป่านี่ไม่ใช่งานง่ายๆเลยนะคะทุกคน

ครูส : ใช่ แล้วไหนจะต้องไปในอีก 2 วันอีก เราจะเตรียมอะไรไปหล่ะ

อิโอ : เรื่องอุปกรณ์ที่ใช้ในป่า ฉันจัดการเอง ไม่ต้องห่วง

คางุยะ : นี่นายมีของดีๆด้วยอย่างงั้นเหรอ

โคลวิส : ฉันก็อยากรู้เหมือนกันในป่านั้นจะมีอะไรน่ากลัว

รา : ถ้างั้นฉันจะเตรียมระเบิดของฉันไว้ก่อนก็แล้วกัน

ยู : ถ้าพูดถึงในป่า ฉันมียาดีๆมาให้ทุกคนด้วย

โทไบอัส : โอเค ถ้าอย่างงั้นเรามาเตรียมของกันเลยดีกว่า

พวกเขาเตรียมอาวุธและอุปกรณ์ที่ใช้สำหรับการรบในป่า และในการเอาชีวิตรอดในป่า โดยมีทั้งปืนกลอัตโนมัติที่สามารถลุยน้ำและโคลน รวมทั้งตัวยาและอุปกรณ์ในการมองหาศัตรู ซึ่งพวกเขาได้เตรียมพร้อมเป็นอย่างดีสำหรับงานนี้

2 วันต่อมา หลังจากที่ทุกคนเตรียมพร้อมกับงานนี้ พวกเขาเลือกชุดที่เหมาะกับการอยู่ในป่า อาวุธที่สามารถลุยน้ำและโคลนรวมถึงยาชนิดต่างๆ มาด้วย หลังจากนั้นเองทุกคนก็มาประชุมกันเพื่อหารือเกี่ยวกับภารกิจนี้

นาตาชา : เอาหล่ะทุกคน ภารกิจของเรามีง่ายๆ เราต้องไปตรวจค้น 3 หมู่บ้าน งานของเราคือทำลายเครื่องกาลเวลาที่น่าสงสัยว่าจะซ่อนอยู่ในหมู่บ้านใดหมู่บ้านหนึ่งที่นี่ ระยะเวลาของภารกิจมี 3 วัน เอาหล่ะ ไปรวมตัวกันเถอะ

จากนั้นไม่นาน พวกเขาก็มารวมตัวกันที่ห้องกาลเวลาเพื่อข้ามเวลาไป ในตอนนั้นเองยูก็เอายาอะไรบางอย่างมาให้กับทุกคน

ยู : ทุกคน ฉันทำยามาใหม่ ถ้าใครไม่อยากโดนทากกัด ทาซะ

พวกเขารีบเอายาของยูมาทาในทันทีตอนนั้น โดยที่อูลริคทาแทบจะทั้งตัวเลย

เซนโนว่า : นี่ ท่าทางนายจะกลัวมากจริงๆนะเนี่ย

อูลริค : ใครว่ากันหล่ะ แบบนี้เขาเรียกปลอดภัยไว้ก่อนเว้ย

โทไบอัส : เฮ้อ ผู้ร้ายปากแข็งจริงๆนะไอ้หมอนี่

คูลุก : ดูเหมือนว่าลูกธนูของฉันคงจะมีประโยชน์แล้วหล่ะ

วาเนสซ่า : แน่นอน ลูกธนูระเบิดของฉันมันได้ผลแน่ๆ

อมตะ : หวังว่าเราคงจะไม่เจอเสือในป่านะ

ปักษา : พูดแบบนั้นได้ไงเพื่อน คนไทยเขาถือนะเว้ย

เซเบอรัส : นายกลัวก็บอกมาตรงๆดีกว่าน่า

เรย์นอร์ฟ : เออใช่ แล้วในป่ายุงมันจะเยอะหรือเปล่าเนี่ย

เอิร์ท : ฉันว่าอย่าไปกลัวเลย ยุงแค่นี้ทำอะไรเราไมได้หรอก

วาเลเรีย : งานนี้เราต้องเผาหมู่บ้านด้วยหรือเปล่าหล่ะเนี่ย

เวเรียไนท์ : อย่าดีกว่า นั่นไม่ใช่ภารกิจของเรานะ

นิโคลัส : ชาวบ้านบางคนก็ร้ายใช่เล่น อย่าประมาทก็แล้วกัน

ทาเคชิ : ใช่ พวกนายเคยได้ยินเรื่องที่สาวเวียดนามซ่อนมีดโกนใน เอิ่ม...

