คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : EP 4 : เริ่มต้นการล้างแค้น
วินและเซบพาเวหาเดินทางไปเรื่อยๆตามถนนเส้นนั้น
เพื่อพาเขากลับไปยังที่ซ่อนของพวกเขาเอง
ซึ่งเวหาในตอนนั้นก็เริ่มตื่นเต้นเนื่องจากว่าเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน
“นี่พวก
แน่ใจแล้วนะว่าอยากจะมาด้วยหน่ะ” วินหันไปถามเวหา
“เฮ้อ
ฉันหันหลังกลับไม่ได้แล้วพวก อย่าตัดหางปล่อยวัดกันเซ่”
“ว่าแต่
เราจะเอายังไงกันต่อกับเรื่องนี้เนี่ย” เซบถามทั้งคู่
“ก่อนอื่น ฉันต้องไปดูที่อยู่ของพวกนายก่อนว่าปลอดภัยหรือเปล่า” เวหาตอบแบบซื่อๆ
“นายก็ไปดูเองก็แล้วกันนะเพื่อน”
เซบตอบแบบเซงๆ
“ตอนนี้ไอ้พงก็ตายไปแล้ว
เป้าหมายใหม่จะเป็นใครดีหล่ะ” วินถามขึ้น
“ลองไปเปิดคอมที่บ้านนายสิ”
เวหาพูดขึ้น
“จริงด้วย
ไม่แน่อาจจะมีข้อมูลเสริมนะ” เซบพูดเสริมเขา
พวกเขาเดินทางมาเรื่อยๆ
จนกระทั่งมาเจอร้านๆหนึ่ง ซึ่งพวกเขาตกลงกันว่าจะไปนั่งพักกันที่ด้านในก่อน
จากนั้นค่อยเดินทางกันต่อไป และในตอนนั้นเองพวกเขาก็หยิบอาหารกระป๋องมากินแก้หิว
“เฮ้อ
อยากกินไก่ย่างดีๆซักตัวจัง” เวหาพูดขึ้น
“ฉันเองก็อยากกินน้ำตกหมูร้อนๆซักจานจังหว่ะ”
เซบพูดเสริม
“ทำไมอาหารเดี๋ยวนี้หายาก
ทั้งๆที่บ้านเราก็ปลูกอะไรดีนี่” วินถามอย่างสงสัย
“ก็โลกไร้กฎหมาย
ชาวบ้านที่ปลูกอะไรกินก็มักจะเก็บไว้กินเองหน่ะสิ” เวหาตอบ
“แม่งเอ้ย
ฉันเริ่มจะเบื่ออาหารกระป๋องแล้วสิ” เซบพูดขึ้น
“ได้ยินว่าที่ต่างจังหวัดยังมีกินสมบูรณ์อยู่
นายอยากไปหรือเปล่า” เวหาพูด
“แต่พวกเจ้าพ่อแถบนั้นยังมีอยู่หน่ะสิ”
วินพูดพลางถอนหายใจ
“ตอนนี้มีอะไรก็กินไปก่อนดีกว่านะเพื่อน”
เวหาพูดพลางตักอาหารเข้าปาก
ณ
โรงพยาบาลของวาเดลเรีย หลังจากที่เธอรักษาชาวบ้านที่บาดเจ็บเสร็จ
เธอมานั่งพักหายใจอยู่ซักครู่ จากนั้นไม่นาน
บุรุษพยาบาลคนหนึ่งก็รีบวิ่งมาหาวาเดลเรียในทันที
เนื่องจากว่ามีคนไข้สำคัญมารักษาที่นี่
“คุณวาเดลเรียครับ
มีคนไข้สำคัญมาครับ”
“ใครกันเหรอ
บอกหน่อยสิ” วาเดลเรียถาม
