คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : EP 5 : สร้างสถานการณ์
วินเดินมายังบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านของเขาเอง จากนั้นเขาก็เห็นพ่อกับแม่และน้องชายของพวกเขาอยู่ด้วยกัน
“พ่อ แม่ เจ้าวุ้น”
วินรีบวิ่งไปหาทั้งสามคน
แต่ในตอนนั้นเองเขาก็เห็นเปลิวเพลิงกำลังมอดไหม้ทั้งสามคน
วินพยายามจะวิ่งเข้าไปช่วย แต่มีชายคนหนึ่งมายืนหัวเราะ
จากนั้นก็ยิงทั้งสามคนทิ้งต่อหน้าต่อตา
วินชักปืนออกไปจะยิงมัน
แต่ดันมีเสียงนี้ขึ้นมา
“ไอ้วินๆ
ตื่นได้แล้วโว้ย”
วินได้สติขึ้นมา
พบว่าเขากำลังจ่อปืนไปยังเวหา โดยที่เวหายกมือขึ้นอย่างหวาดกลัว
“นี่แกเป็นอะไรไปวะ
บอกได้นะเว้ย” เวหาพูดขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอก
ฉันฝันร้ายนิดหน่อยหว่ะ” วินพูดพลางลดปืนลง
“เอ้านี่
กินน้ำกินท่าซะก่อนสิ” เซบยื่นขวดน้ำให้กับวิน วินรีบหยิบขวดน้ำมาแล้วดื่มน้ำในทันที
“แล้วพวกนายมาห้องฉันมีอะไรหรือเปล่าเนี่ย”
วินถาม
“นี่มันเช้าแล้วนะเว้ย
ถามได้ ไม่ทำงานหรือไงเพื่อน” เวหาพูดอย่างกวนๆ
“แล้วทำไมนาฬิกาปลุกฉันมันไม่ปลุกหล่ะฟะ”
วินพูดขึ้น
“ก็นายตั้งนาฬิกาปลุกไว้
8 โมงนี่หว่า นี่มัน 7 โมงแล้ว” เซบพูด
“แหม่
ปกติตื่นสายหรือไงครับเพื่อน” เวหายังคงพูดกวนประสาทเขา
“เออๆ ช่างเถอะ
ฉันไปอาบน้ำก่อนดีกว่าหว่ะ” วินไม่พูดมากผละตัวออกไปอาบน้ำในห้องน้ำ
เขาอาบน้ำอยู่ซักพัก เขาก็ออกมาพร้อมกับเสื้อตัวใหม่
จากนั้นเขาก็ไปนั่งทานอาหารกับคนอื่นๆที่รออยู่ที่โต๊ะแล้ว
“วันนี้ฉันทำอาหารเองเลยนะเพื่อน”
เวหาพูดอย่างภูมิใจ
“เออ
ไหนๆวันนี้ก็ได้กินอะไรร้อนๆซะที กินเลยดีกว่า” เซบพูด
“ก็ดีเหมือนกัน
ฉันกำลังหิวพอดี”
จากนั้นพวกเขาทั้งสามไม่รอช้า
พวกเขานั่งทานอาหารอย่างสบายใจกัน โดยที่เวหาเอาไอพอดของเขามาเปิดเพลงให้ฟังด้วย
“เวหา
นายทำอาหารอร่อยจริงๆหว่ะ” เซบพูด
“แน่นอน ฉันทำให้คนอื่นกินบ่อยๆหน่ะ” เวหาพูดขึ้น
“เออนี่
แล้ววันนี้เราจะทำอะไรกันต่อดีหล่ะ” วินพูด
“ก็ตามล่าคนที่มันทำกับเราเหมือนเดิมไง”
เซบพูดขึ้น
“เออนี่ๆ
ฉันว่าฉันมีไอเดียใหม่หว่ะ” เวหาพูด
“มีอะไรงั้นเหรอ
ว่ามาดิ” วินพูดขึ้น