แบล็ค : ฉันเคยได้ยิน นั่นมันเรื่องเหลวไหลชัดๆน่า

คางุยะ : หูว ถ้าซ่อนจริงๆนี่มันจะไม่ยับหมดงั้นเหรอ

อิโอ : ฉันก็คิดแบบนั้น แต่ว่าเราคงจะไม่เจออะไรแบบนี้หรอก

ไดโยวเซย์ : แต่ในป่าน่าจะมีกับดักเยอะนะคะ น่าจะระวังตัวไว้ด้วย

ครูส : จะกลัวอะไรหล่ะ เธอก็แยกร่างแล้วไปโดนกับดักเข้าสิ

รา : กับดักพวกนั้นส่วนใหญ่จอยู่บนพื้น เป็นหลุมไม้แหลมหน่ะ

โคลวิส : เฮ้อ โดนเสียเข้าไปนี่ร้องจ๊ากแน่ๆ

TARS : แต่ผมไม่กลัวหรอก เพราะผมเป็นเหล็กทั้งตัวนี่

และในตอนนั้นเอง พวกเขาก็ได้สัญญาณที่ดีในการออกข้ามเวลา พวกเขาเตรียมอาวุธและเสบียงเพื่อเตรียมพร้อม

นาตาชา : พร้อมนะคะคุณวิน

นาวิน : แน่นอน ผมไม่เป็นไรอยู่แล้วหล่ะ

โบโบโกะ : เอาหล่ะนะคะ เตรียมการข้ามเวลาใน 3 2 1

หลังจากที่โรโบโกะให้สัญญาณ โรโบโกะก็เปิดประตูกาลเวลาให้กับพวกเขา จากนั้นพวกเขาก็เข้าไปยังประตูมิติสีฟ้า

“แว่บ”

หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็มาอยู่กลางป่าแห่งหนึ่ง ซึ่งบรรยากาศโดยรอบอับทึบ มีแต่เสียงจิ้งหรีดร้องไปมา ภายในป่าดูราวกับว่าจะไม่ต้องรับพวกเขาซักเท่าไหร่

นาตาชา : ดูที่นี่สิ เราน่าจะมาถึงแล้วนะ

จากนั้นไม่นาน โรโบโกะก็โฮโลแกรมมาแจ้งนาตาชาในทันที

โรโบโกะ : คุณนาตาชาซัง ดิฉันมาร์คตำแหน่งของคุณบนนาฬิกาข้อมือแล้ว ตำแหน่งของพวกคุณจะอยู่ตามนี้นะคะ // จากนั้นเอง นาตาชาก็เปิดแผนที่โฮโลแกรมดู

นาตาชา : เอาหล่ะทุกคน เราอยู่ที่จุดนี้ หมู่บ้านแรกห่างจากที่นี่ไป 5 กิโลเมตร เดินอ้อมไปทางนี้น่าจะปลอดภัย

นาวิน : โอเคครับ ถ้าอย่างงั้นเราก็เดินทางกันเลยดีกว่าครับ

พวกเขาเดินทางผ่านป่าดิบชื้นไปเรื่อยๆ ผ่านสัตว์ร้ายต่างๆในป่า จนกระทั่งพวกเขาเดินทางมาเจอกับรูดินหนึ่งรูที่ดูจะแปลกกว่าชาวบ้าน พวกเขาจึงตรวจดูว่าด้านในมีอะไร

นาตาชา : TARS พอตรวจด้านในรูได้หรือเปล่า

TARS : รับทราบ // TARS ใช้เลเซอร์พิเศษส่องเข้าไปด้านใน จากนั้นก็ประมวลผลออกมา

TARS : ข้างในมีความเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิต 6 ชีวิตได้ แถมในรูนี้ยังเชื่อมต่อไปยังรูอื่นๆด้วยครับ