“เถ้าแก่หยงแห่งเยาวราชครับ”
“หะ จริงเหรอ
เขาเป็นอะไรมาหล่ะ”
เธอรีบวิ่งไปดูเถ้าแก่หยง
ซึ่งลูกน้องของเขาห่ามเขาเข้ามาด้านใน
“รีบพาไปห้องทำแผลด่วนเลย”
วาเดลเรียพาเถ้าแก่ไปในห้องทำแผล
จากนั้นเธอก็ทำแผลให้กับเขา
“หมอ แล้วแขนผมจะเป็นยังไงบ้าง”
“คุณอาจจะใช้งานแขนคุณไม่ได้ซักพักหน่ะ”
“ไม่ต้องตัดแขนทิ้งก็ดีแล้วหล่ะ”
“เอาหล่ะ
เสร็จแล้ว” เธอรีบเช็ดแผลให้กับเขาจากนั้นก็พาเขาไปด้านนอก
“เดี๋ยวฉันจะสั่งยาให้ก็แล้วกัน”
“ขอบคุณมากนะหมอ
เฮ้ย เอาเหรียญทองให้หมอไป”
ลูกน้องของเถ้าแก่หยิบถึงเหรียญทองให้กับเธอส่วนหนึ่ง
จากนั้นลูกน้องของเขาก็ไปรับยาแล้วพาเถ้าแก่ออกไป ในขณะเดียวกัน
บุรุษพยาบาลคนหนึ่งก็เข้ามาคุยกับวาเดลเรียในทันที
“คุณวาเดลเรียครับ
มีข่าวมาแจ้งจากหน่วยครับ”
“มีอะไรหรือเปล่าอ่ะ
ว่ามาเลย”
“ทางหน่วยจะส่งยา
เวชภัณฑ์และหมอเพิ่มเติมให้กับพวกเราหน่ะ”
“แต่มันจะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เราไม่มีอะไรจะเสี่ยงแล้วนี่ครับคุณหมอ”
กลับมายังหน่วย
The Nation ซึ่งในตอนนั้นเองซากิริได้ขับรถของเธอมาถึงสำนักงาน
โดยที่ในตอนนั้นเองเอกและคนอื่นๆก็มารออยู่แล้ว เมื่อซากิริลงจากรถ เธอก็เดินเข้ามาหาเอกในทันที
“สวัสดีค่ะ”
“คุณคือซากิริสินะ”
“นี่คือพัสดุของฉันใช่หรือเปล่าคะ”
“ใช่ครับ
แล้วนี่คือเอย์จิ คนของผมที่จะไปกับคุณ”
“สวัสดีครับ”
เอย์จิไปจับมือกับซากิริ
“แล้วคนของคุณมีเท่าไหร่กันหล่ะคะ”
“ผมมีคนคุ้มกัน
5 คน แล้วก็หมอในรถยบรรทุก 10 คนหน่ะครับ”
“ฉันว่าคนน้อยเกินไป
แต่เราต้องไปเงียบๆนะคะ” ซากิริพูดขึ้น
“ยังไงก็ขอให้คุณโชคดีนะครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ
ฉันจะจัดการเอง”
เอกพาเอย์จิและคนอื่นๆขึ้นรถของเธอ
จากนั้นขบวนรถก็เคลื่อนตัวออกไป โดยที่ตอนนั้นเกรซและเอเรียน่าก็พูดคุยกันทันที
“ไม่รู้ว่าพวกเขาจะปลอดภันหรือเปล่านะ”
เอเรียน่าพูดขึ้น
“เอาน่า
มองโลกในแง่ดีไว้สิ” เกรซพยายามพูดปลอบ
“ฉันเป็นห่วงเอย์จิหน่ะ
คนของเราน้อยเกินไปนะ”