“ตอนนี้มีสงครามระหว่างแก๊งค์อยู่
เราน่าจะให้มันเปิดศึกไปซักพัก แล้วเราค่อยเก็บมันทีละคนนะ” เวหาพูด
“ทำไมนายถึงคิดแบบนั้นหล่ะ”
เซบถามอย่างสงสัย
“ก็ถ้าเราจัดการตอนนี้
มันก็สงสัยหน่ะสิว่าเราเป็นคนนอก แต่ถ้าเราจัดการตอนมันตะลุมบอนกัน
พวกมันจะคิดว่าเป็นคนของแก๊งค์อื่น แล้วมันจะไม่สงสัยเราไง” เวหาพูด
“เออ
ไอเดียดีหว่ะ ว่าแต่เราจะเริ่มจากใครก่อนดีหล่ะ เล่นคนของเจ้าพ่อสิงห์ด้วยมั้ย”
วินถาม
“เอาสิ
ขอมันให้ฉันคนนึง ฉันจะพูดกับมันเอง” เซบพูด
“ถ้างั้นไปเปิดคอมดูกันต่อดีกว่า
ฉันจะลองเปิดดูเอง”
เวหาพูดจากนั้นก็ผละตัวไปเปิดคอมของเขา
หลังจากที่คอมเปิด เขาก็กดเข้าไปดูสาระบบของเหล่าอาชญากรทุกคน
จากนั้นพวกเขาก็เริ่มจัดการดูพวกมันทีละคน เริ่มจากแก๊งค์ของเจ้าพ่อเคี้ยง
“ไอ้จิตรกับไอ้พงก็ตายแล้ว
ต่อไปจะใครดีหล่ะ” วินพูดขึ้น
“คนนี้น่าลองอยู่นะเว้ย
ไอ้แก้ ชื่อจริงกรวิทย์ ใจศักดิ์ หมอนี่อยู่ระดับล่าง
ถ้าเกิดปะทะขึ้นมามันอาจตายก่อนแน่” เวหาพูดกับเซบ
“ไอ้นี่มันเป็นคนทำพ่อฉัน
ฉันจำมันได้” วินพูดขึ้น
“ดูพวกของเจ้าพ่อสิงห์หน่อยสิ”
เซบพูด
“ได้เลย
รอแป๊ปนึงนะ” เวหาลองค้นหาข้อมูลของแก๊งค์เจ้าพ่อสิงห์
จากนั้นก็ปรากฏชื่อของลูกน้องเจ้าพ่อสิงห์มากมาย เวหาเริ่มจากผู้ชายสองคนนี้ก่อน
“สองคนนี้เป็นคนคุมพวกปลายแถวหน่ะ
น่าจะเล่นงานมันก่อนได้” เวหาพูดขึ้น
“อ้อ
ฉันจำมันได้ ไอ้สองตัวนี้มันข่มขืนพี่สาวฉัน” เซบพูดอย่างโกรธแค้น
“แล้วเราจะเล่นใครก่อนดีหล่ะ”
วินถามอย่างสงสัย
“เล่นพวกของเจ้าพ่อสิงห์ก่อน
แล้วค่อยเจ้าพ่อเคี้ยง เป็นไง” เวหาพูดขึ้น
“ความคิดเข้าท่าหว่ะ
ฉันจะจัดการเค้นความลับมันเอง” เซบพูดขึ้น
“ฉันว่าไปเอาอาวุธกันก่อนดีกว่าหว่ะ”
วินและคนอื่นๆเข้าไปหยิบอาวุธของพวกเขา
พร้อมกระสุนเต็มอัตรา โดยที่เวหาเข้าไปด้วย
เวหาถึงกับตกตะลึงเมื่อได้เห็นอาวุธมากมายในนั้น
และในตอนนั้นเองเซบก็โยนปืนกระบอกหนึ่งให้กับเวหา
“เฮ้ยเพื่อน
ฉันยิงปืนไม่เก่งนะ”
“ไม่รอดหว่ะเพื่อน
ยังไงก็ต้องลอง” เซบพูดขึ้น
“สงครามนี้ท่าทางจะใหญ่อยู่
แต่ฉันไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วหล่ะ” วินพูดขึ้น
“ใช่