นาวิน : แล้วแบบนี้เราต้องลงไปในรูจัดการกับมันเหรอ

วาเนสซ่า : หน้าที่ฉันเอง รา เตรียมระเบิดที่ 5 มาเลย

รา : โอเค ใช้ซัก 2 ลูกนะ

วาเนสซ่าและราหย่อนระเบิดเข้าไปด้านในสองลูก จากนั้นทุกอย่างก็สงบนิ่งไปซักพัก

เซเบอรัส : นี่พวกเธอ ทำอะไรของเธออยู่หฃ่ะเนี่ย

รา : มันเป็นระเบิดควันพิเศษหน่ะ ใครที่อยู่ในรูนั่นไม่รอดซักคนแน่นอน

คูลุก : เออ ทุ่นแรงไปได้เยอะเลยนะ

จากนั้นพวกเขาก็เดินทางกันต่อ จากนั้นไม่กี่กิโลเมตรต่อมาพวกเขาก็ไปเจอกับพื้นที่กับดัก เวเรียไนท์เผลอเดินร่วงลงไปแต่วาเลเรียจับมือเธอเอาไว้ได้ก่อน แล้วดึงเธอขึ้นมา

วาเลเรีย : เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนมั้ย

เวเรียไนท์ : ฉันไม่เป็นไร ขอบใจนะที่ช่วยฉันหน่ะ

อมตะ : กับดักบ้านี่เต็มป่าเลย จะเอายังไงดีหล่ะเนี่ย

ไดโยวเซย์ : เรื่องแค่นี้เหรอ เดี๋ยวฉันจัดการเอง

เธอใช้วิชาแยกร่างเงา จากนั้นก็ใช้ร่างเงาของเธอวิ่งไปตามจุดต่างๆ ซึ่งตกหลุมกับดักบ้าง เหยียบกับระเบิดบ้าง แต่สุดท้ายร่างเงาของเธอก็สามารถจัดการกับดักทุกอย่างได้หมดในรวดเดียว

คางุยะ : โห เก่งจังเลยเนี่ย ใช้เธอคนเดียวทำงานก็พอหล่ะมั้ง

อิโอ : อย่ามัวแต่เสียเวลาเลย รีบเดินทางกันต่อดีกว่า

พวกเขาเดินทางกันต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงน้ำตกแห่งหนึ่งแถวนั้น ซึ่งแถวนั้นมันดูสวยงามมาก

ครูส : โห ที่นี่สวยจริงๆเลย ขอพักหน่อยก็แล้วกันนะ

นาตาชา : โอเค พัก 1 ชั่วโมง จากนั้นเราต้องเดินทางต่อนะ

พวกเขาแยกย้ายกันไปพักตรงริมน้ำตกแถวนั้น ในตอนนั้นเองอูลริคแอบมาถลกขากางเกง เขาก็พบว่าตัวทากมาเกาะเต็มขาเลย เขาพยายามเอามันออกอย่างทรมานมาก โดยที่เพื่อนคนอื่นๆมาช่วยดูด้วย

โคลวิส : โห ท่าทางจะหนักนะเนี่ย เดี๋ยวฉันช่วยก็แล้วกัน

โคลวิสช่วยเอาตัวทากออกจากขาเขา ในตอนนั้นเองเซนก็เดินผ่านมาพอดี

อูลริค : จะมาอะไรกับฉันอีกหล่ะเนี่ยห่ะยัยบ้า

เซนโนว่า : ก็แค่จะมาช่วย ไม่ได้ทายาที่ขาสินะเนี่ย

ทั้งโคลวิสและเซนช่วยกันมาช่วยเอาตัวทากออกจากเขา จากนั้นยูก็เอายามาช่วยทาขาเขาด้วย