“แต่เอย์จิก็เก่งนะ
ไม่น่าจะเป็นอะไรหรอก” เกรซพูดปลอบ
“ไม่รู้ว่ายัยซากิรินั่นจะมาเต๊าะเอย์จิหรือเปล่า”
“ทำไม
เธอหึงเขาอย่างงั้นเหรอ” เกรซถาม
“หึงที่ไหน
แค่เป็นห่วงหน่ะ”
“แหม่
อย่าปากแข็งไปเลยสาวน้อย”
“บ้า
ฉันไปดีกว่า ถ้าเอย์จิมาก็ฝากบอกเขาด้วยนะ ว่าฉันจะกลับมา” จากนั้นเองเอเรียน่าก็เดินจากไป
“จ้า
ยังไงก็โชคดีนะ”
กลับมายังเหลามังกรฟ้า
หลังจากที่เรย์ซ่อมแซมร้านของเธอเรียบร้อยแล้ว เธอก็สั่งปิดร้านชั่วคราว
เนื่องจากต้องการให้พนักงานพักผ่อน ในขณะเดียวกันเธอก็ได้อ่านจดหมายที่ทาง
The Nation ได้ส่งมาหาเธอด้วย หลังจากที่เธออ่านจบ
จู่ๆก็มีพนักงานคนเดิมที่เธอเคยช่วยไว้มาหาเธอในทันที
“คุณเรย์คะ
ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ยคะ”
“อ้าว
นี่เธอยังไม่ไปนอนอีกเหรอ”
“ยังค่ะ
หนูอยากมาคุยกับคุณค่ะ”
“ได้สิ
เธอมีอะไรหรือเปล่าหล่ะ”
“คือว่า
หน่วยที่คุณติดต่ออยู่ พวกเขาจะจัดการพวกมาเฟียตอนไหนคะ”
“เฮ้อ
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าพวกเขาจะจัดการเมื่อไหร่ แต่ตอนนี้เราต้องอดทนไปก่อนนะ”
“แต่ว่าหนูทนไม่ไหวแล้วนะคะ”
“ฉันรู้เรื่องที่มันทำกับพ่อเธอนะ
แต่เธอต้องเข้มแข็ง เชื่อฉัน”
“ฉันพยายามอยู่ค่ะคุณเรย์”
“ฉันก็เคยเป็นแบบเธอนะ
เอาเป็นว่าเธอไปพักผ่อนก่อนดีกว่านะ”
หญิงสาวคนนั้นเดินกลับออกไป
โดยที่เรย์ก็กลับเข้าไปพักผ่อนเหมือนกัน
ทางด้านของชนและโซระ
หลังจากที่พวกเขาหนีมาได้ พวกเขาก็กลับมายังที่พักของเขา
จากนั้นเขาก็รีบโทรศัพท์หาเจ้าพ่อสิงห์ในทันทีหลังจากที่เขาทำงานได้แล้ว
โดยที่ชนได้เปิดเสียงลำโพงเพื่อให้โซระได้ยินด้วย
“เป็นยังไงบ้าง
พวกแกทำงานสำเร็จไหม” เจ้าพ่อสิงห์ยิงคำถามใส่ทันที
“เรายิงมันได้
แต่มันไม่ได้หน่ะ” ชนตอบกลับไป
“นั่นก็แปลว่าแกทำงานพลาด
ใช่หรือเปล่า”
“มันแขนขาดด้วย
ไม่น่าจะพลาดทั้งหมดนะ” โซระพูดเสริม
“ฉันต้องการให้มันตาย
แกรู้มั้ย” เจ้าพ่อสิงห์พูดอย่างโมโห
“ผมเข้าใจ
แต่ทำยังไงได้ ผมก็เสี่ยงเหมือนกัน” ชนพูดกลับ