ถึงตายฉันก็ยอมแล้วหว่ะเพื่อน” เซบพูดเสริม
ณ
โรงพยาบาลของวาเดลเรีย
ในตอนนั้นเองก็มีขบวนรถบรรทุกคันหนึ่งมาจอดอยู่ที่ด้านหลังของโรงพยาบาล
วาเดลเรียไปต้อนรับด้วยตัวเองในทันที เมื่อรถจอด ซากิริและเอย์จิก็ลงมาจากรถ
โดยที่หมอนับสิบคนก็ลงมาจากรถด้วย
“สวัสดีค่ะ
พวกคุณคงจะมาส่งพัสดุของฉันสินะ” วาเดลเรียพูดขึ้น
“ใช่ค่ะ
คุณคงจะเป็นคุณหมอวาเดลเรียสินะ” ซากิริพูด
“ใช่ค่ะ
ว่าแต่พวกคุณดูเหมือนพวกคุณเพิ่งจะผ่านศึกมานะคะ” วาเดลเรียพูดขึ้น
“อ้อครับ
เราโดนซุ่มโจมตีนิดหน่อยหน่ะครับ” เอย์จิพูด
“สิ่งที่คุณขอได้แล้วหล่ะค่ะ
หมอ 10 คน พร้อมกับยารักษาที่พวกคุณขอหน่ะ” ซากิริพูด
“ขอบคุณค่ะ
ขอเชิญทางนี้หน่อยนะ เรื่องยาฉันจะให้คนของฉันขนไปเอง”
วาเดลเรียพาซากิริกับเอย์จิเข้าไปในโรงพยาบาล
โดยที่ในตอนนั้นพวกเขาก็เห็นทั้งคนป่วยและพวกนักเลงที่ได้รับบาดเจ็บจำนวนมาก
ซึ่งคนป่วยแทบจะล้นโรงพยาบาลออกมาแล้ว
หมอคนอื่นๆก็เริ่มท้อใจที่งานเยอะขึ้นทุกๆวัน
“พวกคุณดูสิ
คนป่วยเยอะขึ้นทุกวัน” วาเดลเรียพูดพลางถอนใจ
“ว่าแต่
นักเลงพวกนั้นทำไมถึงมาบ่อยจัง” เอย์จิถามอย่างสงสัย
“สงครามแก๊งค์หน่ะสิคะ
พวกเจ้าพ่อสิงห์กับเถ้าแก่หยงเริ่มปะทะกันแล้ว” วาเดลเรียพูดขึ้น
“เฮ้อ
ความจริงคุณไม่น่ารักษาคนพวกนี้เลย” ซากิริพูดอย่างหัวเสีย
“ที่พวกมันละเว้นไม่ทำอะไรที่นี่เพราะเรายังรักษาพวกเขาไงคะ
ถ้าทำแบบนั้น พวกมันคงถล่มที่นี่เละแน่ แล้วชาวบ้านตาดำๆจะพลอยเดือดร้อน” วาเดลเรียพูดขึ้น
“เฮ้อ
มันจะเป็นแบบนี้อีกนานมั้ยเนี่ย” เอย์จิพูดขึ้น
“นั่นสิ
ฉันก็เริ่มจะเบื่ออะไรแบบนี้แล้วหล่ะ” ซากิริพูดขึ้น
“ตอนนี้สิ่งที่เราทำได้ก็อดทนไปก่อนหน่ะค่ะ”
วาเดลเรียพูดพลางถอนใจ
“ถ้างั้นเราขอตัวกลับไปที่หน่วยของเราก่อนนะครับ”
เอย์จิพูดขึ้น
“ถ้างั้นฉันจะไปส่งพวกคุณเองนะคะ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ
คุณไปรักษาคนป่วยดีกว่านะคะ” ซากิริพูดขึ้น จากนั้นก็ไปขึ้นรถกับเอย์จิทันที
“เฮ้อ
ไม่รู้ว่าหมอที่นี่จะทนได้นานแค่ไหนนะ” เอย์จิพูดขึ้น
“ความจริงวันนี้เราต้องขอบคุณชายสามคนนั้นนะ”
ซากิริพูดขึ้นมา
“เออใช่
ฉันอยากรู้นะว่าพวกนั้นเป็นใครกัน” เอย์จิพูด