ยู : เออนี่ เอายานี่ไปทาด้วย แล้วก็เม็ดยาที่ฉันแจก เอาใส่น้ำที่ไปตักมาจากน้ำตกนะ

เรย์นอร์ฟ : เออนี่ แล้วโทไปอัสเขาไปไหนหล่ะเนี่ย

เอิร์ท : เห็นไปตกปลาอยู่ตรงนั้นอ่ะ ไปหาเขาสิ

ปักษา : เอาน่า เดี๋ยวเขาก็มาเองนั่นแหละ ไม่ต้องห่วงหรอก

และในตอนนั้นเอง โทไบอัสก็จับปลามาได้หลายตัว เอามาให้ทุกคนได้แบ่งกันกิน

โทไบอัส : เออนี่ เดี๋ยวเอาไปทาเกลือที่ฉันพกมาแล้วย่างไฟเอานะ

นิโคลัส : เยี่ยมมากเลย อยากกินอยู่พอดีเลยเนี่ย

ทาเคชิ : เออนี่ เดี๋ยวฉันขอไปขุดดินแถวนี้ก่อนดีกว่านะ

แบล็ค : จะขุดดินอะไรของนายตอนนี้เนี่ย

พวกเขาเอาปลาของโทไบอัสไปย่างไฟกินกัน ส่งกลิ่นหอมไปทั่ว พวกเขากินกันอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากที่กินกันเสร็จ ทาเคชิก็เอาดินร่วนๆของเขาดับไฟ เพื่อไม่ให้เกิดควันมากเกินไป

นาวิน : เข้าใจแล้วว่าทำไมนายต้องขุดดินเนี่ย

ทาเคชิ : ความจริงฉันจะใช้ทรายดับ แต่แถวนี้ไม่มีทรายดับไง

จากนั้นไม่นานพวกเขาก็เดินทางกันต่อ จนถึงเวลาช่วงเย็นใกล้ค่ำ พวกเขาก็เจอหมู่บ้านๆหนึ่ง ซึ่งเมื่อชาวบ้านเจอพวกเขาก็ตกใจกันมาก อูลริคพยายามยิงปืนขึ้นฟ้าเพื่อข่มขู่ชาวบ้าน แต่นาตาชาห้ามเอาไว้ก่อน

นาตาชา : อย่า เรามาตามล่าพวกเวียดกง ไม่ใช่ชาวบ้านพวกนี้นะ

และในตอนนั้นเอง นาตาชาก็ไปพูดภาษาเวียดนามกับชาวบ้าน ว่าพวกเธอจะมาตามหาอาวุธของพวกเวียดกง

นาตาชา : ชาวบ้านทุกคนที่อยู่ที่นี่ เราแค่อยากจะมาตามล่าพวกเวียดกง ไม่ได้อยากมาทำร้ายท่าน โปรดให้ความร่วมมือกับเราดีกว่า ทุกคน แบ่งทีมกันค้นหา

ด้านฝากซ้ายของหมู่บ้าน นาวินนำทีมไปค้นทุกบ้านแถวนั้น แต่ก็ยังไม่พบอะไรที่เป็นอันตราย จนกระทั่งพวกเขามาเจอกับหลุมหลบภัยหลุมหนึ่งอยู่ข้างใต้แคร่นอน ในตอนนั้นเองอิโอที่ไปกับนาวินก็ตะโกนลงไปที่ด้านล่าง

อิโอ : เฮ้ย พวกแกที่อยู่ด้านล่าง ขึ้นมาเดี๋ยวนี้

โทไบอัส : พวกคุณขึ้นมาดีกว่า ผมไม่อยากทำอะไรพวกคุณนะ // โทไบอัสพูดเป็นภาษาเวียดนาม จากนั้นเองก็มีกลุ่มวัยรุ่นสามสี่คนพร้อมด้วยคนแก่อีกสองคนขึ้นมา โดยที่ปักษากระโดดลงไปดูด้านในรู จากนั้นเองเขาก็กลับขึ้นมาพร้อมกับปืนหลายรุ่น แล้วเขาก็เอาปืนพวกนั้นขึ้นมาในทันที

ปักษา : โห นี่มันตั้งเป็นกองโจรย่อยๆได้เลยนะเนี่ย

วาเลเรีย : นี่อาวุธพวกนี้ของพวกแกหรือเปล่า // เธอพูดภาษาเวียดนามใส่พวกเขา

“นั่นไม่ใช่ของพวกเรา พวกนั้นเอามันมาเก็บไว้เฉยๆ”

ครูส : เชื่อได้หรือเปล่า ไอ้พวกนี้อาจจะเวียดกงก็ได้

ทาเคชิ : แล้วเราจะเอายังไงต่อหล่ะ พวกนั้นไม่บอกแน่ๆว่าเป็นเวียดกงหน่ะ

ไดโยวเซย์ : ทำไมเราไม่ลองพาพวกเขาไปที่ลานกว้างก่อนหล่ะ

นาวิน : ทำลายอาวุธพวกนั้นซะ ปล่อยพวกมันไป พวกมันทำอะไรไม่ได้หรอก

คูลุก : โอเค เดี๋ยวฉันจะเอาไปทำลายที่นั่นดีกว่า

ในตอนนั้นเองนาวินก็นำอาวุธที่ยึดมาได้เอาไปทำลายอีกด้านหนึ่ง ส่วนกลุ่มวัยรุ่นพวกนั้นอิโอก็พาไปนั่งรวมกับชาวบ้านที่มารวมตัวกันแถวนั้น