“แล้วแกยังจะมาเอาทองกับฉันงั้นเหรอ”
“หรือจะให้ผมเปลี่ยนไปเล่นงานคุณหล่ะ”
โซระตอบกลับไป
“แล้วผมอาจจะไม่พลาดเหมือนเคสนี้ด้วย”
ชนพูดเสริม
“ก็ได้
ที่ฉันจ้างแกจากเดิม 1 ล้านเหรียญทอง ลดเหลือ 5 แสนเหรียญทองก็แล้วกัน”
“ไม่ครับ ต้อง
6 แสนเหรียญ” ชนพูด
“นี่แกคิดจะปล้นฉันงั้นเหรอ”
“ท่านจะลองดูหน่อยก็ได้นะครับ”
โซระพูดอย่างสะใจ
“ก็ได้
ฉันจะส่งลูกน้องของฉันไปให้” จากนั้นสายก็ตัดไป
“เฮ้ยชน
แกว่ามันจะจ่ายให้เราหรือเปล่าวะ” ชนถามเพื่อนของเขา
“แน่นอน
ถ้ามันไม่จ่าย มันก็รู้กิตติศัพท์เราดี” โซระถาม
“เออนี่
ว่าแต่เรื่องอาบอบนวดหล่ะ” โซระถามอีกครั้ง
“รอมันจ่ายให้เราก่อนก็แล้วกัน”
ชนพูดกับเขาจากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าเพื่อไปอาบน้ำ
ณ
ถนนเส้นหนึ่งที่กำลังจะไปโรงพยาบาล ซากิริขับรถนำคนและเสบียง
ยาเพิ่มเติมไปส่งที่นั่น โดยที่ในระหว่างทาง เอย์จิก็พูดคุยกับซากิริไปด้วย
เอย์จิ :
นี่
เธอทำงานให้หน่วยมานานแค่ไหนแล้ว
ซากิริ :
พูดตรงๆนะ
1 อาทิตย์เอง ตั้งแต่ที่ฉันมาที่นี่หน่ะ
เอย์จิ :
ไม่ต่างกัน
เธอมาจากไหนของญี่ปุ่นหล่ะ
ซากิริ :
บ้านฉันอยู่ฮอกไกโด
ของนายหล่ะ
เอย์จิ :
ของฉันอยู่ที่โอกินาว่าหน่ะ
ซากิริ :
นายว่างานนี้มันจะไปได้ง่ายหรือเปล่า
เอย์จิ :
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ
ในขณะที่เขากำลังพูดคุยกัน
จู่ๆก็มีท่อนซุงท่อนหนึ่งมาขวางทางถนนของพวกเขา ทำเอารถของเธอต้องหยุดลงกลางคัน
ซากิริ :
เอย์จิ
ท่าทางจะแย่แล้วหล่ะ
เอย์จิ :
เตรียมปืนให้พร้อมก็แล้วกัน
บอกหมอด้วย มีอะไรอย่าลงจากรถเด็ดขาด
จากนั้นไม่นาน
ก็มีคนกลุ่มหนึ่งพร้อมอาวุธบุกเข้ามา เอย์จิและซากิริยิงปืนสกัดพวกมัน
แต่พวกมันก็มากันเยอะเกินกว่าที่จะต้านกันไหว เสียงปืนดังสนั่นไปทั่ว
เอย์จิ :
นี่
เราต้องให้คนไปคุ้มกันหมอของเราเดี๋ยวนี้เลย
ซากิริ :
ฉันจัดการเอง
นายยิงคุ้มกันก็แล้วกัน
ในระหว่างที่มีการปะทะกัน
วินและเพื่อนที่กำลังนั่งพักก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น เอาพวกเขาตกใจมาก