“เดี๋ยวเราต้องได้รู้แน่ๆ”
กลับมายังหน่วย
The Nation ในตอนนั้นเองเอเรียน่าที่กลับไปยังที่พักของเธอ
เธอก็โทรหาเกรซเพื่ออยากทราบว่าเอย์จิเป็นยังไงบ้าง เอเรียน่าโทรหาเกรซตอนที่เธอนั่งดื่มกาแฟของเธออยู่
เกรซเปิดลำโพงจากนั้นก็คุยกับเธอในทันที
“เกรซ
ว่างหรือเปล่า คุยด้วยหน่อยสิ”
“มีอะไรหรือเปล่าเอเรียน่า”
“เอย์จิเขากลับมาหรือยังหล่ะ”
“ยังไม่กลับมาเลย
ฉันก็รอฟังข่าวอยู่เนี่ย”
“ฉันชักเป็นห่วงเขาซะแล้วนะเนี่ย”
“เอาน่า เอย์จิเขาเก่งจะตาย”
“เออนี่
เธอรู้เรื่องยาเสพติดชนิดใหม่หรือยัง”
“พอรู้แล้วหล่ะ
สารสีเขียวใช่หรือเปล่า”
“ใช่ๆ
ได้ยินว่าใช้สูบกับบุหรี่ ออกฤทธิ์แรงมาก”
“เออนี่
ฉันว่าฉันคุ้นๆสารตัวนี้มากเลยนะ ฉันเห็นแล้วคิดถึง.”
“คิดถึงอะไรของเธองั้นเหรอ”
“เธออย่าบอกหัวหน้าของเรานะ
ฉันขอได้ไหม”
“ได้สิ
เธอคิดถึงเรื่องอะไรหล่ะ”
“น้องสาวฉัน
น้องสาวเก่งเรื่องสารตัวนี้ด้วย”
“นี่เธอจะบอกว่า
น้องสาวเธอผลิตยาเสพติดขายงั้นเหรอ”
“ฉันก็ยังไม่รู้
ยังไม่มีอะไรแน่ชัดเลยตอนนี้”
“ยังไงก็อย่าคิดมากหล่ะ”
และที่ห้องประชุมใหญ่ของ
The Nation ปัญหายาเสพติด Green Ice เป็นปัญหาสำคัญที่เกิดขึ้นในตอนนี้
เพราะมันเริ่มระบาดกับประชาชนทั่วไปแล้ว
เอกเป็นหนึ่งในคนที่จะต้องเข้าประชุมในเรื่องนี้ เมื่อคณะอง์ประชุมมากันครบแล้ว
พวกเขาก็เริ่มต้นการประชุมในทันที
“เอาหล่ะ ท่านทั้งหลาย
วันนี้ที่ผมเรียกพวกคุณมาประชุม ก็เรื่องยาเสพติดตัวใหม่นี่หล่ะ” ชายที่เป็นหัวหน้าใหญ่ก็เรียกให้เอายาเสพติดเข้ามาด้านใน
“ยาเสพติดชนิดนี้
สกัดจากคลอโรฟิลล์ผสมกับสารชนิดพิเศษที่เราไม่รู้จัก ใช้ยัดไส้บุหรี่แล้วสูบ
ออกฤทธิ์คล้ายกัญชา แต่ไม่ทิ้งสารตกค้างในร่างกาย”
“โห
คนทำคงต้องเชี่ยวชาญน่าดูนะครับ” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งในห้องพูดขึ้น
“คุณเอก
คุณมีความเห็นอะไรหรือเปล่า” หัวหน้าใหญ่พูดขึ้น
“อ้อครับท่าน
พวกคุณพอจะรู้มั้ยครับว่ายาตัวนี้เริ่มปล่อยกันที่ไหน” เอกถาม
“สายข่าวของเราแจ้งมาว่ายาตัวนี้เจ้าพ่อสิงห์เอามาปล่อยหน่ะ”
หัวหน้าหน่วยกล่าว
“ถ้าอย่างงั้น