และอีกด้านหนึ่งของหมู่บ้าน พวกเขาค้นทั้งในบ้าน เล้าหมู ยุ้งฉาง แล้วก็ในบ่อน้ำ แต่ก็ยังไม่พบอะไรที่จะเป็นอันตรายกับพวกเขา แต่ในขณะเดียวกัน อูลริคก็ดันลากตัวเด็กคนหนึ่งขึ้นมาจากหลุมลับหลุมหนึ่งซึ่งเป็นกระท่อมบังหน้า อูลริคลากเขาขึ้นมาจากนั้นก็เค้นความลับเขา

อูลริค : เฮ้ย นี่แกลงไปทำอะไรข้างล่าง พวกแกไปทำอะไรกันวะ

เด็กคนนั้นร้องไห้และพูดเป็นภาษาเวียดนาม จนนาตาชาต้องไปแยกอูลริคออกจากเด็กคนนั้น

นาตาชา : นี่ คุณอูลริค ฉันจะไม่พูดกับคุณซ้ำนะ // จากนั้นนาตาชาก็พูดกับเด็กเป็นภาษาเวียดนาม

นาตาชา : นี่หนู ลงไปทำอะไรด้านล่างหน่ะ

“พวกเวียดกงบอกว่า พวกเขาจะจับเด็กไปขายที่อเมริกา เราเลยต้องซ่อนตัวไว้ครับ”

นาตาชาสงสารเด็กคนนั้นจึงได้ปล่อยตัวไป จากนั้นไม่นานคนอื่นๆก็เดินมาหานาตาชาด้วย

นิโคลัส : เฮ้นี่ ฉันไปตรวจดูแล้วไม่เจออะไรเลยเนี่ย

อมตะ : สงสัยว่ามาครั้งนี้จะเสียเที่ยวหล่ะมั้ง

ครูส : น่าจะเผาหมู่บ้านนี่ให้มันจบๆไปเลยเนี่ย

เซนโนว่า : อย่ามาพูดเรื่องเผาๆอะไรที่นี่เด็ดขาด ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน

คางุยะ : ฉันมีวิธีเปิดปากพวกมัน ขอแค่พวกเธอขอ // เธอพูดพลางควงกรรไกร

เวเรียไนท์ : อย่าเลย เดี๋ยวเรื่องมันจะบานปลายนะ

และอีกด้านหนึ่งของหมู่บ้าน เซเบอรัสนำพรรคพวกคนอื่นๆไปพาชาวบ้านมารวมตัวกันที่หมู่บ้าน ในขณะที่เซเบอรัสกำลังคุมตัวเด็กคนหนึ่งไป หญิงสาวคนหนึ่งวิ่งมาพร้อมกับอะไรบางอย่างในมือ แบล็คเห็นตอนนั้นจึงจะยิงเธอ แต่โคลวิสใช้วิชามวยของเขาปลดอาวุธเธอได้ซะก่อน จากนั้นเขาก็จับเธอนอนกดกับพื้น

โคลวิส : นี่มันเคียวเกี่ยวข้าวนี่ เธอทำเพื่ออะไรเนี่ย

จากนั้นเองเด็กชายคนหนึ่งก็วิ่งแตกแถว จากนั้นก็ไปกอดผู้หญิงที่กำลังโดนจับไว้อยู่ แล้วพูดกับแม่ของเขาว่าอะไรซักอย่าง

แบล็ค : นี่ TARS ตรวจสอบได้หรือเปล่าว่าพวกนั้นพูดอะไรกัน // TARS ใช้ระบบแปลภาษาของเขาฟังเรื่องที่เด็กคนนั้นพูด

TARS : เด็กคนนั้นพูดกับแม่เขาว่าอย่าตามเขามา แต่แม่เด็กบอกว่าพวกเราจะพาเด็กไปฆ่าครับ