“เฮ้ยเพื่อน
ตรงนั้นน่าจะมีเรื่องกันหว่ะ” เวหาพูดขึ้น
“ไอ้วิน
มึงจะเอายังไงต่อดีวะ”เซบถามวิน
“จะเอายังไงหล่ะ
ก็เข้าไปช่วยสิ”
วินบุกเข้าไปยิงกับพวกโจรที่บุกเข้ามา
โดยที่เซบและเวหาตามไปด้วย พวกเขายิงสกัดและชักดาบออกมาสู้กับพวกมัน
“เข้ามาเลยไอ้พวกเหลือเดน”
วินพูดพลางฟันหน้ามันจนแหก
“เฮ้ย
อย่าออกไปไกลมากเซ่” เซบช่วยยิงคุ้มกันให้เขา
“อย่างพวกแกต้องเจอนี่โว้ย”
เวหาขว้างระเบิดที่เขาพกมาใส่พวกมัน
จากนั้นเองเอย์จิและซากิริก็จัดการไล่ต้อนพวกมัน
จนกระทั่งพวกมันเริ่มจะถอยหนีเพราะสู้ไม่ได้ จากนั้นไม่นาน
พวกเขาก็ตรวจสอบความเสียหายในทันที
“มีใครบาดเจ็บบ้างหรือเปล่า”
เอย์จิถามอย่างเป็นห่วง
“คนของคุณตายไปสอง
แต่หมอยังอยู่นะ” ซากิริพูดขึ้น
“ขอบใจพวกนายมากนะที่มาช่วยพวกเรา”
เอย์จิพูดกับทั้งสามหนุ่ม
“ว่าแต่พวกนายเป็นใครกันหล่ะ
ฉันซากิริ” สายตาของซากิริมองประสานไปยังเซบาสเตียน
เซบาสเตียนยื่นมือไปจับมือของเขาไปจับมือเธอทันที
“ผมเซบาสเตียน
แล้วนี่เพื่อนผม สุวิน แล้วก็เวหา”
“แล้วพวกคุณเป็นใครมาจากไหนกันหล่ะ”
เวหาถามแบบกวนๆ
“เราเป็นคนของหน่วย
The Nation หน่ะ” เอย์จิตอบไป
“อ่า
ชื่อสำนักข่าวงั้นเหรอ” เวหาถามแบบกวนๆไป
“ไม่ใช่
เราเป็นสมาคมลับ ตั้งโดยอดีตหน่วยงานรัฐบาล เราต้องการจะกู้ประเทศกลับมา” ซากิริพูดแทน
“ผมนึกว่าพวกรัฐบาลตายกันหมดแล้วซะอีก”
วินพูดขึ้น
“ยังหรอก
พวกเขายังอยู่ ยังคงใช้ทรัพยากรที่มีเพื่อกอบกู้โลกนี้ขึ้นมาใหม่” เอย์จิพูด
“โห
ท่าทางจะเอาจริงนะเนี่ย” เซบพูด
“ผมแค่ล้อพวกคุณเล่นเอง
ผมรู้จักพวกคุณ แต่ยังไม่เคยเจอตัวจริงซะที” เวหาพูด
“แล้วพวกคุณจะไปไหนกันงั้นเหรอ”
วินถาม
“เราจะเอายาไปให้โรงพยาบาลหน่ะ”
ซากิริตอบ
“ยังมีโรงพยาบาลเปิดอยู่อีกเหรอเนี่ย
จะได้พาหมอนี่ไปรักษาสมองหน่ะ” เซบพูด
“ฉันได้ยินนะเฟ้ย”
เวหาพูดแนวหาเรื่อง
“แล้วพวกนายจะไปที่ไหนกันต่อหล่ะ”
เอย์จิถาม
“ฉันมีงานที่ต้องทำหน่ะ
นายน่าจะเข้าใจนะ” วินตอบ
“พวกคุณมีฝีมือกันมาก