ผมว่าน่าจะเริ่มสืบที่เขตหัวลำโพงก่อนเลยนะครับ” เอกพูด
“ที่นั่นยังมีศึกระหว่างแก๊งค์อยู่นะ
คุณจะไหวเหรอ” หัวหน้าถาม
“พอทำได้อยู่ครับท่าน”
เอกพูดขึ้น
“ยังไงผมก็ฝากจัดการด้วยนะครับ
จัดการยาเสพติดในยุคธรรมดาก็ว่ายากแล้ว มายุคทมิฬครองเมืองนี่
ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆครับ”
“ได้ครับท่าน
ผมจะจัดการเอง” เอกพูดจากนั้นก็เดินออกจากห้องไป
กลับมายังเหลามังกรฟ้า
เธอกลับมาเปิดร้านใหม่เหมือนเดิมหลังจากที่มีการปิดปรับปรุง
ในคราวนี้คนของเถ้าแก่หยงก็เข้ามาในร้าน
จากนั้นก็เข้ามาหาเรย์ในทันทีเพื่อที่จะมาคุยอะไรบางอย่าง
“สวัสดีคุณเรย์
เถ้าแก่หยงมีเรื่องจะคุยกับคุณหน่ะ”
“มีอะไรกับฉันงั้นเหรอ”
“เถ้าแก่ฝากมาบอกว่า
ขอให้คุณจัดการป้องกันที่นี่ให้ดีกว่านี้หน่ะ”
“แล้วจับมือปืนได้หรือเปล่าหล่ะ”
“ไม่ต้องห่วง
เราต้องตามตัวมันได้แน่” จากนั้นมันก็ปรบมือเป็นสัญญาณ ลูกน้องของเขาก็เดินมาพร้อมกับวัสดุอุปกรณ์จำนวนหนึ่ง
“เรามีเครื่องป้องกันนี่
เอามาให้คุณหน่ะ”
“คุณจะทำอะไรกับร้านอาหารของฉันเหรอ”
เรย์ถามอย่างสงสัย
“แค่ป้องกันที่ของเถ้าแก่หน่ะ
ต่อไปนี้ห้องนี้เป็นของเถ้าแก่ ห้ามใครมายุ่งเด็ดขาด”
“นี่พวกนาย”
“เอาเป็นว่า
พวกคุณทำตามที่ผมบอก แล้วทุกอย่างจะดีเอง”
“ก็แล้วแต่พวกนายก็แล้วกัน”
พวกเขารีบจัดการปรับปรุงร้านของเรย์เป็นการด่วน
ท่ามกลางพนักงานของเรย์ที่มองอยู่ห่างๆ
ทางด้านชนกับโซระ
ในตอนนั้นเองพวกเขานัดหมายกับลูกน้องของเจ้าพ่อสิงห์ เพื่อรับทองค่าจ้างของพวกเขา
ชนและโซระนั่งอยู่ในโกดังแห่งหนึ่ง ซึ่งในขณะเดียวกัน
ลูกน้องของเจ้าพ่อสิงห์นับสิบพร้อมอาวุธครบมือก็เดินเข้ามาในโกดัง
พร้อมกระเป๋าหนึ่งใบ จากนั้นพวกมันก็เดินเข้ามาหาทั้งคู่ในทันที
“เฮ้ย
นี่ไงที่เราตกลงกัน”
มันยื่นกระเป๋าให้ชน
ชนยื่นให้โซระชั่งน้ำหนักทองดู
“เฮ้ย ช่างน้ำหนักหน่อยสิ”
โซระช่างน้ำหนักทองคำ อยู่ซักพักก็พูดขึ้นว่า
“เฮ้ย
มันขาดไปแสนนึงนี่หว่า”
“แล้วอีกแสนนึงไปไหน
ตกลงกันว่าหกแสนนะเว้ย”
มันจะชักปืนจะยิงชน
แต่ชนหักแขนมันจากนั้นก็ยิงมันกลับ จากนั้นลูกน้องของพวกมันนับสิบก็ระดมยิงใส่ทั้งคู่
พวกเขาทั้งคู่ต้องหาที่หลบแล้วยิงกลับใส่พวกมัน