เซเบอรัส : นี่มันอะไรกันวะเนี่ย บอกแม่เด็กหน่อยเราแค่ต้องการตรวจสอบหาพวกเวียดกงหน่ะ

TARS พยายามจะบอกแม่เด็กให้เธอสงบลง แต่แม่เด็กก็เอาแต่โวยวายพวกเขา

TARS : เธอบอกไม่มีใครที่นี่เป็นเวียดกงครับ

เรย์นอร์ฟ : เชื่อได้หรือเปล่า ฉันว่าหมู่บ้านนี้มันแปลกๆนะ

เอิร์ท : นั่นสิ แต่เราก็ไม่มีสิทธิ์ยิงชาวบ้านพวกนี้อยู่ดีนี่

ยู : ฉันมีไอเดียดีๆหล่ะ ไปพาหัวหน้าหมู่บ้านมา ฉันจะทำอะไรหน่อย

รา : อะไรของเธอ อย่าบอกนะว่าเธอจะฆ่าหัวหน้าหมู่บ้านหน่ะ

วาเนสซ่า : ถือว่าฉันขอหล่ะ อย่าทำอะไรรุนแรงเลยนะ

ยู : เชื่อหัวฉันเถอะน่า // ยูขยิบตาหนึ่งข้าง

หลังจากที่พวกเขาค้นหาทั่วหมู่บ้านได้ไม่นาน พวกเขาก็มารวมตัวกันที่ลานกว้างของหมู่บ้าน ปักษาและคนอื่นๆเอาอาวุธที่ยึดมาได้มากองรวมกันไว้ จากนั้นไม่นานนาตาชาก็พาตัวหัวหน้าหมู่บ้านมาได้ เธอพาเขามาหาทุกคนตามที่ยูบอก

นาตาชา : ยู ฉันพาหัวหน้าหมู่บ้านมาแล้ว เธอจะเอายังไงต่อ

ยูไม่พูดพร่ำทำเพลงจับหัวหน้าหมู่บ้านกรอกยาตัวหนึ่งให้เขากิน ท่ามกลางความตกใจของคนอื่นๆ

โคลวิส : นี่เธอเอายาอะไรให้เขากินหล่ะเนี่ยห่ะ

ยู : นี่คือยาสำหรับเปิดปาก ฉันคิดค้นตั้งนานกว่าจะทำได้

จากนั้นไม่นาน เมื่อยาออกฤทธิ์ หัวหน้าหมู่บ้านก็พูดความจริงกับทุกคนโดยไม่มีการขัดขืน

นาตาชา : เอาหล่ะค่ะ พวกคุณซ่อนอาวุธพวกนี้ไว้ทำไม

“คือ พวกนั้นเข้ามาในหมู่บ้าน บอกว่าจะขอที่ซ่อนสำหรับอาวุธ และเกณฑ์คนหน่ะครับ”

นาตาชา : แล้วในหมู่บ้านนี้มีสมาชิกของเวียดกงหรือเปล่า

“มีครับ เรามีเด็กวัยรุ่นในหมู่บ้านอยู่ประมาณ 5 คนที่เป็นสายให้เวียดกง”

แต่ในขณะที่เขายังไม่ทันจะพูดจบ เด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ชักปืนออกมายิงหัวหน้าหมู่บ้าน อูลริคเห็นจึงขว้างหอกของเขาใส่กลางอก ส่วนเด็กวัยรุ่นคนอื่นๆพยายามจะหนีแต่ก็โดนปักษากับเซเบอรัสยิงเข้าที่กลางหลัง นาตาชาต้องสั่งให้ทุกคนหยุดยิงในทันที

นาตาชา : หยุดยิงก่อนทุกคน!!