ฉันจะได้เจอพวกคุณอีกเมื่อไหร่” ซากิริถามไปทางเซบ
“ผมสิต้องถามว่าพวกคุณอยู่กันที่ไหน”
เซบถามกลับ
“ถ้านายอยากรู้เอานามบัตรนี่ไปดูสิ”
เอย์จิยื่นบัตรใบหนึ่งให้กับวิน
จากนั้นพวกเขาก็ขึ้นรถแล้วก็แล่นรถออกไป
โดยที่ปล่อยให้วินกับพรรคพวกมองอยู่ด้านหลัง
“โห
ในที่สุดเรก็เจอพวกเขาตัวเป็นๆ” เวหาพูด
“ใช่ แต่ว่าเรามีงานที่ต้องทำอยู่นะ”
เซบพูดกับเวหา
“รีบกลับบ้านกันดีกว่า
วันนี้ฉันเหนื่อยแล้วเนี่ย”
วินพูดกับทั้งสองคน
จากนั้นพวกเขาก็เดินทางกลับไปยังที่พักของพวกเขาต่อไป
ทางด้านของเพลิง
เพลิงหนีออกมาจากคอนโดของเวหาหลังจากที่วินฆ่าพวกไอ้พงตายจนหมด
เขาไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปเพื่อที่จะแก้แค้นวิน ในระหว่างที่เขาวิ่งไปตามทาง
เขาก็ไปเดินชนกับชายอีกคนหนึ่งเข้าให้ ชายคนหนึ่งรู้จักกับเพลิง มันเลยทักทายเขาในทันที
“เฮ้ย
มึงมันไอ้เด็กที่ไปเดินชนไอ้พงนี่หว่า”
“พี่ๆ
เพื่อนพี่แย่แล้วหล่ะครับ” เพลิงพูดขึ้น
“เฮ้ย
ไอ้พงมันเป็นอะไรไปวะ”
“มันฆ่าเพื่อนพี่ตายหมดเลยครับ”
“เฮ้ย
จริงเหรอวะไอ้น้อง”
“ใช่ครับพี่
ผมพาพี่ไปดูก็ได้นะครับ”
เพลิงพาพวกมันไปยังคอนโดของเวหา
เมื่อพวกมันมาถึง พวกมันก็เจอไอ้พงและศพของเพื่อนมันมากมาย ทำเอาพวกมันถึงตกตะลึง
ว่าใครมันทำกับเพื่อนของมันได้ขนาดนี้
“พี่
มันฆ่าพี่พงกับพวกได้ มันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ” ชายคนหนึ่งในแก๊งค์พูดขึ้น
“เออ ฉันรู้
เช็คห้องนี้ให้ทั่ว ฉันอยากรู้อะไรเพิ่มเติม”
ลูกน้องของเขาไปเช็คห้องของเวหา
จากนั้นเขาก็ไปคุยกับเพลิง
“เฮ้ย ไอ้น้อง
ขอบใจที่พาฉันมาที่นี่”
“ไม่เป็นไรครับพี่
คือผมขออะไรพี่หน่อยได้มั้ยครับ”
“แกจะขออะไรวะ”
“ผมจะขออยู่แก๊งค์พี่ได้มั้ยครับ”
เพลิงพูดแบบอ้อนวอน
“เฮ้ย
แก๊งค์เรารับเฉพาะคนใจถึงนะเว้ย”
“ผมก็ใจถึงครับพี่
พี่สั่งอะไรผมทำหมดหล่ะครับ”
“งั้นเหรอวะ
งั้นกูจะคอยดูก็แล้วกัน”
ในขณะเดียวกัน
ลูกน้องของเขาที่ไปเช็คห้องของเวหา ก็เอาของสำคัญมาให้กับชายที่เป็นหัวหน้า
“พี่อิฐพี่