“กูว่าแล้วแม่งต้องเป็นแบบนี้”
โซระพูดขึ้น
“ฝ่าแม่งออกไปให้ได้ก่อน”
หลังจากที่ชนพูด
พวกเขาก็บุกเข้าไปยิงกับลูกน้องของเจ้าพ่อสิงห์ พวกมันโดนไล่ยิงจนถอยออกมา
จากนั้นมันก็ไปจับลูกน้องคนหนึ่งมาได้ แล้วบังคับให้มันพูดในทันที
“เฮ้ย
เจ้านายมึงอยู่ที่ไหนวะ”
“กูไม่รู้เว้ย”
ลูกน้องเจ้าพ่อสิงห์พูดขึ้น
“ไม่บอกจริงๆใช่มั้ย
มึงรู้กิตติศัพท์พวกกูมั้ย” โซระพูดขึ้น
“มึงจะทำอะไรกับกูวะ
อย่านะโว้ย”
“ถ้าแกอยากรู้
ฉันจัดให้เลย ไปเอามีดมาเลย” ชนพูดกับโซระ
“เออๆ
กูบอกแล้ว ลูกพี่กูบอกว่าอยู่แถวบ้านพักในหัวลำโพงอ่ะ”
“งั้นเหรอ
กูจะรีบไปทวงกับนายมึง กลับไปบอกนายมึงด้วย”
ชนปล่อยตัวมันไป
จากนั้นมันก็รีบวิ่งออกไปจากโกดังอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย ได้แค่ 5
แสนเองนะเว้ย” โซระพูดอย่างอารมณ์เสีย
“เอาน่า
เดี๋ยวเราไปเอากับมันก็ได้” ชนพูดขึ้น
“แล้วเราจะไปไหนกันต่อดีวะ”
โซระถาม
“ไปลงอ่างกันดีกว่าหว่ะ”
“เออ
ก็ดีเหมือนกัน อยากมานานแล้วหล่ะ”
“โอเค
งั้นไปกันดีกว่าหว่ะ”
พวกเขาทั้งคู่รีบขี่มอไซค์ออกจากโกดังไป
เพื่อที่พวกเขาจะไปเที่ยวอาบอบนวดกันต่อ
กลับมายังที่พักของเจ้าพ่อเคี้ยง
ในตอนนั้นเอง เจ้าพ่อเคี้ยงกำลังวุ่นอยู่กับการขายยาเสพติดชนิดใหม่ ในตอนนั้นเอง
ไออิฐก็พาเพลิงมาพบกับเจ้าพ่อเคี้ยง เพื่อที่จะมารายงานเรื่องของไอ้พง
ที่โดนมือดีเล่นงาน ในตอนนั้นเองอิฐพาเพลิงเข้าไปพบกับเจ้าพ่อเคี้ยงในทันที
“ลูกพี่ ไอ้พงมันโดนเก็บแล้วนะพี่”
“หะ นี่ไอ้พงโดนเก็บอีกคนแล้วเหรอ
ฝีมือใครวะ”
“หมอนี่มันรู้ครับว่าฝีมือใคร
มานี่สิไอ้เพลิง”
เพลิงเดินเข้ามาไหว้เจ้าพ่อเคี้ยง
จากนั้นก็เคี้ยงก็ถามเขาในทันที
“เฮ้ย
เอ็งรู้ใช่มั้ยว่าใครเก็บคนของกู”
“รู้สิพี่
ยิ่งกว่ารู้ซะอีกครับ”
“แล้วมันเป็นใครกันหล่ะวะ”
“ผมรู้จักกับมันสมัยเรียน
มันชื่อไอ้วิน กับเพื่อนมันอีกคน เซบาสเตียนครับ”
“เฮ้ย
แค่สองคนนี่เหรอที่เก็บคนของกูหน่ะ”
“โธ่พี่
ไอ้สองตัวนี้มันเก่งมากเลยนะพี่”
“เอ็งพอจะรู้ที่อยู่มันบ้างมั้ย”
“ผมไม่รู้มั้ยย้ายบ้านหรือยัง
แต่ผมรู้จักบ้านเก่ามันครับ”
“เออ
เดี๋ยวแกพาฉันไปที่นั่น”
“อ่า