อูลริค : บอกแล้วไอ้พวกนี้มันเป็นสายให้เวียดกงหน่ะ

ปักษา : ผมว่าคงทั้งหมู่บ้านนั่นแหละที่เป็นสาย ฆ่าแม่งให้หมดเลย

เซเบอรัส : ใจเย็นๆ พวกเขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้นะ

ในตอนนั้นเองบรรดาแม่ๆของวัยรุ่นพวกนั้นก็รีบเข้าไปดูอาการของเด็กพวกนั้น พร้อมทั้งตะโกนด่าทอพวกเขาที่ยิงลูกของเธอตาย ตอนนี้ในหมู่บ้านเริ่มจะมีการกระทบทั่งกันแล้ว พวกเขาพยายามคลี่คลายสถานการณ์ก่อนเรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้

คางุยะ : ถ้าพวกนั้นไม่หยุด ฉันเชือดคอมันทั้งหมู่บ้านแน่

วาเลเรีย : ใจเย็นๆสิ เดี๋ยวเรื่องมันจะลุกลามเอานะ

เวเรียไนท์ : ดูเหมือนพวกนั้นอยากจะฆ่าเราเลยนะ

ครูส : พวกนั้นไม่มีอาวุธ มันจะทำอะไรได้วะ

ในตอนนั้นเอง มีเด็กหญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาทุบตีนิโคลัส ทำเอาเขาเกือบหัวเสีย แต่ทาเคชิอุ้มเด็กคนนั้นเอาไว้ก่อน

ทาเคชิ : ไม่ต้องห่วงนะ ฉันดูเด็กคนนี้ให้เอง

นิโคลัส : ก็ได้ ถ้างั้นรีบไปจากหมู่บ้านนี้กันดีกว่า

แบล็ค : แล้วเราต้องเผาหมู่บ้านพวกมันหรือเปล่า

เซนโนว่า : ปล่อยไว้แบบนี้แหละ ยังไงพวกนั้นก็ไม่มีอาวุธมาสู้หรอก

คูลุก : อย่าลืมทำลายอาวุธพวกนี้ด้วยก็แล้วกัน

อมตะ : จริงด้วย รา วาเนสซ่า พอจะทำลายอาวุธพวกนี้ได้มั้ย

วาเนสซ่า : สบายมาก รอตรงนี้แป๊ปนึงนะ

รากับวาเนสซ่าแบกอาวุธของพวกนั้นทั้งหมดมาใส่ในกล่องไม้กล่องหนึ่ง จากนั้นราก็เตรียมระเบิดพิเศษของเธอวางไว้ด้านใน

รา : เอาหล่ะ เตรียมพร้อม ระเบิดได้เลย

วาเนสซ่าจุดชนวนระเบิด จนกล่องอาวุธพวกนั้นอันตรธานไปต่อหน้าต่อตา เสียงดังไปทั่วป่า เหล่าเด็กๆตกใจกลัวกันมากจนร้องไห้

อิโอ : นี่ TARS ทำให้เด็กหยุดร้องไห้หน่อยสิ

TARS : ได้ครับผม // TARS กลิ้งตัวเองไปหาเด็ก จากนั้นก็กลิ้งไปกลิ้งมาจนเด็กๆชอบใจเป็นอย่างมาก ระหว่างที่ในหมู่บ้านากำลังวุ่นวาย

นาวิน : ผมว่า เรารีบไปที่หมู่บ้านต่อไปดีกว่านะครับ

ไดโยวเซย์ : นั่นสิคะ คุณนาตาชา โรโบโกะยังไม่อัพเดทงานเหรอคะ

และในตอนนั้นเอง โรโบโกะก็ติดต่อเข้ามาหานาตาชาที่กำลังตรวจสอบหมู่บ้านอยู่

โรโบโกะ : คุณนาตาชาซัง คุณต้องไปให้ถึงอีกหมู่บ้านหนึ่งในพรุ่งนี้เช้านะคะ

เรย์นอร์ฟ : ระยะห่างประมาณเท่าไหร่กันหล่ะ

นาตาชา : ราว 10 กิโลเมตรได้ค่ะ

เอิร์ท : ตายห่า นี่เราต้องเดินกันทั้งคืนเลยนะเนี่ย

โทไบอัส : ตอนนี้น่าจะซัก 5 โมงเย็นได้ ถ้าเรารีบเดินทางน่าจะพอไปถึงทันนะครับ

นาวิน : ก็ดีนะครับ เรารีบไปจากที่นี่กันดีกว่า

นาตาชา : โรโบโกะ เปิด GPS นำทางไปเลย

โรโบโกะเปิด GPS นำทางพวกเขาไปยังหมู่บ้านต่อไป

=====================================================================

หมู่บ้านต่อไปที่พวกเขาจะไปเจอจะเป็นอย่างไร พวกเขาจะทำภารกิจสำเร็จหรือไม่ ติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