เราเจอรู้พี่เคี้ยง พวกแก๊งค์เรา แล้วก็พวกเจ้าพ่อสิงห์ เถ้าแก่หยงด้วยครับ”
“งั้นเหรอวะ
ถ้ามันมีรูปขนาดนี้มันต้องเป็นตำรวจเก่าแน่ๆ”
“แล้วเราจะเอายังไงต่อดีหล่ะพี่”
“จัดคนตามล่าพวกมันให้ได้”
จากนั้นอิฐก็เดินออกจากห้องไป
โดยที่เพลิงก็เดินตามเขาไปต้อยๆ
กลับมายังคอนโดของเกรท
เธอนั่งรอในห้องจนกระทั่งมีชายคนหนึ่งมารับของๆเธอ
โดยที่มันเองเงินจำนวนหนึ่งมาให้กับเธอด้วย หลังจากที่พวกมันนับจำนวนยาเสร็จ
พวกมันก็เอาเงินมาให้กับเธอในทันที
“ของครบ
แล้วคุณภาพเป็นยังไงบ้างหล่ะ”
“พวกแกก็ลองดูสิ”
เกรทท้าให้มันลอง
ลูกน้องของมันคนหนึ่งสกัดยาแล้วสูบกับบุหรี่ ปรากฏว่าตัวยาดีเกินคาด ทำให้พวกนั้นพอใจ
“แบบนี้นายผมต้องพอใจแน่ๆ”
“คุณภาพแบบนี้
ฉันขอคิดเพิ่มเป็นหนึ่งล้านเหรียญทอง ได้หรือเปล่า”
“โห
แพงขนาดนี้เลยเหรอครับเนี่ย”
“ยาตัวนี้หาของสกัดยาก
แถมคุณภาพขนาดนี้ ราคานี้ถือว่าถูกมากแล้วนะ”
“ก็ได้”
เขายื่นกระเป๋าใส่เหรียญทองกับเธอ
เธอเอาเหรียญไปั่งน้ำหนัก จากนั้นเธอก็พูดขึ้น
“นี่มันไม่ครบนี่
มันแค่แปดแสนเหรียญนะ”
“ก็ฉันมีให้แค่นี้”
พวกมันชักปืนขึ้นมาขู่เธอ
แต่เธอเอาชนวนจุดระเบิดมาขู่พวกมัน ทำเอาพวกมันลดปืนลง
“แหม่
ล้อเล่นนิดเดียวน่าคุณเกรท เหลืออีก 2 แสนใช่หรือเปล่า”
พวกมันให้กล่องเหรียญทองให้เธอสองแสนเหรียญ จากนั้นพวกมันก็เอาของกลับไป
“หือ
รู้จักแม่น้อยไปซะแล้ว”
เธอเอาเงินสองแสนเก็บไปในกระเป๋า
จากนั้นเธอก็เอากลับเข้าห้องไปในทันที
ณ
บ้านของเถ้าแก่หยง เมื่อเขากลับมาถึงบ้านของเขา เขาก็ปิดตัวเงียบ
แถมยังให้ลูกน้องของเขาเฝ้ายามให้อย่างดี ชนิดที่ว่าไม่ยอมให้สิ่งมีชีวิตใดๆเข้าออกบ้านหลังนี้เลย
ในตอนนั้นเอง หญิงสาวคนหนึ่งก็ถือถาดมาที่ห้องโถงใหญ่ ชายคนหนึ่งเดินมาสะกิดเธอ
เพื่อสอบถามอะไรบางอย่าง
“นี่เธอ
เธอเป็นใครกัน”
“อ้อ
ฉันก็เป็นคนใช้ที่นี่นั่นแหละ”
“ฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อนเลยนะ”
“ฉันเพิ่งจะมาใหม่
ป้าติ๋วพาฉันมาหน่ะ”
“เป็นหลานป้าติ๋วเหรอ
เธอชื่ออะไร”
“ฉันแองเจ..