จะดีเหรอครับพี่”
“ก็เออดิ
แล้วฉันจะให้แกอยู่กับแก๊งค์ฉัน ไม่ต้องห่วง”
“ขอบคุณมากครับพี่”
ในตอนนั้นเองที่ไข่มุกเดินมาพอดี
เพลิงมองไข่มุกตาไม่กระพริบ จนไข่มุกเดินหนีไป จากนั้นเคี้ยงก็เดินไปสะกิดเขา
“เฮ้ย
นั่นน้องสาวฉัน อย่าคิดนะเว้ย”
“โหพี่
ผมขออยู่กับพี่ไปตลอดเลยนะพี่”
“เออ
ให้มันได้อย่างงี้สิวะ พรุ่งนี้มึงพาคนของกูไปจัดการมันเลยนะเว้ย”
“ได้ครับพี่”
กลับมาที่ห้องของเกรท
หลังจากที่เธอคิดค้นยาเสพติดแบบใหม่ได้ เธอก็ร่ำรวยมากขึ้น
แต่มันก็ต้องแลกมากับการที่เธออาจโดนหมายหัว ทั้งจากกลุ่ม The Nation และพวกเจ้าพ่อรายอื่นที่ต้องการสูตร
ทำให้เธอต้องอยู่อย่างระวังตัวมากขึ้น ในขณะที่เธอกำลังพักผ่อนอยู่ในห้อง
จู่ๆลูกน้องของเธอก็เดินเข้ามาในห้อง แล้วก็มาคุยกับเธอในทันที
“คุณเกรทครับ
แย่แล้วครับ”
“มีอะไรกัน
ว่ามาสิ” เธอตอบกลับ
“ตอนนี้พวกใต้ดินกำลังสืบเรื่องยาเสพติดสีเขียวครับ”
“ไม่ต้องห่วง
พวกมันไม่รู้หรอกว่าเป็นฉัน”
“แต่ว่า
พี่สาวคุณอยู่กับพวกมันไม่ใช่เหรอครับ” คำพูดของเขาสะกิดต่อมของเธอ
“จริงด้วย
ยัยนั่นมันคิดจะขวางทางฉันงั้นเหรอ”
“แล้วแบบนี้จะเอายังไงดีครับ”
“พยายามซ่อนตัวไว้
อย่าให้ใครรู้ว่าเราอยู่ที่นี่”
“เข้าใจครับ
แล้วลูกค้าเราหล่ะครับ”
“พยายามคัดเลือก
อย่าขายยามั่วซั่วหล่ะ อาจจะมีสายของพวกมันก็ได้”
“ครับผม”
จากนั้นลูกน้องของเธอก็เดินออกไป
“ยัยบ้า
แกอย่าคิดนะว่าจะทำอะไรฉันได้”
ที่บ้านของเถ้าแก่หยง
ในตอนนั้นเองแองเจล่าก็เตรียมแผนการเพื่อลอบสังหารเถ้าแก่หยง
แก้แค้นให้กับพ่อของเธอ แต่เธอยังทำตอนนี้ไม่ได้
เนื่องจากเถ้าแก่หยงระวังตัวมากขึ้น เขาจะอยู่แต่กับเมียและลูกน้องคนสนิทเท่านั้น
เธอต้องการที่จะเข้าถึงตัวเขา แต่มันก็ยากเหลือเกิน ในระหว่างที่เธอกำลังคิดแผนการ
จู่ๆก็มีป้าคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องของเธอ
“พออยู่ได้นะจ๊ะที่นี่”
“ก็ได้ค่ะป้า
ป้ามีอะไรหรือเปล่า”
“หนูมาที่นี่มีจุดประสงค์อะไรหล่ะ”
“คุณป้า
ถามแบบนี้มีออะไรหรือเปลึคะ”
“ป้าพอจะรู้ว่าหนูมาทำอะไรหน่ะ”
“แล้วทำไมงั้นเหรอป้า”
“ป้าเคยรับคนมาที่นี่
ส่วนใหญ่จะเป็นสาย แต่ตายในสงครามแก๊งค์หน่ะ”
“ป้าคะ
มีวิธีไหนที่หนูจะเข้าถึงตัวเถ้าแก่ได้คะ”
“ตอนนี้หนูต้องรอเวลาหน่ะ”
“แต่ไม่รู้ว่าหนูจะมีเวลาพอหรือเปล่าหน่ะสิคะ”
แองเจลล่าพูดจากนั้นก็เดินออกจากห้องไป
กลับมายังพวกของวิน
ในตอนนั้นเองพวกเขาพากันมายังพื้นที่ตลาดแห่งหนึ่ง
ซึ่งที่นี่พวกแม่ค้าต้องจ่ายค่าส่วยให้กับพวกนักเลง
ซึ่งพื้นที่นี้เป็นพื้นที่ของเจ้าพ่อสิงห์
แต่คนของเถ้าแก่หยงก็มาป่วนที่นี่เป็นระยะๆ วินและคนอื่นๆลอบแอบมองอยู่แถวๆนั้น
โดยใช้กล้องส่องทางไกลของเวหาช่วยดู
“เห็นอะไรบ้างเปล่าเวหา”
เซบถามเวหา
“ฉันว่าฉันเจอไอ้แก้นะ
มันมาทำอะไรที่นี่วะ” เวหาเปรยๆ
“มันคงจะมาหาอะไรกินที่นี่หน่ะ”
วินพูดเสริม
“เฮ้ย ดูนั่น
พวกเถ้าแก่หยง แล้วนั่นก็ไอ้สองตัวนี่นายตามล่าอยู่นี่ เซบ” เวหาพูดและชี้ไปที่ร้านๆหนึ่งซึ่งพวกมันนั่งกันอยู่
“เออ
แบบนี้ค่อยล่าได้สนุกหน่อย” เซบพูดขึ้น
ในตอนนั้นเอง
คนของเจ้าพ่อสิงห์ก็เดินไปหาลูกน้องเถ้าแก่หยง เพื่อไปประกาศศักดาของแก๊งค์เขาเอง
พวกเขาประจัญหน้าราวกับว่าจะฆ่ากันให้ตายตรงนั้น
ชาวบ้านแถวนั้นต้องเก็บของหนีเพื่อป้องกันไม่ให้โดนลูกหลง
“เฮ้ย
มึงมาทำอะไรถิ่นกูวะ”
“ก็จะมาหาอะไรกิน
ไม่ได้หรือไง”
“ที่นี่พี่สิงห์คุมเว้ย
พวกมึงอย่ามาแหลม”
“แล้วพวกมึงจะทำไมวะ”
พวกเขาชักปืนใส่กัน
สถานการณ์ทุกอย่างดูตึงเครียดในทันที
“มึงอย่าหลุดไปถิ่นกูบ้างแล้วกันนะ
กูเอามึงตายแน่”
ในตอนนั้นเอง
พวกของวินก็เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง พวกเขาคุยกันว่าจะทำยังไงต่อไป
“เฮ้ย
มึงจะเอายังไงต่อดีวะ พวกมันจะเล่นกันแล้ว” เวหาถาม
“เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
เซบเล็งปืนไปที่คนของเถ้าแก่หยง
จากนั้นพวกเถ้าแก่หยงก็ยิงกลับใส่พวกเจ้าพ่อสิงห์ในทันที
เสียงปืนดังอย่างหูดับตับไหม้
“เฮ้ย
ไปฆ่าพวกมันกันเถอะ”
พวกเขาทั้งสามคนบุกเข้าไปในการปะทะของสองแก๊งค์
เพื่อสร้างสถานการณ์ตามที่เขาต้องการ
=====================================================================
ดพวกของวินจะทำอย่างไรต่อไปกับเรื่องนี้ ติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
ความคิดเห็น