อ่า ฉันชื่อแอนหน่ะ”
“อ้อ
เข้าใจหล่ะ เห็นว่าเธอน่ารักดี เลยมาถาม แล้วเธอจะไปไหน”
“ฉันจะไปห้องเถ้าแก่หน่ะ
เอาน้ำไปให้เขา”
“เถ้าแก่ยังไม่ต้องการให้ใครเข้าไปวันนี้
อย่าไปเลย ฉันไม่อยากเห็นเถ้าแก่ตวาดเธอนะ”
“อ้อค่ะ
ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ” แองเจลล่าเดินกลับไปที่ห้องครัว โดยที่ชายคนนั้นมองเธออยู่ข้างหลัง
“ว้าว
น่ารักดีแหะ ไปจีบเธอดีกว่า”
กลับมายังที่พักของวิน
วินและเซบพาเวหากลับมายังที่พักของเขา
โดยที่วินและเซบก็เปิดห้องเย็นให้เวหาเข้าไปดู
เวหาดูทุกซอกทุกมุมแล้วก็สนใจห้องนี้มากๆ
“เออ
ที่พักเราเป็นยังไงบ้างเนี่ย” วินถาม
“มันสุดยอดมากเลย
ป้องกันก็ง่าย แถมห้องใต้ดินก็หลบภัยได้อีก” เวหาตอบไป
“เออนี่
แล้วมันต้องปรับปรุงอะไรอีกมั้ยเนี่ย” เซบถาม
“ก็คงแค่กับดักนิดๆหน่อยๆ
เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง”
“นายมีอุปกรณ์สำหรับทำกับดักเหรอ”
วินถาม
“โธ่ ของง่ายๆ
ฉันพอจะปรับปรุงที่นี่ได้ด้วยนะ”
“เอาที่นายสบายใจเลยเพื่อน
ว่าแต่ นายไม่มีใครให้กลับไปหางั้นเหรอ” เซบถาม
“เฮ้อ
คงไม่มีแล้วหล่ะ ตอนนี้ฉันตัวคนเดียว”
“เสียใจด้วยนะ
นายไปนอนห้องนั้นก่อนก็แล้วกัน”
วินพาเวหาไปที่ห้องนอนห้องหนึ่งซึ่งกว้างพอตัว
เป็นเตียงโดดๆพร้อมกับโต๊ะคอมอีกนิดหน่อย
“เดี๋ยวฉันขอทำอะไรนิดนึงนะ”
เวหาเอาอุปกรณ์ของตัวเองมาตั้งในห้อง
จากนั้นเขาก็เซ็ทระบบห้องของเขา เริ่มจากการเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ต
เขาเริ่มต่อมันเข้าสัญญาณหลักใจทันที
“ฉันนึกว่าสัญญาณเน็ตดับไปแล้วซะอีก”
เซบเปรยๆขึ้น
“ไม่หรอก
เน็ตยังใช้ได้ ฉันจะเจาะไปใช้แบบที่พวกแฮ็คเกอร์ใช้กันหน่ะ” เวหาพูด
“แล้วนายจะทำยังไงต่อหล่ะ”
วินถาม
“ฉันว่าจะทำคอมนิดหน่อยหล่ะ
นายจะมาอยู่ต่อก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไร
ฉันไม่กวนนายหล่ะ โชคดีนะ”
วินปิดประตูให้กับเวหา
จากนั้นเขากับเซบก็เดินออกมาด้วยกันในทันที
“เออนี่
แล้วเรื่องของ The Nation นายจะว่ายังไงต่อหล่ะ” วินถามเซบ
“ทำไมหล่ะ
พวกนั้นมาเกี่ยวอะไรกับเรางั้นเหรอ”
“ก็พวกเขาจะกู้โลกมาใหม่เลยเชียงนะ”
“แหม่ นายชอบสาวน้อยคนนั้นใช่หรือเปล่าหล่ะ”
“อะไรของนายเนี่ยวิน
อย่าหาเรื่องได้ไหม”
“เออ ไม่ก็ไม่
เอาเป็นว่าเราจัดการงานของเราให้จบก่อนดีกว่า”
“จัดให้เลยเพื่อน”
พวกเขาแยกย้ายกันกลับไปนอนที่ห้อง
เพื่อที่จะพักผ่อน
======================================================================
ดูเหมือนว่าพวกของวินและ The Nation จะได้เจอกันแล้ว พวกเขาจะได้เจอกันอีกครั้งหรือไม่ ติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
ความคิดเห็น